ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัย บุ้งก็เดินมากับแพท  ตรงไปที่ตึกคณะ สถานที่นัดทำโปรเจ็กส์ “วันเสาร์แทนที่จะนอนอยู่บ้าน  ไม่รู้จะมาลำบากทำไม” บุ้งว่า “เวลาที่เราเต็มใจทำอะไร มันไม่มีคำว่าลำบากหรอกค่ะ หรือถึงมันจะลำบากจริงๆ เราก็เต็มใจ” แพทพูดเรียบๆ บุ้งชะงักหันมามอง “พี่บุ้งก็นึกถึงตอนที่พี่บุ้งขับรถเก่าๆ ไปรับพี่จิ๋วสิคะ” แพทพูดยิ้มๆ บุ้งอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมา  “พูดงี้หมายความว่าไง” “พี่บุ้งก็รู้ความหมาย  อย่ามาถามแพทเลย” แพทพูดเรียบๆ “อย่าคิดว่าแพทไม่รู้นะ แพทรู้ทุกอย่างแหละ แต่แพทไม่เข้าใจว่าทำไมพี่บุ้งไม่บอก หรือว่ากลัวใครเขาจะ...” “แพท...”บุ้งรีบขัดขึ้นมาทันที  “อย่าพูดอะไรเหลวไหลได้ไหม” บุ้งว่าหน้าขรึมลงไป “แพทไม่ได้พูดเหลวไหล พี่บุ้งนั่นแหละ  เป็นอะไร  ทำไมไม่ยอมรับความจริง” แพทว่า บุ้งหยุดเดินหันมามองหน้าแพท “เราอย่ามาทำรู้ดีได้ไหม” “รู้ดีก็แสดงว่าจริงใช่ไหมพี่บุ้ง พี่จะปล่อยให้มันคาราคาซังยังงี้หรอ พี่มีหวังก็ยังดี ทำไมไม่นึกถึงคนที่เขาไม่มีหวังบ้าง บางคนแค่จะหวังยังไม่มีสิทธิเลย” แพทพูดเสียงดังขึ้น “ไม่ใช่เรื่องของเรานะ” บุ้งพูดหน้าเข้มขึ้น ในใจรู้สึกสับสน ทำไมเขาจะไม่อยากบอกให้จิ๋วรู้ แต่ว่า ถ้าไม่มีปาล์มหรือพี่พลอยู่เคียงข้าง เขาคงจะมั่นใจมากกว่านี้   คิดๆแล้วรู้สึกยังไงก็ไม่รู้  บุ้งรู้ว่าในแววตาของเพื่อนสนิทคนที่เขาคิดอะไรเกินกว่าคำว่าเพื่อนมานานแล้วนั้น มันมีความหมายบางอย่างเมื่อยามที่เขามองสบ แต่เขาไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันเป็นความหมายเดียวกับที่เขารู้สึก แล้วยิ่งมีคนที่ดีพร้อมอยู่ข้างๆ เขาเองก็รู้สึกไม่ค่อยมั่นใจตัวเองอย่างที่คนอย่างเขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน บุ้งสลัดหัวเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หันมามองแพท ก็เห็นแพทมองมาด้วยแววตาบางอย่างที่บุ้งรู้สึกว่ามันเศร้ากว่าที่เคย “พี่บุ้ง อย่าขี้ขลาดได้ไหม อย่าให้แพทผิดหวังในตัวพี่เลย นึกถึงคนที่เค้าไม่มีหวังบ้าง” บุ้งหันมามองแพท นิ่งอยู่นาน จะพูดอะไรบางอย่างแล้วก็ไม่พูด ตัดสินใจเอ่ยเสียงเรียบ “พูดเรื่องอะไรน่ะแพท  ไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่ต้องไปทำโปรเจ็กส์อีกนะ เพื่อนๆ คงมากันแล้ว” “แพทก็พูดเรื่องของพี่กับพี่จิ๋วน่ะสิ พี่จะว่าไงล่ะ” แพทโพล่งออกมา บุ้งชะงักอึ้ง เงียบไป แพทมองแล้วยิ้มหยันๆ “ทำไมพี่ไม่พูดล่ะ  นึกหรอว่าทำอย่างนี้แล้วจะมีความสุข” บุ้งมองหน้าแพท ไม่ตอบแล้วเดินออกไป แพทมองตามก่อนจะพูดออกมา “แค่นี้ก็ไม่กล้า แค่จะยอมรับกับความรู้สึกตัวเองยังไม่กล้า แพทเองยังกล้าเลย ขนาดรู้ว่าไม่มีหวัง แพทยังอยากจะบอก” บุ้งชะงักเท้า หันมามองหน้าแพทอีกครั้ง แพทจ้องตาบุ้งแล้วพูดออกมาด้วยความมั่นใจ “แพทชอบพี่...” แพทพูดพร้อมกับน้ำตาที่ซึมออกมาทางหัวตา ก่อนจะค่อยๆไหลออกมา บุ้งอึ้ง หันไปมองแพท แล้วรีบเดินเข้ามาหาทันที   เดินมาถึงตัวแพท บุ้งก็เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ แล้วบอกเบาๆ “แพทอย่าร้องให้ พี่ชื่นชมแพทมากนะ แพทกล้าหาญมากกว่าพี่เยอะ พี่เองยังขี้ขลาด แต่แพทกลับเข้มแข็งได้ขนาดนี้” แพทเงยหน้ามองบุ้ง  “พี่คิดว่าแพทกล้าหาญหรอคะ แพทไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ก็แค่บอกความรู้สึกให้พี่รู้ก่อนที่มันจะไม่มีโอกาสบอก แค่นั้นเอง” บุ้งยิ้ม “นั่นแหละ ที่พี่นับถือ  และพี่ก็อยากจะบอกแพทว่า พี่ก็รักแพท...” แพทชะงัก จ้องตาบุ้ง “พี่รักแพทหรอ รักแบบน้องสาวใช่ไหมล่ะ” รีบดักคอทันที บุ้งหัวเราะ “ใช่ พี่รักแพทเหมือนน้องสาว” บุ้งมองตาแพท “แพทจะรับพี่เป็นพี่ชายหรือเปล่า” แพทนิ่งไป ในใจก็คิด ไม่ได้อยากให้เป็นพี่ชายสักหน่อย บุ้งเห็นแพทไม่พูดก็พูดขึ้นมายิ้มๆ ว่า “เอาน่า เป็นน้องสาวก็รักละน่า แถมจะรักตลอดไป เพราะตำแหน่งน้องสาวเนี่ย มันคงลาออกไม่ได้แถมเลิกก็ไม่ได้ด้วยนะ ดีออก” แพทฟังแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ มองหน้าบุ้งแล้วหัวเราะ  บุ้งก็หัวเราะด้วย เอื้อมมือมาขยี้หัวแพททีหนึ่งก่อนจะพากันเดินออกไป แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 49 02:25:21 จากคุณ : ชมเช้า - [ 17 ม.ค. 49 02:14:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไกลออกไปไม่มาก น้ำเพชรเดินมากับปาล์ม  ได้ยินที่แพทพูดออกมาอย่างชัดเจน แล้วก็เห็นบุ้งเดินเข้าไปหาแพท พูดอะไรเบาๆ แล้วยิ้ม ฝ่ายแพทก็หัวเราะ แล้วบุ้งก็ขยี้หัวแพท พากันเดินออกไป.. น้ำเพชรมองภาพนั้นอย่างอึ้งๆ ในใจรู้สึกเศร้าๆ  จะเศร้าเรื่องอะไรล่ะ ก็ดูเพื่อนเรามีความสุขดีนี่ เราน่าจะคิดเรื่องนี้ได้ตั้งนานแล้วนะ เรื่องบุ้งกับแพท ทำไมไปมัวคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ได้  เฮ้อ คิดแล้วน้ำเพชรก็เผลอถอนหายใจออกมา ปาล์มมองภาพนั้นแล้วชำเลืองมองน้ำเพชร เห็นหน้าเศร้าลงไป รู้สึกบอกไม่ถูก จะดีใจก็อาจจะใช่ แต่ก็ดีใจไม่เต็มที่เมื่อเห็นท่าทางของน้ำเพชรทึ่มีปฏิกริยากับบุ้งแบบนั้น แล้วยิ่งเห็นน้ำเพชรถอนหายใจออกมา   ปาล์มก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ มากขึ้น มองคนสองคนเดินไปแล้ว อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาลอยๆ “ดูท่าทางเขามีความสุขกันนะ” น้ำเพชรเหลือบตาไปมองปาล์ม แต่ไม่พูดอะไร ปาล์มหันมามอง “ว่าไง ไม่ดีใจหรอ ที่เห็นเพื่อนมีความสุข” น้ำเพชรไม่ตอบ รีบออกเดินไปทันที แต่ปาล์มยังเดินตามมา “ทำไมรีบเดินมาล่ะ จะรีบไปหา 2 คนนั้นหรอไง อย่าไปเป็นก้างขวางคอเขาดีกว่าน่า” น้ำเพชรชะงัก หันมามองหน้าปาล์ม “เมื่อไหร่จะหยุดพูดสักที” ปาล์มฟังแล้วเริ่มโมโหขึ้นมา “ทำไมล่ะ เราพูดแทงใจดำเธอหรอ ถึงทนฟังไม่ได้” น้ำเพชรเริ่มตาเขียว จ้องหน้าปาล์มเขม็ง ทำไมต้องรู้สึกโกรธอย่างนี้ก็ไม่รู้ หรือว่าจะแทงใจดำจริง อย่างที่ปาล์มบอก “เราจะทนฟังได้หรือไม่ได้ก็ไม่เกี่ยวกับนาย และเราจะพูดหรือไม่พูดก็ไม่เกี่ยวกับนายเหมือนกัน” “สรุปว่าอะไรเราก็ไม่เกี่ยวกับเธอทั้งนั้นใช่ไหม น้ำเพชร ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน เราก็ไม่มีสิทธิไปเกี่ยวกับเธอเลยใช่ไหม ต้องเป็นไอ้บุ้งคนเดียวใช่ไหมที่เกี่ยวกับเธอได้” ปาล์มโพล่งออกมาทันควัน น้ำเพชรฟังแล้วชะงัก อึ้งไป ก่อนจะเดินออกไปทางตึกคณะด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ส่วนปาล์มมองตามหลังน้ำเพชรนิ่งอยู่ครู่ ก่อนจะก้าวตามไป แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 49 02:28:31 จากคุณ : ชมเช้า - [ 17 ม.ค. 49 02:16:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พี่พลวิ่งเยาะๆ ไปรอบๆ สนามฟุตบอลเพื่อวอร์มร่างกายก่อนถึงเวลาซ้อม ในเวลาเช้าเช่นนี้ที่สนามฟุตบอลไม่มีใคร พี่พลวิ่งเหยียบย่ำลงไปบนต้นหญ้าที่ยังชื้นด้วยน้ำค้างยามเช้า สูดอากาศบริสุทธิ์และสลัดหัวให้สมองปลอดโปร่ง วิ่งเหยาะๆ ไปเรื่อยๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นคนคู่หนึ่งกำลังเดินผ่านสนามฟุตบอลตรงไปยังตึกคณะ นั่นมันน้องแพทกับบุ้งนี่นา วันนี้มาทำอะไรกันนะ พี่พลคิดก่อนจะมองไปที่น้องแพทอีกครั้ง แล้วก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงใครอีกคนเมื่อวันวานที่ผ่านมา พลอยนอนอยู่ในห้องคนไข้  เมื่อตอนที่พี่พลและมิ้นเข้าไป หาในห้อง มีคุณแม่นั่งอยู่ชิดเตียงมองดูลูกสาวอยู่ด้วยความเป็นห่วง พลอยหันมาเห็นพี่พลกับมิ้นก็รีบเรียกทันทีด้วยความดีใจ “พี่พล พี่มิ้น” พี่พลกับมิ้นสาวเท้าเข้าไปหา ชิดเตียงอีกด้านหนึ่ง “น้องพลอยเป็นยังไงบ้างครับ”พี่พลถาม มิ้นก็ถามต่อ  “ตอนนี้ยังเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ” พลอยส่ายหน้า  “พลอยคงไม่เป็นอะไรมากไปกว่านี้หรอกค่ะ ปกติ พลอยก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว โรคแบบนี้ พลอยคงไม่มีทางหายไปตลอดชีวิต” พูดแล้วก็หน้าม่อยลง ก่อนจะว่า “พลอยต้องขอโทษพี่ทั้งสองคนด้วยที่ก่อเรื่องยุ่งยาก พลอยแค่อยากลองทำอะไรสนุกๆ ที่ไม่เคยทำบ้าง  ยังไงในชีวิตนี้พลอยคงไม่มีโอกาสได้ไปสวนสนุกอีกแล้ว” พี่พลมองหน้ามิ้นแล้วหันมาพูดกับพลอยอย่างปลอบโยน “ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่น้องพลอยอย่าทำอย่างนี้อีกนะ พี่สองคนเป็นห่วงมากรู้ไหม” พลอยพยักหน้า  “ค่ะ พลอยก็ไม่อยากทำให้ต้องเป็นห่วงกันอีก นี่พลอยบอกคุณแม่แล้วล่ะคะว่าไม่ใช่ความผิดของพี่ทั้งสองคน เพราะพลอยเป็นหาเรื่องเอง” คุณแม่ที่อยู่อีกข้างหนึ่งของเตียงก็พยักหน้า แล้วยิ้มให้ทั้งสองคน “แต่พี่ก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ที่ไม่ได้ดูแลน้องพลอยให้ดี” มิ้นพูด พลอยหันมายิ้มให้ “ถ้าพี่มิ้นรู้สึกผิด งั้นพี่มิ้นมาดูแลพลอยทุกวันเลยได้หรือเปล่าคะ” “ได้สิคะ” มิ้นตอบแบบไม่ลังเล ทำเอาพลอยยิ้มอย่างถูกใจ เสร็จแล้วก็หันไปยิ้มหวานกับพี่พล... จากวันนั้น มิ้นก็มาดูแลพลอยทุกวัน  นอกจากพยาบาลพิเศษที่จ้างมาดูแลเฉพาะแล้ว ก็มีมิ้นนี่แหละที่ใกล้ชิดพลอยมากที่สุด  และพี่พลเองก็ดูเหมือนจะมาเยี่ยมพลอยบ่อยมากขึ้น แล้วความสัมพันธ์ของพี่พลและมิ้นก็งอกงามขึ้นเรื่อยๆ  พอๆกับความสัมพันธ์ของพี่พล มิ้นและพลอย  แต่ความสัมพันธ์อย่างหลังดูท่าจะมีอะไรบางอย่างเคลือบแคลงอยู่  อะไรที่ว่านั้นมันเกิดจากความคิดที่ไม่ตรงกัน.... จากคุณ : ชมเช้า - [ 17 ม.ค. 49 02:18:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาแล้วจ้า มาแล้ว วันนี้ดึกมาก ต้องขอโทษด้วย พอดีวันนี้เดินทางมาต่างจังหวัด ก็เลยช้าไปหน่อย แหม แล้วใครอย่ามาพูดเรื่องงานแต่งงานอีกนะ เรื่องช่อดอกไม้อะไรนั่นน่ะ บอกไว้แล้วตั้งแต่แรก ว่าไม่อยากได้ ก็เลยปล่อยๆ ให้เพื่อนคนอื่นเขาไป อิอิ เห็นเพื่อนมีความสุขก็ดีใจแล้วล่ะ ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงจริ้ง จากคุณ : ชมเช้า - [ 17 ม.ค. 49 02:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาเสียดึกเลยนะ เเม่ชมดึก เมนต์ไม่ไหวละไปนอนก่อนล่ะ จากคุณ : MikaRin - [ 17 ม.ค. 49 02:44:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “พูดเรื่องอะไรน่ะแพท  ไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่ต้องไปทำโปรเจ็กส์อีกนะ เพื่อนๆ คงมากันแล้ว” “แพทก็พูดเรื่องของพี่กับพี่จิ๋วน่ะสิ พี่จะว่าไงล่ะ” อูย..................... หุ หุ น้องแพท "หวานผ่าซาก" ได้ใจพี่ละลิ่วอย่างแรง 555 มามา น้องแพทน่ารักจริงๆ มามา คุ้กกี้เด๋วพี่จัดการให้ เอามาเยอะพี่ชอบ(ของฟรีนิ 555) ปล.แต่พี่ยังน้อยกว่าน้องแก้วอยู่หน่อยนึงนะครับ อิอิ คิดถึง น้องแก้ว วันนี้น้องแก้วไม่มา -___-" จากคุณ : ยอดชายนายละลิ่ว โอ้ว...เหรอ (Greenfree) - [ 17 ม.ค. 49 02:56:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม บรรยากาศระหว่างปาล์ม น้ำเพชรแล้วก็บุ้งชักจะอึมครึมแฮะ จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 17 ม.ค. 49 08:28:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วันนี้นายล่องลอยหายไป จากคุณ : mrs_ricken - [ 17 ม.ค. 49 09:07:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่องกำลังเข้มข้นเชียวแม่ .. อย่าปล่อยให้คนอ่านรอนานนักนะจ๊ะ ปล. คิดถึงนายล่องลอยจัง จากคุณ : imagina - [ 17 ม.ค. 49 09:52:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เริ่มรำคาญบุ้งแล้ว โอกาสอยู่ในมือแท้ๆ จะทำอะไรก็รีบทำดิ ชอบแบบน้องแพท ซื่อสัตน์กะความรู้สึกตัว ขวานผ่าซากแหละดี บิ่นเป็นบิ่น!!! แต่น้านแหละน่า ถ้าเค้าลงตัวกัวกันเร็ว แล้วคนแถวนี้ก็อดลุ้นซิเนอะ จากคุณ : ยายบิ่น (papasea) - [ 17 ม.ค. 49 11:04:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 น้องแพทตรงไปตรงมาดี :) จากคุณ : scottie - [ 17 ม.ค. 49 12:43:24 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 17 ม.ค. 49 17:22:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาเที่ยวครับ^^ จากคุณ : DJ PUTORN - [ 17 ม.ค. 49 17:26:03 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ทำไมปาล์มชักจะร้ายขึ้นเรื่อยๆ ล่ะ ผู้ชายเรื่องนี้แมนสู้ผู้หญิงไม่ได้ซักคนเลยนะ มัวแต่รักอ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ อยากรู้เรื่องพี่พลต่อไวๆ จัง ลุ้นๆ ดี แต่ก็คิดถึงนายล่องลอยด้วย ^ ^ จากคุณ : ก็ยังเชียร์ปาล์ม (คำพู) - [ 17 ม.ค. 49 19:48:33 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาแล้วค่ะแม่ชม จากคุณ : NUAOFFYHUB - [ 17 ม.ค. 49 21:16:27 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เริ่มรู้สึกว่า สมแล้วละ ที่ปาล์มไม่มีเพื่อนตั้งแต่ทีแรก เพราะนิสัยแย่ๆแบบนี้นี่เอง เห็นแก่ตัวสุดๆ นายบุ้งก็นะ เฮ้อ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 17 ม.ค. 49 22:58:11 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาแล้วจ้า ตามมาต่อกันดีกว่า ทางนี้ ไม่งั้นเราจะไม่พบกัน..ตอนที่ 21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4032444/W4032444.html#3 จากคุณ : ชมเช้า - [ 18 ม.ค. 49 00:24:36 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาช้าอีกแล้ว งานยุ่งง่ะ - -" ตามไปตอนใหม่ดีกว่า จากคุณ : Nusantara - [ 18 ม.ค. 49 16:41:08 ]