ความคิดเห็นที่ 1         วินตื่นขึ้นมาในเช้าอันสดใส เขานึกถึงภาพความฝันเมื่อคืนด้วยจิตใจอันตื่นเต้น เขาพูดกับตัวเองว่า          " นี่เราคงเก็บเอาเรื่องวัตถุเรืองแสงที่เห็นมาฝันเป็นตุเป็นตะแน่ๆ แต่... ถ้ามีวัตถุเรืองแสงอย่างในฝันก็ดีน่ะสิ เราจะได้ใช้เป็นสื่อสัมพันธ์กับตำรวจที่เราชอบ แต่คิดๆดูมันคงจะเป็นไปไม่ได้มั้ง มันคงเป็นได้แค่ความฝันนั่นแหละ..."          วินสลัดความคิดนั้นทิ้ง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป          สายน้ำจากฝักบัวไหลลงมาปะทะเรือนกายอันกล้าแกร่งของวินอย่างช้าๆ เขาปล่อยใจให้เคลิ้มไหวไปกับความชุ่มฉ่ำของสายน้ำพลางหลับตาพริ้มแล้วนึกถึงภาพความฝันอันบรรเจิดเมื่อคืนนี้          วินอาบน้ำแต่งตัวแล้วขับรถออกจากบ้านไปด้วยความตื่นเต้น วันนี้เขาตั้งใจที่จะแจกของขวัญให้หมด เขาขับรถไปไกลกว่าเดิม แล่นไปตามทางหลวงออกสู่ชานเมือง วินเริ่มแจกของขวัญแก่ตำรวจที่เขาเห็นแล้วชื่นชอบ เวลาผ่านไปตั้งแต่เช้าจนกระทั่งถึงเย็น วินรู้สึกเหนื่อยจึงมาจอดรถพักอยู่ที่พักริมทางซึ่งเป็นจุดตรวจของตำรวจทางหลวง          วินตั้งใจจะพักรถสักครู่ ก่อนจะเดินทางกลับ และแล้ว สายตาของเขาก็พลันไปสะดุดเข้ากับรถสปอร์ตสีขาวคันเดิมที่เขาเห็นมาหลายครั้งกำลังแล่นมายังด่านตรวจ ซึ่งมีตำรวจทางด่วนรูปหล่อคนหนึ่งยืนอยู่ กระจกด้านคนขับของรถคันนั้นถูกไขลงเช่นเคยและคนขับยังเป็นคนเดิม เขายื่นมือออกมา ในมือเขามีวัตถุเรืองแสงสีขาวสุกใส ซึ่งครู่หนึ่งมันก็เปลี่ยนสีไปจากเดิม คราวนี้เปลี่ยนไปเป็นสีเขียวขจี ตำรวจทางหลวงนายนั้นยืนตัวแข็งทื่อแล้วเดินไปขึ้นรถคันนั้นก่อนที่มันจะแล่นไปตามทางเข้าเมือง          วินไม่รอช้า เขารีบขับรถออกไปในทันที คราวนี้เขาต้องการจะรู้ให้ได้ว่า รถสปอร์ตสีขาวคันนั้นกำลังทำอะไร เขาขับรถติดตามไปห่างๆ รถคันนั้นแล่นมาตามทางหลวงด้วยความเร็วสูง มุ่งหน้าเข้าสู่กรุงเทพมหานคร          เวลาผ่านไปจนกระทั่งค่ำ วินยังคงติดตามรถคันนั้นอยู่ห่างๆ จนกระทั่งแล่นมาตามทางอันเปล่าเปลี่ยวและมืดสลัว          ทันใด... ยางล้อหน้าซ้ายของรถวินเกิดแตก          " ซวยละสิเรา "          เขาว่าพลางประคองรถเข้าข้างทาง          ในที่สุด วินก็มีอันต้องคลาดกับรถสปอร์ตสีขาวคันนั้นจนได้ เขาลงจากรถไปดูยางที่แตก ก่อนจะรีบเร่งหยิบอุปกรณ์เพื่อเปลี่ยนยาง และในขณะที่เขากำลังวุ่นวายอยู่กับล้อรถนั้น ก็มีแสงไฟจากรถมอเตอร์ไซค์สาดส่องมา วินหันไปมองยังมอเตอร์ไซค์คันนั้นซึ่งเป็นชายหนุ่ม 2 คน          " รถเป็นอะไรครับคุณ "          " ยากแตกครับ "          " ให้พวกเราช่วยไหม "          " อ๋อ... ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ ผมทำเองได้ครับ "          " ให้พวกเราช่วยดีกว่าครับ จะได้เสร็จเร็วขึ้น "          พูดจบ พวกเขาก็ลงมาช่วยกันอย่างแข็งขัน วินดูจากท่าทางของพวกเขาแล้วก็คิดว่าคงไม่ใช่คนร้าย แต่รู้สึกแปลกๆ ตรงที่ทั้งคู่มักจะแอบมองวินแล้วยิ้มๆอยู่ตลอดเวลา พอเปลี่ยนยางเสร็จแล้ววินก็เดินไปหยิบเงินมาจำนวนหนึ่งแล้วยื่นให้พวกเขาไป          " ถือเป็นค่าตอบแทนเล็กๆน้อยๆที่อุตส่าห์ช่วยผมนะครับ "          วินกล่าวจบทั้งสองก็รับเงินไป แล้วคนหนึ่งก็พูดว่า          " เราขอเป็นอย่างอื่นเพิ่มเติมได้ไหมครับ "          วินรู้สึกตกใจกลัวขึ้นมาทันที เพราะไม่รู้ว่าอย่างอื่นที่พวกเขาต้องการนั้นคืออะไร          " จะเอาอะไรเพิ่มเติมหรือครับ "          วินถามจบ ทั้งสองก็หัวเราะก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วโอบไหล่วินไว้แน่น          " ก็ไม่มีอะไรมาก แค่อยากหาความสุขกับคุณสักหน่อยเท่านั้นเอง "          คนหนึ่งกล่าวจบวินถึงกับตะลึง          " อ่ะ... !! ไม่นะ จะทำอะไรผม "          วินขัดขืน แต่ชายทั้งสองคนล็อคตัวเขาไว้แน่น          วินถูกกระชากลากเข้าไปในทุ่งหญ้าข้างทาง เขาพยายามดิ้นรนจนสุดชีวิต แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ เพราะชายทั้งสองแข็งแรงกว่าวินมาก พวกมันทุ่มร่างวินลงกับพื้นอย่างแรงจนศีรษะของวินกระแทกเข้ากับของแข็งอย่างหนึ่ง วินมึนงงมาก เขาเอามือแตะที่ศีรษะของตัวเองก็พบว่ามีเลือดไหลออกมา หลังจากนั้นวินก็สลบไศลไป          วินตกอยู่ในภวังค์ ภาพบางอย่างปรากฏขึ้นแก่สายตาเขา                    มันเป็นภาพตำรวจจราจรหนุ่มนายหนึ่งกำลังถูกรุมทำร้ายโดยชายร่างใหญ่ 4 - 5 คน จนถึงกับแน่นิ่งไป          คนร้ายคนหนึ่งกล่าวขึ้นว่า          " มันสลบไปแล้วว่ะ... "          อีกคนเอานิ้วมือมาแตะตรงที่รูจมูกของตำรวจคนนั้นก่อนจะตะโกนขึ้นมาด้วยความตะลึง          " เฮ้ย... มัน มันตายแล้ว *** ***ฆ่าตำรวจตาย "          ทันใดกันนั้น เสียงไซเรนของรถตำรวจก็ดังใกล้เข้ามา และพวกคนโฉดทั้งหลายก็รีบวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง มีตำรวจ 5 - 6 นาย วิ่งรงมายังตำรวจผู้โชคร้ายคนนั้นพลางเขย่าตัวเขา          ภาพดังกล่าวค่อยๆจางหายไปจากห้วงแห่งความฝันของวิน และเขาเริ่มรู้สึกว่ามีคนมาเขย่าตัว วินค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แสงไฟสว่างจ้าสาดส่องเข้าสู่นัยน์ตาทั้งคู่ของเขา วินมองเห็นใบหน้าของตำรวจสายตรวจหนุ่มนายหนึ่ง เขาดูดีมากทีเดียว          " เป็นอย่างไรบ้างครับ "          ตำรวจคนนั้นถาม          " รู้สึกมึนๆครับ "          วินยกมือขึ้นจับศีรษะที่มีผ้าพันแผลปิดอยู่          " ผมอยู่ไหนครับเนี่ย "          เขาถาม          " โรงพยาบาลครับ พอดีผมผ่านไปพบคุณกำลังถูกทำร้ายก็เลยเข้าช่วยเหลือ แต่คนร้ายมันวิ่งหลบหนีไปได้ ผมก็เลยพาคุณมาส่งโงพยาบาล แต่คุณไม่ต้องห่วงนะครับ ทางตำรวจจะตามจับตัวพวกมันมาให้ได้ ส่วนอาการบาดเจ็บของคุณ ทางคุณหมอได้ตรวจเช็คละเอียดแล้ว ไม่เป็นอะไรมากครับ "          นายตำรวจหนุ่มชี้แจง          " ผมต้องขอบคุณคุณตำรวจมากครับ ถ้าไม่ได้คุณช่วย ผมคงแย่ "          " ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว "          เขายิ้ม                    วินได้มีโอกาสรู้จักชื่อตำรวจคนนั้น เขาชื่อ ยุทธ์          วินรู้สึกชื่นชอบเขาขึ้นมา เพราะเขารูปหล่อ หุ่นดี และใจดีอีกต่างหาก วินอยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้แต่ก็ยังไม่มีโอกาส เพราะท่าทางเขาดูเป็นผู้ชายแท้ๆ และคงยากที่จะตีสนิทหรือสารภาพความในใจ          วินเดินมายังรถของตัวเอง ซึ่งถูกนำมาจอดไว้ในที่จอดรถของโรงพยาบาล เขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเพื่อไขประตู          ทันใด สายตาของเขาก็พลันไปสะดุดกับของสิ่งหนึ่งซึ่งตกอยู่บนพื้นข้างรถ มันเป็นวัตถุเล็กๆเรืองแสงสีขาวสุกใส นัยน์ตาวินเบิกโพลง เขาค่อยๆย่อตัวลงไปใกล้และเพ่งพินิจของสิ่งนั้น เขาจำมันได้ มันเป็นวัตถุเรืองแสงอันเดียวกันกับที่เจ้าขอรถสปอร์ตสีขาวคันนั้นยื่นให้ตำรวจหลายๆคนดู วินค่อยๆใช้มือทั้งสองประคองวัตถุนั้นขึ้นมา เขาพบว่ามันนุ่มนิ่มเหมือนกับสำลี และยังคงส่องแสงสีขาวเรืองรองออกมาอยู่ตลอดเวลา เขารีบเก็บวัตถุเรืองแสงนั้นไว้ แล้วขึ้นรถขับออกจากโรงพยาบาลไปอย่างรวดเร็ว          วินกลับถึงบ้านด้วยความตื่นเต้น และทันทีที่เขาหยิบวัตถุเรืองแสงนั้นออกมาอีกครั้ง ก็พลันบังเกิดประกายแสงสุกสว่างจ้าไปทั่วห้องจนวินตกใจปล่อยวัตถุนั้นหลุดมือ วัตถุเรืองแสงลอยขึ้นได้เองอย่างน่าอัศจรรย์และส่องแสงสีแดง เหลือง เขียว ออกมาจนละลานตาไปหมด          ครู่หนึ่ง ประกายแสงสีต่างๆค่อยๆจางลง และปรากฏเป็นร่างชายหนุ่มรูปงามร่างสูงใหญ่ อยู่ในชุดสูทสีขาวสะอาดตา มีแถบผ้าแพรยาวสีแดง เหลือง และเขียวคล้องแขนทั้งสองข้างและปล่อยให้ชายผ้ายาวระพื้นแลดูแปลกตายิ่งนัก  วินรู้สึกตกตะลึงพรึงเพริดกับภาพชายหนุ่มรูปงามที่เห็น          " อ๊ะ... คุณ   คุณเป็นใครกันครับ "          วินถาม          " อย่าตกใจและอย่ากลัวผม ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ผมชื่อ เรย์ เป็นดวงจิตที่ล่องลอยไปตามที่ต่างๆ ผมจะมาช่วยคุณให้สมปรารถนา "          ชายหนุ่มผู้นั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงอันนุ่มลึกชวนฟัง          " คุณรู้หรือครับว่าผมอยากได้อะไร "          " รู้สิครับ ผมรู้ว่าคุณชอบตำรวจมาก และอยากจะรู้จักใกล้ชิดสนิทแนบแอบอิงมีสัมพันธ์อันดีกับนายตำรวจที่คุณชื่นชอบ "          " คุณรู้ได้ยังไง... "          วินแปลกใจ          " เพราะผมก็เคยเป็นแบบเดียวกับคุณมาก่อน ผมจะเล่าเรื่องของผมให้คุณฟัง " แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 49 19:45:25 แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 49 19:41:59 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 3 ม.ค. 49 19:41:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2          เรย์เริ่มเล่าเรื่องราวของตนเองให้วินฟัง เริ่มตั้งแต่เมื่อชาติก่อนที่เขาเป็นตำรวจทางด่วนรูปหล่อ หุ่นแมน แต่เป็นเกย์ และชอบมีอะไรกับเพื่อนๆตำรวจด้วยกัน เขาเป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์ดี เป็นตำรวจที่ซื่อสัตย์สุจริต มีคนรักและชอบเขามากมายพอๆกับคนที่เกลียดเขา ในที่สุด เขาก็ถูกใส่ร้ายและกลั่นแกล้งจากพวกที่เกลียดชังและเสียผลประโยชน์ พวกมันคอยหาทางที่จะกำกัดเขา          วันหนึ่ง ขณะที่เรย์ขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจมาตามทางด่วนด้วยความเร็วสูง ฉับพลัน มีรถตู้คันหนึ่งแล่นมาเลียบข้าง ประตูข้างรถถูกเลื่อนเปิดออกและมีชายฉกรรจ์ 2 คน ถือปืนกลจ่อเล็งมายังเรย์และกระหน่ำยิงอย่างไม่ยั้งมือ ร่างเรย์พรุนไปด้วยกระสุน เลือดสาดไปทั่ว และรถเขาก็ไถลเข้าข้างทางก่อนจะชนเข้ากับขอบทางด่วนแล้วร่วงหล่นลงมายังพื้นเบื้องล่าง เสียงระเบิดดังกึกก้องและเปลวไฟก็ลุกโชติช่วงเผาผลาญจนเขม่าควันปกคลุมไปทั่วบริเวณ          เรย์ กลับมาเกิดใหม่เป็นชายหนุ่มรูปงามที่เป็นเกย์ คราวนี้เขาไม่ใช่ตำรวจ แต่กลับเป็นประชาชนธรรมดาที่ชอบตำรวจมาก เขาพยายามทุกวิถีทางที่จะได้ใกล้ชิดกับตำรวจ          ในชาตินี้ เรย์ ได้มีโอกาสศึกษาเรื่องพลังจิตและการอ่านใจคน เขาตั้งใจฝึกฝนอย่างหนัก จนในที่สุดโชคก็เข้าข้างเขา เขาประสบผลสำเร็จในการอ่านใจคน เพียงแต่คนนั้นต้องเป็นตำรวจ จะเป็นคนจากสาขาอาชีพอื่นไม่ได้ ซึ่งในตอนนั้นเรย์ก็ยังไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุใด          เรย์อ่านใจตำรวจเพียงเพื่อจะค้นหาคนที่รู้ใจ เขาหมดมุ่นอยู่กับเรื่องการอ่านใจคนนี้จนใช้พลังจิตไปมาก สุขภาพของเขาเริ่มทรุดโทรมลงเรื่อยๆ จนในที่สุดเขาก็เสียชีวิต ก่อนตายเขาก็ระลึกชาติได้ว่า เมื่อชาติก่อนเขาเคยเป็นตำรวจเกย์มาก่อน ชาตินี้เขาถึงได้เป็นเกย์ที่ชอบตำรวจและอ่านใจได้ได้เฉพาะตำรวจเท่านั้น          เมื่อเรย์ตายแล้ว ดวงวิญญาณเขาก็ลอยออกจากร่าง และด้วยความที่เขาเคยเป็นคนที่มีพลังจิตที่กล้าแข็ง จึงทำให้ดวงวิญญาณของเขากลายเป็นดวงจิตที่สามารถจะล่องลอยไปตามที่ต่างๆได้ดังใจปรารถนา เขาตั้งใจว่าจะใช้พลังจิตที่ตนมีเพื่อช่วยเหลือคนที่เป็นเกย์และชอบตำรวจมากให้สมหวัง ได้มีโอกาสพบรักกับตำรวจที่เขาชื่นชอบตามที่ใจต้องการ          เรย์เล่าเรื่องราวในอดีตของตนให้วินฟังจนหมด และวินก็เริ่มเข้าใจอะไรขึ้นอีกมาก เรย์โอบไหล่วินไว้พลางกล่าวว่า          " เช่นเดียวกับคุณ ที่ชาตินี้คุณเป็นเกย์และชอบตำรวจมากก็เพราะเมื่อชาติที่แล้วคุณเป็นตำรวจเกย์มาก่อนนั่นเอง "          " ที่จริงผมอยากจะมีตำรวจสักคนหนึ่งที่คอยคุ้มครอง เอาใจใส่ ดูแล คอยปกป้องผม เป็นคู่ใจที่รักและเข้าใจผม "          " คุณจะสมปรารถนาในสิ่งที่คุณต้องการ "          เรย์ยิ้ม          " คุณช่วยผมได้เหรอครับ "          " แน่นอน "          " แล้วผมจะต้องทำอย่างไรบ้าง "          " ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ถือดวงจิตของผมไว้ แล้วมองหาตำรวจที่คุณชื่นชอบและอยากรู้จักด้วย ให้เขาเห็นหน้าคุณก่อนที่คุณจะยื่นดวงจิตของผมให้เขาดู ดวงจิตของผมจะเปลี่ยนสีไป ก่อนที่ผมจะดลใจเขาให้แน่นิ่งและเชื่อฟังคุณ จากนั้นคุณก็จะถามไถ่พูดคุยอะไรกับเขาก็ได้ตามใจปรารถนา "          " แล้วผมจะรู้ได้อย่างไรว่าตำรวจคนนั้นชอบ หรือจริงใจกับผมหรือเปล่า "          " ให้คุณสังเกตุจากประกายแสงสีจากดวงจิตของผมก่อนที่ผมจะดลจิตเขา ถ้าเป็นสีแดง แสดงว่าตำรวจคนนั้นเป็นผู้ชายแท้ๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์ และไม่ได้คิดอะไรกับคุณ จะหวังให้เขาสนใจคุณนั้นคงยาก ถ้าคุณมีโอกาสได้ใกล้ชิดเขาในสภาพปกติที่ไม่ได้ถูกสะกดจิตก็ให้ระวัง เพราะเขาอาจไม่ชอบคุณก็ได้ ถ้าเป็นประกายสีเหลือง แสดงว่าตำรวจคนนั้นสนใจและอยากรู้จัก แต่เขาแค่อยากรู้จักเล่นๆ เท่านั้น ไม่ได้จริงใจอะไร แต่... ถ้าเป็นประกายสีเขียว แสดงว่าตำรวจคนนั้นเป็นเนื้อคู่ของคุณ เขาจะรักและจริงใจกับคุณอย่างถึงที่สุด และถ้าคุณมีโอกาสใกล้ชิดเขามากขึ้นในสภาพปกติ แค่เพียงคุณเอ่ยปากบอกเขา เขาก็จะยอมทุ่มเทความรักให้กับคุณทั้งกายและใจเลยทีเดียว "          " แล้วยากไหมครับ กว่าจะได้เจอพวกสีเขียว "          วินถาม          " จะว่ายากก็ยาก จะว่าง่ายก็ง่าย บางคนที่ผมช่วยเหลือเขา แค่เพียงคนแรกก็เจอ บางคนต้องค้นหาเป็นร้อยกว่าจะเจอ แต่คุณไม่ต้องห่วงหรอก เพราะจะมีสัญญาณบอกว่าคนที่คุณรอคอยกำลังใกล้เข้ามาแล้ว "          " อย่างไรเหรือครับ "          " หากคุณใช้ดวงจิตของผมเพื่อค้นหาคนรู้ใจของคุณ คุณจะพบพวกสีแดงมากมาย ไปจนกว่าคุณจะพบพวกสีเหลืองนั่นแหละ คุณถึงจะไม่ได้พบกับพวกสีเหลืองอีก คุณจะพบแต่พวกสีเหลืองไปจนกว่าคุณจะพบกับคนที่เป็นพวกสีเขียว ซึ่งจะมีเพียงคนเดียวเท่านั้น และเมื่อคุณได้พบเนื้อคู่ของคุณแล้ว ผมก็จะหมดหน้าที่และไปจากคุณในทันที "          เรย์อธิบายวิธีการทั้งหมดให้วินฟังจนเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว และวินก็ตัดสินใจจะเริ่มต้นการค้นหาเนื้อคู่ของตนในเช้าวันรุ่งขึ้นนี้เลย                    รุ่งเช้าอันสดใส วินขับรถออกจากบ้านไปด้วยจิตใจอันตื่นเต้น ข้างๆตัวเขามีกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มใบเล็กๆซึ่งภายในบรรจุดวงจิตของเรย์เอาไว้ เขาแล่นรถไปตามถนนและเริ่มมองหาตำรวจที่เขาแอบชอบ ในที่สุดเขาก็พบตำรวจจราจรนายหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างๆมอเตอร์ไซค์ของเขา ซึ่งจอดอยู่ริมถนน ตำรวจหนุ่มคนนั้นหุ่นดีมาก วินขับรถเข้าไปใกล้แล้วไขกระจกด้านซ้ายลง          " จ่าครับ ผมรบกวนขอถามอะไรหน่อย "          ตำรวจนายนั้นเดินมา และวินก็ยื่นมือออกไป ในมือเขามีดวงจิตของเรย์ส่องแสงสีขาวสุกใส ซึ่งครู่หนึ่งมันเปลี่ยนเป็นสีแดงสดในทันที เพียงแค่นี้วินก็ล่วงรู้แล้วว่าตำรวจคนนั้นเป็นผู้ชายแท้ๆที่ไม่อยากข้องแวะกับเกย์          เมื่อวินขับรถจากไป ตำรวจคนนั้นก็หลุดจากการต้องมนต์สะกด เขารู้สึกโงนเงนและงุนงงอยู่ครู่ก่อนจะหันกลับไปปฏิบัติหน้าที่ตามเดิมโดยไม่รู้สึกสงสัยว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเขา          ภายในรถของวิน เรย์ปรากฏกายให้เห็น เขาถามวินว่า          " เป็นไง... "          " วิเศษที่สุดเลยครับ ผมไม่เคยลองอะไรที่ตื่นเต้นเร้าใจอย่างนี้มาก่อนเลย "          " ต่อไปคุณก็คงจะรู้แล้วว่าจะต้องทำอย่างไรบ้าง "          " แน่นอนครับ คราวนี้ผมรู้แล้วว่าจะใช้ดวงจิตพิศวาสของคุณอย่างไร "          " ดวงจิตพิศวาส... อึ้มมม... ดีจริง ผมชอบชื่อนี้จังเลย "          เรย์หัวเราะ          วินเริ่มสนุกสนานกับการขับรถไปตามท้องที่ต่างๆ แล้วใช้ดวงจิตพิศวาสสะกดเหล่าบรรดาตำรวจหนุ่มๆที่เขาถูกใจ เพื่อให้ได้รู้ว่าเขาสนใจตนหรือเปล่า ซึ่งตำรวจทุกคนที่ผ่านมาล้วนแล้วแต่เป็นพวกสีแดง หรือเป็นผู้ชายแท้ๆ 100% ทั้งสิ้น ยังไม่ปรากฏพวกสีเหลือง หรือสีเขียวที่วินรอคอยอยู่เลย          ห้วงเวลาผ่านไปหลายวัน จนกระทั่งวันหนึ่งซึ่งวินขับรถขึ้นมาบนทางด่วนพร้อมๆกับเรย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ เขามองเห็นตำรวจทางด่วนคนหนึ่งกำลังยืนควบคุมการจราจรอยู่ เรย์ได้กล่าวขึ้นว่า          " ผมว่าคุณได้เจอพวกสีเหลืองแล้วล่ะ "          " ตำรวจคนนั้นเหรอครับ "          วินมองไปยังตำรวจหนุ่มร่างบึกบึนในเครื่องแบบตำรวจทางด่วนอันฟิตเปรี๊ยะรัดรูป          " ใช่แล้ว ผมเคยดลใจตำรวจคนนี้ให้สนใจคนที่ผมช่วยเหลือมาหลายคนแล้ว "          " น่าสนใจดีนะครับ "          วินยิ้มพลางมองดูนายตำรวจคนนั้นด้วยความตื่นเต้นก่อนที่เรย์จะหายวับไป          วินค่อยๆเลื่อนรถเข้าไปใกล้นายตำรวจหนุ่มผู้นั้น เขาไขกระจกด้านคนขับลงก่อนจะเอ่ยปากเรียกตำรวจหนุ่มให้หันมา วินยื่นมือของตนเองออกไป ดวงจิตพิศวาสส่องประกายสีขาวสุกใสก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นสีเหลืองอร่ามตาในบัดดล          ทุกอย่างเป็นไบตามคำบอกเล่าของเรย์ เพราะภายหลังจากที่วินได้รู้จักกับตำรวจทางด่วนหนุ่มซึ่งเป็นพวกสีเหลืองนั้นแล้ว วินก็ไม่เคยพบกับตำรวจหน้าใหม่ๆที่เป็นพวกสีแดงอีกเลย วินพบแต่พวกสีเหลืองโดยตลอด                    วันเวลาผ่านพ้นไปจนเข้าสู่เดือนกุมภาพันธ์ อันเป็นเดือนแห่งความรัก          รุ่งเช้าอันสดใส วินกำลังจัดเสื้อผ้าใส่ลงในเป้ เขาตั้งใจจะไปพักผ่อนยังต่างจังหวัดแถบชายทะเลในช่วงวันหยุด เขาไม่ลืมที่จะนำดวงจิตพิศวาสติดตัวไปด้วย เผื่อโชคดีอาจได้เจออะไรสนุกๆที่นั่น วินนำดวงจิตของเรย์ใส่ไว้ในกล่องกำมะหยี่แล้วเก็บไว้ในเป้ใบนั้น          วินตัดสินใจเก็บรถยนต์ของเขาไว้ที่บ้านแล้วเดินทางโดยรถทัวร์แทน เขาวางแผนที่จะไปท่องเที่ยวทางภาคใต้ เพราะที่นั่นมีชายหาดที่สวยงาม และที่สำคัญ หนุ่มใต้ส่วนใหญ่รูปหล่อคมคายถูกใจวินที่สุด          วินเรียกรถแท็กซี่ไปลงที่ขนสีงสายใต้          เมื่อถึงที่นั่น เขาก็ไปซื้อตั๋วและเดินไปขึ้นรถ วินหาที่นั่งของเขาซึ่งอยู่ริมหน้าต่าง เมื่อเขาได้ที่นั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็รอเวลารถออก เขานั่งดูอะไรเพลินๆจนเผลอหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อรถออกจากสถานีแล้ว วินมองดูไปรอบๆก็เห็นคนเต็มรถไปหมด วินมองดูคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาเป็นชายหนุ่มหน่าตาดี รูปร่างบึกบึนกำยำ สวมเสื้อยืดสีขาวเข้ารูปและกางเกงยีนส์สีดำซีดๆฟิตเปรี๊ยะ          วินรู้สึกวาบหวิวสั่นสะท้านยามเมื่อมองหนุ่มคนนี้ เขาช่างมีเสน่ห์จริงๆ วินนึกอยากจะใช้ดวงจิตพิศวาสกับเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นตำรวจหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่ตำรวจก็คงไม่ได้ผล          จนกระทั่งความหวังของวินเริ่มแจ่มชัดขึ้นเมื่อชายหนุ่มคนนั้นหันมายิ้มให้เขา          " หวัดดีครับ "          เขาทัก          " หวัดดีครับ "          วินยิ้มตอบ          " เห็นคุณหลับอยู่นานแล้วเลยไม่อยากรบกวน ผมชัยครับ ยินดีที่ได้รู้จัก "          " ผมวินครับ ยินดีที่ไดรู้จักเช่นเดียวกัน "          " คุณจะไปเที่ยวเหรอครับ "          เขาถาม          " ครับผม แล้วคุณล่ะครับ "          " ผมเพิ่งจะย้ายไปประจำที่นั่นครับ "          " ขอโทษครับ ไม่ทราบคุณทำงานอะไร "          " ผมเป็นตำรวจท่องเที่ยวครับ " แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 49 19:42:55 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 3 ม.ค. 49 19:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3          หัวใจของวินเต้นไม่เป็นส่ำ หลังจากได้ยินที่เขาพูด วินพยายามระงับความตื่นเต้นเอาไว้ไม่ให้แสดงจนออกนอกหน้า แต่ในใจของวินนั้นแทบนึกอยากจะกระโจนเข้าหาเขาให้รู้แล้วรู้รอด เพราะเขาช่างเซ็กซี่เร้าใจวินจริงๆ ถึงแม้จะไม่อยู่ในเครื่องแบบก็ตาม แต่วินก็อดใจไว้เพื่อรอโอกาสอำนวยซะก่อน          รถทัวร์แล่นมาตามทางหลวงด้วยความเร็วสูง ทิวทัศน์ข้างทางนั้นเต็มไปด้วยธรรมชาติอันสวยงามสุดบรรยาย แต่วินกลับไม่รู้สึกเพลิดเพลินกับภาพเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย เพราะในใจเขากำลังปั่นป่วนไปกับชัย ตำรวจหนุ่มสุดหล่อที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆนี้          ห้วงเวลาผ่านไปจนกระทั่งดึก รถยังคงแล่นไปตามถนนอย่างรวดเร็ว วินมองดูชัย เขาหลับไปแล้ว เช่นเดียวกับผู้โดยสารคนอื่นๆ บนรถ ส่วนพนักงานต้อนรับก็กำลังนั่งคุยอยู่กับคนขับที่หน้ารถ เมื่อเห็นว่าโอกาสเหมาะ วินก็เริ่มหยิบดวงจิตพิศวาสออกมา มันส่องประกายสีขาวสุกใส วินยื่นไปยังร่างชัย และแล้วดวงจิตก็เปลี่ยนไปเป็นสีเหลืองอร่ามตาในบัดดล วินเผยยิ้มออกมาคราหนึ่งก่อนจะเอนหลังพิงเบาะตามเดิม          วินมาลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งเมื่อรถทัวร์ถึงที่หมายในตอนเช้า เขามองไปด้านข้างและเห็นที่นั่งของชัยว่างเปล่า ชัยคงจะถึงที่หมายและลงไประหว่างทางก่อนหน้านี้แล้ว          วินเดินทางต่อไปยังชายทะเลโดยรถสองแถวคันเล็กๆ มันแล่นไปตามถนนลาดยางอย่างเนิ่นนานจนกระทั่งเที่ยงวันผ่านพ้น และแล้ว ภาพท้องทะเลสีฟ้าก็ปรากฏแก่สายตาของเขา วินรู้สึกได้ถึงกลิ่นไอทะเลอันหอมกรุ่นที่โชยมาเข้าจมูกของเขา          เขาเลือกพักในโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ชายหาด วินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะสะพายเป้คู่ใจออกไปเที่ยวตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ จนกระทั่งเย็นจึงกลับมานอนพักที่โรงแรมตามเดิม                    รุ่งเช้า วินเช็คเอ้าท์จากโรงแรมนั้นแล้วเดินทางต่อ เขาตั้งใจจะนั่งเรือข้ามฟากเพื่อไปเที่ยวบนเกาะใกล้ๆ แต่ความตั้งใจของวินก็มีอันต้องล้มเลิก เพราะมีเหตุการณ์ร้ายแรงบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาเสียก่อน          วินรู้สึกกระหายน้ำ เขาเดินไปที่ร้านขายของและปลดเป้ที่สะพายอยู่ลงมา ช่วงเวลาที่เขากำลังเปิดเป้เพื่อหยิบกระเป๋าสตางค์นั้น ปรากฏชายหนุ่มผู้หนึ่งวิ่งมาแล้วกระชากเป้ของเขาขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว          " เฮ้ย... !! "          วินตะโกนพลางวิ่งตามไปแต่ไม่ทัน เจ้าของร้านขายของช่วยโทรศัพท์แจ้งตำรวจให้ หลังจากนั้นไม่นาน ตำรวจก็มาถึงและสอบถามเรื่องราวต่างๆ ก่อนจะพาวินไปแจ้งความที่โรงพัก          ที่โรงพัก ขณะที่วินกำลังนั่งรอการติดตามจับตัวคนร้ายของตำรวจอยู่นั้น วินก็ได้พบกับบุคคลผู้หนึ่งซึ่งวินไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้มาเจอเขาที่นี่          " พี่ยุทธ์ "          วินตะโกนพลางมองไปยังชายหนุ่มรูปหล่อซึ่งยืนคุยอยู่กับตำรวจนายหนึ่ง          ยุทธ์ คือตำรวจที่เคยช่วยวินไว้จากการถูกทำร้ายที่กรุงเทพ ซึ่งวินอยากจะทำความรู้จักเขาให้มาก แต่ก็ยังไม่มีโอกาสสักที          " อ้อ... น้องน่ะเอง มาทำอะไรที่นี่ล่ะครับ "          " ผมถูกวิ่งราวกระเป๋าครับ เลยมาแจ้งความ "          " อ้าว... เหรอครับ "          " คือผมเพิ่งจะมาถึงเมื่อวานน่ะครับ ตั้งใจจะมาเที่ยวพักผ่อนซักหน่อย ก็มาเจอ... "          " เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวพี่จะช่วยประสานงานกับตำรวจที่นี่ให้ช่วยเร่งติดตามให้ ระหว่างนี้ ถ้าไม่มีที่พักก็ไปพักที่บ้านพี่ก่อนก็ได้          " แหม... เกรงใจพี่เปล่าๆ "          " ไม่เป็นไรหรอกครับ "          วินรู้สึกตื่นเต้นเป็นที่สุดที่จะได้ไปพักที่บ้านยุทธ์ อันที่จริง วินจะดีใจมากกว่านี้ถ้ามีดวงจิตพิศวาสอยู่ในมือ เพราะวินจะได้ลองพิสูจน์ดูว่ายุทธ์เป็นพวกสีเหลืองหรือเขียวกันแน่ แต่โชคร้ายที่ดวงจิตพิศวาสติดอยู่ในเป้ที่ถูกวิ่งราวไป          ยุทธ์ขับรถพาวินมาถึงบ้านของเขาซึ่งเป็นบ้านไม้ใต้ถุนสูง บรรยากาศดี เนื่องจากอยู่ไม่ไกลจากชายหาดนัก วินรู้สึกชื่นชอบกับสภาพภูมิประเทศบริเวณนี้เป็นที่สุด เขานึกอยากจะมีบ้านอยู่ติดทะเลอย่างนี้บ้าง          " บ้านพี่เหรอครับเนี่ย "          " ครับ คือผมอยู่คนเดียว อาจจะรกสักหน่อย "          " บ้านน่าอยู่จัง พี่เพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพเหรอครับ "          " เปล่าครับ ผมเป็นคนที่นี่ แต่ไปรับราชการที่กรุงเทพ พอดีช่วงนี้ผมลางานกลับมาน่ะครับ "          " พี่เป็นคนใต้เหรอครับเนี่ย มิน่าล่ะ "          วินกล่าวจบก็ยิ้ม          " ทำไมเหรอครับ "          ยุทธ์เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย          " ถึงได้รูปหล่ออย่างนี้ไง "          ยุทธ์และวินหัวเราะกันใหญ่ ยุทธ์ยิ้มกริ่มก่อนจะรินน้ำให้วินดื่ม          " พักอยู่ตามสบายเลยนะครับ พรุ่งนี้เราเข้าเมืองไปติดตามเรื่องกระเป๋าของน้องกัน "          " ขอบคุณมากครับพี่ "          " ไม่เป็นไรครับ "          เขาหยุดไปครู่ คล้ายๆกับว่าต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับเปลี่ยนใจเดินไปหยิบเสื้อผ้าในห้องนอนมายื่นให้ก่อนกล่าว          " เดี๋ยวน้องไปอาบน้ำก่อนนะครับ ห้องน้ำอยู่ข้างล่างแหนะ "           เมื่อวินอาบน้ำเสร็จและขึ้นมาบนห้องนอนก็เห็นพี่ยุทธ์นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว กำลังจะลงไปอาบน้ำ วินมองดูพี่ยุทธ์ด้วยจิตใจอันเต้นรัว เขาหุ่นดีมาก ช่วงไหล่กว้าง บึกบึน กำยำ ช่วงหน้าอกและแขนล่ำ หน้าท้องก็เป็นลอนสวยสมกับเป็นตำรวจ          " อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอครับ "          ยุทธ์ถามวิน          " ครับพี่ "          " ถ้าง่วงก็นอนไปก่อนนะครับ พี่จะไปอาบน้ำบ้าง "          ยุทธ์เดินลงจากบ้านไป วินหันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงขึ้นไปนอนบนเตียง ซึ่งกว้างพอจะนอนได้สองคนสบายๆ          วินพยายามข่มตานอนเท่าไหร่ก็นอนไม่หลับ เพราะเขานึกถึงแต่ภาพพี่ยุทธ์อยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งพี่ยุทธ์ขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนอนลงบนเตียงเดียวกันกับวินวินถึงกับนอนตัวเกร็ง เพราะเกรงว่าเขาจะเห็นพิรุธว่าวินกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ วินเริ่มคิดอะไรเรื่องเปื่อยจนเผลอหลับลงไปโดยไม่รู้ตัว แต่มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีใครคนหนึ่งโอบกอดเขาไว้อย่างแนบแน่น พร้อมกับได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหูว่า          " วินน่ารักจัง พี่รักวินครับ "          วินลืมตาขึ้น เขาตกใจมากที่เห็นพี่ยุทธ์นอนกอดเขาไว้พลางพรมจูบตามซอกคอเขาอย่างลุ่มหลง          " พี่ยุทธ์... ? "          " พี่ขอโทษนะครับ แต่พี่อดใจไว้ไม่ได้จริงๆ พี่สารภาพว่าพี่แอบชอบวินมาตั้งแต่แรกพบแล้ว แต่ไม่กล้าบอก "          วินยิ้มก่อนจะโอบกอดพี่ยุทธ์ไว้พลางกล่าว          " ผมก็เหมือนกันครับพี่ ผมก็แอบชอบพี่เหมือนกัน "          " จริงเหรอวิน "          ยุทธ์ดวงตาเบิกกว้าง แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 49 19:44:00 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 3 ม.ค. 49 19:43:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4        หลังจากนั้น สองกายอันกล้าแกร่งต่างก็โผเข้าหากันอย่างคลั่งไคล้ ความอบอุ่นจากเรือนกายอันกระชับแห่งบุรุษเพศต่างถ่ายทอดสู่กันอย่างร้อนเร่า ความปรารถนาที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจอย่างเนิ่นนานได้รุมเร้าให้ห้วงแห่งอารมณ์อันรัญจวนนั้นหวนคืนกลับมาบังเกิดขึ้นอีกครั้งอย่างช้าๆ          ดวงตาอันเป็นประกายระยิบระยับและริมฝีปากอันอวบอิ่มของวินรอรับรสจุมพิตอันหวานชื่นและนุ่มเนิบจากยุทธ์อยู่ก่อนแล้ว ลีลารักอันบรรเจิดบังเกิดขึ้นทีละน้อย ความเกษมสุขอันซาบซ่านค่อยๆทวีทะยานขึ้นตามลำดับและวงแขนอันกำยำต่างก็โอบกระชับเรือนกายของกันและกันไว้อย่างร้อนรุ่ม          ราวกองไฟที่สุมฟาง สองร่างแห่งชายฉกรรจ์ต่างสอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียว เกลียวคลื่นแห่งสายธารสวาทผสมผสานความต้องการภายในจิตใจได้กระตุ้นให้โลหิตฉีดซ่านไปทั่วร่างอย่างฉับพลัน เรือนกายอันไหวหวั่นของทั้งคู่นั้นสั่นสะท้านด้วยความอภิรมย์ในรสรักอันรวนรื่นและชื่นฉ่ำ          ถ้อยคำที่พร่ำพรอดให้แก่กันนั้นสร้างความทะยานอยากให้เกิดขึ้นแก่บุรุษทั้งสองอย่างยากที่จะหาสิ่งใดเสมอเหมือน          พทพิศวาสเคลื่อนคล้อยเข้าสู่จุดหมายปลายทางอย่างท้าทาย และสองร่างชายก็กอดก่ายเกร็งกระชับโอบรับความรู้สึกนั้นไว้ด้วยกันอย่างซ่านซ่า เมื่อห้วงเวลาแห่งรักนั้นพ้นผ่าน ยุทธ์ก็โน้มใบหน้าลงจูบที่หน้าผากวินด้วยความทนุถนอมพลางกล่าว          " พี่รักวินครับ          รุ่งเช้า ยุทธ์พาวินไปที่โรงพักเพื่อตรวจสอบเรื่องเป้ของวินที่ถูกวิ่งราวไป ซึ่งในที่สุด ตำรวจก็ติดตามเป้นั้นกลับคืนมาได้ ตำรวจรายงานว่าขโมยมันเอาแต่เงินไปแล้วทิ้งเป้ไว้ในถังขยะ          วินตรวจสอบข้าวของภายในเป้ก็พบว่าไม่มีสิ่งใดหายไปนอกจากเงินเท่านั้น นับว่าเขายังโชคดีที่ได้ของคืน โดยเฉพาะของสิ่งหนึ่งซึ่งเขาหยิบมันขึ้นมาดู มันคือกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้ม เขาค่อยๆแง้มฝาออกนิดๆ และแสงสว่างสีขาวจากภายในก็สาดส่องออกมา เขารีบปิดฝากล่องดังเดิมเมื่อเห็นพี่ยุทธ์เดินตรงมา          " วินไปรอพี่ที่ในรถก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขอคุยกับเพื่อนแล้วจะตามไป "          ยุทธ์กล่าว          " ครับพี่ "          วินเดินจากไป เขาเข้าไปนั่งในรถพลางหยิบกล่องกำมะหยี่นั้นขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะเปิดมันออก แสงสว่างสีขาวส่องประกายเจิดจ้าไปทั่ว ครั้นความสว่างค่อยๆจางลง ก็ปรากฏเป็นร่างของเรย์นั่งอยู่ที่เบาะคนขับ วินเอ่ยถามไปด้วยความเป็นห่วงว่า          " เป็นยังไงบ้าง เรย์  พวกมันทำอะไรคุณหรือเปล่า ? "          " ผมไม่เป็นไรหรอก แล้วคุณล่ะ วิน "          " ดี... "          วินยิ้มกริ่ม          " ดี??? ... หมายความว่าไงน่ะ ? "          " คุณเห็นผู้ชายคนที่ยืนคุยอยู่กันตำรวจไหม ? "          วินสะกิดให้เรย์ดู          " อึ้มมม... ก็หล่อไม่เลวนี่ "          " เขาเป็นตำรวจ ชื่อยุทธ์ "          " เหรอ... แล้วอยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้ไหมล่ะ ผมจะช่วย "          " ไม่ต้องหรอก แค่ส่องประกายให้ผมรู้ว่าเขาเป็นพวกสีเหลือง หรือสีเขียว แค่นั้นก็พอแล้ว "          " ทำไมล่ะ ? "          " เพราะระหว่างที่คุณไม่อยู่ ผมมีอะไรกับเขาไปแล้ว "          " หา!!!... "          เรย์นัยน์ตาลุกวาว          ยุทธ์เดินลงจากโรงพักแล้วตรงมายังรถซึ่งวินนั่งรออยู่ เรย์รีบหายวับไปกลายเป็นดวงจิตพิศวาสดังเดิม ยุทธ์เปิดประตูเข้ามานั่งที่คนขับแล้วหันมายิ้ม          " ไง... รอพี่นานไหม ? "          เขาถาม          " ไม่นานเท่าไหร่ครับพี่ "          " พอดีเจอเพื่อนเก่า เลยคุยกันนานหน่อย เราไปกันเถอะ "          " ครับ "          ยุทธ์ขับรถออกไป วินเฝ้ามองเขาด้วยอารมณ์อันอิ่มเอมก่อนจะค่อยๆหยิบดวงจิตพิศวาสขึ้นมาแล้วยื่นเข้าไปใกล้ตัวยุทธ์โดยไม่ให้เขารู้ตัว แสงสว่างสีขาวสุกใสค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นสีเขียวขจีอย่างช้าๆ พร้อมๆกับที่ดวงตาทั้งคู่ของวินนั้นชุ่มไปด้วยน้ำแห่งความตื้นตัน...          ภายหลังจากที่ดวงจิตพิศวาสส่องประกายสีเขียวออกมา ก็เป็นเครื่องแสดงว่าภาระกิจของเรย์ได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว ดวงจิตพิศวาสค่อยๆเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีขาวดังเดิม ก่อนจะล่องลอยผ่านกระจกออกจากรถคันนั้นไป          วินได้แต่มองตามดวงจิตพิศวาสที่พุ่งตัวขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยความปลื่มปิติ เขานึกขอบคุณเรย์อยู่ในใจที่ได้ช่วยเหลือเขาให้ได้พานพบกับคนรู้ใจที่รอคอยมานานแสนนานและจะไม่ลืมบุญคุณของเรย์เลยชั่วชีวิต                    รถแล่นมาจอดติดสัญญาณไฟแดงอยู่ตรงสี่แยกแห่งหนึ่ง วินมองดูตำรวจหนุ่มคนหนึ่งซึ่งกำลังยืนคุมสัญญาณไฟอยู่ เขาหุ่นดีมาก ทำให้วินนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตที่เขาชอบมองตำรวจตามสถานที่ต่างๆด้วยความคลั่งไคล้และลุ่มหลง ทั้งยังเก็บเอาภาพตำรวจรูปหล่อหุ่นดีเหล่านั้นไปฝันและตั้งความหวังว่าสักวันจะต้องมีหนุ่มคู่ใจเป็นตำรวจให้ได้ นึกไม่ถึงเลยว่าวินจะสมหวังดังเช่นทุกวันนี้          " ดูอะไรอยู่เหรอวิน "          ยุทธ์ถาม          " อ๋อ... ผมดูตำรวจอยู่น่ะครับ "          " แหม... ก็นั่งอยู่ใกล้ๆนี่ทั้งคนแล้วไง ยังจะแอบมองใครอีก "          ยุทธ์กระเซ้า          " ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ผมมองแค่เครื่องแบบของเขาเท่านั้น ผมชอบเครื่องแบบตำรวจมากเลย มันทั้งเท่ห์ ทั้งดูดี "          ยุทธ์ ขับรถพาวินจากแยกแห่งนั้นไปโดยที่วินไม่รู้เลยว่ามีเด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ป้ายรถประจำทาง และมองดูตำรวจจราจรคนนั้นอยู่เช่นกัน ที่สำคัญ เขาเป็นคนหนึ่งที่คลั่งไคล้ตำรวจากเช่นเดียวกับวิน          เด็กหนุ่มนั่งมองดูตำรวจจราจรคนนั้นอยู่ครู่ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินจากไปโดยไม่รู้เลยว่ามีสิ่งหนึ่งติดอยู่ที่ปกเสื้อด้านหลังของเขา มันเป็นวัตถุเรืองแสงสีขาวสุกใส ส่องประกายวูบวาบออกมาคราหนึ่ง - - - - - - - - -จบ- - - - - - - - เรื่องสั้นนี้ปรับปรุงใหม่เพื่อให้เหมาะสมในการเผยแพร่บนเว็บไซต์นี้ ซึ่งต้นฉบับของเดิม เคยตีพิมพ์ลงในนิตยสาร วีคเอนด์เมน ฉบับที่ 85 และ 86 (มิถุนายน และกันยายน 2542) ขอเชิญติดตามอ่านเรื่องอื่นๆของด๋ง ได้ที่นี่ครับ http://www.misterpolice.com แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 49 19:51:18 แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 49 19:46:14 แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 49 19:44:49 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 3 ม.ค. 49 19:44:33 ]