ความคิดเห็นที่ 1         คืนนั้นฉันไม่สบายไข้ขึ้นสูงมาก เสียงเพลงของเจนนี่นั้นเหมือนกับเสียงน้ำทะลักเข้ามา มันแทรกซึมผ่านร่างกายของฉันทั้งหมด ฉันรู้สึกเหมือนถูกมัดด้วยตราสังอย่างแน่นหนาจนไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้เลย อย่างนี้สิ ! ใช่จริงๆ! นี่คือโลกของฉันที่ฉันเฝ้าติดตามหา เป็นสิ่งที่ฉันคุ้นเคยในอดีต         หลังจากไม่สบายคราวนั้น ฉันก็ได้พักฟื้นจากไข้ระยะหนึ่ง คุณหมอแนะนำก็ให้ฉันนอนหลับ ไม่ให้ฉันคิดอะไรมาก ไม่ให้ฉันได้รับความกระทบกระเทือนทางด้านจิตใจ อาการฉันค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆ อยู่มาวันหนึ่ง จะด้วยอารมณ์กระตุ้นหุนหันพลันแล่นหรืออะไรก็ตาม ไม่แม้แต่จะฟังเสียงทัดทานของคุณแม่ ฉันคว้าอุปกรณ์วาดรูปของฉันเพื่อจะออกไปสเกตรูปข้างนอก คุณแม่ได้ยินเสียงก็รีบเดินตามแล้วคว้าเสื้อฉันไว้ “อาหมวย ร่างกายของหนูยังไม่แข็งแรงดี อย่าเพิ่งออกไปตากลมเลย ฟังแม่นะ กลับเข้าไปข้างในเถอะ! แม่ขอร้อง” ฉันก็ร้องไห้ออกมาทันที วิ่งตรงไปกระหน่ำทุบประตู ร้องตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ไม่ต้องมายุ่งกับหนู ให้หนูออกไป! ให้หนูออกไป! เกลียด! เกลียดพวกคุณทุกคน! ”  ในใจฉันตอนนั้นรู้สึกอึดอัดเหลือเกิน มันแทบระเบิดออกมาแล้ว ฉันอึดอัด! อึดอัดเหลือเกิน! .คว้าอุปกรณ์วาดรูปได้ก็วิ่งออกไปเหมือนคนบ้า         นั่งอยู่บนคันนา แล้วก็จัดแจงวางแคร่วาดรูป  มองไปรอบๆนอกจากทุ่งข้าวที่ไกลสุดลูกหูลูกตากับภูเขาที่อยู่ไกลลิบๆแล้วก็มองไม่เห็นอะไรอีกเลย ลมยิ่งพัดยิ่งแรง ฉันรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาทันทีขยับปกเสื้อแจ๊คเกตมาคลุมใก้กระชับแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ฉันเริ่มเกิดความรู้สึกเสียใจกับความดื้อรั้นและบุ่มบ่ามหุนหันพลันแล่นของฉัน  มันทำให้ฉันวาดรูปอะไรออกมาไม่ได้เลย ทำได้แค่เพียงนั่งลงเงียบๆ ฟังเสียงลมจากรอบข้าง และไม่รู้ว่าแรงลมเริ่มพัดอ่อนแรงลงและโอบล้อมไปด้วยความเงียบสงบอย่างช้าๆ แล้วก็มีเสียงดนตรีเริ่มบรรเลงพัดผ่านมาแทนที่เสียงลม เสียงเพลงแว่วมารับกับต้นข้าวที่เคลื่อนเป็นลอนสูงๆต่ำๆ ใกล้เข้ามา ...แล้วมันก็ล้อมรอบตัวฉันไว้ เสียงเพลงดังข้างๆหู  “ฉันมาจากที่นั่น แต่ไม่มีคนรู้จัก ฉันไปที่นั่นก็ที่ที่ใครๆก็อยากจะไป ” แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 49 16:11:36 แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 49 15:22:59 จากคุณ : ZhangHuili (zhanghuili) - [ 12 ม.ค. 49 14:11:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2               ฉันกระโดดขึ้นทันที ยืนงงอึ้งอยู่อย่างนั้น ตกใจกลัวจนทำอะไรไม่ถูก ฉันรีบเก็บแคร่วาดรูป ฉันไม่สามารถจะวิ่งไปวิ่งมาในนาข้าวที่นี่ได้อีกต่อไปแล้ว  โอ้! เจนนี่มาแล้ว เจนนี่มาแล้ว ฉันวิ่งไป  วิ่งเข้าไปยังโลกอีกโลกหนึ่งโลกที่ถูกปิดไว้ได้เปิดรอฉันแล้ว รอบกายนั้นเป็นสีดำหมด นอกจากความหดหู่ของเจนนี่ ความเศร้าโศก แล้วก็ไม่มีเสียงอะไรอีกเลย ฉันอยู่กับความว่างเปล่า ฉันกางมือไขว้คว้าอากาศที่ว่างเปล่า แต่กลับมีแต่ความมืดเท่านั้น ฉันวิ่งไปข้างหน้า รอบข้างมีแต่ความมืดปกคลุม  ฉันต้องไปหามาให้ได้ . ฉันต้องไป  ของที่ฉันอยากได้จะต้องไม่หายไป . ฉันกำลังตามหา.. ตามหา แต่ภายในความมืดในโลกใบนั้นล้วนไม่มีอะไรเลยนอกจากเจนนี่ !เจนนี่ !ฉันวิ่งต่อไปไม่ได้แล้ว         คืนนั้นมีชาวนาคนหนึ่งพาฉันส่งกลับบ้าน เขาบอกว่าเจอฉันอยู่ในท้องร่อง ทุกคนในบ้านต่างก็เป็นทุกข์ใจกับการไม่กลับมาของฉันมาก คุณแม่นั้นพอเห็นฉันเป็นแบบนี้ก็เจ็บปวดเหลือเกินจนร้องไห้ออกมา คุณแม่เดินเข้ามากอดฉันพร้อมกับพูดว่า “ลูกหนอลูก ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้” ฉันมองดูคุณแม่ด้วยความว่างเปล่า แม่คะหนูเพียงแต่ต้องการตามหา ต้องการตามหาอะไรบางอย่างเท่านั้น ไม่สบายโดยหาสาเหตุไม่ได้อยู่อย่างนี้เป็นอาทิตย์ หลังจากนั้นฉันก็เริ่มเอะอะโวยวายจะลุกจากเตียงให้ได้ ทั้งคุณหมอ คุณพ่อ คุณแม่ต่างเห็นพ้องต้องกันให้มีข้อบังคับกับฉันอยู่ 3 ข้อด้วยกันคือ ให้ฉันวาดรูปอยู่ในห้องเงียบๆ อ่านหนังสือ ฟังเพลงแค่นั้น ห้ามออกไปวิ่งเล่นในป่าอีก พวกเขาบอกกับฉันว่า ฉันไม่สบาย (ฉันไม่สบายหรอกหรือ?) ต่อจากนี้ไปห้ามคิดมาก ห้ามอ่านหนังสือมากเกินไป ห้ามดื้อ ห้ามโมโห ห้ามร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล  ห้ามนั่น ห้ามนี่ โอย!มีแต่เรื่องห้ามทั้งนั้น! แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 49 16:15:58 จากคุณ : ZhangHuili (zhanghuili) - [ 12 ม.ค. 49 15:24:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3         เป็นอยู่แบบนี้เกือบเดือน แล้งฉันถึงได้มีโอกาสออกมานอกบ้านเป็นครั้งแรก วันนั้นคุณแม่พาฉันไปที่โรงพยาบาลไทต้า คุณแม่บอกว่ามีคุณหมอท่านหนึ่งสามารถวินิจฉัยโรคที่ฉันเป็นอยู่ได้ท่านเก่งมากๆ เราสองคนเดินไป จนถึงหน้าห้องผู้ป่วยแผนกจิตเวชของโรงพยาบาล ฉันถึงได้รู้ตัวตก ใจจนก้าวขาไม่ออก ถ้าอย่างนั้น .ฉันก็? ส่วนคุณแม่นั้นถอยหลังออกไปแล้ว คงมีเพียงฉันกับคุณหมอในห้องตรวจคนไข้  คุณหมอถามฉันเหมือนกับว่าเราเป็นเพื่อนกัน “หนูเป็นคนวาดรูปนี้หรือ?” ฉันพยักหน้าแทนการตอบรับ แต่รู้สึกว่ามันเป็นการกระทำที่เสแสร้งทำ ฉันเกลียดนักหมอแบบนี้ ..เรื่องของเจนนี่กับฉันแล้วการไม่สบายมันไม่ได้เกี่ยวกันเลย คุณหมอท่านนี้ออกจะเป็นคนที่เชี่ยวชาญทางด้านศิลปะอยู่ไม่น้อยยิ้มแล้วถามฉันว่า “ทำไมหนูไม่วาดรูปนั้นอีกล่ะ เรียกอะไรนะ การเขียนภาพให้ประทับใจแบบปลายศตวรรษที่ 19 ดูไม่ค่อยเข้าใจเลย?” ฉันไม่อยากจะทนอีกต่อไปแล้ว ฉันลุกขึ้นยืนและพูดออกไปอย่างเหลืออดว่า “การเขียนภาพให้ประทับใจแบบปลายศตวรรษที่ 19 มันเป็นการสอนอย่างหนึ่ง ส่วนการเขียนรูป Abstract ในปัจจุบันมันเทียบกันไม่ได้หรอกค่ะ เรื่องแค่นี้คุณหมอยังแยกไม่ออก เพราะฉะนั้นอย่าคิดจะมารักษาหนู อีกอย่างหนูยังไม่ตายกรุณาอย่ามองหนูด้วยสายตาแบบนั้น” .เจนนี่กับฉันมันจะต้องไม่ใช่อาการป่วย  ไม่ใช่..ไม่ใช่อย่างแน่นอน  ฉันย่อมรู้ดีกว่าใครร่างกายของฉันแค่อ่อนแอลงเท่านั้นเอง ฉันไม่ได้เป็นอะไร .         เจนนี่นั้นไม่ว่าเวลาใดเธอก็ยังมาหาฉัน กลางดึกเวลาเงียบสงัด  ดึกดื่นค่ำคืนฝนตก เวลาฟ้าเริ่มสาง เวลาร้อนอบอ้าวของกลางวันเมื่อเธอบอกจะมาเธอก็จะมาเลยทันทีมาพร้อมกับเสียงเพลงและกลิ่นไอของเธอ และทุกๆครั้งก็จะพาฉันไปในอีกโลกหนึ่งโลกที่มีแต่ความว่างเปล่า วิ่งไปวิ่งมาหายใจแรงๆ  เสาะแสวงหา ตามหา ต้องตามหา.. เมื่อตื่นขึ้นมาก็จะมีเหงื่อท่วมกาย ความเหนื่อยล้าหมดไป ฉันหลงไปกับเสียงเพลงของเจนนี่ ฉันรู้สึกว่าผมเผ้ากระเซอะกระเซิงราวกับคนบ้า ฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้นหายไป ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ฉันตระหนักถึงความรู้สึกขณะนั้นได้ดีมีทั้งความสุขที่ประทับไม่มีวันลืมและก็ความรู้สึกโศรกเศร้าอาดูรที่มันคอยขัดแย้งกันตลอดเวลา         ไม่รู้ว่ามันเริ่มมาจากตอนไหน ตอนนี้ฉันติดอยู่กับอีกโลกหนึ่งนั้น ไม่สามารถหลุดพ้นออกมาได้ด้วยตัวเองแล้ว ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ ถึงแม้ว่าฉันจะกลัว และก็ขัดแย้งอยู่ตลอดเวลา และในใจเองก็พยายามฝืนใจรับความสุขนั้นอยู่เสมอ วันคืนผ่านไปฉันเริ่มเก็บตัว แล้วก็พยายามค้นหาอะไรบางอย่าง ฉันรู้ดีว่าตอนนี้ฉันกับเจนนี่นั้นแทบจะเป็นคนๆเดียวกัน ฉันรู้ดี.. ฉันแน่ใจ “เจนนี่! เจนนี่!”ฉันเรียกเธอเบาๆเธอก็จะได้ยิน (เพราะเราเป็นคนๆเดียวกัน!!) แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 49 16:31:00 จากคุณ : ZhangHuili (zhanghuili) - [ 12 ม.ค. 49 15:26:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4       ปกติแล้วทุกๆวันอังคารและวันศุกร์ฉันจะต้องไปฉีดยา กลางคืนฉันจะต้องเตรียมเข็มฉีดยาแล้วบอกกับทุกคนในบ้านสักหน่อย หลังจากนั้นก็จะไปหาคุณลุงหมอท่านหนึ่งซึ่งเคยดูแลรักษาฉันมาตั้งแต่เด็กๆ ชื่อว่าคุณลุงจาง คุณลุงหมอมองพิจารณามายังฉันบอกกับฉันว่า “อาหมวย ทำไมหนูถึงได้ผอมลงอย่างนี้ล่ะ?” ฉันดูเหมือนคนที่ถูกใส่ร้าย ฉันทำอะไรผิดนักหนา? ฉันก้มหน้าก้มตาพูดอ้อมแอ้มว่า “คุณลุงจางคะ หนูนอนไม่หลับ คุณลุงก็รู้ ยานอนใช้ไม่ได้ผลกับหนู”  เขาเชยคางฉันขึ้นมาแล้วก็พูดด้วยแววตาอ่อนโยนว่า “หนูไม่มีความสุขหรือ  เพราะอะไรล่ะจ๊ะ?”       “หนูไม่มีความสุขหรือคะ? ใช่ไหมคะ? คุณลุงคะผิดแล้วค่ะ หนูมีความสุขมากค่ะ มีความสุข จริงๆนะคะ..มันเป็นเรื่องน่าขันที่คุณลุงบอกหนูว่าหนูไม่มีความสุข เจนนี่มาแล้ว คุณลุงรู้ไหมคะว่าเจนนี่มาแล้ว หนูพอใจค่ะ ยินดีมาก แม้ว่าตอนที่หนูอยู่อีกโลกนั้นหนูจะวิ่งไปวิ่งมาอยู่ตลอดเวลา! แต่ว่าหนูก็พอใจและยินดีกับมัน จริงๆนะคะ เจ็บปวดทรมานน่ะหรือคะ? ก็มีบ้าง เป็นแบบนั้นก็ไม่ค่อยดีเท่าไร หนู หนู  โอ้! สวรรค์ อย่ามองหนูด้วยสายตาแบบนี้! คุณลุงคะหนูไม่ได้ป่วยอะไรเลย หนูสบายดี สบายดีจริงๆนะคะ ”         ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นฮิสทีเรีย อาการพูดไม่หยุด น้ำตาไหลอาบแก้ม ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ หยุดพูดไม่ได้ คุณลุงจูงมือฉันเบาๆและก็เดินไปส่งฉันกลับบ้าน ระหว่างทางนั้นคุณลุงจางพูดกับฉันราวกับจะสะกดจิตฉันว่า “อาหมวยหนูไม่สบายนะ หนูกำลังป่วย ไม่มีเจนนี่อะไรทั้งนั้น หนูควรสงบสติอารมณ์ลงบ้าง .ทำใจให้สบาย ทำใจให้สบาย”       ทั้งฉีดยา ทั้งกินยาระงับประสาท  หรือแม้กระทั่งรักษาทางด้านจิตวิทยา อาการก็ไม่ดีขึ้นเลย เจนนี่ยังคงอยู่ติดตัวกับฉันตลอดเวลา ฉันรู้สึกว่าเจนนี่ไม่เพียงแต่ติดอยู่กับฉันเท่านั้น แต่พยายามที่จะมาอยู่แทนที่ฉันมากขึ้นและมากขึ้นทุกวัน ถ้ามีสักวันฉันเองก็ต้องสลายไป ไม่มีแม้แต่เงาหรือรอยเท้าของตัวเอง ชีวิตก็ไม่ใช่ของฉันอีกต่อไป เจนนี่จะมาแทนที่ฉัน .         ฉันพยายามต่อสู้ดิ้นรนพูดกับเจนนี่ว่าเราสองแคนแยกทางกันเถอะ พูดอย่างนี้วันละ 2-3 เที่ยว เธอไม่ตอบฉัน แต่ใช้เสียงเพลงลึกลับว่างเปล่าร้องให้ฉันฟัง “ฉันมาจากที่ไหน ไม่มีคนรู้จัก ฉันไปที่ไหน ก็ที่ที่ใครๆก็อยากไป ลมพัดมาอย่างนี้ ทะเลพัดไปอย่างนั้น ”         โอ้! เจนนี่! ฉันมาแล้ว ฉันมาช่วยเธอ ดังนั้นเจนนี่พุ่งตรงมายังฉันคล้ายกับลมปะทะวูบหนึ่ง และฉันเองก็ไม่มีแรงจะต่อต้านเลย แล้วก็หลุดไปยังโลกของเธอ ในโลกที่ไม่มีอะไร ไม่มีใคร ฉันก็ยังวิ่งไปมาราวคนบ้า ต่อต้านกับความรู้สึกโหดร้านทารุณ แต่ก็ไม่สามารถสลัดหลุดพ้นออกมาได้ “ฉันมาจากที่ไหน ไม่มีคนรู้จัก ฉันไปที่ไหน ก็ที่ที่ใครๆก็อยากไป ลมพัดมาอย่างนี้ ทะเลพัดไปอย่างนั้น ” เจนนี่! เจนนี่! ฉันมาแล้ว ฉันมาช่วยเธอแล้ว ... แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 49 16:33:12 จากคุณ : ZhangHuili (zhanghuili) - [ 12 ม.ค. 49 15:27:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สนุกครับ จากคุณ : GTW - [ 12 ม.ค. 49 17:35:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บางช่วงก็สับสนนิดหน่อย แต่โดยรวมถือว่าใช้ได้จ้า อิอิ จากคุณ : mama's niggy (mama's niggy) - [ 12 ม.ค. 49 20:47:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แปลจากเรื่องอะไร ใครแต่งคะ? จากคุณ : scottie - [ 13 ม.ค. 49 12:30:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แปลจากเล่มที่ชื่อว่า "ฤดูฝนไม่หวนกลับค่ะ" ``ซานเหมานักเขียนชาวไต้หวันค่ะ คนละซานเหมาของจางเล่อผิงนะคะ ^^!! จากคุณ : ZhangHuili (zhanghuili) - [ 13 ม.ค. 49 14:58:21 ]