7



         ดล สุกิจ จ้อย กำลังนั่งปรึกษาหารือกันอย่างเคร่งเครียดอยู่ภายในห้องพัก
         " นี่พวกนายไม่คิดจะไปช่วยเพื่อนเลยเหรอ "
         จ้อยกล่าวจบ สุกิจรีบพูดขึ้นว่า
         " จะให้ช่วยอย่างไร โชกุนเขาชอบแต่ผู้หญิง เขาไม่ได้ชอบผู้ชายอย่างพวกเรา "
         " ทุเรศ... ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น "
         " แล้วจะให้ช่วยอย่างไรล่ะ ได้แต่หวังว่าอุ้มเขาจะหยิกเจ็บ "
         " ก็ฉันบอกแล้วนี่ ว่าอุ้มเขาหยิกเจ็บแน่ "
         " แล้วจะมากังวลอะไรอีกล่ะ "
         " แล้วถ้าเกิดมันพลาดล่ะ "
         " พลาด... ก็เสร็จโชกุนนะสิ ฮิ ฮิ "
         สุกิจยิ้มกริ่ม จ้อยหันมาตวาดใส่ในทันที
         " ต๊าย... !! สุกิจ ถ้าอุ้มกลับมาฉันจะฟ้องเขา "
         " เชิญเลย "
         สุกิจกล่าวจบ จ้อยก็ผุดลุกขึ้น
         " ฉันจะไปช่วยอุ้ม "
         " เดี๋ยวก่อน... จะบ้าแล้วเหรอ "
         ดลหันมาว่า ในขณะที่จ้อยก็กล่าวขึ้น
         " จะให้ฉันนั่งคอยอยู่อย่างนี้โดยที่อุ้มกำลังลำบากงั้นเหรอ ฉันทำไม่ได้หรอก หรือพวกนายทำได้ "
         จ้อยพูดจบ ดลกับสุกิจนิ่งเงียบ จนจ้อยต้องหันมาว่าต่อ
         " ฉันคิดไม่ถึงเลยนะว่าพวกนายจะเป็นอย่างนี้ "
         กล่าวจบจ้อยก็ค้อนขวับแล้วตวาดอีก
         " ฉันจะไปเอง "
         " เดี๋ยวก่อน... "
         สุกิจกล่าวขึ้นด้วยเสียงอันดัง ซึ่งจ้อยก็หันมาทำสีหน้าปรีด์เปรมยินดี
         " แปลว่าดลกับสุกิจจะไปช่วยอุ้มแล้วใช่ไหม ? "
         " เปล่า... เราจะเตือนให้จ้อยรักษาตัวให้ดีก็แล้วกัน "
         จ้อยเปลี่ยนสีหน้าเป็นเศร้า พลางทรุดกายลงนั่ง
         " โธ่เอ๊ย !!... ฉันอยากจะกรีดร้องให้ก้องฟ้า ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าพวกนายจะเป็นคนอย่างนี้ "
         " มันอันตรายมากนะ คิดดูสิ ถ้าเราช่วยอุ้มออกมาแล้วจะหนีไปไหน "
         ดลกล่าว
         " เทพคันฉ่องคงช่วยได้ "
         จ้อยว่า
         " แต่เทพคันฉ่องอาจมาช่วยเราไม่ทันก็ได้นะ "
         สุกิจพูด
         " ต้องทันสิน่า นะ นะ สุกิจนะ ดลด้วยนะ ไปช่วยอุ้มกันเดี๋ยวนี้เลย "
         จ้อยเร่งเร้า ซึ่งดลกับสุกิจก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
         " ตกลง "
         ทั้งสองคนกล่าวขึ้นพร้อมกัน
         " ไชโย... งั้นไปกันเลยอย่าชักช้า "
         จ้อยกล่าวพลางดันร่างดลกับสุกิจไปที่ประตู ซึ่งทั้งสองก็หยุดยืนนิ่งอยู่ครู่
         " เดี๋ยวก่อน "
         สุกิจหันมามองจ้อยพลางเอ่ย
         " แล้วจ้อยไม่ไปด้วยเหรอ "
         จ้อยยิ้มพลางว่า
         " ไม่ล่ะ... มันเป็นวีรกรรมของพวกผู้ชาย ไม่เหมาะกับผู้หญิงสาวสะคราญอย่างฉัน ฉันจะรอพวกนายอยู่ที่นี่แหละ รีบไปรีบกลับนะจ๊ะ "
         จ้อยกล่าวจบก็เดินกลับไปนอนเอนกายอย่างสบายใจ ดลกับสุกิจหันมามองหน้ากันพลางกล่าว
         " ว่าแต่คนอื่น ตัวเองกลับเป็นเสียเอง "
         ดลกับสุกิจออกจากห้องพักแล้วเดินไปตามทางในปราสาท ระหว่างเดินไปด้วยกันนั้น ดลก็ถามขึ้นว่า
         " คิดดีแล้วเหรอสุกิจ ที่เราออกมาตามหาอุ้มกันเนี่ย "
         " ทำไมเหรอดล "
         " อ้าว !... ก็เราจะไปรู้ได้อย่างไรว่าอุ้มอยู่ห้องไหน ? "
         " จริงสินะ "
         สุกิจกล่าวจบก็หยุดชะงักอยู่ครู่ ก่อนจะกล่าวขึ้นว่า
         " ก็คงต้องลองเสี่ยงดูมั้ง "
         ทั้งสองยังคงเดินต่อไปตามทาง แล้วดลก็กล่าวขึ้นอีก
         " ทิ้งจ้อยไว้คนเดียวเดี๋ยวใครมาชิงตัวไปหรอก "
         " พูดเป็นหนังจีนไปได้ "
         " มันก็ไม่แน่นา "
         " อย่างจ้อยนะเหรอจะมีคนมาชิงตัว ให้ฟรียังไม่เอาเลย ฮิ ฮิ "
         สุกิจกล่าวจบก็หัวเราะ

- - - - - - - - -

         ภายในห้องที่จ้อยพักอยู่ จ้อยจามขึ้นมาถึง 3 ครั้ง
         " ใครนินทาฉัน ? สงสัยดลกับสุกิจแน่ๆเลย "
         ทันใดกันนั้นเอง...
         บังเกิดกลุ่มควันสีขาวพวยพุ่งขึ้นจากพื้นในห้องที่จ้อยอยู่จนจ้อยถึงกับสะดุ้งโหยงก่อนลุกขึ้นถอยห่างไปชิดฝาผนังด้านหนึ่ง
         " ว๊าย !! ... "
         จ้อยร้องลั่นก่อนจ้องไปยังกลุ่มควันสีขาวที่ค่อยๆจางหายไป แล้วปรากฏเป็นร่างพ่อมดท๊อบเปอร์ ยืนอยู่ด้วยสีหน้าดุดัน
         " ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า... จงไปกับข้าเดี๋ยวนี้ "
         พ่อมดท๊อปเปอร์ตวาดลั่น
         " ไม่... ฉันไม่ไป "
         จ้อยตะโกนตอบ
         " อย่าให้ข้าต้องโมโหนะ "
         พ่อมดท๊อปเปอร์กล่าวจบก็ถลันเข้ามาฉุดแขนจ้อย
         " กรี๊ดดดดด !! ช่วยด้วย ช่วยด้วย "
         จ้อยกรีดร้องออกมา...
         ทันใด...
         เทพคันฉ่องก็ปรากฏกายขึ้นที่มุมหนึ่ง พ่อมดท๊อปเปอร์นัยน์ตาเบิกโพลงพลางตวาดไป
         " หา.. !! เทพคันฉ่อง "
         " ใช่แล้ว "
         " เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร ? "
         " ฉันอยู่ทุกที่ที่มีกระจก "
         " แต่ที่นี่ไม่มีกระจกสักหน่อย "
         " มีสิ "
         เทพคันฉ่องกล่าวจบก็หันมาทางจ้อยพลางกล่าวอีก
         " เธอมีกระจกไม่ใช่เหรอ "
         จ้อยกำลังตกใจพลางค้นหาในตัว
         " เออ... เอ่อ.. จ้ะๆ ใช่ นี่ไง กระจกส่องหน้าของฉัน "
         พ่อมดท๊อปเปอร์หัวเราะลั่นก่อนจะช่วงชิงกระจกบานเล็กๆจาก
         มือของจ้อยไปพลางว่า
         " ดี... ถ้าอย่างนั้นก็เข้าไปอยู่ในกระจกก็แล้วกัน "
         จบคำ พ่อมดท๊อปเปอร์ก็ขว้างกระจกบานเล็กๆนั้นลงบนพื้นพลางเสกให้มันกลายเป็นกระจกบานใหญ่ 5 บาน ซึ่งมีขนาดสูงเท่าตัวคน
         กระจกทั้ง 5 บานเลื่อนเข้าหาเทพคันฉ่องโดยพลัน เทพคันฉ่องหลบเลี่ยงกระจกแต่ละบานอย่างว่องไว เขาหลบกระจกบานแรกได้แล้วหมุนตัวใช้มือฟาดกระจกบานที่ 2 แตกกระจายเป็นจุณ ก่อนกระโดดถีบบานที่ 3 แตกกระจายออกเช่นกัน
         ขณะนั้นยังเหลือกระจกอยู่อีก 3 บาน ซึ่งทั้ง 3 บานนั้นก็หมุนคว้างรอบตัวเทพคันฉ่องอย่างรวดเร็ว เทพคันฉ่องใช้ความว่องไวฟาดกระจกบานหนึ่งแตกกระจายแล้วหมายเบี่ยงตัวหลบกระจกอีก 2 บาน แต่กลับพลาด กระจกทั้งสองนั้นเลื่อนประกบเข้าหากันแล้วขังเทพคันฉ่องเอาไว้ข้างในนั้นเอง
         " เทพคันฉ่อง !! "
         จ้อยร้องก้อง แต่ไร้ผล ไม่มีเสียงตอบกลับอันใดจากเทพคันฉ่องผู้ถูกขังอยู่ภายในกระจกบานใหญ่ที่ประกบกันนั้น
         " มานี่... "
         พ่อมดท๊อปเปอร์ตะโกนใส่ก่อนฉุดแขนจ้อยไปในทันใด ซึ่งจังหวะนั้นเองที่บานประตูห้องแห่งนั้นก็เปิดออกโดยนางในคนหนึ่ง
         " เกิดอะไรขึ้นคะ ? "
         นางในจ้องมองมายังพ่อมดท๊อปเปอร์และจ้อยด้วยความตกตะลึงสุดขีด
         " อ๊ะ... !! นั่น...? "
         " เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ ก็เกิดสิ่งนี้ไงล่ะ "
         พ่อมดท๊อปเปอร์ตวาดลั่นก่อนพุ่งมือออกไปยังนางในคนนั้น พลันบังเกิดแรงมหาศาลดันร่างหล่อนพุ่งถอยหลังปะทะผนังด้านหนึ่งทะลุออกไปในทันที
         " กรี๊ดดดดดดดด !! "
         เสียงนางในร้องลั่นอยู่ครู่ก็สงบลง จากนั้นพ่อมดท๊อปเปอร์ก็ฉุดแขนจ้อยแล้วร่ายเวทย์บังเกิดหมอกควันสีขาวพวยพุ่งขึ้นมาปกคลุมจนถ้วนทั่ว ครั้นเมื่อควันนั้นจางลง ร่างพ่อมดท๊อปเปอร์และจ้อยก็หายไปแล้ว

( จบตอนที่ 7 โปรดติดตามต่อตอนที่ 8 )