10



         ใบหน้าของเทพคันฉ่องยามหลับใหลนั้นดูอ่อนโยน บริสุทธิ์ สดใส ไร้ซึ่งวี่แววความโหดเหี้ยมทารุนหรือโฉดชั่ว ตรงกันข้าม ใบหน้าของเขากลับสะท้อนความลึกลับออกมา ทั้งความสุข สนุกสนาน ความรื่นเริงบันเทิงใจ และความเศร้าโศกเสียใจในบางครั้ง ล้วนอยู่ในตัวเขาทั้งหมด เปรียบได้กับกระจกเงาที่สะท้อนภาพของผู้ส่องกระนั้น
         " ดูเขาไม่มีวี่แววอันใดว่าจะนำความทุกข์มาให้เลย "
         เงือกน้อยกลอยใจกล่าวขึ้น
         " เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ "
         " หามิได้ท่าน "
         " เทพคันฉ่องผู้นี้หลุดออกมาจากคันฉ่องวิเศษที่อยู่ในโลกปัจจุบัน เขาเดินทางกลับมายังโลกอดีตกาลแห่งนี้เพื่อตามหาคันฉ่องวิเศษอีกบาน เพื่อใช้พลังจากมันนำพาตัวเขาและพรรคพวกอีกสี่คนกลับไป "
         " แล้วมันเกี่ยวข้ออะไรกับความทุกข์ที่เขานำมาละคะท่าน "
         " เกี่ยวสิ เพราะเขาและพรรคพวกได้เผยแพร่กิติศัพท์ความวิเศษของคันฉ่องบานนั้นให้ผู้คนได้ล่วงรู้โดยทั่ว ก่อให้เกิดกิเลสตัณหาและความละโมบอยากได้แพร่ระบาดไปในหมู่ผู้คนและปีศาจจนเกิดการแย่งชิงคันฉ่องวิเศษมาไว้ในครอบครอง "
         " เช่นนั้นข้ายิ่งคิดเห็นว่าเราควรที่จะช่วยเขาให้ได้พบคันฉ่องวิเศษนั่นโดยเร็ว เพื่อไม่ให้ความชั่วร้ายทั้งหลายแผ่ขยายมากไปกว่านี้ "
         " แล้วถ้าเขาไม่พบคันฉ่องวิเศษล่ะ "
         " ข้าจะช่วยเหลือพวกเขาเอง "
         " เอาอีกแล้วนะ เงือกน้อยกลอยใจเอ๋ย เจ้าเอ่ยปากจะช่วยเหลือมนุษย์โดยไม่คิดใคร่ครวญให้ถ้วนถี่อีกแล้ว ถ้าเจ้าถูกปีศาจจับไปอีก จะเป็นเช่นไร "
         เงือกน้อยกลอยใจยิ้มพลางกล่าวว่า
         " ก็คงต้องรบกวนท่านเทพอโณทัยอีกครา "
         เทพอโณทัยยิ้มกริ่ม
         " รู้สึกว่าเจ้าจะมั่นใจในตัวข้าจริงๆนะ ข้าขอบอกเจ้าว่าข้าอาจจะช่วยเหลือเจ้าอีกไม่ได้แล้ว "
         " ทำไมละคะท่าน ? "
         " เพราะข้ามีหน้าที่ต้องถ่ายทอดพลังจากดวงอาทิตย์มาสู่โลก ถ้าขาดหายไปแม้แต่วันเดียว เจ้าลองคิดดูสิว่าอะไรจะเกิดขึ้น เหล่าพืชพันธุ์ธรรมชาติและสิ่งมีชีวิตทั้งหลายจะต้องล้มตายลงจนหมดสิ้น "
         เทพคันฉ่องเริ่มขยับตัว ซึ่งเงือกน้อยกลอยใจก็กล่าวว่า
         " อ๊ะ... เขาเริ่มฟื้นแล้ว "
         " นั่นแหละร้ายนัก เป็นสัญญาณบอกถึงความทุกข์และความไม่สงบสุขที่กำลังจะอุบัติ "
         " แล้วข้าควรทำเช่นไรดี ขอท่านเทพอโณทัยโปรดชี้แนะ "
         " เห็นทีเจ้าคงต้องตัดสินใจด้วยตนเอง ข้าคงจะช่วยอะไรเจ้าไม่ได้อีกแล้ว "
         เทพอโณทัยกล่าวจบก็หายวับไป ตามด้วยประกายแสงสีทองอร่ามตาที่ส่องสว่างพร้อมๆกับละอองอนูสีเหลืองที่พรั่งพรูลงมาจากฟากฟ้าเบื้องบน
         เงือกน้อยกลอยใจเหลียวไปมองเทพคันฉ่องซึ่งค่อยๆลืมตาขึ้น เงือกน้อยกำลังครุ่นคิดและตัดสินใจว่าจะยังคงช่วยเหลือเขาต่อไปดีหรือไม่ ถ้าช่วยแล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับโลก และตัวเธอ แล้วถ้าไม่ช่วยล่ะ เขาจะเป็นเช่นไร เขาจะเดือดร้อนมากมายแค่ไหนกัน "
         " ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย ? "
         เทพคันฉ่องกล่าวขึ้น ซึ่งเงือกน้อยกลอยใจก็ตอบไปว่า
         " คุณอยู่บนหน้าผาริมทะเล "
         " แล้วพวกเพื่อนๆของฉันล่ะ ? "
         " คงอยู่กลางมหาสมุทรนั่น "
         เทพคันฉ่องลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังริมหน้าผา เขาทำทีท่าว่าจะใช้พลังเวทมนตร์ แต่ก็ต้องทรุดกายลง เงือกน้อยกลอยใจคลานเข้าไปหา ซึ่งเทพคันฉ่องก็พูดขึ้นว่า
         " ลูกแก้วยักษ์ของพ่อมดท๊อปเปอร์ทำให้พลังของฉันลดน้อยลง "
         " คุณมาทำอะไรในโลกอดีตนี่ ? "
         เงือกน้อยกลอยใจถามขึ้นทันใด เทพคันฉ่องหันมามองเธอด้วยความฉงน
         " เธอ.. เธอรู้ได้อย่างไรว่าฉันมาจากโลกอื่น "
         " ท่านเทพอโณทัยบอกฉัน "
         " ถ้าเช่นนั้นเธอคงรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว "
         " ยัง... ฉันยังต้องการรู้อีกว่าถ้าคุณไม่พบคันฉ่องวิเศษ จะเกิดอะไรขึ้น "
         " คนชั่วก็จะได้คันฉ่องวิเศษไปครอบครอง และใช้มันไปในทางที่มิชอบ นั่นหมายความว่าฉันก็จะกลายเป็นทาสรับใช้มันไปด้วย เมื่อถึงเวลานั้น โลกอดีตกาลทั้งหมดก็จะปั่นป่วนยิ่งนัก และอาจจะส่งผลกระทบกระเทือนถึงโลกอนาคตกาลไปด้วย เธอคิดว่ามันรุนแรงมากไหมล่ะ "
         เทพคันฉ่องกล่าวจบ เงือกน้อยกลอยใจครุ่นคิด
         " แต่ท่านเทพอโณทัยบอกว่าคุณจะนำความทุกข์มาให้ "
         เทพคันฉ่องหัวเราะเบาๆพลางยิ้ม
         " คงจะทุกข์มากกว่าที่เธอคิดแน่ ถ้าไม่รีบตามหาคันฉ่องบานนั้นให้พบ "
         เงือกน้อยกลอยใจเงียบไปครู่หนึ่งจึงกล่าวขึ้น
         " ตกลง ฉันจะช่วยพวกคุณ "
         " ขอบใจมาก "
         เทพคันฉ่องกล่าวจบ เงือนน้อยกลอยใจฉุดมือเขาแล้วกระโจนลงจากหน้าผาแห่งนั้นสู่ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไปพร้อมกันในทันที

- - - - - - - - -

         บนเรือรบของกษัตริย์โรบอมบ์ ซึ่งกำลังโลดแล่นโต้คลื่นลมอยู่กลางมหาสมุทรและกำลังเดินทางมุ่งสู่ทางใต้
         ดล สุกิจ จ้อย อุ้ม ถูกจับขังอยู่ในห้องใต้ท้องเรืออย่างทุกขเวทนา
         " ให้ตายเถอะ ! นี่ใครเป็นคนก่อนเรื่องวุ่นวายทั้งหมดขึ้นมาเนี่ย แทนที่ฉันจะได้อยู่บ้านดูทีวีให้สบายใจ ต้องมาหมกอยู่ในคุกเหม็นๆ อับๆ อย่างนี้ "
         จ้อยบ่นพึมพำไม่หยุดหย่อน
         " ก็อุ้มนั่นแหละ ตะโกนขึ้นมาได้จนเราสองคนตกใจเลยทำคันฉ่องนั่นแตก "
         สุกิจว่า
         " สุกิจ... นายจะมาโทษฉันได้ยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะนายสองคนสอดรู้สอดเห็นไม่เข้าเรื่อง ก็คงไม่เป็นเช่นนี้หรอก "
         อุ้มตวาดใส่
         " ใช่ ใช่ ใช่ ฉันเห็นด้วย "
         จ้อยว่าจบ สุกิจก็เบ้ปากใส่พลางกล่าว
         " เข้าข้างกันนี่หว่า "
         " ก็ไม่ต่างกันนักหรอก "
         จ้อยเชิดหน้าค้อนไปอีกทาง
         " พอทีเถอะ อย่าทะเลาะกันเลย เราผิดเองแหละที่ไปเปิดประตูไม้สักทองบานนั้นออกมา ไม่อย่างนั้นพวกเราก็คงไม่เข้าไปจนพบคันฉ่องบานนี้ "
         ดลกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าเศร้า จนคนอื่นๆรู้สึกเห็นใจ
         ทันใดกันนั้นเอง...
         พ่อมดท๊อปเปอร์ก็ปรากฏกายขึ้น ก่อนจะเนรมิตอาหารมากมายใส่จานวางเรียงรายไว้บนพื้นภายในห้องขังนั้น เหล่าคนทั้งสี่ต่างตะลึงลานเป็นที่ยิ่ง
         " ฮ่า... อาหาร น่ากินทั้งนั้นเลย "
         " กินเสียสิ... เมื่ออิ่มกันแล้วก็จงบอกที่ซ่อนคันฉ่องวิเศษนั่นมา "
         พ่อมดท๊อปเปอร์กล่าวจบ ดล สุกิจ อุ้ม รีบถอยห่างมาจากอาหารนั้น ในขณะที่จ้อยยังคงนั่งดูอยู่ด้วยความอยากกินเต็มที่จนอุ้มต้องฉุดให้ห่างมา อุ้มตวาดขึ้นว่า
         " พวกเราไม่รู้ว่าคันฉ่องนั่นอยู่ที่ไหน "
         " ถ้าเช่นนั้นก็อย่ากินมันเลย "
         พ่อมดท๊อปเปอร์ตวาดใส่ก่อนจะหมุนตัวกลับหายวับไปพร้อมๆกับอาหารเหล่านั้นด้วย จ้อยทำตาโตพลางตวาดก้องห้องขังว่า
         " อุ้ม... เธอทำให้ฉันอดกินเลย คนหิวจะตายอยู่แล้วนะ "
         จ้อยกล่าวจบ บังเกิดระเบิดควันพวยพุ่งขึ้นมาจากพื้นห้อง ครั้นเมื่อควันนั้นจางลงก็พลันปรากฏเป็นสำรับอาหารวางไว้มากมายกว่าเก่าจนเหล่าคนทั้งสี่ถึงกับตะลึงตาค้าง
         " โอ้โห !! ... อะไรกันเนี่ย ? "
         ในไม่ช้า เทพคันฉ่องก็ปรากฏกายขึ้นที่มุมหนึ่งของห้องแห่งนั้น เขาทรุดกายลงนั่งด้วยความอ่อนล้าราวกับว่าใช้พลังไปมาก
         " เทพคันฉ่อง !! "
         ทุกคนกล่าวขึ้นพร้อมกันพลางรีบขยับกายมาหาแล้วจึงกล่าวขึ้นว่า
         " เป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ เทพคันฉ่อง "
         " ฉันได้รับบาดเจ็บ จำเป็นจะต้องพักรักษาตัวสักระยะ ฉันเอาอาหารมาให้พวกเธอและจะมาบอกพวกเธอว่าให้ดูแลรักษาตัวให้ดีๆ คิดว่าช่วงเวลานี้กษัตริย์โรบอมบ์กับพ่อมดท๊อปเปอร์คงจะไม่กล้าทำอะไรพวกเธอ เพราะพวกเขากำลังต้องการให้พวกเธอตามหาคันฉ่องวิเศษบานนั้น ส่วนตอนนี้... ฉันต้องขอลาก่อน... "
         กล่าวจบ ร่างเทพคันฉ่องก็ค่อยๆเลือนลางและจางลงๆ แล้วหายวับไป
         " เทพคันฉ่อง !! "
         ทั้งสี่คนต่างร้องลั่น และเมื่อเทพคันฉ่องไปแล้ว อุ้มก็กล่าวขึ้น
         " แล้วทีนี้พวกเราจะทำไงน่ะ สุกิจ "
         " ก็คงต้องรอต่อไป จนกว่าจะถึงอาณาจักรสยาม "
         สุกิจกล่าวขึ้น แต่จ้อยกลับยิ้มกว้างพลางว่า
         " แต่ตอนนี้ ระหว่างรอ ฉันว่าเรามาหาอะไรกินกันก่อนเถอะนะ "
         จ้อยกล่าวจบ คนอื่นๆก็หันมามองเธอในทันใด...


จบตอนที่ 10 โปรดติดตามต่อตอนที่ 11