PANTIP.COM : W4032274 บันทึกลับ..เบื้องหลังนักศึกษาแพทย์ (เด็กน้อยคนหนึ่งเขาฝากให้เกดช่วยโพสต์ให้อะค่ะ ลองอ่านดูแล้วกันนะคะ) [ความเรียง]

ความคิดเห็นที่ 1

บันทึกลับ..เบื้องหลังนักศึกษาแพทย์

ช่วงนี้เกิดเบื่อๆ เซ็งๆชีวิต ก็เลยลุกขึ้นมาเขียนบันทึกระบายความบ้าซะอย่างงั้น พอเขียนเสร็จก็เกิดอาการกลัว ไม่กล้าเอามาโพสต์ เลยฝากพี่เกดมาโพสให้ _/I\_ ขอบคุณมากๆคร้าบบบบบบ

ใครเคยคิดบ้างมั้ยว่าก่อนที่เด็กคนหนึ่งเขาสอบติดหมอกันเนี่ย เบื้องหลังมีอะไรในกอไผ่รึเปล่า เรื่องน่าจะเริ่มต้นตั้งแต่สมัยตอนเรียนที่โรงเรียนแล้ว ปกติใครๆคงคิดกันสินะว่าเด็กเก่งนี่ต้องชอบนั่งอยู่หน้าห้องแน่ๆ แต่ช้าแต่ ท่านกำลังเข้าใจผิดมหันต์ทีเดียว มีเด็กคนหนึ่งที่จัดว่าเรียนเก่งรึเปล่าไม่รู้ แค่ปกติเวลาสอบเขาแค่สอบได้ 4 เกือบทุกวิชาเท่านั้นเอง ส่วนตัวที่ไม่ได้เนี่ย ก็ประมาณวิชาศิลปะ พละ ดนตรี ซึ่งเกรดที่ได้ประจำก็คือ 1 (ใช่แล้ว 1 อย่าคิดว่าพิมพ์ผิด)

แต่เด็กคนนี้ไม่ชอบนั่งหน้าห้องอย่างแรง (ผิดวิสัยเด็กเรียนทั่วไป ก็ใครบอกหล่ะว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กเรียน) แต่เด็กคนนี้กลับชอบนั่งหลังห้อง ตรงบริเวณที่เด็กเกชอบนั่งกันนั่นแหล่ะ เพราะอะไรนั่นหรอ ก็เพราะว่าเวลาครูสอนจะได้หลับกันอย่างไม่น่าเกลียดยังไงหล่ะ (เคยถึงขนาดพกหมอนไปโรงเรียนมาแล้วด้วย)

เคยสงสัยบ้างมั้ยว่าเด็กเพี้ยนคนนี้เขาเรียนกันยังไง เวลาที่ครูสอน เด็กเพี้ยนคนนี้ไม่เคยฟังเลย เพราะรู้สึกว่าสิ่งที่ครูสอนทำไมถึงไปได้เชื่องช้าอย่างงี้ ก็เลยเอาแบบฝึกหัดที่เขาให้ทำกันทั้งเทอมมาทำเล่น ฆ่าเวลาขณะที่ครูกำลังสอน อย่างเช่นแบบฝึกหัดเลขเนี่ย เด็กคนนี้ใช้เวลาแค่ 1 อาทิตย์ (ในชั่วโมงที่ครูสอนนั่นแหล่ะ) นั่งทำคนเดียวไปเงียบๆจนเสร็จใน 1 อาทิตย์ ก็เลยกลายเป็นว่าชั่วโมงเลขว่างไป เพราะแบบฝึกหัด 1 เทอมดันทำเสร็จไปแล้ว ไม่มีอะไรจะทำ เด็กคนนี้ก็เลยหันมาเอาดีด้านการนอนแทน โดยพกอุปกรณ์การนอนจำพวกหมอนที่พกมาจากบ้านเตรียมพร้อมเลยทีเดียว

หลังจากนอนจนอิ่ม เด็กเพี้ยนคนนี้ก็เลยไปห้องสมุด (เริ่มเหมือนเด็กเรียนทั่วไปขึ้นมาแล้ว) สิ่งที่หยิบยืมมาจากห้องสมุดนั้นไม่ใช่แบบฝึกหัดเพิ่มเติมหรอก แต่มันคือนิยายและนิทานไทยพื้นบ้าน (เพื่อนๆในห้องไม่มีใครรู้เลยว่าห้องสมุดมีของแบบนี้ด้วย) แล้วหลังจากนั้น ชั่วโมงที่เคยว่างในวิชาเลขของเด็กเพี้ยนก็คือเอาเวลามานั่งอ่านนิยายเล่นซะอย่างงั้น

พอโตขึ้นมาหน่อย ถึงตอนม.ปลายสักที ใครๆก็คงมีอาชีพหรือคณะที่อยากเรียนไว้ในใจ แต่เด็กคนนี้ไม่เคยมีคณะอะไรในใจเลย (ก็บอกแล้วว่าเป็นเด็กเพี้ยน) ตอนนั้นอยู่ม.6 จำได้ว่ามีการสอบโควต้าของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เด็กคนนี้เห็นเพื่อนๆสมัครสอบกัน ก็เลยอยากเสียตังค์ไปสมัครสอบกับเขาบ้าง โดยดอดไปสมัครเงียบๆไม่ให้คนที่บ้านรู้ ตอนนั้นเลือกคณะรัฐศาสตร์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ไว้เพราะคิดว่าเป็นท่านทูตนี่คงโก้มากๆ (คิดสั้นจริงๆ) แต่พอวันสอบกลับไม่ได้ไปสอบหรอก เพราะคนที่บ้านรู้ เขาก็เลยไม่ให้ไปสอบ สงสัยกลัวสอบติด แต่ว่าตอนนั้นไม่ได้อยากเรียนรัฐศาสตร์เท่าไหร่ แค่สมัครสอบตามเพื่อนไปอย่างนั้น ก็เลยเชื่อฟังที่บ้านไม่ไปสอบก็ได้ (เป็นเด็กดีนะเนี่ย)

พอผลสอบประกาศปรากฏว่ามีเพื่อนๆหลายคนสอบติดกัน บอกตรงๆว่ารู้สึกอิจฉาอยู่มิใช่น้อย เพราะว่าคนที่สอบติดเนี่ยไม่ต้องอ่านหนังสือเตรียมเอนทรานซ์กันแล้ว (ตอนนั้นเอนทรานซ์ 2 ครั้ง) พวกคนที่สอบติดมาโรงเรียนเพียงแค่สูดอากาศเท่านั้น มาหาออกซิเจนที่โรงเรียนสูดกับนอนกลางวันแค่นั้นจริงๆ! ตอนนั้นรู้สึกอิจฉาเหมือนกันนะ คิดอยู่เหมือนกันว่าดีจัง ไม่ต้องมาเครียดกับการสอบเอนทรานซ์อีก (เด็กเพี้ยนนี่เคยเครียดด้วยเหรอเนี่ย)

ปกติก็ไม่เคยคิดหรอกว่าอยากจะมาเรียนหมอ เพราะเป็นคนที่ชอบวิชาสังคมมากๆ ชอบฟังครูเล่าเรื่อง (เป็นวิชาเดียวที่ไม่เคยหลับ ว่างั้นเถอะ) แต่ก็ชอบวิชาเลขกับฟิสิกส์ด้วย (เป็นคนชอบวิชาคำนวณมาตั้งแต่เด็กแล้ว) เพราะฉะนั้นตอนที่เอนทรานซ์ตอนแรกก็เลยคิดไว้ว่า เราคงเหมาะกับวิศวะมากกว่ามั้ง แต่แล้วความคิดนี้ก็ถูกเบรกด้วยคุณแม่ทูนหัว (ยกไว้เหนือหัวเลย) แม่อยากให้เด็กคนนี้เรียนหมอมากกว่า อาจมาจากค่านิยมในสังคมด้วยมั้งที่เด็กเรียนเก่งต้องเรียนหมอ และเพื่อนหลายๆคนก็จะเข้าหมอเหมือนกัน ก็เลยรู้สึกเหมือนกับว่า ตามใจแม่ก็ได้ เพราะวิศวะก็ไม่ได้อยากเรียนอะไร

ตอนนั้นหัวค่อนข้างว่างเปล่าเลยทีเดียว ประมาณว่าใครเอาอะไรว่าใส่ก็รับหมด ก็เลยเลือกหมอไปแบบเบลอๆ เรียกหมอไป 4 อันดับเลย เพื่อนบางคนก็บอกว่า ไม่กลัวไม่ติดหรอ บอกตรงๆเลยว่าตอนนั้นไม่กลัวไม่ติดหรอก เพราะคะแนนตัวเองค่อนข้างสูงเหมือนกัน ตอนนั้นกลัวอย่างเดียวคือไปติดหมอต่างจังหวัดมากกว่าเพราะไม่เคยห่างบ้านมาก่อน ด้วยความบ้าไปอย่างนั้นก็เลยเลือกหมอในกรุงเทพมันทั้ง 4 อันดับ (สมควรแล้วที่เพื่อนว่า มันบ้า) และแล้วด้วยโชคช่วยหรือทำบุญมาดีก็ไม่รู้ เด็กเพี้ยนคนนี้เลยได้มีโอกาสมาใช้ชีวิตนักศึกษาแพทย์ในกรุงเทพ ด้วยคณะอันดับ 1 ที่เลือกไว้

ตอนแรกที่เรียนคณะนี้ก็รู้แล้วหล่ะว่ากรรมมีจริง เคยมีใครคิดกันบ้างมั้ยว่า เราเอนท์เราอ่านหนังสือกันเกือบตายเพื่ออะไร คนส่วนใหญ่บอกว่าลำบากวันนี้เพื่อสบายในวันหน้า แต่ในความคิดของเด็กเพี้ยนคนนี้ มันกลับกลายเป็นว่า ลำบากในวันนี้เพื่อลำบากยิ่งกว่าในวันหน้า ก็เพราะว่าตอนเรียนหมอนี่มันหนักสุดๆเลยน่ะสิ เคยคิดเหมือนกันว่าอยากซิ่วดีมั้ย ทำไมชีวิตนักศึกษาแพทย์ถึงได้ลำบาก เรียนหนักขนาดนี้ เพื่อนๆคณะอื่นนัดไปเที่ยวก็ไม่เคยได้ไป (อยากไปใจจะขาด) ต้องมาเรียนจนเย็น กลับบ้านยังต้องอ่านหนังสืออีก เหนื่อยสุดๆ เวลามีหยุดกีฬามหาลัยก็ไม่เคยได้หยุด แต่ว่าพอคิดว่าจะซิ่วก็ไม่รู้ว่าจะไปเรียนอะไรดี ก็เลยเรียนต่อไป

แต่มาตอนนี้กลับรู้สึกว่าคณะนี้ที่แม่เลือกให้ท่านคงคิดถูกแล้วหล่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร ทั้งๆที่เรียนก็หนัก เหนื่อยก็เหนื่อย แต่คงมีอะไรสักอย่างแน่ๆที่ดึงดูดเด็กคนนี้ให้รู้สึกชอบวิชาชีพนี้ขึ้นมา โดยเฉพาะเวลาไปเดินในโรงพยาบาล เห็นคนไข้ รู้สึกสงสารจับใจ ความรู้สึกอยากช่วยเหลือ อยากเป็นหมอที่ดีที่สามารถช่วยคนไข้ได้ก็บังเกิดขึ้นมาซะอย่างงั้น เพราะฉะนั้นท่ามกลางกระแสสังคมที่กำลังโจมตีวิชาชีพแพทย์อยู่ในขณะนี้ ขออย่าได้เกิดขึ้นในถนน สายนี้เลย ขอให้เข้าใจไว้ด้วยเถิดว่า การที่คนๆหนึ่งจะมาเป็นหมอ บางครั้งก็มาจากโชคชะตา และหมอคนไหนๆก็ไม่อยากทำร้ายคนไข้ของตัวเองหรอก หมอทุกคนอยากให้คนไข้หายป่วยด้วยกันทั้งนั้น

ขอบคุณทุกคนที่อุตส่าห์อ่านมาจนจบบรรทัดนี้ แล้วหากว่าใครรู้สึกว่าคุ้นๆกับเจ้าของบันทึกลับนี้แล้วอยากทายล่ะก็ อย่าเลยดีกว่า เราไม่มีบ้าน รถ หรือทองให้ชิงโชค ไม่ต้องส่ง SMS มาทายหรอกนะจ๊ะ ^o^

....
ปล. ใครจะเม้นต์อะไรก็เชิญตามสะดวกเลยนะคะ เจ้าตัวเขาบอกจะฝากเกดมาตอบเม้นต์ให้ที่หลัง อิอิ

จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 17 ม.ค. 49 23:11:16 ]