ความคิดเห็นที่ 1 2     “ หลินซาน วันนี้ตอนบ่ายสามโมงตรง ศาสตราจารย์  X จะมาบรรยายที่ห้องศิลปะ แล้วก็ยังมีสไลด์ภาพศิลปะจากทั่วโลกอีกด้วย เธอต้องมาให้ได้ อีกอย่างรถของอาเถาเสียไม่มีคนไปรับนะ เธอต้องนั่งรถบัสมาเอง แค่นี้นะ--เจอกันที่หน้าประตู .”     “ฮัลโหล เผิงเธอลองทายซิ เมื่อคืนฉันไปเจอใครมา ฉันรู้ว่าเธอรีบไปเรียนแต่ว่าฟังฉันเล่าก่อน ขอเวลาแค่หนึ่งนาทีเท่านั้น ขอร้องล่ะ อย่าเพิ่งวางหูนะ ฮัลโหลๆๆๆ .ว๊า!”  เพื่อนเธอวางหูไปไม่ฟังเธอพูดเลย เธอรู้ดีว่าเพื่อนกลุ่มนี้ของพวกเธอรักและให้เกียรติเธอเสมอ ไม่เคยเห็นเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งแน่นอน---     ขณะนี้เพิ่งเวลา 11.00 โมงเช้า เธอยังคงสวมเสื้อคุลมนอนตัวยาว นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก บ้านเงียบเชียบ เพราะทุกคนไปข้างนอกกันหมดแล้ว  สร้อยข้อมือที่เธอสวมไปงานเมื่อคืน ตอนนี้มันหล่นอยู่ที่พื้นเมื่อไรไม่รู้ตัว เธอนั่งมองมันเวลามันล้อแสงอาทิตย์ระยิบระยับอยู่กับพื้น เมื่อหวนนึกถึงงานเต้นรำเมื่อคืนเธอเกิดความรู้สึกต่างๆมากมายที่มันทำให้ใจเธอปั่นป่วน เธอกำลังคิดว่าบางทีถ้าเธอและเขาน่าจะรู้จักกันในที่ที่ควรจะรู้จัก มันก็จะไม่ต้องเกิดความรู้สึกปั่นป่วนวุ่นวายใจแบบนี้---ไม่รู้ทำไมเมือคืนถึงไม่กล้าที่จะคุยกับเขา ทั้งเขาและเธอต่างก็รับรู้ความเหงาจากดวงตาของกันและกัน     เธอรู้ว่าเพื่อนของเธอหลายคนก็อาจจะมีความรู้สึกแบบนี้  ถึงแม้จะสนิทกันไปไหนมาไหนด้วยกันแต่บางทีกลับไม่ได้เกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาก็อาจะเป็นได้--- เธอนึกถึงประโยคหนึ่งที่ว่า “ต่างคนต่างอยู่” จำได้ว่าตอนไปว่ายน้ำฤดูร้อนปีที่แล้ว อาเถาเป็นคนพูดประโยคนี้ เธอได้ยินก็รู้สึกปวดร้าวทนอยู่ที่นั่นไม่ได้แล้ว ต้องวิ่งไปที่ชายหาด--- และในหลายวันที่ได้อยู่ร่วมกันนั้น พวกเขาก็ยังคงใช้ชีวิตแบบ “ต่างคนต่างอยู่” แต่ใครจะรู้บ้างว่า ภายใต้ความสุขเหล่านั้นทุกคนต่างก็แฝงความเศร้าโศกไว้ไม่เปิดเผย เพราะว่าเขาต่างก็ไม่ยอมรับความจริงนั่นเอง     “อย่างน้อยเมื่อคืนเราก็รู้ว่าเราและเสิ่นก็มีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนคนพวกนั้น” เธอคิด ถึงแม้ว่าเราจะตัด “ตัวของตัวเอง” ออกไปไม่ได้ แต่เราก็ได้สัมผัสความรู้สึกเอาใจใส่ห่วงหาอาทร ก็ไม่รู้ว่าคิดแบบนี้ได้อย่างไร--- เธอกลับยักไหล่ไม่สนใจ หันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวไปฟังบรรยาย ใครจะรู้ได้ว่าความรู้สึกแบบนี้ ลองถ้าได้เกิดแล้วก็ยากที่จะลืมได้ ! ความรู้สึกบางอย่างบอกเธอว่าวันนี้เธอจะไม่ได้เจอกับเสิ่นในห้องบรรยายแน่นอน และในช่วงนี้เธอก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย . จากคุณ : ZhangHuili (zhanghuili) - [ 17 ม.ค. 49 16:21:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 3     3 ทุ่มครึ่ง,วันที่ 17 กันยายน—เธอกำลังนอนอ่านเรื่องเกี่ยวกับภูติของชาวญี่ปุ่นก็คือ กัปปะ   ผลงานของ  Akutagawa Ryunosuke ต้องอ่านว่า “กั-ป-ป-ะ” แม้แต่ตอนท้ายของสารบัญก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยถึง  “กัปปะ” ทำให้ฉันอดขำไม่ได้ ทำไม   “กัปปะ”  ต้องอ่านว่า “กัปปะ” ?? ก็คงจะเพราะว่า กัปปะ ยังไงก็คือ กัปปะ อืม! ดูสิมันน่าตลกดีนะ---ทันใดนั้นเสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ สักพักน้องชายคนโตตะโกนบอกว่า อาเถามาหา เธอลุกขึ้นจัดแจงสวมเสื้อผ้าให้มิดชิดแล้วเดินออกไป หงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่อาเถามารบกวนเวลาดูนิทานเด็กของเธอ “มาทำไม?” ถามออกไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว “พวกเขาอยู่ที่ชิงหลงกันหมดเลย รอแต่เธอ ก็เลยให้ฉันมารับนี่แหละ” “ไม่ดีกว่า วันนี้รู้สึกเหนื่อย ไม่อยากเจอพวกเขา เธอมาก็ดีแล้ว วานเธอไปบอกพวกเขาด้วยว่าฉันขอโทษ ไว้คราวหน้าฉันจะเป็นเจ้ามือเอง .” เธอทั้งผลักอาเถาออกไป ส่วนอาเถาก็มีสีหน้าผิดหวัง เธอรู้ตัวว่าหยิ่งยโสจนเกินไป แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรดีไปกว่านี้แล้ว--- ก็มันไม่อยากไปนี่นะ ไม่อยากไปพูดคุยเรื่องราวไร้สาระ ไม่อยากจะเจอคนเหล่านั้น     อาเถาเตรียมสตาร์ทมอเตอร์ไซด์ พร้อมกับเขามากระซิบบอกฉันว่า “เธอไม่อยากจะเจอเสิ่นหรือไง คืนนี้เขาอยู่ที่นั่นนะ” เธอนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บอกพวกเขาเลยว่าเธอได้เจอกับเสิ่นแล้ว จริงๆอยากจะบอกเผิงตั้งแต่เมื่อวันก่อนแล้ว แต่ก็ไม่มีโอกาส ทว่าบางทีจิตใต้สำนึกก็อยากจะซ่อนเร้นอะไรบางอย่างไว้กระมัง เธอเองก็รู้ว่าเสิ่นเองก็คงไม่ได้พูดอะไรออกมาแน่ๆ ใจหนึ่งก็อยากจะเรียกให้อาเถารอเธอ อยากจะบอกว่าเธอเปลี่ยนใจไปกับเขาแล้ว แต่ทว่า แม้คำพูดเดียวก็ไม่ได้หลุดออกจากปากเธอ ที่ทำได้ก็คือโบกมือร่ำลาอาเถาเท่านั้น จากคุณ : ZhangHuili (zhanghuili) - [ 17 ม.ค. 49 16:23:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 4     วันถัดมาเธอรู้สึกว่างไม่มีอะไรทำ ทั้งอ่านหนังสือพิมพ์ไม่รู้กี่ฉบับ ดัดผมม้วนผม ตกบ่ายก็นั่งรถออกไปสอนศิลปะแก่เด็กชาวอเมริกันสองคน หลังจากทานอาหารเย็นแล้วก็พาคุณพ่อไปดูหนัง กว่าจะกลับก็ดึกแล้ว อ่านหนังสือก็แล้วแต่ก็ยังนอนไม่หลับ เหมือนมีอะไรบางอย่างติดอยู่ในใจ  รู้สึกกระหายน้ำขึ้นมาก็เดินไปหยิบน้ำในตู้เย็น ซึ่งต้องเดินผ่านห้องรับแขก ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอนึกอยู่ในใจดึกดื่นเที่ยงคืนครึ่งแล้ว ใครกันนะที่โทรมา? สังหรณ์ใจว่าต้องเป็นโทรศัพท์จากเสิ่น เธอรีบไปรับโทรศัพท์ “หลินซาน ?” “อืม ! ใช่ฉันเอง” “หลินซาน ผมเสิ่นนะ ผมคิดอยู่นาน ก็เลยตัดสินใจบอกอะไรบางอย่างแก่คุณ----- ฮัลโหล! คุณฟังผมอยู่หรือเปล่า?” “ฟังอยู่ มีอะไรหรือ?” “หลินซาน คุณฟังผมดีๆนะ  พรุ่งนี้ผมต้องบินไปอเมริกา เพื่อไปที่สถาบันวิจัยของแคนาดา เครื่องจะออกตอน 9.00 โมงเช้า-- ฮัลโหล! ฮัลโหล!---”     ท่ามกลางความมืดนั้นจะเห็นเธอเซไปพิงเสาไว้ เธอได้แต่ร้องออกมาเบาๆว่า “สวรรค์!  สวรรค์! โอ้---” เลิ่นยังคงบอกกับเธออีกว่า “ผมอยากได้ที่อยู่ของคุณ ผมจะเขียนจดหมายมาหาคุณ หลินซานพูดซิ ตอบผมด้วย ” เธอรู้แค่ว่าเธอบอกที่อยู่แก่เขาไป นอกจากนี้จำอะไรไม่ได้แล้ว เมื่อวางหูโทรศัพท์ลง เธอรีบวิ่งไปที่ห้อง  สภาพเธอตอนนี้ .เหมือนลูกกวางน้อยที่ถูกทำร้าย โอ้!ทำไมพวกเขาไม่บอกฉัน ทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรก ทำไม ! ทำไม ! เธอได้แต่โทษเพื่อนของเธอ เพื่อนของเสิ่น แต่ทว่าจะโทษใครได้ล่ะ ไม่มีใครเคยให้เขาและเธออยู่ด้วยกันตามลำพัง นอกจากเคยเจอกันเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นและมันจะจบลงแล้วหรือ?   โอ้! สวรรค์ เราคงไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอกใช่ไหม? เราสองคนเพิ่งได้รู้จักกันมีความรู้สึกดีๆให้กัน  แม้ว่ายังไม่ถึงขั้นเรียกว่ารัก แต่จะมีคำไหนเหมาะกับความรู้สึกเหล่านี้ได้กันเล่า? เธอได้แต่ร้องไห้ซบหน้าลงกับหมอน ร้องให้กับความรู้สึกเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามา     ใช่เราสองคนไม่มีวาสนาต่อกัน ไม่มีจริงๆ แต่เธอเองก็รู้มาตลอด รับรู้โดยสัญชาติญาณ เธอกลับหลอกตัวเองมาตลอด ความเงียบยิ่งทำให้ใจเธอวุ่นวาย  เธอได้แต่จ้องมองในความมืด รำพันกับตัวเองพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า “พรุ่งนี้เขาจะไปแล้ว พรุ่ง ..นี้ ..เขา จะ ..ไป ..แล้ว!”  ฉันน่าจะรู้ตั้งนาน ฉันควรจะฉลาดกว่านี้  และก็ไม่ควรจะคิดกับเขาเลยเถิด  แต่ทว่าหัวใจเธอมันคอยแย้งตลอดเวลา “ฉันไม่อยากโดดเดี่ยว ฉันไม่อยากเป็นคนฉลาด ฉันต้องการความรัก แล้วความรักก็กลับเผาไหม้ตัวฉันเอง!” จากคุณ : ZhangHuili (zhanghuili) - [ 17 ม.ค. 49 16:24:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 5     ฤดูหนาวมาถึงแล้ว ลมหนาวลอดมาเข้าหน้าต่าง เธอนั่งพิงหน้าต่าง จ้องมองดูที่สวน มองดูยอดต้นไม้ไหวไปตามแรงลม ดอกคริสต์มาสบานแล้ว สีแดงของมันช่างทำให้จิตใจคนว้าวุ่นใจแท้ๆเชียว---     วันนั้นเธอเป็นหวัด เธอตื่นมาในตอนเช้ารู้สึกเบื่อหน่ายอย่างบอกไม่ถูก ไม่อยากคิดทำอะไรทั้งนั้น เมื่อเธอถอนหายใจกระจกหน้าต่างกลายเป็นไอ  เธอใช้นิ้วเขียนรูปไปเรื่อยๆ เดาไม่ถูกว่าเธอกำลังวาดอะไร ดูคล้ายกับรูปสี่เหลี่ยมที่ยังไม่สมบูรณ์ มองดูคล้ายเส้นขนานสองเส้นที่ไม่อาจบรรจบกันได้ --- เหมือนเธอกับเสิ่นเหลือเกิน---เธอตกใจกับความรู้สึกนี้ รีบขีดเส้นปิดกรอบสี่เหลี่ยมนั่นซะ! ใครว่ามันเป็นเส้นขนาน เราสองคนไม่ได้เป็นอย่างนั้นสักหน่อย เธอได้แต่ก้มหน้าลงกับหน้าต่าง ไม่อยากจะคิดอะไรต่อไปอีกเลย จริงสินะ หลายเดือนแล้วที่เขาไม่เขียนจดหมายมาหาเธอแม้แต่ฉบับเดียว ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขายังไม่ได้เริ่มต้นก็จะจบลงแล้วหรือ? ยังหรอกมันจะไม่จบลงเช่นนั้นหรอก เธอเข้าใจดีระหว่างเขาและเธอมีสัญญาใจต่อกัน  เธอรู้ดีว่าคนเราก็ต้องมีอารมณ์และความคิดที่ไม่ต้องการคำตอบ .ความรู้สึกที่มั่นคงจนอยากเก็บไว้ เชื่อว่าที่สุดแล้วมันก็จะยังอยู่กับเราตลอดไป----นึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็รู้สึกปวดร้าวทุกครั้ง ไม่ว่าผลที่ได้จะลงเอยแบบใดหรือจะคล้ายกับรสชาติแบบองุ่นเปรี้ยวก็ตาม  อย่างน้อยเธอก็ตั้งความหวังไว้ว่า จะมีผู้ชายดีๆสักคนที่สามารถให้ความอบอุ่น ที่พักพิงแก่เธอ ทำให้เธอเจอแต่ความสุข และความทุกข์ทั้งหลายก็จะหายไป----เสิ่นก็เป็นเพื่อนเธอคนหนึ่ง แต่นึกไม่ถึงว่าเธอกลับดื้อรั้นในทิฐิของตัวเองไว้ใจเขาจนได้--- จากคุณ : ZhangHuili (zhanghuili) - [ 17 ม.ค. 49 16:25:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 6     เธอปฎิเสธความเห็นใจจากบรรดาเพื่อนสนิทของเธอ แต่กลับไปชวนเพื่อนกลุ่มอื่นแทน ไปช๊อปปิ้งซื้อของ ดูหนังบ้าง แทบไม่อยากกลับบ้าน บางครั้งก็ได้เจอกับอาเถาบ้างแต่ความรู้สึกก็ไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงปิดกั้นตัวเองจากความรู้สึกดีๆเหล่านั้น ได้แต่จมอยู่กับความรู้สึกทรมานที่มันผ่านไปทุกเมื่อเชื่อวันอย่างช้าๆ     เธอเพียงอยากจะเข้าไปใกล้ๆหน้าต่างพ่นลมหายใจออกมา ถึงอย่างนั้นแล้วก็ยังไม่อยากจะทำอะไรเลย นอกจากอุ้มลูกแมวน้อยอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์   บางทีฉันอาจจะโง่มากที่เอาแต่รอจดหมาย รอแล้วรอเล่า เธอเองก็รู้ดีแก่ใจแต่ยังหลอกตัวเองเรื่อยมา “เราสองคนน่าจะเป็นของกันและกัน !”  คิดถึงเสิ่น เขาไม่ได้มีอะไรที่โดดเด่นสะดุดตาเลยแม้แต่น้อย แต่กลับมีอุปนิสัยส่วนตัวเขาบางอย่างที่ดีมาก ---ก็ไม่ทำไมหรอก ในเมื่อเธอรักเขา รักเขา และ .จะดันทุรังรักเขาแบบนี้แหละ! จากคุณ : ZhangHuili (zhanghuili) - [ 17 ม.ค. 49 16:26:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 7     เธอลอบมองที่หน้าต่าง---เวลา 10.00 นาฬิกาตรงของทุกทุกวันจะเป็นเวลาที่บุรุษไปรษณีย์จะมาส่งจดหมาย และวันนี้ก็เช่นกันเธอได้รับการ์ดวันคริสต์มาสกองโตมาจากในและต่างประเทศ มีฉบับหนึ่งมาจากเผิง เขาเดินทางไปปารีสห่างจากเสิ่นแค่หนึ่งเดือน เธอเองก็รู้สึกไม่ดีเลย เพราะเผิงเขียนจดหมายมาหาเธอ แต่เธอเองกลับใช้แค่ไปรษณีย์บัตรตอบไปฉบับเดียวเท่านั้น  ตอนเขาอยู่ก็เป็นพี่ชายที่ดูแลเธอย่างดี ก่อนไปบุรุษไปรษณีย์กดกริ่งอีกครั้ง พร้อมยื่นจดหมายอีกฉบับหนึ่งมอบให้แก่เธอ เห็นเพียงเท่านี้เธอรีบวิ่งไปที่ห้องของเธอ ทิ้งจดหมายที่ได้รับมาทั้งหมด อยากจะอ่านจดหมายที่มาจากเสิ่นเร็วๆ มือถือมีดแกะจดหมายนั้นสั่นแทบบังคับไม่ได้เลย โอ้! นี่หรือคือสิ่งที่รอคอยมานาน เธอจ้องมองจดมายอยู่นานไม่มีความกล้าพอที่จะเปิดจดหมายออกมาอ่าน ในใจนั้นคิดว่าถ้าหากว่าเขาจะเขียนมาหาเธอก็น่าจะทำตั้งนานแล้วไม่ปล่อยให้เธอรอนานขนาดนี้ -----เมื่อเปิดอ่านเธอพบว่าเขาเขียนดินสอ   ลายมือหวัดๆเหมือนรีบร้อนเนื้อความนั้น     “ ซาน ผมไม่รู้ว่าเคยได้ยินประโยคเหล่านี้มาจากหนังเรื่องไหนนะเขาบอกว่า---ภายใต้การดำเนินชีวิตที่เร่งรีบเช่นทุกวันนี้ และในความธรรมดาของมันเราจะสามารถค้นพบความสุขที่แท้จริงได้กี่มากน้อย  เมื่อมองย้อนกลับไป คุณอาจจะพบว่ามันล่วงเลยมาจนครึ่งค่อนชีวิตแล้ว ผมไม่ได้หยุดคิดแค่นั้น มีผู้คนอีกมากมายที่ยังต้องการกำลังใจและการปลอบประโลม และก็จะมีคนอีกจำพวกหนึ่งที่ยังวุ่นวายมีภาระต่างๆมากดดันให้ต้องทำงานหาเลี้ยงชีพ การดำรงชีวิตอยู่มันไม่ง่ายเลย และมนุษย์เราก็ยังต้องตรากตรำทำงานเพื่อเลี้ยงชีพอยู่ทุกวันหรือไม่ก็อาจจะทั้งชีวิต หลายเดือนมานี้ ผมรู้สึกอึดอัดบอกไม่ถูกเมื่อลองมานั่งนึกย้อนกลับไป มันคล้ายกับตัดสินใจไม่ได้ที่ที่จะฝังรากหยั่งลึกของตัวเองไว้ที่ใด ..เมื่อนึกถึงความโอหังหยิ่งผยองซึ่งเรียกได้ว่าเป็นนิสัยประจำตัวของผมเลยก็ว่าได้ มาถึงตอนนี้มันแทบจะถูกลบล้างไปด้วยสภาพความเป็นจริงไปเกือบหมดแล้ว .ผมคิดมาตลอด อยากเขียนจดหมายถึงคุณ อยากบอกว่าบางทีไต้หวันก็คงเป็นได้แค่ความฝันของผมเท่านั้น ก็คงคล้ายกับคุณเมื่อสมัยยังเป็นเด็กเล็กๆ ที่มีเรือกระดาษ หรือใบไม้ที่ร่วงหล่น ล้วนแต่เป็นสิ่งสวยงามทั้งสิ้น ที่ผ่านมาผมไม่ได้ปฏิเสธความทรงจำและความจริงใจเหล่านั้นเลย ผมไม่ได้คิดว่าคุณเป็นแบบนั้นทั้งหมดรอก แต่ผมหมายถึงทุกอย่างมันได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว .ถึงอย่างไรผมก็ยังคิดถึงคุณเสมอนะ---”      เธออ่านจดหมายรอบแล้วรอบเล่า คงเป็นจริงแล้วล่ะเรื่องของเราสองคนจบลงแล้ว เธอบอกกับตัวเองด้วยอาการสงบ เธอรู้ว่าเสิ่นได้ก้าวข้ามไปยังโลกอีกใบหนึ่ง เขารับรู้ถึงความรู้สึกของเธอทั้งหมด สัญญาใจระหว่างเธอและเขามันไม่มีทางจะสานสัมพันธ์กันได้อีกแล้ว บางทีเธอก็อยากให้โอกาสแก่เขา ให้เขาได้ค้นพบตัวเอง เพราะตัวเธอเองก็ต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่ไม่ใช่เด็กสาวอีกต่อไป  เธอต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดอีกมากมายด้วยตัวเธอเอง คนที่มีความสุขอยู่แล้วนั้นก็อาจจะมีบางคนที่ไม่มีโอกาสได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเหล่านั้นเลยตราบชั่วชีวิตเลยก็ว่าได้---     เธอไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี  เธอหวนคิดไปว่าช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาเธอมองข้ามความจริงใจของเพื่อนทั้งหลายของเธอ..แต่จะมีใครรู้บ้างว่านั่นคือฉันอีกมุมมองหนึ่งเท่านั้น---เธอหัวเราะพลันน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม เธอบอกกับตัวเองว่า “ฉันหลุดพ้นแล้ว แม้จะมีความรักจากชายหนุ่มมาเคาะถึงหน้าประตูก็ตาม”     เธอรู้ว่าเสิ่นไม่ได้ใช้ถ้อยคำอะไรที่ทำร้ายเธอเลยแม้แต่น้อย  หลังจากเขียนจดหมายฉบับนี้จบลงเขาก็คงจะรู้แล้วว่าเรื่องราวระหว่างเขาและเธอคงต้องปิดฉากลงเสียที คล้ายกับคู่รักที่โดนคลื่นมากระทบ เขาและเธอคงไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว เธอปวดใจพร้อมกับหลับตาลง มองเห็นเธอและเขาอยู่ในอีกโลกใบหนึ่ง โลกที่มีแสงสาดส่องมากระทบผิวแม่น้ำ มองเห็นเขาและเธออยู่ในอ้อมกอดกันและกัน---- “แต่ตอนนี้คุณมีเรือแล้ว   ทำไมคุณไม่ลองที่จะส่งเรือบดลำเล็กนั่นมารับฉัน?” เธอรำพึงรำพันกับตัวเองเบาเบา รู้ดีว่าจะไม่มีวันตอบจดหมายของเสิ่นเด็ดขาด จริงๆแล้วเสิ่นมีเรือ แต่สำหรับฉันมันเหลือไว้แค่เพียงวันคืนที่เฝ้ารอคอยเท่านั้นเอง-- -     เธอนั่งนิ่งอยู่ที่หน้าต่างแสงแดดสาดส่องเข้ามา โอบล้อมเธอไว้ความรู้สึกปวดร้าว เธอรำพึงรำพันกับตัวเองว่า “บางทีพรุ่งรี้ฉันต้องมีมุมมองต่อโลกใบนี้เสียใหม่แล้วกระมัง ..” จากคุณ : ZhangHuili (zhanghuili) - [ 17 ม.ค. 49 16:27:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เพิ่งหัดแปลค่ะ นี่เป็นตอนที่สามแล้ว ขอคอมเม้นท์แนะนำติชมด้วยนะคะ ^^ จากคุณ : ZhangHuili (zhanghuili) - [ 17 ม.ค. 49 16:30:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วมันสะดุดไปบ้างน่ะค่ะ จากคุณ : scottie - [ 18 ม.ค. 49 09:38:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณคุณ scottie มากค่ะที่สละเวลามาอ่าน คอมเม้นท็มาเยอะๆค่ะ จะได้มุมมองใหม่ๆ ^^ จากคุณ : ZhangHUili (zhanghuili) - [ 18 ม.ค. 49 14:06:48 ]