สาวร่างใหญ่เขม้นมองสถานที่แห่งนั้นขณะค่อยๆ ชะลอรถเก่าคร่ำคู่ใจ หล่อนเกลียดการขับรถข้ามจังหวัดท่ามกลางอากาศร้อนอ้าวกลางเดือนเมษาเพื่อประชุมสองสามชั่วโมงจับใจ เช่นเดียวกับหญิงสาวโสดวัยใกล้สามสิบทั่วไปที่ไม่ค่อยได้เคลื่อนไหวร่างกายนอกจากขยับเมาส์อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์

อันที่จริงหล่อนไม่ได้ชอบตำแหน่งเจ้าหน้าที่คอมพิวเตอร์กราฟฟิกประจำบริษัทเล็กๆ เท่าไหร่นักหรอก แต่ด้วยมันเป็นอาชีพที่บิดาสุดที่รักฝากฝังให้ทำตั้งแต่เรียนจบ ซึ่งจะเป็นเพราะอยากให้ลูกสาวคนเดียวได้งานเร็วๆ หรือเพราะเห็นว่าหล่อนคงไม่มีปัญญาหางานเองได้ก็สุดจะเดา
หล่อนเก็บตัว เงียบขรึม กอปรกับความรู้สึกเป็นปมด้อยในรูปร่างเกินมาตรฐานหญิงงามของตน ทำให้หญิงสาวขาดความมั่นใจในการคบค้าผู้คน ความสุขเล็กๆ ของหล่อนคือการนั่งทำงานหน้าจอคอมพิวเตอร์พลางหยิบขนมขบเคี้ยวใส่ปาก หล่อนไม่มีเพื่อน ไม่มีคนรัก ไม่มีแม้แต่คนที่จะสามารถพูดคุยด้วยอย่างสนิทใจ

หลายครั้งที่ถามตัวเอง

เหงามั้ย

คำตอบชัดเจน “เหงา” หล่อนก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่ต้องการมีเพื่อนใจ มีใครสักคนอยู่เคียงข้าง แต่หล่อนก็จนความสามารถจะพัฒนานิสัยซึมเซาให้สดชื่นรื่นเริงขึ้นมาได้ อย่างน้อยถึงนิสัยเดิมจะเปลี่ยนยากก็ตาม ความหวังลึกล้ำของหล่อนก็คือ สักวันจะมีรูปร่างสวยงามเหมือนคนอื่น หล่อนสูง 162 เซนติเมตร น้ำหนักตัวที่เหมาะสมก็ควรประมาณ 52 กิโลกรัม และไม่ควรเกิน 55 กิโลกรัม แต่นี่หล่อนหนักถึง 85 กิโลกรัม เกินมาตรฐานมาตั้งสามสิบ

ความฝันของหล่อนจึงดูห่างไกลความจริงเหลือเกิน

หญิงสาวเลี้ยวรถเข้าไปตามทางโรยกรวดที่ทอดสู่อาคารหลังเล็กที่ตั้งอยู่กลางร่มไม้ครึ้มเย็น ตึกชั้นเดียวหลังน้อยติดกระจกใสตลอดด้านหน้าโชว์ชั้นสินค้าหลากหลายยาวเหยียด ถึงจะมองจากในรถก็ยังดูออกว่าการออกแบบตกแต่งทำอย่างมีรสนิยม และ ดึงดูดความสนใจ

หล่อนตัดสินใจตั้งแต่นาทีแรกที่เห็นร้านมินิมาร์ทเล็กน่ารักที่อยู่ห่างจากชุมชนเสียเหลือเกินร้านนี้ว่าตัวเองจะหาน้ำดื่มเย็นๆ สักขวด

ไอเย็นพุ่งปะทะร่างอวบทันทีที่เปิดประตูกระจกเข้าไปในร้าน กระพรวนสีสวยส่งเสียงกรุ๊งกริ๊ง แทนเสียงบาดหูของกริ่งไฟฟ้าตามร้านในเมือง

หญิงสาวตะลึงกับความหลากหลายของสินค้าและความสวยงามของร้านจนไม่ทันเห็นร่างที่ลุกขึ้นจากเคาท์เตอร์

“สวัสดีครับ”

หล่อนรู้สึกว่าหน้าของตนคงจะร้อนจัดจนทอดไข่ได้เมื่อเงยมองรอยยิ้มเป็นมิตรของพนักงานรูปหล่อ หล่อนก้มหน้าก้มตาก้าวฉับๆ ไปยังตู้แช่ในสุด แล้วรีบหยิบน้ำผลไม้เย็นเจี๊ยบมาตั้งบนเคาท์เตอร์โดยไม่มองซ้ายมองขวาอีก

เกลียดตัวเองนัก! หล่อนรู้ดีว่าตนน่าจะมีมนุษยสัมพันธ์มากกว่านี้อีกร้อยเท่า นี่กับแค่เด็กหนุ่มหน้าตาดีทักหล่อนยังประหม่าจนแทบมือไม้สั่น

หล่อนไม่มองหน้าพนักงานหนุ่มขณะรอให้คิดเงิน

“พี่ชอบที่นี่ไหมครับ” ชายหนุ่มถามเสียงสุภาพอย่างชวนคุย ยังไม่ยอมแตะต้องขวดน้ำผลไม้บนเคาท์เตอร์

“ร้านของเราไม่ค่อยมีคนรู้จักหรอกครับ แต่ก็ตั้งอยู่ที่นี่มานานแล้ว อันที่จริง เรามีทุกอย่างที่ลูกค้าต้องการครับ ทุกอย่าง” เขาพูดต่อเมื่อเห็นหล่อนไม่ตอบ “ดีใจมากครับที่วันนี้มีลูกค้าเสียที ผมเพิ่งลงมือจัดร้านเมื่อสองวันก่อนนี่เอง ไม่ทราบว่าพี่เห็นว่าดีหรือยังครับ”

“ก็...ก็จัดได้ดีนะ เอ่อ... ฉันว่ามันสวยมากค่ะ” หญิงสาวตอบเบาๆ หลังทนความยั่วยวนของน้ำเสียงสุภาพ คำพูดอย่างให้ความสำคัญต่อลูกค้า และร้ายสุด รอยยิ้มกว้างเปิดเผยชนิดชวนให้ยิ้มตอบของพนักงานหนุ่มไม่ไหว

“ขอบคุณมากครับ” ดูเหมือนหล่อนจะเห็นดวงตาของเขาเป็นประกายระยิบระยับเมื่อได้ยินคำชม “ไม่รับอะไรเพิ่มอีกหรือครับ”

หล่อนหลับหูหลับตาหยิบแซนวิชสองชิ้นกับขนมขบเคี้ยวสามสี่ถุงส่งให้อย่างลืมตัว

ห้านาทีต่อมาหญิงสาวถือถุงหิ้วใส่สินค้ากลับมาที่รถ หล่อนรู้สึกสบายใจที่สุดในรอบหลายปี คงเป็นเพราะความสงบร่มรื่นของสถานที่แห่งนี้

คงจะ...

สาวร่างใหญ่กลับถึงห้องเช่าของตนเมื่อแสงตะวันกำลังจะลับขอบฟ้า หล่อนทั้งเหนื่อยล้าและหิวแสบไส้ โชคดีที่แวะซื้อของกินก่อนเข้ามา หล่อนจัดการอาหารเย็นจนเรียบจึงค่อยลำเลียงขนมขบเคี้ยวออกจากถุง

กระปุกสีขาวเรืองๆ เหลือบมุกกลิ้งออกมาจากถุงปนกับแซนวิชที่หล่อนเผลอนั่งทับจนแบน

‘ผลิตภัณฑ์ควบคุมน้ำหนัก
ใช้สำหรับควบคุมน้ำหนักในผู้ที่มีน้ำหนักเกิน
รับประทานครั้งละ 3 เม็ดก่อนนอน
คำเตือน : ห้ามใช้เกินปริมาณที่ระบุโดยเด็ดขาด’

หล่อนอ่านตัวหนังสือสีทองบนฉลากอย่างงงๆ ข้างใต้คำเตือนเป็นตราผลิตภัณฑ์รูปร่างประหลาดปั้มตัวนูนเด่นชัดเจน

นี่ต้องแพงมากแน่ และหล่อนแน่ใจว่าไม่ได้หยิบมา หรือถ้าหยิบ ราคาที่ต้องจ่ายคงไม่จิ๊บจ๊อยอย่างนี้ เป็นไปได้ว่ากระปุกยานี้วางอยู่ข้างเคาท์เตอร์และพนักงานหนุ่มคนนั้นเผลอหยิบใส่ถุงรวมกับสินค้าอื่นๆ ของหล่อน

ของราคาแพงอย่างนี้ควรเอากลับไปคืนเขา

คืนให้โง่! อีกใจหนึ่งแย้งขึ้นอย่างรุนแรง นี่ไม่ใช่สิ่งที่หล่อนต้องการหรือ หลายต่อหลายครั้งที่หล่อนพยายามทำใจให้กล้าเดินเข้าไปยังสถานลดความอ้วนน่ะเป็นยังไง ผลอย่างเดียวคือ ไม่กล้าเข้าเพราะอายคน

โอกาสเหมาะมาแล้ว! คว้าไว้สิ!

แต่หล่อนดำเนินชีวิตโดยสุจริตมาตลอดนะ ของที่ไม่ได้จ่ายเงินจะเอามาได้ยังไง อีกอย่างมันอาจไม่ปลอดภัยก็ได้

ก็เห็นชัดอยู่แล้วว่าเจ้าหนุ่มนั่นประมาทเอง ไม่ใช่ความผิดของหล่อนสักหน่อย

แต่ว่า...

หญิงสาวมองกระปุกสีขาวเหลือบมุกนิ่งเหมือนถูกสะกดจิต

ก่อนนอนคืนนั้นหล่อนกินยาแคปซูลสีขาว 3 เม็ดกับน้ำแก้วใหญ่ ...

...

สามวันต่อมาหญิงสาวพบการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่กับร่างกายของตน ใบหน้าอวบกลมเรียวลง และเสื้อผ้าทุกตัวของหล่อน หลวม! เพื่อนร่วมงานที่ไม่เคยเห็นหัวหล่อนเพิ่มซุบซิบถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าอัศจรรย์ บางคนว่าหล่อนคงเป็นโรคอะไรบางอย่าง สาวร่างอวบผู้ชินกับการอยุ่โดดเดี่ยวเสมอไม่ได้ทุกข์ร้อนไปกับคำนินทามากกว่าที่เคยกังวล มีแต่หล่อนที่รู้ว่าตนไม่ได้เจ็บป่วย ใบหน้าของหล่อนไม่ได้ซูบซีด สมองของหล่อนยังคงแจ่มใส ยาที่กินเข้าไปไม่ได้ทำให้อิ่มหรือลดความอยากอาหาร หล่อนยังกินในปริมาณปกติ ทว่าน้ำหนักตัวกลับลดวูบๆ ลงอย่างรวดเร็ว

ภายในสามวันน้ำหนักของหล่อนลดลงไปถึง 7 กิโลกรัม

ความสุขท่วมท้นใจ หล่อนสบายใจจนแม้แต่นิสัยยังร่าเริงขึ้น หล่อนยิ้มให้เจ้าหน้าที่การเงินของบริษัทขณะเดินผ่าน หญิงสาวคนนั้นทำแฟ้มงานทั้งตั้งหลุดจากมือ

หล่อนกำลังจะผอมแล้ว! หล่อนกำลังจะงดงาม ดูสิ ขนาดน้ำหนักลดลงแค่เจ็ดกิโลหล่อนยังเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองได้ขนาดนี้

น้ำหนักของหล่อนลดลงอีก 4 กิโลกรัมในสามวันต่อมา ความหงุดหงิดใจของหล่อนเพิ่มขึ้น ถึงแม้ว่าถ้าใครมารู้เข้าคงจะบอกว่าหล่อนผอมลงเร็วจนน่ากลัว แต่ในความรู้สึกของหญิงสาว มันช้าจนแทบทนรอไม่ไหว หล่อนวาดภาพตัวตนใหม่ไว้เลิศหรู เฝ้ามองกระจกทุกวันรอคอยภาพหญิงสาวคนใหม่ที่จะสะท้อนออกมา

ถ้ามีวิธีไหนทำให้น้ำหนักลดเร็วขึ้นล่ะก็ ...

หล่อนมองกระปุกสีเหลือบมุกสวยงาม

‘ห้ามใช้เกินปริมาณที่ระบุโดยเด็ดขาด’

แต่ถ้าหล่อนเพิ่มยาแค่เล็กน้อย แค่ลองกินสี่เม็ดสลับกับสามเม็ดดูสักสามสี่วัน ถ้ามีอาการอะไรจะหยุดก็ได้นี่นา

...

ห้าวันหลังจากเพิ่มยา หญิงสาวยืนตาค้างอยู่บนตาชั่ง

51 กิโลกรัม! พระช่วย! หล่อนผอมแล้ว กระจกเต็มตัวสะท้อนภาพหญิงสาวหน้าตาเรียบร้อย รูปร่างสวยงามได้สัดส่วน หล่อนยิ้มเก้อๆ หญิงในกระจกยิ้มตอบกลับมา

หล่อนกอดตัวเอง ตั้งแต่เกิดมาหล่อนไม่เคยรู้สึกมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลย สุขจนแทบจะลืมโลก ลืมกระทั่งว่าหล่อนลางานมาได้สี่วันแล้ว

หญิงสาวชื่นชมรูปโฉมใหม่ของตนนานนับชั่วโมง มีอะไรต้องทำอีกเยอะ ใช่สิ ... วันนี้ต้องไปหาซื้อเสื้อผ้าใหม่ หล่อนเหลือบมองเสื้อตัวใหญ่โคร่งด้วยสายตาเดียดฉันท์ ก่อนเปิดกระปุกยามหัศจรรย์ของตน แคปซูลสีขาวเหลืออยู่ก้นกระปุกแค่สองเม็ด แต่หล่อนคงไม่จำเป็นต้องใช้อีกแล้ว หล่อนวางกระปุกยาไว้หัวเตียงข้างขวดน้ำที่หล่อนมักตื่นมาดื่มกลางดึกทุกคืน

วันนี้ต้องซื้อของให้สนุก!

...

หญิงสาวนอนหลับสนิท ระบบปรับอากาศส่งเสียงแผ่วเบาท่ามกลางราตรีมืดมิด ในความนิ่งสงบแห่งทุกสรรพสิ่ง กระปุกสีขาวเหลือบมุกเรืองแสงซีดจาง โดยไม่มีใครสัมผัส ฝากระปุกหมุนเปิดตัวเองอย่างเชื่องช้าเงียบกริบพร้อมกับฝาขวดน้ำหมุนเปิดด้วยตนเอง แคปซูลสองเม็ดลอยขึ้นในอากาศ เกิดเสียงแตก “ป๊อบ” ดังไม่เกินกระซิบเมื่อเปลือกแคปซูลแตกออก ผงละเอียดยิบสีขุ่นลอยลงสู่ขวดน้ำด้านข้าง ละลายตัวเองทันทีที่แตะถูกผิวน้ำ


ฝาขวดน้ำและฝากระปุกปิดตัวเองอย่างเงียบเชียบดุจเดิม

...