ความคิดเห็นที่ 1 “บอกฉันที ... ว่าสิ่งนี้คืออะไร แล้วควรทำอย่างไร ถึงจะหายเพ้อ ทำอย่างไรกับหัวใจที่ร่ำร้องจะพบเธอ และอยากเจอะเจออยู่ทุกๆวัน ... เมื่อได้เหม่อมองฟ้ายังเห็นเธออยู่บนนั้น ดวงดาวนับหมื่นนับพัน ... ยังไม่สดใสเท่ารอยยิ้มของเธอผู้เดียว ” ... ร่มรินหยิบสมุดไดอารี่ขึ้นมาก่อนจะวาดหัวใจดวงเล็กๆล้อมวงวันที่ที่เป็นวันนี้เอาไว้ พร้อมทั้งกำกับเอาไว้ใกล้ๆหัวใจว่าวันนี้เธอได้พบเจอนทธร มันเป็นเรื่องปกติไปแล้วสำหรับร่มรินที่ไม่ค่อยได้เจอกับนทธรบ่อยๆในช่วงนี้ หรือก่อนหน้านี้เพราะทั้งคู่งานยุ่งมาก ขนาดพี่ร่มธรรมเองยังไม่ค่อยได้กลับบ้านเลย เลยพอเจอทีไรก็จะต้องทำความทรงจำเอาไว้ให้มองแล้วชุ่มชื่นหัวใจในบางวันที่อาจจะต้องการกำลังใจขึ้นมา ก๊อกๆๆ!! ร่มรินรีบเก็บสมุดไดอารี่ลงใส่ในลิ้นชัก ก่อนจะหันไปเปิดประตูให้กับเสียงเคาะนั้น “คะ มีอะไรหรือคะ ... อ๊า! พี่รัน อะไรเนี่ยย?” แล้วก็พลันร้องออกมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆก็ถูกส่งตุ๊กตาหมีตัวเบ้อเริ่มให้ คนตัวเล็กยืนโคลงเคลงถือเจ้าตุ๊กตาตัวยักษ์อย่างไม่เข้าใจ “เซอร์ไพรส์ไงจ๊ะน้องของพี่ .... น้องรินอย่าโกรธพี่เลยนะจ๊ะ พี่ผิดไปแล้ว พี่สัญญาจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว น้า” ร่มธรรมทำหน้าสำนึกผิดเต็มที่ เมื่อร่มรินมองเลยร่างสูงของพี่ชายไปก็พบกับนทธรที่ยืนยิ้มเจื่อนๆให้อยู่ นทธรพยักหน้าให้ร่มรินเห็นใจมันหน่อย ด้วยกลัวจะเฉาตายไปมากกว่านี้ ร่มรินเลยต้องใจอ่อนอย่างเสียไม่ได้ “จริงๆหรือคะ จะไม่ทำแบบนั้นแล้วจริงๆหรือคะ” แต่ก็ยังอยากได้คำมั่นสัญญาอยู่ดี “จริงซีจ๊ะ พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว สัญญา” ร่มธรรมก็ยืนยัน ให้คำสัญญาไปน้ำเสียงหนักแน่น “พี่นัทเป็นพยานด้วยนะคะ” ร่มรินเอ่ยขอแรงค้ำประกันจากคนเบื้องหลัง และก็ได้รับคำตอบรับกลับมาว่าโอเค เธอก็ไม่ใช่ไม่เชื่อว่าพี่ชายเธอจะไม่รักษาสัญญานี้หรอกนะ แต่แค่รู้สึกว่า...กลัวพี่ชายเธอจะทำแบบนั้นอีก เพราะที่จริงแล้วมันรู้สึกแย่มากๆเลยกับการที่ต้องโกรธพี่ชายที่เธอรักแบบนี้ “ก็ได้ค่ะ รินไม่โกรธพี่รันแล้ว” ครั้นได้ยิน ร่มธรรมที่หมดอาลัยตายอยากมาสองวันเต็มๆก็กระโดดเด้งไปเด้งมารอบๆห้อง พร้อมทั้งโผเข้ากอดน้องสาวตัวเล็กผ่านเจ้าตุ๊กตาหมีสีขาว “ไชโย้ น้องรินจ๋า พี่รักน้องรินที่สุดเลยรู้ไหม จริงสิ นี่พี่กับไอ้นัทซื้ออาหารมาเต็มเลย มีแต่ของโปรดน้องรินทั้งนั้น เราลงไปข้างล่างกันดีกว่านะ พ่อเองก็คงรอทานข้าวอยู่ มามะวางไอ้นี่ลงก่อน” พี่ชายตัวยุ่งประจำบ้านดึงเจ้าหมีตัวใหญ่ที่อยู่กับน้องสาวไปวางบนเตียง ก่อนจะคว้ามือเล็กไปครองเอาไว้ พาลงไปข้างล่าง ร่มธรรมเดินจูงมือน้องน้อยผ่านอีกร่างที่ยืนยิ้มให้กับภาพเพื่อนรักมีความสุข และเมื่อนทธรสบกับดวงตากลมที่ตั้งใจมองมา รอยยิ้มสดใสก็เบ่งบานบนใบหน้าคม เฉกเช่นเดียวกับหัวใจที่ฟูฟ่องเพราะรอยจารึกลงบนใจจากดวงตากลมๆคู่นั้น ร่มริน รินรัก ลงกลางใจเขาเสียแล้ว ... เสร็จสิ้นมื้ออาหารที่เปี่ยมสุขของร่มธรรม นทธรก็ขอตัวกลับบ้าน โดยมีเพื่อนซี้กับน้องร่มรินมาส่งที่หน้าบ้าน “แน่ใจเหรอว่าจะกลับ นอนนี่ก็ได้นา มีห้องหับเหลือบานเบอะ” ร่มธรรมบอก แต่นทธรได้ตัดสินใจแล้ว “ไม่ล่ะ กลับบ้านไปนอนบ้านดีกว่า ไปล่ะไอ้รัน พี่ไปนะน้องริน” บอกกับเพื่อนซี้แล้วก็หันมาลาหญิงสาวด้วยรอยยิ้มหวานจากใจ “ค่ะ ขับรถดีๆนะคะพี่นัท” เสียงใสบอกเขากลับ แล้วทั้งคู่ก็ยืนมองจนรถของนทธรแล่นไปจนสุดสายตา ร่มธรรมรู้สึกถึงดวงตาที่แปลกไปของน้องสาวจึงเอะใจถาม “น้องรินดูมีความสุขจังนะ มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” ร่มรินหันมาส่ายหน้าเป็นคำตอบ “เปล่านี่คะ หน้าน้องรินดูมีความสุขขนาดนั้นเชียวหรือคะ” “ใช่สิจ๊ะ แก้มนี่เป็นสีชมพูเลย” คนพูดจิ้มแก้มตัวเองประกอบการพูด ร่มรินไม่ตอบอะไรกลับโผเข้าไปกอดแขนของพี่ชายก่อนจะพากันเดินเข้าบ้านด้วยอารมณ์ที่เบิกบานสดใสซาบซ่านสุดๆ *( ~___~)* แสงแฟลชวูบวาบ พร้อมทั้งเสียงผู้กำกับภาพบอกให้สองหนุ่มเนื้อหอมโพสต์ท่าโน้นท่านี้เพื่อลงนิตยสารแฟชั่นฉบับหนึ่ง หากแต่กระนั้นสายตาไวๆของหนึ่งหนุ่มหน้าไทยเสี้ยวจีนอย่างร่มธรรมก็ยังเหลือบไปเห็นร่างเล็กที่ยืนหลบอยู่มุมประตูทางเข้าออกของสตูดิโอถ่ายภาพ เสียงหนุ่มวัยสามสิบกว่าที่เป็นผู้กำกับภาพนั้นบอกให้นทธรเขยิบเข้ามายืนชิดๆกับคู่ดูโอของตน และจังหวะนั้นเอง ร่มธรรมก็บอกให้เพื่อนตนรู้โดยที่ปากขยับเพียงเล็กน้อย “ตรงริมประตู ไอ้นัท” นทธรปราดสายตาไปมองเพียงแว่บเดียวก็เห็นเป้าหมาย “อืม เห็นแล้ว” และไม่นานการถ่ายแบบก็เสร็จสิ้นลง ร่มธรรมอยากปลีกตัวเข้าไปหาน้องน้อยที่ยืนรออยู่เสียตั้งแต่ผู้กำกับบอกพอ หากว่าหมู่นักข่าวที่รอทำสัมภาษณ์เขาอยู่นั้นทำให้เขาต้องปล่อยให้ร่มรินรอเขาไปอีกสักชั่วครู่ วันนี้เขานัดร่มรินไปทานอาหารกลางวันกัน เลยมิแปลกที่ร่มธรรมจะอารมณ์เป็นพิเศษ ส่วนร่มรินก็ไม่ได้รู้สึกอะไรที่ถูกปล่อยให้ยืนคว้างอย่างเดียวดาย เพราะรู้ดีว่าพี่ชายตนกำลังทำงานอยู่ บ่อยครั้งที่ร่มรินเองก็มีบ้างที่เก็บเอาไปน้อยใจคนเดียวว่าพี่ชายไม่ค่อยเอาใจใส่ตนเหมือนเก่าก่อน สมัยยังไม่เข้าวงการ วงการบันเทิงพรากเวลาของพี่ชายไปจากร่มริน ถึงแม้จะบ่นว่าว่าพี่ไม่ค่อยให้อิสระเธอแบบนั้นก็เถอะ เพราะยังไงเสียก็มีกันอยู่สองคนพี่น้อง ... ร่มธรรมก็เป็นพี่ชายที่ร่มรินรักที่สุดอยู่เสมอ แต่พี่ร่มธรรมนี่สิ ... ชอบทำให้เธอหนักใจอยู่เรื่อย เฮ้อ ... ++ มีต่อค่า จากคุณ : iNt_GaL - [ 5 ม.ค. 49 01:47:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “น้องรินนน~” คิดถึงไม่ทันชั่ววินาที คนในห้วงคำนึงก็เดินเข้ามาหาทั้งใบหน้ายิ้มแย้ม ... พี่ชายที่ใจดีที่สุด น่ารักก็เป็นที่สุด ... ในเวลาที่ไม่มีเรื่องความหวงอันไม่เข้าท่าล่ะก็นะ “รอนานไหมจ๊ะ” แต่ว่า...ความหวงพวกนั้นก็มาจากความรักที่มากมายนี่เนอะ ร่มรินคิดแล้วก็อบอุ่นในหัวใจ เมื่อรู้สึกถึงความรักมากมายที่เอ่อล้นออกมาทางดวงตาของร่มธรรม เธออมยิ้ม ส่ายหน้าไปมาเบาๆ ตอบคำถามพี่ชายด้วยน้ำเสียงที่แฝงแววตื้นตันที่ได้มาจากการไคร่ครวญเมื่อครู่แล้ว ที่พี่ชายชอบทำตัวให้เธอหนักใจ ... ก็เพราะความรักที่มากมายให้เธอ เพื่อเธอ นี่นา “ไม่ค่ะ รอแป๊บเดียวเอง” “แต่พูดถึง ไม่เห็นต้องให้น้องมารอเลยนะไอ้รัน เราขับไปรับที่บ้านก็หมดเรื่อง น้องคงรอเบื่อแย่” นทธรออกความเห็น พลางนึกถึงว่าร่มรินต้องมารอพี่ชายทำงานตั้งแต่สายๆ แล้วนี่ก็บ่ายกว่าแล้ว หญิงสาวอาจจะเบื่อก็ได้ หากร่มรินส่ายหน้าอีกครั้ง ยืนยันความรู้สึกเดิม “รินไม่เบื่อหรอกค่ะพี่นัท นานๆทีได้มาเห็นพี่รันทำงาน เนอะพี่รัน” หันไปพยักเพยิดกับพี่ชายที่ยืนยิ้มหน้าแป้นแล้นไม่เลิก “ใช่แล้วจ้ะน้องรินของพี่ เป็นไงๆน้องข้าน่ารักไหมล่ะไอ้นัท” “เออ น่ารัก” ไอ้ความสุขที่มันมีช่างโอเวอร์เสียจนนทธรนึกหมั่นไส้ตะหงิดๆ เลยเผลอโพล่งออกไปน้ำเสียงรำคาญ ก่อนจะหันไปเห็นดวงหน้าขาวที่เคยสดใส หากในเวลานี้มันดูซีดเผือดลงไป และก่อนที่เขาจะเอ่ยถามอะไรออกมา ร่างเล็กก็พูดขึ้นก่อน “น้องรินขอไปรอที่รถล่ะกันนะคะ” เพียงจบเสียงหวาน ร่างเล็กในชุดกระโปรงที่ปลิวพลิ้วตามแรงลมก็หมุนกาย เดินไปตามทางที่ตรงไปสู่ลานจอดรถ ทิ้งไว้แต่สายตาฉงนของชายหนุ่ม กระทั่งอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นนั่นแหละถึงจะดึงสายตากลับมาจากทางเดินที่ว่างเปล่าได้ “ปากเสียนะแก” ร่มธรรมว่าเสียงขุ่น นทธรขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “อะไรนะ” เพื่อนคู่หูส่ายหน้าไปมาอย่างระอาในความซื่อบื้อของนทธรเหลือเกิน “บางทีฉันอาจจะต้องคิดเรื่องแกกับน้องรินใหม่ ถ้าเกิดแกยังทำให้น้องรินของข้าเสียใจอย่างเมื่อกี๊นี้อีก” ร่มธรรมพูดจบก็เดินตามร่างร่มรินออกไปยังที่จอดรถ นทธรยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเขา...ทำอะไรผิดไป... \(o’’’o)/ ทั้งสามพากันมาเดินในห้างสรรพสินค้าที่ตั้งอยู่ในตัวเมือง ร่มรินดูเงียบงันไป ไม่สดใสดั่งเช่นทุกที คนที่เป็นพี่ชายน่ะพอรู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่เจ้าตัวต้นเหตุนี่สิ ยังซื่อบื้อไม่หาย ... ร่มธรรมเลยดึงตัวเองให้เดินช้าลงเพื่อลงมาเดินคู่กับเพื่อนตัวดี “นี่แก ทำอะไรสักอย่างสิ” ร่มธรรมย่นคิ้วบอก หากคนฟังไม่เข้าใจ “ทำอะไร?” นทธรขมวดคิ้ว ... คนมองถอนหายใจด้วยความระอา ก่อนจะเข้าใจอะไรขึ้นมาว่า ทำไมไอ้หมอนี่ถึงไม่เคยมีแฟน ... ถึงแม้มันจะหล่อเหลาก็ตามทีเถอะ “ฉันชักพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมแกถึงไม่มีเสน่ห์ ไอ้นัท ... น้องรินจ๋า~” ว่าจบ ร่มธรรมก็ทิ้งคนที่ยังงุนงงกับถ้อยคำของคนไปเสียดื้อๆ พากายขึ้นไปหาน้องสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “อยากทานอะไรบอกพี่รันได้เลยนะ ว่าไง” ร่มรินยิ้มให้กับดวงตาคมพราวระยับสดใสคู่นั้น ที่ไม่ว่าเมื่อไร ยามจ้องมองเธอคราใด ก็จะมีแต่ความปรารถนาดีมอบให้เสมอ “อะไรก็ได้ค่ะ แล้วแต่พี่รันกับ...พี่นัทเถอะค่ะ” คนพูดยิ้มบางๆ หากกระนั้นยังคงเห็นแววเศร้าหมองอยู่ในที ร่มธรรมไม่ชอบเลยแววตายามเศร้าๆของน้องสาว อดไม่ได้ที่จะชะงักตัวรอเพื่อนสนิทอีกที “นี่ไอ้นัท ถ้าแกยังเป็นเพื่อนข้าอยู่ แล้วก็ยังอยากจะจีบน้องข้าอยู่ แกต้องทำอะไรสักอย่างให้น้องข้ายิ้มนะเฟ้ย!” นทธรฟังแล้วกลุ้ม ด้วยไม่รู้จะทำยังไง เขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าทำไมน้องรินถึงได้ดูเศร้าๆไป แถมอันที่จริงทีแรก ร่มธรรมเองมิใช่หรือที่คะยั้นคะยอให้เขาไปจีบน้องร่มริน ถึงแม้ว่าในเวลานี้เขารู้สึกแปลบปลาบหัวใจยามได้อยู่ใกล้ๆเธอแล้วก็ตามที ทว่าก็ไม่มั่นใจ หรือแน่ใจเลยนี่ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับน้องสาวของเพื่อนคนนี้กันแน่ “แล้วข้าต้องทำยังไง” นทธรจนปัญญา หันไปถามเจ้าของแผนการที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ “ทำอะไรสักอย่างสิเฟ้ย” พูดไม่พอ ร่มธรรมยังออกแรงดัน ผลักให้เพื่อนก้าวไปข้างหน้า นทธรไม่ทันระวังตัวเลยถลันไปข้างหน้า ที่ข้างๆหญิงสาวทันที ร่มรินหันมองด้วยแววตาฉงน พ่อนักร้องหนุ่มเลยทำได้แค่เพียงยิ้มหวานให้เพราะนึกไม่ออกไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ไอ้รันนะ ไอ้รัน ... ทำอย่างกับเขาเป็นโดเรมอน นึกอยากจะได้อะไรก็ต้องได้งั้นเหรอวะ ไอ้นี่ ... เฮ้อ ... แต่จะว่าไปเขาเองก็อยากทำแหละนะ อยากทำให้น้องสาวเพื่อนคนนี้ยิ้มออก แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไร ก็มีบางเสียงดังแทรกขึ้น โดเรมอนจำเป็นเงยหน้ามอง “ร่มริน! ใช่จริงๆด้วย ทีแรกก็ว่าคุ้นๆ” ร่มธรรมและนทธรชะงักตัวกับเสียง หันมองไปทางด้านหลัง เห็นชายหนุ่มวัยรุ่นกำลังเดินเข้ามา แน่นอนเขาฟังไม่ผิด หูไม่ฝาดไปแน่ๆ ไอ้ผู้ชายคนนี้มันเรียกน้องริน!! “อ้าว กรนี่ มาได้ไงอะ” ร่มรินเดินผ่านร่างพี่ชายทั้งสองตรงดิ่งเข้าไปหา เอ่ยกับชายหนุ่มผู้นั้นอย่างสนิทสนม และมันก็ทำให้คนที่ยืนมองร้อนรุ่มๆในใจ “พอดีมาเที่ยวน่ะ แล้วนี่รินมากับใครเหรอ” “เอ่อคือ ...” ร่มรินไม่ต้องตอบไปด้วยคำพูด เมื่อคำตอบก้าวเท้ามายืนตรงหน้า ระหว่างน้องสาวกับชายแปลกหน้าคนนี้ และไม่ได้มาแค่หนึ่ง หาก...ทวีคูณเป็นสองในบัดดล ร่มธรรม และนทธร โผล่มายืนหน้าตึง เป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่อย่างไม่เป็นมิตร “เอ่อ กร นีพี่ชายรินเอง พี่รัน กับพี่นัท ... พี่ๆคะ นี่เพื่อนรินชื่ออลงกรณ์ค่ะ” ร่มรินแนะนำให้ทั้งสองรู้จัก ภายใต้บรรยากาศมาคุ ... ทุกทีร่มรินก็พอจะชิน แต่นี่มันคงเบิ้ลเป็นสองเท่า เพราะมีนทธรมาด้วย เลยทำให้สาวน้อยนึกหวาดหวั่นไม่ได้ และในความหวาดหวั่นนั้นปนเปกับความฉงนไม่น้อย กับท่าทีของชายอีกคน ... นทธร ทำไมเขาดูแปลกๆ ... หรือจะติดโรคมาจากพี่ชายเธอ กลายเป็นคุณพี่ขี้หวงไปอีกคนเสียแล้ว?? “สวัสดีครับ ผมคิดว่ารู้จักพี่ๆดีแล้วล่ะครับ” ชายหนุ่มวัยเดียวกับร่มรินนาม อลงกรณ์ กล่าวทักทายด้วยท่าทีปกติ เหมือนไม่รู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกจากชายตรงหน้าทั้งสอง “รู้จักว่ายังไงล่ะ” ร่มธรรมยืนกอดอกถาม หน้าตายังไม่หลุดเค้าน่ากลัว “ก็เป็นนักร้องดังน่ะสิครับ” และดูเหมือนคนตอบจะไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย “อืม งั้นก็รู้ไว้อีกอย่างนะว่า นอกจากฉันจะเป็นนักร้องแล้ว ก็ยังเป็นพี่ชายคนเดียวของร่มรินด้วย” “พี่รัน!!” ร่มรินเห็นท่าไม่ดี รีบเอาตัวเข้ามาขวาง พร้อมกับหันไปบอกกับเพื่อน “กร ไว้ค่อยโทรคุยกันนะ ... ไปเถอะพี่รัน รินหิวข้าวแล้ว” ก่อนจะดึงแขนให้พี่ชายตัวสูงเดินไปอีกทาง “เฮ้ย! ห้ามโทรมานะ! โทรมาเอ็งตาย!!” ร่มธรรมที่เดินตามน้องสาวไม่วายได้ยิน หันมาขู่ชายหนุ่มที่ยังยืนนิ่งด้วยตกใจในเหตุการณ์ “พี่รัน! เงียบนะคะ!!! แล้วถ้าน้องรินยังไม่บอกให้พูด ก็ห้ามพูดนะคะ ไม่งั้นโกรธร้อยปีอย่ามาดีร้อยชาติเชียว!” พอเจอคำขาด พี่ชายจอมขี้หวงประจำตัวร่มรินก็ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ แต่ก็ว่าแหละ...เจอขู่ซะขนาดนี้ เขาไม่กล้าหรอกที่จะพูดอะไรออกมาอีก ด้วยกลัวว่าจะโดนโกรธอีกที แค่เรื่องคราวก่อน กว่าจะง้อได้ยังอ่วมแทบแย่ แต่อีกคน ...  นทธรที่ยังคงยืนนิ่ง มองอลงกรณ์ด้วยสายตามากคำถาม ‘ ไอ้หมอนี่เป็นใคร เป็นแค่เพื่อนน้องรินจริงหรือ... หรือว่ามากกว่านั้น น้องรินคิดกับมันยังไง แล้วไอ้หมอนี่ไว้ใจได้หรือเปล่า ฯลฯ’ และอีกมากมายนับไม่ถ้วน หากเขาก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่เหตุที่เขาจะมาซักถามไอ้หมอนี่ ... และคำพูดเดียวที่เขาได้เอ่ยกับชายผู้นี้ที่กำลังทำให้เขาไม่พอใจก็คือ “ไม่ต้องโทรมาล่ะ จำไว้” ก่อนที่จะก้าวเท้าเดินตามร่างของทั้งสองไป ... +++ โปรดติดตามตอนต่อไป ค่ะ >_< +++ จากคุณ : iNt_GaL - [ 5 ม.ค. 49 01:47:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ค่ะ .. พอดีเซ็งๆนิดหน่อย คิดงานไม่ออก เลยเอาเรื่องมาหั่นตอนแล้วแปะค่ะ ขอนุญาตตอบความเห็นเพื่อนๆนะคะ จากคุณ : JingleJ ค่า สวัสดีปีใหม่นะค้า... >_< อยากมีพี่ชายแบบนายรันเหรอคะ 555 โรสก็อยากมีนะ แต่ก็กลัวๆไงม่ายรู้ ฤทธิเยอะจริงๆ จากคุณ : bubu นั่นสิ ทีแรกเราคิดก็อ่านว่า นท-ธรนะ แต่พอส่งให้ยัยเกียร์อ่าน เกียร์อ่าน นะ ทะ ธร ก็เอ ... หุหุ แต่ชอบชื่อนี้จังค่ะ มีที่มาที่ไปนะคะชื่อนี้ 555+ ++ เข้าสุภาษิตเป๊ะเลยค่ะ แต่...เจ้าของปลาย่างคงจะพอใจมั้งคะ อิอิ วางแผนล่อซะขนาดนั้น เอิ๊ก จากคุณ : oreocream สวัสดีปีใหม่ เช่นกันนะจ้ะน้องอ้อม โชคดีปีน้องหมาจ้า จากคุณ : scottie ดีใจจัง มีคนอ่านถูกด้วย เอิ๊กๆๆ ที่จริงมันก็ผิดไวยกรณ์แหละนะค อิอิ แต่เราเอาตามใจเราซะแล้วล่ะ หุหุ จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) เราชอบชื่อๆในเรื่องนี้ทุกชื่อเลยนะ นทธร ร่มธรรม ร่มริน แปลกดี 555+ แบบว่าพอดีมันแล่นเข้ามาในหัวน่ะ หุหุ ปล. อยากให้จบแบบไหนล่ะค้า หุหุ ถ้าเศร้ามันก็นะ ... ใจร้ายไปหน่อยเนอะ ไว้รอตอนหน้าล่ะกันว่าจะเศร้าอ๊ะป่าววว จากคุณ : หนอนแว่นตาโต ขอบคุณค่า รบกวนติดตามต่อด้วยนะค้า หุหุ จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) ค่า พี่เปี๊ยก อย่าลืมอ่านนะคะ หุหุ จากคุณ : Skyline_CII กลัวว่ายาวกว่านี้จะพาลไม่จบเอาอะค่ะ - -'' มันเป็นอาถรรพณ์ไปแย้วอะ ฮือ ... ว่าแต่ ขอบคุณมากค่ะ สำหรับการติดตาม จากคุณ : คณิตยา สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่อุ๋ย ขอให้ เฮงๆๆ ตลอดปีนะค้า จากคุณ : เทียนหลง แก่แล้วหรือค่า คุณเทียนหลง ถึงจะกันบ่ได้ กินใบแป๊ะก๊วยสิ จะได้ความจำดี อิอิ จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น 555 เอาแบบพี่รันเลยหรือคะ รับไหวหรือคะ โรสว่าถ้าแบบลดลงไปกว่านี้นิดหน่อย ก็อยากมีเมหือนกันค่า ไว้พบกันใหม่ตอนหน้าค่า บั๊บบาย แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 49 02:26:49 จากคุณ : iNt_GaL - [ 5 ม.ค. 49 01:48:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาเกาะขอบคนแรก..เย้..ๆๆ จากคุณ : คณิตยา - [ 5 ม.ค. 49 03:11:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ร่มริน รินรัก ลงกลางใจเขาเสียแล้ว ... ชอบประโยคนี้จริงๆเลย ว้า...แล้วเมื่อไหร่จะมีคร่าย มีรินรัก ลงใจอ้อม สักทีน้า.... เอิ๊กกก อยู่ๆ มาตัดตอนไปงี้ได้ไง จากคุณ : oreocream - [ 5 ม.ค. 49 11:08:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จะดีใจหรือเสียใจดีนะ ที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ หึหึหึ.... จากคุณ : bubu - [ 5 ม.ค. 49 14:34:22 A:61.116.144.77 X: TicketID:103661 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มียักษ์เพิ่มมาเสียแล้ว 55+ V ^ ^จะรอติดตามค่า จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 5 ม.ค. 49 18:15:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใครจ๊าบกว่ากัน ระหว่างพี่ชายกะน้องสาว? หุหุ (อ่านไป กินไป - -" แล้วหันมาพิจารณาพี่ชายตัวเอง ฉันจะเป็นตายร้ายดีไง ไม่เค๊ย ไม่เคยสนใจ - - เล่นแต๊เกม) รอตอนจบนะยะ โรซี่ อย่าเครียดมาก...เดี๋ยวนิยายไม่จบ กริๆ จากคุณ : ...เกียร์... [Kear] - [ 5 ม.ค. 49 19:42:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โห คุณพี่ โหดไปหน่อยแล้ว ไม่ให้เขาโทรมา เราโทรไปแทน อิอิ จากคุณ : scottie - [ 6 ม.ค. 49 11:28:00 ]

ความคิดเห็นที่ 10 พี่นัทนี่ออกแนวซื่อเนอะ มากกกกเลยอ่ะ ทำน้องรินเสียใจแล้วยังไม่รู้อีก หยั่งงี้จาจีบติดหรอเนี่ย จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 6 ม.ค. 49 17:21:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 พระเอกน่ารักออก ทำไมร่มรินไม่ใจอ่อน จากคุณ : รียา-อารียา - [ 7 ม.ค. 49 00:14:55 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พี่ชายคนนี้หงอน้องสาวซะเหลือเกิน เหอๆ ส่วนเพื่อนพี่ชายอ่ะเมื่อไรจะยอมรู้เรื่องสีกที แกล้งเล่นบทซื่อนานไปแล้วมั้ง... จากคุณ : Skyline_CII - [ 8 ม.ค. 49 17:16:16 ]