5



         ดล สุกิจ จ้อย อุ้ม ถูกกักตัวอยู่ภายในห้องแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องแบบญี่ปุ่น มีพื้นเป็นเสื่อตาตามิ และมีผนังทั้งสี่ด้านเป็นบานไม้และกระดาษวาดลวดลายและสีสรรอย่างสวยงาม
         ทั้งสี่คนอยู่ในชุดประจำชาติของญี่ปุ่น ซึ่งดลกับสุกิจก็สวมชุดกิโมโนแบบผู้ชาย ส่วนจ้อย และอุ้ม ก็สวมชุดกิโมโนแบบผู้หญิง
         " ดูสิ สุกิจ ฉันใส่กิโมโนหลายๆชั้นแล้วดูอ้วนขึ้นกว่าเดิมอีก "
         จ้อยกล่าวขึ้น ในขณะที่อุ้มกางแขนออกวาดไปมาพลางหมุนตัวก่อนกล่าว
         " อุ้มก็เหมือนกัน แต่ยังดีที่อุ้มไม่อ้วน "
         " ตัวเองผอมอย่างกับไม้เสียบผีก็ไม่ว่า "
         สุกิจเยาะเย้ย
         " อย่างกับตัวเองหุ่นดีนักนี่ "
         อุ้มว่าฉอดๆเข้าให้
         ทันใดกันนั้นเอง...
         เทพคันฉ่องก็ปรากฏกายขึ้นโดยพลันจนเหล่านักเรียนทั้งสี่ถึงกับตกอกตกใจ
         " ต๊าย !! ... มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยนะ เทพคันฉ่อง "
         " ขอโทษที... แต่ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมอะไรบางอย่างไป "
         เทพคันฉ่องกล่าวจบ ดลก็ถามขึ้น
         " อะไรเหรอครับ ? "
         " ฉันจะเอาสิ่งนี้มาให้ "
         เทพคันฉ่องเอ่ยพลางวาดมือไปในอากาศ บังเกิดประกายละอองแวววาวระยิบระยับโปรยปรายพรั่งพรูลงมาจนทั่วห้อง แล้วเทพคันฉ่องก็หมุนตัวกลับหายวับไป
         สุกิจชี้ไปยังกลุ่มละอองที่โปรยปรายลงมาเกาะตามตัวพลางทำสีหน้างงงันยิ่งนัก ดล จ้อย และอุ้ม ก็ได้รับละอองเหล่านั้นกันอย่างทั่วหน้า
         " วันนี้วันเกิดใครหรือเปล่าเนี่ย เทพคันฉ่องถึงมาโปรยละอองอวยพร "
         ดลยิ้มกริ่ม
         " สงสัยคงเป็นวันเกิดเทพคันฉ่องมั้ง "
         จ้อยกล่าว
         " ไม่ใช่หรอกพวกเรา "
         สุกิจกล่าวจบ เพื่อนๆก็หันมามองเขาเป็นจุดเดียว
         " มีอะไรเหรอ สุกิจ "
         " ลองฟังดูสิ "
         สุกิจพูดจบ ทุกคนก็เงียบเสียงแล้วเงี่ยหูฟังอะไรบางอย่างที่อยู่โดยรอบห้องแห่งนั้น
         เสียงสาวใช้ในตำหนักพูดคุยกันอย่างถนัดหูว่า
         " ขอทางหน่อย ขอทางหน่อย นี่สำรับอาหารของท่านโชกุน "
         " จ้ะ จ้ะ เชิญเลย "
         อุ้มได้ฟังแล้วก็กล่าวขึ้นว่า
         " มันก็แค่สาวใช้เขาพูดกันเท่านั้นเอง ไม่เห็นจะมีอะไรแปลกประหลาดสักหน่อย "
         " แล้วที่อุ้มฟังพวกเขาพูดภาษาญี่ปุ่นกันรู้เรื่องนี่น่ะ มันไม่แปลกประหลาดหรอกเหรอ "
         สุกิจกล่าวจบ ทุกคนต่างตกตะลึงในทันใด
         " จริงด้วยสิ ตอนที่พวกเรามาถึงที่นี่ใหม่ๆ ยังฟังภาษาฐี่ปุ่นไม่ออกเลย "
         จ้อยกล่าวเสริม
         " อย่างนี้ก็หมายความว่า... ? "
         " ละอองแวววาวที่เทพคันฉ่องโปรยปรายใส่พวกเรานั้น ทำให้พวกเราฟังภาษาต่างชาติออกไง "
         ดลยิ้มกริ่มด้วยความดีใจ
         " ใช่แล้ว "
         " และยังพูดได้อีกด้วยนะ "
         อุ้มพูดออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่น และคนอื่นๆต่างก็เข้าใจในสิ่งที่อุ้มพูดกันหมด ทุกคนต่างยินดีปรีดายิ่ง
         " อย่างนี้เราก็คงตามหาคันฉ่องบานนั้นได้ง่ายขึ้น ไม่ต้องอ้ำๆอึ้งๆ ฟังภาษาต่างชาติไม่รู้เรื่อง "
         อุ้มกล่าวจบ บานประตูห้องก็ถูกผลักออกโดยสตรีผู้หนึ่ง
         " ได้เวลาเข้าเฝ้าท่านโชกุนแล้ว "
         สตรีผู้นั้นนำทางดล สุกิจ จ้อย และอุ้ม เดินไปตามทางภายในปราสาทอันสวยงาม ซึ่งระหว่างทางที่เดินไป จ้อยก็ถามขึ้นว่า
         " คุณชื่ออะไรคะ ? "
         " โอโยดา ฉันเป็นหัวหน้านางใน "
         " นางในคือใครกันคะ ? "
         อุ้มถามขึ้น
         " นางในก็คือสตรีที่คอยรับใช้ท่านโชกุน "
         ครู่หนึ่ง สตรีสูงศักดิ์สวมชุดกิโมโนสีแดงชาดปักลวดลายรูปนกกะเรียนสีทองสวยงามก็เดินตรงมาพร้อมกับสตรีวัยกลางคนที่นักเรียนทั้งสี่เคยพบที่ชายหาด สตรีสูงศักดิ์ผู้นั้นมองทั้งสี่คนด้วยหางตาพลางว่า
         " อ๋อ... เนี่ยนะเหรอ พวกที่ล่ามาได้ "
         อุ้มเปลี่ยนสีหน้าเป็นขุ่นเคืองโดยพลัน ในใจรู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าสตรีผู้สูงศักดิ์คนนี้เท่าใดนัก
         " เจ้าค่ะ เห็นท่านโชกุนอยากรู้เรื่องราวของพวกมัน
         หญิงวัยกลางคนกล่าว
         " จะมีอะไรน่าสนใจ นอกจากเรื่องสกปรกๆของพวกชั้นต่ำ "
         สตรีสูงศักดิ์ผู้นั้นพูดจบก็ลั่นหัวเราะออกมาพลางคลี่พัดจีบอันเล็กๆในมือขึ้นปิดปากไว้ ก่อนเดินสืบเท้าต่อเนื่องจากไปพร้อมกับหญิงวัยกลางคนผู้นั้น
         โอโยดาเนนำเด็กทั้งสี่คนไปตามทางซึ่งปูลาดด้วยเสื่อชั้นดี อุ้มถามขึ้นว่า
         " ใครกันคะเนี่ย "
         " ผู้ที่สวมเสื้อคลุมสีแดงคือสนมของท่านโชกุน นางชื่อ โอทามะ ส่วนหญิงวัยกลางคนผู้นั้นเป็นพระนมของท่านโชกุน นางชื่อ โออินุ ทั้งสองมีจิตใจที่โหดเหี้ยมมาก สังหารได้แม้กระทั่งทารกที่ไร้เดียงสา "
         " ร้ายกาจจริงๆ "
         อุ้มว่า
         " แล้วไม่มีใครขัดขวางเลยหรือ ? "
         สุกิจถาม
         " ใครจะกล้าขัดขวางได้ ท่านโอทามะมีอำนาจมากที่สุดในปราสาทแห่งนี้ แม้แต่ท่านโชกุนยังต้องเกรงกลัว "
         โอโยดาเอ่ยจบก็พาทั้งสี่เดินไปตามทางในปราสาทจนกระทั่งถึงห้องๆหนึ่งซึ่งมีนางในสองคนยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู โอโยดาพยักหน้าให้นางในทั้งสองเลื่อนประตูออกแล้วทั้งหมดจึงเดินเข้าไปในห้องแห่งนั้น
         ภายในห้องแลดูกว้างขวางโอ่โถงกว่าทุกๆห้องที่ผ่านมา พื้นปูด้วยเสื่อสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเท่าๆกันจนเต็มห้อง ด้านในสุดมียกพื้นสูงเล็กน้อย และมีชายผู้หนึ่งนั่งสงบนิ่งอยู่ เขาอยู่ในชุดเครื่องแต่งกายอันสูงศักดิ์และสวมหมวกทรงสูง เขาผู้นี้คือท่านโชกุนผู้ยิ่งใหญ่ ข้างๆกายเขายังมีเด็กชายสวมชุดซามูไรนั่งถือดาบของท่านโชกุนเอาไว้
         ดล สุกิจ จ้อย อุ้ม ค่อยๆ เดินเข้าไปแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าโชกุน ส่วนโอโยดาก็สืบเท้าไปคุกเข่าอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง
         ณ อีกมุมหนึ่งนั้น มีชายชาวต่างชาตินั่งอยู่ 2 คน คนแรกสวมชุดเครื่องทรงอย่างกษัตริย์ตะวันตก และนั่งอยู่บนยกพื้นสูงเช่นเดียวกับท่านโชกุน ส่วนอีกคนสวมชุดเสื้อคลุมยาวสีน้ำเงิน มีลวดลายเป็นรูปดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดวงดาว และสวมหมวกทรงสูงยอดแหลมมีลวดลายแบบเดียวกันดูแล้วเหมือนกับพวกพ่อมดในเทพนิยาย
         ชายทั้งสองนั้นมีท่าทางแปลกๆ พวกเขาสนใจพวกนักเรียนทั้งสี่มาก คงอยากจะรู้เรื่องราวต่างๆ
         " เจ้าชื่ออะไร ? "
         โชกุนหันมาทางดล พลางถาม
         " ชื่อดล แล้วนี่ก็สุกิจ นี่จ้อย นี่อุ้ม พวกเราเป็นคนไทย "
         " หุบปาก "
         เสียงสตรีผู้หนึ่งตะโกนขึ้น ที่แท้เป็นโอทามะ สนมของโชกุนนั่นเอง นางเดินเข้ามาภายในห้องแห่งนี้ก่อนคุกเข่าลงนั่งทางด้านขวาของโชกุน ส่วนโออินุก็เดินตามมาแล้วนั่งลงเคียงข้างโอทามะผู้นั้น
         " ท่านโชกุนถามเพียงว่าเจ้าชื่ออะไร ให้ตอบตามที่ท่านถาม เข้าใจไหม ? "
         โอทามะกล่าวด้วยน้ำเสียงขึงขัง
         " เข้าใจ "
         ดลตอบไป
         " เมื่อครู่เจ้าบอกว่ามาจากประเทศอะไร "
         " ประเทศไทย "
         " อยู่ที่ไหน "
         โชกุนกล่าวจบก็ทำสีหน้าสงสัย สุกิจต้องเป็นฝ่ายชี้แจงว่า
         " เป็นประเทศอยู่ทางตอนใต้ มีความเจริญรุ่งเรืองมาก "
         อุ้มอดรนทนไม่ได้ จึงกล่าวขึ้นด้วยความคะนองปากว่า
         " พวกเรามีทอง เพชรนิลจินดา ไข่มุก อัญมณี งาช้าง มากมายมหาศาล พอที่จะสร้างปราสาทให้ใหญ่โตกว่าของท่านถึงล้านเท่าเลยทีเดียว "
         " ล้านเท่า !! "
         โชกุนและคนอื่นๆในที่นั้นต่างพากันตกตะลึงตาค้างพลางซุบซิบกันใหญ่ ดลกับสุกิจหันมามองอุ้มด้วยความไม่พอใจที่อุ้มพูดจนเกินจริง แต่อุ้มกลับไม่สนใจ จ้อยนึกสนุกขึ้นมาอีกคนจึงกล่าวไปว่า
         " เรายังมีสะพานแขวนลอยฟ้าอีกด้วย "
         " แล้วก็ยังมีเรือรบอันทรงพลังอานุภาพกว่าแสนลำ อาวุธยุทโธปกรณ์มากมาย มากพอที่จะถล่มชาติอื่นๆให้ราบเป็นหน้ากลองไปได้เลยทีเดียว "
         อุ้มนึกกระหยิ่มยิ้มย่อง
         " หุบปาก !! "
         โอทามะตะคอกใส่
         " ไม่หุบ จะทำไม "
         อุ้มตะคอกกลับไป ยังความเดือดดาลแก่โอทามะเป็นยิ่งนัก หล่อนผุดลุกขึ้นแล้วเดินสืบเท้าก้าวมาพลางวาดมือผลักร่างอุ้มจนล้มหงายหลังไป
         " อ๊ายยย !! "
         อุ้มร้อง ก่อนจะรีบพยุงตัวเองขึ้นยืนประจันหน้ากับโอทามะแล้วจึงผลักร่างหล่อนอย่างแรงจนนางล้มคว่ำ โออินุรีบถลาเข้ามาประคองโอทามะไว้ ก่อนหันมามองอุ้มด้วยแววตาเรี้ยวกราด
         " บังอาจทำร้ายท่านโอทามะถึงเพียงนี้เชียวเหรอ "
         โออินุตวาดใส่อุ้ม ก่อนสืบเท้าตรงมาหมายจัดการกับอุ้ม หากแต่จ้อยได้ผุดลุกขึ้นมายืนประจันหน้าขวางไว้เสียก่อน
         " จะทำอะไรเพื่อนฉัน ยัยหมูอ้วน !! "
         " เจ้า... !! "
         โออินุกัดฟันกรอดพลางยกมือขึ้นมาหมายตบตี แต่...
         " หยุด.. ! "
         โชกุนตวาดก้อง ยังผลให้โออินุต้องถอยกลับไป สุกิจหันมาต่อว่าอุ้มเป็นการใหญ่
         " จะบ้าเหรออุ้ม ไปหาเรื่องเขาทำไม "
         " ไม่บ้าหรอก ใครจะไปทนได้ล่ะ อุ้มไม่ชอบขี้หน้ายัยสองคนนี้ตั้งแต่แรกแล้ว มันพูดจาไม่เข้าหูเลย "
         " ใช่... ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน "
         จ้อยเสริม
         " ยัยจ้อย... "
         ดลหันมาทำตาเขม็ง ซึ่งโชกุนก็กล่าวขึ้นในทันทีว่า
         " หญิงคนนี้ไม่เลว ข้าชักจะเริ่มสนใจนางขึ้นมาแล้ว "
         โอทามะได้ยินท่านโชกุนพูดเช่นนั้นก็รีบหันขวับมาในทันใดพลางว่า
         " ไม่ได้นะเจ้าคะ มันเป็นคนชั้นต่ำ "
         " หุบปาก !! "
         โชกุนตวาดใส่จนหล่อนตะลึงและนิ่งอึงไป โชกุนหันไปทางโอโยดาพลางเรียก
         " โอโยดา "
         " เจ้าคะท่าน "
         " คืนนี้ให้นางคนนี้ไปปรณนิบัติข้า "
         โชกุนกล่าวจบ โอทามะนัยน์ตาเบิกโพลงในทันทีพลางร้อง
         " ท่านโชกุน !! "
         " ไม่ต้องพูด มันไม่เกี่ยวกับเจ้า "
         " แต่ฉันไม่ไป "
         อุ้มตวาดใส่เสียงแข็ง โชกุนหันมายิ้มให้อุ้มคราหนึ่งจึงกล่าวขึ้นว่า
         " อยู่ในกำมือข้าแล้ว จะฆ่าเจ้าเมื่อไหร่ก็ได้ "
         กล่าวจบ โชกุนก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องแห่งนั้นไปพลางลั่นหัวเราะออกมาอย่างปรีดายิ่งนัก

( จบตอนที่ 5 โปรดติดตามต่อตอนที่ 6 )