....ทรพา....


วันนี้เป็นอีกวันที่อากาศขมุกขมัวพิกล ดูเหมือนทุกสิ่งอย่างรอบๆ กายผมมันมืดทึบไปหมด ผมตื่นขึ้นมาด้วยความเมื่อยล้า หลังจากนอนกลางวันเสียเต็มอิ่ม รู้สึกถึงความหนักของเปลือกตา กรามที่หนักจนอ้าไม่ออก ผมกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนพร้อมกับบิดเพื่อไล่เจ้าความขี้เกียจทั้งหลายให้กระเด็นหลุดออกไป เมื่อมีครั้งที่ 1 ก็ย่อมจะมีครั้งที่ 2 และ 3 ตามมา ผมตัดสินใจที่จะลุกขึ้นจากที่นอนอันอ่อนนุ่ม ทำไมผมถึงเพลียขนาดนี้นะเหรอ? ก็เพราะ..... เมื่อวานมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับผมนะสิ ผมพยายามจะสลัดเจ้าความคิดและภาพต่างๆ ที่มันวนเวียนอยู่ในหัวให้ออกไปให้หมด เพื่อจะลืมชั่วขณะหรือลืมตลอดไปเลยยิ่งดี ผมไม่กล้ายอมรับความจริง? ใช่ ! เจ้าความรู้สึกมันบอกผมแบบนั้น เพราะว่าผมกลัวไง... ผมกลัวที่จะต้องยอมรับความจริง.....
...........................................................................

คุณปาน เธอเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ผมคิดว่าผมใช้ชีวิตอยู่กับเธอมากกว่าครึ่งชีวิต เธอเป็นคนอ่อนหวาน น่ารัก มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ให้กับคนรอบข้างเสมอ เธอมักจะยิ้มรับและรับฟังเหตุผลของผมเสมอ แม้ว่าผมจะรุนแรงและทำให้เธอเจ็บปวด เธอก็เป็นยังยิ้มรับผมเสมอ เธอมักจะพูดกับผมเสมอๆ ว่าเพราะว่าเธอรักผม เธออยากให้ผมได้ดี เธอเป็นห่วงและอยากดูแลผมไปตลอด เมื่อก่อนผมไม่เคยเข้าใจถึงคำพูดเหล่านั้นเลย ผมคิดว่ามันเป็นความน่ารำคาญสิ้นดี ที่จะมีใครมาห่วงใย ผมเป็นผู้ชายผมดูแลตัวเองได้ ผมมักจะคิดแบบนี้เสมอ จนกระทั่งเมื่อวานนี้ความคิดของผมก็มีอันต้องเปลี่ยนไป
..........................................................................

“วันนี้ผมไม่กลับนะ ไม่ต้องรอ ทานข้าวไปก่อนได้เลย จะไปนอนบ้านอ้ายกล้า” ผมพูดกับเธอด้วยเสียงอันดัง ก่อนจะขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์คู่ใจ
“เดี๋ยวก่อนสิ อย่างเพิ่งไปเลยนะ ปอ! วันนี้แม่รู้สึกไม่ค่อยดีเลย แม่เป็นห่วงนะลูก” สิ้นเสียงที่เธอพูด ผมก็สตาร์ทเครื่องมอ’ ไซด์เตรียมบึ่งออกไปเหมือนกับทุกๆ วัน
“ปอ ปอ ฟังแม่ก่อน” เธอเรียกผมอีก จนผมชักสีหน้าแล้วหันไปถามเธอว่า
“มีอะไรอีกเนี่ย! น่ารำคาญ ผมโตแล้วนะอย่ามายุ่งกับผม” ผมรีบใส่เกียร์ เพื่อจะไปให้พ้นเสียงของเธอ

ผมคิดว่าเธอคงจะปล่อยให้ผมไปเหมือนกับทุกๆ วัน แต่วันนี้ไม่ใช่ เมื่อผมมองกระจกข้าง ผมเห็นเธอวิ่งตามรถของผม แต่ผมไม่คิดจะหยุดรถมีแต่จะเพิ่มความเร็วขึ้นอีก จนกระทั่งถึงทางแยก เธอยังคงวิ่งตามอย่างไม่ลดละ ผมถอนหายใจพร้อมกับหยุดรถมอ’ไซด์คู่ใจ เธอวิ่งเข้ามาจนใกล้จะถึงที่ที่ผมจอดรถอยู่ อีกแค่เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น แต่มันก็สร้างให้ผมตกใจสุดขีด เมื่อเจ้า Toyota vigo คันงามเสยเข้ากลางลำตัวของเธอ ร่างเธอลอยละลิ่วมาตกใกล้ๆ กับรถของผม เลือกกระเซ็นเปื้อนหน้าผมและตัวของผม

“แม่!” ผมตะโกนสุดเสียงเท่าที่ผมจะตะเบ็งมันออกมาได้ ใจผมเต้นแรงและร่วงลงมาเหมือนตกจากเหวมันพุ่งดิ่งลงเรื่อยๆ ผมทิ้งรถกระโดดคว้าร่างของเธอที่มีแต่เลือดและรอยแผลทั่วสรรพางค์ร่างกาย น้ำตาผมไหลริน เธอลืมตาช้าๆ ขึ้นมามองผมแล้วยิ้มให้เหมือนที่เคย เธอยิ้มแบบนี้อีกแล้ว รอยยิ้มที่มีแต่ความอบอุ่นและความอารีย์ แต่ผมไม่ต้องการเจ้ารอยยิ้มนี่ ผมรู้สึกแบบนั้น ผมตะเบ็งเสียงเรียกเธออีกหลายคำจนเสียงแหบเสียงแห้ง ....เจ้าความคิดมันตั้งคำถามกับผมมากมาย....อืม! ผมยังไม่เคยสร้างความดีหรือทำอะไรให้เธอประทับใจเลยสักครั้ง ผมไม่ตั้งใจเรียน ผมคบเพื่อนไม่ดี ผมสร้างความเดือดร้อนให้กับเธออย่างไม่หยุดหย่อน เธอเป็นคนใกล้ตัวที่ผมไม่เคยเห็นค่า ผมมักจะมองผ่านเธอเสมอ ผมเห็นสิ่งอื่นสำคัญกว่าเธอ ผมจะมารู้คุณค่าของเธอตอนนี้มันสายไปแล้วใช่ไหม ผมกอดร่างเธอเอาไว้แนบแน่น น้ำตาของผมไหลผ่านแก้มหยดจนเปียกหน้าเธอไปหมด แต่เธอยังคงแน่นิ่งไม่มีการตอบรับหรือขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

“แม่ แม่ แม่ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมเสียใจ” ผมจำได้ว่าผมคร่ำครวญอยู่แบบนั้นนานสองนาน ก่อนที่สติของผมมันจะหลุดลอยออกไป
..........................................................................

ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น แสงไฟมันทำให้ผมแสบตาจนตาพร่ามัว ผมพยายามจะยกมือซ้ายขึ้นเพื่อขยี้ตาแต่ก็ทำไม่ได้มันเจ็บไปทั่วทั้งแขน แต่แขนขวาของผมมันยังใช้งานได้ดี ผมขยี้ตาพร้อมกับเหลือบมองมาที่แขนซ้ายซึ่งมีเฝือกห่อหุ้มอยู่จนถึงข้อศอก ผมมองไปรอบๆ มันเป็นห้องสี่เหลี่ยม ผนังสีไข่ไก่ที่ผมไม่คุ้นตาบวกกับกลิ่นเหม็นของยา ซึ่งผมรู้ได้ในทันทีว่ามันคือ โรงพยาบาล

แล้วแม่ของผมล่ะ เธออยู่ที่ไหน ณ นาทีนั้นผมคิดถึงเธอเป็นคนแรก ทั้งที่เมื่อก่อนผมไม่เคยแม้แต่จะมองหา ผมพยายามชันกายให้ลุกขึ้นมันเจ็บปวดไปหมดทั้งตัว ผมรู้สึกว่าขาขวาของผมมันขยับไม่ได้ ผมค่อยๆ เลิกผ้าดูพบว่ามีเจ้าเฝือกห่อหุ้มจนถึงหัวเข่า โอ๊ย! มันอะไรกันเนี่ย ผมได้แต่คิดในใจ มันเกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย!
...........................................................................

“ปอ! ตื่นแล้วเหรอลูก” ผมหันไปตามเสียงที่คุ้นเคย
“แม่” ผมดีใจจนน้ำตาทะลัก
“ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า” ผมยิงคำถามใส่เธอชุดใหญ่ เธอทำหน้างงใส่ผมและตอบผมพร้อมกับรอยยิ้มว่า
“แม่ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับแม่เลย ไม่มีแผลเห็นรึเปล่าลูก” ผมสังเกตดูแล้วก็พบว่าจริงตามที่เธอบอก
“ปอ ลูกขับรถเร็วจนชนสุนัขข้างทางนะ แม่เป็นห่วงแทบแย่ แม่ไม่อยากให้ปอขับรถเร็วแบบนี้อีกนะลูก” เธอบอกผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและแววตาอารีย์

แล้วสิ่งที่ผมประสบเมื่อครู่นั้นมันคืออะไร สิ่งที่ผมเห็นทั้งหมดมันเป็นความฝันหรืออะไรกันแน่ ผมคิดว่ามีบางอย่างกำลังส่งสัญญาณอะไรให้กับผม ทำให้ผมเริ่มสำนึกอะไรได้บางอย่าง ผมน้ำตาไหลพร้อมกับรับคำเธอ ผมตั้งใจไว้ว่าผมจะหันมาดูแลสิ่งที่ใกล้ตัวและมีคุณค่าสำหรับผมให้มากขึ้นกว่าแต่ก่อน ผมสัญญา!!!!!