ผมเจอกับมันในวันที่ผมเศร้า  เหงา  หงอย  มันก็เช่นเดียวกันกับผม...

เหมือนกับว่าผมเดินมาเจอกระจกบานหนึ่งเข้าเหมือนมองหน้าตัวเองอยู่  มีใครเคยบอกผมเอาไว้ว่า “ผมชอบทำหน้าเหมือนหมาหงอย”  ผมไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง  เพิ่งมารู้เอาก็วันนี้นี่เอง

ผมกับมันเราเจอกันที่ปากซอยบ้านผม  ผมไปเดินเล่นในตอนเย็นๆ วันหนึ่ง  มันอยู่ข้างทาง  อยู่ในกล่องกระดาษสีน้ำตาลใบหนึ่ง  มันเป็นลูกหมาผมไม่รู้หรอกว่าพันธุ์อะไร  หน้าตามันก็ดูน่ารักดี  ขนของมันสีน้ำตาลอ่อน  กะจากสายตา  ท่าทางจะอายุประมาณ 3-4 เดือนกระมัง  ผมไม่แน่ใจ  เพราะปกติผมไม่ค่อยสนใจที่จะเลี้ยงสัตว์สักเท่าใดนัก  เลยไม่รู้ว่าตัวเท่านี้จะอายุเท่าไหร่กัน   มันกำลังนั่งทำหน้าเหงาๆ หงอยๆ มองเหม่อไปข้างหน้า  ท่าทางจิตใจเลื่อนลอย

ผมถูกชะตากับมันได้ในแว่บแรก  ผมจึงเข้าไปทำความรู้จักกับมัน  ชวนมันไปอยู่กับผม  มันไม่ขัดขืน  ผมจึงเข้าใจ(เอาเอง)ว่ามันคงเต็มใจที่จะไปด้วย  คงดีกว่าที่จะอยู่ที่นี่เพียงลำพัง  หรือมันอาจจะคิดว่ามันได้เจอกับเพื่อนมันเข้าแล้ว

เมื่อกลับถึงบ้าน  ผมคิดหาชื่อที่จะใช้เรียกมัน  ผมตัดสินใจที่จะเรียกมันว่า “ไอ้เริงรื่น” ฟังดูตรงกันข้ามกับหน้าตามันในตอนนั้นดี  มันไม่โต้แย้งเมื่อผมเรียกมันว่าเริงรื่น  ผมจึงเรียกมันเรื่อยมา

ระยะแรก  เราทั้งคู่  ตกอยู่ในอาการเหมือนกัน  คือ  เศร้าๆ เหงาๆ หงอยๆ ผมไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเป็นเช่นนั้น  เดาเอาว่า  คงมีใครเอามันมาทิ้งที่ตรงนั้น  มันเลยอาจงงๆ หาเหตุผลว่าทำไม?  หรืออาจเป็นสาเหตุอื่น  ผมก็ไม่รู้  เพราะมันไม่ยอมบอกผม

ส่วนผม  ผมอยู่ในอาการเช่นนั้น  เพราะผมเพิ่งถูกทิ้งมา  ผมเศร้า  ผมเบื่อทุกสิ่ง  ผมเบื่อตัวเอง  อาจเพราะผมเป็นคนน่าเบื่อ  เลยโดนทิ้งก็เป็นได้  แต่ทำไงได้ล่ะ  ก็ผมเป็นของผมแบบนี้นี่หว่า...

ช่วงนั้น  ถ้าใครเดินผ่านหน้าบ้านผม  อาจจะเข้าใจว่าบ้านนี้มีหมาแฝดอยู่คู่หนึ่ง

ไอ้เริงรื่น  มันหงอยได้ไม่นานหรอกก็มันเป็นหมานี่  ไม่นานมันก็ไปเริงรื่นตามชื่อของมันนอกบ้าน  ไปหาสาวๆ ของมัน  มันทิ้งผมเอาไว้  ดู ดู ดูมันทำ  มันทิ้งผมได้ลงคอ  ทั้งๆ ที่ผมชวนมันมาอยู่ด้วย  ก็งี้แหละครับ  เวลาเจอสาวๆ มันมักจะลืมผมซึ่งเป็นเพื่อนมัน  อย่าว่าแต่หมาเลยครับ  คนเราก็เป็นเหมือนกันนั่นแหละน่า...

แต่ผมถูกมันลืมอยู่ได้ไม่นานนัก  มันก็ซมซานกลับมาหาผม  เมื่อสาวของมันไปหาหนุ่มอื่น  ที่เค้าเร้าใจกว่า  รวยกว่า  ดูมีสกุลรุนชาติกว่ามัน  มันก็แค่ไอ้หมาข้างถนน  ที่ถูกผมเก็บมาเลี้ยง  มันยังคงพร่ำเพ้อ รำพัน  ฟูมฟายกับผม
มันเป็นอยู่ได้ไม่นาน  ก็เข้าอีหรอบเดิม  มันไม่เคยเข็ดครับ  

ผมอยากจะตั้งชื่อต่อให้มันว่า “ไอ้เริงรื่นเป็นพักๆ”  เพราะมันไม่ค่อยจะสุขสมหวังเหมือนกับหมาตัวอื่นๆ เขา  ผมก็ไม่รู้ทำไม  หน้าตามันก็ไม่ใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหร่อะไร  ออกจะดูดีด้วยซ้ำไป  นิสัยก็ดี  เอาอกเอาใจเก่ง  อาจดูโง่ๆ ไปหน่อยในบางครั้ง  แล้วที่สำคัญมันออกจะเป็นหมาที่จะจริงจังกับความรักออกครับ  ไม่มีครั้งไหนที่มันผิดหวังแล้วจะไม่มาร้องไห้ฟูมฟายซบอกผม  มันช่างเหมือนกับผมเสียนี่กระไร  แหม..อย่างกับว่ามันเป็นผมในร่างหมา  ซะอย่างงั้น!  

คราวนี้คงจะเป็นทีของมันแล้วล่ะครับ  เมื่อมีหมาตัวเมียตัวหนึ่งมามองเห็นค่าในความรักของมัน  ไม่รู้ว่าเค้าไปเจอกันที่ไหนครับ  มันกั๊กไว้ไม่เล่าให้ผมฟัง  อยู่ๆ เค้าก็พากันมาบอกผมว่าพาที่รักมาอยู่ที่บ้านด้วย  ผมก็เออๆ ตามสบาย  มีความสุขนิ  ลืมเพื่อน  ลืมเพื่อน  ผมพยายามจะย้ำกับมันทุกวัน  มันก็ไม่ค่อยสนใจผม  สนใจแต่กับสาวของมัน  

ไม่นานมันก็มีครอบครัวเป็นของตัวเอง  ผมก็ยังคงเป็นเสมือนครอบครัวของมันนั่นแหละครับ  ตอนนี้นอกจากมันที่เป็นหัวหน้าครอบครัวของมันแล้ว  ก็ยังมีผมที่คอยช่วยเหลืออยู่ตลอด  ทั้งอาหารการกิน  ทั้งอาบน้ำอาบท่า  อีกจิปาถะครับ

มันมีความสุข  ผมก็พลอยมีความสุขไปกับมันด้วย  ตอนนี้ผมก็เริ่มจะไม่ค่อยหงอยแล้วครับ  อาการมันเริ่มจางๆ ไปบ้างแล้ว  แต่ถ้าเหงาก็ยังมีอยู่นิดหน่อยประปราย  ช่วงนี้จะเป็นอาการอิจฉาเข้ามาแทนที่  อิจฉาเพื่อนผมครับ  มันมีครอบครัวเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้ว  

แต่อย่างน้อย  ครอบครัวของเพื่อนผมก็ทำให้ผมพอจะลืมความเศร้าๆ ไปได้บ้างล่ะครับ  ซักพักผมคงจะได้ดีมีความสุขเหมือนมันบ้างน่า  ผมได้แต่บอกตัวเองเบาๆ...


* * * * * * - - - - - - * * * * * *