ความคิดเห็นที่ 1 ลุงคำซึ่งเป็นทั้งคนสวนและคนขี่รถเข้าไปติดต่อราชการในอำเภอของที่นี่ขี่รถพาพงศกรไปยังบ้านพักที่ปลูกห่างออกจากสถานีไปอีกด้านของเหลี่ยมเขา  บ้านพักในความหมายของคนทำงานที่นี่คือกระท่อมแผ่นยิปซัมสีเทาปูพื้นไม้กระดานขัดเย็นเฉียบ  บนหลังคามีกระเบื้องยิปซัมเช่นกันจนดูเหมือนกับว่ามีเพียงสิ่งเดียวในบ้านที่ไม่ได้เป็นสีเทาคือบานประตูและหน้าต่างไม้อัดที่คงจะซื้อมาจากร้านสักร้านในตำบลนั่นเอง  ฟูกนอนหมอนมุ้งภายในก็ยังเป็นสีเทา  ไม่ต่างจากเมฆหมอกข้างนอก  และไม่ต่างจากชีวิตสีเทาซีดสิ้นหวังของเขา “ทำไมมีผ้าห่มตั้งห้าผืน” ชายหนุ่มถามลุงคำ “ผ้าห่มโบตั๋นรุ่นบางๆแบบนี้  บางคืนห่มห้าผืนซ้อนกันยังไม่พอเลย  ถ้าสูห่มแล้วยังหนาวอยู่ก็เดินมาบอกแล้วกัน  บ้านลุงอยู่ถัดไปนู่น  มีอีกเป็นสิบผืน”  ชายชราชี้ไปที่กระท่อมอีกหลังที่เห็นอยู่ไกลๆ  บนเขาลูกนี้ดูเหมือนอะไรๆก็ดูเหมือนอยู่ไกลไปหมด และแล้วคืนนั้นพงศกรก็พบกับประสบการณ์ครั้งแรกบนเขาที่ห่างไกลจากเมืองหลวงเกือบพันกิโลเมตร  อากาศหนาวตั้งแต่ตะวันยังไม่ทันจะลับเหลี่ยมเขา  ชายหนุ่มเห็นว่าถ้าไม่รีบอาบน้ำตอนนี้จะลำบากตอนดึก  เขารีบผลัดผ้าหยิบสบู่แชมพูในกระเป๋ามาเตรียม  แต่เมื่อนึกได้ว่าห้องน้ำเป็นห้องน้ำรวมที่อยู่ห่างจากบ้านมากจึงต้องผลัดผ้าคืนแล้วพาดผ้าขนหนูเสื้อผ้าใหม่กับแขนเดินลัดเลาะแปลงดอกไม้บนไหล่เขาลงมาที่ห้องน้ำข้างลำธารข้างล่าง  ห้องอาบน้ำนอกจากผนังปูนที่ก่อไว้โดยรอบเป็นบังตาแล้ว  เพดานก็แทบจะเปิดโล่งแบบห้องอาบน้ำพลทหาร  ไม่มีเครื่องทำน้ำร้อนหรือฝักบัวใดๆ  บ่อปูนสี่เหลี่ยมที่ก่อขึ้นมาสูงหนึ่งเมตรกลางห้องเป็นเพียงสิ่งก่อสร้างเดียวสำหรับการอาบน้ำ  พงศกรยืนอึ้งไปพักหนึ่งและพยายามชั่งใจว่าจะใช้ขันตักน้ำที่เย็นเฉียบนั้นขึ้นมาอาบน้ำดีหรือไม่   แต่ในที่สุดมือที่สั่นเพราะหนาวนั้นก็ค่อยๆหยิบขันเหล็กตักน้ำขึ้นมา  ลังเลอยู่นานก็กลั้นใจนับหนึ่งถึงสามแล้วสาดเข้าใส่ตัวเองทันที  ผลคือคนงานแถบนั้นได้ยินเสียงชายคนหนึ่งร้องอย่างลืมตัวออกมาจากห้องน้ำ  แม้แต่ลุงคำที่กำลังเดินเครื่องปั่นไฟอยู่ข้างสถานียังได้ยินและหัวเราะชอบใจ  เสียงร้องจากห้องน้ำมีเพียงครั้งเดียว  หลังจากนั้นก็กลายเป็นเสียงขันวักน้ำอาบดังซ่าติดๆกัน  พงศกรอยากรีบอาบน้ำให้เร็วที่สุด  ยิ่งเย็นย่ำลมในหุบเขายิ่งหนาว  ไอหมอกจางเริ่มลอยเรี่ยยอดไม้  ท้องฟ้าเปลี่ยนสีจากเหลืองทองเป็นสีม่วงคล้ำเมื่อดวงอาทิตย์ลับจากไป  เผยให้เห็นดาวดารดาษเต็มฟ้าราวกับประกายเพชรนับล้านที่เทพเจ้าสักองค์เผลอทำหล่นกระจายเต็มเวิ้งฟ้า   ครั้งหนึ่งชายหนุ่มกำลังอมน้ำยาบ้วนปากแล้วเงยหน้าจะกลั้วคอ  ภาพมหาสมุทรแห่งดวงดาวเบื้องบนถึงกับทำให้เขาหยุดมองอยู่นาน  ตลอดยี่สิบแปดปีในกรุงเทพฯเขาไม่เคยเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนแบบนี้มาก่อน  อย่าว่าแต่จะเงยหน้ามองท้องฟ้าเลย นาทีนั้นเองที่ทุกอย่างเงียบสงบ  ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่เล็กกระจิดริดเหลือเกินเมื่อเทียบกับห้วงมหาจักรวาลอันไพศาลนั้น  คิดได้เพียงเท่านี้จิตใจก็รู้สึกสงบอย่างประหลาด  ความทุกข์เดิมจากเมืองกรุงกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปในทันที  ชายหนุ่มเช็ดตัวให้แห้งแล้วเปลี่ยนเสื้ออย่างทุลักทุเลในห้องอาบน้ำที่เปียกแฉะ  หยิบสบู่แชมพูเดินออกจากห้องน้ำก็ยังแหงนหน้ามองท้องฟ้าอยู่อย่างนั้นจนเกือบชนกับลุงคำที่กำลังนุ่งผ้าขาวม้าเดินพ้นจากพุ่มดอกบัวตองด้านข้างออกมา  เมื่อเห็นว่าใครเป็นใครลุงคำก็หัวเราะแซวเรื่องได้ยินเสียงพงศกรร้องตอนอาบน้ำเย็นตะกี้ลั่นได้ยินไปทั่ว   “ดีแล้วที่อาบเสียก่อนมืด  ไม่งั้นตะคริวกินแน่ๆ  ส่วนพวกลุงอาบกันจนชินแล้ว  จะเวลาไหนก็ได้ทั้งนั้น”  ลุงคำละภาษาท้องถิ่นไว้ชั่วคราวเพื่อให้สื่อสารกับคนจากเมืองหลวงให้ง่ายขึ้น  และสำเนียงภาคกลางของแกฟังได้ไหลลื่นเสียจนแทบจะเป็นคนละคนกับเจ้าของสำเนียงท้องถิ่นที่พูดกับเขาเมื่อตอนบ่ายโดยสิ้นเชิง “ครับ”  ชายหนุ่มตอบรับขณะที่สายตายังไม่ยอมละจากผืนฟ้าเบื้องบน  ชายชราเมื่อเห็นดังนั้นจึงเงยหน้ามองตาม “ทางช้างเผือกน่ะ  ดาวอยู่กันตรงนั้นหนาเหมือนมีถนนสีขาวบนฟ้าเลยนะ  หน้าหนาวนี้ดี  ฟ้าเปิดเห็นดาวชัดเลย”     “ผมอยู่กรุงเทพฯไม่เคยเห็นดาวเยอะแบบนี้เลย” “ลุงคำก็เคยไปกรุงเทพฯ  ที่นั่นแทบไม่มีดาว  มีแต่แสงไฟบนตึกสูงๆ  จะไปไหนก็หายใจไม่ค่อยเต็มปอด  เดินข้ามถนนก็มีแต่รถเฉี่ยวไปมา  คนเดินสวนกันก็มีแต่ทำหน้ามุ่ยรีบเดินแซงกัน  เวลาของที่นั่นวันหนึ่งๆเร็วเหลือเกิน  ไม่เหมือนที่นี่  ลุงคำรู้สึกว่าเวลาในขุนเขานี้เหมือนจะหยุดให้กับทุกอย่าง  พวกเรารู้แต่เวลากลางวันกลางคืน  ไม่เคยห่วงว่าเวลาพักเที่ยงจะพอไหม  ตื่นมาจะต้องรีบไปทำงานหรือเปล่า  เสร็จงานแล้วจะต้องไปไหนต่อไหม  แปลงผักแปลงดอกไม้นี่แหละคือชีวิตทั้งหมดของพวกลุง” พงศกรกลืนน้ำลาย  แม้ไม่อาจเข้าใจได้ในทุกคำพูดของชายชรา  แต่นาทีนั้นเขารู้ได้ทันทีว่าแม้แต่ในสถานที่ห่างไกลซึ่งดูเหมือนจะไม่มีอะไรเลยอย่างบนเทือกเขาสูงแห่งนี้นั้นก็ยังมีอะไรอีกมากที่เขาต้องรู้   คืนแรกในกระท่อมสีเทานั้นผ่านไปอย่างขลุกขลักพอสมควร  ชายหนุ่มเข้านอนเร็วที่สุดในรอบหลายปีเพราะไม่มีทีวีให้ดูหรือวิทยุให้ฟังฆ่าเวลา  แม้แต่จะเดินไปหาร้านราดหน้ามื้อดึกหรือร้านสะดวกซื้อแบบที่เคยทำจนชินในเมืองก็ทำไม่ได้ที่นี่  ครานั้นเองที่พงศกรเริ่มรู้ว่าสำหรับผู้ที่ไม่คุ้นเคยแล้ว  ความเหงานี่แหละที่เป็นศัตรูอันดับหนึ่งของมนุษย์  มันอาศัยความเงียบและความว่างของชีวิตเข้ามาทำให้จิตใจของเราอ่อนแออย่างเลือดเย็น  และสามารถทำให้ความเหน็บหนาวบนทิวเขาสุดขอบประเทศนี้หนาวยิ่งกว่าที่ควรจะเป็นเสียอีก  ชายหนุ่มห่อตัวอยู่ในผ้าห่มสีเทาแถบเหลืองนั่งกอดเข่าอยู่บนฟูก  เสียงฟันกระทบกันจากฤทธิ์ความเย็นแทบจะดังแข่งกับเสียงลมที่พัดผ่านซอกประตูหน้าต่างเข้ามาไม่ขาดระยะ  ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะมีผ้าห่มเศษฝ้ายที่เคยเห็นตามงานบริจาคนี้อีกสักกี่ผืนก็ไม่สามารถป้องกันความหนาวที่แผ่ไปทั่วทุกรูขุมขนได้เลย  หลายครั้งที่ร่างสั่นงันงกของเขาร้องครางฮือออกมาโดยไม่รู้ตัว  คำถามที่เคยถามตัวเองว่าจะสามารถอยู่ที่นี่ได้สักปีหนึ่งไหมเปลี่ยนเป็นถามตัวเองใหม่ว่าจะสามารถนอนหลับหรือทนสภาพอากาศที่ทารุณโหดร้ายนี้ไปถึงเช้าพรุ่งนี้ได้ไหมแทน  ไม่อยากคิดเผื่อว่าพรุ่งนี้เกิดลุงคำมาเจอเขานอนอยู่ในสภาพตัวแข็งซีดไปแล้วจะเป็นอย่างไร หนาวจนแทบทนไม่ไหว  พงศกรห่มตัวลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูโผล่หน้าออกไปข้างนอก  โอ้โห....ข้างในกระท่อมที่ว่าหนาวแล้ว  ข้างนอกกลับยิ่งหนาวกว่าจนแม้แต่ยื่นหน้าออกไปเพียงครู่ก็ยังชาไปหมด  มองเห็นกระท่อมของลุงคำและตนงานตนอื่นกระจายแยกกันไปในระยะไกล  จะเดินไปขอผ้าห่มเพิ่มก็ไม่เห็นแสงไฟจากกระท่อมลุงคำแล้ว  ชายหนุ่มถอนหายใจขณะค่อยๆปิดประตูกลับเข้ามาที่เตียง  พยายามมองรอบตัวคิดหาทางแก้ไขให้คืนนี้ผ่านพ้นไปได้โดยที่ไม่หนาวตายเสียก่อน  นั่งคิดอยู่นานก็ลองลุกขึ้นคลายผ้าห่มที่ห่อตัวออกผืนหนึ่ง  ใช้มีดพกที่ติดมากับพวงกุญแจตัดผ้าออกเป็นชิ้นยาวๆ  เทน้ำขวดลงไปและขยำพอให้ผ้าเปียกจากนั้นจึงม้วนให้หนาเอาไปอุดตามร่องใต้ประตูที่ลมแทรกเข้ามา  ที่จริงวิธีนี้ใช้สำหรับป้องกันควันไฟจากนอกห้องเวลามีไฟไหม้อาคาร  แต่พงศกรลองคิดง่ายๆว่าวิธีนี้น่าจะกันลมหนาวจากภายนอกได้ด้วย  จากนั้นก็ลุกไปฉีกเชือกฟางที่ใช้ขึงมุมห้องเป็นราวตากผ้าออกมานิดหนึ่ง  เอามาผูกสลักหน้าต่างที่เผยอนิดๆให้แน่นขึ้นไม่ต้องมีลมผ่านเข้ามา  สองวิธีนี้ได้ผลอยู่พอสมควร  โจทย์ต่อไปคือเท้าทั้งสองที่เย็นจนแทบชาทั้งที่ใส่ถุงเท้าแล้ว  ชายหนุ่มแก้ปัญหาด้วยการใช้ผ้าขนหนูอีกผืนพันห่อเท้าทั้งคู่ไว้เป็นก้อน  แม้ว่าคืนนั้นพงศกรจะต้องตื่นขึ้นมากลางดึกบ่อยๆเพราะไม่คุ้นการนอนแต่หัวค่ำกับต้องลุกขึ้นมาขมวดผ้าห่มที่หลุดจากตัวอยู่บ่อยๆ  แต่ก็ยังโชคดีที่เขายังได้นอนบ้าง จากคุณ : ธามาดา - [ วันปีใหม่ 12:41:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พงศกรเริ่มชีวิตการทำงานวันรุ่งขึ้นด้วยการเดินตามทรงเดชกับคนงานสี่คนไปตามไหล่เขาไกลออกไปจากสถานีทดลองพืช  หัวหน้าสถานีบอกกับเขาว่าคูน้ำที่ขุดจากเขาลูกข้างบนตรงหน้าหยุดไหลทำให้ต้องเดินไปดู  อาจจะเกิดจากหน้าดินทลายลงมาปิดคูน้ำด้านบนก็ได้  พงศกรเดินไปตามทางลาดชันอย่างเหนื่อยหอบและทดท้อ  ทรงเดชบอกกับเขาชัดถ้อยชัดคำว่าสถานีนี้ไม่ได้รับความสนใจจากผู้บริหารบริษัทมานานแล้ว  จึงไม่มีการทดลองพืชไร่อะไรอย่างที่ชื่อสถานที่บอกเอาไว้นอกจากปลูกต้นไม้ใบหญ้าไปตามเรื่องเท่าที่ได้รับเศษงบประมาณมา  ที่เป็นเช่นนี้เพราะผักผลไม้ที่บรรทุกใส่เรือล่องผ่านแม่น้ำโขงมาจากจีนในปัจจุบันราคาถูกมากกว่าผักผลไม้เมืองหนาวที่ทดลองปลูกในเมืองหนาวไม่จริงอย่างเรามาก  สถานีทดลองพืชไร่แห่งนี้จึงเป็นเหมือนสถานที่สำหรับเนรเทศพนักงานที่ส่วนกลางไม่ชอบออกมามากกว่า  คนงานที่นี่ทุกวันนี้มีสภาพไม่ต่างจากคนสวนในพื้นที่ที่โลกลืมนั่นเอง “ผมก็โดนเฉดหัวจากในเมืองมาแบบคุณ....หลายปีแล้วด้วย”  ทรงเดชเปรยขณะหยิบหินขว้างไปที่พุ่มไม้ตรงหน้าดังตุบ  งูเขียวตัวหนึ่งเลื้อยหนีออกไปอย่างรวดเร็ว  พงศกรมองงูตัวนั้นอย่างลืมหายใจ  รู้สึกเลือดในร่างเย็นจนแทบจับเป็นก้อน  ถ้าเดินมาคนเดียวเขาอาจจะกลายเป็นเหยื่อคมเขี้ยวงูตัวนั้นไปแล้ว เกือบหนึ่งชั่วโมงบนทางดินในป่า  ทุกชีวิตเดินลัดเลาะเส้นทางแคบๆบนไหล่เขา  บางครั้งผ่านป่าไผ่ซับซ้อนจนมองทางข้างหน้าแทบไม่เห็น  บางครั้งผ่านไร่กะหล่ำปลี  บางครั้งผ่านบ้านชาวบ้านสองสามหลังและมีเสียงทักทายตอบรับระหว่างคนบนบ้านกับคนในคณะเดินทางของพงศกร  บางช่วงที่เป็นทางราบหรือลาดลงชายหนุ่มจะเดินเร็วกว่าทุกคนโดยไม่รู้ตัว  หันมาอีกครั้งก็เห็นทรงเดชกับลูกน้องคนอื่นเดินยิ้มตามมาไกลพอดู “นี่แหละคนกรุงเทพฯ  ทำอะไรเร็วไปหมด  เวลาที่นั่นมีค่ากว่าอะไร” ลุงคำล้อเขาเมื่อเดินตามมาทัน  แต่พงศกรกลับรู้สึกว่าสิ่งที่ชายชราพูดนั้นเป็นจริง  ที่กรุงเทพฯนั้นอะไรก็เร็วไปหมด  ใครๆก็บอกว่าคนกรุงเทพฯเดินเร็ว  มีครั้งหนึ่งเขารีบจะวิ่งไปขึ้นรถเมล์จนเตะกระป๋องใส่เงินของขอทานบนสะพานลอย  เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะหันกลับมามองด้วยซ้ำ  วันนั้นเขาคิดว่าเขาโชคดีที่ขึ้นรถเมล์มาตอกบัตรทำงานได้ทัน  แต่คิดดูอีกทีความโชคดีของเขาเป็นสิ่งที่น่ายินดีด้วยไหมหนอ “เดินช้าๆบ้างก็ได้”  ทรงเดชตบไหล่ยิ้มให้เขาเมื่อเดินมาถึง “ที่นี่ไม่เหมือนกรุงเทพฯ  ไม่มีอะไรให้รีบ  เวลาเป็นสิ่งที่มีเหลือเฟือที่นี่”  ตะวันใกล้ตั้งตรงกับหัวขณะที่ทุกคนเดินผ่านนาข้าวที่ลดหลั่นกันลงไปเป็นขั้นบันได  เห็นชาวบ้านกะเหรี่ยงบางคนเอาจอบขุดดินคันนาด้านบนออกเพื่อเปิดทางน้ำให้ไหลลงไปยังผืนนาด้านล่างเป็นน้ำตกก่อนจะใช้จอบเกลี่ยดินปิดทางน้ำเหมือนเดิมเมื่อเห็นว่ามีน้ำไหลผ่านลงไปพอแล้ว  ชาวบ้านที่นี่ไม่รู้จักกาลิเลโอหรือไอแซค นิวตัน  แต่ทุกคนรู้จักใช้แรงประโยชน์จากแรงโน้มถ่วงของโลกมานานมากแล้ว ได้ยินเสียงน้ำตกแว่วเข้ามาเรื่อยๆ  พงศกรเหนื่อยจนต้องเอาต้นไผ่ต้นหนึ่งที่หักกองอยู่ข้างทางมาค้ำแทนไม้เท้า  รู้สึกเหมือนกล้ามเนื้อขาจะฉีกเป็นริ้วๆ  ตลอดทางนั้นเขาขอหยุดพักหลายครั้ง  ชายหนุ่มไม่ชินกับสภาพการเดินป่าแบบนี้จริงๆแม้ว่าจะเคยเดินเท้ารวดเดียวจากบางกระบือมาถึงสะพานควายมาแล้ว  แต่การเดินในวันนั้นกับวันนี้มันต่างกันมากจริงๆ   ทรงเดชพาคณะเดินทางมาหยุดที่โขดหินริมน้ำตกใหญ่กลางป่า  ที่นั่นพงศกรเห็นว่ามีร่องรอยการขุดดินเป็นท้องร่องจากน้ำตกขนานไปกับทางเดินที่เขาเดินมา  ที่ปากท้องร่องนั้นมีกองดินที่ไหลลงจากภูเขาด้านบนลงมาปิดทับเป็นเขื่อนหนา  หัวหน้าสถานีบอกกับเขาว่านี่คือสาเหตุที่น้ำไม่ไหลลงไปที่สถานีข้างล่าง  ลุงคำที่สะพายจอบมาสองคันแบ่งให้พงศกรถือคันหนึ่ง  จากนั้นทุกคนก็ช่วยกันขุดลอกดินออกจากตัวท้องร่องอย่างขมักเขม้น  ขุดไปได้ครึ่งหนึ่งก็หยุดพักกินข้าวเที่ยงกัน  พงศกรไม่เคยรู้สึกเหนื่อยแบบวันนี้มาก่อนเลย  เขาทรุดลงนั่งบนก้อนหินริมน้ำตกอย่างอ่อนแรง  หม่อตะเงซึ่งเป็นลูกจ้างชาวกะเหรี่ยงวัยหนุ่มควักห่อข้าวมัดใหญ่ออกมาแจกจ่ายกันอย่างทั่วถึง  ข้าวเที่ยงสำหรับทุกคนวันนี้คือข้าวเหนียวน้ำพริกตาแดงและไข่ต้มคนละฟอง  คุยไปกินไปและพักจนหายเหนื่อยดีแล้วก็ลงมือขุดท้องร่องกันต่อ  ความล้าและฝนที่ตกลงมาทำให้พงศกรเกือบหมดความอดทน  เวรกรรมอะไรทำให้หนุ่มออฟฟิศอย่างเขาต้องมาตกระกำลำบากในป่านี้ด้วย   นานนับชั่วโมงดินกองใหญ่ก็ถูกเคลื่อนย้ายออกจากท้องร้องไปได้เกือบหมด  น้ำจากธารน้ำตกเริ่มไหลแทรกออกมาตามท้องร่องที่ขุดไว้นานแล้วไหลควบคู่กับทางเดินลงไปยังพื้นที่เบื้องล่าง   ชายหนุ่มถึงกับยืนถือจอบนิ่งมองดูน้ำที่เริ่มไหลจากจุดที่เขายืนลงไปยังไหล่เขาข้างล่างเป็นทอดๆเหมือนตัวโดมิโน่   ทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบง่ายและพึ่งพาธรรมชาติทั้งสิ้น  นี่คือการแบ่งน้ำจากน้ำตกข้างบนมาใช้ยังพื้นที่ที่ห่างออกไปโดยการสร้างทางน้ำง่ายๆเลียบลงไปตามไหล่เขาให้ค่อยๆลาดลงเพื่อถ่ายเทน้ำและแยกสาขาออกไปยังพื้นที่ต่างๆตามที่ต้องการ  วินาทีนั้นเองที่พงศกรรู้สึกถึงความสุขสำเร็จบางอย่างที่เข้ามาโอบอุ้มหัวใจของเขาไว้  แม้จะเป็นความสำเร็จเล็กๆแค่การเปิดทางน้ำจากบนเขาลงมา  แต่เวลานั้นเขากลับรู้สึกมีความสุขที่สุดจนแทบจะกระโดดโลดเต้นด้วยความยินดีทีเดียว ทางเดินขากลับนั้นเองที่ชายหนุ่มเห็นว่าท้องร่องตลอดข้างทางเดินทั้งสายที่เขาเดินมาจากสถานีนั้นเต็มไปด้วยน้ำที่ไหลผ่านและใสเย็นเหมือนกับใจของเขาในเวลานี้  ชายหนุ่มใช้เวลาเกือบทั้งบ่ายเมื่อกลับลงมาถึงสถานีนั่งมองสายน้ำที่สะท้อนประกายแดดวาววามและเศษใบไม้หลากสีที่ลอยมากับผิวน้ำนั้นอย่างเป็นสุข  ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแม้แต่เพียงการนั่งมองฟ้ามองน้ำเฉยๆกลับทำให้ตัวของเขาสงบได้ถึงเพียงนี้  ที่นี่เขาไม่ต้องรีบไปไหน  ไม่ต้องรีบทำอะไร  ไม่รีบกิน  ไม่รีบเดินทาง  ไม่รีบนอนเพื่อจะได้รีบตื่น  ไม่ต้องมองนาฬิกาว่าเป็นเวลากี่โมงแล้ว  เป็นอย่างที่หัวหน้าเขาว่าไว้  เวลาที่นี่มีเหลือเฟือเหลือเกิน  ไม่น่าเชื่อว่าบนเทือกเขาที่ต้องใช้เวลาเดินทางไม่หยุดจากเมืองหลวงมาหนึ่งวันหนึ่งคืนนี้เวลาให้ความหมายของคำว่าเวลาแตกต่างจากกรุงเทพฯราวกับอยู่คนละโลก ก่อนนอนคืนนั้นพงศกรกับลุงคำก็ช่วยกันก่อไฟกองเล็กๆหน้าบ้านของเขาเอง  แว่วเสียงชายชราหัวเราะที่เห็นชายหนุ่มเงอะงะจุดเกี๊ยะ(ไม้จากต้นสนที่มีน้ำมันอยู่ในเนื้อไม้ ใช้เป็นเชื้อเพลิงก่อไฟในเตาถ่าน มักนิยมใช้กันในภาคเหนือของประเทศไทย)ไม่เป็นก่อนจะสอนให้จนคล่อง  พงศกรต้มน้ำใส่ในถังสังกะสีจนเกือบเต็ม  ระหว่างรอน้ำในกาสุดท้ายเดือดเขาก็หิ้วถังนั้นเดินลงมาที่ห้องอาบน้ำด้านล่าง  ค่อยๆใช้ขันน้ำตักน้ำร้อนผสมกับน้ำเย็นในบ่อซีเมนต์  เท่านี้เขาก็มีน้ำอุ่นสบายอาบแล้ว  เคล็ดลับของการอาบน้ำหน้าหนาวมีเพิ่มอีกอย่างคือเมื่ออาบน้ำเสร็จจะต้องเช็ดผมและเช็ดตัวให้แห้งที่สุด  ถ้าทำได้ตามนี้อาบน้ำเสร็จจะไม่หนาวมากนัก  ชายหนุ่มเดินผิวปากหิ้วถังเปล่ากลับขึ้นมาที่บ้านพักอย่างสบายใจ  เห็นลุงคำกำลังยกกาน้ำเดือดขึ้นจากหินก้อนเส้าพอดี  พงศกรรับมาเทใส่ถังน้ำอีกครั้ง  ควันของน้ำเดือดลอยไปกับหมอกหนาวที่เริ่มลงในยามเย็น “เอาน้ำร้อนไปทำอะไรอีกถังน่ะ”  ชายชราขมวดคิ้วสงสัย  และสงสัยยิ่งขึ้นเมื่อเขายกถังน้ำนั้นเข้าไปในบ้านพัก  พับผ้าขี้ริ้วปูรองที่พื้นใกล้ๆฟูกที่นอนแล้ววางถังลงเป็นอันเสร็จ “ลองดูน่ะลุง  เครื่องทำความร้อนแบบง่ายๆ  เห็นเมืองฝรั่งเขาใช้ท่อน้ำร้อนทำให้ห้องนอนอุ่นได้  ผมว่าจะลองใช้น้ำเดือดทำให้ห้องอุ่นขึ้นซะหน่อย  ไม่รู้จะทำได้ไหม” “เออ....เข้าทีเว้ย”  ปากชายชราแย้มยิ้ม  ลุงคำเป็นคนยิ้มง่ายหัวเราะง่ายจนดูเหมือนกับว่าไม่มีอะไรในโลกที่แกเห็นแล้วไม่มีความสุข  “ได้ผลยังไงมาบอกลุงบ้างนะ  แหม....ลุงคำอยู่มาตั้งนานยังไม่เคยรู้ว่ามีวิธีนี้เลย  สงสัยต้องให้คนหนุ่มสอนตอนแก่ซะแล้ว” “อาจจะไม่สำเร็จก็ได้ลุง  ผมแค่อยากลองดัดแปลงของรอบตัวดู”  เขาหัวเราะเหมือนกัน  เพิ่งรู้สึกตัวเองว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขากลายเป็นคนอารมณ์ดีขึ้นมาก “นั่นแหละ  ขอเพียงแต่เริ่มคิดเริ่มลงมือทำก็ดีกว่าพวกยอมแพ้หรือคิดแต่ไม่ทำเป็นไหนๆ  อะไรสมัยนี้ที่มันดีๆก็มาจากคนที่คิดที่ลงมือทดลองทั้งนั้นแหละ” คืนที่สองบนขุนเขาห่างไกลพงศกรนอนหลับอย่างสบายที่สุด  ไม่ใช่เพราะฟูกนุ่มหรือแค่ห้องอุ่นขึ้น  แต่เป็นเพราะเขาเริ่มรู้แล้วว่าจะปรับตัวใช้ชีวิตที่นี่ให้มีความสุขได้อย่างไร  และเขารู้ว่าความสุขที่เกิดจากความสงบของที่นี่เหนือกว่าความสุขที่เกิดจากการกินการใช้เงินแลกเอามาอย่างที่กรุงเทพฯเหลือเกิน จากคุณ : ธามาดา - [ วันปีใหม่ 12:45:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เช้ามืดวันรุ่งขึ้น  เสียงเคาะประตูบ้านปลุกให้ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงนอนที่เขาคิดว่าน่านอนที่สุดในโลกไปเปิดประตูให้กับชายชราด้านนอกซึ่งบัดนี้แต่งตัวในชุดเสื้อหนาวหนาสามชั้นและมีหมวกโม่งคลุมหัวอีกชั้น  ลุงคำเอ่ยปากว่าจะพาไปดูทะเลหมอกที่ยอดเขาตามที่พงศกรเคยรบเร้าไว้เมื่อวาน  ชายหนุ่มพยักหน้าแล้วรีบสวมเสื้อหนาวหนาๆตามอย่างผู้ที่มาปลุกแล้วเดินตามออกไปจากบ้านมุ่งสู่ยอดเขากันสองคน ฟ้าเริ่มสลัวจาง  ขอบฟ้าดูสว่างเรืองขึ้นทีละน้อยโดยไม่ทันสังเกต  อากาศหนาวจนหายใจเป็นควันและทำให้จมูกแห้งทุกครั้งที่หายใจ  หมอกลงหนาจนเหมือนกับการเดินทางไปในดินแดนลี้ลับมองไม่เห็นปลายทาง  กระนั้นพงศกรก็เดินตามหลังลุงคำไปอย่างตื่นเต้น  เขาไม่เคยเห็นทะเลหมอกมาก่อนเลยในชีวิต  เคยดูแต่ภาพถ่ายในนิตยสารแล้วก็คิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสได้เห็น  แต่ในวันนี้ด้วยสองเท้าที่กำลังก้าวขึ้นไปตามทางบนขุนเขาอย่างมุ่งมั่น  เขากำลังจะได้เห็นทะเลหมอกด้วยตาตนเองแล้ว เดินกันอยู่สองคนเงียบๆได้เกือบชั่วโมงลุงคำก็หยุดฝีเท้า  ชายหนุ่มที่เดินดูดอกไม้ป่าตามทางเพลินอยู่ข้างหลังก็ต้องหยุดเดินด้วยเช่นกัน “ลุงคำหยุดทำไมเหรอ  เราเดินเกือบถึงยอดแล้วเหรอ” “ที่นี่แหละยอดเขาแล้ว  พ่อหนุ่ม” พงศกรเงยหน้ามองภาพที่อยู่ตรงหน้า  ถัดจากลุงคำไปอีกเพียงสามก้าวคือหุบผาสูงชันลาดลงไปทุกด้านยกเว้นทางที่พวกเขาเดินขึ้นมา  ขอบฟ้าตรงหน้าโน้นมีแสงเรื่อเรืองจับจนเห็นเป็นเส้นสีทองทอดตัวอยู่ไกลสุดตา  และที่ปกคลุมอยู่ทั่วดินแดนแห่งนี้ถัดลงมาจากเส้นขอบฟ้านั้นคือเมฆหมอกหนาสีขาวบริสุทธิ์ที่คลี่ตัวห่มพื้นดินเบื้องล่างเหมือนเป็นทะเลจริงๆ  รอบตัวของพวกเขาสองคนเวลานี้นอกจากเวิ้งฟ้าที่ปลอดโปร่งจนเห็นดวงดาวนับล้านเริ่มโรยแสงตามยามเช้าที่กำลังจะมาเยือนแล้วยังเต็มไปด้วยทะเลแห่งเมฆหมอกสวยงาม  มีเพียงยอดเขาแห่งนี้กับภูเขาลูกอื่นอีกไม่กี่ลูกไกลๆเท่านั้นที่โผล่พ้นม่านหมอกสีขาวขึ้นมาจนดูเหมือนเป็นเกาะที่ลอยอยู่กลางทะเล   ภาพทั้งหมดสวยงามราวกับว่ากำลังจะเอื้อมมือแตะกับประตูของสวรรค์ได้  ชายหนุ่มแทบจะคุกเข่าลงก้มกราบกับพื้น  กราบอะไรก็ได้ที่เนรมิตความสวยงามเกินจินตนาการนี้ออกมาสู่สายตาของเขาได้  อีกนานแค่ไหนที่เขาจะได้เห็นภาพทะเลหมอกแห่งปางมะผ้านี้อีก “สวยไหม”  ลุงคำเอ่ยถามเมื่อเห็นเขาเงียบไปนาน “สวยครับ   สวยที่สุด  เพิ่งเคยเห็นทะเลหมอกครั้งแรกก็วันนี้เอง” “นอกจากจะต้องเดินขึ้นมาไกลแล้วยังไม่ได้มีให้เห็นทุกวันด้วยนะ  ต้องสภาพอากาศฤดูกาลที่เหมาะสมจริงๆด้วยถึงจะได้เห็น  ลุงคำเองก็ไม่ค่อยได้ขึ้นมาดูบ่อยๆนักหรอก” เงียบกันไปพักหนึ่งเหมือนต้องการจะดื่มด่ำภาพขอบฟ้าที่งดงามนั้น  ตราบจนแสงตะวันแรกสว่างไปทั่วทั้งมหาสมุทรสีขาวบนฟากฟ้านั้นชายชราจึงเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง “อยากอยู่ที่นี่ไหม  ที่ปางมะผ้านี่” “แต่ก่อนไม่ครับ  วันแรกๆที่มาถึงผมคิดแต่ว่าทำไมชีวิตตัวเองถึงโชคร้ายต้องมาลำบากที่นี่ด้วย  จะกินจะนอนก็หนาวก็ลำบาก  แต่จนถึงวันนี้ผมรู้สึกแล้วว่าที่นี่เรียบง่ายสุขใจเหลือเกิน  ผมเคยอยู่แต่ในเมือง  ทำงานหาเงินมากๆเพื่อหวังว่าวันหยุดจะมีความสุขกับการไปเดินห้าง ไปกินอาหารตามร้านใหญ่ๆ ได้ดูหนังโรงเรื่องใหม่ ได้ผ่อนรถยนต์รุ่นใหม่ก่อนใคร  โดยที่ไม่เคยคิดเลยว่าบนโลกนี้ยังมีที่ๆความสุขไม่ขึ้นกับเวลา  ไม่ขึ้นกับเงินในกระเป๋าหรือตำแหน่งหน้าที่การงานของเรา  ที่นี่คือความสุขที่ผมไม่เคยเจอมาก่อนจริงๆ” “ใช่  เป็นความสุขที่มาจากธรรมชาติแท้ๆ  ไม่ใช่แต่เพียงฉาบฉวยเปลือกนอกแบบคนในเมือง   ที่นี่พวกเราไม่ใช่เจ้านายธรรมชาติ  แต่เราอยู่ร่วมกับพวกเขา  สายหมอก  ขุนเขา  ต้นไม้ใบหญ้า  ลมหนาว  ลำธาร  เราคือส่วนหนึ่งของพวกเขาจริงๆ”  ลุงคำเสริมต่อเหมือนเป็นความในใจแน่วแน่ “โห....ลุงคำพูดอย่างกับเป็นคนกรุงเทพฯที่ย้ายมาอยู่ที่นี่เหมือนผมแน่ะ”  พงศกรหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นวาจาฉาดฉานชัดเจนของแกเมื่อครู่  แต่ชายชรากลับมองไปที่ขอบฟ้าทางทิศตะวันออกเฉียงใต้อันเป็นที่ตั้งของมหานครที่สับสนวุ่นวายที่สุดแห่งหนึ่งของโลกนั้นและพูดออกมาช้าๆ ทว่าชัดถ้อยชัดคำที่สุด “ลุงคำนี่แหละที่เป็นคนกรุงเทพฯเหมือนกับพ่อหนุ่ม” พงศกรอึ้งไปพักหนึ่ง  ปล่อยให้อีกฝ่ายเล่าเรื่องในอดีตครั้งกระโน้นว่าเดิมลุงคำเคยเป็นพนักงานธนาคารสาขาบางซื่อ  วันหนึ่งลุงคำเบื่อชีวิตที่กรุงเทพฯ  ไม่มีภาระเรื่องครอบครัวเลยตัดสินใจเก็บของนั่งรถทัวร์มาลงที่แม่ฮ่องสอน  เหตุผลมีเพียงข้อเดียวคือเป็นจังหวัดที่เขารู้จักน้อยที่สุด  และตั้งแต่นั้นมาลุงคำหรือชายชราที่มีชื่อเดิมว่าคามินทร์ก็มาอยู่อาศัยอย่างสงบสุขบนเทือกเขานี้ในบั้นปลายชีวิต  ลุงคำสมัครงานเป็นคนสวนของสถานีทดลองพืชไร่เมืองหนาวของบริษัท  อาศัยอยู่ในกระท่อมท้ายสถานีและใช้เงินค่าจ้างเล็กน้อยจุนเจือชีวิตอย่างเรียบง่ายตลอดมา ดวงอาทิตย์พ้นเส้นขอบฟ้าสูงขึ้นเรื่อยๆ  แสงแดดยามสายสลายทะเลหมอกตรงหน้าให้เริ่มจางหายราวกับเพียงภาพมายา  เผยให้เห็นขุนเขาสูงต่ำสลับซับซ้อนเบื้องหน้าไปจนสุดลูกหูลูกตา  กระนั้นก็ยังเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุดเท่าที่พงศกรเคยเห็น  ลุงคำยิ้มให้เขาครั้งหนึ่งก่อนพาเดินกลับลงมายังสถานีเบื้องล่าง  วินาทีนั้นเองที่ชายหนุ่มรู้แล้วว่าที่ใดบนโลกกันหนอคือบ้านของเขา  ที่โรงครัวของสถานี  ทรงเดชกับคนงานพื้นเมืองเกือบสิบคนกำลังปูเสื่อง่ายๆที่พื้นซีเมนต์เย็นเฉียบนั้น  กลิ่นควันอาหารอวลอยู่ในสายหมอกยามเช้า  หอมเครื่องแกงและกลิ่นไอป่าบริสุทธิ์ชื่นใจนัก  แม้แต่เสียงมีดหั่นผักกับเขียงไม้เป็นจังหวะก็ยังดูกลมกลืนกับเสียงนกร้องรื่นเริงบนหลังคาเหมือนเป็นบทเพลงของวิถีชีวิตอันเรียบง่าย  ภาพของคนงานกำลังช่วยกันหุงหาอาหารและกู่เรียกเพื่อนร่วมงานมาที่โรงครัวนั้นเป็นสัญญาณที่เข้าใจกันว่าเวลาของอาหารเช้าเริ่มต้นขึ้นแล้ว   ทรงเดชเมื่อเห็นพงศกรกับลุงคำกำลังเดินลงมาจากยอดเขาก็โบกมือเรียกให้มากินข้าวด้วยกัน  ห่อนึ่งไก่  แกงฮังเลหมู  ผัดถั่วแขกซีอิ๊วขาวและข้าวเหนียวร้อนๆ  เท่านี้โรงครัวข้างสถานีทดลองพืชไร่ก็กลายเป็นสวรรค์ของทุกคนแล้ว  พงศกรรู้สึกว่าการปรับตัวให้เข้ากับอาหารท้องถิ่นภาคเหนือนั้นง่ายที่สุดในกระบวนการปรับตัวทั้งหมดในที่นี่แล้ว “เดินไปไหนกันแต่เช้ามืดเชียว”  ทรงเดชตบเข่าพงศกรเมื่อปั้นข้าวเหนียวเข้าปากไปได้หลายก้อนแล้ว   “ขึ้นไปบนยอดดอยครับ  ไปดูทะเลหมอก”   “ก็ดี  ผมเองก็ไม่ได้ขึ้นไปดูตั้งนานแล้ว  หน้าหนาวนอนหลับเพลินเหลือเกิน”  หัวหน้าสถานีหัวเราะในลำคอเบาๆ  “ที่นี่ก็มีอะไรดีๆมากมาย  คงพอช่วยให้หายคิดถึงบ้านที่กรุงเทพฯได้บ้างนะ” เขายิ้มกลับไปแทนคำตอบ  ความรู้สึกทุกอย่างในใจเป็นเหมือนน้ำใสในลำธาร  ไม่มีตะกอนขุ่นมัวใดจะมาทำให้เปลี่ยนแปลงไปได้อีก  ชายหนุ่มตัดสินใจแล้วด้วยหัวใจทั้งหมด ตั้งแต่นี้ไป  ที่นี่จะเป็นบ้านของเขา..... จากคุณ : ธามาดา - [ วันปีใหม่ 12:47:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จำไม่ได้ว่าพงศกรได้อยู่เห็นพระจันทร์เต็มดวงเหนือน่าฟ้าปางมะผ้ามากี่รอบแล้ว  วันคืนที่นี่ผ่านไปราวกับสายน้ำ  หากแต่ชีวิตของเขากลับรู้สึกสดชื่นมากขึ้นตามเวลาที่ผ่านไป  ชีวิตใหม่บนขุนเขาห่างไกลสงบสวยงามเช่นเดียวกับดอกไม้ที่ออกดอกท้าทายลมหนาวอย่างองอาจ  ไม่ครบถ้วนบริบูรณ์ด้วยทรัพย์สินหรือเกียรติยศอันเป็นสิ่งที่สังคมสมมุติขึ้นมาแต่หัวใจกลับอิ่มเต็มด้วยจิตวิญญาณแห่งเสรี  ไม่กี่เดือนในดินแดนแห่งนี้ได้ชุบชีวิตนกน้อยในเมืองกรุงให้กลายเป็นพญาอินทรีแห่งขุนเขา  ทุกวินาทีของชายหนุ่มผ่านไปอย่างเรียบง่ายทว่ามีแต่ความงดงาม วันหนึ่งพงศกรเห็นอะไรบางอย่างในสถานีเปลี่ยนไป  เครื่องแฟกซ์ที่เคยตั้งอยู่อย่างสงบเงียบมาแทบตลอดอายุการใช้งานของมันเริ่มส่งเสียงอื๊ดอ๊าดและคายกระดาษออกมาจากเครื่องแผ่นหนึ่ง  ทรงเดชหยิบกระดาษใบนั้นมาอ่านแล้วเงียบไปอึดใจหนึ่ง  นาทีต่อมาพงศกรถูกตามตัวมาจากไร่ทันที “บริษัทของเราถูกบริษัทผลิตอาหารของฝรั่งเข้าซื้อกิจการทั้งหมดแล้ว  ผู้บริหารชุดเดิมส่วนใหญ่ลาออกไปทำงานที่อื่นแล้วรวมทั้งผู้อำนวยการฝ่ายที่เนรเทศคุณมาที่นี่ด้วย  มีคำสั่งจากกรุงเทพฯเรียกตัวคุณกลับไปทำงานในตำแหน่งเดิม  พวกฝรั่งอยากเห็นคุณที่กรุงเทพฯเช้าวันจันทร์หน้า” พงศกรยืนนิ่งอยู่ในห้องของหัวหน้าไปนาน  ปล่อยให้ทรงเดชซึ่งเข้าใจความรู้สึกของลูกน้องดีเดินเข้ามาตบไหล่เบาๆ  “ทางกรุงเทพฯเขาว่ามาอย่างนี้  ที่เหลือก็แล้วแต่คุณนะ” ยามเย็นเริ่มมาเยือนปางมะผ้าอีกครั้ง  ชายหนุ่มนั่งก่อไฟต้มน้ำอีกครั้งหน้าบ้านพัก  ลุงคำเดินเข้ามาเงียบๆเมื่อน้ำใกล้เดือด  ใบหน้าไม่ยิ้มแย้มเหมือนที่เคย “ลุงคำได้ยินว่าบริษัทที่โน่นจะเรียกตัวพ่อหนุ่มกลับไป....” พงศกรพยักหน้า  ชายชราเห็นก็เงียบไปครู่หนึ่ง  ภาพทิวทัศน์ข้างหน้าคือหมอกอ่อนจางกำลังโรยตัวปกคลุมหุบเขาเบื้องล่างอีกครั้ง  ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงลุงคำถอนหายใจเบาๆ “ที่กรุงเทพฯตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้นะ”  เสียงเบาจากปากเหี่ยวย่นเบาเสียจนเหมือนรำพึงกับตัวเอง  “ถ้าให้ลุงกลับไปตอนนี้ลุงคงคิดหนักเหมือนเธอ  ที่นั่นใหญ่เกินไปสำหรับชีวิตเล็กๆอย่างลุง” คืนนั้นพงศกรนอนมองเพดานอยู่นาน  ไม่ได้คิดอะไรแต่ก็นอนไม่หลับ  เขาเพิ่งมาจากกรุงเทพฯไม่นานนัก  ตำแหน่งหน้าที่และความสะดวกสบายกำลังรอเขากลับไปหาที่เมืองหลวง ถ้าเพียงแต่พรุ่งนี้เขาจะเดินเข้าไปบอกหัวหน้าเท่านั้น  แต่ขณะเดียวกันเขาก็ค้นพบชีวิตอีกด้านหนึ่งที่นี่  ค้นพบความสุขอีกแบบที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน  เขาจะทิ้งความสุขนี้ไปง่ายๆอีกละหรือ โรงครัวเช้าวันถัดมามีแต่ความเงียบเหงา  พงศกรถูกคนในโรงครัวมองตั้งแต่ยังเดินอยู่ไกลๆจนเข้ามาถอดรองเท้าที่เสื่อ  หยิบจานมาวางบนตักแล้วตักแกงกระด้าง (แกงข้นใส่เนื้อหมูหรือขาหมูแล้วเก็บไว้ในตู้กับข้าวช่วงฤดูหนาวจนกลายเป็นวุ้นตอนเช้า  ปัจจุบันใช้ผงวุ้นและแช่ตู้เย็นเอา) เข้าปาก  ไม่มีใครในวงสนทนาพูดคุยอะไรกันเหมือนทุกวันมากนัก  แต่ก็พร้อมใจเลื่อนจานอาหารมาทางชายหนุ่ม  ทุกคนรู้ดีว่าวันนี้พงศกรจะตัดสินใจว่าจะอยู่ที่นี่หรือจะกลับไป  และก็ไม่มีใครต้องรอนานเลยเมื่อเขาใช้นิ้วคีบข้าวเหนียวกับลาบไก่ป้อนเข้าปากเป็นคำสุดท้ายแล้วก็พูดออกมาให้ทุกคนได้ยินกัน  “เรื่องที่บริษัทจะให้ผมกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯน่ะ” เงียบกันไปพักหนึ่ง  หูของคนงานรวมทั้งทรงเดชและลุงคำรอคอยฟังคำตอบจากเขาอยู่ “เขาต้องการผมกลับไปเป็นนักวิจัยพืชไร่ตำแหน่งเดิมที่เคยทำก่อนมาที่นี่” แว่วเสียงนกบนยอดไม้และไก่ขันไกลๆ  ลมหนาวโบกกิ่งสนเอนอ่อนไหว  พงศกรจะไม่ลืมภาพของสถานีแห่งนี้ไปชั่วชีวิต “ผมคงต้องบอกทุกๆคนว่า  ต่อไปนี้ที่นี่จะไม่มีนักวิจัยที่ชื่อพงศกรอีกแล้ว  เพราะจะมีแต่คนสวนที่ชื่อพงศกรเท่านั้น” หลายชีวิตในโรงครัวขมวดคิ้วกันนิดหนึ่ง  แล้วก็ร้องเฮออกมาลั่นไปหมด  ต่างเข้ามาโอบกอดจับไม้จับมือชายหนุ่มกันอย่างยินดี  แม้แต่ทรงเดชเองก็ตบมือให้และหันไปบอกลุงคำ “ลุงคำ  เดี๋ยวกินข้าวเสร็จไปเอาใบลาออกกับใบสมัครมาให้อย่างละชุดนะ” ลุงคำซึ่งคิดตามทั้งพงศกรและทรงเดชไม่ทันยังคงทำหน้าเหรอหราจนหัวหน้าสถานีหัวเราะ “พงศกรของเราจะลาออกจากงานวิจัยที่บริษัท  เดี๋ยวสักพักเขาก็จะมาสมัครงานกับผมขอเป็นคนสวนที่นี่  เรื่องลาออกต้องส่งใบลาไปที่กรุงเทพฯ  แต่เรื่องรับคนสวนแค่นี้ผมมีอำนาจจัดการเองได้สบายมาก” เท่านั้นเองลุงคำก็ยิ้มเสียจนหน้าบาน  แทบจะลุกวิ่งไปเอาเอกสารที่สถานีตามที่หัวหน้าสั่งทันทีถ้าไม่มีเสียงของทรงเดชบอกอีกครั้ง  “ไม่ต้องรีบหรอก  ยังไงพงศกรก็ไม่ไปไหนอีกแล้ว  ลุงไปบอกป้าศรีในครัวดีกว่าว่าเที่ยงนี้ขอกับข้าวดีๆเยอะๆเลย  ต้องฉลองกันซักหน่อยแล้ว” รถมอเตอร์ไซค์รุ่นกึ่งพุทธกาลวิ่งจากสถานีทดลองพืชไร่ไต่ขึ้นมาบนถนนหลวงอีกครั้ง  รถบัสสีส้มคันหนึ่งวิ่งผ่านเพิงข้างทางที่ว่างเปล่ากลับไปทางตัวเมืองแม่ฮ่องสอน  พงศกรที่กำลังซ้อนท้ายลุงคำอยู่มองภาพรถที่วิ่งจากไปพร้อมกับคิดในใจว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่ไม่ต้องจากที่นี่ไปกับรถบัสคันนี้  และแน่นอนว่าเขาจะไม่จากที่นี่ไปไหนอีกแล้ว  ในความคิดของคนกรุง  ปางมะผ้าอาจจะเป็นดินแดนที่กันดารอยู่ไกลจนสุดขอบฟ้าเหมือนกับที่เขาคิดเมื่อวันแรกที่เหยียบย่างมาถึง  แต่สำหรับพงศกรแล้ว.....ที่นี่คือขอบฟ้าที่งดงาม ลุงคำจอดรถหน้าที่ทำการไปรษณีย์  ปล่อยให้ชายหนุ่มเดินเข้าไปส่งจดหมายด้านใน  พงศกรทากาวติดฉลากสีฟ้าที่ซองเอกสารสีน้ำตาลนั้น  ยื่นให้เจ้าหน้าที่ไปรษณีย์ประทับตราจดหมายด่วนพิเศษแล้วจึงเดินกลับออกมา   “เรียบร้อยดีไหม”  ชายชราถามเขาเป็นคำแรกโดยไม่ต้องการคำตอบ  เขารู้ว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยดี “อากาศดีๆแบบนี้อยากกินกาแฟสดจังเลย” “ลุงรู้จักร้านกาแฟสดแถวนี้อยู่  วิวดี  กาแฟอร่อย  เจ้าของร้านก็คุยสนุก  เดี๋ยวลุงพาไปเอง” พงศกรพยักหน้า  ชายสองวัยพูดคุยหัวเราะกันนิดหนึ่งก่อนจะซ้อนรถไปยังร้านกาแฟสดที่อยู่ใกล้ๆ  ปล่อยให้ซองสีน้ำตาลซึ่งภายในมีใบลาออกของเขาเดินทางกลับสู่กรุงเทพฯด้วยความเร็วด่วนที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ .............................................(จบ)............................................... ๒๑ พฤศจิกายน – ๑๘ ธันวาคม ๒๕๔๘ จากคุณ : ธามาดา - [ วันปีใหม่ 12:50:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีปีใหม่เพื่อนๆถนนนักเขียนทุกๆคนครับ  วันนี้ธามาดาเอาเรื่องสั้นที่เขียนไว้เมื่อกลางเดือนที่ผ่านมามาฝากแทนคำสวัสดีครับ  เป็นเรื่องค่อนข้างยาวสักนิดประมาณ๑๓หน้ากระดาษเอสี่   ตอนนี้พยายามเขียนหนังสืออยู่เรื่อยๆและอีกไม่นานคงจะได้ฤกษ์เปิดตัวนิยายโรแมนติกกับเขาบ้าง โปรดติดตามด้วยใจระทึก!! ^^' ปล. เรื่องสั้นเร็วๆนี้ "ญ.หญิงเข้าใจยาก"    http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3978394/W3978394.html#4 วันนี้มึนหัวมากทั้งๆที่เมื่อคืนก็ไม่ได้กินอะไรผิดสำแดง  เพียงแค่นอนไม่หลับ  (เล่นไพ่เสร็จเที่ยงคืนกลับบ้านนอนแต่กว่าจะหลับก็ตีห้า) -_-' ขอตัวไปหายาหอมมาชงกินก่อนนะครับ จากคุณ : ธามาดา - [ วันปีใหม่ 12:57:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีปีใหม่ค่ะ คุณธามาดา อ่านเพลิน เห็นบรรยากาศธรรมชาติที่แสนงดงาม คงมี ความสุขไม่น้อยถ้าได้ทำงานในสถานที่แบบนี้ แต่สงสัย ว่าจะมีสักกี่คนนะที่ตัดสินใจได้เด็ดขาดแบบพงศกร ??? แค่สงสัยนะคะ แหะ แหะ จากคุณ : - โอ้โฮ - - [ วันปีใหม่ 14:23:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาลงชื่ออ่านค่ะ สวัสดีปีใหม่ด้วยคนนะ จากคุณ : peiNing - [ วันปีใหม่ 15:17:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่ขา.... มีความสุขกับปีใหม่นะค่ะ อิอิ อ่านแล้ว บางช่วง มีน้ำตาซึมเล็กๆ ถ้ามีคนอย่างพงศกรเยอะๆ ประเทศไทยคงน่าอยู่เนอะ จากคุณ : oreocream - [ วันปีใหม่ 17:18:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บ้านนอก มีเสน่ห์ อย่างน่าทึ่ง ทุกครั้งที่ผมกลับบ้าน ที่บ้านนอก ไม่อยากกลับกรุงเทพอีกเลย บางทีชีวิตก็ไม่มีทางให้เลือกเท่าไรนัก กับบางคน จากคุณ : Psycho man - [ วันปีใหม่ 18:53:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แวะเวียนมาอย่างเคยครับผม และ สวัสดีปีใหม่ ขอให้สุขภาพแข็งแรง นะคะ จากคุณ : เปียร์รุส - [ วันปีใหม่ 21:16:16 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีปีใหม่เจ้า จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ วันปีใหม่ 23:55:52 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีปีใหม่คะ   มีความสุขมาก ๆ นะ จากคุณ : Donut_ty - [ 2 ม.ค. 49 01:55:52 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นบางคนเขาคงลาออกจากบริษัท ตั้งแต่ตอนถูกย้ายแล้วครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 2 ม.ค. 49 05:55:02 ]

ความคิดเห็นที่ 14 บรรยากาศอบอุ่นดีค่ะ (ถ้ากลับไปทำงานกรุงเทพ แล้วเสนอของบมาที่สถานีเพิ่ม อาจจะประโยชน์มากขึ้นนะ) จากคุณ : scottie - [ 2 ม.ค. 49 12:59:58 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาตอบคำถามแล้วนะครับ :) คุณโอ้โฮ - ดีใจที่การเขียนทำให้จินตนาการได้ถึงภาพบรรยากาศที่งดงามครับ  และขอบฟ้าที่ปางมะผ้าของจริงก็งดงามจริงๆเสียด้วย ^^ คุณpeiNing - สวัสดีปีใหม่ครับ  ขอบคุณนะครับ ^^ อ้อม - โห....อินขนาดนั้น  ดีใจจังเลยน้องรัก ^^ อาจารย์จี - คิดเหมือนกันเลยครับ  ช่วงที่ผมอยู่ต่างจังหวัดพอกลับเข้า กทม ทีไรหดหู่ทุกที  เกิดที่นี่แต่ไม่รู้สึกว่าเป็นบ้านของเราลยสักที ^^ เจ๊นัท - สวัสดีปีใหม่  ขอให้สุขภาพกายและใจแข็งแรงเช่นกันนะครับ ^^ จ๊ะ - เจ้า (ทำสถิติตอบความเห็นสั้นที่สุด 5555) ^^ Donut_ty - ขอบคุณครับ มีความสุขมากๆเช่นกันนะครับ ^^ ปรมาจารย์เจียวต้าย - ที่คุณเจียวต้ายกล่าวก็เป็นความจริงครับ  ชีวิตคนเราเลือกได้(บ้าง)เสมอ ^^ อาจารย์รักษ์ - ขอบคุณครับ ^^ จะพยายามเขียนเรื่องอุ่นๆมาดับลมหนาวเสมอนะครับ  อ้าว ไม่หนาวซะแล้ว โธ่ๆๆๆ ขอบคุณทุกๆคนครับ _/\_ จากคุณ : ธามาดา - [ 2 ม.ค. 49 22:24:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 .^ _ _ __ _ _ __ _^ ยกกระเช้ามาอวยพรปีใหม่ท่านผู้เฒ่าผู้แก่...ได้บุญ อ๊ะลุง ลุงเล่นไพ่เสร็จเที่ยงคืน แล้วกลับบ้านนอน"แต่กว่าจะหลับก็ตีห้า" ลุงทำอะไรตั้งกะเที่ยงคืนยันตีห้าอ่ะลุง ^ O ^ เฮ่อๆ ทำไรอ่ะลุง ทำไร... จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 3 ม.ค. 49 09:02:05 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาบอกว่าคิดถึงค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 5 ม.ค. 49 11:18:01 ]

ความคิดเห็นที่ 18 กานต์ - อ๋อ  อ่านนิยายน่ะ เหอๆๆๆ ไอ้นี่คิดมาก... ผึ้ง - ครับป๊ม ^^ เรื่องสั้นต่อไป "ช่างก่อสร้าง" ติดตามได้ที่นี่ครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4013370/W4013370.html#2 จากคุณ : ธามาดา - [ 10 ม.ค. 49 17:04:20 ]