ความคิดเห็นที่ 1 ไม่นานหลังจากนั้นบรรดาช่างก็เทพื้นปูนและหล่อเสาคอนกรีต ฝนที่เริ่มตกทำให้ปูนเย็นตัวอย่างรวดเร็ว แต่ถวิลเป็นห่วงว่าฤดูฝนที่กำลังคืบคลานมาถึงจะทำให้งานของเขายากลำบากมากขึ้นกว่าเดิม และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆเมื่อฝนที่ตกทุกวันเหมือนนัดไว้ทำให้ช่างต้องจับเจ่าหลบฝนอยู่แต่ใต้ชายคาสังกะสีในยามบ่ายทั้งที่น่าจะได้ทำงานเวลานี้ กำหนดแล้วเสร็จในสัญญาก่อสร้างกลายเป็นเป้าหมายที่ห่างไกลความจริงเข้าไปทุกที บางครั้งพวกเขาต้องพยายามทำงานเล็กๆน้อยๆกลางสายฝนเพื่อให้งานคืบหน้าเท่าที่พอจะทำได้บ้าง งานปูนผ่านไปอย่างเชื่องช้า เมื่อโครงสร้างบ้านเสร็จขึ้นไปถึงชั้นสองนายช่างก็เรียกช่างทั้งหมดมาคุยกันถึงการก่อสร้างที่จะไม่เสร็จทันตามกำหนด มีเพียงทางเดียวที่จะแก้ปัญหานี้ได้คือทุกคนต้องเพิ่มเวลาทำงานในแต่ละวันออกไปอีก แม้เงินเพิ่มจำนวนน้อยนิดจะจูงใจบรรดาช่างได้บ้าง แต่การที่มีบ้านพักชั่วคราวติดกับบ้านที่กำลังก่อสร้างอยู่ทำให้ถวิลกับเพื่อนหมดปัญญาปฏิเสธ คืนนั้นช่างไฟที่เพิ่งมาถึงติดตั้งหลอดไฟสปอตไลท์สองดวงทั้งชั้นบนและชั้นล่าง แสงไฟส่องสว่างราวกับกลางวัน เสียงเครื่องปั่นไฟดังขับกล่อมชายหญิงที่เหนื่อยล้าเกือบสิบชีวิตที่ยืนทำงานอยู่ทั่วบริเวณ ถวิลเก็บความเรียบร้อยงานปูนชั้นบน ส่วนช่างไฟเริ่มเตรียมระบบเดินไฟฟ้าชั้นล่าง ตามหลังระบบประปาและระบายน้ำที่ถูกจัดวางเสร็จแล้ว ช่างทั้งหมดขยายเวลาทำงานไปจนถึงสามทุ่มทุกวัน ถวิลวางเกรียงแต่งปูนบนขอบหน้าต่างแล้วก้มลงกุมท้อง ใบหน้าบูดเบี้ยวร้องครางเจ็บปวด รู้สึกเหมือนท้องจะฉีกเป็นชิ้นๆ ยังอีกหลายชั่วโมงกว่าจะเลิกงาน ชายหนุ่มค่อยๆเดินพยุงตัวลงมาชั้นล่างแล้วเดินกลับที่พักใกล้ๆ ค้นยาเคลือบแผลในกระเพาะอาหารมากรอกเข้าปาก นึกขึ้นได้ว่าตอนเย็นไม่ได้หยุดพักกินอะไรนอกจากน้ำ เขากินอาหารผิดเวลามานานพอๆกับช่วงที่ยืดเวลาการทำงานออกไป ยังไม่ทันหายปวดดีก็ต้องลุกไปทำงานต่อ งานปูนจะต้องเสร็จเพื่อให้ทันลงกระเบื้องให้ได้วันมะรืน ถวิลเดินกลับมาที่ก่อสร้าง แสงไฟสปอตไลท์อาบผิวของช่างทุกคนให้เห็นคราบเหงื่อสะท้อนอยู่ในความมืด ช่างหลายคนมีผ้าพันแผลที่พันแขนขาแบบตามมีตามเกิด ล้วนเป็นแผลที่เกิดจากการสร้างบ้านหลังนี้ทั้งสิ้น ชายหนุ่มพลิกฝ่ามือทั้งสองของตัวเองดูในความมืด แม้แต่ช่างที่ทำงานปูนมานานอย่างเขาก็ยังถูกปูนกัดมือจนแสบ แต่ก็ไม่มีใครเรียกร้องโอดครวญอะไร ไม่ใช่เพราะไม่รู้สึกเจ็บปวดลำบาก แต่เพราะไม่รู้จะไปเรียกร้องอะไรจากใครนอกจากโชคชะตา ถวิลหยิบเกรียงขึ้นมาอีกครั้ง งานปูนต้องเสร็จก่อนวันมะรืน.... ฝนเริ่มซาตามฤดูกาล บ้านใหม่ของท่านนายพลเริ่มเป็นรูปร่างทีละน้อย กระเบื้องหลังคาสีดินเผากับฉนวนกันความร้อนใต้หลังคาถูกติดตั้งแล้ว เช่นเดียวกับกระเบื้องตามห้องต่างๆที่ทำการยาแนวเรียบร้อย ระบบสายไฟแบบร้อยท่อติดตั้งไว้ทั่วทั้งบ้าน ช่างสี่คนเริ่มติดฝ้าเพดาน เจาะช่องให้พอดีกับหลอดไฟชนิดต่างๆที่จะนำมาติดเพิ่ม ส่วนช่างไม้อีกกลุ่มกำลังประกอบไม้ขึ้นรูปเป็นเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งบ้านแบบบิลท์อิน อีกไม่นานช่างสีจะมาเริ่มงาน ถวิลกับเพื่อนช่างปูนขยับมาทำรั้วบ้านและป้อมยาม นายช่างบอกเพิ่มเติมว่าท่านนายพลได้รับตำแหน่งใหญ่ในกองทัพและมีอนาคตว่าจะได้เป็นรัฐมนตรีจึงต้องขยับขยายตกแต่งบ้านใหม่รองรับแขกเหรื่อบริวารและนักข่าวเอาไว้แต่เนิ่นๆ รั้วบ้านที่สถาปนิกออกแบบมาจึงสวยงามวิจิตรกว่ารั้วไหนๆที่ถวิลเคยเห็นทั้งยังสูงใหญ่แข็งแรงอีกด้วย เฉพาะปูนที่ก่อเป็นรั้วขึ้นมาสามารถเอาไปสร้างเป็นบ้านธรรมดาได้อีกหลังทีเดียว แม้งานจะผ่อนลงมากแล้วแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่หายจากโรคกระเพาะ ในทางตรงกันข้ามอาการปวดท้องใต้ลิ้นปี่กลับทวีความรุนแรงขึ้นเป็นระยะ ครั้งสุดท้ายที่เขาปลีกตัวไปโรงพยาบาลหมอใช้กล้องส่องเข้าไปทางหลอดอาหารเชื่อมมายังจอภาพเห็นเป็นแผลใหญ่เรื้อรัง ซักถามอาการและตรวจดูประวัติการจ่ายยาแล้วก็ถอนหายใจ ในที่สุดถวิลก็ต้องได้ยินในสิ่งที่ไม่อยากได้ยิน หมอบอกให้เขาหยุดงานได้แล้ว.....เพื่อเตรียมตัวผ่าตัด บ้านท่านนายพลจะต้องเสร็จตามสัญญา เขาหยุดงานไม่ได้ และสำคัญกว่านั้นคือเขาไม่มีเงินค่ารักษา...... วันที่หมอนัดเขาผ่าตัด ถวิลไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาล แต่อยู่ริมรั้วบ้านนายพล ช่างสีเก็บนั่งร้านออกจากบริเวณบ้าน งานสีทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว สุดท้ายคือเททรายล้างกับจัดสวนรอบบ้าน นายช่างเลี้ยงช่างลูกมือทุกคนตามธรรมเนียมและตามงบประมาณที่เบิกได้จากบริษัทรับสร้างบ้าน ทั้งหมดปูเสื่อกันง่ายๆบนสนามหญ้าหน้าคฤหาสน์หลังใหม่เอี่ยมนั้น ลาบหมู ซกเล็ก ส้มตำแมงดา แกงอ่อม ข้าวเหนียว เหล้าขาว ทุกอย่างถูกปรุงและเตรียมอย่างดีที่สุดเท่าที่ทุกคนในเวลานั้นจะทำได้ นายช่างยกแก้วเหล้าขอบใจทุกคนทุกแรงที่มีส่วนร่วมในงานนี้ งานเลี้ยงเล็กๆนั้นแม้จะผ่อนคลายและอิ่มหนำ แต่ก็เป็นสัญญาณที่รู้กันในหมู่ช่าง พวกเขาคุ้นเคยกับความหมายของงานเลี้ยงนี้ดี มันคือสัญญาณของการต้องเก็บข้าวของจากสถานที่ที่เคยทำงานแห่งนี้ไป คืนสุดท้ายในเขตรั้วบ้านนายพล ถวิลนั่งชันเข่าอยู่หน้าเพิงสังกะสีมองท้องฟ้ายามค่ำคืนในเมืองกรุงเงียบๆ ได้ยินเสียงเพื่อนคนงานกำลังเก็บข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัววุ่นวาย ส่วนถวิลเองเก็บของเสร็จตั้งแต่ก่อนพลบค่ำแล้ว การอยู่ตัวคนเดียวจนใกล้วัยกลางคนไม่มีครอบครัวเหมือนช่างคนอื่นอาจจะเป็นสิ่งแปลกเล็กน้อยในสายตาคนงานทั่วไป แต่สำหรับเขามันคือความเคยชิน ชายหนุ่มโบกผ้าขาวม้าปัดไล่ยุงแล้วพาดบนไหล่ตามเดิม พรุ่งนี้เขาต้องย้ายออกไปจากที่นี่แล้ว เวลาเกือบปีที่เขากินนอนอยู่ในเพิงสังกะสีเพื่อสร้างบ้านที่สวยงามที่สุดให้คนอื่นอยู่ก็ไม่ได้ต่างจากชีวิตในรอบเกือบสามสิบปีที่ผ่านมาเลย และก็คงไม่ต่างจากเวลาที่เหลืออีกไม่รู้กี่ปีข้างหน้าด้วย มันคงจะเป็นกงล้อชีวิตของอาชีพคนงานก่อสร้างที่หมุนเวียนกลับมาบรรจบอย่างซื่อสัตย์อยู่เสมอ มีเพียงสิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปคือเรี่ยวแรงสังขารที่ถดถอยลงตามวัย ถวิลทั้งอยากรู้และทั้งไม่อยากรู้ว่าเมื่อวันที่เขาหมดแรงจะรับจ้างแล้วจะหาเลี้ยงตัวเองคนเดียวทางไหนต่อไป เช้าวันรุ่งขึ้น ถวิลกับเพื่อนลงมือรื้อเพิงพักคนงานออก แผ่นไม้กับสังกะสีถูกกองแยกกันบนหลังรถหกล้อ เบียดด้วยข้าวของส่วนตัวของช่างแต่ละคน เย็นนี้นายช่างจะพาพวกเขาไปยังที่ดินเปล่าย่านลำลูกกา บ้านหลังต่อไปที่จะต้องสร้างอยู่ที่นั่น ชายหนุ่มขนของขึ้นรถเรียบร้อยก็หันไปมองบ้านนายพลหลังนั้น เป็นบ้านสวยงามที่สุดเท่าที่เขาเคยสร้างมา เขาอยู่กับมันมาตั้งแต่วันแรกที่รื้อบ้านเดิมมาจนถึงวันที่สร้างเสร็จสมบูรณ์ คานบ้าน ผนังห้อง พื้นกระเบื้อง แม้แต่รั้วบ้านล้วนมาจากน้ำพักน้ำแรงของเราทั้งสิ้น น่าเสียดายเพียงอย่างเดียว....คือเขาไม่มีสิทธิอยู่ในบ้านที่ตัวเองสร้างขึ้นมา ถวิลมองบ้านหลังนั้นอย่างอาลัยอาวรณ์ บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงรู้สึกผูกพันกับบ้านหลังนี้มากกว่าบ้านหลังอื่นๆที่เคยสร้างมาทั้งหมด ไม่ใช่เพราะความใหญ่โตหรูหรา ไม่ใช่เพราะความสวยงามสะดวกสบาย แต่เป็นอะไรที่มากกว่านั้น ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วกุมท้องขณะเดินขึ้นไปนั่งบนหลังรถกระบะนายช่างกับเพื่อนคนงาน โรคกระเพาะของเขายังไม่หาย วันนี้คงได้ไปหาหมอเสียที..... จากคุณ : ธามาดา - [ 10 ม.ค. 49 17:01:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลายครั้งที่ถวิลยังหลับฝันถึงบ้านหลังนั้นอยู่ ทั้งๆที่เวลานั้นผ่านมากว่ายี่สิบปีแล้ว เขาบอกตัวเองไม่ได้ว่าสาเหตุที่ทำให้ต้องเห็นภาพบ้านหลังใหญ่สวยงามนั้นเสมอเมื่อหลับตาลงนอนคืออะไร รู้แต่ว่าความฝันนั้นทำให้เขามีความสุขอย่างประหลาด รู้สึกสุขใจเหมือนกำลังมองเห็นบ้านของตัวเองทั้งที่รู้อยู่กับตัวว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ภาพความฝันที่งดงามนี้เองที่หล่อเลี้ยงชีวิตอันแห้งแล้งของเขาให้ผ่านพ้นในแต่ละวันมาได้ ถวิลเองเวลานี้ก็ได้เปลี่ยนจากชายหนุ่มกำยำล่ำสันกลายเป็นชายผมขาวร่างกายผ่ายผอม เขาโรยราและอ่อนแรงลงทุกที สวนทางกับจำนวนบ้านสวยงามหลายสิบหลังที่ผ่านฝีมือของเขาไป วันหนึ่งเมื่อบ้านจิตรกรใหญ่หลังหนึ่งสร้างเสร็จนายช่างของบริษัทก็โอบไหล่ดึงเขามาคุยด้วยสองคน ถวิลรู้คำพูดของนายช่างตั้งแต่ก่อนนายช่างจะอ้าปากเสียอีก เขาแก่เกินไปแล้วสำหรับอาชีพนี้.... ตั้งแต่นั้นมาภาพชายผมขาวพยายามต่อสู้ดิ้นรนเพื่อปากท้องในยามแก่ก็ผุดขึ้นทดแทนภาพชายหนุ่มแข็งแรงในงานก่อสร้าง ถวิลขอซื้อรถซาเล้งคันหนึ่งจากร้านดัดแปลงมอเตอร์ไซค์ เพิ่มเงินอีกนิดให้ร้านติดตั้งแตรลมข้างๆราวจับ เท่านี้อาชีพรับซื้อของเก่าของเขาก็เริ่มต้นขึ้น ชีวิตหลังอายุห้าสิบเอ็ดเปลี่ยนไปมากพอสมควร ถวิลตื่นแต่เช้า ขี่รถสามล้อคันนั้นตระเวนไปตามหมู่บ้านจัดสรรต่างๆ บีบแตรลมเป็นสัญญาณบอกผู้คนในบ้านเรือนว่าหากมีกระดาษ เศษเหล็ก หรือขวดพลาสติกแล้วอยากขายก็ให้โบกมือเรียก สัปดาห์แรกของอาชีพใหม่ผ่านไปอย่างทุลักทุเล ทั้งความถดถอยด้านสุขภาพ การถูกซาเล้งเจ้าถิ่นข่มเหงรังแก ทั้งการไม่ได้สังเกตว่าตัวเองเริ่มงานนี้ในช่วงฤดูฝน หลายครั้งที่ถวิลท้อแท้หมดอาลัย อยากยอมแพ้กลับบ้านเกิดไปทำไร่ไถนาอย่างเดิม แต่ผืนนาจำนองที่ถูกยึดไปแล้วกับญาติๆที่กระจัดกระจายกันไปหางานทำตามจังหวัดต่างๆทำให้ถวิลต้องถอนหายใจยาว แม้แต่ทางเลือกที่จะยอมแพ้เขาก็ยังไม่มีสิทธิเลือก รายได้จากการรับซื้อของเก่าตามบ้านไม่ค่อยพอยังชีพนัก ถวิลสังเกตเห็นเพื่อนร่วมอาชีพที่มักจะขี่รถหายเข้าไปตามหมู่บ้านร้างในซอย เมื่อขับตามเข้าไปดูก็เห็นรถซาเล้งจอดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เจ้าของรถผลุบหายเข้าไปในบ้าน สักพักก็เห็นกำลังปีนจากระเบียงชั้นสองขึ้นไปบนหลังคา เท่านั้นเองถวิลก็เดาออก ชายคนนั้นเลาะโครงเหล็กใต้หลังคาโยนลงมา ของพวกนี้ถ้าเอาไปขายต่อคงได้เงินไม่น้อยเลย ถวิลขี่รถต่อไปท้ายหมู่บ้านร้าง พยายามจะลองทำดูบ้างอย่างกล้าๆกลัวๆ สีสเปรย์ที่วัยรุ่นสักคนพ่นทิ้งไว้หน้าบ้านว่า ‘ผีดุ’ ทำให้เขาชะงักนิดหนึ่ง แต่ท้องที่ร้องหิวทำให้เขาเดินเข้าไป เพียงครู่เดียวเขาก็ปีนขึ้นไปอยู่บนหลังคาบ้าน..... วันหนึ่งฝนตกหนัก ถวิลขี่รถหลงทางอยู่ในซอยลึกแห่งหนึ่ง สองข้างทางเป็นป่าหญ้ารกไร้ที่หลบฝน เหนือยอดหญ้าสูงเห็นเพียงบ้านไม่กี่หลังกระจายอยู่ไกลๆ ยิ่งนานไปฝนยิ่งตก ทั้งหนาวสั่นและเปียกปอน แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรนอกจากต้องขี่รถตากฝนไปเรื่อยๆ ในใจรำพึงขอให้เจอที่หลบลมฝนได้สักนิด และแล้วเขาก็สมหวัง บ้านใหญ่หลังหนึ่งปรากฏขึ้นในม่านฝนไกลๆทางซ้ายมือ ถวิลจอดรถและรีบลงมายืนแอบหลบฝนใต้ชายคาป้อมยามหน้าบ้านหลังนั้น ลูบหน้าลูบผมให้เปียกน้อยลงสักพักจึงค่อยสังเกตเห็นว่าบ้านหลังนี้ถูกปล่อยทิ้งร้างไว้นานแล้ว เถาวัลย์รากไม้โอบพันเสาและรั้วบ้านหนา ต้นหญ้าสูงรกเรื้อแทบบังไม่ให้มองเห็นตัวบ้านข้างใน เขาเงยหน้ามองฝ่าสายฝนที่กระหน่ำหนักไปยังหลังคาบ้าน ในใจคิดว่าหลงทางตากฝนมาที่นี่ไม่เสียเที่ยวนัก ระหว่างรอฝนซาอยู่จะปีนเข้าไปหาเหล็กดัดขายก็คงดี สองมือเหนี่ยวขอบรั้วดึงร่างผ่ายผอมนั้นข้ามไปอย่างยากลำบาก สองเท้าก้าวเข้าไปจนถึงประตูบ้าน ส่วนสองตาสอดส่ายมองไปรอบๆ ความรู้สึกบางอย่างแผ่ซ่านในบรรยากาศรอบข้างจนมาถึงตัว สัมผัสที่หกบอกเขาว่าบ้านหลังนี้มีอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่บ้านธรรมดาแน่นอน หากแต่ไม่ใช่ความแปลกประหลาดที่น่ากลัว ตรงกันข้ามกลับเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก ถวิลเดินผ่านประตูบ้านที่เหลือแต่เพียงโครงไม้ สายตาของช่างก่อสร้างเก่ายังมองออกว่าส่วนต่างๆของบ้านหลังนี้ทำขึ้นอย่างประณีตสวยงาม ถวิลเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน เสียงฝีเท้าวางบนแผ่นไม้ลอยซึ่งยังมีเค้าความสวยทันสมัยในอดีตดังเอียดอาด เมื่อขึ้นมาถึงบันไดขั้นบนสุดเขาก็ยืนอยู่กลางโถงเพดานสูง ซ้ายขวาคือห้องนอนกับห้องน้ำเรียงราย ถวิลตัดสินใจเดินเข้าไปในประตูที่ใกล้ที่สุดทางขวามือก่อน ในนั้นเป็นห้องรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ มีประตูเจาะถึงห้องน้ำด้านข้าง ข้าวของเครื่องเรือนในห้องแม้จะถูกขนย้ายออกไปหมดแล้วแต่ก็ยังพอเดาได้ว่าน่าจะเป็นห้องนอนห้องหนึ่งในบ้านหลังนี้ หน้าต่างที่เหลือแต่ขอบไม้ผุเปิดรับละอองฝนจากภายนอกเข้ามาไม่ขาดสาย กำลังจะเดินออกจากห้องนั้นไปแล้ว แต่เหมือนอะไรบางอย่างดลใจให้ต้องหันกลับไปอีกครั้ง ที่ขอบหน้าต่างห้องนั้น ถวิลเหมือนกับจะเห็นภาพของตัวเองในวัยหนุ่มกำลังนั่งงอตัวอยู่ใต้ขอบหน้าต่าง ใบหน้าบูดเบี้ยวบอกถึงความเจ็บปวดจากแผลในกระเพาะอาหาร ช่างปูนอีกคนหนึ่งที่เขาคุ้นหน้ายกถังปูนเข้ามาเปลี่ยนให้ เขาในวัยหนุ่มนั่งกุมท้องอยู่พักหนึ่งก่อนจะค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นและหยิบเกรียงที่วางบนขอบหน้าต่างมาแต่งปูนต่อ ภาพที่เห็นตรงหน้าทั้งหมดนี้ล้วนเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี นี่คือภาพตัวเขาเองเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว บ้านหลังนี้คือบ้านนายพล..... เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่เหตุการณ์ทั้งหมดปรากฎขึ้น จากนั้นภาพของเขาในวัยหนุ่มริมหน้าต่างก็ค่อยๆจางหายไป ตรงข้ามกับภาพในความทรงจำของเขาที่แจ่มชัดขึ้นเหมือนกับว่าวันที่เขากำลังสร้างบ้านหลังนี้เพิ่งผ่านไปเพียงวันวานเท่านั้นเอง แต่แรกเขาจำไม่ได้ว่านี่คือบ้านที่เขาเคยสร้าง จนกระทั่งเหมือนได้เห็นภาพในอดีตของตัวเองภายในบ้านนี้จึงรู้สึกคุ้นตาและนึกขึ้นมาได้ ถวิลค่อยๆเดินไปที่หน้าต่าง ยกมือขึ้นมาสัมผัสผนังปูนรอบๆ เป็นสัมผัสที่ต่อให้อีกกี่ปีข้างหน้าเขาก็จะยังจำได้ว่านี่คือฝีมือของเขา นี่คือบ้านที่เขาสร้างขึ้นจากหยาดเหงื่อและความยากลำบากนานนับปี บ้านที่เขาฝันถึงมาตลอดหลังจากที่ได้ก้าวเท้าจากไป วันนี้เขาได้กลับมาแล้ว ฝนภายนอกหน้าต่างยังตกหนักจนเห็นเป็นม่านสีขาวบดบังเมืองทั้งเมืองให้ซีดจางอยู่ข้างหลัง ถวิลไม่รู้ว่ามีเหตุผลอะไรที่ครอบครัวนายพลต้องทิ้งบ้านหลังนี้ให้กลายเป็นบ้านร้าง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่บังเอิญทำให้เขาได้เดินกลับเข้ามาในบ้านที่เคยสร้างมากับมือเมื่อนานมาแล้วอีกครั้ง และไม่รู้ว่าเพราะอะไรเมื่อมองไปยังมุมต่างๆของบ้านก็ดูเหมือนกับมันอยากจะบอกกับเขาเป็นเสียงเดียวกันว่า “ยินดีต้อนรับกลับสู่บ้านของเธอ....ถวิล” ยืนมองอะไรในความว่างเปล่าอยู่นาน จากนั้นร่างที่เหนื่อยอ่อนก็เอนตัวลงนอนบนพื้น เสียงฝนกระทบหลังคาข้างนอกคล้ายเสียงเพลงเห่กล่อมให้ถวิลเข้าสู่ห้วงหลับใหล นี่อาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตาก็ได้สำหรับชีวิตที่เคยเหนื่อยยากสร้างบ้านให้กับคนจำนวนนับไม่ถ้วนได้อาศัยทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่เคยมีบ้านอยู่สักหลัง จากบ้านหลังหนึ่งที่ถวิลเคยสร้างให้นายพลที่เขาเองก็ไม่เคยเห็นหน้า บ้านที่เขาผูกพันและรู้สึกเหมือนเป็นบ้านตัวเอง บ้านที่เคยฝันถึงในยามหลับมาหลายปี หลังจากผ่านเวลามาแสนนานนับแต่ก้าวเท้าออกไปเขาเพิ่งได้รู้ว่าบ้านหลังนี้ก็กำลังรอคอยเขาอยู่เช่นกัน แม้จะเป็นการกลับมาเพียงแค่อาศัยพักพิงหลบฝนชั่วข้ามคืนก็ตาม ถวิลหลับสนิทอยู่บนพื้นซีเมนต์ในบ้านร้าง จิตหลับฝันถึงบ้านหลังนี้อีกครั้ง ในความฝันนั้นเขากำลังยืนอยู่หน้าประตูบ้าน ไม่นานประตูอัลลอยด์คู่นั้นก็เปิดกว้างต้อนรับเขาเข้าไปข้างใน ถวิลเดินผ่านสวนที่ประดับด้วยแมกไม้ให้ร่มเงาและไม้ดอกสวยงามมาถึงตัวบ้าน หลังบานประตูไม้สักขัดเงาคือโถงรับแขกที่สวยงามสว่างไสว เครื่องเรือนทุกชิ้นถูกจัดวางอย่างประณีตสวยงาม เด็กชายหญิงคู่หนึ่งวิ่งเข้ามากอดเขา เช่นเดียวกับหญิงสาวอีกคนที่เดินตามมายิ้มให้เขา บอกว่าเขากลับมาถึงบ้านแล้ว ใช่.... วันนี้ เขาได้กลับบ้านแล้วจริงๆ ........................................................................... ๔ พฤษภาคม – ๑๙ พฤศจิกายน ๒๕๔๘ จากคุณ : ธามาดา - [ 10 ม.ค. 49 17:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีทุกๆคนครับ ^^ วันนี้เอาเรื่องสั้นแนวชีวิตมาแปะกันเช่นเคย  คาดว่าอาทิตย์หน้าคงจะเป็นแนวไซไฟครับ  เพิ่งเขียนเสร็จตอนสายๆนี้เอง  เดี๋ยวตรวจคำผิดก่อน เรื่องสั้นเร็วๆนี้ - ญ.หญิงเข้าใจยาก -  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3978394/W3978394.html#4 ขอบฟ้าที่งดงาม - http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3992417/W3992417.html#18 เชิญทัศนากันตามสะดวกนะครับ  ขอบคุณครับ ^_^ จากคุณ : ธามาดา - [ 10 ม.ค. 49 17:07:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอ่อ .. ส่วนตัวคิดว่าเรื่องนี้ไม่ลงตัวมากที่สุดเท่าที่จำได้ล่ะ แหะๆ จากคุณ : scottie - [ 11 ม.ค. 49 00:02:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เด็กชายหญิง กับภรรยาสาว เป็นเพียงความฝันเท่านั้นใช่ไหมครับ เพราะเขาไม่เคยมีจริง เหมือนบ้านที่เขารักหลังนี้ คุณเขียนฉากจบทำให้ผมนึกถึงฉากสุดท้าย ของภาพยนต์เรื่อง ไททานิค เลยครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 11 ม.ค. 49 06:35:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วันก่อนเพิ่งอ่านเรื่องสั้นในขายหัวเราะชื่อคนแต่งคือ ธามาดา เหมือนคุณเลย คนเดียวกันรึเปล่าแล้วก็เห็นในหนังสือรวมเรื่องสั้นด้วย จำชื่อหนังสือไม่ได้แล้วล่ะรู้แต่ว่าสนุกมากเลย(แอบอ่านเอา) ใน pantip นี่ชอบเรื่อง ญ.หญิงเข้าใจยาก มากที่สุด จากคุณ : ground (ground) - [ 11 ม.ค. 49 13:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ความฝันที่สวนทางกับความจริง จากคุณ : เม-ดา - [ 11 ม.ค. 49 14:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น้านสิ ความฝันที่สวนทางกับความเป็นจริง จากคุณ : oreocream - [ 11 ม.ค. 49 15:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เขียนเรื่องสั้นยาวดีจังเลยครับ ไม่เข้าใจครับว่าทำไมเขาถึงผูกพันกับบ้านหลังนี้หรือเป็นเพราะมีลางสังหรณ์ล่วงหน้า จากคุณ : อุปกรณ์ประกอบฉาก - [ 11 ม.ค. 49 18:42:24 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อาจารย์รักษ์ - ช่วงฟอร์มตกครับ ^^' ปรมาจารย์เจียวต้าย - เกิดจากรู้สึกสะเทือนใจครับ เมื่อได้เห็นช่างฝีมือดีสร้างบ้านสวยให้คนอื่นอยู่  แต่ตัวเองนอนกระต๊อบชั่วคราวเร่ร่อนไปตามที่ก่อสร้างตลอด  ทั้งๆที่เขาก็ฝันจะมีบ้านดีๆสักหลังอยู่ คุณ ground - คนเดียวกับในหนังสือครับ ธามาดาของแท้ไม่มีสาขาอื่น :) (หนังสือชื่อ "ทำไมเธอร้องไห้" สำนักพิมพ์นกฮูกครับ) เมร์+อ้อม - น่าเศร้านะ.... อุปกรณ์ประกอบฉาก - เป็นคนค่อนข้างเขียนเรื่องสั้นยาวครับ  ราวๆ๑๐หน้าเอสี่ทั้งนั้น  คุณอุปกรณ์ประกอบฉากเคยทำงานสักชิ้นสุดฝีมือให้คนอื่นแล้วเกิดหวงแหนในผลงานชิ้นนั้นไหมครับ :) ขอบคุณทุกคนครับ  ขอไปพักร้อนที่เชียงรายสักสามสี่วันแล้วอาทิตย์หน้าจะกลับมาครับ คิดถึงทุกคน จากคุณ : ธามาดา - [ 11 ม.ค. 49 21:34:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ้อๆ เข้าใจแล้วครับ นั่นสิๆ ผมก็มึนก็ตั้งนานว่าทำไม เที่ยวให้สนุกนะครับ ^___^ จากคุณ : อุปกรณ์ประกอบฉาก - [ 12 ม.ค. 49 11:10:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านด้วยความรู้สึกระแวงมาตลอดเรื่องเลยครับ แหะๆๆ คิดว่ามันจะต้องเศร้า (สงสัยมองโลกในแง่ร้ายแน่เลยผม) ตั้งแต่กลัวว่าถวิลจะหิวจนร่วงลงมา ไม่ยอมไปผ่าตัดจนเป็นอันตราย ปีนป่ายแงะโครงเหล็กแล้วโดนจับ ฯลฯ (ดูซิ ช่างคิด) ตอนจบ คุณธามาดาไม่ใจร้ายอย่างที่คาดแฮะ ฮ่าๆๆ เรื่องทำงานสุดฝีมือแล้วหวงน่ะ เข้าใจเลยครับ เข้าใจจริงๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 12 ม.ค. 49 18:48:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แอบจินตนาการไปในทางไม่ค่อยดีเหมือนกันค่ะ กลัวว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นเหมือนเรื่องสั้นที่เคยอ่าน(นานแล้ว) อ่านแล้วนึกถึงความไม่เท่าเทียมกันในสังคมค่ะ คนที่รวยก็ต่อเติมบ้านซะจนเกินความจำเป็น แต่คนจนไม่มีแม้แต่บ้านจะอยู่ จากคุณ : moonlike - [ 12 ม.ค. 49 20:01:05 ]