a journey : การเดินทาง

ที่สุดของสายน้ำและที่สุดของฟ้า ที่ที่ฉันไฝ่ฝัน อยากจะไปไห้ถึง แต่ดูเหมือนมันช่างยากเย็นซะเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่ได้ฝันไกลถึงขนาดที่จะไขว่คว้าหาดวงดาวไว้มาครอบครอง แต่ทำไมการเดินทางของฉันถึงไปไม่ถึงเส้นสุดขอบฟ้านั่นเสียทีนะ

การเดินทาง ไม่ใช่ยากแค่เพียงการหาหนทางที่จะไปให้ถึง แต่มันเริ่มยากตั้งแต่การเริ่มต้น ใครที่ค้นพบตัวเอง นั่นคือการเริ่มต้นที่ดี และดูเหมือนที่จะรู้ถึงจุดหมายปลายทาง ใครที่ค้นไม่พบแม้กระทั่งจุดเริ่มต้น มันช่างน่าสงสารและสมเพช ด้วยเสียดายเวลาของการเกิดมาเป็นคน คน คงหมายถึงการ กวน วกวน ก็คงหมายถึงต้องไขว่คว้า หาตัวเอง และเมื่อค้นพบตัวเอง ก็จะเห็นเส้นทางของตัวเอง ก็เท่ากับว่าถึงจุดหมายปลายทางไปกว่าครื่ง แล้วใครล่ะจะโชคดีได้ทุกคนไป

แล้วฉัน หรือ คุณล่ะ ตกอยู่ในประเภทใหน น่ายินดี น่าส่งสาร หรือ น่าสมเพช

การค้นหา ความฝัน หรือ ตัวตนของตัวเองจริงๆ ใครก็ตอบแทนกันไม่ได้ นอกจากตัวเอง ฟังเสียงหัวใจของตนเอง และจะได้ยินมันด้วยตัวเอง ซึ่งใครก็ไม่สามาราถทำหน้าที่นี้แทนได้

การเดินทางไปให้ถึงจุดหมายของความฝัน จึงเป็นเรื่องที่ไม่ง่าย ทุกคนมีอุปสรรค ต่างกรรม ต่างวาระ ต่างโอกาส รสชาติแห่งการไขว่คว้าไปให้ถึงดวงดาวนั้น ไม่สามารถไปด้วยเส้นทางเส้นเดียวกันได้ คนที่ไปถึงดวงดาวนั้นแล้ว ใช่ว่าหนทางจะเรียบง่าย ให้คนอื่นตามเส้นทางเดินเดิมนั้นมันไม่ใช่เลย ทางของใครก็ของมัน ลำบากยากเย็น หรือจะสบายโรยด้วยกลีบกุหลาบ สีสดสวยแค่ใหน ก็แล้วแต่บุญแต่กรรม ตามความอดทน และความพยายามของแต่ละบุคคลไป

การเดินทาง คือการไขว่คว้า การไขว่คว้าอยู่คู่กับมนุษยชาติตลอดเวลา ความอยาก เป็นสิ่งที่ทุกคนมี ไม่งั้นคงไม่เกิดมาเป็น คน อยากได้แค่นี้ ก็ไม่แค่นี้ ต้องอยากได้แค่นั้น แล้วก็แค่โน้น ไปเรื่อยๆ ดังนั้นการเดินทางจึงเป็นเรื่องที่ที่ต้องมีการเปลี่ยนเปลง ปรับเปลี่ยน เผชิญกับความยากลำบากขึ้นเรื่อยๆ เพราะความต้องการของเราเองที่มากขึ้นเป็นลำดับ โดยลืมนึกไปว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง มันเกิดขึ้นได้เพราะมันมีเหตุและผล และมีวงจรชีวิตที่ลำดับไว้ชัดเจน คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย แล้วคุณล่ะ คิดไม๊ว่าตอนนี้การเดินทางของคุณอยู่ในขั้นใหน คงไม่มีใครคิดหรอกนะ พรุ่งนี้ฉันจะ ตายแล้วนะ เอ แล้วฉัน จะอยู่ถึงพรุ่งนี้ไม๊เนี่ย

การเดินทาง บางครั้งก็หลงทางได้ การหลงระเริงกับชีวิต ทำให้ฉันลืม เวลา ตลอดเวลาทั้งๆ ที่ฉันดูเวลามันอยู่ทุกวัน ขณะนี้ฉันอยู่ในช่วงใดของขีวิตกันเหรอ การเดินทางของฉัน ดูจะไม่เคยคำนึงถึงวงจรความเป็นจริงของขีวิและแน่นอนต้องยกเว้นเรื่องการเกิด เพราะเกิดมานานมากนี่นา การแก่ การเจ็บ การตาย ไม่เคยมีอยู่ในหัวสมอง ไม่เคยมีการพร้อมที่จะเผชิญกับสถานะที่เป็นความจริง ซึ่งเป็นความจริงที่ใครก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ซะด้วยสิ แล้วจะไปกังวลกับมันทำไม

การเดินทาง เค๊าว่ากันว่า มันจะไร้ความหมายถ้าปราศจาก ความรัก และความหวัง จะเป็นดั่งว่าหรือไม่หนอ ฉันคงไม่สามารถตอบใครได้ เพราะฉันเองก็ไม่รู้ได้ เพราะการเดินทางของฉัน ดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด ฉันมีความรักไม๊ มีความหวังไม๊ ก็คงจะบอกได้แค่ว่า ความรักและความหวัง ตลอดเส้นทางที่เดินมา มีบ้าง ไร้บ้าง ก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติของคนทั่วๆ ไป ความหวัง บ้างครั้งก็ล้นเหลือ บางครั้งก็หดหายถึงกับติดลบ ก็คงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะบอกเล่า เพราะว่าทุกคนก็คงมีเช่นกัน หนักเบา ต่างกันไปตามยถากรรม ใครจะแก้ไข หาทางออกกันอย่างไร ก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่แล้วแต่ สติ ปัญญา กรรมเวรของใครก็ของใคร เอ ว่าแล้วก็กลับมาที่บุญกรรมอีกซะงั้น แล้วจะเกิดกันมาทำไมนักเนี่ย จะล้นโลกกันอยู่แล้ว วันๆ ในนรกเนี่ย จะมีคนใช้กรรมหมดเนี่ยซักกี่เปอร์เซนต์กันนะ ในขณะที่คนในโลกนุษย์มันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกวัน ถึงแม้ธรรมชาติ

จะลงโทษให้มนุษย์ตายเป็นเบือ ครั้งละมากๆ ทั้งที่เกิดจากภัยธรรมชาติบ้าง จากอุบัตเหตุบ้าง จากสงครามบ้าง จากโรคร้ายๆ ก็มาก และอื่นๆ อีก ก็ดูเหมือนก็ยังคงไม่มีสมดุลระหว่างนรกและสวรรค์เอาซะเลย

การเดินทาง บางคนคือการไปให้ถึง “เพื่อใครคนหนึ่ง” นั่นคือ การเดินทางคือการอยู่เพื่อใครซักคนที่เรารัก แล้วคุณล่ะ คุณมีคนนั้นไม๊ มีอยู่ประโยคหนึ่งที่ได้ยินแล้วประทับใจมาก จากคุณแม่คนใหม่ท่านนึง พูดว่า “ฉันตายไม่ได้แล้วตอนนี้” สั้นๆ เพียงเท่านี้ก็เพียงพอเหลือเกินสำหรับการเดินทางต่อของเธอว่าเส้นทางของเธอนั้นมีใครและมันสำคัญมากแค่ใหนที่จะต้องเดินทางต่อไปให้ถึง

การเดินทาง บางคนคือการไปให้ถึง “กับใครคนหนึ่ง” นั่นคือ การเดินทางคือการได้มีโอกาสได้อยู่กับใครซักคนตลอดการเดินทาง และเวลาที่ได้อยุ๋ด้วยกันคือสิ่งที่คุ้มค่า และมีความหมายกว่าจุดหมายปลายทางเสียอีก

แล้วคุณล่ะ คุณได้เริ่มต้นการเดินทางของคุณแล้วหรือยัง การเดินทางของคุณหมายถึงอะไร คุณได้เห็นจุดหมายปลายทางของคุณแล้วหรือไม่ คุณจะเดินทางไปกับใคร หรือคุณจะเดินทางไปเพื่อใคร คุณตอบตัวเอง ได้รึยัง?

ถ้ายัง ฟังเสียง หัวใจของคุณอีกสักครั้งสิ



(รบกวนเพื่อนๆ comment ด้วยค่า)