๑

ค่ำคืนเดือนเพ็ญ
พระจันทร์เด่นสวย ดวงดาวก็พราวพราย รายล้อมเป็นบริวารพระจันทร์อีกชั้นหนึ่ง
บนระเบียงเรือน หนูน้อยนั่งชะเง้อมองไปบนท้องฟ้า แล้วพูดกับแม่ว่า
“คุณแม่ขาพระจันทร์สวย”
“ใช่จ๊ะ พระจันทร์สวย”
“ดาวก็สวย”
“จ๊ะสวย”
“หนูอยากได้ดาวจังเลย จะเอามาร้อยเป็นมาลัย”
“ดาวอยู่ไกล ไม่มีใครจับต้องได้”
คุณแม่พูดพลางเอามือลูบไล้บนศีรษะหนูน้อยอย่างเอ็นดู
“นางฟ้าจับดาวได้ใข่ไหมคะคุณแม่”
“นางฟ้าก็จับดาวไม่ได้หรอกจ๊ะ”
“ทำไมถึงจับไม่ได้ละค่ะ ก็คุณแม่เคยเล่านิทานให้หนูฟังว่านางฟ้าจะเหาะมาเก็บดาวในคืนเดือนวันเพ็ญ”
คุณแม่หัวเราะล้าพูดว่า
“นางฟ้าจริงๆไม่มีหรอกจ๊ะ มีแต่ในนิทานที่แต่งขึ้นมาเท่านั้น”
“นางฟ้าจริงๆไม่มี แล้วทำไมจึงแต่งให้มีนางฟ้าในนิทานด้วยละคะ”
“ก็เพื่อจะให้นางฟ้าเป็นแบบอ่างที่ดีงามของผู้หญิงเราไงล่ะจ๊ะ”
“แบบอย่างที่ดีอย่างไรละคะคุณแม่”
“ก็เป็นแบบอย่างของกุลสตรี คือผู้หญิงที่มีจิตใจดีงาม มีกิริยามารยาทเรียบร้อย น่ารัก พูดจาไพเราะอ่อนหวาน รักนวลสงวนตัว เหมือนกับที่คุณแม่เฝ้าสอนหนูนั่นแหละจ๊ะ”
“หนูอยากให้มีนางฟ้าจริงๆเหมือนในนิทานจัเลยคะคุณแม่”
“คุณแม่ก็อยากให้มีนางฟ้าจริงๆ คุณแม่จึงเฝ้าสอนหนูให้เป็นนางฟ้าไงละจ๊ะ”
“หนูก็เป็นนางฟ้าได้”
“จ๊ะหนูก็เป็นนางฟ้าได้ ผู้หญิงทุกคนก็เป็นนางฟ้าได้”

๒

น้ำค้างบนใบไม้ สะท้อนพรายเป็นประกายกับแสงนวลของพระจันทร์ ลมพัดไล้มาแผ่วเบา พาความเยียบเย็นเข้าสู่ระเบียงเรือน
หนูน้อยยังคงชะเง้อมองไปบนท้องฟ้า
“ดึกแล้ว เข้านอนเถอะนะ”
“หนูอยากนั่งดูอีก”
“ดึกแล้ว อากาศยิ่งเย็นเดี๋ยวจะเป็นหวัด”
“หนู....”
“ไม่เอาจ๊ะ อย่าดื้อสิ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยดูต่อ”
“แต่หนู....”
“อย่าดื้อสิจ๊ะ นางฟ้าของแม่”

๓

แม่อุ้มหนูน้อยขึ้นบนเตียงนอน
“นอนเถอะนะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า”
“ค่ะคุณแม่”
คุณแม่ก้มจุมพิตหนูน้อย แล้วดึผ้ามาคลุมห่มให้
“ราตรีสวัสจ๊ะ”
“ราตรีสวัสค่ะ”

๔

หนูน้อยหลับไป นานเท่าไหร่ไม่รู้ หนูน้อยฝันว่า มีนางฟ้าเหาะลงมาหาหนูน้อย นางฟ้าใจดี แต่งตัวสวยๆ เหมือนในนิทานที่แม่เคยเล่า
ในฝันนั้น
นางฟ้าพาหนูน้อย เหาะไปในท้องฟ้ากว้างใหญ่
มีดวงดาวพราวพราย รายล้อมพระจันทร์ทอแสงนวลผ่อง
นางฟ้าพาหนูน้อยเก็บดาว ได้ดาวตั้งมากมาย นางฟ้าเอาดวงดาวมาร้อยเป็นมาลัย แล้วคล้องคอให้หนูน้อย
แต่ทันใดนั้น
ยักษ์หนุ่มกลุ่มหนึ่ง ปรากฎกายขึ้นต่อหน้า แล้วตรงเข้ามา ฉุดเอานางฟ้า พาไปไหนไม่รู้ ดวงดาวก็พลันลับหาย
หนูน้อยร้องไห้ สงสารนางฟ้า จนน้ำตาเปียกหมอน
-จบ-

๑๔ มกราคม ๒๕๔๙
เกรียงไกร หัวบุญศาล