“วันนี้ลูกทำข้าวหกเยอะจัง” " คุณแม่แสนสวยแสดงความคิดเห็น หลังจากเหยียบ
กับระเบิดใต้โต๊ะทานข้าวไปหลายครั้ง
“ไม่ใช่นะแม่ วันนี้หนูไม่ได้ทำหก” ลูกชายรีบปฏิเสธเสียงดังฟังชัด
“นั่นมันหกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

เออ...จะไปต่ออย่างไรละทีนี้ คุณแม่แสนสวยเอ๋ย

“คิดถึงเจ้าโทนี่เนอะ ถ้ามันอยู่ รับรองไม่มีปัญหานี้แน่ๆ” ผมรำพึงรำพันก่อนเหตุ
การณ์จะบานปลาย
“เออเนอะ คิดถึงเจ้าโทนี่จัง” คุณลูกชายเริ่มคิดถึงความหลัง...อารมณ์เปลี่ยน
อย่างเกินความคาดหมาย....


มันนานมาแล้ว นานมากๆ นาน... ตั้งแต่เขาอยู่ชั้นอนุบาล

เราเคยคุยกันเรื่องสัตว์เลี้ยง ลูกชายเสนอให้เลี้ยงหมา โดยเฉพาะลูกหมา
“มันตัวเล็กๆน่ารักนะแม่” ลูกชายเข้าทางคุณแม่แสนสวย เพราะที่บ้านคุณแม่มี
คุณน้าๆเลี้ยงคุณสุนัขไว้หนึ่งตัว คุณลูกชายน่าจะเรียกพี่ได้เลยละเพราะตัวมันโต
มาก
“เดี๋ยวพอมันโต ใครจะคอยดูแลมันละลูก” คุณแม่เริ่มโน้มน้าว ไปคนละทาง
“แต่มันตัวนิดเดียว น่ารักนะแม่” คุณลูกชายคงไม่รู้ว่าหมาก็มีวันเติบโตได้ โดยไม่
จำเป็นต้องเสียเงินเรียนอนุบาล

จำได้ว่า เราพาคุณลูกชายไปดูงาน"การเลี้ยงลูกหมา"ทุกครั้งที่มีโอกาส เพื่อประกอบ
การตัดสินใจเลือกสัตว์เลี้ยงประจำบ้าน

การดูงานเริ่มที่บ้านคุณ "โอเค" (ชื่อหมานะครับไม่ใช่เชื่อเจ้าของบ้าน)
คุณโอเค เป็นลูกหมาที่มีความเกี่ยวพันและเกี่ยวข้องกับคุณลูกชายพอสมควร เหตุ
จากรุ่นพี่ที่ทำงานพาคุณโอเคเข้าบ้าน พร้อมๆกับที่เราก็พาคุณลูกชายเข้าบ้าน

ทั้งคู่จึงเติบโตขึ้นมาแบบหายใจรดต้นคอเลยทีเดียว

“พี่ตุ๊ พี่ตุ๊ ลูกผมพูดได้แล้วนะพี่” ผมเล่าให้ท่านพี่ฟังด้วยความตื่นเต้น ในวันที่พอ
จะฟังออกว่าคุณลูกชายเปล่งเสียงเรียก “แม่”
“ไอ้โอเคที่บ้านพี่ก็เห่าได้แล้วนะ เห่ามาตั้งนานแล้วด้วย” พี่ท่านเกทับอีกต่างหาก

เรายอมให้เกทับอยู่จนกระทั่ง ลูกชายเริ่มเข้าอนุบาล พี่ท่านจึงเริ่มเห็นความแตกต่าง
เพราะหาโรงเรียนอนุบาลให้คุณโอเค...ยากมาก

ทุกครั้งที่เจอกัน ระหว่างคุณลูกชายและคุณโอเค ทั้งคู่ดูมีฟอร์มมาก โดยเฉพาะคุณ
ลูกชายคนรักหมา...เดินตามหลังคุณแม่ตลอดเวลา


ถัดมา เราไปดูงานกันที่บ้านคุณหยอง

คุณหยองเติบโตมาทีหลังคุณลูกชายประมาณ 2-3 ปี เรียกได้ว่า...อาวุโสน้อยกว่า

คุณหยอง เป็นลูกหมาที่มีสัมมาคารวะมาก เมื่อไรที่ผู้อาวุโสกว่าเข้าบ้าน มันจะ..เลีย
..เลีย..เลียไปเรื่อยๆเป็นที่น่ารักน่าชัง ผมเริ่มเห็นแววลูกชายว่า น่าจะเอาดีทางการเต้น
รำ เมื่อได้เห็นการเต้นแร๊ปผสมรุมบ้า ชะชะช้า...ฮานอย หลบลิ้นเจ้าหยอง


ยังครับ ยังมีคุณสำลีอีกรายสำหรับการดูงาน แต่งานนี้ไม่ต้องไปดูไกล เพราะอยู่บ้าน
ติดกัน

คุณลูกชายและคุณสำลีจึงผูกพันกันเหมือนเพื่อนสนิท บางวันคุณสำลีก็มานอนเล่น
ที่หน้าบ้านเรา ประหนึ่งญาติผู้คุ้นเคย

ทุกวันเราก็จะได้กวาดขนคุณสำลีออกจากบ้านให้พอได้คิดถึงกัน บางวันเราก็จะมี
อุจจาระบ้าง ฉี่บ้าง (ของคุณสุนัขนะครับ) ปรากฏอยู่อย่างสวยงามบริเวณหน้าบ้าน
และลามไปถึงล้อรถ...โดยไม่มีผู้แสดงตนเป็นเจ้าของ

ผมแปลงวิกฤตเป็นโอกาส นำเสนอให้คุณลูกชายได้เข้าใจว่า ถึงเราไม่ได้เลี้ยงเอง
เราก็สามารถได้กลิ่นได้สัมผัส และได้อารมณ์ ไม่ต่างจากคนที่เลี้ยงเท่าไดนัก

คุณลูกชายดูจะซาบซึ้งที่เดียว หลังจากผมพาทำความสะอาดหน้าบ้านได้2-3ครั้ง



ปลา...ปลาเป็นเป้าหมายต่อไป

ผมจำที่มาของโอ่งบัวหน้าบ้านไม่ได้ จำได้แต่ว่า...ไม่ได้ชื้อ เมื่อมีโอ่ง จำเป็นต้องมี
ปลา ผมเสนอปลากระป๋อง...แต่ถูกคัดค้านอย่างรุนแรง จนเกือบถึงขั้นอดปลากระ
ป๋องประท้วง การถกเถียงยุติลงเพราะได้รับอนุเคราะห์พันธุ์ปลาหางนกยูงจากเจ้า
ของคุณสำลี

เราพบว่า ปลาหางนกยูงเหมาะสมอย่างยิ่งสำหรับตำแหน่งสัตว์เลี้ยงประจำบ้าน

แม้ว่าเราจะเลี้ยงมันโดยไม่ได้ให้อาหารสม่ำเสมอนัก ไม่ได้พูดคุย ไม่ได้อุ้มเล่น
รวมถึงไม่ค่อยได้ทำความสะอาดที่อยู่อาศัยให้มันสักเท่าใดนัก เรียกได้ว่าความตั้ง
ใจขาดตกบกพร่องโดยสุตจริตไปบ้าง แต่พวกมันก็เจริญเติบโต และขยายพันธุ์ได้

ไม่เสียชื่อว่าเป็นสัตว์เลี้ยงประจำบ้านระดับมือวาง

ปลาหางนกยูงเกือบจะได้เป็นสุดยอดสัตว์เลี้ยงประจำบ้านของเรา ถ้าไม่มี...
คุณโทนี่


คุณโทนี่อยู่กับเรามานานแล้วก่อนที่จะรู้จักคุ้นเคยกัน แต่ผมจำหน้าเขาไม่ค่อยได้
เนื่องจาก ญาติพี่น้องเพื่อนฝูงของคุณโทนี่ หน้าตาดูเหมือนกันจนอยากจะแยกแยะ
แต่คุณลูกชายจำหน้าเขา (หรืออาจจะเป็นเธอ...)ได้

“พ่อ ดูจิ้งจกตัวนั้นสิ มันออกมากินเศษขนมบนพื้นอีกแล้ว” แสดงว่าคุณลูกชาย
สังเกตหลายรอบแล้ว กว่าจะแนะนำให้ผมทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่

จากวันเป็นหลายวัน จากหลายวันเป็นสัปดาห์ จากหลายสัปดาห์เป็นเดือน จากหลาย....

จากที่ทำขนมหล่นบนพื้นโดยไม่ตั้งใจ กลายเป็นว่า ตั้งใจทำขนมหล่นไว้...ให้เพื่อน
คุณลูกชายให้เหตุผลที่ไม่ยอมกวาดพื้น (เป็นเหตุผลทีต้องสร้างความเข้าใจกันพอสมควร)


เศษขนมก่อให้เกิดสัมพันธ์ภาพอันยิ่งใหญ่

ทุกครั้งที่มีเศษขนมบนพื้นบริเวณใต้โซฟารับแขกตัวยาว เราจะได้พบจิ้งจกตัวหนึ่ง
คลานออกมาทานของว่างอย่างรวดเร็ว แล้วก็วิ่งหายไปใต้โซฟาตัวเดิม(คงรีบกลับ
ไปซดกาแฟร้อนๆ)

คุณลูกชายจำหน้าเพื่อนได้ถึงขั้นตั้งชื่ออย่างเป็นทางการว่า คุณโทนี่ แต่ผมพบว่า
จิ้งจกทุกตัวเป็นโทนี่ได้หมด ผมไม่สามารถหาความแตกต่างเพื่อแยกแยะประชากร
ของคุณโทนี่ทั้งหลายได้เลย ผมไม่เห็นจิ้งจกผิวดำ ผิวแดง ส่วนใหญ่จะนิยมทำสี
ผิวซีด..ซีดมากๆ ไม่เห็นจิ้งจกใส่แว่น ไม่เห็นจิ้งจกสายเดี่ยว....ไม่เห็นข้อแตกต่าง
แม้แต่น้อย

แต่คุณลูกชายยืนยันว่า จิ้งจกที่เขาคุยและทานอาหารด้วยกันคือ โทนี่ เป็นความ
สัมพันธ์ที่สมควรได้รับรางวัลโนเบล...สาขาสันติภาพ

ผมไม่รู้ว่า คุณโทนี่ จะเรียกคุณลูกชายผมว่าอะไร จิ้งจกจะเห็นความแตกต่างของ
คนแต่ละคนหรือไม่(หน้าตาที่ดูดีมากๆของเราทั้งคู่ อาจสร้างความสับสนแก่ประชา
กรจิ้งจกได้มากทีเดียว)

จิ้งจกจะเล่าเรื่องของเราแบบไหน ทำเป็นบันทึก “เรื่องของ...วิลลี่”(อาจจะเป็นชื่อคุณ
ลูกชายที่เรียกขานกันในหมู่คุณจิ้งจก) หรืออาจจะเป็นข่าวยามเช้าที่เล่ากันในสังคม
จิ้งจก


“อาหารโปรดของโทนี่คือทุเรียนนะพ่อ” คุณลูกชายแจ้งข่าวเมื่อถึงฤดูรถขายทุเรียนวิ่ง
ผ่านหน้าบ้าน

ฟังแล้วออกจะคลางแคลงใจมาก แต่ไม่สามารถคาดคั้นความจริงจากโทนี่ได้ จึงต้อง
เสียค่าทุเรียนเลี้ยงจิ้งจกจนคุณลูกชายและคุณแม่แสนสวย น้ำหนักขึ้นอย่างผิดสังเกต


จากวันเป็นหลายวัน จากหลายวันเป็นสัปดาห์ จากหลายสัปดาห์เป็นเดือน.....

เรื่องราวของคุณโทนี่เริ่มห่างหายไป เมื่อคุณลูกชายก้าวพ้นจากชั้นอนุบาลสู่การเป็นนัก
เรียนชั้นประถม โรงเรียนใหม่ คุณครูคนใหม่ เพื่อนใหม่ สังคมใหม่ๆ ลบเรื่องราว
คุณโทนี่ออกไป



“พ่อ เมื่อไรพ่อกับแม่จะแต่งงานกันเสียที หนูอยากเลี้ยงน้องแล้วนะ” โห...ถามยาก
มาก ลูกชายอาจจะเริ่มเหงา หรือไม่ก็เข้าใจอะไรผิดๆเกี่ยวกับวิธีการอันเป็นที่มาของ
ตัวเอง

คงถึงเวลาที่ผมต้องตั้งใจทำอะไรสักอย่างแล้วละ...

แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 49 22:17:45