สัมผัสความรัก
ชีวิตคนเราก็เปรียบได้กับการข้ามผ่านทะเลกว้าง
ต่างก็ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนนั่งลงบนเรือแคบๆนั้นเพื่อที่จะข้ามไป
เมื่อถึงเวลาตาย
..
เราก็ต้องไปสู่สุขคติกันทุกคน
และก็เป็นที่ที่เราปรารถนาแตกต่างกันไป
ไท้เก้อเอ่อ
เธอนั่งเหม่อลอยอยู่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ในเขตลาติน ภายนอกหน้าต่างนั้นมองเห็นใบ้ไม้ร่วงหล่นลงตามทางเดิน อืม!ฤดูใบไม้ร่วงมาถึงแล้วสินะ
เธอเดินทางมาที่ฝรั่งเศสได้สองปีแล้ว ปีนี้เป็นปีที่สองสำหรับฤดูใบไม้ผลิของเธอ และเธอเองรู้สึกแปลกใจว่าทำไมวันนี้เพียงแค่เห็นลมพัด ใบไม้ร่วงหล่นถึงทำให้เธออดที่จะร้องไห้ไม่ได้ ทำให้เธอคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงตอนที่พวกเขาไปส่งเธอที่สนามบิน พลันก็นึกถึงคำแนะนำตักเตือนของพ่อ ----- เธอคล้ายกับว่ายังได้ยินเสียงของตัวเองพูดก่อนลาว่า พ่อคะ แม่คะ หนูไปก่อนนะคะ หนูไปก่อนนะคะ
หนูไปก่อนนะคะ ประโยคนี้มันช่างเหมือนกับที่เธอเอ่ยก่อนจะไปโรงเรียนไม่รู้กี่พันครั้งแต่ครั้งที่จากบ้านเกิดมานั้น ความรู้สึกมันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน----ไปแล้วนะ ! ไปแล้วนะ ! โธ่! แม่ขา----เธอนั่งพิงพนักเก้าอี้ น้ำตาเจ้ากรรมก็พาลไหล เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแล้วรีบซับน้ำตา ตัวเธอเองไม่อยากจะร้องไห้แบบนี้ เพราะร้องทีไรก็จะร้องต่อไม่ยอมหยุดง่ายๆ วันนี้เป็นอะไรไปนะ รู้สึกอึดอัดลำบากใจแทบทนไม่ได้ ก้มหน้าจุดบุหรี่ แล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง ----
เมื่อครึ่งปีก่อน เธอเขียนจดหมายไปสารภาพกับแม่ของเธออย่างตรงไปตรงมาว่า แม่คะ หนูสูบบุหรี่แล้ว แต่อย่าเพิ่งดุด่าว่ากล่าวหนู หนูไม่ใช่เด็กไม่ดี เพียงแต่
.เพียงแต่ว่า
หนูรู้สึกเหงา---- เสี่ยวเหมยก็อยู่ไกล เราแทบไม่ได้เจอกัน ชีวิตความเป็นอยู่ที่นี่ไม่ได้สะดวกสบายอย่างที่คิด แต่..แม่คะ อย่าเพิ่งให้หนูกลับไปตอนนี้เลย มันไม่มีประโยชน์อะไร ถึงแม้ว่ามันจะเหงาไปสักหน่อย แต่ว่าหนูก็ชอบชีวิตที่อิสระแบบนี้----- ก่อนหน้านี้เธอไม่เห็นด้วยที่ผู้หญิงจะสูบบุหรี่..แต่วันนี้เธอกลับทำมันซะเอง
!เธอถึงกับอัดบุหรี่เข้าไปอีกระลอก
จากคุณ :
zhanghuili 
- [
14 ม.ค. 49 16:24:04
]
ฤดูฝนไม่หวนกลับ (ตอน สัมผัสความรัก)
