ความคิดเห็นที่ 1 กว่าร่มธรรมจะได้กลับบ้านก็กว่าห้าทุ่มแล้ว ทีแรกก็ว่าจะค้างที่ห้องพักในบริษัท แต่เพราะอย่างไรก็ไม่รู้อยากกลับบ้านขึ้นมาซะเฉยๆ คงเป็นเพราะความกังวลใจเกี่ยวกับร่มรินเลยทำให้เขาอยากกลับมาเห็นหน้าน้องน้อยแม้ว่าจะเป็นเวลาหลับก็ตาม ทว่าเมื่อเขากลับไปถึงบ้าน และเอารถเข้าไปจอดก็พบว่าไฟในห้องรับแขกยังคงสว่างอยู่ เขาแปลกใจไม่น้อยเพราะว่าเมื่อเดินเข้าไปก็พบกับร่มริน น้องสาวเพียงคนเดียวของเขานั่งอ่านหนังสืออยู่ “อ้าวน้องริน ยังไม่หลับหรือจ๊ะ” ร่มธรรมเดินเข้าไปทักทายน้องสาวด้วยรอยยิ้มจนแก้มปริ ทว่า....ร่มรินเพียงเงยหน้ามอง มิได้ทักกลับแต่อย่างใด คนทักก่อนเลยหน้าม่อยลงไปอย่างเห็นได้ชัด “อ่านอะไรอยู่หรือจ๊ะน้องสาวของพี่ ไหนๆมาให้พี่ดูบ้างสิจ๊ะ” เขาปั้นยิ้มให้ แต่ก็เหมือนเดิม ความนิ่งเฉยเย็นชาเป็นคำตอบจากน้องร่มรินของเขา ร่มธรรมสลดไปทั้งใจและใบหน้า ก้มหน้างุดมองมือมองเท้าอย่างหาทางออกไม่เจอ นายร่มธรรมผู้ประสบความสำเร็จในวงการบันเทิงทั้งด้านการร้องเพลงและโทรทัศน์ทั้งที่ตอนนี้อายุเพียงยี่สิบสามปี และเคยฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆทั้งด้านงาน ด้านชื่อเสียงที่รักษาไว้อย่างดีมาตลอดจนได้รับรางวัลลูกกตัญญูแห่งปีมาแล้ว หากแต่สิ่งเดียวที่ทำให้เขาจนตรอกได้เห็นจะเป็นน้องน้อยที่เขายอมสยบให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูมากว่าสิบแปดปีแล้ว น้องจ๋า ... พี่ทำอะไรผิดไปหรือจ๊ะ ร่มธรรมช้อนตาเว้าวอนหญิงเดียวในดวงใจเขาอย่างน่าสงสาร จนคนใจแข็งชักโอนอ่อนตามดวงตาคมสำนึกผิดคู่นั้นจนได้ “เมื่อตอนกลางวัน” เสียงหวานๆดังขึ้น เป็นผลให้ดวงใจที่ห่อเหี่ยวของพี่ชายนั้นฟูฟ่องขึ้นมาทันที แต่เพียงแค่นั้นก็แฟ่บลงอย่างเก่าเพราะดวงตากลมใสขุ่นหมองข้องใจเขายิ่งนัก “พี่รันไปคณะของรินมาใช่ไหมคะ อย่ามาโกหกนะคะ รินเห็นพี่นัทแล้วก็รถของพี่ด้วย พี่รัน!” ร่มรินคาดคั้นด้วยสายตาจริงจัง จนคนฟังต้องยอมพยักหน้าหงึก “พี่ก็แค่อยากไปหาน้องรินเท่านั้นเองนี่จ๊ะ พี่...” ร่มธรรมเสียงอ่อย หน้าม่อยยิ่งกว่าเก่า “แค่นั้นหรือคะ แต่ที่รินรู้มามันไม่ใช่แค่พี่รันอยากพบหน้าริน แต่อยากพบอะไรอย่างอื่นมากกว่า” ที่รู้มา ... ร่มธรรมไม่ต้องนึกนานเลยว่าไอ้แหล่งข่าวที่ร่มรินไปรู้มาเนี่ยมันใคร ไอ้นัท ... นายนทธรสินะ ไอ้เพื่อนทรยศเอ๊ยยย!! “ใครบอกน้องรินแบบนั้นกัน พี่รันแค่อยากจะพบหน้าน้องรินจริงๆนะ” แต่เขาก็ยังปฏิเสธ ตีหน้าใสเสียงซื่อ หากแต่แหล่งข่าวที่ร่มรินฟังมามันก็น่าเชื่อถือ ... น่าเชื่อถือว่าพี่ชายเธอเสียอีก แต่เอาเถอะ...หาความต่อไปก็ไม่ได้อะไรดีขึ้น ... ร่มรินอดจะส่ายหน้าไปมาไม่ได้จริงๆ เธอรู้จากนทธรหมดแล้ว อันที่จริงเธอเองต่างหากที่เป็นฝ่ายโทรไปเซ้าซี้ให้นทธรบอกความจริงว่าทั้งคู่ไปทำอะไรที่นั่น นทธรยังบอกให้เธออย่าโกรธเคืองร่มธรรมอีก ที่ร่มธรรมทำไปก็เพราะว่าเป็นห่วงและรักร่มรินมากนั้นเอง แต่...เธอก็ไม่ค่อยพอใจเลยที่ร่มธรรมทำเหมือนไม่ไว้ใจเธอ “พี่รันคะ ไม่ไว้ใจรินเหรอคะ” ร่มรินถามพี่ชายด้วยน้ำเสียงปกติที่ค่อนไปทางตัดพ้อนิดหน่อย หากแต่ความเล็กน้อยในน้ำเสียงนั้นกับความรู้สึกรักน้องสาวมากมาย มันทำให้ร่มธรรมสั่นคลอนไปทั้งหัวใจ “เปล่านะจ๊ะ พี่ไม่ได้ไม่ไว้ใจน้องนะ น้องอย่าทำเสียงแบบนั้นสิ” ... แค่เห็นหน้าเศร้า พี่ก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว ... “แล้วทำไมพี่รันถึงได้ตามรินไปอย่างนั้นล่ะคะ พี่รันสงสัยอะไรรินงั้นเหรอคะ” ร่มธรรมส่ายหน้าดิก ตอบออกมาน้ำเสียงดังฟังชัด “ปละ...เปล่านะ พี่ไม่ได้สงสัยอะไรน้องรินสักหน่อย ...ก็แค่ ...” “แค่อะไรคะ ... พี่รันคะ พี่รันเป็นพี่ชายที่รินรักที่สุดเลยนะคะ แค่นี้ก็บอกรินไม่ได้เหรอ” ร่มรินใช้ไม้ตาย ... ความออดอ้อนของน้องสาวต่อพี่ชายที่ใจอ่อนเสมอ ... แล้วร่มธรรมจะไปรอดหรือ “อือ พี่ก็แค่กลัวว่าน้องรินจะโดนไอ้หน้าจืดนั่นหลอกเอาก็เท่านั้นเอง ก็พวกผู้ชายนั่นไว้ใจไม่ได้นี่นา พี่รู้ก็เพราะว่าพี่เป็นผู้ชาย ...ก็เท่านั้นเองจ้ะ” “งั้นแสดงว่าจริงที่พี่นัทบอก รินไม่อยากจะเชื่อเลย!” ร่มริมทะลึ่งตัวยืนขึ้น ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของพี่ชายตัวดี ... ตัวยุ่งที่สุด “อะไรน่ะน้องริน?” “พี่รันน่ะไม่ไว้ใจน้องริน! รินไม่ใช่คนโง่นะคะที่จะมองคนเลวไม่ออก แยกแยะคนดีคนไม่ดีไม่ได้ แล้วอีกอย่างเขาก็เป็นเพื่อนริน” ร่มรินสะบัดตัวปึงปังเพื่อหนีจากร่มธรรมที่ทำสิ่งที่เธอไม่พอใจ “เดี๋ยวสิน้องริน ไอ้นัทมันบอกอะไรน้อง” ร่มธรรมเดินไปขวางทางน้องสาวตัวเล็กเอาไว้ก่อนที่หล่อนจะพรวดพราดขึ้นบันไดไป ร่มรินเงยหน้า ไม่หลบหนีดวงตาคมปลาบที่สามารถสะกดใจสาวๆได้ทั่วประเทศ “ก็บอกว่าพี่รันไปเฝ้ามองรินเพราะกลัวรินจะมีแฟนไม่ดีน่ะสิคะ มันเหมือนกับพี่รันว่าน้องรินโง่เลย” “ไม่ใช่แค่ห่วงว่าน้องจะมีแฟนไม่ดี แต่พี่ไม่อยากให้น้องรินมีแฟนตอนนี้ด้วย!” ร่มธรรมขึ้นเสียงบ้างแล้ว มันอดจะทำให้คนฟังนิ่งไปนานไม่ได้ เพราะนานมากแล้วที่พี่ชายคนนี้จะขึ้นเสียงกับเธอ หากร่มธรรมยังขอเจรจาต่อด้วยเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย “น้องรินไม่ได้โง่พี่รู้ แต่น้องยังอ่อนต่อโลกที่อันตราย มันยังมีเรื่องที่น้องรินคาดไม่ถึงต่างหากล่ะจ๊ะ โธ่น้องริน อย่าเข้าใจพี่ชายคนนี้ผิดสิจ๊ะ” ร่มธรรมทำสายตาอ้อนวอน มันจะเป็นเรื่องที่แปลกๆอยู่ ที่ผู้ชายตัวเบ้อเร่อจะมากลัวเด็กสาวตัวกะเปี๊ยกโกรธ แต่มันก็แปลกมาสิบแปดปีแล้วล่ะ สำหรับครอบครัวนี้ ร่มรินเบ้หน้าหนักกว่าเก่า “แสดงว่าพี่รินก็ต้องเคยทำเรื่องพวกนั้นสิคะ ไม่งั้นพี่รินจะรู้ได้ยังไง” พลางโยนความหาพี่ชายเข้าซะเลย พี่ชายเลยได้แต่เหวอเพราะไม่รู้ว่ามันจะกลับเข้าหาตัว “น้องริน! พี่ไม่เคยทำอะไรพวกนั้นเลยนะ น้องรินก็รู้ว่าแต่ไหนแต่ไรพี่ก็จริงจังและจริงใจกับคนอื่นมาตลอด อีกอย่างตอนนี้พี่ก็ไม่เคยทำเรื่องพวกนั้นด้วยไม่งั้นได้เป็นข่าวตาย” และเมื่อหาเสียงตัวเจอ ร่มธรรมรีบแก้ตัวกับน้องสาว “แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าก่อนที่พี่รันจะเข้าวงการจะไม่เคยทำนี่คะ ไม่งั้นพี่รันจะรู้ได้ยังไงว่าเพื่อนน้องรินเป็นคนพวกนั้นน่ะ” ร่มรินถามกลับบ้าง “ก็เพราะพี่เป็นผู้ชายก็ต้องรู้สันดานกันดี น้องของพี่น่ารักออกแบบนี้ พี่ก็แค่...” “ก็แค่เป็นห่วงริน ... เฮ้อ! พี่รันคะ รินโตแล้วนะคะ เข้ามหา’ลัยแล้วด้วย โตพอจะดูแลตัวเองได้แล้ว” ร่มรินรู้สึกอัดอั้นตันใจกับความรักอันล้นหลามของพี่ชายคนนี้จริงๆ รู้หรอกว่าพี่ชายรักเธอ แต่ว่า...แบบนี้ก็ไม่ไหวนะ “แล้วอีกอย่างพี่รันก็อย่ามาตัดสินว่าเพื่อนรินเป็นคนแบบนั้นนะคะ รินไม่ชอบ!” จบเพียงแค่นั้น ร่มรินไม่รอที่จะฟังอะไรต่อจากพี่ชายอีก เพราะท่าทางจะวกไปวกมากับเรื่องเดิมๆ อันที่จริงมันคงจะไม่ทำให้ร่มรินเซ็งมาก ถ้านี่เป็นครั้งแรก หากว่ามันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็นับไม่ได้ ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย พี่ร่มธรรมของเธอก็เป็นแบบนี้ ออกอาการแบบนี้มาตลอด! ++ มีต่อค่อ จากคุณ : iNt_GaL - [ 2 ม.ค. 49 05:15:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปังๆๆ!! ทันทีที่เสียงประตูห้องพักดังขึ้นรัวๆสามที นทธรที่นอนอ่านแมกกาซีนอยู่เพลินๆในห้องพักก็เดินมาเปิดประตู “คร้าบๆๆ” และเมื่อเปิดออกมาก็พบกับใบหน้าบอกอารมณ์ได้ของร่มธรรม เขาออกจะแปลกใจไม่น้อยว่าทำไมเพื่อนเขาที่กลับบ้านไปเมื่อชั่วโมงที่แล้วถึงได้มาโผล่ที่ห้องพักสำหรับนักดนตรีของบริษัทอีกได้ หากยังไม่ทันถาม ร่มธรรมก็พากายทื่อๆ หมดอารมณ์เข้ามานอนแผ่บนเตียง แล้วพ่นลมหายใจยาวๆออกมา “เฮ้ออออ---อออ” “เฮ้ย! ถอนใจอย่างกับหวูดรถไฟ เป็นไรวะ อ้อๆๆ เดี๋ยวให้ฉันเดา โดนน้องรินโกรธกลับมาแหงๆเลย” นทธรผู้ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองไถ่ถาม และนั่นทำให้ร่างสูงที่นอนแผ่อยู่บนเตียงพลิกตัวมาไล่ตะครุบกายสูงอีกกายเอาไว้ แขนหนาพาลไปล็อคคอนทธรเสียแน่นจนต้องร้องออกมาเสียหลง “เฮ้ยๆๆ ไอ้รัน! ทำไรของแกวะเนี่ย โอ้ย!” “ไอ้นัท ไอ้เพื่อนเลว แกดันไปเล่าให้น้องรินฟังหมดเลยนะ ทรยศงั้นเรอะ เจอนี่ไปกินซะหน่อย ท่ารัดคอพิฆาต” ร่มธรรมพูดพลางกระชับวงแขนเข้ารัดแน่นกับคอขาวของนทธร ซึ่งภาพแบบนี้หากคนไม่รู้เหตุการณ์เข้ามาเห็นเข้าคงได้คิดว่ามันจะต้องมีซัมธิงรองระหว่างสองคนนี้แน่ๆ “ก็น้องแกโทรมาถามนี่หว่า แถมยังขู่ด้วยว่าถ้าไม่บอกจะเอาระเบิดมาปาบ้าน” นทธรเรียกร้องหาความเป็นธรรม “แล้วแกไม่กลัวเพื่อนของแกจะโดนระเบิดบ้างหรือไงวะฮะ ไอ้นัท ... ซวยข้าเลยรู้ไหม น้องรินโกรธข้าใหญ่เลย” คราวนี้พี่ชายผู้ช้ำชอกยอมราแรงลงจากคอเพื่อนสนิท ทิ้งกายสูงลงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงแทน พลางคร่ำครวญถึงน้องสาวตนไม่เลิก “เฮ้อ ก็บอกแล้วไง ถ้าน้องร่มรินรู้มีหวังโกรธตาย” นทธรส่ายหัวไปมา ระอากับความคิดของเพื่อนซี้จริงๆ มันก็มีอยู่เรื่องเดียวในหัวนอกจากงานก็คือน้อง ... เฮ้อ! ให้ตายสิ “ข้าก็แค่ห่วงน้อง มันผิดด้วยหรือไงเล่า น้องสาวข้า ข้ารักข้าหวงมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ริ้นไรอะไรก็ไม่เคยให้ไต่ตอมได้ แล้วพวกมันเป็นใครวะบังอาจ บังอาจมาก” “ใช่ บังอาจมาแตะต้ององค์หญิงน้อยร่มริน มันสมควรต้องโทษประหารหัวสุนัข” นทธรรับมุขคนบ่นโอดไปเรื่อย คนขี้บ่นขี้โอดขี้ครวญเลยขึงตาใส่เข้าให้ “ไม่ตลกเลยะไอ้นัท ... เฮ้อ ทำไงดี กลุ้มใจชะมัดเลย” ร่มธรรมถอนใจพรืดก่อนจะยกแขนขึ้นมารองใต้ศีรษะ เหม่อมองท้องฟ้าสีดำนอกหน้าต่าง “ข้าหวงน้องสาวไม่เข้าท่าจริงๆเหรอวะไอ้นัท ข้ามันไร้สาระขนาดนั้นเชียวเหรอ” เสียงเหม่อลอยของพี่ชายผู้ถูกน้องสาวทอดทิ้งทำให้คนฟังนึกสงสารขึ้นมาหน่อย “บางทีนะ ถ้าฉันมีน้องสาว อาจจะเป็นแบบแกก็ได้ แต่นี่ฉันไม่มีก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่แกทำน่ะมันมากเกินไปไหม” นทธรพูดอย่างเป็นกลางๆ เพราะเขาก็รู้สึกว่าไอ้รันก็แค่ห่วงและรักน้องสาวแบบที่มันเป็นก็เท่านั้นเอง ทันใดนั้นร่มธรรมที่นอนหันหลังมองไปทางอื่นอยู่ก็ราวกับคิดอะไรออกได้ หันขวับมามองเพื่อนซี้ด้วยสายตาเหมือนเจอเรื่องตื่นเต้น ก่อนจะดีดตัวผึงขึ้นมานั่งจ้องหน้าจ้องตาไอ้นัทของมัน “คิดออกแล้วเว้ย ข้าคิดออกแล้วไอ้นัท” พลางดีดนิ้วดังเปาะ คนฟังก็อยากจะร่วมยินดีด้วยหรอกนะ แต่...ไม่ไว้ใจไอ้สายตาของมันมากกว่า “อะไรวะ คิดอะไรออก” นทธรไม่ไว้ใจความคิดของคุณร่มธรรมคนนี้เลยจริงๆ ให้ตายเถอะ! “ก็คิดออกว่าจะกันไอ้พวกเสือสิงห์พวกนั้นให้ไกลจากน้องรินยังไงน่ะสิ” ดวงตาคนพูดแพรวพราววับวาวจนน่าสงสัยในวิธีการ “ยังไงน่ะ อย่าบอกนะจะหาไม้กันหมา” ทีแรกคนพูดก็ไม่ได้คิดมากไปกว่านึกระอากับเพื่อนซี้ เลยโพล่งๆไปแบบนั้น แต่คำตอบนี่สิเล่นเอาคิดหนัก “ใช่ ไม้กันหมา ถ้ามีใครสักคนที่ข้าไว้ใจมาเป็นแฟนน้องสาวข้า ทีนี้ล่ะข้าจะได้สบายใจ” “แล้วแกจะไปหาที่ไหนวะ ไม้กันหมาที่ไว้ใจได้เนี่ย” นทธรหันมองคนพูดอีกที เห็นแววบางอย่างในดวงตาของร่มธรรม ก่อนจะเข้าใจถึงไอบางๆของความหายนะ “เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า ... “ นทธรร้องออกมา และก่อนที่จะดีดตัวหนีได้ทันก็ถูกเพื่อนคู่หูคว้าแขนไว้เสียแล้ว “น่านะ ไอ้นัทนะ แกเป็นเพื่อนที่ดี เป็นคนดีมาตลอด แกจะต้องดุแลน้องข้าได้แน่ๆ ถ้าแกไม่ช่วยข้า ข้าคงหมดหนทางแน่ๆเลยอะ” ร่มธรรมออกอาการเว้าวอนด้วยดวงตาปริบๆ นทธรส่ายหน้าท่าเดียว “บ้าเหรอ! อีกอย่างแกเคยบอกเองนี่ว่าจะไม่ให้ข้าแตะต้องน้องสาวแกนี่” พาลไปนึกถึงสัญญาเมื่อกลางวันเสีย “แล้วใครว่าจะให้แกมาแตะต้องน้องรินของข้ากัน ข้าแค่อยากให้แกไปจีบน้องสาวข้าเพื่อจะได้เป็นแฟนกัน จะได้ไม่มีหมาตัวไหนกล้ามายุ่งกับน้องข้าเท่านั้นเอง แล้วอย่าได้แตะต้องตัวของน้องสาวข้า ไม่งั้นต่อให้เป็นแกก็เถอะ เจอเจื๋อนแน่” ร่มธรรมดูจะจริงจังกับเงื่อนไขอันหลังมากโดยไม่สนใจว่านทธรจะตอบรับหรือเปล่า “ข้าเองก็ไม่อยากจะแตะต้องเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะหรอก แถมมีพี่ชายมากเรื่องอย่างแกอีก ปวดหัวตายล่ะ” นทธรพยายามดิ้นตัวออกจากการแผนการวิปริตของเพื่อนร่วมอัลบัมให้ได้ แม้จะยากก็ตามทีเถอะ “ข้าสัญญา ข้าจะยอมฟังแกทุกอย่างเลย นะไอ้นัท ข้าไม่มีใครให้พึ่งพาแล้ว ... น้องรินไม่สวยพอที่แกจะรักหรือวะไอ้นัท หา น้องของข้าที่ดีแสนดี พร้อมเลอเลิศไปกว่าใคร แกยังไม่ต้องการ แล้วจะมีใครอีกวะที่แกต้องการน่ะ” “ข้าก็ไม่ได้บอกว่าน้องรินไม่น่ารักไม่ดี แต่เรื่องหัวใจมันบังคับกันได้ที่ไหนเล่า” “งั้นแกลองเข้าไปทำความรู้จักกับน้องรินก่อนก็ได้นี่ อย่างน้อยก็จะได้รู้จักกันไว้ไง น่าจะลองคิดดูก่อนนะ” ร่มธรรมยังตื๊อไม่เลิก คนฟังชักอ่อนใจและอ่อนล้านัก “ถ้าไม่ใช่แกนี่ข้าไม่ยอมขนาดนี้หรอกนะ เพราะแกเป็นคนดีที่ไว้ใจได้ ข้าไว้ใจแก น้านะๆๆๆ เห็นแก่ข้าเถอะ” นทธรชักเหนื่อยกับการปฏิเสธ ทิ้งกายนั่งลงอย่างเก่าโดยมีร่างสูงของร่มธรรมติดหนึบไม่ห่าง “แต่ข้ารู้สึกว่าไอ้วิธีการนี้มันจะทำร้ายน้องรินทีหลังนะ อีกอย่างน้องรินก็ไม่ได้ชอบข้าหรอก” นึกถึงร่มริน ที่เห็นกันมานานก็รู้สึกว่า...เป็นน้องสาวที่น่ารัก แค่นั้นจริงๆ แล้วร่มรินก็คงมองเขาเป็นพี่ชายคนหนึ่ง ... เหมือนกัน “น้องรินน่ารัก ใครๆก็รักน้องของข้ากันทั้งนั้นแหละ ถ้าแกได้อยู่ใกล้ๆ แกอาจจะหลงรักไปเลยก็ได้นะไอ้นัท” ร่มธรรมอวดสรรพคุณของน้องสาวเต็มที่ เพราะถ้าได้นทธรเป็นแฟนร่มริน เขายังโอเคกว่าไอ้พวกคนอื่นที่เขาไม่รู้จัก อย่างน้อยก็พอวางใจได้ “ถึงจะเป็นแบบนั้น ถึงข้าจะรักน้องรินขึ้นมา แต่ข้าว่าน้องรินไม่มีทางรักข้าหรอก” นทธรพูดเสียงจริงจัง “ทำไมล่ะ แกก็ออกจะหล่อ แล้วก็นิสัยดี สาวๆก็ชอบแก กรี๊ดแกกันทั้งนั้น ทำไมไม่เชื่อมั่นใส่เสน่ห์ที่ตัวแกมีหรือไง” คนฟังไม่เข้าใจ นทธรไม่ได้อธิบายว่าเหตุใดเขาจึงไม่เชื่อมั่นในเสน่ห์ที่ตัวเองมี เขารู้ดีว่าสาวๆค่อนประเทศปลื้มเขา แต่ก็แค่การแสดงเท่านั้นมิใช่หรือ ถ้าได้มารู้จักตัวจริงๆของเขาแล้ว เขายังไม่แน่ใจเลยว่าแฟนๆเหล่านั้นยังจะปลื้มเขาอยู่หรือไม่ แต่ว่า ... เห็นหน้ามันแล้ว ... ต่อให้หนีวันนี้ วันพรุ่งก็คงต้องเจอกับไอ้การอ้อนวอนแบบนี้อีก เฮ้อ! “ก็ได้ ฉันทำเพราะฉันช่วยแกนะ ฉันจะดูแลน้องรินให้ แต่ถ้าน้องรินไม่ชอบฉัน ทุกอย่างต้องหยุดนะ” นทธรยอมตกลงเมื่อเห็นหน้าของเพื่อนที่เว้าวอนเสียเหลือเกิน ก่อนจะยื่นเงื่อนไข เพราะเขาไม่ชอบการฝืนหรือดื้อดึงใคร และคนฟังก็ตอบตกลงทันที “ได้ ฉันก็ไม่ชอบให้น้องสาวฉันรู้สึกไม่ดีเหมือนกัน โอเคตามนี้นะ แต่อย่าลืมที่บอกนะเว้ยว่าห้ามแตะต้องน้องรินเด็ดขาด” ไม่วายยื่นข้อห้ามสุดท้ายมาอีก คนฟังได้แค่ถอนหายใจ เหนื่อยหน่ายนัก นี่เป็นกรรมของคนที่จะมาเป็นเพื่อนของนายคนนี้หรือไงกันนะ แล้วทำแบบนี้...ร่มรินจะคิดยังไงกันล่ะนี่ ถ้าร่มรินรู้ว่าพี่ชายตัวเองหวงขนาดวางแผนแบบนี้...จะรู้สึกยังไงกันนะ 6( - .. - )7 หญิงสาวนาม ร่มริน รู้สึกประหลาดใจเสียยิ่งกว่าถ้าเกิดมีหิมะตกในประเทศไทยเสียอีก เมื่อเธอลงมาจากตึกเรียนเมื่อวิชาเรียนคาบสุดท้ายตอนบ่ายจบลง ดวงตากลมเบิกโตยามเห็นร่างสูงของคนบางคนมายืนอยู่ตรงหน้า “พี่นัท มาได้ไงคะเนี่ย” นทธรคลี่ยิ้มราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะมายืนอยู่ที่ตรงนี้ พร้อมบอกให้เธอรู้เหตุผล “พี่แค่อยากมารับน้องรินกลับบ้านน่ะครับ ... แล้วก็ ...” “เรื่องพี่รันเหรอคะ” สีหน้าคนฟังดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น เมื่อนึกถึงเหตุผลเดียวที่จะทำให้นทธรมารับเธอไปกินข้าวได้ ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของพี่ชายเธอ เพราะไม่อย่างนั้นเขาจะมารับเธอทำไมกัน ... ไม่เห็นจะมีทางเลยสักทาง “ทานน้อยจัง ไม่หิวหรือครับน้องริน” นทธรถามขึ้นเมื่อเห็นร่มรินตักอาหารทานไปเพียงนิดก็วางช้อนลงเสียแล้ว หญิงสาวคลายยิ้มให้ “แล้วพี่นัทล่ะคะ ไม่หิวหรือ เห็นทานน้อยเหมือนกัน” ถูกจับได้...คนน่าสงสัยเลยยิ้มแห้งๆ เขาก็แค่ตื่นเต้นเท่านั้นเอง ... การทานข้าวกับน้องร่มรินมันเป็นเรื่องนานมากแล้ว และทุกครั้งมันจะไม่ได้มีแต่เขากับเธอด้วยสิ เขาก็เลยตื่นเต้น ... นิดหน่อย เพราะไม่มีใครรู้หรอกว่า แท้จริงแล้วนทธรเป็นผู้ชายที่ขี้ตื่นเต้นมาก เป็นมาตั้งนานแล้ว หากแต่การร้องเพลงและการแสดงเป็นสิ่งที่เขาชื่นชอบ เลยทำให้เขาสามารถชนะความตื่นเต้นไปได้ แต่นี่...ยามอยู่ต่อหน้าผู้หญิง ... เขาไม่สามารถห้ามไว้ได้เลย แม้ใบหน้าเขาจะดูปรกติธรรมดาก็เถอะ “เหมือนว่าการทานข้าวนี่จะเป็นแค่ข้ออ้างนะคะ พี่นัทบอกธุระมาก็ได้ เพราะพี่นัทไม่ค่อยจะมีเวลามากนี่คะ” ร่มรินไม่อ้อมค้อมนัก แต่เธอก็บอกเขาด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรไมตรีหาได้โกรธเคืองไม่ “พี่รันให้พี่นัทมาแก้ตัวอะไรเหรอคะ” นทธรวางแก้วน้ำลงหลังจากจิบไปได้อึกใหญ่ ลดความตื่นเต้นในอกลงได้หน่อยด้วยความเย็นจากน้ำ “เอ่อ คือ ที่จริงไอ้รันก็ไม่ได้ให้พี่มาหรอก พี่มาของพี่เอง ... พี่สงสารไอ้รันมันน่ะ” นทธรว่าจากใจจริง แต่คนฟังกลับทำหน้าเหม็นเบื่อเสีย “แล้วพี่นัทไม่สงสารรินมั่งหรือคะ รินทำอะไรก็ผิดไปหมดแหละในสายตาพี่รันน่ะ พี่รันถึงได้ไม่เคยไว้ใจรินเลย” “เพราะมันรักน้องรินมากยังไงล่ะ รักมากก็ต้องห่วงมากเป็นธรรมดา” “ด้วยการไม่ไว้ใจรินเลยแม้แต่สักเรื่องน่ะหรือคะ นี่โชคดีนะคะที่พี่รันเป็นดารา งานเยอะและเลิกไม่เป็นเวลา ไม่งั้นรินคงได้ถูกตามรับตามส่งเหมือนตอนประถมแน่” คนพูดแค่นึกถึงก็ออกอาการเซ็งมาทางสีหน้าแล้ว แม้แต่นทธรเองก็ยังคิดออกเลยว่าถ้าร่มธรรมเป็นแบบนั้น ร่มรินจะอึดอัดซะขนาดไหน แต่ว่า ... “แต่ว่าบางทีที่นายรันเป็นหนักขนาดนี้ ก็อาจจะเป็นเพราะว่ามันไม่ค่อยได้เจอน้องรินด้วยมั้งครับ ก็เลย...” นทธรยังพูดไม่ทันจบ ร่มรินก็ส่ายหน้าหวือไปมาเสียแล้ว “อย่าแก้ตัวให้พี่รันเลยค่ะ เพราะสิ่งที่รินเจอมันเป็นสิ่งที่พี่นัทไม่เข้าใจหรอก อีกอย่างรินเครียดมากนะคะกับเรื่องนี้ รินไม่อยากคิดถึงมันอีก” สีหน้าของร่มรินสื่อแบบเดียวกับคำพูด เธอคงจะไม่ได้ไม่ชอบความรักที่ร่มธรรมมอบให้ หรือโกรธเกลียดอะไรร่มธรรมขนาดนั้นหรอก เพียงแค่วัยนี้อาจจะต้องการอิสระมากหน่อยก็เท่านั้นเอง “ครับ งั้นเราอย่าไปพูดถึงไอ้รันเลยนะ พี่เองคิดถึงหน้ามันแล้วก็เครียดตาม” “จริงหรือคะ พี่นัทเจออะไรจากพี่รันมาหรือคะ” หญิงสาวถามอย่างอยากรู้ “ก็นายรันเป็นพวกเครียดไปซะทุกเรื่องน่ะครับ เวลาทำงานแล้วพลาดมันก็จะเก็บมาคิดมากซะจนผมร่วงเลยล่ะ แต่มันก็เป็นคนที่ขยันทำงานมาก” นทธรกล่าวอย่างชื่นชมเพื่อนคู่หูคนนี้ “ค่ะ ก็พ่อแก่มากแล้วนี่คะ พี่รันคงอยากจะช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อ” เรื่องนี้...แม้แต่ร่มรินเองก็ภูมิใจในตัวร่มธรรมกับการที่เขาเป็นคนรักครอบครัวมาก แต่บางทีเหมือนจะมากไปหน่อย...จนน่าเหนื่อยใจ o=[0___0]=o ++ มีต่อค่า จากคุณ : iNt_GaL - [ 2 ม.ค. 49 05:18:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “แล้ววันนี้พี่นัทไม่ต้องไปทำงานเหรอคะ ถึงได้แวะมาหารินได้” ร่มรินถามนทธรระหว่างที่ชายหนุ่มขับรถพาหญิงสาวไปส่งที่บ้าน “มีตอนเย็นๆน่ะครับ ช่วงนี้ไม่ค่อยต้องไปไหนกับนายรันแบบตัวติดกันแล้วก็เลยทำให้มีเวลาเป็นตัวของตัวเองได้” นทธรว่าพลางทะยานรถไปบนถนนในความเร็วที่พอดีๆไม่เร็วไปหรือช้าไป “เวลาเป็นส่วนตัวหรือคะ งั้นแสดงว่ารินอยู่ในเวลาส่วนตัวของพี่นัทหรือคะ” คำถามที่ร่มรินถามมา ไม่ว่าจะด้วยความคิดหรือความตั้งใจใด หากแต่มันทำให้นทธรรู้สึกใจกระตุกวาบไปนิดไม่ได้ แต่ก็นั่นแหละมันหาเหตุผลไม่ได้เหมือนกันว่าเพราะอะไร “แล้วน้องรินเต็มใจที่จะอยู่ในเวลาส่วนตัวของพี่หรือเปล่าล่ะครับ” นทธรถามกลับบ้าง เล่นเอาคนถูกถามหน้าแดงก่ำ จนต้องเสมองไปทางอื่น และไม่นานรถยนต์คันหรูของนทธรก็มาถึงบ้านของร่มริน รถสงบนิ่งยังหน้าบ้านของเธอ “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” ร่มรินบอกกับชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มสดใส “ด้วยความเต็มใจครับผม” นทธรอวดยิ้มด้วยใบหน้าอันหล่อเหลาด้วยเช่นกัน แต่ว่าพอร่มรินจะปลดล็อคสายเข็มขัดนิรภัยกลับติดขัดอยู่นาน นทธรเอะใจจึงถามไปด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรหรือเปล่าครับน้องริน” “เข็มขัดมันกดไม่ลงอะค่ะ แข็งจัง” ร่มรินตอบทั้งที่ยังก้มหน้าแก้เจ้าปัญหาเล็กๆที่ใหญ่หลวงนี้อยู่ และเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็พบหน้านักร้องหนุ่มโน้มกายลงมาตรงหน้าเธอเสียแล้ว หากแต่เขาแค่ก้มเพื่อจะไปปลดล็อคให้เธอก็เท่านั้น แต่ว่าใบหน้าคมก็ห่างจากเธอไม่ถึงคืบเลย ใจดวงน้อยก็เลยเต้นแรงไม่เป็นส่ำ มันนานแค่ไหนแล้วนะที่เธอแอบชอบเขาอยู่ ... สามปีแล้วได้ไหม เธอยังจำวันแรกที่พี่รันพาเขามาแนะนำให้เธอรู้จักได้ดีอยู่เลย นทธร ที่เธออ่านชื่อเขาผิด “นะ-ทะ-ธรเหรอ” หากเขาส่ายหน้า และหัวเราะเบาๆอย่างเอ็นดูเธอ ซึ่งตอนนั้นเธออายุเพียงสิบสามปีเท่านั้น และตัวก็เล็กกะโปโลกว่าตอนนี้มาก “นัท-ธรต่างหากล่ะ” เขาบอก “อ้าวแล้วทำไมถึงไม่เขียนไม้หันอากาศล่ะ” ตอนนั้นเธอที่ยังไม่ได้คิดอะไรกับเขามากเกินไปกว่าชอบในแบบพี่ชายถามต่อไปอีก “ก็ตอนที่แม่ของพี่ไปแจ้งชื่อ ทำไม้หันอากาศตกไปน่ะสิ ก็เลยต้องแบบนี้” เขาอธิบาย “แล้วไม่มีคนอ่านผิดแบบที่น้องรินอ่านผิดเหรอคะพี่นัท” “มีสิ เต็มเลยแหละ แต่ว่าน้องรินเป็นคนแรกที่ได้รู้ว่าทำไมชื่อของพี่ถึงอ่านว่านัท-ธร” “งั้นแสดงว่าน้องรินพิเศษกว่าคนพวกนั้นหรือคะ” “นั่นสิ ที่พี่บอกก็เพราะน้องรินสำคัญกับพี่มากกว่าคนอื่นๆล่ะมั้ง” เขาบอกเธอด้วยเสียงอ่อนโยน และรอยยิ้มสดใส ในเวลานั้นเธอรู้ดีว่า ‘สำคัญ’ แบบไหน .... เธอรู้ แล้วเธอก็เข้าใจโดยดีมาโดยตลอด ... “ไอ้เจ้าเข็มขัดนี่มันแข็งนิดหน่อย พี่ว่าจะเปลี่ยนรถแล้วล่ะ เพราะมันอันตราย .... น้องริน?” เสียงของนทธรปลุกให้คนที่ใจลอยไปถึงอดีตกลับมายังปัจจุบัน ดวงหน้าที่น่ามองเสียยิ่งกว่าดวงจันทร์ยามราตรีกาลนั้นขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าเธอนิ่งเงียบไป เขาคงไม่เคยรู้ ไม่เคยคิดอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย ก็ใกล้ๆกันแบบนี้ หน้าตาของเขายังไม่เห็นแสดงปฏิกิริยาอะไรออกมาเลย ก็แหงล่ะ เขาเป็นถึงดารา นักร้องดัง ใครๆก็พากันชอบเขา เธอก็ ... ชอบเขาเหมือนกัน สำหรับเขา ...  ก็คงเหมือนกัน เข็มขัดที่รัดอยู่คลายแรงลง แล้วหดกลับไปอยู่ที่เก่า ร่มรินคลายยิ้มให้กับชายหนุ่มที่ตอนนี้กลับไปนั่งแบบเก่าแล้วด้วยความปวดร้าวในใจน้อยๆไม่ได้ ยามเห็นจุดที่ตัวเองอยู่ กับจุดที่เขาอยู่ มันต่างและห่างกันมากมายขนาดไหน “ขอบคุณนะคะ พี่นัท ... บ๊ายบายค่ะ” ร่มรินโบกมือเบาๆก่อนจะก้าวลงจากรถ และเมื่อเธอก้าวเข้าไปยืนหลังประตูรั้ว รถของนทธรจึงยอมแล่นออกไป ทิ้งไว้แต่สายตาของคนแอบรักอย่างเธอ รถแล่นมานาน นานจนไม่เห็นบ้านของร่มรินในกระจกมองหลังแล้ว นทธรก็ผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกโต และสีหน้าที่เฉยๆของเราก็แสดงความเก้อเขินออกมาไม่ได้ยามนึกถึงช่วงเสี้ยววินาทีที่ใบหน้าของเขาและร่มรินอยู่ใกล้ชิดกันมากขนาดนั้น ไม่รู้สิ ... ไหวหวั่นไม่ได้ ร่มรินน่ารัก ... น่ารักขนาดนั้น เหมือนที่ไอ้รันบอกเลยว่า ถ้าอยู่ใกล้ๆมากอาจจะหลงรักไปก็ได้ ว่าแต่จะเป็นไปได้ยังไง ... รู้จักกันมาห้าปี ก็เห็นเป็นน้องมาตลอด แล้วนี่อะไร ... เห็นใกล้ๆแค่เพียงไม่กี่วินาที ราวกับจะขโมยหัวใจของเขาไปได้อย่างนั้นล่ะ ... น้องร่มริน ++ โปรดติดตามตอนจบในตอนต่อไปค่ะ ++ ปล. จะมาลงตอนต่อไปประมาณเสาร์อาทิตย์นะคะ แต่ถ้าไวกว่านั้นได้ก็...รอพบกันค่ะ 555+ แล้ว...ทุกท่านอ่านชื่อพระเอกถูกหรือเปล่าคะ อิอิ  นัท-ธรเน่อ ไม่ใช่ นะทะธร (ฮ่า) บั๊บบายค่ะ ^__^ จากคุณ : iNt_GaL - [ 2 ม.ค. 49 05:21:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ๊ะ ขอฝากการ์ดทำเองให้คนอ่านทุกท่านด้วยค้าบป๋ม ^_^ สุขสันต์ปีน้องหมานะคะ ^^ อิอิ จากคุณ : iNt_GaL - [ 2 ม.ค. 49 05:22:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีปีใหม่ค่า อ่านแล้วนึกอยากมีพี่ชายจอมหวงมั่งนะเนี่ย ^^" แปลกไปเปล่าคะ จากคุณ : JingleJ - [ 2 ม.ค. 49 06:25:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เราอ่านว่า นท-ธร หล่ะ ไม่รู้จะเข้าสุภาษิตที่ว่า "ฝากปลาย่างไว้กับแมวหรือเปล่าหน่ะ" อิอิอิ... จากคุณ : bubu - [ 2 ม.ค. 49 08:43:00 A:219.66.114.54 X: TicketID:103661 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อิอิ อยากมีพี่มาหวง อย่างงี้บ้างจัง ยังไงก็ Happy New Year ขอให้โรสซี่มีความสุข สมหวังนะค้า จากคุณ : oreocream - [ 2 ม.ค. 49 10:46:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เย้ เราอ่านชื่อถูก นัด-ทอน จากคุณ : scottie - [ 2 ม.ค. 49 14:13:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาจองพื้นที่บวกมาแปะค่า ^ ^ ------------ อ่านจบแล้ว ชื่อตัวเอกแปลกจริงๆ - -"  ร่มริน..  เอิ๊ก อยากมีพี่ชายขี้หวงบ้างอ่ะ  มิรันมีแต่พี่สาวและน้องค่า ^ ^ V ^ ^  จะรอติดตามนะคะ ปล. คงไม่จบเศร้าใช่ม้ายยย T_T แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 49 13:40:00 จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 2 ม.ค. 49 15:04:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สนุกค่ะ  รออ่านตอนต่อไปนะคะ อิอิ  แม่ไปแจ้งชื่อ  ลืมใส่ไม้หันอากาศ  เหอๆๆ จากคุณ : หนอนแว่นตาโต - [ 2 ม.ค. 49 20:32:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาตามอ่านเรื่องสั้นน้องโรสด้วยคน เด๋วเซฟไว้ก่อนนะ ไว้อ่านแน่นอนจ้ะ จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 3 ม.ค. 49 03:24:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขำ...พี่ชายจอมห่วงอ่ะครับ เขียนได้ติดตามมั่กๆ น่าจะเป็นเรื่องยาวๆนะครับ คงสนุกดีพิลึก ได้เจอพี่ชายจอมหวง หลายๆตอนหน่อย จากคุณ : Skyline_CII - [ 3 ม.ค. 49 11:59:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แผนคุณพี่ชายรึเปล่าน้า แบบว่ารู้ใจน้องสาว จากคุณ : nongwin - [ 3 ม.ค. 49 18:00:59 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาสวัสดีปีใหม่ค่ะน้องโรส จุ๊บๆๆ... จากคุณ : คณิตยา - [ 3 ม.ค. 49 20:24:18 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จะ...จำไม่ได้ อ่า ^^ จากคุณ : เทียนหลง - [ 3 ม.ค. 49 21:17:56 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีปีใหม่ด้วยค่ะ มาอ่านแหล่ะ พี่ชายน่ารักจังไม่ค่อยเห็นพี่ชายหวงน้องซักเท่าไหร่เลย (อยากมีมั่งอ่ะ) จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 4 ม.ค. 49 12:49:15 ]