ความคิดเห็นที่ 1 อเลตเซียแอบแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ทีเผลอ     ผู้เป็นพ่อต้องรีบห้ามทัพก่อนที่จะเกิดสงครามย่อยๆขึ้นแล้วพาเดินมาที่บ้าน   บริเวณรอบๆบ้านยังเต็มไปด้วยต้นไม้หลายชนิดเหมือนเดิมเพียงแต่บ้านขาดคนดูแลใส่ใจอย่างที่ควรจะเป็น “อเลตเซียอยู่ใกล้ๆห้องเจ้าคมมันแล้วกัน   วันนี้คมก็อยู่ช่วยทำความสะอาดห้องให้น้องก่อนละ แล้วดูแลน้องดีๆ พ่อต้องเข้าไปธนาคารในตัวเมืองก่อน” “ทำไมเป็นผมละ”    น้ำเสียงแสดงความไม่พอใจออกมาแต่เมื่อเจอสีหน้าดุๆของผู้เป็นพ่อจึงได้แต่ก้มหน้าบ่นพึมพำ “ไม่ได้เจอกันตั้งสิบกว่าปี แมนขึ้นตั้งเยอะนะพี่คม” “รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ จะได้ทำความสะอาดห้องนอนของเธอ ฉันไม่มีเวลาว่างนักหรอกนะ” “พูดจาห่างเหินจังเรียก อเลตเซียก็ได้พี่คมขา” เด็กหนุ่มวัยสิบเก้าถอนหายใจหนักๆรู้สึกหงุดหงิดที่มีคนเข้ามาวุ่นวายในบ้านเพิ่มขึ้น  แถมพ่อก็ให้ความสนใจกว่าลูกชายแท้ๆของตัวเองเสียอีก   แค่หวนนึกถึงภาพตอนเจ็ดขวบที่มีเด็กผู้หญิงแสนซนจนลิงเรียกพี่กระโดดขี่หลังเขาก็แสนทุกข์ทรมานใจแล้ว    แต่ก็ไม่อยากเชื่อเลยว่าเวลาผ่านมากว่าสิบปี    เด็กแสนซนหน้าเป็นกระในตอนนั้นจะกลายเป็นสาวสวยน่ารักขนาดนี้ ....................... “จะไปไหนเหรอ?” เสียงหวานใสตะโกนถามจากชั้นสองของบ้าน อธิคมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับดวงตาสีฟ้าสดใสที่ชะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างห้อง “ไปทำงาน  อยู่คนเดียวได้หรือเปล่ากลัวผีหรอกไหม”   “แล้วลุงอำนาจละ” “พ่อไปในตัวเมือง”     เขานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยต่อออกไป  “ไปด้วยกันไหม” เด็กสาวไม่ตอบแต่ผลุบหายเข้าไปในห้องเพียงไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็วิ่งพรวดพลาดลงมาที่หน้าบ้าน  ด้วยเสื้อผ้าที่ทะมัดทะแมง ผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนถูกรวบเป็นหางม้าด้านหลัง  อธิคมยื่นหมวกกันน๊อคส่งให้ก่อนที่จะสตาร์ทรถเวสป้าสีเทาหม่น ร่างเพรียวบางจึงขึ้นซ้อนท้ายออกไปทั้งๆที่ยังไม่รู้จุดหมายปลายทางของวันนี้ ความเร็วของรถไม่ทำให้ถึงกับหูอื้อ เธอลืมตามองทะเลสวยๆที่ทอดยาวขนานกับถนนเส้นเล็กๆ  สามวันแล้วที่เข้ามาพักที่เมืองริมทะเล สภาพของอเลตเซียไม่ต่างจากนักท่องเที่ยวที่เดินเล่นริมหาดที่ต้องการความสงบของธรรมชาตินัก  จำได้ว่าเมื่อสามปีที่แล้วเธอแวะมาทักทายลุงอำนาจซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเรียนของพ่อแต่เพราะความที่แม่ของเธอก็เป็นคนไทยครึ่งหนึ่ง  ครอบครัวของเราจึงสนิทสนมกันมาก     พ่อเล่าว่าลุงอำนาจจับงานหลายอย่างแต่ที่สำคัญคือธุรกิจส่งออกสิ้นค้าพื้นเมืองจากเมืองไทยไปต่างประเทศ ลุงอำนาจบุกเบิกมาตั้งแต่ก่อนจะมีสินค้า OTOPเสียอีก โดยผ้าไทยที่แม่ชื่นชอบนักหนาช่วยหาช่องทางนำสินค้าไปจำหน่าย     อเลตเซียเดินทางไปกับครอบครัวอยู่เสมออยู่แต่ละที่ไม่เกิน4-5ปี งานด้านตลาดการเงินของพ่อดูแตกต่างจากลุงอำนาจลิบลับจนไม่ค่อยน่าเชื่อนักว่าทั้งคู่จะเป็นเพื่อนกันได้ แต่ที่ผิดความคาดหมายมากกว่าคือการที่ลูกสาวกับลูกชายของทั้งสองครอบครัวกับไม่ค่อยจะญาติดีกันเท่าไหร่  อเลตเซียก็จำไม่ได้ว่าเพราะอะไร  เจอกันก็แค่ช่วงวัยเด็กตอนหก-เจ็ดขวบ แต่ละครั้งที่มาเยี่ยมเมืองไทยถ้าได้ลุงอำนาจแต่ก็ไม่เคยเจอ อธิคมลูกชายคนเดียว  ขนาดมาอยู่รวมชายคาได้สามวันแล้วยังไม่ค่อยจะได้คุยกันดีๆเลย   ทั้งๆที่หลายครั้งที่อเลตเซียตั้งใจว่าจะไม่ปะทะคารมด้วยแต่มันก็บังคับปากยากเหลือเกิน อธิคมก้มมองมือเล็กๆที่สอดเข้ามากอดรอบเอวของเขา   จู่ๆก็รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก  ใครจะรู้ว่าเด็กกะโปโลหน้าตกกระเมื่อสิบกว่าปีก่อนจะโตมาเป็นเด็กสาวน่ารักสดใสขนาดนี้   ไม่รู้ว่าเพราะเขินหรือยังไงจะคุยกันดีๆทีไรกลายเป็นทะเลาะกันให้พ่อต้องเรียกไปคุยลับหลังทุกที เวสป้าสีเทาโกโรโกโสเลี้ยวจอดที่ข้างถนนข้างร้านโจ๊กเห็ดหอมที่ส่งกลิ่นยั่วน้ำลาย คนขับก็เดินเข้านำไปนั่งในร้านสั่งโจ๊กพิเศษสำหรับตัวเองและธรรมดาสำหรับเพื่อนรุ่นน้อง    เมื่อชามโจ๊กถูกยกมาวางตรงหน้าเขาก็รีบใช้ช้อนจวกเอาขิงในชามของเด็กสาวออก “ขิงมันเผ็ดนะ...กินนิดเดียวก็พอ” “แค่นี้เอง เด็กๆ”      อเลตเซียตอบแล้วรีบจวงช้อนตักโจ๊กที่มีขิงฝอยลอยอยู่เข้าปากเคี้ยวหน้าตาเฉยแต่ฝืนทำเก่งได้ไม่กี่นาที เธอก็ต้องรีบคว้าแก้วน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่ๆ ทำให้อีกฝ่ายหัวเราะเสียงดัง “อวดเก่งก็เป็นเสียแบบนี้แหละ”    เขาเอื้อมมือมาโยกหัวของอีกฝ่ายไปมาก่อนจัดการกับโจ๊กชามใหญ่ของตนเอง อเลตเซียแกล้งลูบผมเผ้าที่ยุงเพราะมือของอีกฝ่ายแต่แอบก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มปลาบปลื้มไว้ ถึงเขาจะชอบพูดจาชวนทะเลาะแต่ก็ยังอ่อนโยนและห่วงใยเธอ “วันนี้จะไปไหนเหรอ” “เดี๋ยวก็รู้”    อธิคมยิ้มทะเล้น ยังไม่ทันจะจ่ายเงินค่ามื้อเช้า หนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งก็เดินผ่านมาเหมือนตั้งใจ เด็กหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกับอธิคมเหยียดยิ้มที่มุมปากแล้วโอบไหล่สาวสวยหน้าตาจิ้มลิ้มที่เดินเคียงข้างแสดงความเป็นเจ้าของออกนอกหน้า “ใจตรงกันจริงๆนะ  จะมากินโจ๊กร้านอร่อยเหมือนกันเลย” อธิคมเปรยตามองผ่านๆเขาลุกขึ้นเมื่อจ่ายค่าโจ๊กเรียบร้อยแล้วดึงข้อมือเด็กสาวให้ลุกขึ้นตาม   ไม่ใช่แค่ภาพบาดตาที่ไม่อยากเห็นแต่เขาเลี่ยงที่จะปะทะอารมณ์กับ นาย“แจ็ค” คู่ปรับตลอดกาลของเขาด้วย แต่ถึงจะเป็นเวลาช่วงสั้นๆอเลตเซียก็สังเกตเห็นรอยปวดร้าวในเพื่อนรุ่นพี่คนนี้ได้ชัดเจน .. จากคุณ : สายลมอิสระ - [ 3 ม.ค. 49 12:55:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รถเวสป้าแวะซื้อขนมปังร้านอร่อยในวิทยาลัยก่อนที่จะขับไปที่แผนกช่างยนตร์ที่โรงซ่อมรถเป็นที่ฝึกภาคปฏิบัติของเหล่าเทคนิคช่างยนตร์ เด็กสาวเพิ่งนึกได้ว่าพี่อธิคมของเธอเรียนเกี่ยวกับช่างยนตร์อะไรสักอย่างตามที่ลุงอำนาจเคยเล่าให้ฟังเมื่อหลายปีก่อน     เด็กหนุ่มเดินนำเข้าไปด้านใน     เขาทักทายเพื่อนสนิท5-6คนที่กำลังยุ่งกับการประกอบหุ่นยนต์หน้าตาประหลาด  แต่คล้ายว่าจะเคยเห็นในการประกวดแข่งขันหุ่นยนต์ระดับอาชีวะศึกษาหรือที่ญี่ปุ่นก็มีประกวดเป็นเรื่องเป็นราวคล้ายแข่งขันฟุตบอลพรีเมียร์ลีกทีเดียว  อเลตเซีย เดินตามหลังไปอย่างสนใจ  เพื่อนๆของอธิคมหันมาส่งเสียงแซวกันเป็นการใหญ่   “อเลตเซีย...ญาติห่างๆ มาพักที่บ้านช่วงซัมเมอร์”    อธิคมแนะนำเพื่อนๆของเขาให้เธอรู้จัก หนุ่มๆหลายคนแสดงอาการ “จีบ” ออกนอกหน้าและตื่นเต้นที่ได้รู้จักเพื่อนต่างชาติ แต่เหมือนจะเล่นสนุกๆไม่ได้จริงจังอะไรนัก “ทำอะไรกันเหรอค่ะ”    อเลตเซียถามแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ซึ่งทำจากยางล้อรถยนต์ “ทำหุ่นยนต์ส่งประกวดนะ”   “อ้อ!แบบที่ญี่ปุ่นใช่ไหม มีแข่งขันกับด้วยสนุกดีอเลตเซียเคยไปดูมาด้วย”   เด็กสาวทำตาโตอย่างสนใจ แต่เพื่อนๆในกลุ่มของอธิคมพอได้ยินเข้าก็รบเร้าให้เล่าให้ฟัง “ปีนี้ที่วิทยาลัยเป็นเจ้าภาพแข่งในระดับภูมิภาค  ถ้าชนะก็เป็นตัวแทนเข้าไปแข่งในระดับประเทศปลายปี”   อธิคมอธิบายก่อนจะหยิบเสื้อชอพสีน้ำเงินมาสวมทับเสื้อยืด   “น่าสนุกจังเลย แข่งระดับเขตเมื่อไหร่ค่ะ” “อีกสองอาทิตย์ครับ”     นายธีระเพื่อนซี้อธิคมชิงตอบขึ้นก่อนยื่นหน้าเปื้อนคราบน้ำมันมายิ้มทะเล้นให้หวังทำคะแนน “ดีจัง...มีอะไรให้อเลตเซียช่วยไหม”   “เป็นผู้หญิงก็นั่งดูเฉยๆดีที่สุดแล้ว”     อธิคมพูดแบบไม่มองหน้าแต่เหมือนน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมหรือเพราะนายธีระทำทีเป็นสนใจออกนอกหน้ารึเปล่า ตลอดระยะเวลาสาม-สี่วันที่อธิคมและเพื่อนช่วยกันทดสอบหุ่นยนต์ที่ใช้แข่งขันจะมีเด็กสาวหน้าฝรั่งช่วยหยิบโน้นส่งนี่ให้อยู่ตอลดเวลา  จนเหมือนเธอเป็นส่วนหนึ่งของทีมไปด้วย “หุ่นยนต์เพชฌฆาต” “นักฆ่าแปดทิศ” “โอ-บี-วัน” “สุดหล่อแดนสยาม” “แฮรี่พอตเตอร์” “หอยเสียบ” “The Star” “พอแล้ว...ตั้งชื่ออะไรประหลาดไร้สาระ”    อธิคมทำเสียงดุเพื่อนร่วมทีมเสนอชื่อมาแต่ละชื่อชวนปวดหัว จนไม่กล้ากรอกลงในใบสมัครประกวดหุ่นยนต์ต่อสู้ระดับเขตที่จะเริ่มในพฤหัสหน้านี่แล้ว “มหาสมุทร”    เสียงเด็กสาวคนเดียวในกลุ่มเอ่ยขึ้นทำให้ทุกคนต้องหันมามองเป็นตาเดียว “ก็ชื่อทีมมหาสมุทรไงค่ะ หยดน้ำเล็กๆที่รวมพลังเป็นหมาสมุทรที่ยิ่งใหญ่ แล้วเราก็อยู่ติดทะเลถ้าเราไปไปแข่งในระดับแระเทศจะได้รู้ว่าเรามาจากไหน อีกอย่างไม่เห็นต้องตั้งชื่อเป็นภาอังกฤษเลย ภาษาไทยความหมายดีๆมีตั้งเยอะ แล้วก็ตั้งชื่อหุ่นยนต์ด้วยตั้งเป็นชื่อผู้หญิงจะได้เป็นรเทพีนำโชค” “อเลตเซีย” “ค่ะ” “ไม่ใช่...ผมหมายถึง ชื่อทีมมหาสมุทรชื่อหุ่นยนต์ก็ชื่ออเลตเซียไง...เทพีนำโชค”  ธีระเอ่ยยิ้มหว่านเสน่ห์แต่เพื่อนๆร่วมก็เห็นด้วย “ตกลงชื่อทีมมหาสมุทร ชื่อหุ่นยนต์ก็เป็นอเลตเซียนะ”    อธิคมก้มหน้าก้มตากรอกใบสมัครเพื่อนๆส่งเสียงเฮกันดังลั่น “คืนนี้ทุ่มหนึ่งไปร้านอาป้ากัน ฉลองล่วงหน้าเราเป็นเจ้ามือเอง...อเลตเซียไปด้วยนะ” ธีระหันมาถามเบาๆ “ต้องถามพี่คม ” “เออ...ทุ่มหนึ่งเจอกัน ฝากเก็บงานด้วยเดี๋ยวจะเอาใบสมัครไปส่งก่อน” อธิคมโบกมือลาเพื่อนร่วมทีมแล้วเดินจ้ำพรวดพราดมาที่รถเวสป้าจนอเลตเซียต้องรีบวิ่งตาม “ควายหายรึงไงเดินเร็วจัง” อเลตเซียตวาดเสียงดังแล้วนั่งหอบบนเบาะรถมอเตอร์ไซด์  แต่อธิคมกลับกลั้นหัวเราะไม่อยู่เขาปล่อยก๊ากออกมาเสียงดังจนคนที่เดินผ่านไปมาหันมามองทั้งคู่ “โบราณมากเลย...เดินตามควาย...เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีใครพูดแล้วไปอัพเดทคำด่าใหม่ๆบ้างนะจ๊ะหนูน้อย” เด็กหนุ่มยิ้มอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง  เมื่อส่งใบสมัครเสร็จเขาจึงพาเธอเดินเล่นริมหาดทรายก่อนกลับบ้าน  หาดทรายที่ดูมาตลอดเกือบจะสิบเก้าปีตามอายุไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอยากมาเดินชมวิวทิวทัศน์นัก  อาจเป็นเพราะมีสาวน้อยแสนซนคนนี้อยู่ก็ได้     . จากคุณ : สายลมอิสระ - [ 3 ม.ค. 49 12:56:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แต่ก่อนหน้านี้...หัวใจเขาเพิ่งบาดเจ็บจากผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่เป็นรักแรกของเขาทั้งๆที่เขาคบเธอด้วยความบริสุทธิ์ใจแต่กลายเป็นว่าเขาก็เป็นแค่ใครคนหนึ่งในชีวิตเธอ  แค่ห้าเดือนที่คบกันในฐานะแฟน ก็กลับกลายเป็นคนอื่นได้เพียงข้ามคืนด้วยเหตุผลเดียวของเธอคือ “เบื่อ” อาจเป็นเพราะเขาเป็นคนจริงจังกับชีวิตต่างจากเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน เขาเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก  พ่อเองก็ยุ่งกับเรื่องงานเดินทางบ่อยกว่าอยู่บ้านเสียอีก แต่ความทรงจำดีๆภาพครอบครัวอบอุ่นและแม่ที่อ่อนโยนเสมอ  เขาหวังจะมีคนรักทีน่ารักและใจดีเหมือนแม่ของเขา ครั้งแรกที่เจอ ฝน  เขารู้สึกว่าความน่ารักและอ่อนหวานของเธอทำให้เขาบอกตัวเองว่าเธอต้อง “ใช่” คนที่จะมาแชร์ความรู้สึกได้แต่ความเป็นจริงนิสัยกับหน้าตาภายนอกก็ตรงข้ามกัน เธอเป็นสาวเปรี้ยวเข็ดฟันเลยก็ว่าได้ คำว่าเบื่อจึงเป็นคำที่เหมาะที่สุดที่ฝนเลือกมอบให้เขาในวันบอกเลิก มือเล็กๆที่เกาะเอวของเขาแน่นทำให้อธิคมรู้สึกตัวและผ่อนคันเร่งเบาความเร็วลง   รู้สึกถึงสัมผัสของใบหน้าที่แนบกับแผ่นหลังของเขา    เขาปล่อยมือข้างหนึ่งจากแฮนด์รถแตะมือเล็กที่โอบเอวเขาอยู่เบาๆ เผลอยิ้มบางๆอย่างไม่รู้ตัว   แล้วภาพวัยเยาว์ก็ฉายซ้ำเข้ามาในสมอง เด็กหญิงหน้าตกกระผมสีน้ำตาลทองเป็นประกายใต้แสงตะวันเหนือกำลังวิ่งเล่นริมชายหาด   เด็กชายอายุมากกว่าปีเศษแต่รูปร่างผอมแกร่นใบหน้าอ่อนหวานราวเด็กผู้หญิงจนถูกล้ออยู่เสมอๆ “คิดเสียว่าอเลตเซียเป็นน้องสาวคนหนึ่ง” “ผมอยากมีน้องชายไม่ใช่น้องสาว”   เสียงเด็กชายก้มหน้าบ่นพึมพำท่ามกลางเสียงหัวเราะของผู้ใหญ่มากมายที่ยืนล้อมวงสนทนาเรื่องใดไม่อยู่ในความสนใจเขามากไปกว่าประโยคที่เพิ่งได้ยิน  เด็กผู้หญิงอายุน้อยกว่าแต่รูปร่างสูงใหญ่ตามแบบเด็กฝรั่งแต่เมื่อยืนใกล้กันเด็กชายมักถูกทักว่าเป็น “น้อง”อยู่เสมอ แล้วเด็กหญิงดวงตาสีฟ้าสดใสก็วิ่งตรงมาทางเขายื้อยุดฉุดแขนไปเล่นน้ำทะเล   เขาเกิดที่นี่เห็นทะเลจนไม่รู้สึกสนุกเหมือนคนต่างถิ่น “จา-ขี่-หลัง” “ห๋า!” “อเลตเซีย-จา-ขี่-หลัง-พี่-คม” “ไม่เอาตัวหนักเดี๋ยวหลังหัก” เด็กชายโวยวายแต่เด็กหญิงก็กระโดดขึ้นขี่หลังจนสำเร็จ   แต่เขาทรงตัวได้ไม่นานก็ล้มกลิ้งคว่ำหน้ากับพื้นทราย     นั้นเป็นแรกที่เขารู้รสชาติทรายทะเลเป็นอย่างไร   แต่ที่ตกใจมากกว่าคือเสียงร้องไห้จ้าดังอยู่ข้างหู    เด็กชายตกใจอย่างทำอะไรไม่ถูก มือเล็กๆของเด็กหญิงมีเปลือกหอยฝั่งอยู่กลางฝามือและเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา    ดวงตาสีฟ้าฉ่ำน้ำตาเหมือนโลกเศร้าลงในทันที เขาลุกขึ้นไปไม่ปัดทรายตามตัวแบกร่างเล็กๆทั้งๆท่ไม่คิดว่าจะแบกไหววิ่งตรงกลับมาที่โต๊ะผ้าใบริมชายหาด  พวกผู้ใหญ่รีมเข้ามารับและช่วยปฐมพยาบาล “อเลตเซีย-เกลียด-พี่คม เค้า-ไม่-รัก-พี่-คม-แล้ว” จากคุณ : สายลมอิสระ - [ 3 ม.ค. 49 12:59:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เสียงเพลงลูกทุ่งในร้านคาราโอเกะเล็กๆริมชายหาดมีเสียงคลื่นคลอตลอดเวลา   อธิคมยิ้มบางๆกับเสียงเด็กสาวตาสีฟ้าสดใสที่กำลังตะโกนร้องเพลงลูกทุ่งกระท่อนกระแท่นแต่สร้างความครื้นเครงให้กับคนในร้าน       เพื่อนร่วมก๊วนของเขาผลัดกันรินน้ำอัดลมผสมแอลกอฮอร์บางๆให้ อาหารอีสานหลายรายการอยู่บนโต๊ะถูกสั่งพิเศษไม่ให้เผ็ดจนเกินไป สิบปีผ่านมา รูปร่างของอธิคมสูงใหญ่ไม่เหลือเค้าเด็กผู้ชายตัวเล็กแกร่นคนเดิมผิดกับเด็กสาวอีกคนทีรูปร่างเพรียวบางไม่ได้สูงใหญ่กว่าเขาเหมือนเมื่อตอนเด็ก   แต่ท่าทางซุกซนเหมือนเด็กไม่ยอมโตและเอาแต่ใจตามแบบฉบับลูกสาวคนเดียวไม่ต่างจากเดิมนัก    อเลตเซียหันมายิ้มกว้างให้เขาเป็นระยะๆแม้ว่าจะอยู่บนเวทีร้องเพลงคาราโอเกะกับเพื่อนๆของเขาก็ตาม “แกคิดยังไง” “อะไร”   อธิคมหันไปมองหน้าธีระที่นั่งอยู่ข้างๆ  เขาจิ้มเนื้อย่างเข้าปากเหมือนไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่พุดออกไปนัก  “อเลตเซีย น่ารักดี แกคิดแค่น้องสาวจริงๆเหรอ”   ธีระถามย้ำพลางจ้องใบหน้าเพื่อนซี้ “ลืมยัยฝนได้ก็ดี ผู้หญิงแบบนั้นไม่เหมาะกับแกหรอก ”  เพื่อนรักเอ่ยเบาๆแต่สำหรับอธิคมนั้นมันกลับชัดเจนท่ามกลางเสียงเพลงลูกทุ่งในร้าน “บอกว่าน้องก็น้องซิวะ”    อธิคมหัวเราะร่วนกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างข้างใน “ถ้างั้นเราก็จีบได้ซิ” “เฮ้ย!” “เฮ้อทำไม ไหนบอกว่าแค่น้องสาวแกจะห่วงทำไม” “เปล่า คือ เอ่อ..อเลตเซียมาอยู่แค่ช่วงสั้นๆเดี๋ยวก็กลับบ้านเค้าแล้ว ” “ไม่เห็นเกี่ยวนั้นมันเหลือของอนาคต”      ธีระทำหน้าจริงจังเมื่อเห็นเพื่อนหลบตาเขาก็ลุกขึ้นไปโค้งขอรำวงกับอเลตเซียรวมทั้งเพื่อนร่วมกลุ่มทำหุ่นยนต์เข้าประกวดด้วยกัน “พี่คม”       อเลตเซียวิ่งกลับมาดึงแขนอธิคมให้ลุกจากเก้าอี้แล้วไปรำวงด้วยกันอย่างสนุกสนานสร้างเสียงหัวเราะรื่นเริงในร้านคาราโอเกะแห่งนี้ รถเก๋งจอดหน้าร้านอยู่ครู่หนึ่งก่อนกระจกรถจะถูกเลื่อนขึ้นอย่างเดิมและรถค่อยๆเคลื่อนตัวผ่านไปอย่างรวดเร็ว   เด็กสาวแต่งหน้าจัดและแต่งตัวเปรี้ยวตามแฟชั่นนั่งหน้านิ่งไม่อาจคาดเดาความคิดได้ในขณะนี้ จนเด็กหนุ่มที่บังคับพวงมาลัยรู้สึกไม่ค่อยพอใจกับอาการของเธอนักได้แต่เหยียบคันเร่งจนมิดให้รถเก๋งคันหรูพุ่งทะยายฝ่าความมืดเข้าตัวเมืองเผื่อไปเทคแห่งหนึ่งที่นัดกับเพื่อนไว้ . อเลตเซียก้าวออกมาจากหลังบานประตูอย่างเขินๆ  ผิวขาวเนียนกับผ้าถุงสีอิฐมอญมีลวดลายสวยงามเขากับเสื้อคอจีนสีขาวแขนกุด  ผมยาวถูกรวบเป็นมวยเหนือท้ายทอยดูน่ารัก  ลุงอำนาจตบมือแล้วยกนิ้วโป้งสองข้างให้   อธิคมมองอย่สงไม่เชื่อสายตานักว่าเด็กสาวแสนซนจะอยู่ในชุดไทยดูเรียบร้อยได้ขนาดนี้ “เข้ากันมากเลยใส่แล้วน่ารักจริงๆ”   ลุงอำอาจหัวเราะเสียงดังจนพุงกระพืม “วันนี้ยืมรถนะพ่อ” จู่ๆอธิคมก็รู้สึกเขินขึ้นมาจนไม่กล้าสบตากับอีกฝ่าย  เขาฉวยเป้และกุญแจรถกระบะของพ่อเดินนำออกมาก่อนปล่อยให้ร่างเพรียวบางเดินตามมาช้าๆเพราะไม่คุ้นกับผ้าถุงที่สวมอยู่ “แล้วพ่อจะตามไปเชียร์นะ”   ผู้เป็นพ่อตะโกนไล่หลังเมื่อรถกระบะคันเก่าของตนเคลื่อนออกไปแล้ว  อดหัวเราะกับท่าทางของลูกชายตัวเองไม่ได้ รถกระบะสีน้ำเงินขับเรียบถนนริมทะเลมุ่งหน้าไปวิทยาลัย วันนี้เป็นวันแข่งขันหุ่นยนต์ต่อสู้ประจำเขตซึ่งผู้ชนะจะได้เป็นตัวแทนไปแข่งระดับประเทศและจะได้ไปแข่งในระดับโลกที่ประเทศญี่ปุ่น อธิคมเหลือบมองเด็กสาวนั่งข้างๆที่ชอบเหม่อมองไปที่ทะเลอยู่เสมอ ไม่รู้อะไรดลใจให้พ่อของเขาหาชุดนี้มาให้เธอใส่   พ่ออยากมีลูกสาวน่ารักๆมากกว่ามีลูกชายห่ามๆอย่างเขาแต่เมื่อแม่มาจากไปเราจึงเหลือกันเพียงสองคนและไม่มีวี่แววว่าพ่อจะแต่งงานใหม่ทั้งที่แม่จากไปได้กว่าห้าปีแล้วก็ตาม “ขับรถมองข้างหน้าหน่อยซิ” อเลตเซียตวาดจนเขาสะดุ้งหันกลับไปมองถนนเหมือนเดิม เฮ้อ! ถ้าพูดจาให้หวานหูหน่อยคงดีกว่านี้ไม่น้อย    แต่ถ้าเรียบร้อยเป็นผ้าพับไว้ก็คงไม่ใช่ อเลตเซียที่กระโดดขี่หลังเขาได้แน่ๆ  เขายิ้มบางๆก็เลี้ยวรถเข้าวิทยาลัย เพื่อนร่วมทีม “มหาสมุทร”  ล้อมวงอยู่หน้าหุ่นยนต์ที่มีสภาพเหมือนเศษเหล็กมากกว่าจะเป็นหุ่นพร้อมต่อสู้กับอีกสิบกว่าทีมที่เข้าร่วมแข่งขันในครั้งนี้ “เกิดอะไรขึ้นวะ!”    อธิคมตะโกนออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเห็นสภาพของหุ่นยนต์ที่สู้เพียงพยายามสร้างมันขึ้นมาเผือใช้ในการแข่งขันครั้งนี้ “คงมีใครแกล้งเรา เมื่อวานตอนเราทดสอบครั้งสุดท้ายก็เรียบร้อยดี มันน่าจะลงมือตอนที่พวกเรากลับไปแล้ว เราเก็บหุ่นไว้ที่โรงฝึกเหมือนทุกทีไม่เคยมีปัญหาต้องมีใครทำแน่ๆ” ธีระเอ่ยแล้วเสยผมยุ่งๆเวลานี้เขาเป็นคนเดียวที่ดูจะมีสติมากกว่าคนอื่น “ซ่อมได้ไหม พอมีเวลารึเปล่า”    อเลตเซียถามเบาๆ “ซ่อมได้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะชนะ”       เสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้นเสียงดังเหมือนเย้ยหยันทุกคนในทีม “มหาสมุทร”หันไปมองเป็นตาเดียว   เด็กหนุ่มที่เห็นเดินควงกับ “ฝน”บ่อยๆหัวเราะเสียงดัง   เด็กสาวที่ยืนอยู่ในวงแขนเหยียดยิ้มให้อธิคม ก่อนหันหลังเดินจากไป “บ้าจริง! ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก”  อธิคมกัดฟันพูดด้วยความโมโหที่ถูกแกล้งแบบนี้ “ซ่อมได้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะชนะ”   เสียงเพื่อนร่วมทีมเอ่ยขึ้นเบาๆด้วยความท้อใจ สภาพหุ่นยนต์ดูอาการโคม่าไม่น้อย “ทำไมพูดแบบนี้ละค่ะ เราจะแพ้ทั้งที่ยังไม่สู้ไม่ได้นะยังไงก็ต้องลองทำให้ถึงที่สุดอย่างน้อยถ้าจะแพ้ก็แพ้อย่างมีศักดิ์ศรีไม่ใช่เหรอ!” อเลตเซียตะโกนเสียงดังก่อนถลาเข้าไปที่หุ่นยนต์  เธอก็ไม่รู้จะจัดการกับมันได้อย่างไรแต่ถ้าเป็นเรื่องโปรแกรมคอมพิวเตอร์เธอก็มีความรู้ในระดับโปรทีเดียว “ใช่!อย่างน้อยที่สุด ถ้าเราจะแพ้ต้องแพ้อย่างมีศักดิ์ศรี ”   ธีระพูดใส่หน้าเพื่อนรวมทีมก่อนถลกแขนเสื้อแล้วฉวยกล่องอุปกรณ์เข้าไปเผื่อซ่อมหุ่นยนต์ให้กลับมาสภาพเหมือนเดิมสุด อธิคมขบกรามแน่นก่อนวิ่งออกมา  เขาเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยของฝนยืนอยู่ใกล้ร้านขายน้ำดื่ม “ทำแบบนี้ทำไม”    อธิคมตะคอกใส่หน้าเด็กสาวที่เขาเคยหลงรัก “ก็ไม่ทำไม เธอคิดว่าเลิกกับฉันแล้วจะควงผู้หญิงสวยกว่ามาให้ฉันเห็นเผื่อที่คนอื่นจะได้เปรียบเทียบว่าเลิกกับฉันแล้วหาคนที่ดีกว่าได้งั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ  ฉันเป็นฝ่ายทิ้งเธอจำไว้นะ ฉันทิ้งเธอ” “บ้า!ผมไม่เคยคิดว่าฝนจะมีความคิดบ้าๆแบบนี้เสียแรงที่ผมรักฝนมาตลอด  แต่เวลานี้ฝนทำให้ผมตาสว่างเสียที  ผมไม่เสียดายเลยที่เลิกคบกับฝน” “นายจะพูดกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ” ฝนโวยวายเสียงดังแต่อธิคมก็โบกมือลาและหันหลังให้อย่างไม่สนใจ ไม่ทันสังเกตว่าเพื่อนหนุ่มคู่ควงคนใหม่ของฝนที่เดินไปซื้อไอศกรีมกลับมาได้ยินเรื่องที่ทั้งคู่คุยกัน “มันเป็นแบบนี้เองเหรอฝน ผมก็นึกว่าฝนจะจริงจังกับผม ที่แท้ผมก็แค่ไอ้โง่คนหนึ่งในชีวิตฝนไม่ต่างจากไอ้หมอนั้นใช่ไหม” “แจ็ค!” เด็กหนุ่มขว้างไอศกรีมที่อุตส่าห์ถือมาลงพื้นอย่างไม่เสียดายและหันหลังเดินจากไปทิ้งให้เด็กสาวสวยยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่มองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ........... จากคุณ : สายลมอิสระ - [ 3 ม.ค. 49 13:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อธิคมคว้าเสื้อชอพสีน้ำเงินเข้ามาใส่อย่างรวดเร็ว    เขาเร่งตรวจดูอาการของหุนยนต์ทดสอบทุกอย่างเท่าที่เวลาพอจะทำได้ เพื่อนร่วมทีมร่วมใจกันเต็มทีแม้แต่เด็กสาวผมทองที่สวมผ้าถุงอยู่ดูท่าทางลำบากกับการเดินไปมาช่วยหยิบโน้นส่งนี้ให้และทดสอบการสั่งงานผ่านคอมพิวเตอร์      เด็กหนุ่มเดินไปหยิบเป้สีดำที่ใส่เสื้อผ้าของเขาส่งให้อเลตเซียที่ช่วยงานจนเหงื่อไหลโทรมหน้า “เปลี่ยนซะ!แบบนี้ดูไม่ดีแน่” อเลตเซียรับไปอย่างงงๆแต่พอเปิดซิบเป้ออกดูก็มีเสื้อผ้าอยู่ข้างใน  ลุงอำนาจเล่าบ่อยว่าให้ฟังว่าลูกชายคนเดียวชอบไปนอนบ้านเพื่อนหรือไม่ก็นอนอยู่ที่โรงฝึกปฏิบัติ   ในเป้ที่สะพายติดตัวบ่อยๆจะมีเสื้อผ้าสำรองไว้ชุดหนึ่งเสมอ เขาชอบถึงขั้นคลั่งไคล้เครื่องยนต์กลไกทุกชนิดตั้งแต่ได้ไปดูประกวดหุ่นยนต์ที่กรุงเทพฯเมื่อสาม-สี่ปีที่แล้ว เมื่อกลับมาเขาจึงมุ่งมั่นร่ำเรียนด้านนี้แม้ว่าผู้เป็นพ่อจะห้ามอยากให้เรียนสายสามัญมากกว่าแต่ก็ไม่สำเร็จเขาจนได้เห็นลูกชายใส่เสื้อชอพไปเรียนอย่างทุกวันนี้ อเลตเซียรวบผมยาวสลวยขึ้นเป็นหางม้า เสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงตัวโคล่งต้องใช้เข็มขัดเข้าช่วยแต่ทำให้เธอดูทะมัดทะแมงกว่าชุดผ้าถุงสีสวยกับเสื้อแขนกุดน่ารัก เพื่อนๆในทีมต่างผิวปากหวี๊ดวิ๊วแซวเล่นก่อนช่วยกันซ่อมหุ่นยนต์เท่าที่พอจะทำได้   อธิคมโยกหัวเด็กสาวแรงๆนึกหมั่นไส้นิดๆแต่ธีระมองนิ่งๆก่อนถอนหายใจหนักแล้วหันมาสนใจหน้าที่ตนรับผิดชอบ   ถึงแม้เพื่อนรักจะบอกว่า “น้องสาว” แต่สายตาที่มีให้กลับ “มากกว่านั้น” แต่เอาเถอะ!เรื่องของหัวใจ มันต้องใช้มากกว่าเวลาที่จะรู้ว่าหัวใจสองดวงคิดอะไรอยู่ เสียงเป่านกหวีดยาวเป็นสัญญาหลังจากประธานในพิธีกล่าวเปิดงานเสร็จสิ้นและเริ่มเข้าสู่การแข่งขันระดับเขตเผื่อหาตัวแทนเข้าไปชิงแชมประเทศไทยที่กรุงเทพฯ  แต่ละทีมให้อยู่ในห้องพักของตัวเองลูกทีมที่เหลือต้องไปนั่งเชียร์ขอบสนาม   อเลตเซียกำลังจะเดินออกไปเป็นคนสุดท้ายในห้องพักผู้เข้าแข่งขันแต่ข้อมือเล็กๆกลับถูกฉุดไว้เบาๆจนเจ้าตัวต้องหันกลับมามอง “มีอะไรค่ะพี่คม อเลตเซียจะไปนั่งเชียร์อยู่กับลุงอำนาจนะ”   แววตาสดใสเอ่ยถามเบาๆ “ขอบคุณสำหรับทำอย่างอเลตเซียเป็นเทพีนำโชคนะ”    เขาบีบมือเล็กๆของเธอ “พี่คมไม่ได้รำคาญเลย   อเลตเซียรู้สึกว่าตัวเองมาสร้างความลำบากให้พี่คม” “ไม่นี่ เราต่างหากที่เกลียดพี่ไม่ใช่เหรอ?” “ใครเกลียดพี่คม”    ดวงตาสีฟ้าฉายแววฉงน “ก็เรานั้นแหละบอกเกลียดพี่ตอนที่พี่ทำให้เราเจ็บเปลือกหอยบาดมือ” “ห๋า!ตอนไหนจำไม่ได้แล้ว อเลตเซียนึกว่าพี่คมรำคาญมากกว่าที่เอาแต่ใจจะขี่หลังให้ได้ทั้งๆที่ตอนนั้นพี่คมตัวเล็กจะตาย” “บ้าซิ!พี่ไม่เคยคิดแบบนั้น” “อ้าว!อเลตเซียก็ไม่เกลียดพี่คมเลย” ทั้งคู่ผสานเสียงหัวเราะขึ้นมาอย่างเพิ่งเข้าใจความจริงทั้งหมด “แข่งเสร็จแล้วไปเล่นน้ำทะเลกันนะ” “ค่ะ อเลตเซียจะขี่หลังพี่คมอีกนะ” “ได้รับเจ้าหญิง” ธีระยืนยิ้มกริ่มอยู่ใกล้ๆถึงยังไงอธิคมก็เพื่อนซี้ เขาไม่มีทางแทรกเป็นมือที่สามของสองคนนี้แน่ๆและที่สำคัญหัวใจของเด็กสาวลูกเสี้ยวเลือดไทยคนนี้คงไม่เปิดพื้นที่รับใครเข้าไปนอกจากพี่ชายคนดีของเธอแน่ “เตรียมตัวได้แล้วเพื่อน” ธีระตบไหล่อธิคมเบาๆ ร่างเด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนดวงตาสีฟ้าสดใสวิ่งไปนั่งข้างๆลุงอำนาจที่ขนกองเชียร์ส่งเสียงดังอยู่ขอบสนามมีป้ายผ้าให้กำลังใจอีกต่างหาก อธิคมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดการแข่งขันหุ่นยนต์ต่อสู่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น ไม่รู้ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไรแต่เขาและเพื่อนร่วมทีม “มหาสมุทร” รู้ดีว่า เราได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว  พวกเขาจะเสียใจที่สุดหากการแพ้ครั้งนี้เป็นการแพ้ที่ยังไม่ได้แข่งขัน เหมือนกับเรื่องของหัวใจถ้ายังไม่ได้เริ่มต้นก็ยังไงรู้ว่าความรักเป็นอย่างไร เด็กหนุ่มเผลอยิ้มออกมาบางๆ   เมื่อนึกถึงภาพหาดทรายที่เคยเห็นจนเจนตามีร่างเพรียวบางของเด็กสาวผมสีน้ำตาลดวงตาสีฟ้าสดใส แล้วความรักในฤดูบนหาดทรายก็เริ่มต้นขึ้น . .. จบ. หมายเหตุ ***มันเป็นเรื่องสั้นก็เลยโพสให้จบในกระทู้เดียวนะค่ะ จากคุณ : สายลมอิสระ - [ 3 ม.ค. 49 13:03:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 :) จากคุณ : scottie - [ 3 ม.ค. 49 13:55:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักจังเลยค่ะ จากคุณ : ไข่เจียว (omlette) - [ 3 ม.ค. 49 14:08:17 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักจัง...เป็นกำลังใจให้หุ่นอเลตเซียและทีมมหาสมุทรนะคะ.... จากคุณ : ธรารินทร์ - [ 3 ม.ค. 49 17:35:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกดีค่ะ น่ารักจัง จากคุณ : melody - [ 3 ม.ค. 49 18:48:41 A:203.188.22.183 X: TicketID:022491 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^^ น่ารักจังค่ะ จากคุณ : เพอร์ (เคอัส) - [ 3 ม.ค. 49 20:14:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แหะๆ มายิ้มเขินๆ จากคุณ : สายลมอิสระ - [ 3 ม.ค. 49 23:49:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : an_an_ant - [ 4 ม.ค. 49 12:48:30 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^^ จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง - [ 5 ม.ค. 49 05:16:47 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 6 ม.ค. 49 15:45:33 ]