ความคิดเห็นที่ 1 พี่พลเลิกจากการซ้อมบอลช่วงเช้า ก็เดินเอื่อยๆ ไปที่สโมสรนักกีฬา วันนี้นัดคณะกรรมการมาประชุมเรื่องการแข่งกีฬามหาวิทยาลัย แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลานัด เดินมาเรื่อยๆ จนถึงสโมสรนักกีฬา อาคารขนาดกลางค่อนข้างเก่า มีห้องอเนกประสงค์ที่ใช้ทั้งประชุม ซ้อมเชียร์ นัดหมาย และอื่นๆ จิปาถะไม่เว้นแม้แต่เป็นที่นอนค้างของนักกีฬายามที่ฝึกซ้อมจนดึกอีกด้วย ถัดไปเป็นห้องน้ำและห้องอาบน้ำของนักกีฬาที่อยู่แยกออกไป  ส่วนด้านหน้าห้องอเนกประสงค์เป็นลานขนาดกระทัดรัดที่ตั้งโต๊ะเก้าอี้เอาไว้หลายตัว แต่ในเวลานี้ไม่มีใครสักคน  นอกจากคนๆ เดียวที่นั่งอ่านเอกสารอยู่ที่เก้าอี้ หน้าห้องอเนกประสงค์ที่จะใช้เป็นที่ประชุมคณะกรรมการ พี่พลมองคนๆนั้น พลางคิด คนๆนี้ มองแค่ด้านหลังก็รู้ จะไม่ให้รู้ได้อย่างไร ก็เป็นคนๆเดียวกับที่เขาเคยแอบมองเสมอเมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมา ตอนนั้น เขาเพิ่งได้รับเลือกเป็นกัปตันทีมและหัวหน้านักกีฬาใหม่ๆ และ มิ้น  ก็เป็นหัวหน้าทีมเชียร์ลีดเดอร์  พี่พลคิดยิ้มๆ เพียงแค่ความทรงจำเมื่อวันวานระหว่างเขากับมิ้นมันก็ทำให้มีความสุขได้แล้ว แม้ว่าปัจจุบันจะต้องเผชิญกับความทุกข์อยู่ก็ตาม เขารู้จักกับมิ้นก็เพราะเรื่องงาน เรื่องกิจกรรมนักกีฬาแท้ๆ เพราะจะต้องมีการประสานงานกันระหว่างคณะกรรมการนักกีฬาอยู่บ่อยๆ แต่ก็แค่นั้น ไม่มีเหตุผลอะไรที่ทำให้เขาทั้งคนจะได้ใกล้กันเข้าไปอีก จนกระทั่งน้องพลอยปรากฏตัวขึ้น ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้ เส้นทางของเขาทั้งสองคนเคลื่อนมาใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ จนบรรจบกันในที่สุด แต่แล้วไม่นาน ก็ต้องเคลื่อนห่างกันออกไปอีก จนถึงเดี๋ยวนี้ เส้นทางของทั้งคู่แทบจะกลายเป็นเส้นขนานไปในที่สุด มิ้นเป็นคนตรงต่อเวลา  ไม่เคยสาย  ส่วนมากจะมาก่อนเวลาเสมอ  ส่วนเขาเอง กว่าจะซ้อมบอลเสร็จ  ก็ไม่เคยมาประชุมก่อนเวลาเลย อย่างดีก็แค่ตรงเวลาที่กำหนดเท่านั้น แต่เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว ก็มีวันๆ หนึ่งที่เขามาก่อนเวลาจนได้ มาถึงก็เห็นมิ้นนั่งอยู่ที่เก้าอี้ ก้มหน้าอ่านเอกสารที่จะประชุม ผมยาวสลวยทิ้งตัวอยู่กลางหลัง ในขณะที่ดวงตา เขาเผลอมองด้านหลังของมิ้นอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง “พี่พลคะ” พี่พลหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นพลอยยืนยิ้มถือถุงขนมอยู่ “มายืนทำไรอยู่ตรงนี้คะ พลอยเห็นยืนอยู่ตั้งนานแล้ว” น้องพลอยถาม พี่พลหันกลับไปมองมิ้นทันที ก็เห็นมิ้นหันมามองเช่นกัน มิ้นมองมาด้วยสายตาคำถาม  พี่พลจึงอึ้งไป ตอบไม่ถูก ส่วนพลอยมองพี่พลแล้วหันไปมองมิ้น ยิ้มให้ แล้วเดินไปหา “พี่มิ้นนั่นเอง นึกว่าใคร มาค่ะ มากินขนมกัน พลอยซื้อมาฝาก”พลอยเข้ามานั่งเก้าอี้ข้างๆ มิ้น วางถุงขนมลงแล้วหันไปเรียกพี่พลที่ยืนเก้กังอยู่ “พี่พลมานั่งนี่ค่ะ มากินขนมกัน” พี่พลจึงเดินมายิ้มเก้อๆ ลงนั่งข้างพลอย ตรงข้ามกับมิ้น  เงยหน้าขึ้นมาสบตาคนตรงข้ามแล้วก็เงียบไปไม่พูดอะไร “พี่สองคนมาทำอะไรกันหรอคะ” พลอยหันมาถาม พี่พลจึงละสายตามาตอบพลอย “วันนี้มีประชุมคณะกรรมการนักกีฬาครับ” “อ๋อๆ..”พลอยพยักหน้า “รู้แล้ว ทั้งพี่พล พี่มิ้นก็เลยต้องมาประชุม” “ใช่ครับ / ใช่ค่ะ” พี่พลกับมิ้นพูดออกมาพร้อมกัน ครั้นรู้สึกตัวก็หันมามองหน้ากันแล้วยิ้มเก้อๆ ส่วนพลอยหัวเราะ พูดยิ้มๆ “พี่มิ้นผมสวยจังเลยค่ะ ดำเป็นเงาดีจังเลย” พลอยว่าพลางมองผมมิ้น “ขอจับได้ไหมคะ” มิ้นยิ้มให้  “ได้ค่ะ”  พลอยจึงเอื้อมมือไปจับผมของมิ้นเบาๆ พี่พลอดมองตามมือพลอยที่จับผมมิ้นไม่ได้ ท่าทางจะนุ่มน่าดู   “นุ่มจังเลยค่ะ พี่มิ้น ใช้อะไรคะเนี่ย” เสียงพลอยพูดขึ้นมาทำให้พี่พลตื่นจากภวังค์ รีบละสายตาจากผมไปมองหน้ามิ้น  สบตากันเขินๆ ก่อนที่มิ้นจะหลบสายตาไป หันไปตอบพลอย “ก็ใช้แชมพูธรรมดาเนี่ยแหละค่ะ แต่ต้องใช้ทรีตเม้นบำรุงผมบ้าง อย่าไปไดร์หรือทำอะไรกับผมมาก” “หรอคะ แหม พลอยอยากมีผมสวยๆ อย่างพี่มิ้นจัง” “ผมน้องพลอยก็สวยนี่คะ ผมหยิกเป็นลอนน่ารักดีออก เหมือนตุ๊กตาเลย” มิ้นมองผมหยิกเป็นลอนที่ส่งให้ใบหน้าของพลอยดูน่ารัก ไร้เดียงสาแล้วยิ้ม “ถึงเป็นตุ๊กตา ก็คงเป็นตุ๊กตาขี้โรคแหละค่ะ” พลอยว่าเบาๆ พี่พลกับมิ้นฟังแล้วหันมามองหน้ากัน ก่อนที่พี่พลจะยิ้มอ่อนโยน แล้วพูดกับพลอยว่า “พี่ก็เห็นน้องพลอยแข็งแรงดีนี่ครับ  ไม่เห็นจะขี้โรคเลย” “ขี้โรคสิคะ พลอยเป็นโรคอะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด ทุกวันนี้ กินยาไปไม่รู้เท่าไหร่ ไปไหนก็ไม่ค่อยได้ ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเหมือนคนอื่นเขาเลยค่ะ” พลอยพูดเศร้าๆ “น้องพลอยอยากไปเที่ยวหรอคะ” มิ้นถามขึ้น พลอยหันขวับมาทันที รีบพูด “ใช่ค่ะ พลอยอยากไปเที่ยว”   “งั้น ”พี่พลพูดขึ้นมายังไม่ทันจบ พลอยก็แทรกขึ้นมาอีก  “พี่พลกับพี่มิ้นจะพาพลอยไปเที่ยวใช่ไหมคะ” พลอยเงยหน้ามาถาม มองคนทั้งสองอย่างมีความหวัง พี่พลกับมิ้นฟังพลอยสรุปแล้วสะดุ้ง มิ้นคิดในใจ ที่ว่าจะพาเที่ยวน่ะ ก็จะพาเที่ยวสองคน ไม่คิดว่าจะชวนคนที่อยู่ตรงหน้านี้ไปด้วยสักหน่อย  เขาคงไม่ไปหรอก งานยุ่งจะตาย แล้วต้องไปกับผู้หญิงสองคนที่ไม่คุ้นเคยอีกด้วย ส่วนพี่พลเองก็แปลกใจ แต่ก็แอบดีใจ ที่ว่าจะชวนพลอยเที่ยวก็ไม่คิดว่าคนข้างหน้าจะยอมไปด้วยหรอก  ก็เห็นดูไว้ตัวขนาดนั้น แถมยังมีงานล้นมืออีก แล้วต้องไปกับคนที่ไม่คุ้นเคยอีกล่ะ ทั้งสองคนต่างคิด เสียงพลอยถามว่า  “ว่าไงคะ ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมคะ พี่พล พี่มิ้น” แต่พอพลอยถามย้ำก็กลับไม่มีใครลุกขึ้นมาปฏิเสธ ต่างนั่งเงียบ พร้อมกับหาเหตุผลให้ตัวเอง การมีคนไปดูแลน้องพลอยเพิ่มอีกคนก็คงจะดีมั้ง นี่ไม่ได้คิดอะไรนอกเหนือไปจากนี้เลยนะเนี่ย ทั้งสองคนไม่รู้ว่า การไปเที่ยวและไปดูแลน้องพลอยในครั้งนั้นจะเป็นจุดเริ่มต้นของความหวานและความขมในเวลาต่อมา จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 ม.ค. 49 01:09:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พี่พลมองด้านหลังของมิ้น จะเป็นวันนี้หรือเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว ก็ไม่เปลี่ยนไปเลย แล้วอะไรที่เปลี่ยนไป อะไรที่ทำให้เราไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม พี่พลคิดอย่างเศร้าๆ เหมือนมีกระแสจิตส่งถึงกัน อยู่ๆ มิ้นก็เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสาร แล้วหันหลังมามองด้านหลัง เพียงเพื่อจะได้เห็นว่ามีคนๆหนึ่งกำลังมองตัวเองอยู่เช่นกัน มิ้นเห็นพี่พลยืนมองอยู่ก็รู้สึกแปลกๆ เบือนหน้าหนี แต่พี่พลก็เดินตามมานั่งลงตรงข้าม มองหน้ามิ้นแล้วพูดเบาๆ “พักนี้ไม่ค่อยได้เจอเลย” มิ้นหันมามอง แล้วตอบเบาๆ เช่นกัน “เมื่อวานซืนยังเจออยู่เลยนี่คะ” “วันเดียวก็นานพอแล้ว” พี่พลบอกเบาๆ มองหน้ามิ้น แต่มิ้นไม่ยอมสบตาด้วย เสหยิบเอกสารมาดูอีกครั้ง แล้วหันมาบอกพี่พลด้วยน้ำเสียงเป็นงานเป็นการ “นี่เอกสารรายชื่อสวัสดิการนักกีฬา พลอ่านหรือยังคะ” พี่พลส่ายหน้าแล้วว่า  “มิ้น ทำไมเราไม่คุยกันให้รู้เรื่อง” “เราคุยกันรู้เรื่องไปตั้งแต่เมื่อวานซืนแล้วไงคะ” มิ้นเงยหน้ามาบอก  มีความปวดร้าวซ่อนอยู่ในดวงตาที่มิ้น พยายามเก็บมันเอาไว้ แต่พี่พลก็สังเกตเห็นจนได้ ทำไมจะไม่เห็นล่ะ ก็เพราะดวงตาของเขาเองก็มีความปวดร้าวซ่อนอยู่เช่นกัน “แต่ผมยังไม่รู้เรื่องนี่” พลบอกเรียบๆ มิ้นหันมามองหน้าแล้วว่าขรึมๆ “เราต้องทำตามที่น้องพลอยขอค่ะ ในเมื่อเรารับปากกับน้องพลอยแล้ว พลคิดว่าเราจะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้หรอคะ” พี่พลฟังแล้วอึ้งไป มิ้นมองนิ่งอยู่พักหนึ่งแล้วลุกขึ้น หันหลังเตรียมตัวเดินจะเข้าห้องอเนกประสงค์ที่ใช้สำหรับประชุม  กำลังจะก้าวเท้าออกไป ก็ได้ยินเสียงพี่พลพูดออกมา “ผมคิดว่าเราจะต้องทำอะไรได้ดีไปกว่านี้แน่ๆ ถ้ามิ้นจะเลิกหนีผมสักที แต่ผมไม่ท้อหรอกนะ สักวัน ผมก็คงจะหาหัวใจของมิ้นเจอ ผมอยากรู้เหมือนกัน ว่ามันจะยังอยู่ที่เดิมเหมือนเมื่อปีก่อนหรือเปล่า” มิ้นชะงักอึ้งไป เกือบจะหันกลับไปหาพี่พลอยู่แล้ว แต่ก็ห้ามใจตัวเองไว้ รีบสาวเท้าเดินเข้าห้องไปทันที พี่พลมองตามแล้วถอนหายใจออกมา บุ้ง น้ำเพชร ปาล์มและแก้วออกมาจากห้องเรียนในตอนเย็น หลังจากเรียนวิชาสุดท้ายจบลงไปแล้ว ออกจากห้องมาได้แก้วก็รีบบ่นทันที “อะไรกันเนี่ย  อยู่ดีๆ อาจารย์มาเร่งส่งโปรเจ็กส์ซะงั้น มาบอกตอนนี้แล้วจะทำทันได้ไง” ปาล์มหันมามองแล้วว่า “ก็เราบอกแล้วไง ว่าให้ทำแต่เนิ่นๆ ทำจนเสร็จก่อนเวลาส่งน่ะดีแล้ว ไม่ใช่ปล่อยไว้ พออาจารย์เลื่อนก็มาบ่น” แก้วฟังแล้วเบ้หน้า “แหม ก็เรามันไม่ได้ขยันเหมือนนายนี่ ใครจะไปรู้ว่าอาจารย์จะเร่งส่ง” “รู้จักไหม คำว่าเตรียมการน่ะ ถึงอาจารย์ไม่เร่งส่งก็ทำให้เสร็จก่อนได้ แล้วนี่จะทำยังไงกัน โปรเจ็กส์ใหญ่ด้วย รอทำหลังปีใหม่ก็ไม่เสร็จแน่” ปาล์มว่าแล้วเงียบไปอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเอ่ยออกมาอีก “เย็นนี้เราอยู่ทำ แล้วพรุ่งนี้ก็มาทำต่อ” “เฮ้ย ”แก้วฟังแล้วร้องออกมาทันที  “นายจะบ้าหรือไง ปาล์ม พรุ่งนี้มันวันสิ้นปีนะ วันที่ 31 น่ะ เข้าใจไหม ใครเขาทำงานกันเล่า” ปาล์มหันมามองหน้าแก้ว แล้วว่าเอือมๆ “แล้วมันแตกต่างกับวันอื่นตรงไหน วันที่ 31 มันก็วันธรรมดาๆ วันหนึ่งเท่านั้นเอง” “แต่ว่า ”แก้วกำลังจะค้าน แต่บุ้งพูดขึ้นมาซะก่อน “เอาน่าแก้ว ” แล้วหันไปหาปาล์ม “มันจำเป็นขนาดที่เราต้องมาทำงานพรุ่งนี้ด้วยหรอ  เราทำวันนี้ก็น่าจะทันนี่ แล้วไปทำหลังปีใหม่อีกที” “แกไม่รู้อะไร โปรเจ็กส์ใหญ่อย่างนี้ ทำวันสองวันมันจะไปทันได้ไง แล้ววันนี้มันก็เย็นแล้วด้วย ทำต่อไปก็ได้ไม่เท่าไหร่ แต่พรุ่งนี้ถ้ามาแต่เช้า ทำทั้งวันก็คงจะคืบหน้าไปเยอะ” ปาล์มว่า “แต่ว่า บางทีคนเราก็ต้องมีความจำเป็นบ้าง วันสิ้นปีกับวันปีใหม่น่ะ จะเว้นไว้หน่อยไม่ได้หรอ” บุ้งว่าแอบเหลือบไปมองน้ำเพชร ก็รู้อยู่ว่าน้ำเพชรจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด “ตอนอื่นน่ะคงเว้นได้ แต่ตอนนี้จะมามัวเว้นอยู่ไม่ได้แล้ว  ขอบอกนะ ยังไงโปรเจ็กส์นี้ก็ต้องเสร็จทันส่ง ชั้นไม่ยอมให้ล่มเด็ดขาด” ปาล์มสรุปทันที บุ้งมองแล้วส่ายหัว “เออๆ ก็ไม่มีใครอยากให้มันล่มหรอก ก็อยากให้มันดีทั้งนั้นแหละ ชั้นรู้ ว่าแกน่ะมันเป็นคนมุ่งมั่น แล้วตกลงพวกเราว่าไง” หันไปมองน้ำเพชรกับแก้ว “ก็ได้ ทำพรุ่งนี้ให้เสร็จไปเลยก็ได้” น้ำเพชรพูดออกมา ส่วนแก้วกระฟัดกระเฟียด “เออๆ ก็ได้ ทำก็ได้พรุ่งนี้ ถ้ามันจะเสร็จจริงอย่างที่ว่าละก็” ปาล์มฟังแล้วยิ้มนิดๆ  รู้สึกดีที่เพื่อนยอมรับข้อสรุปของตัวเอง ตอบแก้วว่า“ถ้าทำพรุ่งนี้น่ะเสร็จทันอยู่แล้ว เรารับรองเลย” ว่าแล้วก็เดินออกไป แก้วค้อนให้แล้วเดินตามไปด้วย ส่วนบุ้งเดินมาข้างๆ น้ำเพชร หันไปถามเบาๆ “วันนี้แกว่าจะกลับบ้านไม่ใช่หรอ อดเลยสิ” ว่าแล้วส่งยิ้มกวนๆ ให้ “อืม ก็อยู่ทำโปรเจ็กส์ให้เสร็จก่อนค่อยกลับก็ได้ งานสำคัญนี่” น้ำเพชรหันมาตอบ บุ้งฟังแล้วเงียบไปอึดใจก่อนจะเอ่ยขึ้นมาลอยๆ “ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ชั้นเห็นด้วยกับความคิดปาล์มนะ” น้ำเพชรฟังแล้วหันมามองหน้า “ทำไม แกคงอยากให้งานเสร็จเร็วๆ” “ไม่ใช่” บุ้งปฏิเสธ ยิ้มกวนๆ แล้วว่า”แต่เพราะชั้นจะได้เห็นหน้าแก ไปจนถึงวันสุดท้ายของปีเลยไง” พูดแล้วมองหน้า ดวงตาเป็นประกายสดใส น้ำเพชรสบตาแล้วอึ้งไป ก่อนจะเบ้หน้า  ดุแก้เขิน  ”พูดบ้าอะไร ” แล้วก็เดินออกไป แต่ในใจแอบยิ้ม   ส่วนบุ้งฟังแล้วหัวเราะหึหึ  รีบเดินตามไปทันที จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 ม.ค. 49 01:12:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ที่บอกจะจบน่ะ ไม่นานนี้ แต่ไม่ใช่วันสองวันนี้หรอกจ๊ะ แค่บอกเอาไว้เนิ่นๆ (แล้วจะบอกทำไมเนี่ย - -" ) วันนี้ไปนอนก่อนดีกว่าเนอะ ราตรีสวัสดิ์จ้า จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 ม.ค. 49 01:17:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^____^ จากคุณ : Meif - [ 11 ม.ค. 49 02:22:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จีบกันใหญ่เลยสองคนนี้ แล้วปาล์มช้านนนล่ะ จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 11 ม.ค. 49 07:15:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^__^ จากคุณ : Bangkokian - [ 11 ม.ค. 49 07:21:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หมั่นไส้บุ้ง ปาล์มก็กวนจริง จากคุณ : MikaRin - [ 11 ม.ค. 49 10:19:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องพี่พล นี่ ความลับขั้นสุดยอดเลยอ่ะดิแม่ชม.. โผล่มาทีละนิด... ... เฮ้อ ปาล์ม  คงแห้วใช่มะฮะ แม่ชม ....ใช่มะฮะ ใช่มะฮะ จากคุณ : greenmania - [ 11 ม.ค. 49 10:54:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 11 ม.ค. 49 11:44:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แอบอ่านอยู่เงียบๆ ....ต้นหอมแอบคิดแบบยิ้มๆ..... จากคุณ : ต้นหอม - [ 11 ม.ค. 49 12:55:58 A:203.150.233.178 X: TicketID:113276 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ปาล์ม มาๆ กินแห้วกัน             จากคุณ : คำพู - [ 11 ม.ค. 49 15:27:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอ ชื่อตอนมันอยู่ตรงไหนในเรื่องเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 11 ม.ค. 49 16:50:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 บุ้งเข่นปาล์มได้โดยไม่ต้องทำอะไรเลย ฉากนี้เหนือชั้น ชอบมาก จากคุณ : Nusantara - [ 11 ม.ค. 49 17:11:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณสก็อตตี้ ตรงวงเล็บของเรื่อง เราคุยเล่นเฉยๆ บ่นไปตามเรื่องตามราวค่ะ แหะๆ ไม่ได้เป็นชื่อตอนหรอก เหมือนคำทักทายค่ะ ไม่เกี่ยวกับเรื่อง ^ ^ จากคุณ : ชมเช้า - [ 11 ม.ค. 49 18:03:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 นายบุ้งน่ารักจัง เราฟันธงขาดกระจุย "นายล่องลอย" = "นายบุ้ง" จากคุณ : mrs_ricken - [ 11 ม.ค. 49 20:40:04 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อิ...อิ จากคุณ : NUAOFFYHUB - [ 11 ม.ค. 49 22:21:55 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เท่าที่ดูมาทุกตอน ไอ้ที่อยู่ในวงเล็บน่ะ เหมือนพฤติกรรมของแม่ชมมากกว่า ผลัดวันประกันพรุ่งเรื่องละครนี่แหละ อิอิ ไม่เชื่อลองกลับไปย้อนอ่านดูสิ..ไม่ได้โม้ จากคุณ : ป้าแจ่ม(แม่หนูนา) - [ 11 ม.ค. 49 23:00:40 ]

ความคิดเห็นที่ 18 (กระซิบ) ไม่เข้าใจเลย ทำไมป้าแจ่มถึงต้องรู้ทันเราไปซะทุกเรื่องนะ แหม ชอบมาดักคอเรื่อยเชียว อิอิ ไปดีกว่า ไปต่อตอนที่ 18 กัน ทางนี้ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4017037/W4017037.html#3 จากคุณ : ชมเช้า - [ 12 ม.ค. 49 00:19:11 ]