ความคิดเห็นที่ 1 .                                              อยากให้ความรักเพื่อคนทั้งโลก                                        ส่งความปรารถนาดีปีใหม่ จากใจชาวค่ายคนหนึ่ง          อยากให้ความรักเพื่อคนทั้งโลก              อยากจะให้โชคเพื่อคนทั้งหล้า อยากให้รอยยิ้มลบคราบน้ำตา                         อยากให้ชีวาแก่คนทั้งปวง          อยากให้คนทุกข์พ้นทุกข์ลำเค็ญ             ความเคืองเข็ญแค้นยากลำบากใหญ่หลวง ให้หมดทุกข์สร้างสุขในใจทุกดวง                      อยากให้ปวงชนทุกข์เป็นสุขสันต์          อยากอุทิศชีวิตทั้งหมดนี้                       เพื่อสร้างความดีไม่เคยหวั่น จะเร่งสร้างทั้งคืนและทั้งวัน                              เพื่อชีวิตแสนสั้นนั้นมีราคา (1)          เหลียวย้อนกลับไปมองปี 2548 ที่เพิ่งผ่านไปสดๆ ร้อนๆ (ที่นี่ร้อนมาก ขอบอก) แล้วก็นึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาหนึบๆ          "อยากให้ความรักเพื่อคนทั้งโลก"  เพลงที่เราร้องกันอย่างสนุกสนาน ตบมือยิ้มเบิกบานกันในค่ายในชมรม  จำไม่ได้เสียแล้วว่าเป็นเพลงของวงอะไร รู้แต่เป็นเพลงยุคตุลาฯ  รู้สึกว่าจะมาจากบทกวีเพื่อชีวิตในช่วงนั้นด้วยซ้ำ  เนื้อที่เราร้องกันอยู่จะถูกต้องแค่ไหนก็ไม่อาจจะคาดเดา  แต่ที่แน่ๆ ความหมายของเพลงไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากวันนั้นสักกี่มากน้อย          หรือเปล่า... . แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 49 13:18:51 จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:01:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . (2)          บทความนี้มีที่มามากมายหลายแขนงเหลือเกิน ถ้าอ่านไปจนจบแล้วคงจะรู้  แต่ที่ขอบอกกล่าวขอบคุณไว้ตรงนี้ คือน้องสาวคนที่เกิดวันสุดท้ายของปี  เมื่อหลายเดือนก่อนตอนที่ผมสอบถามหาข้อมูลบางอย่างเพื่อใช้ประกอบงานเขียน น้องสาวคนนี้ปิดท้ายข้อมูลที่เธอส่งมาว่า "พี่จะเขียนเรื่องใหม่เหรอ เอาแนวอ่านแล้วให้คนไทยรักกัน รักกันได้ไหม ภาคใต้เรามันน่าเศร้ามากเลย"  ผมตอบไปว่า กลัวเขียนแล้วจะออกแนวอ่านแล้วทะเลาะกันเสียมากกว่า เพราะเป็นที่รู้กันว่าคนเขียนนิสัยไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่  (เอิ่ม...นะ)          แต่ที่ผมไม่ได้บอกไปก็คือ พี่จะเขียนให้อ่านแล้วรักกันได้ยังไงน้องเอ๋ย ในเมื่อพี่เองก็ยังเศร้าสลดหดหู่อยู่ทุกครั้ง ที่นึกถึงเรื่องราวเหล่านี้ . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:02:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . (3)          ช่วงเดือนธันวา มีข่าวมโหระทึกครึกโครมว่าด้วยความรุนแรงที่ชายหาดแห่งหนึ่งในซิดนี่ย์ ประเทศออสเตรเลีย  ผมไม่นึกว่าข่าวจะดังไปถึงเมืองไทย เพราะมันดูเหมือนกับเป็นเรื่องระดับ "ท้องถิ่น" แค่นั้นเอง            แปลกใจมากเมื่อเพื่อนคนไทยซึ่งเดินทางมาซิดนี่ย์ช่วงคริสต์มาสบอกว่า ไม่กล้าออกไปเดินกลางค่ำกลางคืน กลัวจะไม่ปลอดภัย ทั้งที่ไอ้เพื่อนคนนี้มันมาซิดนี่ย์นับสิบครั้งแล้ว  แถมก่อนมายังเกิดอาการลังเลอีกต่างหาก เพื่อนๆ (ของมัน) ก็พากันท้วงติงว่าจะไปแน่เหรอ  น่ากลัวนะเว้ย  ทั้งที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นห่างไกลตัวเมืองซิดนี่ย์โขอยู่  ไม่น่าจะมีอะไรน่ากังวลเลย          เพื่อนเล่าให้ฟังว่า ข่าวลงครึกโครมมากว่า ร้านอาหารและรถยนต์ของสุภาพสตรีไทยคนหนึ่ง ถูกทุบทำลายเสียหาย  ถ้าผมจำที่เพื่อนเล่าไม่ผิด คาดว่าเป็นฝีมือของกลุ่มวัยรุ่นเชื้อสายอาหรับ          ผมเป็นคนที่ "หลังเขา" โดยเจตนา คือไม่ได้ติดตามข่าว เพราะยิ่งรับรู้มากก็ยิ่งหดหู่มากจนไม่เป็นอันคิดอะไรทำอะไร  (โปรดอย่าเอาเยี่ยงอย่าง)  แต่ได้อ่านรายงานภายในองค์กรแห่งหนึ่ง (ไม่อาจเปิดเผยที่มาได้) ซึ่งสรุปเรื่องราวพร้อมทั้งเสียงสะท้อนจากสื่อไทย  ถึงได้พอรู้เรื่องนี้อยู่บ้างก่อนที่จะได้ฟังจากปากเพื่อน          เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า สุดสัปดาห์วันหนึ่งบนชายหาดอันแสนสวยงามแห่งหนึ่งในฤดูร้อนของออสเตรเลีย (เว่อร์ไปรึเปล่าคุณ) ไลฟ์การ์ดบนชายหาดสองคนซึ่งเป็นฝรั่งผิวขาว ถูกรุมทำร้ายโดยวัยรุ่นหน้าตาบอกยี่ห้อว่าเป็นตะวันออกกลาง  จำไม่ได้แล้วว่าอาการเป็นยังไง แต่คงรุนแรงไม่ใช่น้อย เพราะสุดสัปดาห์ถัดมา หนุ่มฝรั่งออสซี่ผิวขาวรวมตัวกันที่ชายหาดแห่งนี้ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะถึงสองพันคน ดาหน้าเข้าทำร้ายใครก็ตามที่หน้าตาออกแนวอาหรับ  เกิดเป็นจลาจลใหญ่โตร้อนถึงตำรวจต้องเข้ามาจัดการ          หลังจากนั้นก็เกิดการลักลอบ "ล้างแค้น" ทุบทำลายร้านรวงและรถราในบริเวณชายหาดนั้น เชื่อว่าเป็นฝีมือของผู้มีเชื้อสายหรือ "หน้าตา" ตะวันออกกลาง ซึ่งโดนรุมตื้บไปเมื่อช่วงสุดสัปดาห์จลาจลนั้น  ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด เหตุร้ายที่เกิดขึ้นกับทรัพย์สินของสุภาพสตรีชาวไทย เป็นผลมาจากกิจกรรม "ตอบโต้" นี่เอง . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:03:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 . (4)          นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...          ผิดแล้วครับ  เรื่องนี้ไม่ใช่นิทาน และผมก็ไม่บังอาจจะ "บอก" ว่ามันสอนอะไร          แต่ที่ผมได้เรียนรู้กับตัวเองก็คือ มันง่ายเหลือเกินที่เราจะ "ตอบโต้ความโกรธแค้น ด้วยความโกรธแค้น"          ไม่อยากคิดว่าใครผิด  มีใครจะช่วยผมคิดบ้างมั้ยครับ          (ก) ถ้าผมเป็นเจ้าของทรัพย์สินที่เสียหาย ร่วมทุกข์เดียวกันกับคุณสุภาพสตรีชาวไทยคนนั้น ผมอาจจะอยากคิดว่า พวกวัยรุ่นหัวรุนแรงอาหรับที่มาทุบทำลายข้าวของนั่นแหละผิด          (ข) ถ้าผมเป็นคนที่มีหน้าตาละม้ายไปทางตะวันออกกลางที่ดวงตก ดันไปเดินอยู่แถวชายหาดช่วงสุดสัปดาห์จลาจลช่วงนั้น แล้วรับประทานบาทาเป็นตัวอย่างอาหารเสริมแจกฟรีสองข้างทาง  (ไม่ว่าผมจะเป็นคนอาหรับจริงๆ หรือเกิดในออสเตรเลียแต่มีเชื้อสายอาหรับ หรือเป็นคนชาติอื่นโดยสิ้นเชิงแต่หน้าตาพาซวย)  ผมคงจะอยากคิดว่า พวกหนุ่มออสซี่ผิวขาวเลือดร้อนไร้สติสองพันคนนั่นแหละผิด          (ค) ถ้าผมเป็นฝรั่งออสซี่ผิวขาว ที่รับรู้ข่าวคราวเรื่องไลฟ์การ์ดแสนดีผู้ดูแลความปลอดภัยให้ชุมชน โดนคนหน้าตาอาหรับรุมทำร้าย (ปางตาย? ข่าวครับข่าว)  ผมคงรู้สึกสงสารไลฟ์การ์ดสองคนนั้น และลงความเห็นว่าพวกคนอาหรับที่มารุมทำร้ายนั่นแหละผิด          หรือผมอาจจะเหมาเอาง่ายๆ ก็ได้ ว่าพวกคนที่หน้าตาอาหรับทั้งหลายนั่นแหละ เลวเหมือนกันทั้งหมด          มันง่ายใช่มั้ยครับ          ง่ายเหลือเกิน ที่เราจะ "ตอบโต้ความโกรธแค้น ด้วยความโกรธแค้น"          แต่สุดท้ายเราก็เห็นว่าไม่มีอะไรดีขึ้น มีแต่จะแย่ลงกว่าเดิม . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:03:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 . (5)          เหตุการณ์ในออสเตรเลียข้างบนมันคุ้นๆ มั้ยครับ          ไม่รู้มีใครรู้สึกเหมือนผมบ้างหรือเปล่า  มันทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์เรื่องนาวิกโยธินไทยสองคนในภาคใต้ของเราเองขึ้นมาตะหงิดๆ          ย้อนกลับไปไม่กี่เดือนก่อนหน้าเท่านั้นเอง  ถ้าจำไม่ผิด น่าจะผ่านพ้นกลางปี 2548 มาไม่นาน          ผมไม่สามารถจะเล่าสรุปเรื่องราวไว้ตรงนี้ได้ เพราะ (หนึ่ง) ผมเป็นคน "หลังเขา" ตามที่บอกไว้แล้ว (สอง) ผมมั่นใจว่าผู้อ่านส่วนใหญ่อยู่ในประเทศไทย หรืออย่างน้อยก็รับรู้ข่าวสารจากเมืองไทยมากกว่าผม  (และสาม) ผมอยู่นี่ได้ยินข่าวลือมากเสียจนชักไม่แน่ใจว่า อันไหนเชื่อถือได้แค่ไหนแล้ว  เล่าไปก็มั่วเปล่าๆ          ที่แน่ๆ ข่าวนี้สร้างความรู้สึกสลดหดหู่ให้กับคนไทย (และไม่ไทย) ที่รับรู้มากมายหลายคนเหลือเกิน          แต่ผมไม่แน่ใจว่านอกจากความรู้สึกสลดหดหู่แล้ว มันยังสร้างความรู้สึก "โกรธแค้น" ขึ้นมาในใจใครด้วยหรือเปล่า          เพราะผมชักจะเห็นแล้วว่า มันง่ายเหลือเกิน ที่เราจะตอบโต้ความโกรธแค้น ด้วยความโกรธแค้นของเราเอง... . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:04:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 . (6)          วันหนึ่งหลังจากเหตุการณ์นาวิกโยธินไทยในภาคใต้ไม่นาน ที่โต๊ะอาหารค่ำมีชาวไทยคนหนึ่งและฝรั่งผิวขาวออสซี่สองคนนั่งอยู่ด้วยกัน            ช่วงนั้นข่าวคราวว่าด้วย "มุสลิม" กับ "การก่อการร้าย" กำลัง "ร้อน"  ในเมืองไทยมีเหตุนาวิกโยธินไปหมาดๆ เรียกว่ายังสดใหม่ในความรู้สึก เพื่อนชาวไทยคนนั้นยังเคยพูดคุยเรื่องนี้กับผมอยู่สองสามครั้ง  ถ้าจำไม่ผิด ที่ลอนดอนเพิ่งเกิดเหตุการณ์วางระเบิดรถไฟใต้ดินและรถโดยสารครั้งแรกไป  ใกล้ๆ กับที่เป็นช่วงเวลาถือศีลอดของศาสนาอิสลามพอดี  รายการโทรทัศน์ของออสเตรเลียก็หยิบยกเรื่องการก่อการร้ายมานำเสนออยู่หลายครั้ง          เสียวสิครับ          เขาว่ากันว่ามีอยู่สามหัวข้อที่เป็นเรื่องต้องห้าม สำหรับการสนทนากับคนเพิ่งรู้จักกัน  แต่แม้กับคนที่รู้จักกันมานานมากแล้ว สามหัวข้อที่ว่านี่ก็ยังเป็นเรื่อง "sensitive" อยู่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนที่ไม่ชอบการเผชิญหน้าอย่างผม          ถ้าซื้อหวย (บนดิน) ก็ถูกไปแล้ว  โต๊ะอาหารวันนั้น เราล่อเข้าไปสองในสาม ทั้งหัวข้อ "การเมือง" และ "ศาสนา" แบบทูอินวันซื้อหนึ่งแถมหนึ่งทีเดียว          เพื่อนชาวไทยเล่า "ข่าว" เรื่องนาวิกโยธินผู้โชคร้ายและ "ความโหดร้าย" ที่เกิดขึ้นกับนาวิกโยธินทั้งสองให้ฟัง  (ผมใส่เครื่องหมายคำพูดตรง "ข่าว"  เพราะทราบว่ามันมีที่มาหลายแหล่ง ทั้งจากสื่อออนไลน์หน้าจอ และจากหูโทรศัพท์)  ผมไม่ทราบว่าส่วนไหนของเรื่องมีความ "ถูกต้องเที่ยงตรง" เพียงใด ส่วนไหนของเรื่องเป็นอารมณ์ความรู้สึกของ "สื่อ"  และส่วนไหนของเรื่องที่ "บังเอิญพลัดหลง" เข้ามาใน "ข่าว" โดยที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง          ที่แน่ๆ "มุสลิม" เป็นประเด็นร่วมไปเสียแล้ว  จากมุสลิมไทย ไปยังมุสลิมโลก วกกลับมายังมุสลิมออสเตรเลีย          ฝรั่งผิวขาวชาวออสซี่ที่ร่วมโต๊ะสองคน มีความเห็นต่างกันอย่างมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่มีความใกล้ชิดกันมาก แต่ก็นั่นแหละ คนใกล้ชิดกันไม่จำเป็นต้องคิดเหมือนกันใช่มั้ยครับ          ในขณะที่คนหนึ่งลงความเห็นว่า ชาวมุสลิมเป็นพวกหัวรุนแรงและก่อปัญหาให้กับสังคมโลกและออสเตรเลีย ไม่น่าจะยอมรับเข้ามาในประเทศออสเตรเลียตั้งแต่ต้น จะตัดปัญหาไปได้เยอะ  อีกคนหนึ่งบอกว่า คนมุสลิมที่ดีมีมากมาย เพื่อนร่วมงานที่เป็นมุสลิม (ในหน่วยงานสำคัญมากแห่งหนึ่งของรัฐ) ก็เป็นคนดีมากและมีความสามารถอีกต่างหาก (หาได้ยากแม้ในหมู่ฝรั่งผิวขาว "เจ้าของ" ประเทศ) . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:04:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 . (7)          ผมรู้สึกว่าต้อง "ออกเสียง" บ้าง          ไม่ใช่ว่าต้องการ "ปกป้อง"  เพราะผมไม่บังอาจออกมาปกป้องใครได้ (ตัวเองยังเอาไม่ค่อยรอด)  และป่วยการที่จะบอกเล่าถึง "ความรู้สึก"  เพราะที่สุดแล้วมันก็เป็นแค่ความรู้สึก "ของผม" ไม่ได้ช่วยอะไร          แต่ก็สารภาพว่าทุกครั้งที่คุยเรื่องพวกนี้ ผมต้องรู้สึก "ร้อน" ขึ้นมาทันที          ทำไมต้องเหมาโหล ? . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:04:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 . (8)          ก่อนหน้าอาหารค่ำวันนั้นไม่นาน บังเอิญอย่างแรงที่ผมนั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์ตอนที่รายการประเภทเหตุการณ์บ้านเมืองกำลังออกอากาศอยู่พอดี          ตอนนั้นเขากำลังสัมภาษณ์ศาสตราจารย์ชาวอินโดนีเซียท่านหนึ่ง ด้านรัฐศาสตร์มั้งครับจำไม่ได้เสียแล้ว  ผู้สัมภาษณ์เป็นพิธีกรท่าทางเก๋าทีเดียว (ขาวทั้งผิวทั้งหนวดเคราและเส้นผม)  พูดคุยกันเรื่องการก่อการร้ายของมุสลิมนี่แหละ  ช่วงนั้นเป็นช่วงหลังจากเหตุระเบิดในลอนดอน และเป็นช่วงเริ่มการถือศีลอดพอดี          ศาสตราจารย์ตอบคำถามจากห้องส่งในประเทศอินโดนีเซีย รู้สึกจะมีผู้ชมด้วยมั้งครับไม่แน่ใจ  ส่วนพิธีกรสัมภาษณ์ไปจากทางออสเตรเลีย  ท่านศาสตราจารย์แกตอบเป็นภาษาอังกฤษชัดเจนเข้าใจง่าย และไม่มีทีท่าโกรธเคืองอะไร แม้การตั้งคำถามของฝ่ายพิธีกรจะเป็นในแนวเดียวกันกับพิธีกรรายการทำนองนี้ในเมืองไทยเดียะ คือถามแบบค่อนข้างคาดคั้น ดูไม่ค่อยให้เกียรติคนถูกถามเท่าไหร่          ช่วงท้าย พิธีกรถามทำนองว่า เป็นไปได้อย่างไรที่ศาสนาอิสลามมีการถือศีลอดเพื่อชำระจิตใจให้บริสุทธิ์ แต่ในขณะเดียวกันชาวมุสลิมก็มีความโหดร้ายไร้มนุษยธรรมถึงขนาดวางระเบิดสถานีรถไฟใต้ดินและรถโดยสารในลอนดอน ทำให้มีผู้เสียชีวิตมากมาย          ผมจำการใช้ข้อความของพิธีกรไม่ได้เสียแล้ว จำได้แต่ว่าฟังแล้วอึ้งมาก คือนึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจะมีคำถามแบบนี้ได้  แล้วท่าทีที่พิธีกรใช้ก็ดูกล่าวหาและจาบจ้วงศาสนาของคนอื่นเสียจนผมรู้สึกฉุนขึ้นมาติดหมัด          ศาสตราจารย์ฉุนหรือเปล่าผมดูไม่ออก แต่คำตอบของแกคือ การที่มีผู้ก่อการร้ายจำนวนหนึ่งเป็นชาวมุสลิม ไม่ได้แปลว่าชาวมุสลิม "ทุกคน" เป็นผู้ก่อการร้าย  ในอินโดนีเซียซึ่งประชากรส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลาม ประชาชนใช้ชีวิตของตัวเองตามปกติเหมือนชาวออสเตรเลีย  ไม่ได้มีส่วนร่วมเป็นสมาชิกขบวนการก่อการร้าย ไม่ได้รักความรุนแรง ไม่ได้มีความโหดร้ายทารุณเป็นพื้นฐานของจิตใจอย่างที่อาจจะมีคนเข้าใจ          แกยังเล่าเพิ่มเติมว่า ในช่วงก่อนวันเริ่มถือศีลอดมีปรากฏการณ์ใหม่เกิดขึ้นในสังคมอินโดนีเซีย  นั่นคือผู้คนเดินหาซื้อหนังสือว่าด้วยการรับมือและการช่วยกันต่อต้านการก่อการร้ายตามแผง  ชาวมุสลิมในอินโดนีเซียส่วนหนึ่งมีความคิดว่าพวกเขาจะต้องช่วยกันดูแลคนละไม้คนละมือด้วย          และแกเตือนไม่ให้ลืมว่า ในเหตุการณ์ระเบิดที่บาหลีเมื่อสองสามปีก่อน มีชาวมุสลิมอินโดนีเซียบาดเจ็บล้มตายไม่น้อยด้วย ไม่ใช่เพียงนักท่องเที่ยวฝรั่งเท่านั้น  และในเหตุการณ์ระเบิดที่รั้วสถานทูตออสเตรเลียกรุงจาการ์ต้าปีนี้ ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเช่นพนักงานรักษาความปลอดภัย ล้วนเป็นชาวมุสลิมอินโดนีเซียทั้งสิ้น  ชาวมุสลิมเองก็ได้รับความเจ็บปวดจากการกระทำของกลุ่มผู้ก่อการร้ายด้วยเช่นกัน . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:06:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 . (9)          นี่ยังไม่นับว่า ชาวมุสลิมทั่วไป ได้รับความ "โกรธแค้น" จาก "คนอื่น" ทั่วโลกเป็นของแถม          ทั้งที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการกระทำโหดร้ายรุนแรงเลยแม้แต่น้อย          ผมไม่นึกมาก่อน ว่าการโกรธแค้นแบบ "เหมาโหล" มันทำให้เกิดความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับไฟลามทุ่ง . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:07:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 . (10)          ในรายการโทรทัศน์รายการเดียวกัน ผู้สื่อข่าวจากออสเตรเลียเข้าไปสัมภาษณ์มือวางระเบิดในเหตุการณ์บาหลี  ซึ่งถูกจับตัวได้มาสามสี่คนและยังมีหลบรอดไปได้อีกบ้าง  ขณะนั้นอยู่ในขั้นตอนของการพิจารณาคดี ผมจำไม่ได้ว่าเรื่องถึงศาลชั้นไหน เดาว่าผลการพิพากษาขั้นต้นลงโทษประหาร และจำเลยยื่นอุทธรณ์หรืออะไรทำนองนี้          หลังจากส่วนของสารคดีว่าด้วยขบวนการไต่สวน ผู้สื่อข่าวมีโอกาสถามจำเลยในขณะที่กำลังถูกคุมตัวขึ้นรถกลับเรือนจำในทำนองว่า คิดว่าตัวเองทำผิดหรือไม่ที่ทำให้คนมากมายเสียชีวิต รู้สึกเสียใจในการกระทำของตัวเองหรือไม่ ทำไมถึงตัดสินใจทำลงไป          จำเลยบางคนไม่ยอมตอบคำถาม เป็นไปได้ว่าอาจรับรู้เพียงบางส่วนของแผนการจริงอย่างที่กล่าวอ้าง  แต่ที่น่าเศร้าคือจำเลยคนหนึ่งเป็นชายหนุ่มตอบอย่างหน้าชื่นตาบานว่า ไม่คิดว่าตัวเองทำผิดและไม่เสียใจ  เขา "โกรธแค้น" และเกลียดชังฝรั่งผิวขาวที่กดขี่ย่ำยีคนมุสลิม  เขาคิดว่าเขาได้ทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว  แม้จะมีคนมุสลิมเสียชีวิตแต่คนเหล่านั้นก็จะได้ไปพบพระเจ้า          ต่อคำแย้งที่ว่า ฝรั่งผิวขาวที่เสียชีวิตจากเหตุระเบิดไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการกดขี่ย่ำยีมุสลิม  มือวางระเบิดเพียงแต่ย้ำความเห็น (และความรู้สึก ?) ของตนเองทำนองว่า ฝรั่งผิวขาวเลวเหมือนกันหมด . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:07:45 ]

ความคิดเห็นที่ 11 . (11)          ง่ายเหลือเกินครับ ที่จะ "ตอบโต้ความโกรธแค้น ด้วยความโกรธแค้น"          และทัศนคติแบบ "เหมาโหล" นี้ก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น มีแต่จะเลวร้ายลง          ย้อนกลับไปที่โต๊ะอาหารค่ำวันนั้น  ผมเล่าเรื่องราวจากรายการโทรทัศน์รายการนี้ให้เพื่อนทั้งสามฟัง          เพื่อนฝรั่งคนที่เห็นว่ามุสลิมเลวร้ายเหมือนกันหมดร้องอุทานว่า นั่นมันไม่แฟร์เลย  เมื่อรัฐบาลออสเตรเลียเข้าร่วมสงครามกับสหรัฐและอังกฤษ ประชาชนออสเตรเลียจำนวนมากชุมนุมประท้วงรัฐบาล เรียกร้องให้ถอนตัวจากสงครามที่หลายคนลงความเห็นว่าอัปยศครั้งนี้          ผมได้แต่ยิ้ม ทั้งที่ในใจยังร้อนอยู่          ขนาดเป็นสิ่งที่ "รัฐบาล" ทำ ยังไม่ได้หมายความว่าชาวออสเตรเลีย "ทุกคน" เห็นด้วย          แล้วสิ่งที่ "กลุ่มผู้ก่อการร้ายชาวมุสลิม" กลุ่มหนึ่งทำ ไม่ใช่รัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งเสียด้วยซ้ำ          มันยุติธรรมแล้วหรือที่จะไปกล่าวหาเขาเหมาโหล และโกรธแค้นชิงชังเขาอย่างนั้น          บางทีคนเราก็ลืมที่จะ "ยุติธรรม" กับคนอื่น มานึกได้ก็ต่อเมื่อรู้สึกว่าตัวเอง "ไม่ได้รับความยุติธรรม" บ้าง . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:08:23 ]

ความคิดเห็นที่ 12 . (12)          มาว่าด้วยเรื่องสงคราม "อัปยศ" คราวนั้น          อีกคราวหนึ่ง คนละวันกันแต่ก็บังเอิญอีกเช่นกัน ที่ผมนั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์ (สาบานก็ได้เอ้าว่าผมไม่ได้ดูทีวีมากมายขนาดนั้น) ตอนที่มีสารคดีเรื่องการตัดสินใจเข้าสงครามของสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักร (อังกฤษ)          สารคดียาวเป็นชั่วโมง ขุดคุ้นหลักฐานมากมาย ทั้งเอกสารและภาพวิดีโอการประชุมรัฐสภา  สัมภาษณ์เจ้าหน้าที่ระดับสูงของทั้งสหรัฐและอังกฤษ  รายละเอียดเยอะจนผมจำไม่ไหว          แต่สรุปได้ว่า ประธานาธิบดีสหรัฐ และนายกรัฐมนตรีอังกฤษ นำเสนอข้อมูลที่บิดเบือนต่อรัฐสภาของทั้งสองประเทศ เพื่อให้สภาลงมติรับรองการเคลื่อนพลเข้าสงคราม          เหตุผลหลักของการเสนอขอมติเปิดฉากสงครามกับอิรักคือ ข้ออ้างว่ามีการผลิตและสะสมอาวุธนิวเคลียร์ซึ่งจะเป็นภัยคุกคามความสงบสุขของสังคมโลกอย่างใหญ่หลวง  ซึ่งก่อนหน้านั้น สหประชาชาติ (ในฐานะองค์กรกลาง) ได้ส่งคณะทำงานเข้าไปในอิรักเพื่อสำรวจข้อมูล ค้นหาแหล่งอาวุธดังกล่าว          สารคดีเรื่องนี้แสดงเอกสารรายงานและคำยืนยันจากเจ้าหน้าที่ระดับสูงว่า ในขณะที่รัฐบาลทั้งสองชาติกำลังยื่นของมติจากสภานั้น ไม่มีหลักฐานใดเลยที่แสดงว่าอิรักมี "ความผิด" ตามที่ถูกกล่าวหาจากรัฐบาลทั้งสองชาติจริง          สารคดีเรื่องนี้ยังแสดงให้เห็นอีกว่า คำกล่าวของผู้นำทั้งสองประเทศต่อทั้งสองสภา (หลักฐานในวิดีโอ) มีลักษณะส่อเจตนาให้สภาเข้าใจผิดว่าอิรักมีอาวุธดังกล่าวจริงและเป็น "อันตราย" ต่อสังคมโลกอย่างรุนแรง จึงมีความจำเป็น "เร่งด่วน" ที่ต้องเปิดฉากการโจมตีทันทีโดยไม่รอช้า          ถ้าคุณได้ฟังคำกล่าวอย่างที่ผมได้ฟัง คุณจะรู้ได้ทันทีว่าคำกล่าวนั้น "สร้างแรงบันดาลใจ" ให้กับผู้ฟังเป็นอย่างยิ่ง  พอดีว่าสารคดีบอกไว้ก่อนแล้วว่าหลักฐานแสดงไว้อย่างไร  ผมเลยไม่ยักเกิดแรงบันดาลใจจากคำกล่าวนั้น  แต่เกิดความสลดใจอย่างรุนแรงแทน          และแน่นอนว่า เรื่องมาแดงเอาก็ป่านนี้ เมื่อสงครามผ่านไปแล้ว อะไรๆ ผ่านไปแล้ว          จริงอยู่ หลังจากสงครามจบ  มีการค้นพบ "วัตถุอันตราย" ในอิรัก  แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ "ผิด" กลายเป็น "ถูก" ได้  ผู้ให้สัมภาษณ์คนหนึ่งถึงกับเอาคอพาดเขียง พูดอย่างไม่อ้อมค้อมว่า เบื้องหลังสงครามนี้คือ "ความมั่งคั่ง"            ทำให้ผมรู้สึกขึ้นมาทันทีว่า ความ "ไร้มนุษยธรรม" ในระบอบการปกครองของฮุสเซ็นที่เอ่ยอ้างกันนักหนา แท้ที่จริงเป็นแค่ "ผักชี" เท่านั้น อย่าว่าแต่น้ำจิ้มเลย . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:09:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 . (13)          ทำไมถึงว่าความ "ไร้มนุษยธรรม" ในระบอบการปกครองแบบเผด็จการเบ็ดเสร็จของฮุสเซ็นเป็นแค่ผักชี          ข่าวและวิดีโอคลิปที่เล็ดรอดออกมาหลายชิ้น แสดงให้เห็นว่าทหารของอเมริกันและอังกฤษ มีชื่อเสียงฉาวโฉ่เป็นอย่างมากในการทารุณเชลยสงครามชาวอิรัก  ทั้งโดยทางความรู้สึก การทำร้ายร่างกาย และถึงขั้นเสียชีวิต  แม้แต่ทหารหญิงก็โหดเหี้ยมไม่แพ้ทหารชาย  ช่วงปีนี้อีกเหมือนกัน มีข่าวว่าโดนฟ้องขึ้นศาลทหารไปเรียบร้อยแล้ว          เมื่อเร็วๆ นี้ เพิ่งได้ข่าวว่าสหรัฐเพิ่ง "รู้สึกตัว" ออกกฎหมายห้ามใช้ความป่าเถื่อนรุนแรงกับเชลยศึกอย่างเด็ดขาด  ผมว่าถึงจะช้าไปมากก็ยังดีกว่าคิดไม่ได้เลย          มีเกร็ด "ขำๆ" ที่ผมขำไม่ค่อยออกอยู่อันหนึ่ง  วันหนึ่งเห็นสารคดี (อีกแล้ว  สาบานว่าไม่ได้นั่งเฝ้าทีวีจริงๆ) เรื่องการทำงานกับชุมชนในอิรักของทหารแคนาดา  ปรากฏว่าเข้ากับชาวอิรักได้เป็นอย่างดี ช่วยเหลือเกื้อกูลกันอย่างเป็นมิตร เรียกว่าดูแล้วไม่น่าเชื่อ  (ทหารของชาติตะวันตกต่างๆ จะแบ่งเขตกันเข้าไปดูแลความสงบเรียบร้อยในอิรักหลังสงครามเลิก)  ในขณะที่ชาวอิรักเกลียดทหารอเมริกันกับทหารอังกฤษมาก ปะทะกันไม่เว้นแต่ละวัน          อันนั้นไม่ใช่เกร็ดครับ เกร็ด "ขำๆ" ของผมอยู่ตรงนี้ เพื่อนชาวออสซี่ของผมได้คุยกับเจ้าหน้าที่นิวซีแลนด์คนหนึ่ง เขาเล่าให้ฟังว่าเขา (นิวซีแลนด์) ได้คุยกับเจ้าหน้าที่ด้านการทหารของสหรัฐ เรื่องการดูแลความเรียบร้อยในอิรัก  เจ้าหน้าที่สหรัฐบอกว่า อยากจะขอศึกษาเอกสาร "คู่มือ" การปฏิบัติงานหน่อยได้ไหม จะให้ทหารสหรัฐเอาไปประยุกต์ใช้บ้าง          เจ้าหน้าที่นิวซีแลนด์งง บอกว่าคู่มืออะไร ไม่มีคู่มือนี่ ทำไมเหรอ  เจ้าหน้าที่สหรัฐบอกว่าเป็นไปได้ยังไง พื้นที่ของทหารนิวซีแลนด์ช่างสงบสุขดีเหลือเกิน ไม่มีการปะทะรายวันอย่างพื้นที่สหรัฐเลย          ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าหน้าที่นิวซีแลนด์ตอบว่ายังไง แต่คราวนี้ผมงง  เพื่อนผมเลยอธิบายว่า สิ่งที่แตกต่างสิ่งหนึ่งก็คือ ทหารนิวซีแลนด์ปฏิบัติของชาวอิรักในพื้นที่อย่าง "เพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง" (as other human beings)  สิ่งนี้คงไม่มีในคู่มือการปฏิบัติงานของทหารสหรัฐกระมัง          ผมขำไม่ออก . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:09:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 . (14)          ดูสารคดีเรื่องการ "ปั่นหัว" สภาแล้ว ทำให้ผมนึกสงสัยว่า เรา "เชื่อ" ในข่าวสารข้อมูลที่ได้รับแค่ไหน  เชื่อง่ายไปหรือเปล่า...  (ผมยิ่งเป็นโรคเชื่อง่ายอยู่ด้วย)          มีรายการโทรทัศน์รายการหนึ่ง สั้นๆ สัปดาห์ละครั้ง เป็นการจับผิด "สื่อ" ไม่ว่าจะโทรทัศน์หรือสิ่งพิมพ์ เวลานำเสนออะไรคลาดเคลื่อน ไม่ตรงความเป็นจริง  รายการนี้ผมดูหลายทีแล้ว มีอะไรขำไม่ออกหลายครั้งเหมือนกัน  แต่มีเรื่องที่ขำไม่ออกที่สุดอยู่เรื่องหนึ่ง          สืบเนื่องมาจากสถานีโทรทัศน์อีกช่อง (ขอสงวนนาม เพราะคุณคงไม่รู้จัก) ออกอากาศสารคดีท้องถิ่น เป็นผู้ผลิตมือใหม่ไฟแรง ไปสัมภาษณ์หนุ่มวัยรุ่นมุสลิมกลุ่มหนึ่งซึ่งอาศัยอยู่ในเขตชานเมืองทางตะวันตกของซิดนี่ย์  นอกจากสัมภาษณ์แล้วยังติดตามไปร่วม "ดู" และถ่ายทำการใช้ชีวิตของหนุ่มกลุ่มนี้ด้วย          ปรากฏว่าหลังจากรายการนี้ออกอากาศ มีทั้งจดหมายและโทรศัพท์เข้าไปยังสื่อมวลชนมากมาย จากฝรั่งผิวขาวชาวออสซี่ แสดงความ "โกรธเกรี้ยว" ต่อกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนี้มาก ลงในหน้าจดหมายผู้อ่านของหนังสือพิมพ์หลายฉบับ คุยออกอากาศในรายการวิทยุและโทรทัศน์  แสดงความคิดเห็นในเชิงลบต่อชาวมุสลิมในออสเตรเลียอย่างรุนแรง บางกรณีถึงกับสาดเสียเทเสีย          มันเกิดอะไรกันขึ้นหรือ กลุ่มวัยรุ่นมุสลิมกลุ่มนี้เลวร้ายมากหรือ          ในรายการที่ออกอากาศ มีฉากหนึ่งที่สัมภาษณ์หนุ่มๆ ขณะนั่งอยู่ในรถยนต์ที่แล่นตามถนนยามค่ำคืน เปื้อนไปด้วยแสงสีของราตรี          หนุ่มคนหนึ่งพูดกับกล้องว่า  "We would never assimilate"          assimilate ในที่นี้หมายถึงการหลอมรวมเข้าเป็นส่วนหนึ่งในสังคม ซึ่งเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียวของสังคมออสเตรเลีย  และ (เชื่อหรือไม่) ถือเป็นความภาคภูมิใจใน "ความเป็นออสเตรเลีย" อย่างยิ่งประการหนึ่ง ว่าสังคมนี้เป็นเสมือน "เบ้าหลอม" (melting pot) ที่ไม่ว่าใครจะมาจากไหน ก็จะกลมกลืนกันเป็นชาวออสเตรเลียที่มีวัฒนธรรมอันหลากหลาย          ในข้อความ "We would never assimilate"  ส่อนัยยะว่า เราจะ "ไม่ยอม" หลอมรวมเป็นอันขาด  ทำให้ชาว "ออสซี่" หลายคนเป็นเดือดเป็นแค้นต่อชาวมุสลิมในประเทศอย่างแรง . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:10:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 . (15)          เรื่องราวมันเลวร้ายเพียงนั้นจริงน่ะหรือ          รายการจับผิดสื่อสั่วๆ (ขอโทษครับ ผมตั้งชื่อภาคภาษาไทยเอง) ดั้นด้นไปหาเทปต้นฉบับมาจนเจอ และเข้าไปสัมภาษณ์กลุ่มวัยรุ่นมุสลิม "ต้นตอของปัญหา" ได้ความอย่างนี้ครับ          ผู้ผลิตสารคดีเป็นหนุ่มฝรั่งไฟแรง อยากจะสร้างความเข้าใจอันดีระหว่างเชื้อชาติ เลยไปขอทางสถานีทำสารคดีชุดนี้  สถานี (สั่วๆ) แห่งนั้นบอกว่าให้ไปทำมา  ตาหนุ่มไฟแรงก็ไปคลุกคลีตีโมงกับกลุ่มหนุ่มมุสลิม และได้เรียนรู้อะไรดีๆ มากมาย          ผู้ผลิตไฟแรงส่งเทปให้ทางสถานี โดยยังไม่รู้ว่าจะได้ออกอากาศมั้ย เมื่อไหร่  เมื่อสถานีได้เทปไปแล้ว ก็เอาไปตัดต่อจัดทำเอง มีผู้บรรยายซึ่งเป็นคนของสถานี (ไม่ใช่ตาหนุ่มผู้ถือกล้องออกไปถ่าย) แล้วก็ออกอากาศจนเกิดความโกรธเกรี้ยวกันไปทั่ว          กลุ่มหนุ่มมุสลิมผู้เป็นดาราตัวร้าย เห็นรายการทีวีแล้วก็ได้แต่ช็อก  (ข่าวว่าตากล้องก็ช็อกด้วย)  เพราะอะไรหรือครับ  รายการจับผิดสื่อสั่วๆ เอาเทปเต็มๆ มาให้ดู ทั้งฉากเด็ดในรถที่ถูกตัดต่อ (ที่จริงตัดเฉยๆ) และฉากอื่นอีกหลายฉากที่แสดงให้เห็นถึงวิถีชีวิตสงบสุขตามแนวศาสนาอิสลาม ทั้งที่หนุ่มมุสลิมกลุ่มนี้ยังอายุน้อยแท้ๆ  ฝรั่งออสซี่ผิวขาววัยเดียวกันที่ติดยาก่ออาชญากรรมก็มีมากมาย          ฉากเด็ดในรถยนต์เต็มๆ เป็นแบบนี้ครับ            ตากล้องกับหนุ่มมุสลิมพูดคุยกันเรื่องการ assimilate หลอมรวมเข้ากับสังคมออสซี่  ฉากหลังเป็นแสงสียามราตรีของซิดนี่ย์  หนุ่มมุสลิมบอกว่า เวลาเราพูดถึงการหลอมรวม ที่แท้แล้วเราหมายถึงอะไร  "We would never assimilate if that means drinking . . ."  จำประโยคเต็มไม่ได้แล้ว แต่สรุปคือ ถ้าการ assimilate หมายถึงการต้องดื่มแอลกอฮอล์ (ฝรั่งผิวขาวออสซี่ดื่มค่อนข้างมาก และดื่มไวน์กับอาหารเป็นเรื่องปกติเหมือนเราดื่มน้ำ แต่ชาวมุสลิมไม่ดื่มเด็ดขาดครับ)  ใช้ชีวิตกลางคืน ฯลฯ  สิ่งที่พวกเขาเป็นคงเรียกว่า assimilate ไม่ได้  แต่ถ้ามันหมายถึงการใช้ชีวิตเป็นส่วนหนึ่งของสังคม พวกเขาก็เป็นสมาชิกที่ดีของสังคมอยู่แล้ว อะไรทำนองนั้น          ได้เห็นประโยคเต็มๆ แล้วอึ้งครับ          นึกไม่ออกจริงๆ ว่าทางสถานีคิดยังไง ถึงได้ "บิดเบือน" ได้หน้าตาเฉยขนาดนั้น  แล้วมันก็ทำให้ฝรั่งผิวขาวออสซี่หลายคน "ไม่พอใจ" ชาวมุสลิมออสซี่ไม่น้อยทีเดียว          อย่างนี้อนุญาตให้ผมเรียกสื่อประเภทนี้ว่าสื่อสั่วๆ เถอะนะครับ          ทำร้ายสังคมของตัวเองแท้ๆ . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:10:59 ]

ความคิดเห็นที่ 16 . (16)          กลับมาที่โต๊ะอาหารค่ำวันนั้น (เอ๊ะ ทำไมกลับมาอีกแล้ว)  ผมเล่าเรื่องนี้ให้วงสนทนาฟัง          วงจรแห่งความ "โกรธเกลียด" หมุนวนกันไปมาไม่รู้จบ          คนเป็นล้านในโลกนี้ ร่วมอยู่ในวงจรนี้  เรารับรู้ข้อมูลข่าวสาร เรื่องส่วนใหญ่ที่เรารับรู้ไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเราเอง เราไม่ได้รับผลกระทบโดยตรง ไม่ได้ถูกทุบตีทำร้าย และเราก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ ไม่รู้ว่าที่แท้แล้วมันเกิดอะไรกันขึ้น          แต่มัน "ง่าย" เหลือเกิน ที่เราจะ "ลงความเห็น" และร่วม "โกรธเกลียด" ไปด้วย          ครับ          ผมนึกถึงเรื่องความ "ร้อน" ในภาคใต้ของเราด้วย          จะหาว่าผมลำเอียงก็เอาเถอะ          แต่ผมรู้สึกเสียใจทุกครั้ง เวลามีคนไทยด้วยกันพูดถึงพี่น้องมุสลิมภาคใต้ของเราในทางลบแบบ "เหมาโหล"          คุณผู้อ่านครับ  ผมเชื่อว่าพี่น้องมุสลิมภาคใต้จำนวนมากของเรา ตกอยู่ในที่นั่งไม่ต่างกับชาวมุสลิมอินโดนีเซียหรือชาวมุสลิมในออสเตรเลียอยู่แง่หนึ่งคือ          ทั้งที่เขาได้รับความเจ็บปวดจากเหตุการณ์ความเป็นไปที่เกิดขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ได้รับความโกรธแค้นหรือถึงขั้นเกลียดชังจากคนอื่น  ...คนอื่นที่ "ลงความเห็น" จาก "ข่าวสาร" ที่รับฟัง โดยไม่อาจรู้ได้ว่าแท้ที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นในพื้นที่ และคนที่อยู่ในพื้นที่เขารู้สึกอะไรอย่างไรกันบ้าง...          จะหาว่าผมลำเอียงก็เอาเถอะครับ . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:11:37 ]

ความคิดเห็นที่ 17 . (17)          ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผมมีโอกาสได้ลงไปใต้สุดสองครั้ง ในเขตปัตตานีและนราธิวาส          ครั้งหนึ่งไปเยี่ยมเพื่อนสาวชาวค่ายของเรา ซึ่งได้ทำงานพื้นที่กับชุมชนชาวประมงชายฝั่งมุสลิมมาเกินสิบปีแล้ว และร่วมสร้างผลงานกับชุมชนในการพิทักษ์สิ่งแวดล้อมและทรัพยากรชายฝั่งอย่างน่าชื่นชม          อีกครั้งหนึ่งเป็นการลงพื้นที่ในการทำงาน  วันหนึ่งผมเดินทางลึกเข้าไปในหมู่บ้านบนเขาเพื่อประชุมกับกลุ่มชาวบ้านซึ่งเป็นชาวมุสลิมเรื่องโครงการพัฒนาชุมชนและสิ่งแวดล้อม          ระหว่างที่เราประชุมกันอยู่ในบ้านผู้นำคนหนึ่ง ตอนเที่ยงตรงมีเสียงระฆังจากฝั่งตรงข้ามถนนบอกเวลาละหมาด  ผมถามบรรดาผู้นำว่าจะพักประชุมก่อนไหม เดี๋ยวมาว่ากันต่อ  แต่วงประชุมบอกว่าคุยต่อได้ไม่เป็นไร          หลังจากนั้นซักชั่วโมงหนึ่งตอนพักกินข้าว ระหว่างเดินไปบ้านข้างๆ ที่เตรียมอาหาร พ่อเฒ่าคนหนึ่ง (ไม่ทราบภาษาท้องถิ่นเรียกว่าอะไร แต่คงไม่ใช่พ่อใหญ่แน่) เดินคุยกันไปกับผม  แกบอกตอนหนึ่งว่า รู้สึกดีระคนแปลกใจตอนที่ผมถามที่ประชุมว่าจะพักเพื่อละหมาดหรือเปล่า  ผมไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องแปลก เพราะพอรู้อยู่บ้างว่าคนมุสลิมละหมาดวันละห้าครั้ง ถึงผมจะจำเวลาไม่ได้ก็เถอะ  แกบอกผมยิ้มๆ ว่า ที่แกแปลกใจเพราะเห็นผมเป็นคนกรุงเทพฯ ไม่นึกว่าผมจะถามในที่ประชุม          ผมตีความเอาเองว่า แกเห็นผมเป็นคนกรุงเทพฯ เป็นคนพุทธ  คงไม่นึกว่าผมจะเข้าใจหรือใส่ใจ  ท่าทางแกประทับใจทั้งที่ผมเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดา ที่เราพึงให้เกียรติและเคารพต่อวิถีชีวิตและศาสนาของกันและกัน          แต่หลังจากนั้น เมื่อสถานการณ์ภาคใต้ร้อนขึ้นเรื่อยๆ และผมได้รับรู้รับฟังมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงความเป็นมาทางประวัติศาสตร์ ถึงการปฏิบัติต่อคนในพื้นที่  ผมถึงเริ่มเข้าใจว่า ไม่แปลกเลยที่พ่อเฒ่าของผมแกจะนึกไม่ถึงว่าผมซึ่งเป็นคนกรุงเทพฯ อันแสนห่างไกล จะใส่ใจที่จะเข้าอกเข้าใจคนที่ "แตกต่าง" อย่างพวกแก          ผมเศร้าครับ . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:12:13 ]

ความคิดเห็นที่ 18 . (18)          เหตุใดโลกนี้มีแต่สงคราม                      เหตุใดปราบปรามเข่นฆ่าผู้คน เหตุใดชีวิตต้องหมองหม่น                               เหตุใดผองชนทนทุกข์นับปี          อยากให้โลกนี้มีสุขโสภา                      อยากให้ประชาใฝ่หาเสรี อยากให้ทุกชาติรักสามัคคี                             สร้างคุณความดีและมีศีลธรรม          ฉันได้แต่ฝันสักวันหนึ่ง                        เป็นวันซึ่งเราพ้นเคราะห์กรรม ไม่มีความตายที่เคยชอกช้ำ                           ไม่มีรุกล้ำไม่มีพรมแดน          หยุดความโหดร้ายหยุดภัยทั้งปวง           หยุดความห่วงหวงหยุดปวงยากแค้น หยุดความทุกข์ยากอดอยากเหลือแสน              สร้างสิ่งทดแทนแว่นแคว้นแดนไทย          เพลงจากยุคตุลาฯ อีกเพลงหนึ่ง  น้องชาวค่ายรุ่นใหม่อาจจะไม่รู้จักเพลงนี้แล้ว          ผมไม่ได้เห็นด้วยกับทุกวรรคทุกประโยค แต่เพลงนี้ก็ยังกระทบใจผมอยู่เมื่อย้อนกลับไปมองปี 2548 ที่ผ่านมา          ยุคสมัยเปลี่ยนไป          สงครามเปลี่ยนรูปแบบ เปลี่ยนเหตุผลไป          ความรุนแรงเปลี่ยนรูปแบบไป          อำนาจรัฐเผด็จการแบบยุคตุลาฯ หมดไป  แต่อำนาจรัฐเบ็ดเสร็จแบบใหม่กำลังครอบงำสังคมโลก          (อะไรนะครับ เปล่าครับ ผมไม่ได้บังอาจวิจารณ์ใครหรอก  ผมพูดถึงตัวอย่างของรัฐบาลที่ไม่ฟังเสียงประชาชนอย่างออสเตรเลีย หรือรัฐบาลที่ลุแก่อำนาจในทางมิชอบอย่างสหรัฐกับอังกฤษต่างหาก)          การตัดสินใจของภาครัฐที่ดูเหมือนจะมีทุนก้อนใหญ่ชักใยอยู่เบื้องหลัง          (ก็เปล่าอีกแหละครับ ผมหมายถึงความเห็นของเจ้าหน้าที่ระดับสูงของสหรัฐ ที่พูดถึงการเข้าสงครามกับ "ความมั่งคั่ง" ต่างหาก)          หรือว่าผมจะได้แต่ฝันจริงๆ... . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:14:12 ]

ความคิดเห็นที่ 19 . (19)          พูดถึงเรื่องฝัน ผมฝันจริงๆ ครับ  นึกขึ้นมาทีไรขนลุกทุกที          ตอนนั้นไม่ได้อยู่บ้านหรอก ไปรับเพื่อนคนไทยที่มาซิดนี่ย์คนที่เล่าถึงเมื่อตอนต้นบทความนั่นไง (หลายชั่วโมงที่ผ่านมา) เลยไปค้างที่ซิดนี่ย์คืนหนึ่ง          ที่จริงบทความเรื่องนี้ ผมคิดอยากจะเขียนตั้งนานแล้ว แต่ทำใจให้จรดนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ไม่ได้เสียที  สารภาพว่าแค่นึกว่าจะเขียนก็ท้อเสียแล้ว          รู้ว่ามันจะยาว (คุณเก่งมาก ที่ทนอ่านมาได้ถึงบรรทัดนี้) และรู้ว่ามันจะหนัก          รู้ว่ากว่าจะเขียนจบ ก็เหมือนกลับไปทบทวนความรู้สึกสลดหดหู่ที่ผ่านมาทั้งปีอีกครั้ง          แต่เช้าวันนั้น เมื่อผมตื่นขึ้นมา ผมจำฝันช่วงสุดท้ายได้ติดตา และผมนอนทบทวนภาพ (และเสียง) ในความฝันช่วงสุดท้าย (ขนลุกอีกแล้ว) และตัดสินใจว่าผมจะเขียนบทความนี้ให้ได้          ผมลุกจากเตียงคว้ากระดาษดินสอมานั่งร่างคร่าวๆ ว่าผมอยากจะเขียนถึงอะไรบ้าง          อะไรนะครับ ทำไมถึงขนลุกเหรอ          (ลุกอีกแล้ว)          (หนึ่ง) เช้าวันนั้นเป็นเช้าวันเกิดของผมครับ          (สอง) ก่อนผมตื่นขึ้นมา ผมฝันว่า "เรา" กำลังร้องเพลงครับ          ใช่ครับ "เรา" เพื่อนพี่น้องชาวค่ายของผม          ผมจำได้กระทั่งรายละเอียดของเสียงกลองแบบที่ใช้ในค่าย          ผมจำได้ว่าทุกคนตะเบ็งร้องกันสุดเสียง          ผมจำได้กระทั่งประโยคจบ ที่ในฝันเราร้องกันแบบลากยาว          จะไม่ให้ผมขนลุกยังไงไหว          ในฝันของผม เราร้องเพลงนี้กันครับ ดาวดวงคงล่วงลับไป วันและวัยคงหมุนเลยผ่าน คืนคงนานแสนนานและมืดมน เธอเดินบนหนทางชัย ดวงใจเธอท้อหมองหม่น ลืมเลือนผู้คนที่เฝ้ารอ          วันที่โลกมืดมน คนขมขื่นอย่างวันนี้ รอเพียงวันรวีจะส่องทาง          วันที่โลกมืดมน คนหมองหม่นและเมินหมาง จะมีใครสร้างทางเพื่อส่องนำไป ดวงตะวันยังพ้นมาเยือน ดาวเดือนยังหมุนมาใหม่ แต่เวลาล่วงไปแล้วไม่คืน เธอจงเป็นเช่นแสงสว่าง เป็นพลังให้คนลุกตื่น อย่าลืมวันและคืนที่ล่วงเลย          การเดินทางแสนไกลยากลำบากและขวากหนาม มันจะตามคุกคามถ้าอ่อนแอ          เธออาจตรมทุกข์ทนและท้อได้แต่อย่าแพ้ อย่าลืมเลือนผันแปรในเส้นทางไท ขอบฟ้ากว้างไกล (ขอบฟ้ากว้างไกล) ภูผาพงไพร หนใด จะฝ่าข้ามไปถึงได้ ไม่เกินพลังเธอ          จงลืมความท้อใจ เร่งเดินทางร่วมสร้างสรรค์ เราจะไปด้วยกันตลอดทาง          เราจะไปด้วยกัน ไม่ไหวหวั่นจับมือกัน เราจะไปด้วยกันตลอดทาง          เราจะไปด้วยกัน ไม่ไหวหวั่นจับมือกัน เราจะไปด้วยกันตลอดทาง . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:15:58 ]

ความคิดเห็นที่ 20 . (20)          สุดท้ายนี้ ขอบคุณน้องสาวนักเขียนร่วมค่ายที่ช่วย "เติมไฟฝันฯ"  จนผมยอมจรดนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ ปั่นบทความชิ้นนี้ออกมาจนได้ (หลังจากที่ร่างไว้นาน)          และขอบคุณน้องสาว "บอกอตัวกลม" แห่ง "ไฟดวงน้อย"  ที่ช่วงจุดไฟ (ลนก้น) เอ๊ย ต่อไฟในยามมอดหรี่          แม้แต่ละปีจะผ่านไป แต่อะไรใหม่ๆ ก็เกิดขึ้นกับชีวิตเราทุกวัน          สำหรับผม ปี 2548 ที่ผ่านไปนี้ อย่างน้อยก็ทิ้งร่องรอยบางอย่างไว้ให้ผมได้ทบทวนความคิด ความรู้สึก และความฝันบ้าง          แล้วคุณล่ะครับ          ไม่อาจอวยพรอันใด แต่ขอส่งความปรารถนาดีมาไว้ ณ ที่นี้          เราคงโชคดี ถ้าชีวิตได้เจอแต่สิ่งดีๆ          แต่สังคมนี้คงจะดีขึ้นไม่น้อย ถ้าเราช่วยกันสร้างสรรค์และส่งต่อสิ่งดีๆ          ด้วยมือ          และด้วยหัวใจ          ของพวกเราทุกคนครับ                                                                                ด้วยศรัทธาและอาทร                                                                                9 มกราคม 2549 . จากคุณ : พิธันดร - [ 9 ม.ค. 49 13:17:28 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เกาะขอบบบบ หายไปนานมากเลยนะเฮีย   นานจนมู๋จบตอนไปแล้ว ยังไม่ได้อ่านอ่ะ แบบว่าแอบขี้เกียจ (คงไม่แอบแล้วล่ะมั๊ง บอกกันโต้งๆ เลย) มู๋ส่งอีการ์ดไปให้ไปเช็คอีเหมี้ยวซะ แล้วก็กลับมาอย่าลืมของฝากล่ะท่าน   มู๋ขอ dark choco รึว่า chocolate chip ก็ได้นา ฮี่ๆๆ จากคุณ : i_tua_yung - [ 9 ม.ค. 49 14:11:12 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอให้เดินทางกลับมาโดยสวัสดิภาพครับ จากคุณ : egotech - [ 9 ม.ค. 49 14:44:54 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านจนจบครับ ^_^ ฝากบทคัดลอกไว้ในความเห็นนี้ด้วยครับ อาจไม่เกี่ยวกับกระทู้มากนักแต่มีเอี่ยวกันแน่ๆกับเรื่องที่คุณพีทเขียนถึง “แต่ทำไมถึงต้องเกิดความเป็นปรปักษ์ระหว่างมุสลิมกับคริสเตียนล่ะ” ผมถาม มีการจับจ้องกันไปมาเกิดขึ้นรอบโต๊ะ ดูเหมือนพวกเขาต่างพากันประหลาดใจว่าทำไมผมถึงถามอะไรโง่ๆอย่างนั้นออกไปได้ “เพราะ...” เธอคนเดิมตอบคำถามช้าๆราวกับว่าพยายามทำให้คนสมองช้าหรือคนที่หูตึงได้ยินไม่ค่อบชัดได้เข้าใจ “โลกตะวันตก-โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้นำโลกตะวันตกคือสหรัฐอเมริกา-มุ่งมั่นที่จะควบคุมโลกทั้งโลกเอาไว้ มุ่งที่จะกลายเป็นมหาอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมาในประวัติศาสตร์ และกำลังเข้าใกล้ความสำเร็จที่ว่านี้อย่างมากแล้ว ขณะนี้สหภาพโซเวียตกำลังยืนขวางทางอยู่ แต่โซเวียตจะไม่ยืนยงอยู่นาน ทอยน์บีก็มองเห็นสิ่งนี้ โซเวียตไม่มีศาสนา ไม่มีศรัทธา ไม่มีสารัตถะอยู่เบื้องหลังอุดมการณ์ของพวกเขา ประวัติศาสตร์แสดงให้เห็นว่า ศรัทธา-จิตวิญญาณ ความเชื่อถือในอำนาจที่สูงส่ง-เป็นองค์ประกอบที่จำเป็น เราเหล่ามุสลิมมีสิ่งนี้ มีมากกว่าใครๆในโลกด้วยซ้ำไป กระทั่งมากกว่าคริสเตียน ดังนั้นเราจึงรอคอย รอให้เราเติบใหญ่” “เราจะใช้เวลาของเรา” หนุ่มคนหนึ่งส่งเสียงกังวาน “เมื่อถึงตอนนั้นเราจะจู่โจม เหมือนงูฉก” “โอ้ยน่ากลัว” ผมอุทานแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ “เราทำอะไรเพื่อเปลี่ยนสิ่งนี้ได้บ้างไหม?” สาวเอกอังกฤษจ้องหน้าผม “หยุดความโลภมากซะ” เธอบอก “หยุดความเห็นแก่ตัว ตระหนักเสียบ้างว่าโลกนี้ยังมีอย่างอื่นอีกมากนอกจากบ้านใหญ่โตและร้านรวงหรูหราของพวกคุณ ผู้คนกำลังอดอยากในขณะที่พวกคุณกังวลอยู่แต่การหาน้ำมันเติมรถยนต์ เด็กๆกำลังตายเพราะความกระหายในตอนที่พวกคุณพลิกหน้าหนังสือแฟชั่นหาสไตล์ล่าสุด อีกหลายประเทศเหมือนอย่างประเทศของเรากำลังจมอยู่ในความยากจน แต่พวกคุณไม่เคยได้ยินเสียงร่ำร้องขอความช่วยเหลือของพวกเรา คุณอุดหูไม่ยอมฟังคนที่บอกเรื่องพวกนี้ กลับยัดเยียดเขาให้เป็นพวกหัวรุนแรงหรือคอมมิวนิสต์ คุณต้องเปิดใจออกมาให้คนยากจนและคนที่ถูกกดขี่ แทนที่จะผลักดันพวกนี้ให้จนมากขึ้นไปอีกและตกเป็นข้าทาส มีเวลาเหลืออยู่อีกไม่มากนัก หากไม่เปลี่ยนแปลงคุณจะเคราะห์ร้าย” น.105-106 จากหนังสือ เพชฌฆาตเศรษฐกิจ - จอนห์ เพอร์กิน Confessions of an Economic Hitman – John Perkins จากคุณ : อุปกรณ์ประกอบฉาก - [ 9 ม.ค. 49 15:18:36 A:203.113.81.38 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 รอเจออยู่นะคะ หนูไม่รู้ว่าเฮียมีเบอร์หนุหรือยัง จะเอาไปทิ้งไว้ที่หลังไมค์แล้วกันฮับ จะไปเที่ยวไหน อย่าลืมน้องหมูนะก๊า... แหะ แหะ เรื่องนี้พูดยาก... แก่นศาสนา พุทธ มุสลิม คริสต์ หรือศาสนาอื่นๆ มีขึ้นเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวิจตใจมนุษย์... มนุษย์ ผู้มีธรรมชาติเป็นดังไม้เลื้อย โอนเอียงไปตามวิถีแห่งกิเลสและกรรม... ศาสนา... มีไว้ขัดเกลา บ่มเพาะ และดัดพฤติกรรมเถื่อนเหล่านั้นน ที่เป็นเหมือนรากฐานแห่งจิตวิญญาณมนุษย์ น่าเศร้า... ที่แม้กระทั่งศาสนา ยังโดนกิเลส และความหลงผิด บิดเบือน... มาแนวเป็นเรื่องเป็นราวแล้วขำตัวเองอ่ะค่ะ ไปดีกว่า...ชะแว้บบบ @^___________________^@ ปล. รอเจอจริงๆนะคะ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET - [ 9 ม.ค. 49 15:30:43 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ...ยาวเชียวค่ะ เล่นเอานานพอสมควรเลยกว่าเกดจะอ่านจบ ..ไม่รู้จะบอกยังไงดี ก็ขอยกชื่อกระทู้ที่เฮียพีทตั้งมานั่นแหละนะคะว่า "อยากให้ความรักเพื่อคนทั้งโลก" เพราะถ้าทุกคนมีความรัก มอบให้แก่กัน สันติสุขมันก็คงเกิด เหตุการณ์รุนแรงที่ผ่านมาก็คง ลดน้อยหรือหมดลงไป ..รักกันไว้เถิดนะคะ แม้ว่าจะต่างชาติ ต่างความคิด ต่างศาสนา ..เราทุกคนเป็นเพื่อนพ้องร่วมโลกใบเดียวกันค่ะ ปล. หวังว่าจะได้เจอเฮียพีทเหมือนกันนะคะ แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 49 16:13:01 จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 9 ม.ค. 49 16:10:52 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หวัดดีค่าคุณพีท ... รู้สึกไม่ได้ทักทายกันนานเลยเน้อ ขอสวัสดีปีใหม่ย้อนหลังนะคะ ... ส่วนเรื่องที่นั่น ก็ได้ยินข่าวมาเช่นกัน ก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเศร้าๆ เพราะสถานการณ์บ้านเราก็เลวร้ายชวนหดหู่อยู่แล้ว... ในกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ย่อมมีคนดีเลวคละเคล้ากันไป ไม่อยากให้มีการเหมารวมเช่นกัน เรื่องนี้ถ้าพูดกันก็ยาววว ได้แต่ภาวนาว่าทุกสิ่งจะดีขึ้น งือ จากคุณ : bookmark - [ 9 ม.ค. 49 19:05:04 ]

ความคิดเห็นที่ 27 หายหน้าไปนานเลยนะคะ ตกลงจะแวะมาเที่ยวหรือค่ะ ไม่กลับมาอยู่เลยหรอ...hohoho เมจิกฯ มาแปะโป้งจองเนื้อไว้ก่อน แล้วจะแวะมาเยี่ยม อีกทีค่ะ  ขอกลับไปเคลียร์งานก่อนนะ ป.ล. เราสองคนมีสัญญาไปทานข้าวกันใช่เปล่า hohoho ห้ามเบี้ยวนะจ๊ะ (น้องเตยเป็นพยาน) ป.ล.2 แหม..ขอแอบแซวน้องเตยหน่อยเถอะ แหม..มีมาขอของฝากด้วย (ข้ามหน้าข้ามตาได้ไงน้อง อย่าลืมมาแบ่งกันกินบ้างล่ะ hohoho) ป.ล.3 ไม่อยากให้มีทะเลาะกันเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็น คนชาติไหน ศาสนาใดก็ตาม  โดยเฉพาะภาคใต้บ้านเรา อยากให้คนไทยอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข จากคุณ : Magic of Azure - [ 9 ม.ค. 49 19:32:40 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านจบละ ถ้าทุกคนคิดได้แบบนี้ คงสงบกันกว่านี้นะ ชอบอีกอย่าง คำว่า ถ้าเราหยุดความโลภซะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 9 ม.ค. 49 20:15:15 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ใจเขาใจเรา..คิดถึงเขาคิดถึงเรา..รักเขาและรักเรา  ทำได้ไหมนะ ? มีความรู้สึกร่วมมากค่ะ  มันขำไม่ออกเลยล่ะนะ - -"  รู้สึกเศร้าทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้  .สันติสุขของโลกที่ใฝ่หามันอยู่ที่ไหน? มิรันก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน.. ขอให้เดินทางกลับมาโดยปลอดภัยนะคะ ^ ^ ปล.ความคิดเห็นที่ 23 อ่านแล้วเห็นภาพจังเลยค่ะ T_T เอาใจช่วยสาวอังกฤษเต็มที่!! V ^ ^ LOVE AND PEACE จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 10 ม.ค. 49 00:14:42 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อืมมมม ใช่เฮียพีทคนเดียวกะที่ yes indeed คืนนั้นเปล่าเนี่ย 55555555555555 คาราวะ 3 จอกครับเฮีย จากคุณ : คนเดินดินกินข้าวแกง - [ 10 ม.ค. 49 03:36:56 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาส่งความปรารถนาดีและสวัสดีปีใหม่แด่คุณพีทเช่นกันค่ะ ขอให้เดินทางกลับบ้านโดยสวัสดิภาพนะคะ อยากให้โลกสงบสุขเหมือนกันค่ะ เศร้าทุกครั้งเวลาติดตามข่าวภาคใต้บ้านเรา จากคุณ : nongwin - [ 10 ม.ค. 49 07:13:15 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เห็นกระทู้แล้วต้องสารภาพว่ารู้สึกหลอนมาก เพราะเพิ่งอ่านจากอีกแหล่งจบ (แบบตั้งใจอ่านมาก) มาเจอที่นี่อีก ไม่นับว่าเดี๋ยวต้องได้อีกครั้งด้วย รู้แต่ตอนอ่านเจอว่าขอบคุณที่อ่านถึงบรรทัดนี้ ในใจก็คิดว่าสมควรต้องขอบคุณจริงๆ นึกไม่ออกว่าไอ้ที่จะได้อีกครั้ง เต็มๆ มันจะยาวแค่ไหน เราไม่ออกความเห็นแล้วกัน สลดใจ (และขี้เกียจ) อ้อ .. เติบโตขึ้นทุกวัน ... นะ จากคุณ : scottie - [ 10 ม.ค. 49 10:08:38 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ก็อยากรอเจอเหมือนกันค่ะ เฮีย "มันง่ายเหลือเกินที่เราจะ "ตอบโต้ความโกรธแค้น ด้วยความโกรธแค้น"" ชอบจัง คำพูดข้างบน จากคุณ : อุณากรรณ - [ 10 ม.ค. 49 10:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านจนจบเช่นกันครับ ไม่ว่าศาสนาใดในโลกล้วนมีแก่นธรรมที่คล้ายกัน "จงทำดี  ละเว้นความชั่ว  ทำจิตใจให้ผ่องใส" ทำได้เพียงแค่สามข้อนี้  โลกก็จะสันติสุขไปตลอดกาลนาน หลักการสากลนี้มีผู้ประกาศชัดมามากและนานนมแล้ว คนจำนวนมากรู้....แต่ไม่เคยปฏิบัติตามเลย จากคุณ : ธามาดา - [ 10 ม.ค. 49 16:50:23 ]

ความคิดเห็นที่ 35 แวะมาทักทายค่ะ เพิ่งทราบนะคะเนี่ยว่าจริงๆแล้วคุณพีทไม่ได้อยู่เมืองไทยอะ กำลังจะกลับเมืองไทยเหมือนกันค่ะ จะยินดีมากถ้าพวกเราชาวถนนฯจะมีโอกาสได้รวมพลนัดพบกันอีกครั้ง เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 10 ม.ค. 49 19:12:37 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อ่านแล้วเศร้า  หดหู่จังค่ะ   (เฮียถึงบอกให้ค่อยๆอ่าน  ไม่ต้องรีบร้อน) เฮ้อ  หนูก็เป็นคนหลังเขาค่ะเฮีย  เวลาอ่านหนังสือพิมพ์ แล้วเห็นพาดหัวข่าวที่รุนแรงในความรู้สึกของหนู  ก็ไม่กล้าอ่านค่ะ   มันเศร้ามาก  เป็นคนไทยเหมือนกัน  อาศัยอยู่ที่เมืองไทย ด้วยกันแล้วทำไมต้องมาเข่นฆ่ากันเองด้วย อยากจะบอกว่า  รักกันไว้เถิด  ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ประเทศไหน   หรือเป็นคนเชื้อชาติใด  รักกันไว้เถิดค่ะ จากคุณ : หนอนแว่นตาโต - [ 10 ม.ค. 49 19:53:34 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เพิ่งมีโอกาสเห็นกระทู้ของคุณพีทก็วันนี้ ไม่ทันสังเกตชื่อใหม่ของคุณพีท แต่เคยเห็นแว่บๆ ในกระทู้นิยายของคุณมะกอกช่อ ก่อนอื่นเอ๋ขอสวัสดีปีใหม่ย้อนหลังคุณพีทด้วยนะคะ ขอให้คุณพีทมีความสุขมากๆ ค่ะ ขอวงเล็บอีกสักนิด (ถ้ามีการนัด "พน-ละ-พัก" อย่าลืมส่งข่าวคราวให้เอ๋ทราบบ้างนะคะ อาจต้องเป็นทาง e-mail : ae_padok@yahoo.com แฮะๆๆ เพราะถนนนักเขียนไม่แน่ใจว่าจะมีโอกาสได้เข้ามาบ่อยๆ หรือเปล่า) คราวนี้มาถึงบทความที่คุณพีทเขียนกันบ้าง อ่านหนึ่งตอนแรก ก็รู้สึก "อยากให้โลกนี้มีแต่ความสันติสุข ผู้คนอาศัยร่วมกันอย่างร่มเย็นเป็นสุข" พออ่านตอนที่สองจนถึงด้วยศรัทธาและอาทร พิธันดร คุณพีท เอ๋นึกถึงสิ่งหนึ่งที่ตั้งเยื้องกับโต๊ะคอมพิวเตอร์ นั่นคือ ปฏิทินธรรมของท่านพุทธทาสภิกขุ ปฏิทินนี้เป็นบทธรรม คำกลอน จะเพราะความบังเอิญหรือเปล่าก็ไม่อาจทราบได้ แต่บทธรรมประจำเดือน มกราคม กล่าวถึง ชีวิต ??? (ทำให้คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นบนโลกนี้ เพราะเรายังยึดติดอะไรกัน... ถึงเป็นเช่นนี้) เอ๋ขอเอามาลงให้อ่านกันนะคะ ชีวิต??? (มีเครื่องหมายคำถามด้วยคะ) ชีวิตคือ อะไรกัน? ฉันคิดว่า :- เป็นความ "บ้า" ของธรรมชาติ ประหลาดขัน ธาตุปรุงแต่ง แห่งกาย-ใจ ไขว่เป็นควัน เป็นทาสความ อร่อยชั้น สัญชาตญาณฯ ชีวิตมี ทำไมกัน? ฉันเห็นว่า :- เพื่อความ "บ้า" ถึงที่สุด สิ้นสังขาร สงบกาย ใจเย็น เป็นนิพพาน อวสาน แห่งความทุกข์ ทุกสิ่งอันฯ ชีวิตทำ อย่างไรกัน? ฉันถือว่า :- ต้องหยุด "บ้า" ในอร่อย; คอยผ่อนผัน ตามองค์มรรค แปดประการ ประสานกัน ทุกคืนวัน ให้ถูกต้อง คลองสัมมาฯ ที่มา : ปฏิทินธรรมของท่านพุทธทาสภิกขุ สุดท้าย...ในมุมมองของเอ๋คิดว่า ถ้าเมื่อไรคน(1)ไม่ยึดติดกับผลประโยชน์ (2)ไม่ยึดติดกับอำนาจ (3)ไม่ยึดติดกับอารมณ์ เมื่อนั้นปัญหาทั้งหมดที่เกิดขึ้น ก็คงจะถูกขจัดออกไปได้อย่างสันติสุข... . .. ... (I think so) จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 11 ม.ค. 49 00:30:22 A:203.113.33.8 X: TicketID:034295 ]

ความคิดเห็นที่ 38 . หวัดดีคร้าบ... เดี๋ยวต้องออกไปจัดการตั๋วและซื้อของสักเล็กน้อย แวะมาตอบกระทู้ก่อนคร้าบ หนูเตย ไอ้ตัวยุ่ง อ้าว นางสาวแมงมุมจบตอนไปซะแล้วเหรอ แว้ก เดี๋ยวขอเวลาแป๊บนะ จะไต่ลงไปอ่านตอนจบ หายไปนานจริงๆ จ้า ที่นี่มันร้อนนนนน เหลือ เดี๋ยวเช็คน้องแมวด้วย (ดองไว้เป็นตั้งเลย) ส่วนของฝาก เห็นแล้วจะอึ้ง (แต่ต้องรับกับมือเท่านั้นนะเฟ้ย หุๆๆ) คุณ egotech ขอบคุณมากครับ ถ้ามีโอกาส (ถ้าใครนึกสนุกนัดชาวถนนช่วงนั้นพอดี) คงได้เจอกันบ้างนะครับ คุณอุปกรณ์ประกอบฉาก ขอบคุณมากครับที่อ่านจนจบ ดีใจจริงๆ แอบสารภาพว่า ชื่อคุณอุปกรณ์ฯ เป็นอีกชื่อนึงที่ผมแอบมอง (อุ๊ย...) เหมือนกับคุณ egotech ข้างบน แต่บางทีหายไปนานๆ กลับมาเห็นกระทู้แวบๆ แต่ก็ยังไม่ได้หยิบมาอ่านเหมือนกัน แหะๆๆ บทคัดลอกที่คุณฝากไว้ อ่านแล้ว "โดน" อย่างแรงเลยครับ ตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อม สาวเอกอังกฤษ (ซึ่งมาจากประเทศมุสลิมแหงเลย) สรุปประเด็นไว้กลางแสกหน้าเลยทีเดียว อ่านแล้วนึกถึงคำของคานธี ที่ สนพ.โกมลคีมทอง เคยเอาขึ้นปกหนังสือ บอกทำนองว่า ทรัพยากรในโลกนี้มีเพียงพอเหลือเฟือสำหรับคนทุกคน แต่ไม่พอสำหรับความโลภของคนเพียงคนเดียว ป.ล. คุณอุปกรณ์ฯ แปลเองใช่เปล่าครับ หมูพี เบอร์ยังไม่มีในเครื่องว่ะ เด๋วไปเช็คหลังไมค์ (ยังไม่ได้เข้าหน้าหลักวันนี้) ดีใจด้วยสอบเสร็จแล้ว มีนิยายเรื่องใหม่มาแปะด้วย (กำลังเริ่มหวิว... คริๆๆ) ไปๆๆ ไปหาไรกินกัน ไปบ้านไอ้นัทกันมั้ยตัวเอง มีของไปฝากด้วย มารับกับมือนะเฟ้ย (กลัวไม่มีใครยอมเจอ ต้องเอาของมาล่อ ฮ่าๆๆ) ถึงหมูพีจะขำตัวเอง เวลามาแนวเป็นเรื่องเป็นราว แต่เฮียเห็นด้วยอย่างมากว่ะ "แม้กระทั่งศาสนา ยังโดนกิเลส และความหลงผิด บิดเบือน..." แล้วเวลาศาสนาโดนเองนี่... มักจะรุนแรงเสียด้วย แล้วคนที่ "เจตนา" บิดเบือนเนี่ย  ใจร้ายมากๆ ขอบอก ฮึ่ม หนูเกด มะกอกช่อ ขอบคุณมากจ้า ที่อดทนอ่านจนจบ  คนเขียนปลื้มใจ (เขียนอยู่ครึ่งวัน) เห็นด้วยและซาบซึ้งมาก กับประโยคของเกดที่ว่า "เราทุกคนเป็นเพื่อนพ้องร่วมโลกใบเดียวกัน" อยากให้ใครๆ คิดแบบนี้ รู้สึกแบบนี้กันเหลือเกิน ถ้าทางพุทธก็อาจจะใช้คำว่า เราเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ เกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งสิ้น รักกันไว้ มีเมตตาต่อกัน  อย่าได้โกรธแค้นจองเวรต่อกันเลย เขียนไปว่าอย่างนั้น แต่สารภาพว่า จริงๆ ก็ยังเอาตัวเองไม่ค่อยรอดเหมือนกัน "เผลอ" โกรธ อยู่เสมอๆ  เวลาได้ยินได้ฟังอะไร ต้องคอยเตือนตัวเองว่ะ แหะๆๆ ป.ล. หนูเกดอยู่กรุงเทพใช่มั้ย มามะ มาเจอกัน ไปหาไรกินกัน (หาเรื่องกินลูกเดียว เฮียพีทเนี่ย เหอๆๆ) คุณบุ๊คมาร์คเพื่อนเก่า นั่นแน่ ช่วงนี้แอบเห็นชื่อคุณบุ๊คมาร์คตามกระทู้ ลมหนาวปีใหม่หอบมาถึงถนนได้นะครับ  ดีใจจริงๆ เรื่องนี้ถ้าพูดกันก็ยาวจริงๆ แต่ก็ดีใจที่ได้ฟังคุณบุ๊คมาร์คพูดสั้นๆ นะ อุๆๆ แต่ผมไม่ช่วยภาวนานะครับ แบบว่ามักจะไม่ค่อยได้อย่างที่ขอ แอบดูคุณบุ๊คมาร์คภาวนาอยู่ห่างๆ จะปลอดภัยกว่า แถบนั้นเป็นไงมั่งน้อ... หนาวมะครับ คุณเมจิก กลับไปเยี่ยมเยียนเพื่อนฝูง และหาอะไรกินครับ ยังไม่ได้กลับไปอยู่เลยนะ (อันนั้นเป็นแผนระยะยาวววว) เรื่องสัญญาไม่ลืมแน่นอนครับ ไปกินกัน กินๆๆๆ  (ช่วงนี้นึกแต่เรื่องกิน) แต่เอาแบบไม่แพงนะ กระปุกเบามากเลยตอนนี้ ฮ่าๆๆ ส่วนของฝากน่ะ คุณเมจิกก็ได้ครับ แต่กินไม่ได้หรอก แอบใบ้ให้นิดนึง เหอๆๆ ป.ล. "อยากให้คนไทยอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข" ด้วยคนครับ กริชครับผมสุดหล่อ ดีใจจัง ที่นายดินสุดหล่ออ่านจนจบ  เห็นช่วงที่ผ่านมานี่ งานยุ่งเหลือเกิน ไม่ค่อยมีเวลาอ่านงานบนถนนเท่าไหร่ จริงอย่างที่ดินชอบในบทคัดลอกของคุณอุปกรณ์ว่าเนอะ "ถ้าเราหยุดความโลภซะ" ป.ล. กลับไปคราวนี้คงได้เจอกันนาเว้ย เข้าเมืองบ้างเปล่าเนี่ยหือ คุณมิรันตี ร่วมขบวนเชียร์สาวเอกอังกฤษของนายเพอร์กิ้น ที่คุณอุปกรณ์ฯ คัดมาฝากอีกคน ขอบคุณที่รู้สึกร่วมครับ  ไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่นะ สารภาพ เพราะความรู้สึกมัน "เฉ้า" จนเราก็ไม่อยากให้คนอื่นมานั่ง "เฉ้า" กับเราด้วย น้องสาวอีกคนบอกว่าอ่านจบแล้วเศร้าจัง   ตอนเขียนผมก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเศร้ามากมายอะไรนะครับ แต่ก็พอรู้อยู่แหละ ว่าถ้าลงมือเขียนเมื่อไหร่ คนเขียนแหละจะเฉ้า เฮ้อ... ป.ล. ไปหาไรกินด้วยกันมะครับ คนเดินดินกินข้าวแกง (ทำไมใช้จอกคารวะฟะ) ง่า... เฮียพีทคนไหนเหยอ... เอิ๊ก... เฮ้ย คนเดียวกันสิวะ แหม  ใจคอ จะให้เราเมาอย่างเดียวหรือไง แง่ม อืม... คุณ nongwin รับความปราถนาดีและขอบคุณคุณ nongwin ด้วยครับ ดีใจที่ "อยากให้โลกสงบสุขเหมือนกัน" "วันนั้น" อาจจะมาไม่ถึงเสียทีในความรู้สึก แต่อ่านความคิดความรู้สึกของคุณ nongwin กับเพื่อนๆ บนถนนแล้ว ผมว่า "วันนี้" มันดีกว่าที่คิด และ "พรุ่งนี้" มันคงไม่เลวร้ายจนเกินไปครับ คุณก๊อตตี้ ฮ่าๆๆ  สงสารคุณก๊อตตี้เป็นพิเศษ ที่รู้สึก "หลอน" แถมมาอีกก้อนนึง แหมๆๆๆ ตัวเองเป็นคนส่วนน้อยที่สุด ที่ intersect กันระหว่าง 3 แหล่งนี่นา ก็เลยเจอไป 3 รอบตามระเบียบ (ส่วนรอบที่สามที่กำลังจะมาน่ะ เหมือนกันเดียะจ้ะ ไม่ได้ตัดไม่ได้แต่งอะไรทั้งสิ้น) ตอนเขียนว่าขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้น่ะ รู้สึกขอบคุณจริงๆ นะ เพราะในเวิร์ดน่ะ มันก็ปาเข้าไปเกือบสิบหน้าแล้ว (ยาวพอๆ กับนิยายบทนึงเลยเชียว) ป.ล. ขอบคุณจ้ะ หนูอุณากรรณ เราจะนัดเจอกันตรงไหนดีเอ่ย... กลางทางหรือแถวไหนดี หนูนกจะมากรุงเทพฯ บ้างหรือเปล่าช่วงนั้น (งานชุกมั้ยเนี่ย เหอๆๆ ต้องเดินสาย) ไปหาไรกินกัน มะๆๆๆ (อีกแระ เฮีย ชวนกินยันเลย) ขอบคุณที่ชอบประโยคนั้นจ้ะ คิดตั้งนานแน่ะ... เอ๊ย ตอนเขียนน่ะ ไม่ได้คิดนานหรอก มันไหลออกมาเอง แต่ก่อนเขียนน่ะ คิดว่าจะเขียนเป็นเดือน... มันเลยนาน เหอๆๆ คุณธามาดา สวัสดีครับ เห็นชื่อคุณธามาดามานาน ดีใจที่แวะเข้ามาเยี่ยม แถมอ่านจนจบด้วย ปลื้มและซาบซึ้งจริงๆ ผมเห็นด้วยกับที่คุณธามาดาบอกว่า "แก่น" ของศาสนาต่างๆ คล้ายกันมาก บางทีการที่คน "รู้" แต่ไม่ได้ "ทำ" อาจเพราะคนเรายังไม่ได้ "รู้สึก" กับมันจริงๆ หรือบางที แม้เริ่มจะ "รู้สึก" แล้ว แต่ก็ยังไม่อาจจะ "เข้มแข็ง" พอ ที่จะจัดการกับตัวเองก็เป็นได้ (เอ๊ะ ทำไมวกเข้าเนื้อยังไงไม่รู้ แหะๆๆ) คุณอุรัสยา ใช่แล้ว คุณอุรัสยาเพิ่งรับปริญญาไปหมาดๆ นี่เนาะ ทราบวันกลับหรือยังครับ  สงสัยได้เวลาหาอะไรกินกันอีกแล้ว (อะจ๊าก... คุณพีท!) แหะๆๆ  เรามาหาโต้โผกันดีกว่า เหอๆๆ เดินทางสวัสดิภาพเช่นกัน และขอให้สนุกกับการแพ็คของครับ (เอ... กลับมาคราวนี้แล้วจะกลับไปอีกหรือเปล่าครับ หรือว่ากลับมาอยู่เลย) หนูหนอนแว่นตาโต เป็นโรคเดียวกันเลยโอ๋เอ๊ย   มีอยู่หลายช่วงนะ พยาย้าม พยายามจะติดตามข่าวสารบ้านเมือง พยายามอ่านหนังสือพิมพ์ พยายามดูข่าว ไม่นานหรอก  พอฝืนอ่านไปได้ซักสามวัน วันที่สี่จะเกิดอาการซึมเศร้า เกลียดโลก เกลียดคน เกลียดตัวเอง เลิกดีฝ่า ช่วงนี้มีข่าวทีวีผ่านหูผ่านตาบ้างเวลากินข้าว (เวลาของครอบครัว อิๆๆ) แต่ถ้าวันไหน ข่าวหรือสารคดีมันเศร้ามากๆ (บางทีมีเรื่องสงครามเวียตนามเป็นต้น) กินเสร็จแล้วเราก็ลุกหนีเหมือนกัน  ไม่งั้นสติแตก แหะๆๆ ขออภัยที่อ่านจบแล้วหดหู่ แต่อย่าหดมากนะ ไว้ไปหาอะไรกินกัน (จ๊าก...) คุณเอ๋ คนชื่นชอบนิยาย หวัดดีครับ ไม่ได้เจอกันเสียนานนน จริงๆ (จริงอย่างที่คุณเอ๋บอกไว้เมื่อปีที่แล้วเลย ว่าตอนนี้จะยุ่งมาก) ดีใจที่ได้เห็นคุณเอ๋ตอบกระทู้อีก แล้วก็ยังตอบยาวจุใจเข้มข้นเหมือนเดิมนะครับ (คิดถึงเม้นยาวๆ ของคุณเอ๋เวลาอ่านนิยายจริงๆ ได้อารมณ์ในการอ่านขึ้นเยอะ) บทกลอนจากปฏิทินธรรมท่านพุทธทาสที่คุณเอ๋หยิบมาฝาก ได้ใจดีเหลือเกินครับ ผมผ่านตาบทกลอนของท่านพุทธทาสมาบ้างนิดๆ หน่อยๆ ไม่เคยสังเกตเห็นบทนี้เลย แล้วก็เป็นบทที่ทั้งกระชับ ทั้งสมบูรณ์ในตัวด้วย ภายในสามบท ท่านถามถึง "คือ" "มี" และ "ทำ" ภายในสามบท ท่านพูดถึงความ "บ้า" ในสามแง่มุม ทั้งแง่ของธรรมชาติ ที่มันก็ "บ้า" ของมันอย่างนั้นเอง แง่ของความหลงมัวเมา ที่เราควรจะหยุด "บ้า" กันเสียที และในแง่ของเป้าหมายการดำเนินชีวิต มา "บ้า" ให้ถึงที่สุดให้มันรู้กันไป สามไม่ยึดติดที่คุณเอ๋เสนอไว้ตอนท้าย เห็นด้วยอย่างแรงครับ แต่มันยากจัง แหะๆๆ ผมก็ยังยึดอยู่ไม่น้อยเลย (ทั้งสามเลยขอบอก) แกะไม่ค่อยออกซักที ถ้ามีนัดอะไรกันเมื่อไหร่ จะเมลไปบอกนะครับ . จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 11 ม.ค. 49 08:04:30 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ^ ^ ^ จานัดวันไหนก็ไปกะๆ กันไว้นะ มู๋น่ะวันไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ ยกเว้นมีไรรีบด่วน (เรื่องกินขอให้บอก) สถานที่ก็ในกทม กลางๆ เมืองหน่อยก็ดี เพราะลูกช้างอาจจะย้ายบ้านที่ห่างไกลกทมออกไปอีก อยู่ก่อนถึงฉะเชิงเทราอีกนิดเดียวอ่ะจ้า ปล. เอ๊ พี่เมจิค   มู๋ว่าของฝากที่จะต้องไปรับกะมือนี่คงจะแบ่งกันลำบากแล้วล่ะ ท่าทางจะเป็งของชินเดียวที่กินไม่ได้ซะด้วย ปล.2 อยากเจอคุณเอ๋ตัวเป็นๆ มาตั้งนานแระค้า จากคุณ : i_tua_yung - [ 11 ม.ค. 49 15:04:20 ]

ความคิดเห็นที่ 40 Welcome to Thailand ค่ะคุณพีทขา....(555 ทำไมชอบเรียกแบบนี้ก็ไม่รู้) อ่านบทความแล้วรู้สึกเหมือนหลายๆ คนเลยค่ะ สลด หดหู่ จนต้อง ="= ขมวดคิ้วแบบนี้ (อิๆ) ถ้ามีบุญวาสนา คงจะได้เจอกันนะคะ^ ^ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 13 ม.ค. 49 12:13:57 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ยินดีต้อนรับกลับเมืองไทยค่ะคุณพีท แล้วอย่าลืมแวะมาทักทายชาวถนนด้วยนะคะ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด - [ 13 ม.ค. 49 12:45:52 ]

ความคิดเห็นที่ 42 หวัดดีคร้าบบบ... ตอนนี้กำลังปวดหัวอยู่กับการจัดกระเป๋า เอ...ที่จริงไม่น่าจะต้องขนไปมากมายนี่นา เสื้อผ้าก็ทิ้งไว้ทาง กทม บ้างแล้ว   ...แต่... จ๊าก จำไม่ได้ว่าทิ้งอะไรไว้มั่ง แง่ม  สุดท้ายเลยขนเสื้อผ้าไปหลายตัวอยู่ดี แบบว่า เผื่อๆ ไว้น่ะ แง่ม (แบบอาจมีหนีเที่ยว ตจว มั่งไง เอิ๊ก)  แถมยังต้องแพ็ค "ไฟล์" ทั้งหลายไปด้วยอีก เผื่อได้ทำงาน  เหอๆๆ ว่าแล้วเช้านี้ เราก็นั่งค้นหาแหล่งข้อมูลอาหารการกิน  เชื่อหรือไม่ครับ ค้นหลายเว็บก็ไม่ได้ดั่งใจ (เจอแต่ลิ้งก์ง่ะ อยากได้แบบเป็นที่อยู่) สุดท้ายก็เลยลองเปิดหน้าแรกพันทิพดู อะจ๊าก  ที่แท้พันทิพเราก็มีนี่นา  เป็นแบบผู้ชิมแนะนำมาครับ แยกตามพื้นที่ซะด้วย  ผมเลยเลือกพิมพ์ประเภทเขตใกล้บ้าน เดินทางไปมาสะดวก ล่อไปเกือบร้อยหน้า (ห้าสิบแผ่น) ได้  สะใจแน่ตู คราวเนี้ย  เหอๆๆ  (น้ำลายท่วมแป้น...) หนูเตย นั่นจิ ใครอยากนัดมั่งเปล่าจ๊ะ ไม่กล้านัดเองง่ะ กลัวล่ม กร๊าก  ว่าแต่ย้ายบ้านเมื่อไหร่จ๊ะ คุณตัวแซ่ด ง่า... คุณพีทขา... เอ๊ย ครับ เรียกอย่างนี้ก็ได้ครับ เรียกให้หวานหวานนนน นะ เอิ๊ก อ่านบทความจบแล้ว อย่าสลดนานนะครับ ไม่งั้นเดี๋ยวผมท้องผูกไปด้วย (มันเกี่ยวกันมั้ยนั้น เหอๆๆ) มาครับ มาเจอกัน (ตอนนี้หาผู้โชคร้ายดำเนินการนัดหมายกันเถอะ) แต่ถ้ามีบุญวาสนาจริง สงสัยจะไม่ได้เจอผมล่ะครับ ส่วนใหญ่พวกที่เจอผมเนี่ย มักจะทำบาปเอาไว้ เลยต้องมาชดใช้กันในคราวนี้ (ผมรู้สึกดีที่ได้ช่วยแบ่งเบาภาระการชดใช้เวรกรรมของเพื่อนๆ ครับ เพราะฉะนั้นมาเจอกันเถอะ เอิ๊ก) คุณเชอร์ ขอบคุณครับ คุณเชอร์นักกลอน ว่าแต่ผมจะแวะไปทักทายชาวถนนที่ไหนดีน้อ... ฮ่าๆๆ ถ้าเป็นโชคดีของผม (แต่เป็นโชคไม่ค่อยดีของคนอื่น) อาจจะมีใครนัดเจอกันช่วงนี้ซักครั้งสองครับ อาจจะมีโอกาสได้เจอกันนะครับ ว่าแล้วก็ไปเดินถนนต่อ รอตากผ้า แล้วเดี๋ยวออกไปซื้อของสักเล็กน้อยครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 ม.ค. 49 08:29:35 ]