8



         ณ ห้องของโชกุน
         " โอ๊ยย !! "
         โชกุนร้องลั่นแล้วแน่นิ่งไปในทันที เหล่านางในรีบกรูกันมายังห้องแห่งนั้น ก่อนที่อุ้มจะผลุนผลันออกมาแล้วบังเอิญพบกับดลและสุกิจพอดี
         " ดล... สุกิจ... "
         อุ้มตะโกนลั่น
         " เร็วเข้า เมื่อกี๊เราได้ยินเสียงจ้อยร้อง อุ้มได้ยินไหม "
         สุกิจถาม
         " ไม่ได้ยิน ได้ยินแต่เสียงโชกุนร้อง "
         " สงสัยจ้อยคงจะ... !! "
         " หา... !! เกิดอะไรกับจ้อยเหรอ ? "
         อุ้มนัยน์ตาเบิกกว้าง
         " รีบไปช่วยจ้อยกันเถอะ "
         ดลกล่าวจบก็วิ่งนำหน้าไป สุกิจกับอุ้มรีบตามมาติดๆ และเมื่อทั้งสามมาถึงหน้าห้องที่จ้อยอยู่ พวกเขาก็แลเห็นฝุ่นควันคละคลุ้งไปทั่ว สุกิจรีบเข้าไปในห้องแล้วร้องเรียก
         " จ้อย... จ้อยอยู่ไหนน่ะ ? "
         ดลยังยืนอยู่ตรงประตู ในขณะที่อุ้มหันไปดูร่างนางในที่นอนสลบไศลอยู่ในกองไม้หักๆ ก่อนจะรีบถลาเข้าไปหานางในคนนั้นแล้วเขย่าร่างหล่อนอยู่ครู่พลางตะโกนถาม
         " เกิดอะไรขึ้นคะ เกิดอะไรขึ้น ? "
         นางในค่อยๆฟื้นคืนสติพลางตอบด้วยเสียงตะกุกตะกักเพราะความเจ็บปวดและบอบช้ำ
         " ม..ม.. มีคน มา ชิง.. ตัว เขาไป... แล้ว "
         นางในกล่าวจบก็สิ้นลมไปพลัน...
         ภายในห้องแห่งนั้น สุกิจกับดลเห็นกระจก 2 บาน ตั้งประกบกันอยู่ที่กลางห้อง สุกิจเดินไปรอบๆกระจกนั้นท่ามกลางหมอกควันที่ยังคงคละคลุ้งอยู่ไม่รู้หาย
         " ช่วยฉันด้วย ฉันอยู่ในนี้ "
         เสียงของเทพคันฉ่องดังออกมาจากกระจกทั้งสองบานที่ประกบกันอยู่นั้น
         " หา !! เทพคันฉ่อง เข้าไปทำอะไรในนั้นน่ะ ? "
         สุกิจถาม
         เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง ตอนนี้หาอะไรมาฟาดกระจกให้แตกเสียก่อนเถอะ "
         เทพคันฉ่องกล่าวจบ ดลเหลือบไปเห็นท่อนไม้จากประตูเลื่อนและผนังที่หักพังหล่นอยู่จึงรีบคว้ามาแล้วตรงเข้าฟาดกระจกบานใหญ่นั้นอย่างสุดแรงจนมันแตกกระจายส่งเสียงดังสนั่นและบังเกิดประกายแสงสีทองอร่ามตาวูบวาบออกมา พร้อมกับเกิดกระแสลมอันมหาศาลพัดพาร่างสุกิจกับดลพุ่งถอยหลังไปชนฝาผนังล้มลง ดลปล่อยท่อนไม้กลิ้งไถลไปตามทางเดินจนไปหยุดอยู่ตรงหน้าอุ้ม
         " ดล สุกิจ เป็นอะไรหรือเปล่า "
         อุ้มกล่าวจบก็รีบวิ่งเข้ามาดู เธอเห็นเทพคันฉ่องยืนอยู่ท่ามกลางฝุ่นควันสีทองที่ฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง
         " เป็นอย่างไรบ้าง ดล "
         อุ้มถาม
         " รู้สึกมึนๆ นิดๆ "
         ดลตอบพลางหันไปหาสุกิจ
         " แล้วสุกิจล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า "
         " ไม่เป็นไร "
         สุกิจกล่าวจบ อุ้มก็หันไปยังเทพคันฉ่อง
         " เกิดอะไรขึ้นกันคะ เทพคันฉ่อง "
         " พ่อมดท๊อปเปอร์มันสะกดฉันเอาไว้ในกระจก "
         " แล้วจ้อยละ "
         สุกิจถามขึ้น
         ตอนนี้คงจะอยู่บนเรือของกษัตริย์โรบอมบ์แล้ว "
         เทพคันฉ่องกล่าว
         " หา.. !! "
         ทุกคนตกตะลึง
         " ใครคือกษัตริย์โรบอมบ์กันคะ "
         " ก็คนที่พวกเธอเจอในห้องโถงเมื่อตอนเช้านั่นแหละ "
         เทพคันฉ่องเอ่ย
         " รีบไปช่วยจ้อยกันเถอะ "
         สุกิจกล่าว
         " ตามมาสิ "
         เทพคันฉ่องพูดพลางรีบเดินนำทางไป

- - - - - - - - -

         บนเรือรบของกษัตริย์โรบอมบ์
         พ่อมดท๊อปเปอร์ปรากฏตัวขึ้นพร้อมๆกับจ้อย
         " พวกแกเป็นใคร ? "
         จ้อยตวาดใส่ ซึ่งพ่อมดท๊อปเปอร์ก็กล่าวว่า
         " นี่คือกษัตริย์โรบอมบ์ "
         จ้อยหันไปมองชายผู้หนึ่งที่อยู่ในชุดของกษัตริย์ชาติตะวันตก ซึ่งจ้อยเคยเห็นเครื่องแต่งกายแบบนี้ในหนังฝรั่งสมัยโบราณ กษัตริย์โรบอมบ์ทรงมีพระดำรัสว่า
         " จงบอกข้ามาซิ เกี่ยวกับดินแดนของเจ้า "
         " ดินแดน... "
         จ้อยคิดอยู่พักหนึ่งจึงพูดต่อ
         " อ๋อ... ประเทศไทยนะเหรอ จะอยากรู้ไปทำไมล่ะ "
         " ไม่ต้องถาม จงบอกมาว่าดินแดนนั้นอยู่ที่ใด "
         " อยู่แถบทางใต้ แถบอ่าวไทย แต่เอ๊... น่าจะเป็นอ่าวสยามมากกว่านะ รู้จักอ่าวสยามหรือเปล่าล่ะ "
         จ้อยถาม
         " อ่าวสยามเหรอ... ? "
         กษัตริย์โรบอมบ์ทรงคิดอยู่ครู่ แม่ทัพเรือก็กล่าวขึ้นว่า
         " พวกเรารู้จักแต่อาณาจักรสยาม "
         " ใช่แล้ว อาณาจักรสยามนั่นแหละ "
         จ้อยรู้สึกดีใจที่ยังมีคนรู้จักถิ่นกำเนิดของเธอ กษัตริย์โรบอมบ์ทรงหันขวับไปยังแม่ทัพเรือผู้นั้นในทันใด
         " แม่ทัพ "
         " พระเจ้าค่ะ "
         " มุ่งสู่อาณาจักรสยาม ข้าจะยึดมาเป็นอาณานิคม "
         กษัตริย์โรบอมบ์ตรัสจบจ้อยรีบพูดสวนขึ้นทันควันว่า
         " คงจะยาก "
         " อะไรนะ !! นี่เจ้ารู้หรือเปล่าว่ากำลังพูดอะไรออกมา "
         พ่อมดท๊อปเปอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ซึ่งจ้อยก็ตวาดกลับไปว่า
         " รู้สิ ฉันรู้ทุกอย่าง รู้ว่าอาณาจักรสยามของฉันจะไม่ตกเป็นเมืองขึ้นของใคร "
         " เพราะเหตุใด ? "
         กษัตริย์โรบอมบ์ตรัสถาม
         " ก็เพราะอาณาจักรสยามมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คอยปกปักษ์รักษาให้รอดพ้นจากการยึดครองของต่างชาติมาได้น่ะสิ "
         " ข้าไม่เชื่อว่าจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของข้าไปได้ "
         " ไม่เพียงแค่นั้น อาณาจักรสยามของพวกเรายังมีของวิเศษยิ่งแห่งมหาจักรภพนี้อีกด้วย "
         จ้อยเริ่มคุยโม้เป็นการใหญ่ แต่ก็ได้ผล เพราะกษัตริยโรบอมบ์กับพ่อมดท๊อปเปอร์ถึงกับตกตะลึงพรึงเพริดเปิดตาอ้าปากค้างในทันทีที่ได้ยินจ้อยพูด
         " หา... !! ของวิเศษเหรอ "
         พ่อมดท๊อปเปอร์กล่าวจบจ้อยยิ้มรับพลางว่า
         " ถูกต้องแล้ว "
         " มันคืออะไร ? "
         กษัตริย์โรบอมบ์ตรัสถามขึ้น ซึ่งจ้อยก็รีบสาธยายเป็นการใหญ่
         " คันฉ่องวิเศษ ไงล่ะ เป็นกระจกวิเศษที่หากผู้ใดได้ครอบครองแล้วก็จะเป็นเจ้าโลกเจ้าพิภพเลยทีเดียว "
         " เจ้าโลกเจ้าพิภพเลยเชียวเหรอ !!?? "
         กษัตริย์โรบอมบ์เริ่มสนพระทัยในคันฉ่องมากยิ่งขึ้นไปอีก ซึ่งความละโมบและมักใหญ่ใฝ่สูงก็เข้าครอบงำทั้งพ่อมดท๊อปเปอร์และกษัตริย์โรบอมบ์พระองค์นั้น
         ท่ามกลางความตื่นตะลึงในเรื่องที่จ้อยเล่า ไม่มีผู้ใดทันสังเกตุเลยว่า ที่กราบเรือด้านหนึ่ง มีนินจาชุดดำแอบซุกตัวฟังเรื่องราวทั้งหมดอยู่อย่างเงียบเชียบ ครั้นสบโอกาสเหมาะ นินจาชุดดำผู้นั้นพลันฉวยจังหวะเหินกายฝ่าความมืดหลบหนีไปอย่างไร้ร่องรอยโดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้
         กษัตริย์โรบอมบ์ตรัสอีกว่า
         " เจ้าจะต้องนำทางพวกเราไปเอาคันฉ่องนั้นมา "
         จ้อยนึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจพลางว่า
         " ได้... แต่พวกคุณต้องช่วยเหลือพวกฉันออกมาจากปราสาทของโชกุนเสียก่อน ฉันถึงจะยอมพาไป "
         " ตกลง "
         พ่อมดท๊อปเปอร์กล่าว
         ทันใดกันนั้นเอง... เสียงอุ้มก็ตวาดก้องไปทั่วท้องฟ้าว่า
         " ไม่ได้นะจ้อย !! "
         ฉับพลันทันที บังเกิดประกายแสงสีต่างๆแวววาวไปทั่ว แล้วเทพคันฉ่อง ดล สุกิจ และอุ้ม ก็ปรากฏตัวขึ้นมาบนดาดฟ้าเรือนั้น
         " ดล สุกิจ อุ้ม พวกเธอออกมาได้อย่างไรน่ะ ? "
         จ้อยร้องถาม
         " ฉันช่วยออกมาเอง "
         เทพคันฉ่องว่าพลาง อุ้มก็ตวาดไปยังกษัตริย์โรบอมบ์และพรรคพวกว่า
         " เราจะไม่ยอมให้ความร่วมมือใดๆ ทั้งสิ้น "
         " ถูกต้อง... "
         จ้อยกล่าวเสริม ซึ่งพ่อมดท๊อปเปอร์ก็หันขวับมาทางจ้อยพลางว่า
         " อ้าว... ? แล้วเมื่อครู่นี้... "
         " ก็เมื่อครู่พวกฉันยังไม่มากันนี่ แต่ตอนนี้พวกฉันออกมาได้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องให้ความช่วยเหลืออีกต่อไป "
         จ้อยยิ้มแก้มปริ ซึ่งกษัตริย์โรบอมบ์ก็พิโรธจัด ทรงมีพระดำรัสลั่น
         " กำจัดพวกมันซะ ท๊อปเปอร์ "
         พ่อมดท๊อปเปอร์เผยมือขวาออก พลันปรากฏเป็นไม้เท้ายาวอันหนึ่ง เขาควงมันไปมาพลางร่ายเวทย์ แล้วท้องทะเลบริเวณนั้นก็เริ่มปั่นป่วน กระแสน้ำรวมตัวกันพวยพุ่งขึ้นมาเป็นกรวยหลายสายและโยกไหวไปมาในอากาศ สายฟ้าฟาดฟันลงมายังท้องน้ำอย่างบ้าคลั่งมิหยุดหย่อน พายุก่อตัวขึ้นและกระหน่ำซ้ำซัดจนเรือรบโยกคลอนโคลงเคลงอย่างน่าสะพรึงกลัวจนทุกคนต้องหาที่ยึดเกาะเอาไว้
         ทันใด... ปรากฏมังกร 5 หัว ผุดขึ้นมาจากท้องมหาสมุทรอย่างฉับพลัน มันพ่นไฟ น้ำ ลม หิมะ และลาวา สีแดงเดือดขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้วแตกกระจายไปทั่วทิศ ทุกคนบนเรือต่างหลบสิ่งที่มันพ่นออกมากันเป็นพัลวัน เว้นแต่พ่อมดท๊อปเปอร์และเทพคันฉ่องที่ยืนประจันหน้ากันอยู่อย่างไม่หวั่นเกรงสิ่งใด
         มังกร 5 หัวหันมาทางเทพคันฉ่องก่อนรวบรวมพลังภายในตัวแล้วพ่นทั้งไฟ น้ำ ลม หิมะ และลาวาเดือดเข้าใส่ในทันที
         เทพคันฉ่องพยุงกายให้นิ่งอยู่กับที่ แล้วใช้มือทั้งสองข้างวาดเป็นรูปวงกลมขนาดใหญ่ บังเกิดเป็นกระจกโค้งขนาดมหึมาขวางกั้นตนเองจากสิ่งที่เจ้ามังกรร้ายนั้นพ่นออกมา
         ไฟ น้ำ ลม หิมะ และลาวาเดือด พุ่งปะทะกระจกโค้งก่อนจะสะท้อนกลับไปปะทะร่างมังกร 5 หัวนั้นจนตัวมันค่อยๆละลายลงอย่างช้าๆ ท่ามกลางเสียงร้องครวญครางอย่างโหยหวนที่มันเปล่งออกมา แล้วร่างอันน่าเกลียดน่ากลัวของมันก็ค่อยๆจมลงสู่ห้วงมหาสมุทรในทันใด
         พ่อมดท๊อปเปอร์รีบเผยมืออีกข้างหนึ่งออก ปรากฏเป็นลูกแก้วขนาดเล็กลูกหนึ่ง เขาขว้างมันไปในอากาศแล้วลูกแก้วนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้นจนเป็นลูกแก้วยักษ์พุ่งปะทะกระจกโค้งของเทพคันฉ่องจนแตกกระจายก่อนจะพุ่งชนร่างเทพคันฉ่องอย่างแรงและดันตัวเขาจนลอยละลิ่วตกจากเรือรบลงสู่ท้องมหาสมุทรในทันที
         " เทพคันฉ่อง !! "
         ดล สุกิจ จ้อย อุ้ม ตะโกนเรียก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาแต่อย่างใด
         " ออกเรือได้ "
         กษัตริย์โรบอมบ์ตรัสจบ เรือรบลำใหญ่ก็ค่อยๆเคลื่อนออกจากอ่าวญี่ปุ่นไปอย่างช้าๆ ทิ้งเทพคันฉ่องให้จมอยู่ใต้มหาสมุทรแต่เพียงผู้เดียว


( จบตอนที่ 8 โปรดติดตามต่อตอนที่ 9 )