ความคิดเห็นที่ 1 “เฮ้อ อยากจะบอกนะว่า ฉันก็ไม่ได้อยากจะคิดแบบนั้นหรอก แต่คนมันห่วงนี่หว่า ... จริงสิ!” อยู่ๆร่มธรรมก็ร้องออกมา เรียกสายตาคนข้างๆดีนัก ด้วยไม่รู้ว่าไอ้เพื่อนร่วมรถคนนี้จะคิดอะไรพิเรนท์ๆขึ้นมาอีก “แกไง แกไงที่ทำได้!” “ทำอะไรได้วะ” คนถามนึกระแวงทั้งใบหน้าและสายตาระยิบระยับคู่นั้น “ก็สามารถทำให้น้องรินอยู่ห่างๆไอ้หมอนั่นไง อีกอย่างแกรับปากฉันแล้วนะว่าแกจะช่วยดูแลน้องริน ถ้าเป็นแก คงพอจะช่วยดูน้องรินแทนฉันได้” เมื่อคนฟังยังไม่หายอาการคิ้วผูกกัน ร่มธรรมเลยอธิบายต่อ “ก็ฉันน่ะตอนนี้พูดอะไรไปน้องรินก็ไม่ฟังอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันห่วงเรื่องของน้องรินกับไอ้บ้านั่นมากๆด้วย อยากจะตามไปดูให้รู้ถึงที่มหาวิทยาลัย แต่อย่างว่าแหละ แค่คราวที่แล้วน้องรินยังโกรธอย่างกับอะไรดี ถ้าโผล่ไปแบบมีเรื่องนี้ด้วยแล้ว ได้ไม่คุยกันไปสามชาติเจ็ดชาติแน่” นทธรพอจะเข้าใจอยู่ แต่ว่า... “แล้วฉันจะช่วยอะไรได้ล่ะ” เขายังไม่เข้าใจความหมายของเพื่อนสนิทคนนี้อยู่ดี “ก็แกอยู่ในแผนไม้กันหมาให้น้องสาวฉันอยู่ไม่ใช่หรือไง ช่วยไปดูน้องรินที่มหาวิทยาลัยให้ฉันทีสิ น่านะ” ไม่วายหยอดลูกอ้อน คนฟังหันมอง และพอได้ฟังความประสงค์ของเพื่อนคนนี้ก็พอจะเข้าใจ อันที่จริงมันเป็นสิ่งที่เขาอยากจะทำอยู่ .. อยากจะรู้ความสัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างสองคนนั้น แม้ว่าปากจะบอกว่าเชื่อที่น้องรินบอกก็ตาม เพราะส่วนที่อยากเชื่อคือความคิด ความมีสติที่ไตร่ตรองด้วยความมีเหตุมีผล หากหัวใจกลับปรารถนาที่จะรู้ความจริง และคาดหวังให้เป็นเช่นนั้น ให้ร่มรินกับนายคนนั้นเป็นแค่เพื่อน ... “ได้สิ ฉันจะดูน้องให้...ตามที่สัญญาไว้” เขาตอบตกลงอย่างโดยดี ไม่มีปากเสียง ผลคือคนฟังหันมองอย่างประหลาดใจ ว่าทำไมมันโอเคง่ายจัง แต่ก็ดี ... พูดง่ายๆไม่เจ้าคำถามอย่างคราวที่แล้ว “ฝากด้วยนะไอ้นัท ฉันไว้ใจแกนะ” แถมยังทิ้งท้ายด้วยคำพูดที่สร้างภาระหนักอึ้งให้กับคนฟังไม่น้อย .. ทั้งในวันนี้ และวันหน้า พออัดรายการเสร็จ นทธรก็ไม่รอช้าที่จะออกจากสถานที่อัดรายการไปยังรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ด้านนอก ซึ่งเป็นที่แปลกใจของคนรอบข้างไม่มากก็น้อยที่อยู่ๆหนึ่งในนักร้องคู่ดูโอจะปลีกตัวแยกไปแบบนั้น จะมีก็เพียงร่มธรรมเท่านั้นที่รู้ว่าเขาจะไปไหน ร่มธรรมที่เอ่ยบอกให้เพื่อนตนยอมร่วมแผนการ ‘ไม้กันหมา’ ให้น้องสาวเขานั้นเองก็เกินจะคาดคิดเรื่องระหว่างทั้งสอง เรื่องของร่มรินกับตัวนทธร ว่ารู้สึกต่อกันเช่นไรกันแน่ เดิมทีก็พอจะรู้สึกว่าน้องสาวตนดูแปลกๆไปในทุกทีที่มีนทธรรวมกลุ่มอยู่ด้วย และนั่นทำให้เขาไม่ค่อยกังวลว่าร่มรินจะออกอาการรำคาญไหมยามที่มีนทธรมาดูแลข้างๆแทนเขา ถ้าจะห่วงก็กลัวแต่ความรู้สึกของเจ้านทธรเพื่อนของเขานั่นแหละที่คิดอย่างไรกับน้องสาวเขา แบบไหน ... หวังว่าที่เขาเดามันจะถูกนะ “คุณร่มธรรมคะ มีนักข่าวขอสัมภาษณ์ด้านนอกค่ะ” เสียงใสของเจ้าหน้าที่ห้องอัดดังขึ้นเรียกสติของชายหนุ่ม คนฟังเงยหน้าคลายยิ้มให้คนพูดอย่างอ่อนโยนจนดวงตากลมที่มองมานั้นไหวระริกไปไม่ได้ “ครับ ขอบคุณมาก เดี๋ยวผมตามออกไปนะครับ” ร่มธรรมว่าพลางขยับลุก และก่อนจะออกเท้าเดินไปหานักข่าวที่เจ้าหน้าที่สาวคนนั้นว่าไว้ไม่วายนึกห่วงเพื่อนคู่หูของเขาไม่ได้ ... หวังว่าในยามคับขัน ไม่ว่าจะเพราะเหตุการณ์อะไร คงจะหาทางออกได้นะ นทธร... ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนส์เดินผ่านผู้คนในชุดนักศึกษาโดยปราดสายตามองไปทั่ว มีเพียงร่างเดียวที่เขาปรารถนาที่จะเห็น ใบหน้าหล่อเหลาพิศมองไปทั่ว หากในยามใดสายตาคู่คมปลาบพราวเสน่ห์คู่นี้สบเข้ากับสาวคนใด ก็จะมักปรากฏรอยยิ้มส่งมอบไปให้อย่างเป็นธรรมชาติ จนเป็นภาพลักษณ์ของนักร้องหนุ่มคนนี้ไปแล้ว และนั่นคงจะเป็นอีกอย่างที่ทำให้เขาได้รับความนิยมอย่างไม่เสื่อมคลาย และร่มรินที่เดินมากับเพื่อนพ้องทางอีกด้านก็มองเห็นคนแปลกถิ่น แต่คุ้นสายตาของคนรอบข้าง เธออดไม่ได้ที่เพ่งมองชัดๆอีกที และแม้จะมองสักเท่าไหร่ คำตอบก็ยังคงเดิม ไม่รอช้า เท้าไวเท่าความคิด ร่างเล็กปราดเข้าไปหา มีเสียงใสๆที่ดังเบิกทางไปก่อน “พี่นัท!” นทธรหันมองตามเสียงหวาน ก่อนจะเปล่งประกายแวววับไปทั้งดวงตาเมื่อสบเข้ากับร่างบอบบางของร่มริน ‘คนเดียว’ ... เพียงคนเดียวที่ทำให้เขาแปลบปลาบในหัวใจยามได้จ้องมอง จับต้อง และใกล้ชิด “มาได้ไงคะเนี่ย” ร่างของคนถามหยุดเท้าลงตรงหน้า หากทำไมหนอดวงตากลมๆคนตัวน้อยนี้ถึงได้แล่นเข้ามาในหัวใจและห้วงความคิดเขาอย่างไม่มีหยุดหย่อน ทำเอาเขาคิดถึงได้อยู่ตลอด ร่างสูงคลายยิ้มให้กับดวงตากลมแสนน่ารัก ก่อนจะตอบคำถามด้วยเสียงอ่อนโยนเป็นที่สุด “พี่มารับน้องรินน่ะครับ กลับด้วยกันนะ” และเมื่อหญิงสาวทำหน้านิ่งที่เดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ นทธรจึงถามออกไปอย่างนึกหวั่นในใจ “ไม่ได้หรือครับ หรือน้องรินนัดใครไว้” “เปล่าค่ะ น้องรินไม่ได้นัดใคร ...แค่แปลกใจเท่านั้น” ร่มรินแสดงความรู้สึกออกมาอย่างไม่มีปิดบัง ซึ่งนั่นก็เป็นแบบที่เธอเป็น และเป็นแบบที่ดูแล้วเป็นธรรมชาติ...น่ารักดี...ในสายตาของเขา นทธรยังคงยิ้มหวานให้ ไม่ได้อธิบายอะไร เพราะเขารู้ตัวว่าเขาเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่งเลย กลัวว่าถ้าพูดอะไรมากไปจะพาลให้ทุกอย่างเสียเรื่อง หากยื่นมือหนาไปหงายอยู่ตรงอ้อมแขนเล็กที่ประคองกอดหนังสือเอาไว้แนบอก สาวน้อยในชุดนักศึกษาสะอาดตามองหน้าเจ้าของมือที มองมือหนาที ก่อนจะยื่นหนังสือให้เขาด้วยความรู้สึกเกรงใจ “อยากทานอะไรครับ” ระหว่างเดินมาที่รถ ชายหนุ่มก็หันไปถามหญิงสาวที่ยังคงประหลาดใจไม่หาย “คะ? เอ่อ อะไรก็ได้ค่ะ แล้วแต่พี่นัทล่ะกันค่ะ” หญิงสาวว่า นทธรเห็นสีหน้าของร่มรินยังไม่คลายลงจากเมื่อครู่ จึงเอ่ยถามไปอย่างเป็นห่วง “ทำไมน้องรินถึงยังทำหน้าแบบนั้นอยู่ล่ะ น่าแปลกใจมากเลยเหรอที่พี่มา หรือว่าลำบากใจ” ซึ่งสีหน้าชายหนุ่มเองก็ย่นคิ้วเข้าหากัน นั่นเป็นเพราะเขาไม่ค่อยจะมั่นใจซะเท่าไหร่ว่าตอนนี้เขาในความรู้สึกของหญิงสาวนั้นเป็นอย่างไร ... แปลกใจงั้นหรือ ... ที่อยู่ๆเขาก็มาชิดใกล้ หากนั่นยังไม่เท่าไหร่ ... เขากลัวมากไปกว่านั้น ... กลัวว่าจะทำให้เธอรำคาญใจ ... มากกว่า “ปละ...เปล่านะคะ! น้องรินไม่ได้คิดแบบนั้น น้องรินเสียอีกเกรงใจพี่นัท” ร่มรินรีบปฏิเสธเมื่อได้ฟัง พร้อมสีหน้าที่แสดงความจริงใจอีกครั้ง “ก็พี่นัทงานยุ่งออก น้องรินก็เลยกลัวว่าจะทำให้พี่นัทลำบาก” นทธรฟังแล้วอมยิ้ม รู้สึกดีใจที่หญิงสาวไม่ได้คิดรำคาญเขาแบบนั้น ก่อนจะบอกให้เธอสบายใจ “น้องรินอย่าคิดมากเลย พี่เต็มใจที่จะมาพบน้องรินครับ” ใบหน้าคนฟังอย่างร่มรินยามนี้ถูกระบายชัดไปด้วยสีชมพู ก่อนจะหลุบใบหน้าลงมองอย่างอื่น กลบอาการเคอะเขินยามได้สบดวงตาคมปลาบของเขาที่แสนจะอ่อนโยนยามทอดมองมาที่เธอ เขาจะรู้ตัวมั่งไหมนะว่า ดวงตาและรอยยิ้มที่เขาพกพาไว้ตลอดเวลานั้น มันสามารถทำให้คนมองแทบจะละลายหายไปกับพื้นดินได้ขนาดไหน ... “พี่นัทคะ เรื่องเมื่อวาน น้องรินขอโทษนะคะ ที่ทะเลาะกับพี่รันต่อหน้าพี่นัทอีกแล้ว” สาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆนักร้องดังเอ่ยขึ้น ก่อนจะหันดวงตากลมไปสบกับชายหนุ่มซึ่งกำลังขับรถอยู่ คนฟังยิ้มให้อีกครั้ง พร้อมทั้งเอ่ยตอบเธอด้วยน้ำเสียงนุ่ม “ไม่เป็นไรหรอก พี่เข้าใจ ... แล้วคืนดีกับไอ้รันหรือยังครับ” หญิงสาวส่ายหน้าแทนคำตอบ ชายหนุ่มจึงถามต่อ “ทำไมล่ะครับ น้องรินไม่อยากคืนดีกับมันหรือ” “ไม่ใช่ไม่อยากนะคะ แต่พี่รันน่ะ ทุกทีเลย ... ชอบหาเรื่องน้องรินก่อน” คนพูดขมวดคิ้วเข้าหากัน  เน้นเสียงกับประโยคหลัง แน่นอนว่าเธอไม่เคยอยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ร่มธรรมนั่นแหละที่ชอบสร้างเรื่องให้เธอโกรธ “แต่ว่าที่นายรันทำไป ก็เพราะว่าห่วงน้องสาวอย่างน้องรินนะครับ ขนาดพี่ยังทึ่งในความรักของมันเลย” ใช่ ... เขาพูดสิ่งที่เขารู้สึกจริงๆ ทึ่งที่ไม่รู้ว่านายร่มธรรมไปขนเอาความรักมาจากไหน ทั้งรักทั้งห่วงน้องสาวได้ถึงขนาดนี้ “แล้วพี่ว่ามันดีออกนะครับ การได้ถูกรักอย่างมากๆจากใครสักคน มันเป็นความรู้สึกที่ดีนะ” เขาว่าพลางจับสายตาและสมาธิไปที่ถนน จึงไม่อาจหันมามองดวงหน้าขาวที่อยู่ข้างๆได้ ว่าตอนนี้หล่อนกำลังระบายยิ้มใสๆกับคำพูดของเขา “พี่นัทนี่เป็นคนโรแมนติกเหมือนกันนะคะ” ซึ่งมันก็น่าจะเป็นแบบนั้นจากที่พี่ชายเธอเล่า และได้ฟังมาจากดนตรีที่ชายหนุ่มทั้งร้องและบรรเลง นทธรชอบแต่งเพลงในแนวความรัก ที่ฟังแล้วอบอุ่นไปทั้งหัวใจ ทั้งน้ำเสียง และเนื้อหา ที่บางครั้งฟังแล้วอยากจะมีคนแบบนี้มารักจริงๆ นทธรเบือนใบหน้ามามองคนพูดชั่ววินาที ก่อนจะดึงสติให้ไปอยู่กับการขับรถต่อ หากในห้วงความคิดนั้นชะงักงันกับคำว่า ‘โรแมนติก’ ที่สาวน้อยบอกกับเขา ซึ่งค่อนไปในทางขัดแย้ง “ทำไมคิดว่าพี่เป็นคนโรแมนติกล่ะครับ พี่อาจจะเป็นผู้ชายน่าเบื่อก็ได้นะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ผิดปกติ คล้ายๆกับมีบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในใจให้ครวญคิด ร่มรินมองสายตาชายหนุ่ม หากไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าทำไมถึงคิดไปเช่นนั้น ก่อนจะออกความเห็นของตน “น้องรินคิดว่า ไม่มีผู้ชายน่าเบื่อคนไหนที่จะแต่งเพลงได้เพราะ แล้วก็มีเสียงที่อบอุ่น จนสามารถถ่ายทอดความหมายของคำว่ารักให้คนฟังรู้สึกคล้อยตามได้หรอกค่ะ” น้องสาวคนสวยของเพื่อนสนิทยังพูดต่อไปอีกด้วยเสียงร่าเริง อันเป็นแบบฉบับของเจ้าตัว “พี่รันเคยเล่าให้ฟังว่า การร้องเพลง ถ้าจะทำได้ดี คนร้องจะต้องถ่ายทอดออกมาจากหัวใจลึกๆ แล้วเพลงของพี่นัทก็สามารถทำแบบนั้นได้ เพราะฉะนั้นพี่นัทไม่ใช่คนน่าเบื่อหรอกนะคะ” นทธรหันไปมองใบหน้าของคนพูดอีกครั้ง ซึ่งกระจ่างชัดไปกว่าครั้งใดที่ได้เห็น ยิ่งกว่าน้ำเสียง หรือรอยยิ้ม หากมันเป็นบางอย่างที่ไหลผ่านมาจากดวงตากลมๆคู่นั้น ที่ทำให้เขารู้สึกปรารถนาที่จะจ้องมองให้นานกว่านี้ หากไม่ติดกับการขับรถแล้วล่ะก็ ... แล้วยังทำให้เขาแน่ชัดกับสิ่งที่เขาคาใจมานานในหลายวันนี้ เริ่มจะเข้าใจ และมั่นใจว่า ... เขารู้สึกยังไงกับสาวน้อยตากลมคนนี้ แล้วเจ้าของดวงตากลมๆคนนี้เล่า จะคิดไปเช่นใดกันนะ ++มีต่อค่า จากคุณ : iNt_GaL - [ 12 ม.ค. 49 05:05:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “พี่นัทคะ” แล้วความคิดที่พาล่องลอยไปไกลก็ถูกดึงกลับโดยเสียงหวานอีกที นทธรหันไปตามเสียงใสๆนั้น “ครับ?” “เมื่อวาน ... พี่นัทโกรธน้องรินหรือคะ” คนฟังงุนงงไปทั้งสายตา กับคำถามของน้องสาวเพื่อนสนิท   เขาไปโกรธเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ยักจะจำได้? “พี่น่ะหรือโกรธน้องริน ตอนไหนหรือ” พลางนึก...ก็นึกไม่ออก แม้แต่สักนิด! “ก็ตอนที่น้องรินไปรอในห้องอัด แล้วพี่ทำเหมือนจะไม่พอใจไงคะ” พอร่มรินบอก ก็นึกออกในทันที ... คงจะเป็นตอนที่เธอดูแปลกไป ตายล่ะ ไอ้นัท ... นี่นึกไม่ออกเลยนะเนี่ย มิน่าล่ะไอ้รันของเขาถึงได้ด่าว่า ปากเสีย “เปล่านะครับ พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น เพียงแต่พี่นึกรำคาญไอ้รันมันเท่านั้นเอง โธ่ นี่พี่ทำให้น้องรินคิดไปแบบนั้นหรือเนี่ย” เขาโอดกับความไม่เข้าท่าของตัวเอง “ช่างมันเถอะค่ะเรื่องมันผ่านไปแล้ว น้องรินแค่กลัวว่าจะสร้างความรำคาญให้พี่นัทก็เท่านั้นเอง ถ้าไม่ได้เป็นแบบนั้น น้องรินก็จะสบายใจ” เธอว่าเมื่อเห็นเขาทำท่าจริงจังกับเรื่องนี้มาก “พี่ทำให้น้องรินไม่สบายใจ อืมม ถ้าอย่างนั้นให้พี่ทำอะไรสักอย่างไถ่โทษก็แล้วกันนะครับ” ร่มรินหันมองคนพูดด้วยสายตาที่มากความสงสัย หากแต่คนเสนอกลับไม่ยอมบอกสิ่งใด พารถยนต์คันหรูทะยานไปบนถนน ด้วยท่าทีมีความลับ “เมื่อวานแกพาน้องสาวฉันไปไหนมาวะไอ้นัท พ่อบอกว่ากลับซะดึกเชียว” ร่มธรรมรอจนเวลาพักจากการอัดรายการจึงได้ถามความสงสัยที่มันคับแน่นในอก นทธรหันมอง ก็พอจะรู้ว่ามันแค่สงสัย หาได้โกรธเคืองอะไรจนเป็นเรื่องใหญ่ไม่ “ไหนบอกว่าพ่อแกบอกแล้ว แกก็น่ารู้แล้วด้วย มาถามฉันอีกทำไมล่ะ” นทธรถามกลับ แต่เมื่อเห็นหน้าเอาจริงของเจ้าตัว ก็เลิกเล่นลิ้น ตอบตามความจริง “ไปกินข้าว ดูหนัง แค่นั้นเอง แต่ว่าก็ไม่ได้ไปส่งเกินหลังสองทุ่ม ตามเดธไลน์ของแกนี่” “มันก็ใช่ ... แล้วเรื่องของไอ้หมอนั่นล่ะ รู้อะไรเพิ่มมากขึ้นไหม” เรื่องของเรื่องที่พี่ชายอยากรู้มากที่สุด ก็คือเรื่องของเพศตรงข้ามที่เข้ามาสนิทสนมกับน้องสาวตัว “ยังไม่ทันได้ถามอะไรมากเลย กลัวน้องจะสงสัยเอาเสียก่อนว่าทำไมอยู่ๆฉันถึงได้มาตีสนิท จะพาลเอาเสียเรื่อง” ได้ฟังคำตอบของนทธรก็นึกอยากถามบางอย่าง ร่มธรรมเองก็ไม่คิดอ้อมค้อม จึงถามไปตรงๆอย่างที่ใจอยากรู้ “ถามจริงๆนะไอ้นัท ที่แกยอมดูแลน้องรินน่ะ แกทำเพราะความต้องการของฉันอย่างเดียวหรือเปล่า” คนฟังชะงักตัว ก่อนจะหันมองหน้าร่มธรรมที่กำลังจดจ้องมองมาตาไม่กระพริบ เขาก็เลือกที่จะกรอกตามองไปอย่างอื่นแทนดวงตาคมปลาบที่คาดคั้นคำตอบอยู่นั้น “ก็...” หากยังไม่ทันที่จะได้พูด เสียงของเจ้าหน้าที่ห้องอัดก็ดังเรียกพวกเขาเสียแล้ว เลยทำให้ความสงสัยนี้ยังคงค้างคาอยู่ แต่ก็แค่กับความอยากรู้ของร่มธรรมเท่านั้น กับตัวนทธรนั้นไม่...เพราะเขามั่นใจแน่แท้แล้วว่า เขาไม่ได้ทำไปเพราะเพียงคำขอร้องของเพื่อนแน่ๆ ทว่าเต็มใจที่จะปกป้อง ดูแล หญิงสาวผู้นี้ดั่งหัวใจของเขาแน่แท้ และแน่นอนยิ่งกว่าเรื่องใด ทางร่มรินเองก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อยเหมือนกัน ที่พักนี้มีนทธรคอยเคียงข้างตลอด เหมือนกับว่า... “เขาอาจจะชอบรินก็ได้มั้ง” เสียงเพื่อนผู้ชายที่ร่มรินเอามาปรึกษาเอ่ยบอก กับความสงสัยที่เธอหาคำตอบไม่ได้จากเจ้าของเรื่อง เลยต้องอาศัยคนเพศเดียวกันช่วยไขปัญหา โดยทั้งสองนัดกันมาคุยที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง “จริงเหรอ พี่นัทเขาชอบฉันเหรอ กร” ร่มรินไม่อยากจะเชื่อ คนอย่างนทธรที่มีสาวๆล้อมหน้าล้อมหลังเนี่ยนะจะมาชอบเธอ เป็นไปได้หรือ? “กรคิดว่าแบบนั้นนะ ถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะมาตามรับตามส่งเธอทำไมกัน” อลงกรณ์ให้ความเห็น “อาจจะทำเพราะพี่รันขอร้อง หรือไม่ก็เพราะว่าฉันเป็นน้องพี่รันก็ได้” เธอมองหาเหตุผลที่พอเป็นไปได้มากที่สุด ซึ่งอลงกรณ์ไม่เห็นด้วย “แต่ว่าเท่าที่กรเห็น แววตาน่ะ มันไม่ใช่แค่นั้นนี่ มันเป็นแววตาของคนมีความรักน่ะ” “เขาเป็นผู้ชายที่มีดวงตาอบอุ่นอยู่แล้วล่ะกร” ร่มรินยังคงไม่อยากจะเชื่อนัก ด้วยไม่อยากจะหลงไปไกลให้ต้องเจ็บปวด “งั้นรินก็ไปถามเจ้าตัวเลยสิจะได้รู้ เชื่อเถอะว่าที่กรบอกน่ะ มันไม่ผิดหรอก” ร่มรินฟังแล้วก็ได้แต่คิดวกไปวนมาอยู่คนเดียว ... กับคำตอบที่เธอไม่อาจจะรวบรัดคิดเอาเองได้ แต่ว่า...ถ้าเป็นแบบนั้นได้จริงๆ ก็คงจะดีไม่น้อย ถ้าได้มีหัวใจตรงกันแบบนั้น... “ริน คิดอะไรน่ะ หน้าแดงใหญ่แล้ว” เสียงของอลงกรณ์ดังปลุกคนที่เอาแต่จะอยู่ในห้วงความคิด ร่มรินเงยหน้ามองเจ้าของเสียง ก่อนจะค้อนให้วงน้อยๆที่ถูกจับผิด “รู้แล้วก็อย่ามาแกล้งสิ นี่เดี๋ยวเราไปไหนกันต่อดีล่ะ” ร่มรินถาม ชายหนุ่มทำท่าคิดสักครู่ แล้วจึงตอบ “ไปร้านหนังสือไหม มีบางเล่มอยากจะได้อยู่พอดี” “เอาสิ ไปกันเถอะ” ร่มรินว่าก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นสะพาย ทั้งสองก็พากันลุก และเดินออกจากร้านอาหารที่คาคั่งไปด้วยหมู่วัยรุ่น  ++มีต่อค่า จากคุณ : iNt_GaL - [ 12 ม.ค. 49 05:06:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฮอนด้าแจ็สสีแดงสดจอดลงยังข้างบ้าน ก่อนที่ร่างเล็กจะก้าวลงจากรถพร้อมด้วยถุงข้าวของที่เพิ่งไปเลือกซื้อมา “กลับมาแล้วหรือน้องริน” เสียงห้าวที่คุ้นเคยเรียกให้คนที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินเงยหน้ามอง เห็นเจ้าของเสียงยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ ดวงตากลมๆเสมองไปยังนาฬิกาที่ติดอยู่ในบ้าน สองทุ่มครึ่ง ... เกินเวลาที่กำหนดเอาไว้นี่นา “ค่ะพี่รัน น้องรินขอโทษนะคะ รถมันติดมากเลย” ร่มรินบอกด้วยใบหน้าสำนึกผิด หากเป็นเวลาอื่น สีหน้าแบบนี้คงจะทำให้พี่ชายใจอ่อน ไม่ดุว่าน้องสาวหรอก แต่ว่าวันนี้ ... เขาไม่อาจจะทำอย่างนั้นได้ “แล้วไปไหนมาถึงได้กลับมืดค่ำ” คนว่าเสียงเข้มผิดปกติ คนฟังนึกเอะใจไม่ได้ว่าจะต้องมีเรื่องร้ายๆตามมาหลังจากนี้แน่ๆ เรื่องร้ายๆ ... ของการปะทะปากเสียงกันของเธอและเขา “ไปซื้อของมาค่ะ แล้วก็กินข้าวด้วย” เธอตอบตามความจริงทุกประการ “กับใคร” ร่มธรรมยังไม่ยอมหลีกทางให้น้องน้อยเดินผ่านเพื่อเข้าบ้าน ยังยิงคำถามด้วยเสียงโกรธไม่หาย ทำเอาคนถูกซักไซ้นึกรำคาญขึ้นมาตะหงิดๆ “กับเพื่อนค่ะ มีอะไรจะถามอีกไหมคะ น้องรินขับรถมาเหนื่อยๆนะ” ร่างเล็กพูดพลางขมวดคิ้วมุ่น เป็นอะไรของเขากันนะ! ก่อนจะเบี่ยงกายเดินผ่านร่างสูงไปยังประตูบ้าน ทว่าเสียงของพี่ชายที่ดังต่อมานั้นทำให้เธอแทบจะหันมองเขาแทบไม่ทันเชียว “เพื่อนที่ว่า อลงกรณ์ ไอ้หมอนั่นใช่ไหม อย่านึกนะว่าพี่จะไม่เห็น” ร่มรินมองพี่ชายตาโต ด้วยไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไปรู้ได้! อีกอย่างทำไมจะต้องมาถามกันด้วยเสียงไม่พอใจแบบนี้ด้วย แค่ไปเที่ยวกับเพื่อนมันผิดขนาดที่จะต้องทำสุ้มเสียงดุเชียวหรือ! คนไม่ค่อยจะโดนพี่ชายแสดงอาการแบบนี้ใส่เลยรู้สึกแย่จนตีออกมาทางสีหน้า “ทำไมคะ รินไปกับเพื่อน กรเป็นเพื่อนริน มันผิดด้วยหรือคะ” “ผิดสิ!” ร่มธรรมพูดขึ้นทันที ก่อนจะก้าวเท้ามายืนตรงหน้าน้องสาว ใบหน้าคมคร้ามยังไม่เลิกขมวดตึง “พี่บอกน้องรินแล้วใช่ไหม ว่าอย่าไปยุ่งกับไอ้หมอนั่นอีก! ทำไมไม่ฟังกันบ้างเลย เดี๋ยวนี้ไม่เชื่อที่พี่พูดแล้วใช่ไหมน้องริน” ร่มธรรมแสดงสีหน้าโกรธเกรี้ยวขึ้นมากกว่าเก่า ร่มรินรู้สึกว่ามันนานมากแล้วที่เธอได้เห็นสีหน้าแบบนี้ของเขา ที่ปกติจะใจดีกับเธอเป็นที่สุด และเพราะอย่างนั้น ยิ่งทำให้คนฟังอารมณ์ขึ้น กับความไม่มีเหตุผลของคนพูด “พี่รัน พี่รันไม่มีเหตุผลเลย พี่รันยังไม่รู้จักเขาซะด้วยซ้ำ ทำไมจะต้องมากีดกันเพื่อนน้องรินขนาดนี้ด้วย” “น้องริน! ทุกครั้งที่น้องรินอยากได้อะไร พี่ก็หามาให้น้องรินตลอด แล้วทำไมเรื่องแค่นี้น้องรินถึงให้พี่ไม่ได้ มันสำคัญมากนักงั้นหรือ” เขายังยื่นคำขาดเสียแข็งต่ออีกว่า “จำไว้ ต่อจากนี้ นอกจากไอ้นัทแล้ว พี่ไม่อนุญาตให้น้องรินไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่นสองต่อสองอีก ถ้าไม่เชื่อกัน ได้เห็นดีกันแน่! อย่าคิดนะว่าพี่จะไม่กล้าเอาจริงกับเรา” “พี่รัน! พี่รันไม่มีเหตุผลเลย พี่รันไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นนะคะ” คนฟังอุทธรณ์ออกมา ทว่าร่มธรรมก็ยังไม่ยอมอ่อนข้อให้อยู่ดี กับเรื่องนี้ที่เขาเป็นห่วงจนกังวลไปหมดทั้งหัวใจ และนั่นทำให้เขาต้องทำบางสิ่งที่อาจจะทำร้ายจิตใจของน้องสาว นั่น ... นั่นเป็นเพราะเขารักร่มรินมาก และหวังเสียเหลือเกินว่าน้องสาวจะเข้าใจเขา! “ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ ชีวิตและความปลอดภัยของน้องรินเป็นสิ่งที่แม่มอบให้พี่ดูแล เพราะฉะนั้นพี่มีสิทธิ์ที่จะทำ” แต่ว่า...ดูเหมือนความต้องการของพี่ชายจะไม่ส่งไปถึงน้องสาวสักเท่าไหร่ คงด้วยจากวิธีการสื่อด้วยอารมณ์แบบนี้ ผลก็คือร่มรินทั้งผิดหวัง แล้วก็เสียใจที่ถูกพี่ชายที่เคยใจดีกับเธอมาตลอดทำเอาแบบนี้ “รวมไปถึงการกีดกันเรื่องเพื่อนของน้องรินด้วยงั้นหรือคะ” ร่มรินถามเสียงกร้าวบ้าง และร่มธรรมก็ตอบสวนกลับมาทันที “ถ้าเพื่อนมันไม่ดี ก็ต้องเป็นอย่างนั้น” เล่นเอาคนฟังชะงักอึ้งไปชั่ววินาทีหนึ่ง ก่อนจะแสดงท่าทีเสียความรู้สึกออกมาทางสีหน้าและสายตาอย่างไม่มีปิดบัง “พี่รัน ... พี่รันยังไม่รู้จักกรเขาซะด้วยซ้ำ! คนแบบพี่รัน น้องรินเกลียดที่สุดเลย!” ร่างเล็กตวาดใส่เสียงดังจนท้องฟ้าเบื้องบนสะเทือน ปล่อยละอองฝนโปรยปรายลงมาราวกับจะเป็นใจ ก่อนที่คนพูดจะวิ่งหายเข้าไปในบ้าน เหลือเพียงร่างสูงที่ยังตกตะลึงกับคำพูดบาดใจนั้นไม่หาย แม้ว่าร่างกายจะเปียกปอนไปด้วยสายฝนอันเย็นฉ่ำนั้นแล้วก็ตามที +++ โปรดติดตามตอนต่อไป +++ จากคุณ : iNt_GaL - [ 12 ม.ค. 49 05:08:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกันนะคะ ก่อนอื่นขอพนมมือขอโทษเพื่อนๆก่อนเลยนะคะ ที่แอบแบ่งอีกแล้ว 555+ ตอนจบน่ะเขียนจบแลวค่ะ แต่มันยังไม่ถูกใจเลยขอเม้มไว้ก่อน ตอบ comment เพื่อนๆค่ะ ^^ จากคุณ : คณิตยา ขอบคุณค่าพี่อุ๋ย ^^ จากคุณ : oreocream โรสก็อยากมีเหมือนกันอ้อม 555 อยากมี๊อยากมี จากคุณ : bubu นั่นสิคะ พี่ชายรักมากๆแบบนี้มันก็น่าดีใจอยู่ แต่ถ้าเกินไปก็น่ากลัวอะค่ะ ^^’’ จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) ช่ายแล้ว มียักษ์โผล่มาเป็น 2 คน เอิ๊ก จากคุณ : ...เกียร์... [Kear] ขอบใจจ้าเกียร์จัง โรสคงจะหายเครียดขึ้นเยอะ ถ้าเราไปได้หม่ำๆกันนะ หุหุ จากคุณ : Scottie แล้วตอนนี้จะโหดกว่าไหมคะ หุหุ (ทีแรกก็ว่าจะเขียนให้ดูน่ารัก เป็นแนว comedy แต่ไหงโหดได้หว่า - -) จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น ติดไหม ตอนหน้าเจอกันค่ะ จะได้รู้ หุหุ จากคุณ : รียา-อารียา ไม่ใช่ไม่ใจอ่อนค่ะ ร่มรินน่ะอ่อนมานานแล้ว พี่นัทต่างหากที่ไม่ยอมทำอะไรสักอย่างให้หนูรินรู้ >< จากคุณ : Skyline_CII แต่อารมณ์หวงก็หนักใช่เล่นนะคะ 555+ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ไว้พบกันตอนหน้าค่ะ (จบแน่ๆแล้ว ล่ะ ^^) แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 49 05:13:03 จากคุณ : iNt_GaL - [ 12 ม.ค. 49 05:12:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พี่แบบนี้ ไม่ไหวเลย ต้องแกล้งซะมั่ง จากคุณ : scottie - [ 12 ม.ค. 49 11:07:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หวงซะขนาดนี้ก็แย่นา พี่เล่นใช้สัญชาตญาณอย่างเดียวเลยนี่ ม่ายหวาย จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 12 ม.ค. 49 13:05:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ท่าทางนายกรจะแอบชอบพี่รันหรือเปล่านะ อิอิอิ จากคุณ : bubu - [ 12 ม.ค. 49 13:22:59 A:61.116.89.22 X: TicketID:103661 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หวงมากขนาดนี้รินก็เเย่สิ เหอๆๆๆ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 12 ม.ค. 49 13:26:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เออ แบบว่า พี่รัน มะมีเหตุผลเลยอ่ะ คืออาจจะมี แต่ เหตุผลส่วนตัว มะหวายยยย อย่างงี้มะอ้าวละ จากคุณ : oreocream - [ 12 ม.ค. 49 21:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^-----------^ จากคุณ : คณิตยา - [ 12 ม.ค. 49 22:57:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 งือ...พี่ชายเผด็จการความคิด ยังงี้ก็รับไม่ไหวเหมือนกันนะครับเนี่ย เหอๆ... จากคุณ : Skyline_CII - [ 13 ม.ค. 49 21:59:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หุๆๆๆพี่รันฝากปลาย่าง(น้องสาว)ไว้กับแมว(นัท)หรือเปล่าเนี่ย จากคุณ : รียา-อารียา - [ 15 ม.ค. 49 00:19:37 ]