จากสาวหน้าบานๆถ้าพยายามก็สวยได้นะตัวเอง...
|
 |
เห็นกระทู้พลีชียเยอะมากช่วงนี้ เราก็เป็นหนึ่งที่มีความหลังฝังใจที่ชอกช้ำ
เมื่อก่อนโตมากับคำว่าอ้วนมาตลอด หน้าบาน... ตาตี่ จมูกบี้ สิวเขรอะ...
ไปไหนมาไหนกับแม่จะโดนทักว่าเป็นคนใช้ตลอด เพราะแม่ทั้งเปรี้ยวทั้งสวย
แต่งตัวก็ทอมๆเสื้อยืดโคร่งๆ กางเกงโย่วแม๊นวอทแซบตัวใหญ่ๆ ลากพื้น ลากแตะ
คือสภาพกายหยาบนี่ดูไม่ได้เลยค่ะ แต่ไม่ได้แคร์นะคะ ประคองความน่าเกลียดของตัวเองมานานและเหนียวแน่น
เพื่อนๆ ในกลุ่มนี่นางฟ้านางสวรรค์เลยค่ะ น่ารักมีแฟนมีคนมาจีบโอ๊ยเลือกกันไม่ถูก
ส่วนเรานี่เหมือนจุดอับในกลุ่ม แต่แคร์หรือไม่ ไม่แคร์ค่ะ เพื่อนๆ ก็รักกันดี ไม่ได้สนใจหน้าแย่ๆ ของเรา
ด้วยความที่นิสัยฮาๆ บ้าๆ บอ เฮไหนเฮนั่น แฟนเพื่อนก็เพื่อนเรา ชีวิตตอนนั้นสนุกค่ะ ถึงหน้าตาจะไม่ผ่านร้ายแรง
เคยถึงขั้นทะเลาะกับแม่อย่างรุนแรงร้องไห้ทั้งคู่ แม่อยากให้เราแต่งตัวสวยๆ บ้าง... ตอนนั้นเสียใจมาก
ทำไมถึงต้องบังคับเราขนาดนั้น (แม่กลัวเป็นทอม) เราเลยสัญญากับแม่ว่า
“โตขึ้นจะแฮ่ดให้สมใจเจ๊เลย... ตอนนี้ขอเราค่อยๆ เปลี่ยนตัวเองนะเจ๊นะ”
(เราเรียกแม่เราว่าเจ๊ค่ะ เวลาคุยกันเล่นๆ เพราะแม่วัยรุ่นมาก เหมือนเพื่อนมาก แม่เราก็เรียกเราเจ๊เหมือนกัน เพราะเค้าบอกเราซิ่มมากกกก)
ช่วงที่สัญญากับแม่เป็นช่วงมัธยมต้นค่ะ เราก็ไม่ได้มุ่งมั่นจะสวยอะไรหรอกนะคะ พูดไปแล้วก็ลืม
มาเริ่มรักความสวยก็ตอนขึ้นมัธยมปลาย จุดแรกเลยคือเริ่มรักษาสิวบนใบหน้าค่ะ...
เอารูปไปดูก่อน ว่าทำไมแม่กลัวเป็นทอม... หน้าแมนมาก อยู่โรงเรียนหญิงล้วน อ้วนห้าวๆ ทอมค่ะทอม
(แง ลงไป 2 รอบโดนลบ 2 รอบเลยอ่ะ ฮือ)
***ขอลบรูปแล้วนะคะ***
แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 55 00:42:22
| จากคุณ |
:
kkk_iii_kkk   
|
| เขียนเมื่อ |
:
26 ธ.ค. 54 20:23:20
|
|
|
| 
