ข้อมูลบางส่วนได้รับอนุญาตจากเจ้าของไดอารี่ให้เปิดเผยได้

                  พ.ศ. 2548

                  ชื่อไม่เป็นทางการ---นางสาวปุ้มปุ้ย

                  ผ่านฤดูหนาว---35 ครั้ง

                  สถานภาพ---โสดและสดยกกล่อง

                  เสน่ห์บนใบหน้า---ไปวัดทำบุญได้สบาย แต่ขอให้ไปเช้าๆหน่อย

                  รูปร่าง---อวบมากระดับเอบวก

                  ฉายาเพื่อนๆตั้งให้---ฮิปโปโปเตมัส ถังแก๊ส น้องกลมกลึง อื่นๆอีกมาก

                  ความฝันเพ้อเจ้อในวัยเด็ก---เคยฝันว่าเป็นเจ้าหญิง มีเจ้าชายมาคุกเข่าขอแต่งงาน

                  เรื่องคู่ครอง---แอบหวังอยู่ลึกๆว่าจะมีวันนั้น แม้รถไฟขบวนสุดท้ายผ่านจะไปแล้ว ถ้าจำเป็นขอไปรถเมล์ รถเสริม รถด่วน เหมาคันก็ได้ค่ะ ตุ๊กๆก็ไปนะคะ
                                                           ++++++++++++++++++

                  ชีวิตลูกผู้หญิงตัวอ้วนๆคนหนึ่ง ต้องฟันฝ่าฉายาต่างๆทั้งเพื่อนและไม่ใช่เพื่อนตั้งให้มามากมาย มันรู้สึกชาชินเสียแล้วเมื่อความอ้วนกับฉันแยกกันไม่ออก ปัจจุบันฉันอยู่บนคานเรียบร้อย แต่ยังมีฮึดจะปฏิวัติรูปร่างตัวเองให้ดูดีสักที เพื่อเพิ่มความหวังเรื่องคู่ครอง ใครว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญถึงจะหาเลี้ยงตัวเองได้ก็ตามที หากลึกๆในใจผู้หญิงขึ้นคานอย่างฉัน ก็หวังอยากจะพบชายที่ ’ใช่’ สักคน…

                  วิธีแรกเริ่มคือวิ่งออกกำลังกายทุกเช้าเย็น เพียงวันแรกออกวิ่งฉันกลับนึกถึงวัยเรียนตอนแตกเนื้อสาวในชั่วโมงพละศึกษา ครูฝึกสอนมักจะให้วิ่งรอบสนามฟุตบอลประจำ เป็นการอบอุ่นร่างกาย

                  “เฮ้ย! หลบหน่อย น้องกลมกลึงของข้ากำลังกลิ้งมาแล้ว” คำถากถางจากกลุ่มเพื่อนชายไม่ใช่ใครหรอก คนหน้าตี๋ตาตี่ผอมแห้งแต่ดันชื่อฝรั่งว่าทอม เพื่อนๆในห้องตั้งฉายาว่า ‘ทอมขี้คุย’ ทำให้ฉันนึกถึงทอมครุยซ์ ดาราฝรั่งเพิ่งเข้าวงการใหม่ๆสมัยนั้น ช่างหล่อเกินพิกัด ส่วนนายหน้าตี๋นี่อยากจะตั้งชื่อให้ใหม่ว่า ’หล่อไปไหน’

                  เขาขี้คุยสมฉายาจริงๆ คุยได้สารพัดเรื่องแต่ขอโทษ! ฟังแล้วเชื่อไม่ได้ นายตี๋ทอมคนนี้แกถนัด ’ย้อมสี’ หลังจบมัธยมต้นก็เข้าสายอาชีพขาดการติดต่อไป

                  ผ่านไปได้หนึ่งสัปดาห์ ฉันเพียรขึ้นตาชั่งทุกวัน วันนี้ลดขีดพรุ่งนี้เพิ่มขีดอยู่อย่างนี้ ทำเอาหงุดหงิดใจทำไมไม่ลดฮวบๆเป็นกิโลเลยนะ พาลอารมณ์เสียโดยลืมไปว่าปริมาณอาหารฉันไม่ได้ลดลงเลย

                  “ปุ้ย เธอหาวิธีอื่นเถอะ วิ่งอย่างนี้ไม่สวยแน่” เพื่อนคนหนึ่งแวะมาเตือนด้วยความหวังดีถึงบ้าน คงไปรู้อะไรดีๆมาแน่

                  “ทำไมล่ะ ฉันลืมไปว่าน้ำหนักไม่ลดเพราะกินเข้าไปเท่าเดิม คราวนี้ฉันจะลดข้าวลดขนมลงครึ่งหนึ่ง อาทิตย์หน้าอย่างน้อยต้องลดสองกิโล” ฉันคาดหวังขนาดนั้น แม้คุยกับเพื่อนยังซอย เท้าวิ่งอยู่กับที่ยิกๆ

                  “ไอ้ลดน่ะมันลดหละ แต่เห็นเขาพูดกันว่าวิ่งหรือเดินมากๆน่องจะใหญ่ เดี๋ยวขาหมูของเธอก็กลายเป็นขาช้างหรอก”

                  ฉันเห็นภาพทั้งสองขานั่นชัดเจนจึงหยุดวิ่ง หันมาทางเพื่อนขอคำแนะนำ “แล้วจะให้ใช้วิธีไหนลดดีล่ะ?”

                  “อันนี้ซีเด็ด…ว่ายน้ำ”

                  “ว่ายน้ำ!”  ความคิดของฉันล่องลอย ได้ยินมาเหมือนกันการว่ายน้ำเป็นการบริหารร่างกายได้หลายส่วน ช่วยให้สรีระดีขึ้น เอวเป็นเอว คอเป็นคอ ไม่ใช่เอวไปอยู่ที่คอ รูปร่างนาตาลี เกลโบวา นางงามคนล่าสุดแต่หน้าเป็นฉันลอยเด่นแล้ว…

                  ฉันชวนเพื่อนไปเลือกซื้อชุดว่ายน้ำในวันหยุด ให้พาไปสมัครเป็นสมาชิกสปอร์ตคลับ เข้าห้องเปลี่ยนชุดเตรียมลงสระ แค่ฉันดูตัวเองในกระจกแล้วต้องถอดใจก้มหน้าไม่กล้ามองอีก เหมือนใครเอาถังแก๊สสวมชุดว่ายน้ำจะเอาไปโยนลงสระยังไงยังงั้น เศร้า! ล่มตั้งแต่วันแรก!

                  ต่อมาฉันหาวิธีใหม่ไปเต้นแอโรบิกแดนซ์แทน ไม่ต้องวิ่งหรือเดินให้น่องขาใหญ่ใช้เต้นอยู่กับที่ วันละชั่วโมงสองชั่วโมงพอให้เหงื่อชุ่มหลัง หากอารมณ์ค้างกลับมาต่อที่บ้านยังไหว วิธีนี้ใช้อยู่ได้หกเดือนก็โบกมือลา เพราะห้ามใจห้ามปากไม่ได้ มันเหนื่อยแสนเหนื่อยยังต้องมาลดอาหารลงอีกครึ่ง สามเดือนแรกทนหิวได้เมื่อเห็นน้ำหนักลดลงน่าพอใจ แต่สามเดือนหลังจิตใจเริ่มอ่อน ทนฟังท้องร้องไม่ไหวนอนก็ไม่หลับกระสับกระส่าย ขอยอมยกธงลุกมาเพิ่มอาหารมื้อดึกอีกรอบ ไม่รู้สึกทรมานอีกแล้ว น้ำหนักที่หายไปก็กลับมาหาฉันเหมือนเดิม
 
                  ยาลดความอ้วนเป็นทางเลือกใหม่ ในท้องตลาดมีอยู่มากมายฉันเลือกยาระบาย ก็หวังจะระบายน้ำหนักออกเยอะๆนั่นแหละ ผสมกับความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เพียงแค่สามวันฉันถูกหามส่งโรงพยาบาลเพราะวูบไปเนื่องจากร่างกายขาดน้ำมาก ต้องพักฟื้นอยู่บ้านมีทีวีเป็นเพื่อนกลับมีข่าวทำนองเดียวกับฉันอีก บางรายกินยาไปแล้วร่างกายเกิดผิดปกติอ้วนมากกว่าเดิม ฉันรู้สึกขนลุกขนพอง มองยาที่เหลืออย่างขยาด จึงตัดสินใจได้เดี๋ยวนั้น…พอกันที! ขอเป็นตัวของตัวเองแบบนี้
 
                  ถึงปมด้อยสะดุดตา แต่ปมเด่นของฉันดูดีไม่ใช่น้อย การเรียนอยู่ในระดับหัวแถวตั้งแต่ประถม มัธยม ถึงขั้นอุดมศึกษา เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ได้ภาษาอังกฤษ ญี่ปุ่นพ่วงท้ายช่วยให้ได้งานบริษัทใหญ่ของญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง เจ้านายใจดีเห็นความสามารถของฉัน แม้รูปร่างจะตุ้ยนุ้ยไป
หน่อยก็เถอะ

++++++++++++++++++++
                  พ.ศ. 2549

                  บ่ายของฤดูร้อนอันระอุ ฉันต้องวิ่งเป็นหมาหอบแดดเพราะลืมเอกสารใช้ในการประชุม ซึ่งจะมีขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าที่แผนกซ่อมบำรุงด้านหลังบริษัท ความรีบร้อนทำให้ชนกับชายคนหนึ่งตรงหัวมุมตึกออฟฟิศ ฉันกลิ้งเป็นลูกขนุน ทั้งเจ็บทั้งอายลูกน้องชะโงกหน้ามาดูกันใหญ่ จึงหันไปจะเล่นงานคนที่ชนฉันหรือฉันชนเขาก็ไม่รู้

                  “ขอโทษนะปุ้มปุ้ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” คำพูดอ่อนโยนช่วยลดอารมณ์ของฉันลงได้ พร้อมทั้งช่วยประคองให้ลุกขึ้น ปากว่ามือถึงเลยนะอีตานี่

                  “เฮ้ย…ไอ้…ทอมขี้คุย…” ฉันไม่อยากเชื่อสายตาว่าจะเป็นเพื่อนสมัยมัธยม หน้าตี๋ๆดูดีขึ้น รูปร่างก็บึกบึนไม่ผอมเป็นปลาทูแห้ง แต่ยังขี้คุยอยู่หรือเปล่า

                  “ผมเลิกขี้คุยแล้วครับ ขอบคุณที่ยังจำฉายาผมได้น้องกลมกลึง” ทอมพูดแล้วหัวเราะ พลอยให้ฉันขำไปด้วย มีเขาคนเดียวนี่แหละเรียกฉันว่าน้องกลมกลึง

                  ทอมมารับตำแหน่งหัวหน้าช่างซ่อมบำรุงที่นี่เป็นวันแรก เข้างานช่วงบ่ายสายเพราะรถเสียกลางทาง เขาเป็นหนึ่งที่จะต้องเข้าร่วมประชุม

                  หลังประชุมเสร็จ ฉันถูกเจ้านายสั่งให้คอยประสานงานกับทอม ช่วยดูแลลูกค้าไม่ให้ขาดตกบกพร่อง เพราะทุกวันนี้งานด้านบริการมีการแข่งขันสูงขึ้นเพื่อเรียกลูกค้า

                  ความสนิทสนมเริ่มจากวันนั้น จนถึงวันที่ฉันรู้สึกว่าเป็นการออกเดทครั้งแรก ไม่ใช่การนัดพบแบบเพื่อนอีกต่อไป สายตาของทอมมองฉันมีประกายต่างจากเมื่อก่อน

                  “ผมชอบคุณนะปุ้มปุ้ย” เขาบอกเหมือนเกรงๆฉันอยู่หลังอาหารกลางวัน ฉันเขินสุดๆรู้สึกตัวพองขึ้นอีกเท่าตัว พูดอะไรไม่ออก

                  “ผมบอกไม่ถูกความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่ รู้แต่ว่าตอนเรียนนั้นคุณไม่เคยโกรธผมเลย ไม่ว่าผมจะแกล้งจะล้อคุณยังไง แถมยังให้ผมลอกการบ้านอีก” ทอมเล่าถึงความหลัง ฉันเอาแต่ก้มหน้า มือบีบกันแน่นอยู่ใต้โต๊ะชื้นไปด้วยเหงื่อ
 
                  “ผมมาที่นี่ก็เพราะคุณ เคยมาติดต่องานครั้งหนึ่งแล้วได้เห็นคุณเข้า พอดีได้ข่าวหัวหน้าช่างคนเก่าสาขานี้ลาออกไป ผมจึงทำเรื่องขอย้ายมาอยู่ใกล้ๆคุณ แล้วนี่จะไม่พูดอะไรบ้างหรือปุ้ย?”

                  “ก็…ทอมไม่ให้เราตั้งตัวเลย…” ฉันว่าเขาไปเสียงอิดออด

             จากนั้นทอมพาฉันไปดูหนังรอบบ่าย ต่อด้วยพาฉันไปรู้จักพ่อแม่ญาติพี่น้องของเขา ก่อนจะมาส่งฉันที่บ้านในตอนค่ำๆ

                  “ผมจริงใจกับคุณนะ” ทอมทิ้งท้ายด้วยสายตาซึ้งๆตี่ๆอีกครั้ง

                  อีกสามเดือนถัดมา ทอมบอกรักฉันในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เป็นที่พักผ่อนประจำของเราสองคนก็ว่าได้

                  “คุณแน่ใจแล้วหรือคะทอม ฉันรูปร่างกระปุกไม่สวย”

                  “ผมรักคุณข้างในที่ไม่ใช่ข้างนอก ผมรักคุณที่คุณเป็นคุณไม่ได้เป็นเพื่อผม” ทอมพูดจบเขาก็ทำในสิ่งที่ฉันไม่คาดคิด เขาลุกจากม้านั่งแล้วคุกเข่าขอฉันแต่งงาน

                  ทอมทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิงในความฝันไปชั่วขณะ ส่วนเขาก็ไม่ใช่หนุ่มหน้าตี๋ตาตี่ในเวลานั้น เขาเป็นเจ้าชายในดวงใจของฉันต่างหาก

                  ในที่สุดเวลาแห่งการรอคอยก็มาถึง เหลือแต่เพียงการตัดสินใจ…

*************************

                  มวลมิตรอาจจะงงๆกับบรรทัดสุดท้าย นั่นเป็นโจทย์งานเขียนประกวดกลุ่มตะเกียงครับ เขียนอย่างไรก็ได้ แนวไหนก็ได้ให้เข้ากับโจทย์ และไม่ผิดกฏของเว็บบางกอก

                 อยากเชิญชวนหมู่มิตรที่นี่ ใครสนใจเข้าดูรายละเอียดที่ www.takiang.com มีประกวดสองโจทย์นะครับ ร่วมสนุกกัน วันประกาศผลมีมีทติ้งครับ ที่ภัตตาคารพงหลี อนุเสาวรีย์ชัยฯ ทานข้าวกลางวันร่วมกัน ฟรี! ไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ ได้รู้จักตัวตนคนรักงานเขียน แลกเปลี่ยนไอเดียกันครับ
                                                                                         ด้วยไมตรี
                                                                                 พรพชร (เจนวัช)

แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 49 19:04:22

แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 49 19:02:09