ความคิดเห็นที่ 1 ปาล์มขับรถมาถึงมหาวิทยาลัย เอารถจอดแล้วก็เดินตรงไปที่ตึกคณะ ผ่านสนามฟุตบอลก็เผลอหยุดดู นั่น พี่พลกำลังซ้อม กวาดตามองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นน้ำเพชร เอ ที่หอก็ไม่มี มาก่อนแล้วทำไมไม่เห็น จะโทรไปดีไหม ขณะที่ปาล์มกำลังคิดอยู่นั้น พี่พลก็วิ่งเข้ามา “ว่าไง ไอ้น้องชาย” พี่พลทัก “เออๆ พี่ลืมของไว้ที่รถปาล์มว่ะ เดี๋ยวเย็นนี้เอามาให้ที่บ้านด้วยนะ” แต่ปาล์มก็ยังยืนนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่ พี่พลชะงัก แล้วขมวดคิ้วมองปาล์ม “ปาล์มๆ” พี่พลเรียก ปาล์มจึงสะดุ้ง หันมามองพี่พล “อ้าว พี่พล มาตั้งแต่เมื่อไหร่” พี่พลยิ้มนิดๆ “ก็มาเมื่อกี้ เป็นไรน่ะเรา เรียกเมื่อกี้ตั้งนานไม่ได้ยิน ปล่อยให้พี่พูดคนเดียว” “อ้อๆ ได้ยินครับ แต่ไม่ทันได้ตอบ เดี๋ยวเย็นนี้ผมเอาของไปให้” ปาล์มรีบตอบ “วันนี้มาคนเดียวหรอ” พี่พลถาามพลางกวาดสายตามอง “พี่คิดว่าผมจะมากับใครล่ะ” ปาล์มถามพลางหลบสายตา พี่พลมองแล้วยิ้ม “พี่ก็ไม่รู้ นึกว่ามากับเพื่อนๆ เดี๋ยวนี้ปาล์มมีเพื่อนเยอะ” “วันนี้ผมมาคนเดียวครับ” “ไม่มีธุระแถวหอน้องจิ๋วอีกหรอ” พี่พลพูดยิ้มๆ  ปาล์มหันขวับมามองทันที ทำหน้าแปลกๆ จะแก้ตัวก็ไม่รู้จะพูดอะไร “พี่ล้อเล่นน่ะ” แล้วพี่พลก็หัวเราะ หึหึ  มองปาล์มผู้เปรียบเสมือนน้องชายแล้วตบบ่าเบาๆ “ปาล์มเปลี่ยนแปลงขึ้นเยอะ เดี๋ยวนี้มีความสุขขึ้นมากใช่ไหม” ปาล์มหันมามองพี่พล  รับคำเบาๆ “ครับ ” “การที่เราทำตามใจตัวเอง ก็ไม่ได้หมายความว่า เราจะไม่ทำตามใจพ่อนะ  ปาล์มไม่ต้องเคร่งครัดกับชีวิตตัวเองมากอย่างที่ทำมาก็ได้ ทำอะไรที่เรามีความสุขบ้างก็ได้” “อะไรล่ะครับที่ทำแล้วเราจะมีความสุข” ปาล์มถามออกไป “ก็หลายอย่างนะ อย่างหนึ่งก็คือ การมีเพื่อนดีๆ” พี่พลว่าแล้วยิ้ม  “การมีเพื่อนดีๆ ที่ห่วงใยกัน มันทำให้ชีวิตของเราไม่เงียบเหงาในโลกกว้างใบนี้นะ” “แค่มีเพื่อนหรอครับ” ปาล์มถามเบาๆ “จะเป็นเพื่อนหรือเป็นอะไรก็ได้ มันก็แล้วแต่ความรู้สึกเราสิ”  ปาล์มฟังพี่พลพูด แล้วเงียบไปอย่างใช้ความคิด “สิ่งสำคัญเลย คือการเปิดใจเรา อย่ามองโลกในแง่ร้ายเกินไป เพราะจะทำให้เราคิดถึงคนอื่นในแง่ร้ายไปด้วย มันจะปิดโอกาสในการสร้างสัมพันธ์ดีๆ กับใครบางคนที่เรารู้สึกดีด้วยนะ” ปาล์มฟังแล้วอึ้งไป หันไปมองพี่พล พี่พลก็ยิ้มให้ ยกมือตบบ่าปาล์มอีกครั้ง แล้วบอก “พี่ไปก่อนนะ” ปาล์มหันมายิ้มให้พี่พล  “ครับ ผมก็จะไปตึกเรียนเหมือนกัน” พูดแล้วก็เดินตรงไปที่ตึกเรียน พี่พลมองตามปาล์มไป แล้วหันหลังจะกลับไปซ้อมที่สนาม  แต่สายตาเหลือบไปมองเห็นมิ้นกำลังเดินมาคนเดียว เท้าวิ่งไปเร็วก่อนสมองสั่งซะอีก  กว่าจะรู้ตัวก็มาหยุดอยู่ตรงหน้ามิ้นแล้ว สงสัยเมื่อกี้ไม่ได้ใช้สมองสั่ง แต่ใช้หัวใจสั่งมากกว่า “มิ้นครับ” พี่พลเรียก มิ้นชะงักมองคนตรงหน้า เผลอยิ้มออกมานิดหนึ่ง “อ้าว พล” แล้วก็หยุดเหมือนไม่รู้จะพูดอะไร “มิ้นจะไปไหน จะรีบไปเรียนหรือเปล่า” แล้วพี่พลก็มาเดินข้างๆ  มิ้นหันมายิ้มให้ “ไม่รีบค่ะ ยังเช้าอยู่เลย” “เดี๋ยวไปส่งที่ตึกคณะนะ” พี่พลบอกยิ้มๆ มิ้นหันมาเห็นสายตาพี่พลแล้วหลบ รีบบอกแก้เก้อ “ล้อเล่นอีกหรือเปล่า” พี่พลฟังแล้วส่ายหน้าทันที “ไม่ล้อครับ พูดจริงๆ” แล้วก็มองมิ้น พูดลอยๆ “มิ้นชอบว่าผมล้อเล่นเรื่อยเลย” “ก็พลล้อเล่นจริงๆ นี่ บางทีมันก็ ” มิ้นพูดแล้วเงียบไป พี่พลหันมามอง “มิ้นไม่ชอบให้ผมล้อเล่นใช่ไหม” “เปล่าค่ะ เปล่า” มิ้นรีบปฏิเสธ  “มันไม่เกี่ยวกับที่มิ้นชอบหรือไม่ชอบ” “แต่มันก็ทำให้เรา ”พี่พลพูดยังไม่ทันจบ เสียงโอ๊ตก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง จากคุณ : ชมเช้า - [ 2 ม.ค. 49 22:59:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “อ้าว ไอ้พล มิ้น จะไปไหนกัน” ทั้งสองหันไปมอง ก็เห็นโอ๊ตยืนอยู่ทำหน้าแปลกๆ แล้วก็รีบเดินเข้ามาหาคนทั้งสองทันที “ทำไมเงียบล่ะ ถามว่าจะไปไหนกันหรอ” โอ๊ตถามย้ำอีกครั้ง น้ำเสียงเริ่มไม่พอใจ มองหน้าคนทั้งสองสลับไปมา “มิ้นจะไปตึกเรียน  ข้าเลยเดินไปส่ง”พี่พลตอบเรียบๆ “แล้วทำไมเอ็งต้องเดินไปส่ง” โอ๊ตหันมาจ้องหน้าเพื่อน พี่พลจ้องตอบ แล้วพูดขรึมๆ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเอ็งด้วย  ถ้าข้าจะไปส่งมิ้น” “ข้าต้องถามมากกว่าว่าเกี่ยวอะไร เอ็งกับมิ้นน่ะ ไม่เกี่ยวอะไรกันแล้วนะ” โอ๊ตเริ่มพูดเสียงดังขึ้น   มิ้นหันมามองโอ๊ต พูดเสียงเรียบๆ “โอ๊ต อย่าพูดเรื่องนี้ได้ไหมคะ” โอ๊ตหันมามองมิ้น  “ทำไมโอ๊ตจะพูดไม่ได้ ก็เรื่องของมิ้นกับไอ้พลมันจบไปแล้วนี่ ทำไมจะพูดไม่ได้ หรือว่ามิ้นทนฟังไม่ได้” พี่พลตาวาว จ้องตาโอ๊ตเขม็ง แล้วพูดเสียงเฉียบขาด “อย่าพูดอย่างงี้กับมิ้น” โอ๊ตจ้องตอบพี่พล  “แล้วเอ็งเกี่ยวอะไรด้วย  เสือ-กอะไรด้วย  เรื่องของแฟนเขาจะคุยกัน” โอ๊ตเริ่มเสียงดังขึ้น   “มิ้นเขาไม่ได้เป็นแฟนเอ็ง พูดจาให้มันดีๆ หน่อย ให้เกียรติกันหน่อย” พี่พลกระชากเสียง “มิ้นเป็นแฟนข้า  ส่วนเอ็งน่ะไม่ใช่  ไม่ใช่มาตั้งนานแล้ว” โอ๊ตตอบทันที แล้วก็หันไปหามิ้น  “มิ้นก็บอกมันไปสิ ว่าเราเป็นแฟนกัน มันน่ะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับมิ้นมาตั้งนานแล้ว” มิ้นมองพี่พล แล้วก็หันไปมองโอ๊ต เอ่ยเสียงเฉียบขาด “โอ๊ตเข้าใจผิดแล้ว เราไม่ได้เป็นแฟนกันนะ มิ้นคิดว่าโอ๊ตเป็นเพื่อน  ไม่เคยคิดเป็นอย่างอื่นเลย” โอ๊ตฟังแล้วอึ้ง ก่อนจะกระชากเสียงถาม  “หมายความว่าไงมิ้น  พูดอย่างงี้หมายความว่าไง ที่โอ๊ตจีบมิ้นมาตลอดนี่ มิ้นไม่เห็นความดีเลยหรอ โอ๊ตยังเป็นได้แค่เพื่อนอีกหรอ หรือว่า ” โอ๊ตหยุดหันไปมองพี่พล “มิ้นยังไม่ลืมมัน” พี่พลหันมามองหน้ามิ้นทันที  ตาสบกัน  ทั้งสองพบร่อยรอยความเจ็บปวดที่ปรากฏอยู่ในดวงตาของกันและกัน ไม่มีใครพูดอะไรออกมาได้  เงียบไปพักหนึ่ง แล้วมิ้นก็พูดออกมาเรียบๆ “มันเป็นเรื่องส่วนตัวของมิ้น ” แล้วก็เดินออกไปทันที พี่พลมองตาม  แต่ไม่ได้เดินตามไป เพียงแต่มองตามเงียบๆ ส่วนโอ๊ตฮึดฮัดจะตามมิ้นไป แต่พี่พลเข้ามาขวางไว้ “จะไปไหน โอ๊ต” “ก็จะไปตามมิ้น พูดกันให้รู้เรื่อง อย่ามาขวางได้ไหม” โอ๊ตกระชากเสียงตอบ “ไม่ได้ยินที่มิ้นพูดเมื่อกี้หรือไง ”พี่พลเอ่ยเสียงเรียบ “ลูกผู้ชาย อย่าทำตัวเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง ให้มันเป็นสุภาพบุรุษหน่อย” โอ๊ตมองหน้าพี่พล เห็นดวงตาเอาจริงคู่นั้นแล้วก็หลบตา  แล้วฮึดฮัดเดินออกไปอีกทางหนึ่ง พี่พลยืนเงียบๆ อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเดินออกไปทางสนามฟุตบอล .แต่แล้วก็มีใครคนหนึ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า พี่พลเหลือบตาขึ้นมอง .ก็เห็น น้ำเพชรนั่นเองที่กำลังยืนยิ้มให้ หลังจากที่เห็นรถบุ้งขับออกไปจากหอแล้ว น้ำเพชรก็ออกมารอรถตู้ไปมหาวิทยาลัย  เพิ่งจะถึง กำลังจะเดินไปที่คณะ ผ่านสนามฟุตบอล หยุดดูแล้วไม่เห็นพี่พลก็แปลกใจเล็กน้อย เดินไปเรื่อยๆ ก็เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่โดยไม่ได้ตั้งใจ พี่พลดูขรึมและดุอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่น้ำเพชรกลับไม่รู้สึกกลัว แต่รู้สึกแปลกๆ ที่อธิบายไม่ถูก ยิ่งเห็นตอนที่พี่พลกับพี่มิ้นมองหน้ากัน  เห็นแล้วก็พลอยเศร้าไปด้วย เราจะช่วยอะไรพี่พลได้บ้างไหมนะ คิดแล้วก็ฝืนยิ้มเดินไปหาพี่พล   “พี่พลจะไปซ้อมหรอคะ” เดินเข้าไปยืนข้างๆ “ครับ” พี่พลยิ้มให้ ออกเดิน น้ำเพชรจึงเดินไปด้วย “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” น้ำเพชรถามเบาๆ พี่พลหันมามอง “ไม่เป็นครับ น้องจิ๋วสบายดีไหม” “ก็ไม่รู้สิคะ จะให้บอกว่าสบายก็ไม่ใช่ ไม่สบายก็ไม่เชิงนะคะ บอกไม่ถูก” น้ำเพชรตอบแล้วนิ่วหน้า  “งงไหมคะ” “ไม่ครับ ไม่งง” พี่พลส่ายหน้าแล้วยิ้ม “คนเราก็เป็นอย่างนี้ มันต้องมีช่วงสับสนในชีวิตบ้าง แต่สุดท้าย เราก็ต้องรู้ว่าเราต้องการอะไร อะไรที่ทำให้เรามีความสุขกันแน่” น้ำเพชรฟังแล้วเงียบไป ก่อนจะเผลอถามออกมาเบาๆ “แล้วถ้าเราไม่รู้ละคะ” “ไม่หรอกครับ เรารู้ แต่ไม่อยากยอมรับต่างหาก” พี่พลพูด แล้วเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาอีก “ไม่ยอมรับใจตัวเองว่าแย่แล้ว  แต่หลอกตัวเองยิ่งแย่กว่า” น้ำเพชรหันมามองหน้าพี่พล ก็เห็นพี่พลไม่ได้มองตัวเองอยู่ แต่มองเลยไปไกล ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง “ไม่ยอมรับแล้วยังหลอกตัวเอง สุดท้าย เราเองก็จะต้องเสียใจ เพราะเวลามันย้อนกลับมาไม่ได้” พี่พลรำพึง ก่อนจะหันมาหาน้ำเพชร “อย่าเป็นอย่างนั้นเลยนะครับ พี่ไม่อยากให้น้องจิ๋วต้องเสียใจ เหมือนพี่” น้ำเพชรฟังแล้วชะงัก ทวนคำพูดพี่พลอย่างงงๆ  “เหมือนพี่หรือคะ” เหมือนพี่พลจะรู้สึกตัว ยิ้มๆ แล้วว่า “พี่ล้อเล่นน่ะ อย่าเชื่ออะไรพี่มากเลย พี่ชอบล้อเล่น” น้ำเพชรยิ้ม รีบส่ายหน้า “พี่พลไม่ได้ล้อเล่นไปหมดทุกอย่างนี่คะ พี่พูดมีข้อคิดดีออก”   “หรอ เมื่อก่อนพี่ไม่เป็นอย่างนี้หรอก” “จริงหรอคะ เมื่อก่อนพี่ไม่ล้อเล่นหรอ” พี่พลหัวเราะ หึหึ  “ เมื่อก่อนพี่ล้อเล่นยิ่งกว่านี้อีก” น้ำเพชรฟังแล้วชะงัก ก่อนจะหัวเราะออกมา “พี่ล้อเล่นอยู่ใช่ไหม” พี่พลหัวเราะ “เปล่า ไม่ได้ล้อเล่น พูดจริงๆ นี่ไง เห็นไหมล่ะ สงสัยพี่ล้อเล่นจนไม่น่าเชื่อถือแล้วมั้งเนี่ย”   พี่พลพูดแล้วเผลอคิดเรื่องที่ผ่านมา ก่อนจะหันมายิ้มกับน้ำเพชรเหมือนเดิม ไกลออกไปอีกหน่อย บุ้งกับแก้วกำลังยืนมองทั้งสองอยู่ บุ้งยืนมองนิ่ง ส่วนแก้วหันมาหาบุ้ง “บุ้ง เอ่อ” แก้วจะพูด แต่บุ้งรีบชิงพูดก่อน “แกอาจจะพูดถูกก็ได้ แก้ว ชั้นอาจจะพลาดจริงๆ” “เฮ้ย อย่าเพิ่งด่วนสรุปสิ อย่าทำเป็นพระเอกหนังไทย ที่เห็นอะไรแล้วชอบคิดไปเองโดยไม่ถามก่อนได้ไหม..” แก้วพูด บุ้งหันมามองหน้า “ชั้นเคยสงสัยทุกครั้ง ว่าพระเอกพวกนั้นมันเป็นอะไร ทำไมถึงงี่เง่า เห็นอะไรไม่หมดก็คิดไปเอง เข้าใจไปเอง แล้วยังไม่ถามใครอีกนะ ขอบอกนะ ว่าชั้นเบื่อพระเอกพวกนี้มาก และก็ขอร้องนะ อย่าทำตัวเป็นอย่างนั้นเลย” บุ้งฟังแล้วอดยิ้มไม่ได้ หันมาบอกแก้วกวนๆ “ก็ใครว่าชั้นจะเป็นอย่างนั้นเล่า อย่างชั้นเนี่ยนะจะเป็นพระเอก  เพ้อเจ้อจริงๆ แกเนี่ย” “ว่าไม่ได้นะ ก็คนทุกคนก็เป็นพระเอกนางเอกในชีวิตจริงของตัวเองกันทั้งนั้นนี่นา แกเองก็เหอะ ไม่ทำตัวงี่เง่าก็ดีแล้ว” บุ้งฟังแล้วเงียบไป ก่อนจะพูดออกมา “เรื่องอะไรชั้นจะไม่ทำ ชั้นทำมามากแล้วต่างหาก ชั้นงี่เง่ามานานแล้ว” แก้วหันมามองเพื่อน ยิ้มๆ “รู้ตัวก็ดีแล้ว ดีกว่ามันจะสายไปนะ” “ชั้นก็ไม่แน่ใจ มันอาจจะสายไปแล้วก็ได้” บุ้งตอบแล้วมองดูพี่พลยิ้มกับน้ำเพชรอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไป ทำเอาแก้วเดินตามแทบไม่ทัน “เฮ้ย บุ้งแกจะทำอะไร รีบเดินมาไม่บอกกล่าวเลย” แก้วตามมาทันหันหน้ามาถาม แต่บุ้งไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้ม แล้วเดินเข้าไปหาน้ำเพชรกับพี่พล แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 49 13:26:11 จากคุณ : ชมเช้า - [ 2 ม.ค. 49 23:03:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ว่าไงจ๊ะคุณๆ ไปเที่ยวปีใหม่ที่ไหนกันหรอ ทำเอาเงียบเหงาเลยเชียว กลับมาแล้วมาอ่านต่อกันนะจ๊ะ อิอิ จากคุณ : ชมเช้า - [ 2 ม.ค. 49 23:05:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาเป็นคนแรกของแม่ชม เอิ๊กก.... กำลังว่าจะไปนอนแล้วเชียว เลี้ยวมาดูว่าวันนี้มีหรือเปล่า ตามอ่านอยู่จ้ะ ไม่ต้องห่วง.. สงสัยตาปาล์มจะแห้ว เฮ้อ จากคุณ : greenmania - [ 2 ม.ค. 49 23:07:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาด้วย เดี๋ยวขออ่านก่อนนะ แล้วจะมาเม้นท์ จากคุณ : คำพู - [ 2 ม.ค. 49 23:20:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 #1 #2 เหมือนรู้เวลาฉายละครเลยอ่ะ...ขออ่านก่อน จากคุณ : All bread - [ 2 ม.ค. 49 23:22:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาแล้วเหมือนกันค่ะ กด refresh ก็เจอเลยอิอิ จากคุณ : Nilus - [ 2 ม.ค. 49 23:27:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หันกลับมาเชียร์พี่พล....................ให้มินต์... ส่วนจิ๋ว...ถ้าใครคนนั้นไม่แสดงเจตนาที่ชัดเจน...เลิกสนใจเขาไปเลยนะ (มาโหมดยุตัวละคร ชั้นอินไปป่าวเนี่ย) ชอบแก้วจัง...รู้ใจเพื่อนดี... จากคุณ : All bread - [ 2 ม.ค. 49 23:31:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เชียร์ปาล์มต่อดีกว่า ^ ^ อย่างน้อยปาล์มก็รู้ใจตัวเองล่ะนะ จากคุณ : ปาล์มสู้..สู้.. (คำพู) - [ 2 ม.ค. 49 23:34:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อู้ววว นายบุ้งจะทำไรหว่า สรุปว่าจะเลิกงี่เง่าใช่ม๊า คิกๆ วันนี้นายล่องลอยลลอยไปไหนเอ่ย จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 2 ม.ค. 49 23:47:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 I stay at home ka ^^ จากคุณ : Meif - [ 3 ม.ค. 49 00:54:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาลุ้นให้นายล่องลอยเป็นพี่พล แต่ลุ้นให้พระเอกของน้ำเพชรเป็นบุ้ง วะฮะฮ่า จากคุณ : diam (diam) - [ 3 ม.ค. 49 05:32:12 ]

ความคิดเห็นที่ 13 นายล่องลอยเป็นพี่พลเปล่าหว่า การพูดจาคล้ายมากเลย จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 3 ม.ค. 49 07:18:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ทำไมตอนคุยกับมินต์กับโอ๊ตถึงกลายเป็นพี่พลไปด้วยล่ะ จากคุณ : scottie - [ 3 ม.ค. 49 12:57:24 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เเง้ๆๆๆเชียร์ปาล์ม ท่าทางจะเเห้วจริงๆ เเต่พี่พล happy ก็ ไม่เป็นไร(เกี่ยวไหมเนี่ย) จากคุณ : MikaRin - [ 3 ม.ค. 49 13:18:57 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอบคุณสก็อตตี้ คือ สำหรับพี่พล คำบรรยายมันเป็นพี่พลตั้งแต่แรกนะค่ะ เลยให้มันเป็นยังงี้ต่อไป อิอิ เหมือนเราเป็นรุ่นน้องพี่พลกันไง อิอิ แอบเนียนเป็นเด็ก 555 แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 49 17:13:35 จากคุณ : ชมเช้า - [ 3 ม.ค. 49 17:11:54 ]

ความคิดเห็นที่ 17 หวัดดีจ้าแม่ชม แวะมาทักทาย เพิ่งเห็นว่าแวะไปอ่านเรื่องสั้นเราด้วย อิฉันยังเป็นแฟนงานเขียนแม่ชมเหมือนเดิมนะจ๊ะ แต่ไม่ค่อยได้มาเขียนทักทาย แบบว่ารีบอ่านรีบไป งานมันเยอะอ่ะ ยังไงก็แวะมาอ่านเรื่อยๆล่ะจ๊า แว๊บ!! จากคุณ : melody - [ 3 ม.ค. 49 17:49:00 A:203.188.22.183 X: TicketID:022491 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เริ่มเข้าโหมดเครียดเล็กน้อย ดูท่าว่าในบรรดาตัวละครทั้งหมดนายล่องลอยกะหนูแก้วจะสบายใจสุดนะเนี่ย จากคุณ : จิ๊จุน้อย - [ 3 ม.ค. 49 21:56:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พี่พล แหม เศร้าเลย ตอนนี้ แต่โอ๊ตนี่ก็น่าสงสารเหมือนกัน หลอกตัวเองมาได้ตั้งนาน โธ่ความจริงเปิดเผย จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 3 ม.ค. 49 22:35:05 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เห็นด้วยกับคุณ All Board "ถ้าใครคนนั้นไม่แสดงเจตนาที่ชัดเจน...เลิกสนใจเขาไปเลยนะ" เป็นผู้ชายซะเปล่า รักแล้วมาทำอ้ำอึ้ง จิ๋วยังเด็กอยู่ ข้างหน้ายังมีคนอีกเยอะ (มาโหมดยุ(แกมอิน)ด้วย) จากคุณ : แอบรักพี่พล (Nusantara) - [ 4 ม.ค. 49 08:54:38 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อิอิ ไปต่อกันดีกว่าเนอะ ทางนี้ๆ ไม่งั้นเราจะไม่พบกัน...ตอนที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3998214/W3998214.html จากคุณ : ชมเช้า - [ 4 ม.ค. 49 14:29:32 ]