ทั้ง ๆที่ผมอยากจะปล่อยความสัมพันธ์ของเราสองคนไว้เช่นนี้   เป็นห่วงเธอ มองเธอ เป็นกำลังใจให้เธอ  เหมือนอย่างที่เคย  แต่ผมสบสายตาที่มองจ้องมาเป็นคำถามนั้นไม่ได้สักที  ทำไมต้องดีกับเธอด้วย  ต้องการอะไรจากเธอ  แววตาคู่นี้ที่สบสายตาที่ไร เย็นวาบไปทุกที  ผมกลัว มันทรมานมากกับการที่ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ที่แอจะเป็นฝ่ายตอกย้ำกลับมา  ผมมีอะไรที่คู่ควรกับเธอเลย   ผมเป็นแค่ก้อนหินก้อนหนึ่งที่บังอาจไปรักดวงดาวอย่างเธอ  
“นะ”   ฮะ อะไรวะ เรียกทำไม  มีไรเหรอ  ผมถามเพื่อนอย่างที่คนที่ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรทั้งสิ้น   “พรุ่งนี้แอ เค้ามีแข่งรายการสุดท้าย  มรึงจะไปเชียร์เค้าไหม”    “กรูคงไม่ไปดูเค้าอีกแล้วว่ะ”  ผมถอนหายใจก่อนที่จะตอบเพื่อน   เป็นไงเป็นกัน  ตัดใจจากเธอคงไม่ยากเท่าไรดีกว่าแบกหน้าไปให้เธอปฏิเสธ ล่ะนะ  ผมคิดในใจ  
แพ้เสียตอนนี้ดีกว่าลงแข่งไปทั้งที่ไม่มีทางที่จะชนะเลย    ไม่เจ็บตัวไม่เจ็บใจดี  อย่างน้อยวันนี้เธอกับผมก็ยังคงความเป็นเพื่อนกันไว้อย่างเดิม  แม้ผมเองจะเจ็บแต่เพื่อรักษาความสัมพันธ์และมิตรภาพของคำว่าเพื่อนระหว่างเรา  ผมยินดีที่จะเจ็บ  เจ็บแค่นี้  ลูกผู้ชาย  ทนได้สบายมาก  
“เฟี๊ยว.............”   อะไรกันบินมาเฉี่ยวหน้าผมไป  จรวด สีชมพู  เด็กซนที่ไหนกันนะ   ผมคิดในใจ  นั่นไง เจ้าของจรวด  แต่เอ๊ะ  แอนี่นา  เธอขว้างจรวดใส่หน้าผมทำไม    “จดหมาย”    ยายปอ ทำปากพะงาบ ๆ บอกผม โดยที่ไม่มีเสียง  แต่เธอนางฟ้าของผม เดินเชิดหน้าไปแล้วล่ะครับ    ผมรีบแกะมันออกอ่านทันที  
“ ยังไม่ทันแข่งก็คิดว่าแพ้เสียแล้วหรือ  แล้วแบบนี้ชั้นจะฝากอนาคต....ไว้ที่เธอได้ยังไง  เสียแรงที่อุตส่าห์ เอาใจช่วย”    
อ่ะ ฮ้า  ท้าทายกันขนาดนี้  ผมคงต้องลงสนามเสียแล้วกระมัง  ขอตัวไปฟิต  ก่อนนะครับ  พบกันเรื่องหน้า อิอิอิ