นิทาน[^_^]เรื่องที่  ๔  :  เจ้าหญิงใจร้ายกับเจ้าชายปิศาจ







           เมื่อไม่นานมานี้มีเจ้าหญิงองค์หนึ่ง  มีสิริโฉมงดงาม  แต่ใจร้ายมาก  เมื่ออายุครบพอที่จะมีคู่ครอง  พระราชา ซึ่งเป็นพระบิดาของเจ้าหญิง  ก็ติดประกาศ







บัดนี้เจ้าหญิงงามแห่งนคร  จะทรงเลือกคู่



ชายใดในโลกหล้า  ผู้คิดว่า  ตนมีค่าคู่ควรเจ้าหญิงและราชสมบัติ



จงมาพร้อมกัน  ในเช้าวันอังคารนี้



ลงพระนาม –ราชาผู้ครองพิภพ







เช้าวันอังคารมาถึง



           เจ้าชายจำนวนหนึ่งพันห้าร้อยพระองค์จากเมืองต่าง ๆ มาพร้อมกันที่ลานหน้าพระราชวังของพระราชา  ทุกองค์ต่างใจจดใจจ่อ  รอคอยการเสี่ยงพวงมาลัยเลือกคู่จากเจ้าหญิง







ในพระราชวัง



           พระราชากำลังใช้พระหัตถ์กุมพระเศียร  และรำพึงรำพันอยู่แต่ว่า “จะทำอย่างไรดีนี่ ๆ”    เนื่องจากเจ้าหญิงได้หายตัวไป    ในห้องบรรทมมีแต่ความว่างเปล่า   พระราชาก็ไม่รู้จะทำอย่างไร



           “เอาอย่างนี้สิเพคะ   ก็ให้เจ้าชายทั้งหลาย  ออกตามหาลูกหญิงของเรา  ถ้าใครหาพบและนำตัวกลับมาได้  ก็ยกลูกหญิงให้กับเจ้าชายองค์นั้น”  มเหสีทูล  เนื่องจากไม่สามารถทนฟังคำรำพันโง่ ๆ ของพระสวามีได้อีกต่อไป



           พระราชาตบพระเพลาดังผัวะ ดวงพระเนตรเป็นประกาย  “อะฮ้า !  ใช่ทีเดียวน้องหญิง  เจ้าคิดได้อย่างไรนี่  สมกับเป็นมเหสีของพี่ ราชินีของแคว้นจริง ๆ “  







“เจ้าหญิงต้องเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว



                                                                           จาก –เจ้าชายปิศาจ”







           พระราชาอ่านจดหมายที่ทิ้งไว้ในห้องบรรทมองเจ้าหญิง  ด้วยพระสุรเสียงอันดังท่ามกลางเหล่าเจ้าชายที่รอคอยการเลือกคู่มาตั้งแต่เช้า



“เจ้าชายท่านใดสามารถพาเจ้าหญิงกลับมาได้   จะได้อภิเษกสมรสกับเจ้าหญิง  และครองราชย์แทนเรา”  เสียงพระราชายังคงก้องไปทั่วบริเวณ  มีเสียงท้องร้องจ้อก ๆ ของเจ้าชายบางพระองค์ดังสลับกันไป  เนื่องจากเวลาใกล้เที่ยงแล้ว



           หลังจากเสวยพระกระยาหารเที่ยงเสร็จลง  เหล่าเจ้าทั้งหลายก็ออกเดินทางตามหาเจ้าหญิง  







           เหล่าเจ้าชายที่เหลืออยู่ต่างมุ่งหน้าไปยังปราสาทของเจ้าชายปิศาจ  ( ไม่ใช่ว่าเจ้าชายทุกพระองค์รู้จักทางไป และรู้จักปราสาทนั้นทั้งหมดหรอก  มีเพียงเจ้าชาย ๒ – ๓ พระองค์เท่านั้นที่รู้จัก   นอกนั้นก็เดินตาม ๆ กันไป )    เดินมาได้สักระยะหนึ่ง  ก็มองเห็นยอดปราสาทบนยอดเขาอยู่ลิบ  ๆ  เจ้าชายทุกพระองค์ต่างทรงเร่งฝีเท้าอย่างเต็มที่  ( บางพระองค์ที่ทรงขี่หลังทหารคนสนิทมาก็บอกให้ทหารรีบเร่งฝีเท้าเช่นกัน )







ณ ปราสาทของเจ้าชายปิศาจ



           เจ้าหญิงใจร้ายนั่งนิ่งอยู่บนเตียง  เนื่องจากทรงเหนื่อยและกำลังคิดอยู่ว่า  จะหาคำใดมาด่าเจ้าชายปิศาจต่อดี



           เจ้าชายปิศาจยืนอยู่ห่าง ๆ เพื่อรอว่าเมื่อไหร่เจ้าหญิงจะหิวสักที  เพราะอาหารที่เตรียมไว้ใกล้จะเย็นชืดหมดแล้ว  ( และเพื่อป้องกันน้ำลายเจ้าหญิงกระเด็นใส่ด้วย )



           “กินข้าวเสียก่อนสิ  เดี๋ยวจะเย็นจืดชืดเสียหมด”  เจ้าชายปิศาจตรัสด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน



           เจ้าหญิงยังคงนั่งนิ่ง



เจ้าชายปิศาจเดินออกจากห้องไป  ด้วยคิดว่า  เจ้าหญิงคงอายหากจะกินข้าวต่อหน้าชายที่ไม่คุ้นเคย







กลางดึก



           เจ้าชายปิศาจอาบน้ำแต่งตัว  ฉีดน้ำหอมกลิ่นที่คิดว่ารัญจวนใจที่สุด  เดินเข้ามาในห้องของเจ้าหญิง



           เจ้าหญิงหลับสนิท  แสงจันทร์สาดส่องต้องนวลเนื้อนวลงามยิ่งนัก



           เจ้าชายปิศาจบรรจงจูบริมฝีปากอวบอิ่มเรียวงามปานกระจับของเจ้าหญิง



เจ้าหญิงตกใจตื่นขึ้นมาทันที  และพร้อมกันนั้น  เจ้าชายปิศาจก็กลายร่างเป็น  “กบ”



           เจ้าหญิงแสยะยิ้มที่มุมปาก  พร้อมกับใช้สองมือช้อนเอาเจ้าชายกบขึ้นมา  และจุมพิตที่ปากของเจ้าชายกบ







ทันใด







เจ้าชายกบก็กลายร่างเป็น “ไส้เดือน”  ดิ้นกระแด่ว ๆ อยู่ในพระหัตถ์  เจ้าหญิงเก็บไส้เดือนไว้ในแก้วน้ำ







รุ่งเช้า  



           เจ้าหญิงเกี่ยวไส้เดือนกับเบ็ด  เดินไปตกปลาที่สระ  ไม่นานนักก็ได้ปลามาหนึ่งตัว  นางเอาปลาที่ตกได้มาเลี้ยงไว้ในโถแก้วอย่างดี







๒ วันต่อมา



           เจ้าหญิงจับปลาอกจากโถแก้ว  ทุบหัว  โรยเกลือ  แล้วนำไปย่างบนไฟอ่อน ๆ



กลิ่นของปลาเผาลอยออกไปนอกปราสาท  ลอยไป  ลอยไป  และลอยไป  จนกระทั่งถึงป่าเวทมนต์  ( ป่าเวทมนต์เป็นป่าที่เจ้าชายปิศาจเสกขึ้นนานแล้ว  เพื่อเป็นปราการขัดขวางมิให้ผู้ใดเข้ามาถึงตัวปราสาทได้ )  







ณ ป่าเวทมนต์



           เหล่าเจ้าชายทั้งหลายที่ออกตามหาเจ้าหญิง  ขณะนี้กำลังหลงทาง  และอ่อนระโหยโรยแรงอย่างยิ่ง  เนื่องจากไม่ได้กินอะไรมาสามวันแล้ว



           กลิ่นปลาเผาที่กำลังล่องลอยมาเรื่อย ๆ นั้น  ก็กระทบกับจมูกของเจ้าชายทั้งหลายทำให้น้ำลายสอขึ้นมาทันที  เหล่าเจ้าชายทั้งหลายต่างพากันรีบตามกลิ่นปลาเผาไป  







จนกระทั่งเข้าไปถึงปราสาท  



           เจ้าหญิงกำลังนั่งเผาปลาอยู่กลางห้อง



           เจ้าชายทั้งหลายไม่รอช้า  วิ่งกรูกันเข้าไป ณ ที่นั้นอย่างรวดเร็วที่สุด  จุดประสงค์เดียวกันของทุกคนคือ  เพื่อให้ถึงปลาเผาก่อนคนอื่น







           ปลาเผาถูกเจ้าชายทั้งหลายกระชากยื้อแย่งจนกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยกระจุยกระจายออกไป  ตกลงบนพื้นบ้าง  ติดอยู่ตามหัวบ้าง  ติดอยู่ตามตัวบ้าง  ตามมือบ้าง  







เหล่าเจ้าชายเก็บเศษเนื้อปลาเหล่านั้นมาเสวยอย่างเอร็ดอร่อย  จากนั้นก็หลับไปด้วยความอ่อนแรง ( รวมทั้งทหารคนสนิทของเจ้าชายบางพระองค์ )







“พวกเจ้าทั้งหลายจงฟัง”  เสียงแหบพร่าแต่ดังไปทั่วบริเวณ  เป็นเสียงของเจ้าหญิงนั่นเอง  แต่บัดนี้ไม่เหลือรูปโฉมที่งดงามและเสียงอันไพเราะแล้ว     เจ้าชายทั้งหลายตั้งแต่เมื่อตื่นขึ้นมา  ก็ไม่เหลือคราบของเจ้าชาย  หากกลายเป็นตัวปิศาจน่าเกลียดน่ากลัว  ยืนเรียงแถวดุจดั่งทหารอยู่หน้าบัลลังก์ของเจ้าหญิง  



           ความจริงแล้วนางไม่ใช่เจ้าหญิง  แต่หากเป็นนางแม่มดใจร้าย  เมื่อตอนที่เจ้าหญิงตัวจริงประสูติออกมา  นางแอบเข้าไปในวัง  ฆ่าเจ้าหญิง  แล้วเข้าสิงสู่ในร่างของเจ้าหญิงแทน  ( เจ้าหญิงจึงได้เป็นเจ้าหญิงใจร้ายยังไงล่ะ )  



นางทราบมาว่า  ถ้าชายใดได้กินเนื้อที่มีพิษของเจ้าชายปิศาจซึมซาบอยู่  โดยนางเป็นคนปรุงแล้ว  ชายเหล่านั้นจะกลายเป็นปิศาจร้ายและอยู่ใต้อำนาจของนาง  นางจึงวางแผนการทั้งหมดขึ้น        เพื่ออะไรนะหรือ  นางอยากจะครอบครองโลกนะสิ







นางส่งปิศาจของนางไปทั่วทุกมุมโลก  เหล่าปิศาจจะไปสิงสู่ผู้คนทั้งหลาย  และคอยทำตามคำบงการของนาง  



นางชอบสงคราม  นางชอบตึก  นางไม่ชอบป่าไม้และลำธาร นางชอบล่าสัตว์ป่า  นางชอบขยะ  นางชอบความสกปรกโสโครก  นางชอบน้ำเน่า  นางชอบการมั่วสุม  นางชอบสารเสพติด  นางชอบการเสพกาม  นางชอบการเข่นฆ่า  นางชอบความมัวเมา  นางชอบความโกรธ  นางชอบการเกลียดชัง  นางชอบความโลภ นางชอบความเสียวสยอง  นางชอบความหน้าด้านไร้ยางอาย  นางชอบการทุจริต นางชอบความชั่วร้าย นางชอบเห็นคนตายอย่างไร้สติ  นางชอบ...







ขณะนี้นางกำลังสั่งการเหล่าปิศาจของนาง  และเหล่าปิศาจของนางก็กำลังทำงานอยู่







-จบ-







โดย  ทิวฟ้า  ทัดตะวัน







ติดตามนิทาน[^_^]เรื่องต่อไปได้ที่  http://www.tuephar.cjb.net  หรือ  http://www.student.chula.ac.th/~46361066