พร่างเพชรเกล็ดดาวพราวฟ้า
ประหนึ่งดวงตา
สวรรค์ยลถึงหนึ่งขณะ
ขณะข้าปรารถนาจะ
พิงพักลง ณ
ราตรีดิถีสมัย
จักจิบรุ้งดาวพราวละไม
เบื้องโพ้นฟ้าไกล
สุขาวดีแดนสรวง
อาบทิพย์แสงศศิดวง
ให้ชื่นช่ำห้วง
ดวงหฤทัยใฝ่ถวิล
รวมทุกข์สุขในใจจินต์
ให้หนึ่งชีวิน
แห่งข้าบรรเจิดเพริศพิไล
ไร้สิ้นสุขทุกข์ใดใด
มีเพียงฝันใน
วิถีเสรีอิสระ
ณ สุขทุกข์ทุกสภาวะ
ข้ามุ่งหมายจะ
หลุดพ้นกำหนดกฎเกณฑ์
ไร้ระบบใดขีดเส้น
กั้นขวางทางเป็น
ปัจเจกอิสรเสรีชน
ณ สุขทุกข์ทุกแห่งหน
จะดุ่มดั้นด้น
ค้นหาวิถีที่หมาย
เบื่อแล้วโลกมายาพราย
พันธะหลากหลาย
ร้อยรัดชีวิตอนิจจัง
โลกที่ดุจดั่งกงขัง
ขังชีวิตฝัง
ยังห้วงแห่งเวิ้งวังวน
ด้วยหวังชีวิตหลุดพ้น
วิถีสับสน
แห่งสังคมยุคสมัย
ราตรีนี้ข้าจึงใฝ่
พิงพักกายใจ
ใต้พราวแสงดาวสกาวเดือน
๑๑ เม.ย. ๒๕๓๙
แก้ไข ๑๗ ธ.ค. ๒๕๔๘
เกรียงไกร หัวบุญศาล
จากคุณ :
huaboonsan
- [
15 ม.ค. 49 00:10:31
]