ความคิดเห็นที่ 1     “ไอ้รัน พรุ่งนี้มีคิวคอนเสิร์ตที่ระยองนะ” นทธรเดินเข้ามาบอกคิวงานกับเพื่อนคู่หู ที่นั่งนิ่งอยู่ระหว่างรอกลับ หากว่าสิ่งที่ตอบรับกลับมาคือความเงียบ “เฮ้ย! นี่ ฟังฉันอยู่หรือเปล่าน่ะ ไอ้รัน” เขาเลยสะกิดเรียกอีกครั้ง เหมือนร่มธรรมจะได้สติคืนมา หันมองเพื่อนสนิทด้วยสายตาลอยๆ “ว่าไงนะ ไม่ทันได้ฟัง” พลางถามกลับไป น้ำเสียงที่คนฟังนั้นออกจะเป็นห่วงไม่ได้ ทั้งสีหน้า และท่าทางเซื่องซึมแปลกๆ “นี่แกยังเครียดเรื่องน้องรินอยู่เหรอ” นทธรถามไปตรงๆ “อืม ก็ยังเครียดอยู่แหละ เล่นมาตะโกนใส่หน้าว่าเกลียดแบบนั้น ... ฉันมันก็นะ ไร้เหตุผลไปหน่อย ก็คนมันห่วงนี่หว่า กลับช้ากว่าที่เคยก็เลยฟิวส์ขาด แย่จริงๆเลยฉัน” พลางทำหน้าหนักใจ “เมื่อเช้าเจอหน้าก็เลยไม่รู้จะพูดยังไง ทำหน้ายังไงดี เฮ้อ ทำตัวเองแท้ๆ น้องรินคงโกรธฉันมากๆเลยล่ะคราวนี้” คนฟังลอบยิ้มยามได้ฟังไม่ได้ ตอนนี้มันคงเลิกโกรธน้องรินเสียแล้ว แล้วก็เหมือนเดิมที่กลับมาคิดหนัก หาทางคืนดีกับน้องสาว เหมือนเดิมเลยจริงๆ ที่ไม่ว่าจะยังไง ก็ไม่อาจจะโกรธน้องสาวที่มันแสนจะรักได้เกินหนึ่งวัน “แต่ว่าตอนนี้ปวดหัวมาก ไม่รู้เป็นเพราะเครียดเกินไปหรือเปล่า” ร่มธรรมบอกเพิ่มเติม “แล้วจะขับรถกลับไหวเหรอ เอางี้ ให้ฉันขับไปส่งแกที่บ้านดีกว่าไหม” นทธรเสนอความเห็น คนฟังเงยหน้ามอง “แล้วรถแกล่ะ” “ทิ้งไว้ที่บริษัทเนี่ยแหละ ไม่หายหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยติดรถแกมาที่นี่ก็ได้ มาเถอะ หิวแล้ว” ร่มธรรมส่ายหัวไปมากับคำสุดท้าย ... กลัวมันหิวอาละวาด ... เลยขยับลุกก่อนจะก้าวเท้าตามหลังเพื่อนสนิทไปยังทางออกที่จอดรถ ทว่าเพียงเขาลุกขึ้นยืนและก้าวได้เพียงสองสามก้าวเท่านั้น ราวกับโลกทั้งใบจะเอนเอียง ภาพในระยะสายตาบิดเบี้ยวจนไม่สามารถจ้องมองสิ่งใดได้ชัดเจน แม้กระทั่งแผ่นหลังของเพื่อนสนิทที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม ก็ยังดูเหมือนจะไกลขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบ มีเสียงเดียวที่สาดก้องกระทบทุกอณูของความรู้สึกเขา “ไอ้รัน!”     “พี่รัน พี่รัน” เสียงเบาๆทำให้ร่างสูงที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงคนป่วยลืมตาขึ้น เห็นแผ่นฝ้าของเพดานสีขาว กับหลอดไฟที่เจิดจ้าจนต้องหลับตาลงอีกครั้ง นี่เราเป็นอะไรไป  ... คำถามแรกผุดขึ้นในห้วงความคิด แต่เขาก็เลิกถามตัวเอง หันมองไปยังมือเล็กๆที่จับมือเขาอยู่แน่น ก่อนจะไล่สายตาไปจบลงที่ดวงหน้าเล็กที่เขาคุ้นตาดีที่สุด “น้องริน” แล้วก็ต้องเอะใจ เมื่อเห็นหยดน้ำใสๆไหลอาบแก้มขาวที่ตอนนี้ระบายไปด้วยสีชมพูระเรื่อ “ร้องไห้ทำไมน่ะจ๊ะ” “น้องรินเป็นห่วงพี่รันน่ะค่ะ พี่นัทโทรบอกว่าอยู่ๆพี่รันก็เป็นลมไป ใจน้องรินไม่ดีเลย กลัวมากๆเลย ก็เลย ฮือๆ..” คนพูดสะอึกสะอื้นจนน่าสงสาร ร่มธรรมยื่นมืออีกข้างไปลูบผมยาวๆของเด็กขี้แย ก่อนจะหยอกล้อเพียงเบาๆว่า “โอ๋ มาๆให้พี่โอ๋นะ อย่าร้องนะคนดี เด็กน้อย” พลางอวดยิ้มที่แสนจะอ่อนแรงเพราะพิษไข้ “พี่รันน่ะ!” พอโดนล้อเข้า คนขี้แยที่ว่าเลยมุ่ยหน้าเข้าให้ เรียกเสียงหัวเราะจากคนป่วยได้ไม่น้อย “อย่าร้องไห้เลยนะน้องจ๋า พี่ไม่เป็นไรแล้ว ... แล้วที่นี่มันที่ไหนกันน่ะจ๊ะ” ร่มธรรมถามเมื่อนึกขึ้นได้ “พี่เป็นอะไรไป” “พี่รันเป็นลมไปค่ะ หมอบอกว่าพี่รันเครียด พักผ่อนน้อยเลยทำให้ร่างกายทนไม่ไหว แถมยังตากฝนอีก ก็เลยเป็นลมไปน่ะค่ะ ... พี่รันคะ น้องรินขอโทษนะคะ เพราะน้องรินใช่ไหมเลยทำให้พี่รันเครียดจนป่วยไปแบบนี้” ใบหน้าน้องสาวเริ่มทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง ยิ่งนึกก็ยิ่งเสียใจ แต่พี่ชายก็บอกออกมาก่อนที่ดวงตากลมจะกลั่นหยดน้ำออกมา “เปล่าหรอก ช่วงนี้พี่คงทำงานหนักจริงๆ มันไม่เกี่ยวอะไรกับน้องหรอก อย่าคิดมากเลยนะจ๊ะ อีกอย่าง พี่ก็ไม่เคยจะโทษว่าเป็นความผิดของน้องอยู่แล้ว” “พี่รัน... น้องรินขอโทษนะคะ น้องรินไม่ได้ตั้งใจจะบอกว่าเกลียดพี่รันเลย น้องรินเสียใจค่ะ” เธอรีบบอกเขาด้วยเหมือนกับกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก เพียงเพราะเมื่อสองชั่วโมงก่อน ตอนที่เธอได้รู้ มันก็แทบจะทำให้เธอหัวใจหยุดเต้น หวาดกลัวและหวั่นใจ กลัวว่าจะสูญเสียพี่ชายไป นั่นทำให้เธอรู้ว่า...เธอรักพี่ชายคนนี้เสียเหลือเกิน “พี่รู้จ้ะ พี่เองก็ทำตามอารมณ์ไปหน่อย พี่แค่เป็นห่วงกลัวว่าน้องจะเจอกับคนไม่ดี แต่...พี่ก็ควรจะฟังน้องว่าน้องไว้ใจเพื่อนคนนั้น ที่จริงแล้วก็คงเพราะว่าพี่หวงน้องล่ะมั้งก็เลยไม่ชอบหน้าไอ้หมอ เอ้ย นายคนนั้นน่ะ” ร่มธรรมบอกยิ้มๆ เพราะที่จริงแล้ว พอเขาทะเลาะกับน้องสาว เขาก็โดนบิดาอบรมหนักอยู่ไม่น้อยเลยหลังจากนั้น แล้วนั่นก็ทำให้เขาคิดได้ว่าเขาไร้เหตุผลไปจริงๆ ‘ควรจะฟังน้องบ้าง พ่อรู้ว่ารันรักน้อง แต่รันก็ไม่สามารถคิดได้แทนน้องซะทุกเรื่องหรอกนะ เรื่องเพื่อนต่างเพศเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ถ้าไงลูกไม่ลองให้เขาพามารู้จักล่ะ’ “ถ้าเพื่อความสบายใจของพี่รัน ไว้น้องรินจะพากรมาให้พี่รู้จักล่ะกันนะคะ” ร่มรินเสนอขึ้นมา พี่ชายเพียงพยักหน้าเห็นด้วย ก็เรียกรอยยิ้มสดใสจากใบหน้าขาวได้แล้ว ยามยิ้มใสๆเบิกกว้าง ทำให้พี่ขายจ้องมองลงไปในดวงตาลึกๆของน้องสาว หวนนึกถึงยามที่เธอเป็นเด็กน้อยตัวเล็ก และรอยยิ้มไร้เดียงสาในวันเวลาเก่าๆ ... ที่มักจะร้องหาเขาเสมอๆ คงเพราะว่าเขาติดกับภาพน้องสาวในยามนั้น ที่มักจะต้องมีเขาคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา ทำให้เขาผูกพันจนไม่อาจจะทำใจให้คิดได้ว่า น้องสาวเขาเติบโตขึ้นมากแล้ว และเป็นผู้ใหญ่เกินกว่าที่จะต้องการพี่ชายมาคอยปกป้องอย่างแต่ก่อน ... เขาควรจะปล่อยเธอไป ให้เธอได้คิดเอง ตัดสินใจเองบ้างแล้วใช่ไหม ‘น้องรินโตแล้ว แกควรจะปล่อยเธอบ้างนะไอ้รัน ไม่งั้นดีไม่ดี น้องอาจจะเตลิดไปกันใหญ่ แกควรจะเข้าหาแบบเพื่อน มากกว่าพี่ชายที่ทำตัวเหมือนพ่อหวงลูกสาวได้แล้ว’ ครั้งหนึ่งนทธรเคยแนะนำเขา เขาเข้าใจนะ ไม่ใช่ไม่เข้าใจ แต่ว่า...เขาไม่อยาก...จะถูกลดทอนความสำคัญลง ไม่อยากให้ใครมาแทนที่เขา ไม่อยากสูญเสียความรักไป แต่ว่า ... การกระทำที่เขาทำแบบนั้น หลายครั้งต่อหลายครั้ง แล้วน้องสาวแสดงท่าทีออกมาอย่างชัดเจนว่า ไม่ได้ต้องการแบบนั้นอีกแล้ว ... นั่นหมายความว่า เขาควรจะหยุดมันใช่ไหม “พี่รันคะ” ร่มรินเห็นพี่ชายนิ่งเงียบไปนาน แม้จะไม่มีน้ำเสียงหรือคำพูดใดๆถ่ายทอดออกมาให้รู้เลยว่า เขากำลังเจ็บปวดกับการเข้าใจแบบนั้น ... เข้าใจว่าหน้าที่ของพี่ชายของเขาอาจจะต้องจบลง หมดความสำคัญลง ... แล้วจริงๆ แต่ว่า ร่มรินก็สามารถรับรู้ผ่านดวงตาคมปลาบที่จ้องมองเธออยู่ว่า เขากำลังรู้สึกทรมานกับบางอย่างอยู่ “พี่รันปวดหัวหรือเปล่าคะ” ใบหน้าเศร้าหมองนั้น ... ร่มรินคาดเดาได้ ก็จากอาการที่ชายหนุ่มเป็นอยู่ในขณะนี้ “เปล่า พี่ไม่ได้เป็นอะไร ...พี่แค่กำลังคิดอยู่ว่า...” “ว่าอะไรคะ” น้องสาวเอียงคอถาม โดยที่มือน้อยยังจับมือพี่ชายไว้แน่น ร่มธรรมก้มมองมือน้อยๆที่ไม่ว่าเมื่อไรมันก็ยังเล็ก ยังดูน่าทะนุถนอม น่าดูแลอยู่เสมอๆ แต่ในความเป็นจริง มือน้อยๆนั้นได้เปลี่ยนแปลงมาตามกาลเวลาแล้ว ในวันนี้...บางทีมือของเขาอาจจะไม่ใช่เพียงมือเดียวที่น้องน้อยของเขาต้องการอีกต่อไป ไม่ใช่ ... แม้ใจจะปรารถนาสักเพียงใด หากไม่ต้องการแล้ว ... ฝืนรั้งไปก็ดีแต่จะเจ็บปวด เขาไม่อยากให้น้องสาวเจ็บปวดอย่างเมื่อวานอีก ... ไม่อยากเห็นแบบนั้นอีก ร่มธรรมฝืนยิ้มอย่างฝืดทน ส่ายหน้าไปมาตอบ “เปล่าหรอกจ้ะ” ครั้นแล้วบทสนทนาก็ถูกรบกวนด้วยเสียงประตูห้องถูกเคาะเบาๆสามที ก่อนที่จะเปิดออก ร่างของนทธรโผล่เข้ามา เห็นเพื่อนบนเตียงหน้าตาดีขึ้นก็คลี่ยิ้มทักทาย “ไง ไอ้รัน อยู่ๆก็ทำคนอื่นเขาตกอกตกใจนะ ร้ายจริงๆ” เขาว่าพลางเดินมาหยุดที่ข้างเตียง “แกเป็นคนพาฉันมาสินะ ขอบใจนะไอ้นัท” คนบนเตียงบอก แล้วก็ได้รอยยิ้มเป็นสิ่งตอบแทนคำขอบคุณนั้น ก่อนที่นทธรจะหันไปมองร่างเล็ก ทำให้นึกถึงใบหน้าตอนที่รู้ว่าพี่ชายเป็นลมไป ตอนนั้นดูซีดเซียวจนน่าเป็นห่วง แต่พอเห็นดีขึ้นก็พลอยหายห่วง “นี่ก็ดึกแล้ว พรุ่งนี้น้องรินมีเรียน นัท แกช่วยพาน้องฉันไปส่งที่บ้านทีสิ” ร่มธรรมพูดขึ้นเมื่อหันไปเห็นพื้นฟ้าด้านนอกมืดลงมากแล้ว จึงไหว้วานเพื่อนสนิท “ได้สิ” นทธรยินดีทำด้วยความเต็มใจ จะมีปัญหาก็แต่ เจ้าตัวนั่นล่ะที่ยังอิดออดอยู่ “แต่น้องรินอยากอยู่เฝ้าพี่รันต่อนะคะ” “พี่ว่าให้นายรันได้นอนพักดีกว่านะน้องริน พรุ่งนี้พี่จะไปรับน้องที่คณะแล้วพามาหาใหม่” นทธรบอกกับหญิงสาวแทนเพื่อน ที่ดูเหมือนจะลำบากใจกับการขัดใจน้อง “เอางั้นหรือคะ ... ก็ได้ค่ะ งั้นพี่รันนอนเยอะๆนะคะ” ในที่สุดร่มรินก็ยอมฟังและทำตาม ขยับกายเล็กๆขึ้นยืน ก่อนจะจากไปยังทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มหวานๆที่ทำเอาคนป่วยสดใสขึ้นในพริบตา       “ริน ได้ข่าวว่าพี่ชายเข้าโรงพยาบาลเหรอ” เสียงของอลงกรณ์เรียกให้เพื่อนสาวชะงัก หันกลับมามอง ก่อนจะพยักหน้าตอบ “ใช่ พี่รันเขาป่วยน่ะ เป็นไข้แถมยังเครียดด้วย” เธอว่า เริ่มขยับเดินเมื่ออลงกรณ์เดินขึ้นมาเคียงแล้ว “เรื่องกรหรือเปล่า” เพื่อนสนิทของร่มรินถามออกมาตรงๆ คนฟังหันมองทำตาโต เขาเลยหัวเราะเบาๆไม่ได้กับท่าทางตกใจของเธอ “รู้หรอกน่า ก็ท่าทางวันนั้นของพี่ชายรินมันฟ้องนี่นาว่าไม่ชอบขี้หน้าเราเท่าไหร่ เฮ้อ คงจะหวงน้อง” “ขอโทษนะ พี่เขาไม่เข้าใจว่าเราเป็นเพื่อนกันจริงๆน่ะ เขาระแวงอะไรไปเรื่อย” ร่มรินบอกด้วยความรู้สึกจากใจจริงๆ “อืมม แล้วทำไมรินถึงไม่บอกพี่ชายรินไปล่ะ ว่ากรไม่มีทางจะชอบรินแบบนั้นได้” อลงกรณ์ถาม ร่มรินพยักหน้าอีกครั้ง “บอกสิ แต่...” ทว่ายังไม่ทันที่จะตอบได้จบประโยค เสียงหนึ่งก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน “น้องริน” ร่มรินและอลงกรณ์หันมองไปยังต้นเสียง นทธรกำลังเดินตรงมาทางพวกเขา “มาแล้วล่ะ ตัวจริงที่พี่ชายเธอน่าจะหวง...ไม่ใช่ฉัน งั้นกรไปก่อนนะ” อลงกรณ์เอ่ยลาเพื่อนสาว ก่อนจะหันไปยิ้มทักทายชายหนุ่มที่เพิ่งมาถึง แล้วจึงค่อยปลีกตัวเดินจากไป นทธรหันมองตามร่างของชายหนุ่มราวกับคิดอะไรอยู่ แต่แล้วเสียงของหญิงสาวก็เรียกสายตาเขากลับมาอยู่ที่เธอดั่งเดิม “พี่นัทคะ ไปหาพี่รันกันเถอะค่ะ” “ครับ” ร่างสูงตอบรับเสียงหวาน พร้อมทั้งยื่นมือไปช่วยเธอถือหนังสือเรียนเฉกเช่นทุกครั้งที่เป็น ++ มีต่อ จากคุณ : iNt_GaL - [ 14 ม.ค. 49 23:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รถยนต์ของนทธรแล่นมากว่าครึ่งทางแล้ว แต่ว่าเขาดูแปลกๆไปในสายตาหญิงสาวไม่น้อย เพียงเพราะว่าเขาไม่แย้มยิ้ม หรือชวนพูดคุยดั่งทุกที จนร่มรินรู้สึกไม่ดี ด้วยไม่รู้ว่าเธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า แล้วคงเพราะความหวั่นในใจ เลยทำให้เธอไม่กล้าถามออกไปตรงๆ จนรถยนต์แล่นมาถึงโรงพยาบาลที่ร่มธรรมพักรักษาตัวอยู่ เธอกับเขาเดินไปตามทางท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบกริบ “มาแล้วเหรอ นี่ดูสิ หนังสือที่ถ่ายแบบออกแล้ว พ่อเพิ่งเอามาให้ ... อ้าวเป็นอะไรไปกันทั้งคู่” ร่มธรรมที่อาการดีขึ้นแล้ว ทั้งสีหน้าสดใส และอารมณ์ดีหันมองคนเพิ่งมาใหม่ด้วยท่าทางแปลกใจไม่น้อย ดูเงียบๆ ชอบกล .. “รินหิวหรือเปล่า ลงไปหาอะไรกินก่อนไหม” บิดาเหมือนจะรู้ทันเหตุการณ์ เลยเอ่ยชวนบุตรสาวลงไปด้านล่าง ร่มรินเลยจำใจต้องเดินออกไปจากห้อง เหลือเพียงสองหนุ่มที่ตกอยู่ในภวังค์ความเงียบ จนร่มธรรมทนไม่ไหว ทำลายมันลงเสีย “เฮ้ย ไอ้นัท เป็นอะไรไป” นทธรเงยหน้ามองเพื่อนที่นั่งอยู่บนเตียง แล้วถดถอนใจออกมาเสียงดัง “ไอ้รัน ตอนนี้ฉันยังจำเป็นที่จะต้องทำตามแผนการไม้กันหมาของแกอยู่หรือเปล่า” คนฟังเลิกคิ้วสูง หากนทธรก็ไม่ปล่อยให้เจ้าของแผนการที่ว่ามาตัดสินใจอีก เพราะเขาหมดความอดทนลงแล้ว “ถึงแกบอกว่าฉันยังจะต้องทำอยู่ ฉันก็ไม่ทำแล้ว ... ฉันไม่อยากทำเหมือนกับว่าทุกอย่างที่ฉันทำนี้มันเป็นเพราะแผนการนั่น ฉันอยากทำด้วยใจ ไม่อยากให้มีอะไรมาบงการฉันอีก” เขารู้สึกผิดต่อร่มริน หากว่าการเข้าหาแบบนี้มันเกิดจากการบงการของพี่ชายเธอ ถึงแม้ว่าความรู้สึกของร่มรินจะเป็นยังไง เขาก็ไม่อยากจะทำ เขาอยากจะแสดงความจริงใจต่อเธอ “ก็ทำไปสิ” คำตอบของคนป่วย ทำให้นทธรเงยหน้ามอง เห็นรอยยิ้มกระจ่างชัดบนใบหน้าของเพื่อนสนิท “อยากทำอะไรก็ทำไป ฉันไปห้ามแกตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะหือ?” ทีแรกนทธรว่าจะเงยหน้าถามด้วยความแปลกใจในคำตอบที่ได้มา หากพอเห็นแววตาคนพูดเท่านั้นก็เข้าใจถึงทุกสิ่ง “นี่แก จริงๆเล้ย! รู้หมดแล้วสิท่า ทำหน้าแบบนั้นเนี่ย เฮ้อ!” พลางส่ายหน้าไปมา แต่ว่า...พอโอกาสเปิดขนาดนี้ ความกังวลที่มีมาในหัวใจเมื่อครู่ก็จางหายไปแทบสนิท เหลือเพียงความปรารถนาที่จะได้ครอบครองหัวใจดวงน้อย “ไอ้นัท ถ้าไงก็ฝากน้องสาวฉันด้วยล่ะกันนะ” ร่มธรรมเอ่ยบอกกับเพื่อนซี้ด้วยถ้อยคำที่มีความหมาย หาแค่คำพูดไม่ หากดวงตาที่จ้องมองมาก็ลึกซึ้งในบางอย่างจน ... คนฟังรู้สึกแปลกๆ “ทำไม แกพูดเหมือนจะไปไหน” “เออน่า รับปากมาก่อนสิ” เมื่อเพื่อนบอกมาแบบนี้ นทธรก็รู้ว่าถึงถามไปก็คงไม่ได้คำตอบอยู่ดี “มันแน่อยู่แล้ว แกรักน้องแกยังไง ฉันจะรักไม่ให้น้อยไปกว่าที่แกรักเลยไอ้รัน แต่ไม่ใช่แบบพี่ชายแน่” “เออ ขอให้มันจริงเถอะ” พูดจบ ร่มธรรมก็ก้มหน้าดูแมกกาซีนที่มีรูปตัวเองต่อไปด้วยสีหน้าที่สบายใจ แต่คนมองนี่สิ...คิดหนักด้วยไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เพื่อนที่แสนจะหวงห่วงน้องสาวดั่งแก้วตาดวงใจขนาดนั้นพูดออกมาในแนวนี้ มันกำลังคิดจะทำอะไรของมันอยู่นะ ... ไอ้รัน??       ไม่นาน นักร้องหนุ่มก็สามารถออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นที่บ้านได้ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่อาจจะรับงานได้ในหนึ่งอาทิตย์ตามคำสั่งแพทย์ เพราะเขาจะต้องพักผ่อนอย่างเต็มที่ให้หายดีก่อน “ถึงแบบนั้นก็เถอะ แต่ฉันก็หายดีแล้ว เลื่อนงานไปแบบนั้นเสียหายแย่เลย” ร่มธรรมว่าระหว่างนั่งเอนหลังอยู่ในสวนข้างบ้าน “พักหน่อยก็ดีนะเพื่อน อย่างน้อยช่วงนี้แกก็จะได้อยู่ใกล้ๆน้องสาวไง แกอยากให้เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” นทธรถามยิ้มๆ แต่คนฟังที่เคยร่ำร้องอยากอยู่ใกล้น้องสาวกลับแปลก ถอนหายใจออกมาซะเฉยๆ เล่นเอาคนมองถึงกับงงตาค้าง “ทำไม คิดอะไรอีก อย่าบอกนะว่ายังกลุ้มเรื่องนายคนนั้นไม่เลิก” “แล้วแกไม่ห่วงหรือไง ไอ้นัท ศัตรูหัวใจแกนะเว้ย” ร่มธรรมถามกลับบ้าง นทธรเบือนหน้าจากการมองหน้าเพื่อน ไปมองพื้นหญ้าแทน ก่อนจะตอบให้รู้ “ก็ไม่เชิง แต่ฉันไม่อยากจะผูกมัดอะไรน้อง อยากให้น้องคิดแล้วตัดสินใจเองว่าน้องชอบใคร เพราะเท่าที่ฉันไปคลุกคลีกับสองคนนั้นมา นายคนนั้นก็ไม่ได้ไม่เข้าท่านักหรอก แค่...มองแล้วแปลกๆเท่านั้น” นทธรพูดแล้วขมวดคิ้ว “แปลกๆ? แปลกยังไง โรคจิตรึ?” ร่มธรรมรู้สึกกลัวจนใจแปล๊บขึ้นมา ถ้าโรคจิต ... น้องสาวเขาก็อันตรายน่ะสิ แต่โชคดีที่นทธรส่ายหน้า “เปล่า ไม่ใช่น่ะ แต่บอกไม่ถูก เอาเป็นว่าน่าจะไม่เป็นอันตรายกับน้องริน” ร่มธรรมพลอยสบายใจขึ้น พร้อมทั้งบ่นออกมาเบาๆไม่ได้ “เฮ้อ ถ้ารู้จากแกก่อน ฉันก็คงจะไม่ไปหาเรื่องน้องแบบนั้น ไม่เอาไหนเลยจริงๆ” คนพูด...พูดไปนัยน์ตาเศร้าไป “ที่แกกำลังเครียด ก็คือเรื่องนี้หรือไอ้รัน” นทธรไม่อ้อมค้อม ถามสิ่งที่ตนรู้สึก คนเครียดที่ว่าหันมองเพื่อน แววตายังไม่เลิกหม่นหมอง แม้ว่าใบหน้าจะประปรายด้วยรอยยิ้มแล้วก็ตามที “ฉันแค่เสียใจน่ะ ฉันไม่น่าไปทำแบบนั้น ฉัน...สำหรับฉันคงน่ารำคาญในสายตาของน้องริน มันเป็นความรักที่น่ารำคาญ ฉันกลัว...ฉันกลัวว่าน้องรินจะเกลียดฉันอย่างที่พูดในวันนั้น” เสียงห้าวที่เคยขับขานเพลงเพราะๆ ที่เคยฟังดูแลอบอุ่นไปทั้งใจ ในยามนี้สั่นเครือเสียจนคนฟังรู้สึกกินใจไปกับน้ำเสียง หากแม้กระนั้นก็ไม่ได้มีหยดน้ำหรือะไรที่บ่งบอกว่าเขากำลังร้องไห้ ... อยู่ในหัวใจ มันช่างน่าแปลกในสายตาคนสนิทไม่ได้ ร่มธรรมที่เคยยิ้มแย้มเสมอๆ และสนุกสนานกับคนอื่นไปเรื่อยจนได้รับคำกล่าวขานว่าเป็นศิลปินอารมณ์ดี จะมาทำหน้าแบบนี้ได้ แต่ก็พอเข้าใจแหละนะ ว่าเรื่องแบบนี้มันค่อนข้าง...ละเอียดอ่อน “ไม่หรอกไอ้รัน ตอนแกป่วย น้องแกใจเสียมาก ท่าทางแบบนั้นไม่มีทางจะเกลียดหรือรำคาญแกแน่ เพียงแต่ยามโกรธก็อาจจะมีอารมณ์บ้าง อย่าคิดมากสิ แกกำลังป่วยอยู่นะ” นทธรย่นคิ้วบอก ด้วยรู้สึกร่วมไปกับความรู้สึกของร่มธรรม “แกรักน้อง ก็ต้องห่วงน้องเป็นเรื่องธรรมดา แกก็แค่เตือนสติให้น้องมองดูคนให้ดีกว่าเก่า เป็นอีกมุมมองที่น้องของแกอาจจะมองข้าม ถึงแม้มันจะผิดหรือถูกก็ตาม แต่สิ่งที่แกทำไปก็เต็มไปด้วยความปรารถนาดีไม่ใช่หรือ” ร่มธรรมอยากบอกออกมาว่าใช่ เขาอยากให้น้องสาวเข้าใจแบบนั้นเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่ามันจะเลวร้ายลงเรื่อยๆ ทุกครั้งที่พูดคุยมันไม่มีเสียงหัวเราะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว “อย่าคิดมากน่า จะได้หายไวๆ มีคนรอแกร้องเพลงอยู่ครึ่งประเทศเลยนะเว้ย!” คนพูดตบบ่าเป็นการปลอบใจพร้อมๆกับเตือนสติ “ขอบใจนะ” ร่มธรรมตอบรับด้วยรอยยิ้ม ... ที่ยังฝืดเขือเกินบรรยาย       ในบ้านวันนี้ดูเงียบผิดปกติ จนคนที่มาเยี่ยมนึกแปลกใจ จะเห็นก็แต่คุณร่มบุญ บิดาของเพื่อนเจ้าของบ้านเท่านั้นที่กำลังเดินให้อาหารนกอยู่ในบริเวณบ้าน “สวัสดีครับคุณพ่อ ไอ้รันไม่อยู่หรือครับ” นทธรยกมือไหว้คนมากวัยก่อนจะไตร่ถาม คุณร่มบุญเกษียณวัยแล้วจึงอยู่บ้าน มีการเลี้ยงสัตว์เป็นงานอดิเรกที่ช่วยให้คลายเหงาได้ในยามที่บุตรไปอยู่ต่างที่ โดยมีเด็กสาวรับใช้อีกคนคอยอยู่ช่วยดูแลบ้านอีกแรง “อ้าว นัท สวัสดีๆ ... เจ้ารันหายออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่ได้ไปทำงานหรอกเหรอ” บิดาถามอย่างนึกแปลกใจ เพราะเห็นร่มธรรมออกจากบ้านตั้งแต่เช้า พอน้องสาวไปเรียนปั๊บก็ออกเลย แถมยังแต่งตัวดูเรียบร้อยด้วย “เปล่านี่ครับ ทางสังกัดยังให้รันพักผ่อนอยู่ ... หายไปไหนของมัน กะว่าจะมาชวนไปรับน้องรินด้วยกันซะหน่อย” คนพูดเกาหัว พลางขมวดคิ้วสงสัย “งั้นนัทลองโทรเข้ามือถือนายรันดูสิ พ่อว่าบางทีอาจจะไปธุระอะไรก็ได้” พอคนมากวัยแนะนำ นทธรเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์เพื่อนสนิท พร้อมทั้งโทรออก ไม่นานคนที่หายไปก็รับสาย “ไง ไอ้นัท มีอะไรเหรอ” เสียงร่มธรรมฟังดูเหมือนกำลังขับรถอยู่ “อยู่ไหนน่ะ ทำไมหายไปไม่ยอมบอกกล่าวกันเลย” นทธรว่าอย่างหงุดหงิดไม่น้อย ก็มันป่วย ... เดี๋ยวไปหกคะมำล้มคะเมนที่ไหนล่ะยุ่งเลย พ่อว่าที่พี่เขย! “มาธุระนิดหน่อยน่ะ ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่า กำลังขับรถอยู่ ไม่อยากคุยนาน” คนฟังถอนหายใจพรืด เสียงมันช่างดูสดใสสดชื่นดีจริง! “ก็แค่กะว่าจะมาชวนไปรับน้องรินด้วยกันน่ะ” พร้อมทั้งเอ่ยถึงธุระที่ว่า “ฉันอาจจะกลับไปไม่ทันน่ะ นี่ยังอยู่ระหว่างทางเลย ฝากแกไปรับด้วยล่ะกัน โอเคนะ” แล้วร่มธรรมก็วางสายไป สร้างความประหลาดใจแก่นทธรไม่น้อยเลย ก็ปกติ เอ่ยชื่อร่มรินขึ้นมา ขี้คร้านไม่ว่าจะสุดเหนือหรือสุดใต้ พ่อก็จะมาให้ถึงให้ได้ภายในสิบนาที แต่นี่อะไร .... หรือว่ามันเป็นคนใหม่แล้ว? ร่มธรรมวางโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋าเสื้ออย่างเก่าเมื่อกดวางสายลง แล้วพ่นลมหายใจพรืดออกมา ดวงตาคมปลาบเสมองไปยังเอกสารในซองสีน้ำตาลเพียงชั่ววินาที ก่อนจะวกกลับมาสนใจกับพื้นถนนอีกครั้ง หวังว่า...นี่คงจะเป็นทางดีสำหรับเขานะ! กว่าหกโมงเย็น ร่มธรรมก็ถึงบ้านพอดี เพียงเท้าวางลงบนพื้นบ้าน เสียงพูดคุยของคนกลุ่มหนึ่งก็ดังเข้าสู่โสตประสาท ดวงตาสีดำขลับที่แลดูอบอุ่นอยู่ตลอดเวลาหันมองไปยังภายในบ้าน แหล่งที่มาของเสียง ผ่านกระจก ชั้นอากาศ และแสงสว่าง ไปยังรอยยิ้มสดใส ที่กำลังประกายแวววับยิ่งกว่าแสงใดๆ รอยยิ้มของคนเพียงคนเดียวที่เขาอยากจะเห็น มันกำลังเบ่งบานบนใบหน้าเรียวเล็กนั่น ผิดไหม...ที่ปรารถนาไปแบบนี้ แต่ผลกลับกลายเป็น ... ความเศร้าแทบจะทุกที มันไม่เหมือนก่อนอีกแล้ว ... ไม่ใช่น้องสาวตัวเล็กในวันวานอีกต่อไป ที่จะตามติดเขาไปทุกที่ ร่มธรรมหลบสายตาจากใบหน้าร่มรินลงมองของในมือ ที่เขาบีบแน่น ก่อนจะตัดสินใจเพียงหนึ่งลมหายใจ ก้าวเท้าเข้าสู่บ้านที่แสนจะอบอุ่น ด้วยรอยยิ้มสดใส ปราศจากสิ่งใดที่จะทำให้คนมองเห็นถึงสภาพจิตใจของเขาในยามนี้ได้เลย ++ มีต่อ จากคุณ : iNt_GaL - [ 14 ม.ค. 49 23:40:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “กลับมาแล้วจ้ะ!” คนที่ยืนล้อมวงโต๊ะอาหารอยู่หันมองเขาเป็นสายตาเดียวกัน ร่มรินเป็นคนแรกที่เดินเข้ามาหา ด้วยความดีใจเต็มสองดวงตากลม “พี่รัน วันนี้มีปาร์ตี้ค่ะ!” โผเข้ากอดแขนของพี่ชายเฉกเช่นทุกที เหมือนดั่งว่าเรื่องขัดแย้งในคืนนั้นไม่เคยเกิด และเมื่อหันดวงตาไปสบกับนทธรก็เจอคำพูดประมาณว่า ... บอกแล้วว่าไม่ต้องคิดมาก ... ร่มธรรมคลายยิ้มให้น้องสาว “ไหน มีอะไร ปาร์ตี้อะไรจ๊ะน้องสาวพี่” “ปาร์ตี้ที่พี่รันหายป่วย ดีไหมคะ” น้องสาวว่าพลางดึงให้ร่างสูงเดินตามมายังโต๊ะอาหาร ก่อนจะพามาหยุดลงตรงหน้าใครสักคน คนพามาคลี่ยิ้มสดใส “พี่รันคะ นี่กรค่ะ กรเพื่อนของรินค่ะ” เธอแนะนำให้เขารู้จักกับเพื่อนของเธออีกครั้ง ร่มธรรมละสายตาจากร่มริน ไปมองร่างสูงอีกร่างที่เขาเคยไม่ชอบหน้าเอามากๆ จนพาลไปทะเลาะกับน้องสาว จะลองรู้จักมันสักครั้งดีไหมนะ ... แต่หน้ามันดูทะแม่งๆ แม้จะทำใจมาก่อนว่าจะต้องมีวันนี้ ... วันที่ร่มรินพาอลงกรณ์มาให้เขารู้จักอีกที แต่มันก็รู้สึกแปลกๆไม่ได้ยามเห็นหน้า แววตา มันแปลกๆ ... “สวัสดีครับ ไม่ต้องกลัวหรอกนะครับ ผมไม่ได้คิดกับรินแบบนั้นแน่ๆ” คนพูดยื่นมือมา ท่าทีก็บอกอยู่ว่าจับมือเพื่อทำความรู้จัก ร่มธรรมมองมือที มองหน้าที เห็นรอยยิ้มแล้วเย็นวาบไปถึงหัวใจยังไงก็ไม่รู้ แต่เพราะตากลมๆของน้องสาวเขาหรอกนะถึงยอมให้เขาเลื่อนมือไปจับอย่างเสียมิได้ “ยินดีทีได้รู้จัก ... หวังว่าฉันคงเชื่อนายได้นะ” แต่ยังไงเสียก็วางมาดไว้หน่อยก็ดี จะได้ให้รู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร จับเสร็จก็รีบชักมือกลับทันที คนฟังคลายยิ้มกว้างกว่าเก่า ดวงตาระยิบวิบวาวกว่าเก่าไม่น้อย “ครับ ไว้ใจได้แน่นอน รินเป็นเหมือนน้องสาวผมมากกว่าด้วยซ้ำ” “ขอโทษนะ พี่ชายน่ะมีได้แค่คนเดียว คือฉัน” ไม่วายหาเรื่องอีกจนได้ แต่กระนั้นคนถูกหาเรื่องก็ไม่มีท่าทีจะบึ้งตึงใส่แต่อ่ย่างไร ยังยิ้มไม่เลิก คนมองเองต่างหากที่นึกหมิ่นเหม่กับรอยยิ้มนั่น “งั้นผมให้รินเป็นพี่ก็ได้ครับ ไม่ถือ” เขาว่า “น้องฉันก็มีแค่คนเดียว โทษที” “เฮ้อ! หิวแล้ว กินกันเถอะ!” นทธรโพล่งขึ้นกลางวงอย่างสุดทน คว้ามือน้องสาวเพื่อนไปโต๊ะอาหาร คนตาไวเห็นเข้ารีบร้องโวยวาย นัยน์ตาตื่น “ไอ้นัท แกถือสิทธิ์อะไรมาจับมือน้องสาวข้าวะ!” รีบก้าวเท้า เดินดุ่มๆไปคว้ามือน้อยคืน “ไหนแกว่าเปิดทางให้ข้าจีบน้องรินแล้วไง แล้วนี่จะกลับคำหรือไงไอ้รัน!” นทธรไม่ยอมแพ้ ดึงมือร่มรินมาจากพี่ชายของเธอ ร่มธรรมได้ยินก็แว้ดลั่นกว่าเก่า “ไอ้นัท! บอกแล้วไงห้ามแตะต้องน้องสาวฉัน ปล่อยเดี๋ยวนี้!” คนตรงกลางได้ยินที่สองคนคุยกันแล้วเขินวาบไปทั้งใบหน้า ทั้งคำของนัทธร คนสำคัญของหัวใจ และคำของพี่ชาย คนสำคัญของชีวิต “เอ่อ พี่ๆคะ น้องรินหิวข้าวค่ะ ขอโทษนะคะ” ร่มรินค่อยๆบิดมือออกจากคนตัวโตที่เถียงกันไปมาเหมือนเด็ก ก่อนจะเลือกที่จะไปเกี่ยวก้อยกับเพื่อนตนเองแทน แล้วพากันไปตักอาหารกิน โดยที่คนสำคัญสองคนที่ว่ายังยืนต่อสู้กันทางสายตาไม่เลิก! “เฮ้ออ! นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว!” ร่มรินถอนหายใจออกมาทันทีที่ทุกอย่างเป็นไปได้สวย ถึงแม้พี่ชายจะยังดูไม่เอาทางกับเพื่อนตนอยู่ แต่ก็โอเคกว่าเมื่อก่อน ตรงที่ยังยอมรับอลงกรณ์ว่าเป็นเพื่อนเธอบ้าง นั่นก็โอเคแล้ว ระหว่างที่ร่างเล็กยืนตากลมชมจันทร์อยู่ตรงชานบ้านที่ยื่นออกไปในสวน ร่างสูงก็เดินเข้ามาทางด้านหลัง หากเสียงทุ้มนั้นต่างหากที่ทำให้คนชมจันทร์ใจตกใจจนตัวสะดุ้งไหว “มาหลบยืนอะไรตรงนี้คนเดียวหรือน้องริน” ร่างบางหันขวับไปมอง ‘คนสำคัญของหัวใจ’ คนนั้นที่กำลังอวดยิ้มให้อยู่ ก่อนจะเดินขึ้นมายืนเคียงกายเธอ “จันทร์คืนนี้สวยดีเนอะ” เขาว่าขึ้นเสียงเรียบ ทว่าอบอวลไปด้วยความอบอุ่นที่แสนจะน่าฟัง “ค่ะ” ร่มรินตอบ ดวงตาจ้องมองไปยังดวงทรงกลมบนพื้นฟ้าสีดำมืด จันทร์เจ้าคงไม่โกรธเธอนะ ที่ตามองดูจันทร์อย่างนี้ หากหัวใจไม่อยู่กับจันทร์ แต่ล่องลอยไปฝากไว้กับคนตัวสูงข้างๆเธอเสียแล้ว ขอโทษทีนะคะพระจันทร์ “เคยได้ยินว่า จันทร์ก็สวยของจันทร์อยู่เสมอๆ แต่คนมองต่างหากที่จะมองแล้วรู้สึกว่าสวยหรือไม่สวย มันอยู่ที่ความรู้สึกของคนมองน่ะ” นทธรพูด โดยที่สายตายังคงทอดมองนิ่งกับจันทร์ ร่มรินหัวเราะคิกเบาๆ เรียกให้คนมองจันทร์หันมามองเธอจนได้ เห็นไหมเล่า ... จันทร์ที่ว่าสวย เพียงเสียงหัวเราะสดใสของเธอคนนี้ ยังทำให้เขาเลิกมองจันทร์ได้ทันที นั่นหมายความว่า เด็กสาวคนนี้ทั้งสวยและก็มีอะไรที่น่าสนใจ น่าหลงใหลกว่าจันทร์เยอะ อย่าอิจฉาร่มรินเลยนะจันทร์เจ้า แต่เขาห้ามใจไม่ไหวจริงๆ “พี่นัทพูดอะไรโรแมนติกอีกแล้วค่ะ” เธอช้อนตามองคนโรแมนติกด้วยรอยขบขัน “โรแมนติกสองครั้งแล้ว ไม่ใช่คนน่าเบื่อแล้วนะคะพี่นัท” พลางวกไปถึงเรื่องในรถครานั้น ทำเอาคนที่คิดไปเองว่าตนน่าเบื่อนั้นหัวเราะตามไม่ได้ “นั่นคงเป็นเพราะว่าคนที่อยู่ด้วยมั้งครับ ที่ทำให้พี่อยากทำอะไรโรแมนติกแบบนี้” นทธรพูดโดยดวงตาคมที่สุกสกาวราวกับมีเพชรเม็ดสวยอยู่ในนั้นหลายล้านเม็ด ที่ทำให้ร่มรินเผลอจับจ้องอยู่นานด้วยหลงอยู่ในวังวนของความสวยของนัยน์ตาชายหนุ่ม กว่าจะรู้สึกตัวก็เผลอจ้องไปนานเสียแล้ว ดวงหน้าขาวเลยระบายเป็นสีชมพูเข้ม “จริงสิคะ น้องรินเลยอยากรู้เลย ใครเคยว่าพี่นัทเป็นคนน่าเบื่อหรือคะ” ร่มรินเสไปเรื่องอื่น กลบความเคอะเขินที่มีอยู่เต็มใบหน้า และหัวใจ “ทำไมน้องรินถึงคิดว่ามีคนว่าพีแบบนั้นล่ะ” เขานึกสงสัย “ก็คิดเอาเองน่ะค่ะ หรือไม่มีหรือคะ แล้วถ้าไม่มี แล้วทำไมพี่นัทถึงได้ว่าตัวเองแบบนั้น” นทธรวกสายตาไปมองจันทร์อีกครั้ง ความทรงจำบางอย่างหมุนกลับมาให้เขานึกถึง หากเมื่อก่อนคงคิดด้วยความรู้สึกปวดร้าว แต่ตอนนี้มันหาใช่เช่นนั้นไม่ เขากำลังมีความสุข ทำให้ความปวดร้าวเก่าๆไม่สามารถมาทำร้ายเขาได้เฉกเช่นวันคืนเก่าๆ “มีครับ คนคนนั้น ... แฟนเก่าพี่เอง” คำตอบที่ได้ฟัง ทำเอาร่มรินเจ็บแปล๊บราวกับหัวใจถูกมีดปลายแหลมทิ่มแทง ร่างเล็กก้มหน้า หลุบดวงตาลง ราวกับทำบางอย่างหลุดร่วงหายไป หัวใจไงเล่า ... เธอเหมือนกับใจหาย ใจชา เพียงแค่คำนั้นคำเดียว “เขาบอกว่าพี่มันน่าเบื่อ ตอนที่คบกัน พี่คงไม่เคยทำให้เขามีความสุขเลยล่ะมั้ง และดูเหมือนเขาจะคบกับพี่แค่พี่เป็นนักร้องชื่อดังที่ทำให้เขาอวดโก้ได้ แต่ว่าพอพี่จับได้ว่าเขามีคนใหม่ เราก็เลยเลิกกัน ด้วยเหตุผลที่เหมือนจะเป็นของแถมมาแบบนั้น” นทธรเล่าเหมือนเป็นเรื่องตลก แต่คนฟังรู้...มันไม่ตลกเลย ถ้าไม่เช่นนั้น นทธรจะเก็บเอาคำนี้มาเป็นปมด้อยของตัวเองหรือ “พี่นัทคงรักเขามากสินะคะ” ร่มรินถามด้วยหัวใจที่ด้านชาไปกว่าครึ่ง ด้วยไม่รู้จะทำหน้าหรือปรุงแต่งเสียงอย่างไรดี เธอกำลังตกใจมากกว่าเพราะไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน “รักสิ ไม่งั้นพี่คงไม่คบกับเขาหรอก พี่ไม่เคยหลอกตัวเอง ถ้าพี่ชอบใครพี่ก็อยากจะดูแลคนคนนั้น และถ้าคนคนนั้นจะไปจากพี่เมื่อไหร่ พี่ก็ไม่หลอกตัวเองเหมือนกันว่าเขายังรักพี่อยู่ ... ไม่รักก็คือไม่รัก ไม่เห็นต้องหลอกลวงไปให้หัวใจเจ็บปวดไปทั้งสองฝ่าย จริงไหม” นทธนหันไปถามคนตัวเล็กที่ก้มหน้านิ่ง “แล้วตอนนี้พี่นัท...เอ่อ ยังรักเขาอยู่หรือเปล่าคะ” คนถามเองยังนึกกร่นด่าตัวเอง ว่าไปถามแบบนั้นทำไม ... ถามแล้วก็มานึกกลัวในคำตอบเองเนี่ยนะ ยัยรินเอ๊ย! “ไม่ครับ พี่ไม่ได้รักเขาแล้วครับ ... เวลามันผ่านมานานมากแล้ว แล้วตอนนี้พี่ก็มีใครบางคนที่พี่อยากจะดูแล และปกป้องจนไม่อาจจะเผื่อหัวใจให้กับรักครั้งนั้นแล้วล่ะ” ร่มรินเงยหน้ามอง กับคำตอบที่ได้ยิน คงเพราะน้ำเสียงที่อบอุ่นและนุ่มละมุนละมัง ถึงได้ดึงหัวใจที่หายวาบไปกลับมาอยู่ที่เก่าได้ ที่...รอยยิ้ม...ดวงตาของเขา...อีกครั้ง “เข้าไปด้านในไหมครับ น้ำค้างลงแล้ว เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา” นทธรเอ่ยชวนหญิงสาว ที่เหมือนยังไม่หลุดออกจากภวังค์ที่เขาสร้าง แต่...ยังไม่ทันที่ร่มรินจะตอบสิ่งใด เสียงหัวเราะของร่มธรรมก็ดังลั่นไปทั่วบ้าน จนทั้งสองต้องรีบก้าวเท้าไวๆมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วภาพที่เห็นก็คือชายผู้เป็นพี่ชาย แล้วก็เพื่อนของทั้งสองนั้นนั่งกับพื้น หัวเราะพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน โดยมองไปที่พื้นกลางวงเห็นแอลกอฮอล์ตั้งอยู่ ก็พลอยทำให้รู้ได้ว่า อะไรที่เป็นตัวจุดชนวนเสียงหัวเราะได้ นทธรส่ายหน้า ก่อนจะย่อตัวลงไปนั่งบ้าง มองคนหัวเราะแล้วนึกขำตาม “หัวเราะอะไรของแกวะ ไอ้รัน” นึกอยากรู้ อยากร่วมวง อย่างน้อยก็ทำให้เขาหายเขินจากเหตุการณ์เมื่อครู่ได้บ้าง ต้องโทษจันทร์ที่ทำให้บรรยากาศมันพาไปให้เขา...ทำอะไรๆโรแมนติกแบบนั้น ทั้งที่ใจเขินชะมัดเลย! “ก็ขำไอ้หมอนี่น่ะสิ เล่าอะไรก็ไม่รู้ ขำมากๆ” คนเล่ายังติดหัวเราะไม่เลิก “ว่าไง กร เล่าอะไร เล่าให้ฟังมั่งซิ” คนอยากรู้หันไปถามอีกคน ที่ยิ้มร่าเพราะฤทธิ์เหล้าเช่นกัน คนนอกวงมองดูแล้วอดยิ้มตามไม่ได้ ... ดูเหมือนทุกอย่างจะดีขึ้น ... จริงๆ แต่ว่า ... “พี่รันคะ” ร่มรินย่อตัวลงตรงข้างๆพี่ชาย สะกิดเรียก ร่มธรรมหันมองทั้งใบหน้าที่แดงก่ำ “ว่างายจ๊ะ น้องสาวคนสวยของพี่” “เลิกดื่มได้แล้วค่ะ เพิ่งหายป่วยนะ” เธอว่า “แหม นิดๆหน่อยๆเอง เนอะไอ้นัท” หันไปพยักเพยิดกับเพื่อนสนิท นทธรยิ้มๆ แม้ไม่ได้เมาแต่ก็เข้าใจบรรยากาศดี “ให้มันอยู่แบบนี้อีกสักพักเถอะ อยู่บ้านด้วย ไม่เป็นไรหรอก” นทธรบอกกับน้องสาวเพื่อนที่ยังตีหน้าห่วงอยู่ “น้องรินจ๋า มีไอ้นัทแล้วอย่าลืมพี่รันนะ พี่รันรักน้องรินนะ” คนเมาอ้อนน้องสาวเสียงหวานหยด แถมคนพูดยัง ... คนฟังเลยหน้าแดงขึ้นมา แม้ว่าจะไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เลยสักหยดก็ตามที “พี่รัน พูดอะไรน่ะคะ!” เธอถามเขาเสียงหลง ช้อนตามองชายหนุ่มแล้วก็ยิ่งเขิน จนนึกอยากจะลากพี่ชายขึ้นไปนอนซะตอนนั้นจริงๆ! “ก็ไอ้นัทมันสัญญาเอาไว้ไง” ด้วยความเมามาย ทำให้ร่มธรรมไม่มีสติที่จะยั้งคิดว่าสิ่งใดควรพูด หรือไม่ควรพูด สัญญา... หลุดออกมา   ... คนสัญญาหน้าซีดเผือด เงยเห็นดวงตากลมที่ขุ่นข้องในเวลานี้แล้วยิ่งเย็นวาบไปทั้งหัวใจ “สัญญาอะไรคะพี่รัน” มือบางที่จับแขนพี่ชายเบาๆ ตอนนี้เหมือนจะจิกลงไปในเนื้อเสียแล้ว ด้วยความอยากรู้ นทธรรีบแทรกขึ้น “ไอ้รัน แกเมามากแล้ว ไปนอนเหอะ” พลางยื้อให้เพื่อนลุกขึ้น หากว่าอีกฝ่ายดันตัวให้นั่งลงเหมือนเก่า “เดี๋ยวค่ะ พี่รันบอกน้องรินมาก่อน สัญญาอะไร” “ก็สัญญาที่ว่าจะช่วยดูน้องแทนพี่ไง...” “ไอ้รัน!” เสียงของนทธรขัดขึ้นดังลั่น เล่นเอาคนเมาสติสะตังกลับมาเกือบครบถ้วน หันมองคนนู้นคนนี้ที ก่อนจะเห็นแววตาเอาจริงของนทธรที่นานๆทีจะได้เห็นมันเป็นแบบนี้ หากนึกไม่ค่อยออกว่าทำอะไรลงไป แต่ความรุ้สึกอยากเอาตัวรอดทำให้เขารีบพูดขึ้นเสียงที่ยังกึ่งเมาอยู่ “ง่วงแล้วล่ะ ไปนอนก่อนนะ ... เออ ไอ้กร แกมานี่ เดี๋ยวพาไปนอน” พูดจบก็คว้าตัวเพื่อนของน้องสาวที่เมาแอ๋ไม่รู้เรื่องรู้ราว ก่อนจะลากมันขึ้นไปด้านบน ทิ้งไว้แต่บรรยากาศอึมครึมในที่นั้น ในความเงียบกริบ ... ร่มรินคว้าถุงพลาสติกมาถือไว้ ก่อนจะหยิบขวดเบียร์ และขวดเหล้าที่กระจัดกระจายอยู่ใส่ถุง นทธรเห็นดังขึ้นจึงยื่นมือเข้าไปหมายจะช่วย “พี่ช่วยนะ” แต่ทว่ามือบางกลับหลบออก ไม่แค่มือ...แต่ทั้งใบหน้า และลำตัวก็เบือนหนีด้วย เล่นเอาคนโดนทำแบบนี้ใส่ใจแป้วไปเสียไม่ได้ “น้องริน” เขาครางชื่อเธอออกมาเบาๆ ด้วยไม่รู้ว่าจะพูดหรือทำยังไงดี ทันใดนั้น! เพล้ง! เสียงของบางอย่างตกลงกระทบกับพื้นจนแตกกระจาย ตามมาด้วยเสียงร้องที่แผ่วเบาของร่มริน “โอ๊ย” นทธรถลาตัวเข้าไป ดึงมือน้อยมาดูโดยทันที แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามดึงมือกลับก็ตามแต่ “ปล่อยนะคะ ปล่อยน้องรินนะ!” เธอร้อง แต่นทธรก็ไม่ยอมทำตามที่เธอบอก ++ มีต่อ จากคุณ : iNt_GaL - [ 14 ม.ค. 49 23:43:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “จะให้พี่ปล่อยได้ยังไงล่ะครับ” ชายหนุ่มบอกเสียงแข็ง “ไม่ปล่อยหรอก พี่จะไม่ยอมปล่อยมือของน้องริน ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม” ดวงหน้าคมคร้ามยืนยันแน่นิ่งในดวงตาสีดำจนคนฟังแพ้ในความหนักแน่นนั้น เอ่ยถามเขาเสียงอุบอิบเบาๆ “เพราะอะไรคะ ที่ไม่ปล่อย เพราะคำสัญญาที่พี่นัทให้ไว้ตามที่พี่รันบอกงั้นหรือคะ ถ้าแบบนั้น...น้องรินไม่เอา” พูดไป ร่างเล็กก็รู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าว แต่กระนั้นก็ไม่อยากให้น้ำตาไหลรินออกมาอยู่ดี เจ็บปวด...แสดงว่าที่ผ่านมา ที่เขาเข้ามาชิดใกล้จนเธอเผลอไผลคิดไปนั้น ก็แค่การทำไปเพราะคำสัญญางั้นหรือ ถ้าเป็นแบบนั้น ... “ถ้าพี่บอกว่าไม่ใช่...ไม่ใช่แค่สัญญานั่น น้องรินจะเชื่อพี่ไหม” นทธรจับมือเล็กไว้แน่น ดั่งเช่นที่เขาบอกให้เธอฟังเมื่อครู่ ไม่ยอมปล่อยไปแน่ๆ ... หัวใจของเขาดวงนี้ “แต่ว่า แต่ว่าพี่รันเขา...” น้ำตาเม็ดกลมไหลลงมาตามแก้มขาวจนได้ ร่มรินทำได้แค่เพียงหลบสายตาไปมองอย่างอื่นแทนวงหน้าของชายหนุ่ม “... พี่จะเล่าให้น้องรินฟังทั้งหมดครับ ตอนนี้ไปทำแผลก่อนดีกว่านะ” นทธรว่าจบก็พาร่างเล็กมานั่งที่โซฟา ก่อนจะผลุดลุกไปหยิบกล่องยามาปฐมพยาบาล ความอ่อนโยนที่เขาทำ...เธอสัมผัสได้ ไม่ว่าจะทำอะไร หรือสัมผัสเธอ ณ ยามใด ก็ช่างอ่อนโยนเสียจนไม่ว่าใครก็คงอดมอบใจให้เขาไปไม่ได้ แต่ว่า...เธอก็ไม่เคยได้เห็นหรอกว่า ความอ่อนโยนเช่นนี้เขาเคยทำกับคนอื่นหรือไม่ แต่กระนั้น เธอก็ไม่สน ... เธอสนแค่ว่า ความอ่อนโยนนี้มาจากความรู้สึกใดกันแน่ แค่คำสัญญา หรือว่า มาจากความรู้สึกของเขาจริงๆ พี่นัทขา ... ช่วยบอกน้องรินทีสิคะว่า พี่นัทคิดยังไงกับน้องรินกันแน่ ...ได้โปรดอย่าให้น้องรินคิดไปคนเดียวอีกเลยค่ะ พี่นัท...คนสำคัญของหัวใจน้องริน คนที่น้องรินจะมอบ ‘ความรัก’ เป็นของขวัญให้อยู่เคียงกายเคียงใจตลอดไปคนนั้น ... คนที่ชื่อ นทธร แต่ร่มรินก็ได้แค่ถามผ่านดวงตา ไปยังใบหน้าของเขายามตั้งอกตั้งใจทำแผล ใจยิ่งตะหนักได้ชัด ... ยิ่งเห็นแบบนี้...ยิ่งรัก... รักมากเหลือเกิน “เฮ้ย!!! เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!!!” ทว่าเสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายห้วงความเงียบของคนทั้งสอง นทธรเงยหน้ามองหญิงสาว “ออกป๊ายยยย ไอ้บ้า!!!!” เสียงนั้นยังดังมาจากทางด้านบน ไม่ต้องคิดนาน ก็รู้ว่าเป็นเสียงของใคร “ไอ้รัน / พี่รัน” สองคนประสานเสียง เอ่ยชื่อเจ้าของเสียงนั้น ก่อนจะพากันวิ่งไปที่ห้องนอนของตัวต้นเสียง พอเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นก็ต้องหลุดหัวเราะออกมาเสียงทั้งคู่ บัดนี้ไอ้ร่มธรรมของพวกเขากลายเป็นหมอนข้างให้อลงกรณ์เสียแล้ว “หยุดหัวเราะได้ไหม มาช่วยแกะไอ้บ้านี่ออกไปที ไอ้นัท!” หมอนข้างแยกเขี้ยวใส่ทั้งคู่ ที่เอาแต่ขำ ไม่นึกถึงใจเขาบ้างเลยว่ากำลังแย่ขนาดไหน! “โทษๆ เอ้า! ปล่อยมือหน่อยไอ้น้อง” นทธรยังขำไม่เลิกระหว่างช่วยเพื่อนรักหลุดออกมาจากหน้าที่ของหมอนข้าง โดยที่อีกฝ่ายยังหลับไม่รู้เรื่อง พอหลุดได้หมอนข้างก็ถอนหายใจพรืด “เฮ้อ! ตกใจหมด นึกว่าจะเสียความบริสุทธิ์ซะแล้วนะเนี่ย อะไรวะ นอนกอดผู้ชายก็เป็น!” คนพูดรีบลูบเนื้อลูบตัวไปทั่ว นึกขนลุกกับการสัมผัสเมื่อครู่ เป็นผู้หญิงล่ะยังโอเค แต่นี่ผู้ชาย! พับผ่าสิ!! แถมเป็นอะไรที่ไม่ค่อยจะถูกกับเขาซะด้วย แม้ว่าจะไม่ได้รังเกียจที่จะอยู่ร่วมโลก ร่วมสังคมนี้ แต่ให้เป็นแบบนี้...ก็ไม่เอา! “เอาน่า ไม่เห็นเป็นไร น้องมันหลับ แกก็เอามานอนในห้องนี้ทำไมล่ะ” นทธรว่าพลางมองดูคนหลับอยู่ จะว่าไปไอ้นายกรอะไรนี่หน้าตามันก็ดูจิ้มลิ้มเหมือนผู้หญิงแฮะ ... แต่เขาไม่ใช่คนรสนิยมแบบนั้นนะ! “ก็มันง่วงนี่หว่า เลยทิ้งมันไว้ในห้อง ทีแรกก็ทิ้งมันไว้กับพื้น ไหงปีนขึ้นไปบนเตียงได้ก็ไม่รู้” นึกสยองไม่หาย “คงนึกว่าอยู่ที่หอเขามั้งคะ แล้วคงนึกว่าพี่เป็นแฟนเขา” ร่มรินเดินเข้าไปห่มผ้าให้เพื่อน น้ำเสียงฟังดูไม่ได้ตื่นเต้นตกใจอะไรเลยที่พี่ชายตกใจขนาดนั้น “แฟน! บ้าแล้ว พี่ตัวใหญ่ขนาดนี้มองผิดไปได้ไง ตาถั่วหรือเปล่า” ร่มธรรมทำหน้าประหลาดใจ น้องสาวคลี่ยิ้ม ก่อนจะบอกความจริงให้รู้ “ก็แฟนกรเขาตัวเท่าๆพี่นี่คะ น้องรินก็ลืมบอกไปค่ะว่าให้พากรไปนอนห้องอีกห้องดีกว่า ... ดีนะคะที่กรเมาหลับ ไม่งั้นพี่รันน่ะโดน...แน่ๆ” คนตัวเล็กประจำบ้านวางระเบิดไว้กองใหญ่ ก่อนจะพากายออกจากห้องไป นทธรหันมองเพื่อนแล้วหัวเราะก๊ากกับสิ่งที่เพิ่งเข้าใจ “โชคดีว่ะไอ้รัน โชคดีจริงๆที่หมอนี่มันหลับ” แล้วจึงเดินตามหลังร่มรินไปบ้าง เสียงหัวเราะยังดังมาให้ได้ยิน ร่มธรรมยังคงยืนมองทั้งคู่อย่างงงๆ วกมามองดูคนหลับอีกที ก่อนขมวดคิ้วมุ่น ครุ่นครวญคิด   แฟนตัวเท่าๆเขา? มีผู้หญิงตัวใหญ่เท่าเขาด้วยเรอะ? ไม่มี ไม่มีแน่ๆ! หรือว่า ... ร่มธรรมมองคนหลับอีกครั้ง ครั้งนี้แหละถึงได้รู้ ได้เข้าใจกับเขาบ้าง ว่าทำไมน้องสาวเขาถึงได้บอกว่าไม่มีทางที่ไอ้หมอนี่จะทำอะไรร่มรินได้ แล้วมิน่า เขาถึงได้รู้สึกแปลกๆตอนจ้องหน้าจ้องตากับไอ้หมอนี่ แถมยังจับมืออีก ไม่ต้องคิดอะไรอีก ร่มธรรมก็จ้ำอ้าวออกจากห้องของเขาแล้ว และจะไม่มีทางกลับเข้ามาจนกว่านายคนนี้จะออกไปจากบ้าน...แน่นอน!! // leaf “ไงไอ้รัน ไม่หิวเหรอ” นทธรถามขึ้นเมื่ออยู่ในโต๊ะอาหารยามเช้า เห็นเพื่อนสนิทนั่งนิ่งมองอาหารเช้า โดยไม่ยอมแตะต้อง ร่มธรรมมองเพื่อน ดวงตาบ่งบอกว่ามีเรื่องคิดค้างอยู่ “เป็นไร คิดไรอยู่อีก” นทธรมองแล้วสงสัย เสียงจุ๊งจิ๊งของน้องสาวกับอลงกรณ์ดังขึ้นพอดี ทั้งนทธรและร่มธรรมเลยไม่ได้พุดคุยกันต่อ “กลับก่อนนะครับ” เมื่ออลงกรณ์เดินมาถึงโต๊ะ ก็กล่าวลา “อืม กลับดีๆนะ” หากมีเพียงนัทธรที่ยอมพูดจากลับมาบ้าง แต่พี่ชายนี่สิ...เบือนหน้าหนีไปอีกทางเสียแล้ว เลยต้องยุ่งมาถึงน้องสาว “พี่รัน กรจะกลับแล้วค่ะ” เพราะน้องรินหรอกนะ เขาถึงจะยอมหันมามองไอ้คนที่เห็นเขาเป็นหมอนข้าง “เออ ... ขับรถดีๆล่ะ” ไม่วายต้องโดนสายตาเข่นเขิ้ยวของน้องสาวคั้นคำพูดที่เป็นมิตรออกมา เขาก็พูดไปอย่างเสียมิได้เหมือนกัน! “ยังติดใจเรื่องเมื่อคืนอยู่อีกเหรอ” นทธรถามเมื่ออลงกรณ์เดินออกไปแล้ว “ไม่ได้ติดใจเฟ้ย แค่ไม่ชอบเท่านั้น!” ร่มธรรมชี้แจงให้เพื่อนพูดถูกๆหน่อย แบบนั้นฟังแล้วน่าเข้าใจผิด! “อะไร คราวที่แล้วนายคนนั้นเป็นผู้ชาย แกก็ไม่ชอบกลัวว่าน้องจะโดนหลอก คราวนี้เป็นแบบนี้ แกก็ยังจะไม่ชอบอีก จะเอายังไงกันแน่ โลกนี้มีอยู่สามเพศนะ ชายแท้ หญิงแท้ แล้วก็...แบบนายคนนั้น เอาแบบไหนดีล่ะ หือ?” นทธรส่ายหน้าระอากับความเรื่องมากของเพื่อนสนิท “ไม่ใช่เรื่องแบบนั้นน่า ไอ้นัท และคราวนี้ไม่เกี่ยวกับน้องริน มันเกี่ยวกับตัวฉันที่ไม่ค่อยจะกินเส้นกับคนเพศนี้สักเท่าไหร่ ... กินเสร็จยัง ฉันจะไปบริษัทแล้ว” ร่มธรรมหันไปเร่งเพื่อนที่ยังตักข้าวต้มกินไปได้ไม่ถึงครึ่ง คนถูกเร่งเลยมุ่ยหน้าใส่ “จะรีบไปไหนวะ นัดตั้งเที่ยงนี่ ไปส่งน้องรินก่อนดีกว่า” “งั้นก็ดีนะ แกไปส่งน้องรินที ฉันต้องเข้าไปคุยธุระกับบริษัทก่อนน่ะ ไปนะ เจอกัน” พูดจบ พ่อคนรีบกว่าก็ลุกขึ้น เดินสวนกับน้องสาวออกไปด้านนอก ร่มรินหันมองพี่ชายแล้วแปลกใจ “พี่รันรีบไปไหนเหรอคะพี่นัท” ก่อนจะทิ้งกายนั่งลงข้างๆเพื่อนพี่ชาย “ไม่รู้สิ เห็นบอกว่ามีธุระ” นทธรตอบพลางตักข้าวต้มใส่ปาก ดวงตาคมเหลือบมองร่างเล็ก แล้วจึงเอ่ยถามออกมา “น้องรินเลิกเรียนกี่โมงครับ” คนฟังชะงักมือ หันตอบสายตาเขา ด้วยหัวใจที่มีความรัก หากแม้นสิ่งที่เขาทำให้เธอมันจักเป็นเพียงสัญญาเท่านั้น “ราวๆสี่โมงค่ะ ทำไมหรือคะ” “พี่อยากไปรับน้องรินน่ะครับ แต่สี่โมง ... พี่ยังไม่เสร็จงาน แย่จัง” นทธรว่าคิ้วขมวด นึกขัดใจแต่ก็ต้องยอมรับ เพียงแค่นั้นดวงหน้าใสก็คลายยิ้มบางๆออกมา “ขอบคุณค่ะ เดี๋ยววันนี้น้องรินจะขับรถไปน่ะค่ะ พี่นัทไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ” “ไม่ห่วงได้ยังไงกันล่ะครับ ... ไว้พี่เลิกงานแล้วจะมาหาที่บ้านล่ะกันนะครับ” คนพูดคงไม่ได้รู้หรอกว่า คนฟังกำลังรู้สึกบางอย่างกับประโยคแรกนัก ไม่ห่วงได้ยังไง ... ถ้าเธอไม่รู้ ไม่รู้เรื่องสัญญานั่น เธอคงจะมีความสุขกว่าใครทั้งโลก ที่มีเขามารักและเอาใจใส่ “ค่ะ” ร่มรินตอบรับด้วยรอยยิ้มที่เจือแววเศร้า...ที่เปี่ยมจะขาดใจ ++ มีต่อ จากคุณ : iNt_GaL - [ 14 ม.ค. 49 23:45:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นทพาตัวมาที่บริษัทต้นสังกัด พอถึงที่ก็กวาดสายตามองหาเพื่อนคู่ซี้ แต่คนแรกที่เจอก็คือพนักงานทำความสะอาดของบริษัท ซึ่งมีหน้าที่ทำความสะอาดอยู่ชั้นที่พวกเขาอยู่ประจำ “อ้าว น้องนัท เพิ่งมาหรือคะ” เสียงของป้าแกฟังดูตื่นๆ จนนทธรตีหน้างงไม่ได้ “ทำไมหรือครับ” “วุ่นกันไปใหญ่แล้วค่ะ น้องรันน่ะสิคะมาบอกว่าจะหยุดร้องเพลงค่ะ!” ป้าแกเล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นไม่หาย “หา!” คนฟังหาใช่แค่ตื่นเต้นอย่างเดียว หากแต่งุนงง เหมือนมีคนฟาดไม้เข้าที่กลางศีรษะ ไม่รอช้า เท้าไวเท่าความคิด นทธรก้าวเท้ายาวๆไปยังที่ที่เขาคิดว่าเจ้าตัวต้นเหตุน่าจะอยู่ “ไอ้รัน!” เสียงของนทธรดังมาก่อนตัวเสียอีก ร่มธรรมหันมอง ก่อนจะยิ้มให้โดยไม่เห็นพายุที่ก่อตัวลูกใหญ่อยู่บนใบหน้าเพื่อนคู่ซี้ “ไงไอ้นัท ไปส่งน้องมาแล้วเหรอ” “แก...ได้ยินจากป้าข้างล่างมาว่าแกจะไม่ร้องเพลงแล้ว จริงหรือเปล่า” นทธรไม่ตอบเรื่องที่เพื่อนถาม ในใจร่ำแต่อยากฟังคำตอบเรื่องนี้ ที่เขาไม่เคยได้รู้ หรือไม่เคยแม้แต่จะได้ยิน หรืออะไรๆที่เป็นลางบอกเหตุสักอย่าง ว่าคู่หูดูโอที่ทำงานเพลงร่วมกันมากว่าห้าปีนั้นจะลาวงการไปแบบนี้! “อ้าว รู้แล้วเหรอ ว่ากำลังจะบอกอยู่พอดี” ร่มธรรมพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนฟังยิ่งโกรธใหญ่ เลือดในกายร้อนระอุยิ่งกว่าครั้งไหน “กำลังจะบอก! แกเห็นฉันเป็นอะไร ตัดสินใจทำไปแล้วเพิ่งจะมาบอกงั้นเหรอ เห็นฉันเป็นแค่ตัวประกอบคนหนึ่งของงานแกใช่ไหม!” นทธรรู้สึกผิดหวังมาก ทำไมเขาจะต้องมาฟังเรื่องพวกนี้จากคนอื่นด้วย! “อ้าวๆ เฮ้! อย่าพูดอะไรแบบผู้หญิงงั้นสิเฟ้ย บอกแล้วว่ากำลังจะบอก” ร่มธรรมย่นคิ้วใส่ “บอกว่าอะไรล่ะ บอกมาสิ! จะได้ฟัง!!” คนอยากฟังเค้นเสียงพูด ก่อนจะทิ้งกายนั่งลงข้างๆ นึกขัดใจไม่หาย “ก็จะบอกว่าฉันตัดสินใจจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ที่จริงก็คิดมานาน แต่ก็เพราะว่าห่วงน้องรินกับพ่อ เลยไม่ได้คิดจะไปจริงๆ เท่านั้นเอง” เขาเล่าเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ เหมือนไม่มีอะไรสำคัญ “เท่านั้นเอง? โอเคๆ สำหรับแกอาจจะเท่านั้นเอง แต่สำหรับฉันไม่ ... สำหรับน้องริน พ่อของแก แล้วก็แฟนเพลงอีกเป็นล้าน! แกเคยคิดถึงตรงนี้มั่งไหม ไอ้คุณร่มธรรม ” นทธรเตือนในสิ่งที่เพื่อนทำท่าจะลืมไป หาใช่เช่นนั้นไม่...ร่มธรรมคิด แล้วก็ใคร่ครวญแล้ว “ฉันรู้...แล้วก็คิดถึงสิ แต่ว่าฉันก็อยากจะทำในความฝันของฉันบ้าง ฉันสานฝันให้คนฟังเพลงของฉันมานาน แล้วฉันจะผิดไหมที่อยากจะสานฝันให้กับตัวเองบ้าง” เขาบอกน้ำเสียงเศร้า “ฟังดูอาจจะเห็นแก่ตัว แต่ว่าฉันอยากทำฝันของฉันให้เป็นจริงสักที วงการเพลงเป็นสิ่งที่ฉันรัก แต่ฉันก็ไม่อยากจะทิ้งสิ่งที่ฉันอยากทำจริงๆ” คำพูดและเสียงของร่มธรรม พอทำให้นทธรใจเย็นลงบ้าง เมื่อฟังเหตุผลของมันก็...เข้าใจ “มันก็ใช่ แบบนั้นก็มันก็จริง ... ขอโทษด้วยที่ว่ารุนแรงไป” คนฟังคลายยิ้ม “ไม่เป็นไร ฉันก็คิดว่าถ้าแกไม่ได้รู้จากปากฉัน แกก็คงจะระเบิดใส่ฉัน ... เตรียมใจไว้แล้ว” “แล้วความฝันที่ว่าของแกคืออะไร” นทธรนึกอยากรู้ เพราะทำงานด้วยกันมา มันก็ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังสักที “ครู...อยากเป็นครู เพราะฉันชอบการได้ดูแล ปกป้องชีวิตน้อยๆ อยากให้พวกเขาเจอกับอนาคตที่ดี” เขาบอก “ตลกไหม? อุดมการณ์ฉัน” ร่มธรรมหันไปถาม ใบหน้าหล่อเหลาเก้อกระดากนิดๆ แต่คนฟังไม่ได้ว่าอะไร เพียงคลายยิ้มให้ “ไม่นี่ ดีออก ... ว่าแต่พ่อแกกับน้องรินรู้หรือยัง” ว่าแล้วก็นึกถึงสองคนนี้ขึ้นมา ร่มธรรมถอนหายใจพรืด “พ่อน่ะรู้แล้ว เพราะฉันเอาไปปรึกษาพ่อ แต่น้องริน... ยัง ฉันไม่รู้จะบอกยังไงดี แต่ว่า...บางทีน้องสาวฉันอาจจะดีใจก็ได้มั้ง ไม่มีคนมาคอยตามหวงให้รำคาญอีก” นทธรกดหัวคิ้วลง ยามได้ฟังที่เพื่อนพูด นี่มันยัง...ไม่หายติดใจเรื่องคืนนั้นที่ทะเลาะกับน้องรินอีกหรือเนี่ย นี่หรือคือสิ่งที่ทำให้มันอยากจะไปจากที่ตรงนี้? ที่ปุบปับตัดสินใจ...เพราะเหตุผลนี้น่ะเหรอ “แล้วจะไปเมื่อไหร่” นทธรถามต่อ ในใจนึกกระหวัดไปถึงดวงหน้าน้อยของใครอีกคน ถ้าได้รู้...น้องรินคง... “ก็เดือนหน้ามั้ง” ร่มธรรมตอบ “เฮ้ย ทำไมมันเร็วอย่างนี้ล่ะ!” คนฟังตกใจ ร้องอุทานออกมา เพราะเดือนหน้ามันก็...อีกสองอาทิตย์เอง!! “นี่แสดงว่าแกวางแผนมานานแล้วสิ ไอ้รัน” “ก็คิดมานาน แต่เพิ่งตัดสินใจได้ก็ตอนที่อยู่โรงพยาบาลเมื่ออาทิตย์ก่อน พอคิดได้ก็เลยรีบดำเนินเรื่อง เหลือแค่การตอบรับจากยูที่นั่น แต่ว่ากะว่าจะไปเรียนภาษาก่อน ติดต่อไว้แล้ว แล้วก็เรียบร้อยแล้วด้วย” ร่มธรรมอธิบาย มันรวดเร็วดีแท้ไอ้นี่ นี่คงจะเป็นร่มธรรมที่เขารู้จักนั่นล่ะ คิดจะทำอะไรก็ทำจริงๆ โดยใช้ตัวเองเป็นคนตัดสินใจ แม้อยากจะตัดพ้อสักเท่าไหร่ที่ไม่เคยบอกกล่าวกัน แต่จะทำอะไรได้ ในเมื่อมันตัดสินใจแล้ว และมันก็...คิดหาทางออกของมันมาแบบนี้แล้ว “ก็ดีนะ แล้วฉันจะเอาไงดี” นทธรอดรู้สึกคว้างไม่ได้ เมื่อคนที่เคยร่วมงานกันมานึกอยากปลีกแยกตัวไปทำตามความฝัน พูดถึงความฝัน...เขาก็มีอยู่เหมือนกัน “ร้องเพลงต่อไปสิ ไม่เป็นไรหรอก ยังไงวันนี้มันก็ต้องมาถึงไม่ใช่เหรอ วันที่เราต่างต้องเดินไปตามความฝันของแต่ล่ะคน จำไม่ได้หรือว่าวันแรกที่เรามาเจอกันที่นี่เคยพูดเอาไว้ว่ายังไง” ร่มธรรมทำให้คนฟังหวนนึกไปถึงวันแรกที่ได้พบกัน ‘มาเดินทางสายความฝันนี้ด้วยกันนะ เราชื่อรัน ยินดีที่ได้รู้จักและร่วมงานกันครับ’ ความหลังเรียกรอยยิ้มจากนทธรได้ไม่น้อย จริงสิ ... ที่ตรงนี้ เส้นทางสายนี้ก็เหมือนแค่จุดๆหนึ่งของชีวิตเท่านั้น ‘ที่นี่คือจุดเริ่มต้นของการเดินทาง ... เป็นที่พักผ่อนยามอ่อนล้า และอาจจะเป็นจุดจากลายามเติบโตขึ้น’ มันเป็นวิถีที่เปลี่ยนไม่ได้ เพราะทุกคนย่อมมีทางเดินของตัวเอง เมื่อเจอ เมื่อพบเส้นทางของตน ก็ต้องก้าวต่อไป หากว่าที่นี่ ... คำว่าเพื่อน ที่ตรงนี้จะมีกันและกันเสมอ แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน “เข้าใจแล้ว ฉันจะเดินทางสายนี้ต่อไป จะรอแกนะ ไอ้รัน” ++ มีต่อ แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 49 00:28:24 จากคุณ : iNt_GaL - [ 14 ม.ค. 49 23:47:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ร้านอาหารริมน้ำวันนี้คนเยอะเหมือนเดิม เป็นร้านประจำของบ้านร่มธรรม ที่จะพากันมาทานอาหารนอกบ้านกันบ้าง น่าแปลกที่วันนี้ท้องฟ้าดูเปิดกว่าปกติ ทำให้มีดวงดาวสุกสกาวด้านบน ในยามที่ดวงจันทร์จากลาไปพักผ่อนบ้างหลังจากอยู่เป็นเพื่อนคนยามมืดมาเกือบเดือน ริ้วน้ำยังสั่นไหวเป็นริ้วพลิ้วพราว ช่างสดสวยยามต้องแสงไฟจากร้านรวงริมน้ำ หรือแม้กระทั่งเรือน้อยใหญ่ที่แล่นผ่านไปมา ภาพความสวยงามสะท้อนวับวาวในดวงตาคม ราวกับจะจารึกลงในหัวใจ หากเพียงครู่ก็ถูกดึงสติให้กลับมาในปัจจุบัน หันมองไปด้านข้าง เมื่อบิดาและน้องสาวมาถึง พร้อมๆกับเพื่อนตน แถมพ่วงด้วยเพื่อนสนิทน้องสาวอีก “พี่รัน! แปลกใจจังอยู่ๆที่ชวนมากินข้าวแบบนี้” น้องสาวเดินเข้ามานั่งข้างๆพี่ชาย หน้าตาสดใส อดทำให้คนมองนึกคิดถึงไม่ได้ขึ้นมา ... จะไม่ได้เห็นใบหน้าน้องน้อยไปกว่าสองปีหรือนี่ คงจะคิดถึงน่าดูเลย... “จ้ะ พี่ก็แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศเท่านั้น นะครับพ่อ” ก่อนจะหันไปยิ้มให้บิดา คุณร่มบุญผู้รู้เรื่องราว รวมไปถึงนทธรอดเศร้าไปกับรอยยิ้มนั้นไม่ได้ “อืม นานๆที ก็ดีเหมือนกัน นะริน” บิดาว่า ร่มรินพยักหน้ารับ “ค่ะ ไม่ได้มาทานร่วมกันอย่างนี้มานานมากๆแล้ว” “แล้วไม่รำคาญหรือ มากับพี่ทีไรรำคาญทุกทีที่มีคนคอยมอง” ร่มธรรมถามน้องสาวที่ยังเกาะแขนตนไม่ปล่อย มือน้อย...ที่เขาเคยจูงจับในยามก่อน ที่ไม่ว่าเมื่อใด เขาก็ไม่เคยราความหวงและห่วงกับมือเล็กๆนี่ได้ลงเลย...แม้สักวินาที “ไม่แล้วค่ะ น้องรินควรจะดีใจมากกว่าที่พี่ชายน้องรินเป็นคนน่ารัก ใครๆก็รักพี่ชายของน้องรินจริงไหมคะ”  คำพูด และรอยยิ้มจารลงในใจ...คนฟังจนสุขล้นไปทั้งหัวใจ “น้องหลับแล้วเหรอ รัน” นทธรเดินเข้ามาหาคนที่นั่งดื่มเบียร์เงียบๆอยู่ในชิงช้าข้างบ้าน จะว่าไปชิงช้านี้ก็มีอายุพอๆกับน้องสาวเขาเลย เป็นของขวัญชิ้นแรกที่เขาได้ตอนอายุห้าขวบ และเป็นวันเดียวกับที่น้องสาวเขาเกิด ร่มธรรมพยักหน้าตอบเพื่อน ที่เขาทิ้งกายนั่งลงข้างๆกัน ความเงียบปกคลุม มีเพียงเสียงลมพัดแผ่ว หากเหน็บหนาวไปถึงหัวใจ นทธรถอนหายใจเฮือกเบาๆ ก่อนจะถามเสียงเครียด “จะไปพรุ่งนี้ใช่ไหม” คนฟังพยักหน้าอีกครั้ง ไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอดให้ได้ยิน “แล้วจะไม่บอกน้องจริงๆเหรอ” และอีกครั้งที่ไม่มีเสียงตอบ แต่คราวนี้รวมไปถึงไม่มีการขยับศีรษะด้วย ดูก็รู้...ว่ามันก็ไม่อยากทำแบบนี้ “ไม่อยากให้น้องร้องไห้ใช่ไหม เชื่อเถอะ ยิ่งทำแบบนี้น้องจะยิ่ง...” นทธรพูดไม่ทันจบ ร่มธรรมก็ส่ายหัวไปมา “ไม่ว่าเมื่อไหร่ ฉันก็ทำให้น้องร้องไห้เสมอ รู้ไหมไม่ใช่แค่คำสัญญากับแม่หรอกนะที่ทำให้ฉันรักและห่วงร่มรินขนาดนี้ แต่เพราะเมื่อก่อน เพราะฉัน ฉันเคยทำให้หมาตัวที่น้องรินรักที่สุดตาย ฉันไม่อยากเห็นน้องร้องไห้ หรือเจ็บปวดแบบนั้นอีก แต่สิ่งที่เกิด สิ่งทีได้จากความรักของฉันก็คือน้ำตาของน้องสาวอยู่เรื่อย ...” “งั้นแกก็อย่าไป หาที่เรียนที่นี่ก็ได้นะไอ้รัน น้องรินรู้คงเสียใจมาก” นทธรนึกสงสารทั้งคู่ “ไม่ได้หรอก แกก็รู้ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันตัดสินใจแล้วก็ต้องทำ ... บางทีฉันกลับมาอาจจะเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ ฉันฝากน้องรินกับแกด้วยนะ ไอ้นัท” ร่มธรรมฝากฝังคำสัญญาสุดท้ายไว้ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ที่บาดลึกลงไปในใจคนฟังนัก โดยหารู้ไม่ว่า...เสียงของทั้งคู่ดังเข้าสู่การรับรู้ของ...ร่างบางที่อิงแอบความมืดของมุมบ้าน น้ำอุ่นไหลอาบแก้ม...มีเพียงดวงดาวเท่านั้นที่รู้ว่า...เธออยู่ตรงนั้น และรับฟังด้วยหัวใจปวดร้าวเหลือเกิน ท่าอากาศยาน...สนามบินดอนเมืองวันนี้ ผู้คนก็ยังคงมากมายเหมือนเช่นทุกวัน และการเดินทางของร่มธรรมก็ดูเหมือนจะตกอยู่ในสายตาหลายคู่ที่มองมาอย่างฉงนไม่น้อย ไม่มีการแถลงข่าวหรืออะไร เพราะเขาไม่ต้องการให้น้องสาวรู้ ร่มธรรมอดนึกถึงใบหน้ายามที่ร่มรินรู้เรื่องไม่ได้ หรือว่าเขาจะโทรไปกล่าวลาน้องสาวเขาดี แต่ถ้าทำอย่างนั้น...น้องรินได้ร้องไห้จนเขาไม่ได้ไปแน่ๆ ไม่ได้! เขาตัดสินใจจะไปเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ที่นั่น ที่นั่นอาจจะทำให้ความคิดอะไรในตัวเขาดีขึ้นก็ได้ แถมตอนนี้น้องรินก็มีไอ้นัทคอยดูแลแล้ว เขาก็หมดห่วง ... ยามร้องไห้ ก็คงจะมีบ่าไอ้นัทให้ซบ เขาควรจะหมดห่วง... แต่ว่า ทันทีที่เขาจะเลิกคิด แล้วก้าวเข้าสู่ห้องผู้โดยสารขาเข้า เสียงหนึ่งก็ดังเรียกให้เขาชะงักเท้า “พี่รัน!” ร่มธรรมหยุดกึก หันมองไปตามเสียง เห็นน้องสาวของตัวเองที่เพิ่งจะคิดถึงกำลังวิ่งตรงเข้ามา แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 49 23:52:10 จากคุณ : iNt_GaL - [ 14 ม.ค. 49 23:50:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “น้องริน...มาได้ยังไง” หากคำตอบก็เดินตามมาข้างหลังนั่น นทธรคงบอก... ไอ้นัท อีกแล้วหรือเนี่ย! “พี่รัน อย่าเพิ่งไป โอ๊ย!” ร่างเล็กซึ่งกำลังวิ่งเข้าสะดุดเข้ากับขาของตัวเองจนหกล้มลงไปคุกเข่ากับพื้นที่มันปลาบ พี่ชายเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปดูโดยไม่สนใจอะไรอีก ไม่ว่าน้องของเขาจะรู้มาจากใคร หรือใครจะบอกเรื่องนี้ให้น้องสาวเขารู้ก็ตามที “น้องริน! เจ็บไหม” พี่ชายพยุงน้องสาวให้ยืน ทำให้นึกไปถึงเมื่อก่อนไม่ได้ ... น้องรินที่เคยวิ่งตามเขา แล้วหกล้มจนเลือดไหลซิบ จนเขาต้องเป็นฝ่ายแบกน้องสาวกลับบ้านไปทำแผล ระหว่างทางกลับนั้นไม่มีน้ำตาของร่างเล็ก เพราะทั้งคู่พากันคุยเรื่องอื่นจนพาลลืมเจ็บ ... คิดถึงอีกแล้ว .. ร่มธรรมกร่นด่าตัวเอง เพราะแบบนี้ไงเล่า...ถึงได้อยากไปทำอะไรสักอย่างให้โตขึ้นสักที! “เจ็บสิ! พี่รันน่ะ เพราะพี่รันอีกแล้วน้องรินหกล้มเลยเห็นไหม” คนตัวเล็กต่อว่าหน้ามุ่ย “แหม ใครจะไปรู้ล่ะว่าโตแล้วแล้วจะยังหกล้มเป็นอีก เราน่ะซุ่มซ่ามแล้วมาโทษพี่” พี่ชายพูดยิ้มๆ “ก็กลัวจะเรียกพี่รันไม่ทันนี่คะ...พี่รันคะ เดินทางดีๆนะคะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ น้องรินจะรอ” ดวงหน้าเล็กๆสีแดงระเรื่อ แม้กระนั้นก็จะไม่ยอมให้น้ำตาไหลรินแม้สักหยด หากจะมีก็คลอคลองเสียจนดวงตากลมระยิบระยับด้วยม่านน้ำใส ร่มธรรมเห็นแล้วก็ส่งยิ้มให้ “จ้ะ พี่ไปนะ” หากว่าเพียงก้าวเดียวที่หมุนกาย ก็ถูกดึงรั้งอีกครั้ง หากคราวนี้ไม่ใช่เสียง เป็นร่างบางที่ซบลงกับแผ่นหลังกว้าง มือเล็กจับเสื้อแจ็กเก็ตแน่น “น้องริน...” “เดินทางดีๆนะคะ รีบกลับมานะคะ ... พี่รัน ... น้องริน อึก ... น้องรินรักพี่ชายคนนี้ที่สุดในโลกเลยค่ะ น้องรินดีใจที่มีพี่รันเป็นพี่ชาย ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่พี่รันทำให้น้องรินนะคะ ไม่มีใครที่รู้ซึ้งถึงความรักที่แสนดีของพี่ชาย ไปมากกว่าน้องริน รีบกลับมานะคะ อย่าเพิ่งเบื่อน้องรินจนไม่กลับมานะคะ แบบนั้นไม่เอานะ!” “พี่ต่างหากที่ตลอดมา ทำให้น้องรินรำคาญ พี่ต่างหากที่...” ศีรษะเล็กที่ซบอยู่ส่ายไปมาจนร่างสูงรู้สึก “ไม่ค่ะ ไม่เคยรำคาญพี่รันสักครั้งจริงๆนะคะ น้องรินดีใจที่มีพี่รันเป็นพี่ชายจริงๆนะคะ รีบกลับมานะคะพี่รัน น้องรินอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ชายคนนี้” เขายิ้ม ... อย่างเหงาๆ ที่ต้องห่างกันไปแบบนี้ “ขอบใจนะน้องริน ... พี่ต้องไปแล้วล่ะจ้ะ” เขาบอก ร่างเล็กเอาบางอย่างใส่มือหนาของพี่ชาย และเมื่อพี่ชายก้มลงมอง ก็เห็นถุงกระดาษใบจิ๋ว ก่อนจะผละร่างออก แล้วรีบหมุนตัวไปอีกทาง เพื่อไม่ให้พี่ชายได้เห็นน้ำตา เสียงทุ้มของร่มธรรมดังบอกมาอีกครั้ง “ฝากน้องด้วยนะไอ้นัท ฉันไปล่ะ” คราวนี้ร่างสูงเดินหายเข้าไปในห้องผู้โดยสารจริงๆเสียแล้ว ร่มรินพยายามกลืนเก็บน้ำตาลงไปเหมือนเก่า “กลับกันไหม น้องริน” นทธรเอ่ยชวน คนตัวเล็กกว่าพยักหน้า ก่อนจะพากันเดินออกไปยังที่จอดรถ บรรยากาศช่างเงียบกริบ นทธรไม่ได้พาน้องสาวของเพื่อนมาส่งที่บ้านทันที เพียงเพราะร่มรินบอกว่าอยากมาไหว้แม่ที่วัดก่อน ชายหนุ่มจึงขับรถพามา ระหว่างที่หญิงสาวกำลังไหว้มารดาเธออยู่ นทธรก็หวนนึกถึงตอนเช้าที่ร่มรินมาเคาะประตูเรียกแต่เช้าตรู่ “พาน้องรินไปนะคะ น้องรินอยากไปส่งพี่รัน!” ดวงหน้าเล็กจริงจังมาก “น้องรินพูดเรื่องอะไรน่ะครับ พี่ไม่...” เขาตีหน้าซื่อ แต่ก็เท่านั้น เพราะคนตัวเล็กรู้เรื่องหมดแล้ว “ได้โปรดเถอะพี่นัท น้องรินมีของจะให้พี่รัน น้องรินสัญญาค่ะจะไม่ร้องไห้ให้พี่รันเห็น นะคะ น้องรินขอร้อง” เมื่อโดนขอร้องด้วยน้ำตาขนาดนี้ ... นทธรจึงต้องผิดสัญญากับเพื่อน ขับรถพาสาวน้อยมายังสนามบิน และดูเหมือนเพื่อนเขาจะเคืองๆในทีแรกที่เห็น แต่คงเพราะท่าทีของน้องสาวเลยทำให้เขาพ้นผิดไปได้นิดหน่อย “น้องรินครับ” นทธรเรียกคนที่เงียบมาตลอด ซึ่งพวกเขากำลังเดินออกจากโกศที่บรรจุอัฐิมารดาของหญิงสาว เพื่อจะกลับไปยังรถ และเมื่อหญิงสาวเบือนหน้ามามองเขา เขาก็ถามต่อ “ให้อะไรไอ้รันไปหรือครับ บอกได้ไหม” คนฟังยิ้มๆ แล้วก็เต็มใจจะบอกให้รู้ “กล่องเพลงน่ะค่ะ สั่งทำไว้ กะว่าจะให้ตอนวันเกิด แต่พี่รันมาหนีไปเรียนต่อซะก่อนเลยให้โอกาสนี้” “งั้นเหรอ ดีจังเลยนะ” นทธรว่า “แล้วน้องรินจะให้อะไรวันเกิดพี่เหรอ” อยู่ๆคนตัวโตก็ทวงขึ้นมาซะเฉยๆ เล่นเอาคนฟังหันมองอย่างงงๆ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ “ไม่มีนี่คะ” คนโดนละเลยอุทธรณ์ออกมา “แหม ... เสียใจแย่เลย งั้นพี่เป็นฝ่ายให้ก่อนได้ไหม” ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ เขาก็หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เป็นถุงเล็กๆกำมะหยี่สีแดง สายตาของร่มรินงุนงงไม่น้อย ยามที่มือหนายื่นบางอย่างนั้นที่เธอเห็นมันแวววับกับดวงอาทิตย์ยามสาย สร้อยข้อมือ...มีหัวใจมากมายร้อยเรียงตามสายอยู่ แลดูน่ารักน่ามอง ชายหนุ่มค่อยๆจับมือเธอมาครองไว้อย่างเบาๆ ก่อนจะร้อยหัวใจที่หอบเอาความรักมามากมายนั้นลงบนข้อมือขาวนวล ฝากหัวใจ...ไว้กับมือน้อยนี้ ฝากไว้ให้เป็นของเธอเพียงคนเดียว เขาปรารถนาเช่นนั้น “พี่นัท” คนตัวเล็กเงยมองคนตัวสูงกว่า ด้วยเหมือนจะยังไม่เข้าใจ “พี่ให้น้องรินครับ ทั้งหัวใจบนสร้อยนี้ และหัวใจของพี่ดวงนี้ พี่ให้น้องรินครับ” คล้ายๆประหนึ่งสายลมบางอย่างพาพัดเอาความอบอุ่นมาโอบกายเล็กเอาไว้ ยามได้ฟังเสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยบอก ดวงตาคมวับวาวน่ามองเช่นเดิม หากความรู้สึกที่ล้นปรี่ออกมาด้วยนั้น...ยิ่งทำให้ร่มรินตกหลุมลึกลงไปกว่าเก่า แต่กระนั้นความเก่าบางอย่างทำให้เธอก้มมองดูสร้อยข้อมือที่เต็มไปด้วยหัวใจ หัวใจที่เขาบอกว่าให้เธอ “ไม่ใช่แค่สัญญาใช่ไหมคะ” ร่มรินช้อนดวงตาถาม แม้ว่าจะฟังความจริงมาจากพี่ชายตน ในเรื่องสัญญาไม้กันหมานั้นแล้วก็ตามที แล้วก็รู้ว่า...นทธรทำไปนั้นด้วยใจที่ปรารถนาเอง หาใช่เพราะคำบงการจากเพื่อนสนิท แต่ก็ยัง...อยากได้ยินจากปากเขาอยู่ดี คนฟังอวดยิ้มที่อบอุ่น และอ่อนโยนอีกครั้ง “แน่นอนครับ ทุกอย่างมาจากที่ตรงนี้” เขาวางมือลงที่อกด้านซ้าย ก่อนจะกำมือแน่น มาวางแปะลงบนมือน้อย “ไม่มีนโยบายเรียกคืนนะคะ ให้แล้วให้เลย” เจ้าของมือน้อยต้องการคำยืนยัน “ครับ ให้แล้วให้เลย จะมีก็แค่นโยบายต้องเอามาแลกกันเท่านั้น โอเคไหม” ยิ้มหวานให้เมื่อเอ่ยถึงนโยบายหลัง หญิงสาวหัวเราะคิกเบาๆ ก่อนจะเงยหน้า สบลึกไปดวงตาคมสีดำสนิท “ให้ไปตั้งนานแล้วค่ะ หัวใจดวงเดียวที่น้องรินมี ... แต่พี่นัทนั่นแหละที่ไม่ยอมตอบกลับมาซะที” นทธรเลิกคิ้วสูงเมื่อได้ฟัง แล้วหัวเราะออกมาบ้าง “น้องรินครับ พี่รักน้องรินนะครับ และพี่ก็อยากที่จะดูแลน้องริน มากกว่าแค่คำสัญญาที่ให้ไว้กับไอ้รัน” เขาบอกน้ำเสียงอ่อนโยนนัก จับใจคนฟังเสียอยู่นิ่ง “ค่ะ น้องรินก็จะดูแลหัวใจที่พี่นัทให้เป็นของขวัญแก่น้องรินเหมือนกันค่ะ” นทธรเอื้อมมือไปจับมือน้อยมาครองไว้อีกครา และตั้งมั่นยิ่งกว่าครั้งไหนๆว่าจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดไปแน่ๆ ทั้งมือน้อย หัวใจ หรือจะรอยยิ้มสดใสของเธอ เครื่องบินเคลื่อนอยู่บนฟ้าไกลๆนั่น ผ่านสายตาคนทั้งคู่ให้แหงนมอง “พี่รันจะอยู่บนนั้นหรือเปล่าคะ” ร่มรินถาม พี่รัน ... พี่ชายที่แสนดีของน้องริน ... แม้ไม่มั่นใจว่าจะใช้ลำเดียวกับที่ร่มธรรมอยู่หรือเปล่า แต่นทธรก็กระซิบคำมั่นสัญญาผ่านสายลม ให้ช่วยนำพาไปถึงคนบนนั้น ... ฉันสัญญาไอ้รัน ฉันจะดูแลน้องสาวแกด้วยชีวิตและหัวใจที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะ...เพื่อนรัก...   บทส่งท้าย “เพลงเพราะดีนะคะ” เสียงแอลโฮสเตสสาวเอ่ยกับผู้โดยสารหนุ่มที่เธอพอจะคุ้นตา ร่มธรรมเงยหน้าจากกล่องเพลงสีชมพูสวยในมือ อมยิ้มให้กับคนพูด “ครับ เพราะมาก ผมไม่เคยคิดว่าเพลงนี้จะเพราะขนาดนี้มาก่อนเหมือนกัน” ชายหนุ่มบอก ก่อนจะก้มมองดูกล่องเพลงในมืออีกครั้ง อมยิ้มยังไม่หายไปจากใบหน้าหล่อเหลา ตาดวงคมจับจ้องมองรูปตุ๊กตา เด็กผู้หญิงกำลังขี่คอเด็กผู้ชายวัยสูงกว่า หมุนไปตามเสียงบรรเลงของเพลง กระดาษการ์ดแผ่นเล็กอีกอย่างที่อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อสักที “จะรอวันที่พี่รันกลับมานะคะ พี่ชายที่แสนดีของน้องริน” เพียงครู่เดียวที่เห็นดวงตาคมแอบไหวระริก ก่อนจะเบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง และเฝ้ารอวันข้างหน้า ที่จักพาให้เขากลับไปดูแล...น้องสาวใกล้ๆอีกครั้ง                      THE  END ** เพลงในกล่องเพลง : เพลงพี่ชายที่แสนดี แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 49 00:48:14 จากคุณ : iNt_GaL - [ 14 ม.ค. 49 23:54:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พี่ชายที่แสนดี                                    เมฆดูสวยงามเมื่อยามมองฟ้าดูกว้างใหญ่เหมือนเก่า เมื่อยังเล็กแหงนดูมือไขว่คว้าเอา สูงจังอยากตัวโต...สูง จ้องมองดูแสนนาน พี่ชายคงเห็นยิ้มเดินมาใกล้แล้วอุ้ม ขี่คอจนเกือบสูงทนน จ้องมองบนฟ้านั่นเอื้อมมือถึงจันทร์ จะเอาเป็นของเรา                ครั้งโดนเขารังแก ร้องงอแงร้องไห้ พี่คนนี้ยังคอยคุ้มครองคุ้มภัย น้องเอยอย่ากลัวใครเขา                สองพี่น้องเดินไป...น้องตามพี่ชาย จับมือจูงน้องไปมองฟ้าอันกว้างใหญ่ ฟ้าคงไกลไป ขี่คอพี่สูงเอง                จวบฉันโต พี่คงยังรักและคอยเป็นห่วงแสนห่วง เมื่อผิดหวังให้กำลังใจทั้งดวง น้องเอยอย่ากลัวใครเขา เมื่อยามท้อใจ จ้องมองบนฟ้านึกตอนเป็นเด็กเล็กนั่น ขี่คอจนเกือบสูงทัน เอื้อมมือให้ถึงจันทร์โบกเอาไว้นาน                พี่ชายที่แสนดี ( http://imusic.teenee.com/2/frame/5573.php ) แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 49 00:00:00 แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 49 23:59:14 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : iNt_GaL - [ 14 ม.ค. 49 23:57:33 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โฮ่ย เหนื่อยเจ้าค่ะ! ไม่เคยแปะอะไรที่มากมายขนาดนี้ จะแบ่งอีกก็กลัวทำให้กระทู้มันตกเร็ว เลยแปะๆมันในนี้ให้หมดค่ะ -__-‘’ ขนาดคนแปะยังตาลายเลยค่ะ ถ้าแปร่งๆประการใดก็บอกไว้นะคะ เดี๋ยวกลับมาแก้ไขค่ะ โรสตาลายไปหมดแล้ววววว ตอบคอมเม้นท์ค่ะ จากคุณ : Scottie ดูเหมือนเจ้าตัวจะทำไปเพราของขึ้นนะคะ อีกอย่าง...คิดมาก และพยายามจะปรับปรุงตัวขนาดนี้ ให้อภัยพี่รันหน่อยล่ะกันนะคะ ^^ จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น คงหวงเพราะความผูกพันมั้งคะ บางทีคนเราก็ชอบติดอยู่กับความรู้สึกเก่าๆ พี่ชายก็มองน้องสาวไม่โตสักที คงคล้ายๆกับพ่อที่หวงลูกสาวน่ะค่ะ บางครั้งความรัก...ก็ทำให้เรามองอะไรแค่ด้านเดียวเหมือนกัน  จากคุณ : bubu – 555+ โรสก็คิดอยู่ กำลังคิดจะเขียนให้พี่รันมีคู่ ไม่รู้จะเป็นนายกรดีไหม เอิ๊กๆ จากคุณ : ปุณณัตถ์ ความรักที่มากเกินไปก็ทำให้เกิดผลร้ายค่ะพี่ปุณ เนาะๆ ... แต่น้องรินก็มีความสุขซะแว้ว (เพ้อๆ) จากคุณ : oreocream หุหุ ถ้าอารมณ์หลังจากนี้สักสองปี พี่รันอาจจะดีขึ้น อาจจหวงน้อยลง แต่มีเหตุผลมากขึ้น ก็ได้เนาะ (อยากเป็นนางเอกหรอจ๊ะ งั้นไว้โรสปิ๊งไอเดียแล้วจะเขียนให้ หุหุ) จากคุณ : คณิตยา สวัสดีค่ะพี่อุ๋ย ขอบคุณนะคะ สำหรับการอ่าน^^ จากคุณ : Skyline_CII แค่ครั้งเดียว ... นิดหน่อยๆ ^^ ให้อภัยเถอะนะค้า (โรสว่านายรันคนนี้น่ารักนะ คนที่รักครอบครัวเนี่ย ไม่ว่ายังไงก็ดูน่ารักอะ คนแบบนี้ ^^) ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ และขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านค่า ^^ พบกันเรื่องหน้าค่ะ ... ^^ จากคุณ : iNt_GaL - [ 15 ม.ค. 49 00:01:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านตอนนี้แล้วต้องขอพักช่วงไป 3 ช่วง มันมองไม่เห็นตัวหนังสือง่ะ ฮือออ.... กลับมาอีกทีน้องรินอาจจะแต่งงานไปแล้วก็ได้นะพี่รัน ปล.ขอตอนของพี่รันด้วยนะค่ะ อยากรู้ว่าผู้ชายขี้หวงแบบนี้จะมีแฟนแบบไหน แล้วจะขี้หึงขนาดไหน จากคุณ : bubu - [ 15 ม.ค. 49 14:45:06 A:61.116.89.90 X: TicketID:103661 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อุอุ ทำไมพี่ฉันไม่เป็นแบบนี้มั่ง(ฟะ)  - - แต่นี่ก็ห๊วง ห่วง หวง เหลือเกิน ถ้าเป็นเรื่องจริง ก็คงแปลกๆ แย่ - - ยินดีที่เขียนจบนะจ๊ะ อิอิ 4 ตอนจนได้ *0* รออ่านเรื่องต่อไปนะ จากคุณ : ...เกียร์... [Kear] - [ 15 ม.ค. 49 15:31:13 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โหสุดยอดเลยค่ะลงได้ไวมากเลย จากคุณ : รียา-อารียา - [ 15 ม.ค. 49 22:43:27 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อยากอ่านตอนของพี่รันบ้างจังเลย *0*  จริงๆน้า V ^ ^  จะรอติดตามค่ะ จากคุณ : มิรันตี (Lady Virago) - [ 16 ม.ค. 49 01:49:09 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ซึ้ง....... จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 16 ม.ค. 49 13:37:57 ]