ความคิดเห็นที่ 1 วาทกรรมความอ้วน ผิดปกติที่ร่างกาย หรือผิดปกติที่สังคม ในชีวิตประจำวันของมนุษย์ทุกคน  คงไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่เกี่ยวพันกับ “สื่อ”  เพราะสื่อได้เข้ามามีอิทธิพลต่อการดำเนินชีวิต และการตัดสินใจ  สื่ออยู่รอบตัวเราตั้งแต่ที่เราลุกขึ้นตื่น  หยิบยาสีฟันมาทาบนแปรง  ออกจากบ้านไปขึ้นรถไฟฟ้า  จนกระทั่งกลับถึงบ้าน  ดูละครรอบดึก  จนกระทั่งเข้านอน สื่อในที่นี้ยังรวมไปถึงสื่อวัฒนธรรม  โดยเฉพาะสื่อวัฒนธรรมนิยม (Pop Culture) เช่น การแต่งกายและทรงผม จึงกล่าวได้ว่าสื่อเป็นสิ่งที่เราคุ้นเคยกับมันอย่างที่สุด แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ “การรู้เท่าทันสื่อ” ยังเป็นเรื่องใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสังคมไทย   ซึ่งการรับสื่อโดยรู้ไม่เท่าทันมันนั้น  อาจจะมีอันตรายพอๆกับการรับประทานยาโดยไม่อ่านฉลาก  หรืออาจจะอันตรายกว่า  เพราะการรับประทานยาโดยไม่รู้สรรพคุณ หรือไม่ดูฉลากนั้นก็อาจส่งผลกระทบแค่ทางกาย  แต่การรับสื่อโดยรู้ไม่เท่าทันนั้น  อาจจะส่งผลกระทบทั้งกายและใจเลยทีเดียว และยังติดตรึงอยู่ในทัศนคติ ความเชื่อ แบบล้างท้องก็ทำความสะอาดไม่ออก แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 54 20:12:04 จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:11:36

ความคิดเห็นที่ 2 สื่อมวลชน กับทฤษฎีวิพากษ์ การวิพากษ์ (Critical Theory)  นั้นไม่ใช่การด่าประณาม หรือการมองแต่ในแง่ลบเท่านั้น  แต่ยังหมายถึงการตั้งคำถามกับสิ่งที่มองข้ามไป ทฤษฎีวิพากษ์ เป็นทฤษฎีทางสังคมที่ปรับไปสู่การวิจารณ์และการเปลี่ยนแปลงสังคม ซึ่งในทางตรงข้ามกับทฤษฎีแบบจารีต (Traditional Theory) ที่มุ่งเพียงทำความเข้าใจและอธิบายสังคมเท่านั้น  ได้รับการให้นิยามความหมายโดย Max Horkheimer ซึ่งเป็นนักสังคมศาสตร์ Frankfurt School ในความเรียงของเขาปี 1937 เรื่อง Traditional and Critical Theory (ทฤษฎีวิพากษ์และทฤษฎีแบบจารีต) และได้ถูกนำมาสนทนาอย่างละเอียดภายใต้หัวข้อ Critical Theory (Frankfurt School) (สมเกียรติ ตั้งนโม (2548,บทความ) ทฤษฎีวิพากษ์สังคม - ทฤษฎีวิพากษ์วรรณกรรม) สื่อในปัจจุบันมีบางสิ่งบางอย่างแฝงและเคลือบอยู่มากนัก โดยผ่านการทำให้ทุกอย่างเป็นสินค้า (Commoditization) จนกลายเป็นการผลิตเชิงอุตสาหกรรม กลายเป็นยุคอุตสาหกรรมสร้างวัฒนธรรม โดยมี “สื่อมวลชน” มาเป็นกลไกในการสร้างวัฒนธรรมแก่คนในสังคม และเป็นผู้นำเสนอ “ข้อความชุดพิเศษต่างๆ” ซึ่งมีส่วนในการผลักดันให้เกิดการสร้างทัศนคติ  ความคาดหวัง และความหมายต่างๆที่แอบแฝงอยู่  ถือเป็นการประกอบสร้างโลกแห่งความจริง  ให้เกิดในจิตสำนึกของผู้คนอีกด้วย (สุนัที, 2546 : 1) สื่อมวลชนในฐานะผู้ผลิตนั้น  รวมไปถึงการผลิตและตอกย้ำวาทกรรมซ้ำๆในสังคม ซึ่งทำให้อำนาจตกเป็นของคนกลุ่มหนึ่งในระบบ และผลักให้คนอีกกลุ่มหนึ่งกลายเป็นคนชายขอบ หรือคนผิดปรกติไป จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:12:53

ความคิดเห็นที่ 3 วาทกรรม กับร่างกายของผู้หญิง ตัวแปรสำคัญของการสร้างวาทกรรม  ก็คือ “มายาคติ (Myth” ซึ่งเป็นคำที่โรลองด์ บาร์ตส์ ใช้เรียก การสื่อความหมายด้วยคติความเชื่อทางวัฒนธรรมแต่ถูกกลบเกลื่อนให้เป็นที่รับรู้เสมือนว่าเป็นธรรมชาติ  ซึ่งมายาคติเหล่านั้นไม่ได้เป็นไปตามหลักข้อเท็จจริง หรือตรรกะ  โดยบาร์ตส์เลือกที่จะเรียกมันว่า Myth เพราะต้องการจะกระตุกความคิดสังคม เพราะปกติคำว่า Myth นั้นใช้กับเรื่องเล่า หรือคำบอกเกี่ยวกับตำนาน หรือเรื่องอภินิหารของกรีรกในสมัยก่อน  ซึ่งในปัจขจุบันเราต่างล้วนรู้ว่ามันไม่จริง  แต่บาร์ตส์กลับนำมาใช้เรียกสิ่งที่เราพบเห็นตามชีวิตประจำวันทั่วไป เช่น โฆษณาผงซักฟอก  ของเล่นเด็ก หรือรูปถ่าย ส.ส. ในการดำรงอยู่ของมายาคติหนึ่งๆ ต้องผ่านการแก่งแย่งพื้นที่ในสังคม  ความสัมพันธ์ในสังคมทุกชนิดจึงเป็นความสัมพันธ์เชิงอำนาจที่ดำรงอยู่ในความขัดแย้งของมายาคติชุดต่างๆ โดยมายาคติที่มีอำนาจจะใช้อำนาจกีดกันมายาคติอื่นๆให้กลายเป็นความผิดปรกติ และไม่จริงในที่สุด  ดังนั้นความรู้ หรือสิ่งที่สังคมเชื่อว่าจริงนั้นควรจะถูกสงสัย (ปิยรัตน์, 2545 :1) สอดคล้องกับที่มิเชล ฟูโกต์ (Michel Foucault, 1926 -1984) ได้กล่สวไว้ว่าวาทกรรมเป็นเรื่องของการใช้อำนาจในการสร้างความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับสิ่งต่างๆในสังคม  ซึ่งเป็นการต่อสู้ช่วงชิงอำนาจในการกำหนดความหมายจนเกิดเป็น “วาทกรรมกระแสหลัก” เป้าหมายอย่างแรกของเขา คือ ต้องการจะเสนอบทวิพากษ์เกี่ยวกับวิธีการที่สังคมสมัยใหม่ต่างๆ ที่ได้สร้างมาตรการที่จะนำมาควบคุมและสร้างวินัยให้กับประชากรของสังคมเหล่า นั้น โดยการลงโทษตามข้ออ้างความรู้ และการปฏิบัติการเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์มนุษย์  เช่น การแพทย์ จิตเวชศาสตร์ จิตวิทยา อาชญวิทยา  สังคมวิทยา และอื่นๆ. เขาให้เหตุผลว่า วิทยาศาสตร์ต่างๆเกี่ยวกับมนุษย์ ได้มาโค่นล้มระบบระเบียบแบบคลาสสิคเกี่ยวกับการเมืองการปกครองที่วางอยู่บนพื้นฐานอำนาจกษัตริย์ และสิทธิต่างๆลงไป, และได้สถาปนาระบอบใหม่อันหนึ่งขึ้นมาแทนที่ ซึ่งเป็นเรื่องของ"อำนาจ". อำนาจดังกล่าว มันปฏิบัติการโดยผ่านกลไกต่างๆของระเบียบวินัย และการกำหนดเงื่อนไขที่เป็นบรรทัดฐานต่างๆสำหรับพฤติกรรมของมนุษย์. มันเริ่มในสถานที่ทำงานห้องเรียน โรงพยาบาล และที่ทำการด้านสวัสดิการต่างๆในครอบครัว และชุมชน  ในคุก สถานบำบัดทางจิตห้องพิจารณาคดี และศาลสถิตยุติธรรม (สมเกียรติ ตั้งนโม (2544,บทความ) ฟูโก ผู้กบฏต่อความจริง) ฟูโกต์พูดถึงประเด็นของร่างกาย  ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่เคยมีนักสังคมศาสตร์สนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน มีแต่ในทางวิยาศาสตร์คือ พวกแพทย์และนักชีววิทยาเท่านั้น  โดยฟูโกต์ใช้วิธีวงศาวิทยาเพื่อมาศึกษาร่างกายของมนุษย์ วงศาวิทยาคือการจัดทําเอกสารอย่างพิถีพิถันและอดทน วงศาวิทยาต้องบันทึกเหตุการณ์เอกเทศโดยปราศจากการคํานึงถึงความเหมือนใดๆ วงศาวิทยาไม่ใช่การเดาสุ่ม แต่คือสิ่งที่จะได้มาจากการขุดคุ้ยเพื่อหาส่วนย่อย, รอยแยก และความรู้ที่มีลักษณะเฉพาะส่วนเฉพาะจุด (local and specific knowledge) อย่างจริงจัง อันเป็นสิ่งที่ความคิดเรื่องสัจจะ-ศูนย์กลาง-ความรู้ขั้นสูงสุด พยายามทําลายทิ้งไป ขณะที่ผลที่จะได้จากวงศาวิทยาก็คือ ประวัติศาสตร์ที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้เสมอ (ศิโรตม์ คล้ามไพบูลย์(2545,บทความ) มิเชล ฟูโกต์ : ประวัติศาสตร์ และการเมือง) โดยเหตุที่ผู้หญิงได้ก้าวออกสู่โลกภายนอกมากขึ้น จากแต่เดิมต้องมีหน้าที่อยู่กับบ้านเป็นแม่บ้านและผลิตลูก ทำให้ผู้หญิงพัฒนาตนเองให้ทัดเทียมชายขึ้นในทุกๆ ด้าน แต่ด้วยความแตกต่างทางด้านสรีระที่ทำให้ผู้หญิงกับผู้ชายถูกแบ่งแยกกันอย่าง ชัดเจน และผู้หญิงมักถูกประเมินให้ด้อยกว่าชายเสมอ สิ่งแรกที่ผู้หญิงมักถูกทำให้เกิดความไม่เสมอภาค นั่นก็คือ "ร่างกาย " ดังนั้นเมื่อร่างกายเป็นสิ่งที่ถูกกดทับมาตลอด จึงมีแนวคิดในเรื่องของสรีระนี่เองที่ผู้หญิงเล็งเห็นว่าเป็นสิ่งที่ก่อให้ เกิดอำนาจแก่ตัวมาต่อรองอำนาจกับเพศชาย และนำไปสู่การใช้ร่างกายให้เกิดเป็นอำนาจขึ้น โดยเหตุที่ผู้หญิงได้ก้าวออกสู่โลกภายนอกมากขึ้น จากแต่เดิมต้องมีหน้าที่อยู่กับบ้านเป็นแม่บ้านและผลิตลูก ทำให้ผู้หญิงพัฒนาตนเองให้ทัดเทียมชายขึ้นในทุกๆ ด้าน แต่ด้วยความแตกต่างทางด้านสรีระที่ทำให้ผู้หญิงกับผู้ชายถูกแบ่งแยกกันอย่างชัดเจน และผู้หญิงมักถูกประเมินให้ด้อยกว่าชายเสมอ  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องแนวคิดแบบขั้วตรงข้าม (Opposite Binary) ที่ปัดหญิงและชายให้ไปอยู่ในขั้ว  เหมือนว่าผู้ชายจะอยู่ในขั้ว “บวก” (มีเหตุผล แข็งแรง ฯลฯ) ขณะที่ผู้หญิงอยู่ในขั้ว “ลบ” (ใช้อารมณ์, อ่อนแอ ฯลฯ) แนวคิดของซิโมน เดอ บัวร์ (Simone de Beauvoir, 1908-1986) นักกลุ่มสตรีนิยมหลังยุคสมัยใหม่ซึ่งเป็นภรรยาของซาร์ตส์ (Jean-Paul Sartre,1905 -1980) ได้ให้คำนิยามแก่ผู้หญิงว่า  “ไม่มีอะไรที่จะเป็นผู้หญิงตามธรรมชาติ  มีแต่การนิยามที่จะให้ผู้หญิงเป็นอะไรเท่านั้น และความเป็นผู้หญิงล้วนแต่ถูกประกอบสร้างขึ้นมา” โดยบัวร์ ได้นำปรัชญาอัตถิภาวะนิยมไปประยุกต์ใช้เกี่ยวกับการศึกษาเกี่ยวกับผู้หญิง   อัตถิภาวนิยม (Existentialism) คือแนวคิดทางปรัชญาที่พิจารณาว่าปัจเจก ตัวตน ประสบการณ์ของปัจเจกแต่ละคน และความพิเศษอันเป็นหนึ่งเดียวของสิ่งที่กล่าวมา เป็นสิ่งที่สำคัญและเป็นพื้นฐานในการทำความเข้าใจกับธรรมชาติของการมีอยู่ ของมนุษย์ ซาร์ตส์พูดว่า มนุษย์ไม่มีธรรมชาติพื้นฐานที่จะยึดเหนี่ยว  เราเป็นผู้สร้างธรรมชาติของเราเองขึ้นมา ซาร์ตรู้สึกว่าเสรีภาพของมนุษย์คือคำสาป  เพราะมนุษย์ไม่ได้สร้างตัวเองขึ้น   ถึงกระนั้นเขาก็ยังมีเสรีภาพ  เพราะทันที่ที่ถูกเหวี่ยงเข้ามาในโลก  เขาคือผู้รับผิดชอบทุกอย่างที่เขาทำ การรับรู้เรื่องเพศของมนุษย์ก็มีลักษณะเดียวกับ  โดยบัวร์ปฏิเสธ “ธรรมชาติของผู้หญิง” หรือ “ธรรมชาติของผู้ชาย” ซึ่งถือว่าผู้หญิงมีปรัชญาในการดำรงชีวิตต่างกับผู้ชาย  (Gaarder, 1991 :478-482) สิ่งแรกที่ผู้หญิงมักถูกทำให้เกิดความไม่เสมอภาค นั่นก็คือ "ร่างกาย " ดังนั้นเมื่อร่างกายเป็นสิ่งที่ถูกกดทับมาตลอด จึงมีแนวคิดในเรื่องของสรีระนี่เองที่ผู้หญิงเล็งเห็นว่าเป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดอำนาจแก่ตัวมาต่อรองอำนาจกับเพศชาย และนำไปสู่การใช้ร่างกายให้เกิดเป็นอำนาจขึ้น (ศิริลักษณ์ คชนิล(2544,บทความ) บทบรรยายเชิงทดสอบเกี่ยวกับแนวคิดทฤษฎีร่างกาย) ในปัจจุบัน วาทกรรมในเรื่องร่างกายของผู้หญิงนั้นถูกตอกย้ำผ่านอุดมคติความผอม  ซึ่งมีการตอกย้ำซ้ำๆผ่านในสื่อนิตยสาร สื่อโฆษณา หรือสื่อที่เป็นรายการสำหรับผู้หญิงโดยเฉพาะ  ซึ่งนำไปสู่ธุรกิจการค้าที่เกี่ยวข้องกับการจัดการเรือนร่างของสตรีให้อยู่ในภาวะที่ปราศจากความอ้วน  จนกลายเป็นภาคปฏิบัติการจริงของวาทกรรมเรือนร่าง  เช่น การทำศัลยกรรม การดูดไขมัน  การกินยาเพื่อลดความอยากอาหาร การควบคุมอาหารจนไปถึงการล้วงคอให้อาเจียนเอาอาหารที่รับประทานเข้าไปให้ออกมาในทันทีก่อนที่จะผ่านการย่อย และดูดซึม จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:13:25

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อความงาม คือความผอม ความงามนั้นเป็นนามธรรม และไม่อยู่ในปัจจัยสี่อันเป็นความต้องการพื้นฐานของมนุษย์  ย้อนไปในยุคหินเมื่อมนุษย์เลือกที่จะประดิษฐ์เครื่องประดับลูกปัด  แกะสลักหินก่อนที่จะประดิษฐ์ตัวอักษรเสียด้วยซ้ำ  จึงกล่าวได้ว่ามนุษย์นั้นหมกมุ่นกับความงามมาตั้งแต่ยุคบรรพกาล   การผลิตสิ่งของวัสดุอุปกรณ์ ต่างๆ มักจะมีการสอดแทรกความงดงามลงไปด้วยเสมอ จากสิ่งของที่ไม่มีชีวิตเคลื่อนย้ายเข้ามาสู่ปริมณฑลของเรือนร่างที่มีชีวิต ความงามของเรือนร่างมนุษย์หลายสังคมสัมพันธ์เชื่อมโยงกับผลประโยชน์ทาง เศรษฐกิจ ความเชื่อ และค่านิยม การเจาะหู เจาะจมูก การสัก การใช้ของแข็งหรือของมีคมกรีดร่างกายให้เป็นริ้วรอย แผลเป็น หรือการรัดเท้าให้มีขนาดเล็กนั้น นอกจากการให้ความหมายที่เกี่ยวข้องกับประเด็นที่กล่าวมาแล้ว ล้วนมีคำอธิบายที่เกี่ยวข้องกับความสวยงามอยู่ด้วยเสมอเช่นเดียวกัน (ธันวา เบญจวรรณ (บทความ, 2553) เรือนร่าง และความงาม พิจารณาความงามผ่านร่างกายและอุดมการณ์) ทุกวันนี้  สื่อนำเสนอภาพของผู้หญิงในลักษณะของสิ่งสวยงาม  นั่นคือสวยมาก และผอมมาก  ซึ่งสวมบทบาทหลากหลายไม่ว่าจะเป็นนางเอก  นางร้าย  นางแบบ  พิธีกร  สิ่งที่น่าทะนุถนอม  หรือแม้แต่วัตถุทางเพศ  แต่แปลกไหมที่บทบาทหลากหลายเหล่านี้ กลับไม่มีพื้นที่ว่างให้กับเหล่าหญิงอ้วน เนื้อหาหรือเรื่องราวในสื่อมวลชน ไม่ว่าจะเป็นละคร นวนิยาย คอลัมน์ปรึกษาปัญหาใจทางหน้าหนังสือพิมพ์ และในนิตยสารสำหรับผู้หญิง ยังตอกย้ำปัญหาให้ได้รับรู้กันอยู่เสมอว่า ผู้ชายที่แต่งงานแล้วมักจะนอกใจภรรยาไปตกหลุมรักผู้หญิงที่อายุยังน้อย ทั้งสวยและทั้งผอม ทั้งหมดนี้ทำให้เราสามารถอ่านนัยยะระหว่างบรรทัดของสื่อมวลชนได้ว่า "ความอ้วนเป็น สิ่งเลวร้ายแปลกปลอมที่ผู้หญิงควรหลีกไกล" ขณะเดียวกัน ภาพของนางแบบที่ผอมซึ่งถูกนำเสนอควบคู่ มากับความสวยได้กลายเป็นมาตรฐานในการตัดสินคน เรามีคุณค่าแค่ไหน เราเป็นสมาชิกของสังคมนี้ ได้หรือไม่ ภาพลักษณ์ความผอมของเราจะเป็นตัวตัดสินชี้ชะตา (นิษฐา หรุ่นเกษม (บทความ,2545) "The Piggish Link”: ตุ้ยนุ้ยตลอดกาล) งานวิจัยหลายชิ้นแสดงให้เห็นว่า นิตยสารเป็นสื่อหนึ่งที่มักจะเสนอแบบของผู้หญิง และผู้ชายตามอุดมคติของสังคม  แน่นอนว่าสิ่งที่ดึงดูดใจก็คือหน้าปก  เราจึงไม่พบนิตยสารที่เลือกผู้หญิงอวบอ้วนมาขึ้นหน้าปก   นิตยสารพยายามสร้างวาทกรรมตอกย้ำผู้หญิงในดำรงบทบาทเดิมๆ เช่น วิธีการปรุงอาหารรสเลิศ  วิธีแต่งหน้าทำผม แต่งตัวให้ดูดี  โดยจุดประสงค์หลักก็คือ การทำตัวเองให้ดูดีเพื่อผู้อื่นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง  เพื่อให้ดึงดูดใจต่อเพศชาย สื่อนิตยสารสำหรับผู้หญิงทุกเล่มนั้นแทบจะไม่มีพื้นที่ให้กับผู้หญิงอ้วนเลย  ไม่ว่าจะเป็นหน้าปก  หรือเนื้อในก็ตาม  เว้นแต่คอลัมน์ลดน้ำหนักพร้อมกับข้อความที่เขียนไว้ประมาณว่า “ถ้าไม่อยากเป็นแบบนี้ก็เริ่มฟิตร่างกายซะ” ภาพลักษณ์ของหญิงอ้วนก็คือสิ่งที่ไม่น่าปรารถนา  กลายเป็นแหล่งสะสมของสิ่งไม่ดี  ไม่ว่าจะเป็นไขมัน  หรือโรคร้ายๆต่างๆที่พร้อมจะปะทุขึ้นมาเหมือนระเบิดเวลา แม้แต่นิตยสารสำหรับผู้ชายเองก็เช่นกัน  เราจะพบวาทกรรมของผู้หญิงเซ็กซี่บนปก และภาพแฟชั่นจากนิตยสารเหล่านั้น   จากงานวิจัยของ โสภา สภาพรชัยวัฒน์ (2550) เรื่อง “วาทกรรมผู้หญิงเซ็กซี่บนปกนิตยสารมาร์ส และอิมเมจ” โยผลการวิจัยพบว่า ผู้หญิงเซ็กซี่ คือ ผู้หญิงที่มีทุนทางร่างกายเป็นโอกาส   มีร่างกายที่สมส่วน  คือผู้หญิงผอมแต่มีส่วนโค้งส่วนเว้า  ผู้หญิงที่มีเรือนร่างสวยงามสามารถใส่เสื้อผ้าได้หลากหลาย อีกทั้งยังมีแรงดึงดูดต่อผู้ชายมากหน้าหลายตาอีกด้วย   จึงกลายเป็นว่า ผู้หญิงผอมมีโอกาสในชีวิตมากกว่า  ไม่ว่าจะเป็นด้านการประกอบอาชีพ หรือคู่ครองความอยากผอมกลายเป็นปัญหาของสังคม ความผอมกลายเป็นเรื่องใหญ่และศูนย์กลางของชีวิต  สังเกตได้ว่าผู้หญิง จะกังวลเรื่องรูปร่าง และน้ำหนัก  โดยจะต้องหมั่นเช็คหน้ากระจก และชั่งน้ำหนักบ่อยๆ จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:28:05

ความคิดเห็นที่ 5 อาจจะจริงค่ะ... แต่มันใส่เสื้อผ้าไม่ได้ เพราะส่วนมากทำมาตามมารตฐานคนไทยT_Tมันเลยรู้สึกเป็นปมค่ะ จากคุณ : nanarucyleadkku เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:29:53

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาอ่านค่ะ   ขอออกความเห็นส่วนตัว จริงๆเรื่องค่านิยมขนาดของร่างกาย น่าจะเป็นกระบวนการทางสังคมอย่างหนึ่ง เป็นการสร้างบรรทัดฐานของความสวยงามจากขนาดของร่างกาย สาวตัวเล็กจะถูกมองว่าน่ารักกุ๊กกิ๊ก แต่สาวตัวอ้วนจะดูว่าแข็งแรงถึกบึกบึน แต่จริงๆแล้วก็เป็นมนุษย์ผู้หญิงธรรมดา  มีหัวใจ 1 ดวง ถูกทำร้ายได้เท่ากัน  ถูกรักได้เท่ากัน ว่าแต่ จขกท. ศึกษา ณ สำนักเหลืองแดงรึเปล่าคะเนี่ย ^^ แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 54 20:34:11 จากคุณ : ~PooMiKo~ เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:30:16

ความคิดเห็นที่ 7 มาเป็น paper เลย... จากคุณ : Yu!eZ เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:31:24

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีค่ะ คุณ nanarucyleadkku เรื่องเสื้อผ้านี่ก็เป็นวาทกรรมค่ะ เพราะเขาจะทำเสื้อผ้าตามแบบโมเดล ในที่นี้คือดารา - นางแบบ  ทำให้คนที่ใส่ไม่ได้รู้สึกส่าตัวเองผิดปกติค่ะ สวีัสดีค่ะ คุณ ~PooMiKo~  คนละสำนักค่ะ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ลัทธิคลั่งผอม เริ่มมาจากไหน หากจะถามว่าชนชาติใด เชื่อในความสวยงามตามธรรมชาติของมนุษย์  ก็คงจะไม่พ้นชนชาติกรีก  จากงานศิลปะต่างๆจะพบว่า  หญิงกรีกส่วนใหญ่อวบอิ่ม มีน้ำมีนวลซึ่งแสดงถึงความเอาใจใส่ในการรับประทานอาหาร   ความอ้วนในยุคโบราณ ไม่ว่าจะเป็นตะวันตกหรือตะวันออก ล้วนถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์ของความสมบูรณ์พูนสุข แม้แต่มนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์ ยังมีการสร้างรูปปั้นเล็กๆที่เรียกว่า เทพีวีนัส (Venus Figurine) ซึ่งเป็นรูปผู้หญิงอ้วน ขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์แห่งการสร้างสรรค์ก่อกำเนิดสรรพชีวิต และเป็นเครื่องหมายของความอุดมสมบูรณ์เลยครับ ความอ้วนโดยนัยนี้จึงเกี่ยวพันกับชนชั้นอย่างยากจะแยก เรื่องนี้อธิบายกันได้ง่ายๆครับ ว่าคนในชนชั้นสูง ไม่ว่าจะเป็นกษัตริย์หรือขุนนาง ย่อมไม่ต้องทำงานใช้แรงงาน เมื่อไม่ได้ใช้แรงงาน ความอ้วนก็มาเยือน และเมื่อความอ้วนมักปรากฏอยู่กับคนในชนชั้นสูง คนทั่วไปจึงผูกโยงความหมายของความอ้วนเข้ากับความสมบูรณ์พูนสุขได้ไม่ยากนัก (โตมร ศุขปรีชา (บทความ,2541) Fat & Pride) จนเข้ามาถึงยุคกลาง  ซึ่งการให้ความหมายรูปร่าง และร่างกายได้เปลี่ยนแปลงไป โดยสมัยนั้นผู้คนนิยมถือศีลอดอาหาร  จนกระทั่งถึงยุควิคตอเรียตอนปลาย  โดยเฉพาะในกลุ่มของสตรีชั้นสูงจะนิยมควบคุมอาหารและร่างกาย  โดยจะรับประทานอาหารน้อยมาก เพราะจะต้องใส่คอร์เซ็ต (Corset) ที่เป็นเครื่องรัดสำหรับสตรี  ซึ่งโดยเฉลี่ยแล้ว  เอวของผู้หญิงในสมัยนั้นจะอยู่ที่ 13 -14 นิ้ว จนมาถึงศตวรรษที่ 19  เมื่อชนชั้นกลางเข้ามามีบทบาทมากขึ้น  ผู้คนเริ่มลดน้ำหนัก โดยให้ความสนใจกับตัวเลข  ซึ่งเป็นเครื่องชี้วัดความสำเร็จตามมายาคติของชนชั้นกลาง  ซึ่งสืบเนี่องมาถึงปัจจุบัน โดยชนชั้นกลางเชื่อว่าความอ้วนเป็นสัญลักษณ์หรือตัวแทนสิ่งไม่ดี  ไม่ก่อให้เกิดการพัฒนาของสังคม  เนื่องจากชนชั้นกลางมองว่าความอ้วนเป็นการแสดงออกถึงความขี้เกียจ  เพิกเฉยไม่สนใจดูแลตนเอง  ส่วนคนที่ใส่ใจดูแลควบคุมการรับประทานอาหารนั้นคือคนที่ให้ความสำคัญกับความสำเร็จในชีวิต  เป็นคนที่มีความสามารถในการพัฒนาตนเอง (Bordo, 1993 อ้างใน สุนัที : 25) ในปี 2545 จากการสำรวจของหนังสือพิมพ์ “คม ชัด ลึก” ( 7 ธ.ค. 2545 อ้างใน สุนัที, 2546) ความสวยความงามนั้นผูกพันกับรูปร่างที่ผอมบาง และความนิยมชมชอบในสายตาผู้อื่น นักศึกษาหญิงผู้หนึ่งบอกว่า “ในหมู่ผู้หญิงยังคงแข่งกันผอม  เพราะผู้ชายส่วนใหญ่ชอบผู้หญิงที่มีรูปร่างดี”  และชายหนุ่มคนหนึ่งให้สัมภาษณ์ว่า “ทุกคนต่างก็ชอบผู้หญิงผอม เพราะดูแล้วเซ็กซี่ดี แต่ก็มีเพื่อนชายบางคนที่ชอบหญิงอวบ  แต่ไม่มีใครชอบผู้หญิงอ้วนเลยแม้แต่คนเดียว ผ่านไปแล้วเกือบสิบปี  จนมาถึงปัจจุบัน (2554) ผู้คนก็ยังคงให้ความเห็นเดิมๆ เกี่ยวกับผู้หญิงอ้วน  ความเห็นต่อไปนี้จากการสำรวจเว็บไซต์ พันทิป.คอม เว็บไซต์ที่มีผู้ชมมากสุดใน 10 อันดับแรก ของประเทศไทย (ในปี พ.ศ.2550) - ขาดความรับผิดชอบต่อตนเอง ไม่มีวินัย - คิดสงสาร ว่าทำไมเค้าถึงไม่รักตัวเองเลย เวลาเจ็บป่วยก็จะลำบากกว่าคนอื่นเค้า แต่คนที่เค้า พยายามแล้วก็ลดไม่ได้นี่ก็น่าสงสารเข้าไปอีก   - ถ้าเป็นเพื่อนหรือคนรู้จักก็จะอยากให้ลดค่ะ กับพฤติกรรมบางอย่างเช่น กินโค้กเยอะ อะไรแบบเนี๊ยค่ะ  แต่จะมองว่าถ้าทุกคนผอมกว่านี้จะสวย - เห็นแล้วมันทำให้เรากลัวอ้วนเหมือนเขาเลยใช้เตือนตัวเองเสมอๆ ว่าถ้าไม่อยากอ้วนเหมือนเขาก็ หยุดกินไอศกรีมได้แล้ว - อยากรู้ว่าคนที่น้ำหนักเกิน BMI คือ ไม่สบาย หรือว่ารับประทานมากไปเพราะคนใกล้ตัวที่ BMI เกิน ส่วนมากไม่สบาย ก็เลยค่อนข้างเห็นใจคนที่ BMI เกินคนอื่นๆ ด้วยว่าไม่สบายหรือเปล่า - คิดว่าดูไม่ดีครับ...ยังไงก็ดูไม่ดีได้เท่าสาวๆหุ่นปกติน่ะ อันนี้ขอพูดตรงๆเลย เรื่องภาพลักษณ์นี่คงไม่ ต้องพูดอะไรกันมาก เห็นๆกันอยู่ เรื่องสุขภาพ...ข้อเข่าคุณไปเร็วแน่ๆ ถ้าต้องรับน้ำหนักขนาดนั้น ไหนจะไขมันสะสมอีก ความคล่องตัวในการใช้ชีวิต ภาพลักษณ์ในด้านต่างๆ... ตัวผมเองไม่สามารถมองสาวอ้วนให้สวยเท่าสาวหุ่นปกติได้จริงๆ - คนที่ไม่ได้เป็นโรคอ้วนแต่ปล่อยตัวให้อ้วนนี่แสดงว่าไม่อยากดูแลตัวเองใช่มั๊ยครับ แล้วจะดูแลใคร ได้มั๊ยเนี่ย - เวลาเห็นคนอ้วนเดินสวนมา ผมไม่ค่อยกล้ามอง รู้สึกสงสารเขาครับ  ไม่ทราบว่าเขาเป็นโรคอ้วนที่ ทั้งชีวิตนี้ลดไม่ได้แล้วหรือเปล่า  เขาจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไร จะมีความสุขกับชีวิตหรือเปล่า เขาคงอยากผอม แต่ก็ทำไม้ได้ ทำไมต้องเป็นเขาล่ะครับ... จะเห็นได้ว่าคนในสังคมมองคนอ้วนในฐานะภาระของสังคม  เป็นคนป่วย เป็นโรคร้ายที่จำเป็นต้องรักษา  เป็นคนไม่มีวินัยไม่รู้จักดูแลตนเอง  ไม่มีความรับผิดชอบ  ไว้ใจไม่ได้  มีฐานะหรือชนชั้นต่ำกว่าคนผอม  หรือในอีกแง่มุมหนึ่งเป็นการมองแบบสังคมสงเคราะห์  คือรู้สึกสงสารเวทนา  จึงจำเป็นต้องพูดดีพูดปลอบ  เช่น พูดถึงเรื่องจิตใจสำคัญกว่ารูปร่างหน้าตา ถึงแม้ว่าคนอ้วนคนนั้นจะมีหน้าตาดีไม่ต่างจากคนผอม แต่เมื่ออ้วนแล้วก็จะถูกจัดให้อยู่อีกกลุ่มไปในทันที ส่วนความคิดของผู้หญิงอ้วนมักจะมองเกี่ยวกับตนเองว่า - ไม่ชอบตัวเองเลย และเปลี่ยนพฤติกรรมการกินของตัวเองยากมาก  อยากลด อยากสวย และอีก อย่างผู้ชายที่ไหนจะสนใจคนอ้วน T T' - แอบสงสารแฟนนะที่ต้องมาเดินคู่กะคนอ้วนอย่างเรา - คนอื่นเค้าจะพูดดีกับคุณ ตามมารยาทเท่านั้นค่ะ  ตอนนี้เราน้ำหนักลดลงมาประมาณ 20 กิโล มีแต่คนมาชมว่า โห สวยมากเลยเนอะ ทั้งที่ตอนเราอ้วน บอกว่า ถึงแกอ้วนแต่หน้าแกก็สวยนะ  ตอนนี้เรารู้แล้วค่ะ ว่ามันแกล้งชม     - ส่วนตัวเวลาเราเห็นคนอ้วนเราชอบมองการวางตัวของเค้า เป็นอันดับแรกค่ะ เพราะว่าส่วนใหญ่ที่เราเจอจะชอบ """ทำหน้าบึ้ง""" กันค่ะ คิดว่าคงเป็นกลไกการป้องกันตัวเองจากพวกปากหอยปากปูล่ะมั้งคะ ทำหน้าโหดใส่ทุกคน จะได้ไม่มีใครกล้านินทา ประมาณนี้  ซึ่งนั่นยิ่งทำ ให้สาวๆ เหล่านั้นดูแย่ลงไปอีกนะคะ เพราะถ้าว่ากันตามจริงนะคะ ภาพลักษณ์ภายนอกของพวกเราเหล่าสาวอ้วนก็ไม่ค่อยจะน่าดึงดูดให้คนเข้าใกล้มากนักอยู่แล้ว จะเห็นได้ว่า คนอ้วนมักจะมองตนเองด้อยกว่าคนอื่นในสังคม หรือเป็นภาระ และคิดว่าวิถีการดำรงชีวิตของตนเป็นสิ่งที่ผิด  ควรได้รับการแก้ไขปรับปรุง ในยุคปัจจุบัน  เราทราบกันดีแล้วว่าบทบาทของผู้หญิงได้เปลี่ยนไป จากฐานะเมีย และแม่  กลายเป็นผู้หญิงที่พึ่งพาตัวเองได้  แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ ผู้หญิงก็ยังไม่สามารถหลุดพ้นจากการควบคุมทางร่างกายเหล่านี้  ทั้งๆที่ร่างกายของปัจเจกชนทุกคน  ก็ควรจะเป็นเรื่องส่วนบุคคล  แต่ช่างแปลกประหลาดเหลือเกินที่มันได้กลายเป็นภาระของสังคมที่ต้องช่วยกันขจัด “ส่วนเกิน” ของร่างกายราวกับว่ามันเป็นโรคร้ายที่จะสามารถกระทบกระเทือนได้ในสังคมวงกว้าง จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:32:39

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีค่ะ คุณ Yu!eZ ตอนแรกจะเอาแบบย่อๆมาค่ะ แต่เมื่อเรื่องเริ่มมันมาจากวิชาการ (แพทย์) เราก็จะสู้กันแบบวิชาการ จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:33:38

ความคิดเห็นที่ 10 ภาพลักษณ์ของคนอ้วน ในสื่อปัจจุบัน เรามักจะเห็นภาพลักษณ์ของคนอ้วนในละครโทรทัศน์   ในฐานะคนรับใช้ หรือผู้ช่วยพระเอก นางเอก  ตัวร้าย  หรือสมุนตัวโกง  ตัวตลก  ซึ่งมีฐานะเป็นคนชายขอบที่ถูกนำมาเล่นกับความไม่ปกติของร่างกาย  ทำให้เราได้ยินฉายาของคนอ้วนซึ่งล้วนแล้วแต่ลดทอนความเป็นมนุษย์ (Dehumanization) ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็น ช้างน้ำ ฮิปโป  พังแป้น หมูหัน หมูตอน  หมูสามชั้น  ปลาวาฬ พะยูน (มักจะตามมาด้วยเกยตื้น) ตุ่มสามโคก  เป็นต้น  ซึ่งล้วนทำให้คนอ้วนรู้สึกว่าความอ้วนนั้นเป็นสิ่งเลวร้ายแปลกปลอม  และทำให้ตนเองถูกกีดกันจากสังคม ผู้หญิงที่อ้วนจะถูกทรมาน บีบบังคับ ให้เห็นดีเห็นงาม หรือให้คิดถึงแต่เรื่องการทำให้ตัวเองจะสวยจะงามจะหุ่นดี ไม่สนใจเรื่องราวหรือความเป็นไปทางการเมือง ไม่สนใจความด้อยสิทธิ์หรือการถูกกระทำต่างๆจากสังคม และในพร้อมกันนั้น ผู้หญิงเองก็จะเห็นผู้หญิงด้วยกันเป็นศัตรู ผู้หญิงอ้วนจะหมั่นไส้ผู้หญิงผอม ผู้หญิงผอมจะรังเกียจผู้หญิงอ้วน ต่างฝ่ายต่างเหยียบยืนคนละพื้นที่ จนไม่สนใจที่จะต่อสู้ร่วมกันหรือรวมพลังกันเพื่อจะเปลี่ยนแปลงสังคม (นิษฐา หรุ่นเกษม อ้างแล้ว) ซึ่งสื่อจะมีหน้าที่ผลิตตอกย้ำวาทกรรมซ้ำๆ  ให้คนอ้วนรู้สึกว่าตนเองด้อยค่า  รวมกับระบบทุนนิยมที่เข้ามาพร้อมกับโฆษณาต่างๆ  ไม่ว่าจะเป็นโปรแกรมลดน้ำหนัก  ชุดลดน้ำหนัก  อาหารเสริมเพื่อการลดน้ำหนัก  หรือยาลดน้ำหนัก ซึ่งสิ่งเหล่านี้ที่ปรากฏผ่านสื่อพร้อมกับรูปนางแบบดาราหุ่นผอมเพรียวที่แข่งกันเป็นพรีเซ็นเตอร์  ซึ่งนับวันจะผุดขึ้นมา และแพร่กระจายราวกับเชื้อราในแหล่งอับชื้น  ทำให้คนอ้วนเหล่านี้ยิ่งถูกสังคมมองในฐานะที่แย่กว่าเดิม เพราะพวกเขาจะมองว่าปัจจุบันการลดความอ้วนไม่ใช่เรื่องยาก และมีทางเลือกหลากหลาย แต่เธอๆเหล่านั้นยังคงปล่อยให้คนเอง “อ้วน” อยู่อีก ผลการวิจัยของสุนัที เลาะวิถี (2546) เรื่อง “วาทกรรมเรื่องความอ้วนความผอมในรายการโทรทัศน์สำหรับสตรี” พบว่า รายการโทรทัศน์สำหรับสตรีในช่วงที่เกี่ยวกับการดูแลสุขภาพนั้น  มักจะพ่วงคำว่าสุขภาพดีกับคำว่ารูปร่างดีเข้าไปด้วย  ซึ่งวาทกรรมความอ้วนนี้จะตอกย้ำผ่านแพทย์หรือผู้เชี่ยวชาญ  ซึ่งเป็นกลุ่มบุคคลที่สังคมให้การยอมรับ  โดยนำเสนอเป็นวาทกรรมประเภทเชิงให้ความรู้  ซึ่งจะมีแพทย์บางกลุ่มที่เป็นตัวแทนจากผลิตภัณฑ์อาหารเสริมต่างๆ โดยอ้างข้อดีของสินค้า  ทำให้ผู้หญิงอ้วนเห็นว่าการลดน้ำหนักและการใช้ผลิตภัณฑ์ลดน้ำหนักเป็นสิ่งจำเป็น นอกจากนี้ยังมีการใช้ดารานักร้องที่เคยลดน้ำหนัก  ซึ่งดาราเหล่านี้จะเป็นตัวแทนภาพลักษณ์ของความสวยงาม  ซึ่งจะต่างกับแพทย์ตรงที่ดาราก็เป็นผู้ที่ไม่รู้ในเรื่องการลดความอ้วนเช่นเดียวกับผู้ชม  ต้องผ่านการลองผิดลองถูกมาเช่นกัน  ผิดกับแพทย์ที่เป็นผู้รู้โดยตรง  เมื่อบุคคลสองกลุ่มที่มีสถานะต่างกันให้ข้อมูลไปในทิศทางเดียวกัน  จึงทำให้ผู้ชมเกิดการยอมรับในวาทกรรมนั้นๆ ด้วยเหตุผลทางการแพทย์ ‘โรคอ้วน’ จึงกลายเป็นมหันตภัย มีการใช้ถ้อยคำพูดถึงความอ้วนอย่างน่ากลัวและน่ารังเกียจหลายคำ อาทิเช่นการระบุว่า ‘โรคอ้วนคือโรคเรื้อรังที่ไม่มีทางรักษา และต้องเยียวยากันไปจนตลอดชีวิต’ มีการใช้คำว่า obesity epidemic อย่างเป็นทางการ เป็นการยกระดับโรคอ้วนให้กลายเป็น ‘โรคระบาด’ ที่แพร่ไปในหมู่คน และที่สุด วงการแพทย์ตะวันตกก็ก้าวไกลไปถึงขั้นสรุปว่า โรคอ้วน (ในฐานะ ‘โรคระบาด’) นั้น น่ากลัวกว่าโรคเอดส์ เพราะมันทำให้เกิดความสูญเสียทางเศรษฐกิจมากกว่า กรอบทางการแพทย์ดูเหมือนจะมีอิทธิพลสูงสุด เพราะมันหมายถึงความเป็นความตาย ทำให้หลายคนต้องพยายามกำจัดความอ้วนกันอย่างแข็งขัน (โตมร ศุขปรีชา อ้างแล้ว) ซึ่งจริงๆแล้วทางการแพทย์นั้นก็มีเรื่องไม่แน่นอนอยู่มากมาย  เช่น โรคเจ็บป่วยที่ถูกโทษว่าเป็นเพราะความอ้วน เช่น นอนกรน  หมอนรองกระดูกเสื่อม เบาหวาน เป็นต้น ล้วนแต่เป็นโรคที่ไม่ว่าคนผอมเองก็มีโอกาสเป็นไปได้ทั้งสิ้น  ซึ่งล่าสุดนี้ก็มีงานวิจัยจากฟินแลนด์  ที่พบว่าการพยายามลดน้ำหนักของคนอ้วนนั้นจะทำให้อายุสั้นกว่าคนอ้วนที่ไม่ได้ลดน้ำหนักเสียด้วยซ้ำ (พบว่ามี 268 คน จาก 2,957 คน) เพราะระหว่างลดน้ำหนัก  มนุษย์ต้องสูญเสียเยื่อที่มีไขมัน และไม่มีไขมันไปด้วย ในทางการแพทย์ ‘ความหมาย’ ของความอ้วนก็ยังแปรเปลี่ยนไปมาอยู่ตลอดเวลา เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย จึงยิ่งไม่ต้องพูดถึงกรอบทางสังคม ว่าการให้ความหมายของความอ้วนจะเปลี่ยนแปลงมากมายแค่ไหน  เพราะในปัจจุบันทางการแพทย์เองก็ถูกควบคุมด้วยระบบทุนนิยม เช่น ถ้าไข่ล้นตลาดก็จะมีงานวิจัยออกมาทันทีว่าเราควรกินไข่มากกว่า 1 ฟองต่อวัน นอกจากนี้ยังมีวาทกรรมด้านแฟชั่นการแต่งกาย ด้วยจากนางแบบดาราที่เป็นต้นแบบล้วนมีรูปร่างผอมทั้งนั้น  จึงทำให้สังคมรู้สึกว่าผู้หญิงผอมเท่านั้น คือผู้มีโอกาสสวมใส่เสื้อผ้าตามแฟชั่น  ดังนั้นคนที่ใส่เสื้อผ้าตัวเล็กๆไม่ได้จึงถือเป็นคนที่แต่งตัวแปลกแยก จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:34:25

ความคิดเห็นที่ 11 อ้วน = ผิด เมื่อความอ้วนส่งผลแก่ผู้หญิงและเด็ก จากที่กล่าวมาแล้วเกี่ยวกับบทบาทของสื่อในการสร้างวาทกรรมความอ้วน  ทั้งหมดนี้ส่วนหนึ่งเกิดขึ้นมาจากสื่อที่มีภาพลักษณ์ หรือถูกจัดตั้งในฐานะสื่อเพื่อสังคม  เช่น สื่อจากกลุ่ม NGO หรือจากรัฐบาลเอง  ที่มีการเรียกร้องให้มีการปฏิวัติทางโภชนาการให้กับเด็ก  โดยโจมตีว่าระบบทุนนิยมทำการยัดเยียดโฆษณาต่างๆให้กับเด็ก  จนกลายเป็นว่าเด็กนั้นถูกสื่อครอบงำจนเลือกกินแต่อาหารไร้สาระ  โดยเด็กเหล่านั้นไม่รู้จักเลือกรับประทานอาหาร ซึ่งองค์การเหล่านี้ไม่ได้มองไปทางด้านจิตใจไปที่ตัวเด็กเลยด้วยว่า  สื่อเหล่านี้ทำให้เขารู้สึกผิด และทำให้เพื่อนล้อเลียน  โดยเพื่อนที่รับสื่อเหล่านี้ก็จะมองเด็กอ้วนว่า มีรูปร่างผิดปกติไปจากตน  อุ้ยอ้าย  ต้วมเตี้ยม ไม่มีสติปัญญาในการเลือกรับประทานอาหาร  ซึ่งทั้งที่จริงแล้วเด็กอ้วน และเด็กผอมต่างก็มีความฉลาดพอๆกัน  ซึ่งการถูกล้อเลียนเหล่านี้จะทำให้เด็กอ้วนกลายเป็นคนที่มีปม  อับอาย  ไม่กล้าเข้าสังคม  โดยเฉพาะวิชาพละที่เด็กอ้วนมักจะถูกล้อเลียน  และถูกจับตามองจากเพื่อนคนอื่นๆ  ทำให้เด็กอ้วนออกกำลังกายด้วยท่าทีเคอะเขิน  ทำให้ยิ่งถูกมองว่าคนอ้วนไม่มีศักยภาพเท่าคนผอม ซึ่งองค์กรเหล่านี้ไม่ได้คำนึงเลยว่าตนเองก็ถูกทุนนิยมครอบงำ และตกอยู่ใต้วาทกรรมเช่นกัน  ซึ่งการส่งเสริมให้เด็กรับประทานอาหารที่มีประโยชน์ โดยต้องสร้างวาทกรรมใหม่ที่ไม่เกี่ยวกับความอ้วนผอม   เพื่อให้เด็กอ้วนไม่รู้สึกแย่กับตัวเอง  และไม่ให้สังคมรู้สึกแย่กับเด็กอ้วน  เพื่อที่เด็กอ้วนจะได้ไม่รู้สึกแย่กับสังคม   ซึ่งหากเกิดในเด็กวัยรุ่นก็อาจจะทำให้เกิดโรคผิดปกติทางการกินได้  และพบว่าผู้ที่เสียชีวิตทั้งหมดมักจะเป็นผู้หญิง ส่วนใหญ่อยู่ในวัย 14 - 15 ปี อาจไปจนถึง 30 ปี เช่นโรคบูลิเมีย (Bulimia Nervosa) โดยผู้ป่วยมักอยากกินอาหารในทันทีแบบที่บังคับตัวเองไม่ได้ ทำให้กินมากเกินไป แล้วจึงกินยาถ่ายหรือล้วงคอให้อาเจียนเพราะกลัวอ้วน ก่อให้เกิดอันตรายทั้งร่างกายและจิตใจ   โรคอนอเร็กเซีย หรือ อนอเร็กเซีย เนอโวซ่า (Anorexia Nervosa) เป็นโรคของความผิดปกติในการกินเช่นเดียวกัน ผู้ป่วยจะมีปัญหาทางด้านจิตใจ มักรู้สึกว่าหากควบคุมการกินอาหารของตัวเองได้ ก็จะสามารถควบคุมชีวิตของตัวเองได้ ทำให้ร่างกายผ่ายผอมมากเนื่องจากพยายามลดอาหารและออกกำลังมากเกินไป มักเกิดในวัยรุ่นผู้หญิงอีกเช่นกัน อาการที่เด่นชัดคือพยายามอดอาหารหรือกินให้น้อยที่สุด เพราะรู้สึกมีปมด้อย ไม่พึงพอใจเรื่องรูปร่างของตนเอง   ( นิตยสาร Health & Cuisine อ้างใน variety.teenee) ซึ่งสองโรคนี้มักเกิดกับหญิงสาวจนกลายเป็นเรื่องปกติไป โดยเฉพาะที่สหรัฐฯ จนมีการล้อเลียนว่าเด็กสาวที่นั่นมักจะมีเพื่อนชื่อแอน- Ann (Anoraxia) ไม่ก็ มีอา -  Mia (Bulimia) ซึ่งสหรัฐฯมีมายาคติ American Dream ของชีวิตเสรี  แต่แท้จริงแล้วกลับถูกครอบโดยวาทกรรมความอ้วนจนไม่ได้ต่างกับประเพณีการใส่คอร์เซ็ตหรือรัดเท้าของจีนเลย แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 54 20:35:15 จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:34:49

ความคิดเห็นที่ 12 อ้วนอย่างเท่าเทียม และเท่าทันสื่อ เมื่อวาทกรรมความอ้วนนั้นไม่มีทางที่จะจางหายไปง่ายๆ  จึงควรมีสื่อที่สร้างขึ้นเพื่อช่วยให้คนอ้วนรู้สึกว่าตนเองเท่าเทียมกับคนอื่น  และไม่ได้ผิดปกติหรือเป็นปมด้อย  หรือเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบแต่อย่างใด  พร้อมกันนี้ก็ช่วยดึงคนผอมให้กลับมามองข้อเท็จจริงว่า ตนเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าคนอ้วนแต่อย่างใด  เพราะทุกคนก็ล้วนมีความเป็นมนุษย์ที่เท่าเทียมกันในฐานะปัจเจกชน   หากจะพูดต่อไปก็คงจะเป็นอุดมคติ  ที่จะปลุกสังคมให้หลุดพ้นจากวาทกรรมที่ฝังรางลึกมายาวนานเป็นร้อยๆปี  ซึ่งการจะไปห้ามสื่อให้เลิกผลิตวาทกรรมก็คงเป็นไปได้ยาก  แต่เราทุกคนควรรู้จักเสพสื่ออย่างเท่าทัน และไม่ตกอยู่ใต้วาทกรรมนั้นจนทำให้ชีวิตของตนถูกละเมิดเสรีภาพด้วยเสรีภาพของสื่อ สื่อ และการสื่อสารก็เหมือนดาบสองคม  ซึ่งไม่รู้ว่าวันไหนคมไหนจะทำร้ายใคร  แต่หากเราเรียนรู้วิธีการทำงานของมัน  เราก็จะสามารถหาเครื่องป้องกันมาป้องกันตนทั้งทางด้านร้างกายและจิตใจได้ ดังนั้นจงตั้งคำถามกับความไม่ชอบมาพากลของสังคม และอย่าเชื่อในสิ่งที่สังคมเชื่อเสมอไป  เพราะสังคมถูกสร้างขึ้นด้วยสื่อ และในขณะเดียวกันสื่อก็ถูกสร้างด้วยสังคม  การเลือกรับสื่อจึงมีความสำคัญพอๆกับการเลือกซื้อเสื้อผ้า  ซื้ออาหาร  ซื่อยา หรือแม้แต่ซื้อบ้าน   แต่เป็นสิ่งน่าแปลกที่ไม่มีโรงเรียนไหนในประเทศไทยที่สอนการเลือกรับสื่อ มีแต่เพียงในระดับมหาวิทยาลัยเท่านั้น  ซึ่งคนไทยส่วนใหญ่ก็อาจจะไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยก็เป็นไปได้  จึงเป็นที่น่าสงสัยว่าเราควรเรียนรู้เรื่องการรับสื่อเมื่ออายุเท่าไรกันแน่  ทั้งๆที่ความเป็นจริงเราควรจะเลือกรับสื่อได้ตั้งแต่ที่เราเริ่มรับสื่อ ซึ่งนั่นก็หมายความว่าก่อนเข้าโรงเรียนด้วยซ้ำ  จึงกลายเป็นว่าประเทศไทยได้ผลักภาระให้สถาบันครอบครัวเป็นคนรับผิดชอบในการควบคุมดูแล และสอนในเรื่องการเลือกรับสื่อ ส่วนรัฐบาลนั้นมีหน้าที่ในการควบคุมดูแลสื่อ  ซี่งเป็นการตอกย้ำภาพลักษณ์ของสังคมว่า สังคมยังขาดวิจารณญาณ  จึงต้องใช้การควบคุมมาเป็นเครื่องมือแทน  ดังนั้นปัจจุบันจึงเกิดองค์กรเฝ้าระวังสื่อขึ้นเพื่อเป็นหูเป็นตาแก่สังคม  ซึ่งองค์กรเฝ้าระวังสื่อเหล่านี้ก็ควรระมัดระวังที่จะไม่สร้างหรือตอกย้ำวาทกรรม  จนผลักให้คนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งกลายเป็นคนชายขอบ  หรือรู้สึกว่าตนเองเป็นภาระของสังคม  ซึ่งจะส่งผลทั้งด้านจิตใจ และร่างกายต่อคนเหล่านั้น  เฉกเช่นเดียวกับที่คนที่ถูกเรียกว่า “อ้วน” ต้องเผชิญอยู่ในปัจจุบัน จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:35:35

ความคิดเห็นที่ 13 จบแล้วค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ตอนแรกจะส่งให้อาจารย์อ่านคนเดียว แต่เสียดายงาน เลยมาแบ่งปันสาวๆทุกคน ให้รู้ว่าคนอ้วนไม่ได้ผิดปกติแต่อย่างใด จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:36:31

ความคิดเห็นที่ 14 แหล่งอ้างอิง หนังสือ กาญจนา แก้วเทพ. การศึกษาสื่อมวลชนด้วยทฤษฎีวิพากษ์ (Critical theory). พิมพ์ครั้งที่ 1.  กรุงเทพฯ : หจก.ภาพพิมพ์, 2541 กาญจนา แก้วเทพ. สายธารแห่งนักคิดทฤษฎี เศรษฐศาสตร์การเมืองกับการสื่อสารศึกษา. พิมพ์ครั้งที่  2. กรุงเทพฯ : หจก.ภาพพิมพ์, 2553 เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. คนเฝ้าสื่อ : วิพากษ์เพรียกเรียกสื่อไทยให้ปฏิรูป . พิมพ์ครั้งที่ 2.กรุงเทพฯ :  ซัคเซส มีเดีย, 2543 โรลองด์  บาร์ตส์. มายาคติ = Mythologies.  ; แปลจากภาษาฝรั่งเศส โดย วรรณพิมล อังคศิริสรรพ.พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : คบไฟ, 2551 อุณาโลม จันทร์รุ่งมณีกุล. เปิดประตูสู่การรู้เท่าทันสื่อ : แนวคิดทฤษฎีและประสบการณ์การรู้เท่าทันสื่อ   เพื่อสุขภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 1กรุงเทพฯ : โครงการสื่อสร้างสรรค์สุขภาพ, 2549 วิทยานิพนธ์ ปิยรัตน์ ปั้นลี้. กระบวนการลดความอ้วนของผู้หญิง : วาทกรรมการสร้างอัตลักษณ์ในวัฒนธรรมบริโภค.วิทยานิพนธ์มานุษยวิทยามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2545 สุนัที เลาะวิธี. วาทกรรมเรื่องความอ้วนความผอมในรายการโทรทัศน์สำหรับสตรี.วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2543 โสภา สถาพรชัยวัฒน์. วาทกรรมผู้หญิงเซ็กซี่ในนิตยสารมาร์สและอิมเมจ.   วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2550 บทความ โตมร ศุขปรีชา. Fat & Pride. winbookclub, 2541 ธันวา เบญจวรรณ.เรือนร่าง และความงาม พิจารณาความงามผ่านร่างกายและอุดมการณ์. bangkokbiznews, 2544 นิษฐา หรุ่นเกษม. "The Piggish Link”: ตุ้ยนุ้ยตลอดกาล. มหาวิทยาลัยเที่ยงคืน, 2544 ศิริลักษณ์ คชนิล.บทบรรยายเชิงทดสอบเกี่ยวกับแนวคิดทฤษฎีร่างกาย. มหาวิทยาลัยเที่ยงคืน, 2545 ศิโรตม์ คล้ามไพบูลย์.มิเชล ฟูโกต์ : ประวัติศาสตร์ และการเมือง.มหาวิทยาลัยเที่ยงคืน, 2545 สมเกียรติ ตั้งนโม.ฟูโก ผู้กบฏต่อความจริง. มหาวิทยาลัยเที่ยงคืน, 2544 สมเกียรติ ตั้งนโม.ทฤษฎีวิพากษ์สังคม – ทฤษฎีวิพากษ์วรรณกรรม. มหาวิทยาลัยเที่ยงคืน, 2548 แก้ไขเมื่อ 18 มี.ค. 54 20:40:47 จากคุณ : Bear Waldorf เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:37:57

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาเพราะชื่อจขกทนะ อิอิ จากคุณ : บีแชยอง เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:38:02

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นงานวิชาการที่ใช้ได้ชิ้นหนึ่งเลยนะคะ สำหรับการเบรคการถูกครอบงำโดยสื่อที่เน้นความผอมบางของร่างกาย จริงๆแล้วเราควรหลุดพ้นจากการถูกครอบงำจากทั้งสื่อ และค่านิยม/บรรทัดฐานทางสังคมแบบนี้ ในเมื่อเราก็คนหนึ่ง  มือเท้าเท่ากัน เหตุไฉนถึงต้องมาถูกครอบงำโดยสิ่งเหล่านั้น เราจำเป็นต้องมีความตระหนักรู้ คุณค่าในตัวเองและเชิดหน้าอยู่ในสังคมนี้ ไม่ถูกแบ่งว่าแปลกแยกจากสาวตัวเล็ก  โดยขนาดของเสื้อผ้าอาภรณ์ และการประโคมของสื่อสารมวลชนแขนงต่างๆ ซึ่งรวมไปถึงการสร้างค่านิยมตัวขาวอมชมพู  หน้าขาวบลิ๊งใส ที่มาเบียดบังที่ยืนของชาวผิวสีแทนเช่นกัน สู้ๆนะคะทุกคน จากคุณ : ~PooMiKo~ เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:40:15

ความคิดเห็นที่ 17 ถือว่าเราแสดงความเห้นในฐานะสาวอ้วนก็แล้วกันโนะ ^^ จากคุณ : ~PooMiKo~ เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 20:40:55

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านไม่ไหว @_@ จากคุณ : ที่รักของพระอาทิตย์ เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 21:30:21

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านไม่ไหวด้วยยย ขอบคุณนะคะ จากคุณ : i can't do it !! เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 21:50:31

ความคิดเห็นที่ 20 เห็นด้วยว่าความคิดคนส่วนใหญ่(ซึ่งมีสื่อชักนำ)ยังไงเราก็ห้ามไม่ได้ค่ะ แต่เรื่องความอ้วนจะนำมาสู่โรคภัยต่างๆนี่เราเห็นด้วยจริงๆค่ะ สำหรับเรา คนที่อ้วนก็ไม่ต่างกับคนที่สูบบุหรี่(ในที่ให้สูบ) หรือคนติดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เท่าไหร่ เพราะมันก็ทำร้ายตัวเองเหมือนๆกันค่ะ ถึงจะไม่เดือดร้อนคนอื่นโดยตรงก็เถอะ บางครั้งเราก็ไม่ชอบใจคนสูบหรี่ ติดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เป็นโรคอ้วนจนความดัน เบาหวาน มะเร็ง ฯลฯ จนต้องเอาภาษีรัฐมาจ่ายค่ารักษา เพราะผู้ป่วยทำร้ายตัวเองเนี่ยแหละค่ะ แทนที่จะได้เอาเงินพวกนี้มาบำรุงการศึกษาเพื่ออนาคตชาติ -"- จากคุณ : มาจากM78 เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 22:25:25

ความคิดเห็นที่ 21 เริ่ดๆ จากคุณ : rakwahnron เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 23:17:14

ความคิดเห็นที่ 22 แต่ยังไงก็ลดๆมานิดนึงก้ดี ไม่ต้องขนาดผอมบักโกรก แต่ก็ไม่ควรจะถึงขนาดเดินไม่ไหวอ่ะ -- " จากคุณ : แม่นางคำ เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 23:54:39

ความคิดเห็นที่ 23 สุขภาพดี เป็นสิ่งที่ดีค่ะ สำหรับเรา ในสื่อคือผู้หญิงที่"ผอม"เลยนะ  ไม่ใช่ผู้หญิงปกติแล้วนะจุดนั้น ที่ควรกังวล คือผู้หญิงในเกณฑ์ปกติ  แต่โดนล้อลวงจากสื่อว่าควรผอมลงต่างหาก โลกนี้ไม่ได้มีแค่ อ้วน กับ ผอม แต่มีตรงกลางอยู่ด้วย เหมือนงานของเจ้าของกระทู้เน้นไปที่อ้วน และผอมอย่างเดียว  ซึ่งสำหรับเรา เราว่าเราไม่ใช่ทั้งสองอย่าง เพราะถ้าถึงขั้นบอกว่าอ้วน เราว่าก็ควรจะลดซักหน่อย นี่พูดถึงน้ำหนักแบบ overloadมากๆนะคะ 80-90 โล ถ้าอวบนิดหน่อยไม่เห็นจะเป็นไรเลย สุขภาพดีก็พอแล้ว จากคุณ : โยธิกาหน้าหนาว เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 10:43:13

ความคิดเห็นที่ 24 เราอยากลดเพราะว่ามันอึดอัด  เชื่องช้า  แล้วก็เหนื่อยง่ายมากค่ะ ตอนนีเรา 70up จากคุณ : BeautyDiet เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 14:02:22

ความคิดเห็นที่ 25 เก็บไว้อ่านนน ^^ จากคุณ : SaiiLe เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 20:39:44

ความคิดเห็นที่ 26 สวัสดีค่ะ คุณBear Waldorf เป็นบทความที่น่าสนใจมาก ไม่ทราบว่าขอชื่อ นามสกุลได้ไหมคะ จะนำไปอ้างอิงในรายงานน่ะค่ะ ส่งให้ที่อีเมล w_alitalia@hotmail.com ก็ได้นะค่ะ ถ้าไม่สะดวกโพสที่นี่ ขอบคุณมากค่ะ :) จากคุณ : อลิตา (ตุ๊กตาไม้) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 15:56:47

ความคิดเห็นที่ 27 เมื่อสังคมและสื่อบอกว่าต้องผอมถึงดูดี มันมีอิทธิพลจริง ๆ นั่นแหละ ตอนสาว ๆ เราน้ำหนัก 47 กก. ก็ยังแอบคิดว่าตัวเองอวบ จากนั้นแต่งงาน มีลูก น้ำหนักเพิ่มขึ้นเป็น 80 กก. ก็พยายามลดมาเรื่อย ๆ จนหนัก 50 กก. กว่าจะได้ 50 กก. เนี่ย เราทำทุกทางเลยอ่ะ ออกกำลัง ฟิตเนส ยาลดน้ำหนัก ฝังเข็ม บลาๆๆๆ สารพัดวิธี (เหลือแต่ดูดไขมัน) แล้วมันก็ขึ้น ๆ ลง ๆ ตอนนี้เป็นหญิงอวบ หนัก 65 กก. แต่ก็ทำใจ แล้วก็เริ่มอยู่กับตัวเองให้มีความสุข แบบว่า "ถึงจะอ้วน แต่หน้าสวย แถมนิสัยดีนะจ๊ะ" ประมาณนี้ จะพยายามไม่ให้น้ำหนักขึ้น แต่คงไม่อดข้าวอดน้ำเพื่อลดน้ำหนักเหมือนเมื่อก่อนแล้วหล่ะ ส่วนเรื่องเสื้อผ้านี่ก็ทำใจมานานละ ของคนผอมก็ใส่แล้วคับ ของคนตัวใหญ่ก็ใส่แล้วหลวม..สุดท้าย ก็เลยใช้วิธีตัดดีกว่า ได้แบบที่ชอบ สีที่ใช้ ผ้าถูกใจด้วย.. ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขค่ะ..อ้วน ผอม หน่ะ..มันแล้วแต่สายตาคนมอง คนที่ว่าเราอ้วน ต่อให้เราหนักแค่ 50 กก. เค้าก็ปากเปราะพูดว่าเราอ้วนอยู่ดี..จริงป่ะ จากคุณ : กินอิ่ม นอนอุ่น หุ่นอวบมาก เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 20:38:10

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณมากค่ะสำหรับน้ำใจ และบทความดีๆ ที่ช่วยเปิดโลกทัศน์ จากคุณ : อลิตา (ตุ๊กตาไม้) เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 01:01:10

ความคิดเห็นที่ 29 นึกถึงกระทู้เรื่องอ้วน ๆ ที่เพิ่งซาไป เห็นใจสาวตุ้ยนุ้ย อ้วนแล้วเครียด เครียดแล้วกิน กินแล้วอ้วน เราเองไม่เคยผอม โครงใหญ่ แต่สมส่วน ดูเผิน ๆ เหมือนไม่อ้วน แต่จริง ๆ น้อง ๆ กระทิงเลยเชียว พออ้วนก็กลุ้ม ไม่ใช่กลัวโดนล้อ ส่วนตัวคิดว่าคนล้อปมด้อยคนอื่น แสดงว่าตัวเองมีบางอย่างสู้เขาไม่ได้ เลยต้องเอาเรื่องรูปร่างหน้าตามาล้อ คนพรรค์นี้น่าสมเพชมากกว่า และไม่ใช่สังคม หรือผู้ชายหน้าไหนที่ทำให้เราอยากลดน้ำหนัก แต่เป็นเพราะร้านเสื้อผ้ามันมีแต่ไซส์เล็ก! หายากจริง เสื้อถูก ๆ ราคาไม่แพง มีแต่เสื้อเด็ก เอ้ย เสื้อผู้หญิงไซส์เอส หรือดับเบิลเอส ทริปเปิลเอส ฯลฯ อะไรนักหนานี่ หยิบมาดู ๆ นึกว่าเสื้อหมาเสื้อลิง ต้องซื้อเสื้อผ้าแบรนด์ใส่ แล้วมันแพงจะตาย เซ็งจริง ๆ บางร้านเขาขายเสื้อผ้าสำหรับสาวอ้วน ไซส์ใหญ่ เราก็ใส่ไม่ได้อีก ย้วยยานน่าเกลียด ไม่ใช่แต่สาวไซส์ใหญ่ สาวไซส์กลางก็เจอผลกระทบจากค่านิยมเอวบางไร้ไส้เหมือนกัน เป็นกำลังใจให้สาวอ้วน ออกกำลังวันละนิดจิตแจ่มใส อย่าหักโหม อย่าอด ลดให้พ่อแม่ปลื้มใจ คนที่ห่วงเราจากใจจริงจะได้หายห่วง ส่วนเรื่องอื่น ๆ เช่น สังคม ผู้ชาย อย่าไปคิดถึงมัน มันไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับเราขนาดนั้น จากคุณ : BAHAMAS เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 01:58:44