๑


แผ่วสายลมพรมพัดไล้ใบไม้ไหว
สะท้านใบไม้เหลืองร่วงหล่นลงถวาย
แด่ปฐพีที่รองรับซากความตาย
รอสลายใบล่วงร้างอย่างเอกา

คล้ายทิ้งซากกากเปล่าเปลือยชีวิต
ดุจโลกนี้อำมหิตหนักหนา
ตกตายใต้ผืนพสุธา
สูญสิ้นค่าความหมายไร้นิยาม

จักร่ำร้องเรียกหาคุณค่าไหน
เหลือคุณค่าใดใดให้ไถ่ถาม
ชีวิตนี้เพียงแค่น้อมลงยอมตาม
โดยมีความตายชี้วิถีทาง

ก็เท่านี้แหละหนอมวลชีวิต
หมายยึดติดกับอะไรได้บ้าง
ไม่มีไม่มีอย่าอำพราง
ทุกสิ่งอย่างล้วนแตกดับกับห้วงกาล

๒

เกิดแก่เจ็บตายในโลกนี้
คือวิถีแห่งวัฏฏ์สงสาร
เกิดขึ้นแล้วแตกดับกับดินดาน
โอยทานร่างพลีธุลีดิน

๑๘ ธ.ค. ๒๕๔๘
เกรียงไกร หัวบุญศาล