CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangTorakhongGameRoom


    รักเพียวๆ

    หวัดดีค่ะ ช่วงนี้เขียนพิศวาส...ฆาตกรรม แล้วมึนๆเล็กน้อย เลยเขียนเรื่องเบาสมอง ของคนใกล้ตัวขึ้นมาให้อ่านกันนะคะอิอิ ชอบไม่ชอบยังไง ติชมกันได้เช่นเคยค่า
    โดยสำหรับเรื่อง 'รักเพียวๆ' นี่ จะเขียนเป็นบท บทหนึ่งไม่ยาวมากนักนะคะ อ่านกันเพลินๆค่ะ ^_^


    1…………

    มีใครบางคนเคยบอกผมเอาไว้ว่า…เวลาจะนำพาทุกอย่างเข้ามาในชีวิต พร้อมๆกับพาสิ่งเหล่านั้นจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

    อาจจะจริง…แต่ไม่ใช่กับผม


    อย่างน้อยก็เรื่องนี้…ที่เมื่อสี่ปีก่อน เวลานำพา ‘เธอ’ เข้ามาในชีวิตของผม แต่กลับลืมที่จะพาเธอกลับออกไปด้วย

    ผมนั่งนึกภาพของเด็กผู้หญิงผมยาว ผิวสองสี คิ้วหนา ตาโต จมูกโด่ง…เธออยู่ในชุดนักเรียน ม. ปลาย ในเช้าวันที่ผมไม่มีอะไรทำนอกจากออกมาขับรถกินลมเล่นๆ

    ผมชะลอความเร็วรถลงเมื่อใกล้ถึงป้ายรถ เพราะคันข้างหน้าคือรถเมล์ที่จอดรับส่งผู้โดยสาร…ผมไม่รีบ ก็เลยไม่ได้เปลี่ยนไปอยู่เลนขวา กวาดตามองคนที่ยืนรอรถเพลินๆ

    ผมโชคดีกว่าคนพวกนี้ที่เกิดมามีฐานะมั่งคั่ง ผมเรียนอยู่ชั้นปีสองของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง แต่ตอนนั้นผมไม่ค่อยจะสนใจเรียนสักเท่าไร ไปเรียนบ้างไม่ไปเรียนบ้าง คิดแค่มีเงินใช้บวกกับสติปัญญาที่ตัวเองมั่นใจว่าฉลาดหลักแหลม ความรู้ภาษาอังกฤษโดดเด่นและการเข้าสังคมได้อย่างดีเยี่ยม…นั่นก็น่าจะเพียงพอแล้ว

    ระหว่างที่มองไปเรื่อยเปื่อย ผมสะดุดตาเข้ากับนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่ง…ไม่ล่ะ ผมว่าเธอก็ไม่ได้สวยอะไรเท่าไหร่เลย เพราะผมก็จัดว่าเป็นคนหล่อคนหนึ่งนั่นแหละ ผู้หญิงสวยสำหรับผมกลายเป็นของชินตาไปนานแล้ว แต่ว่าผมก็มองเธอ…ที่มองเพราะว่าเธอกำลังอ้าปากหาวเสียกว้างใหญ่ ปากกว้างซะจนแม่น้ำเจ้าพระยายังอาย หาวแบบไม่มีมารยาท ผมยาวดำสนิทที่ควรจะรวบไว้ด้านหลัง เธอก็ปล่อยมันลงมาปรกหน้า ดูท่าทางคงไม่ได้เจอหวีมาสักสองปี อาจจะเพราะว่ามันยังเปียกจากการสระอยู่ล่ะมั้งเธอถึงยังไม่ยอมรวบมัน

    แล้วผมก็ยิ้มคนเดียว…ถนนตรงนั้นอยู่ห่างจากสามแยกไฟแดงไม่กี่สิบเมตร การจราจรตอนเจ็ดโมงเช้าของวันธรรมดาทำให้ผมมีเวลาติดอยู่ในรถ เพื่อมองเธอนานมากขึ้น…หน้าบึ้งเหลือเกิน

    หลังจากนั้นร่วมห้านาที ทุกอย่างก็กลับสู่ภาวะปกติ ผมกลับถึงบ้านก็ออกกำลังกาย ลงมากินข้าวกับพ่อ แม่ และพี่สาวคนรอง ส่วนพี่สาวคนโต ต้องคอยดูแลกิจการรีสอร์ทที่ต่างจังหวัด ทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกัน

    แล้วผมก็ลืมสาวน้อยคนนั้นไป…

    จนกระทั่งสองอาทิตย์ให้หลัง…ผมแวะไปหาเพื่อนชื่อต้อง…ที่นั่นผมได้พบเธอ เธออยู่ละแวกเดียวกับบ้านเพื่อนผม มากไปกว่านั้น…เธอรู้จักกับไอ้ต้อง

    (มีต่อ ตอนที่ 2 ค่ะ)

    จากคุณ : พระจันทร์โศก - [ 12 ม.ค. 49 13:34:48 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป