ความคิดเห็นที่ 1 “คุกกี้อร่อยมากเลยครับ” ระเบียงบ้านที่แทบจะติดกันทำให้ไฟของหนุ่มโสดและหญิงสาวที่สามีไม่เหลียวแล สป๊ากกันโดยไม่ยากเย็น “ดีใจจังเลยค่ะที่อะตอมชอบ เดี๋ยวแพรจะทำมาให้ทานบ่อยๆนะคะ” แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยบาดตาหรือมีเสน่ห์ยั่วยวนอย่างหนัก แต่รอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งโลกยิ้มไปด้วย มันช่างเป็นอะไรที่ฝังแน่นอยู่ในใจจริงๆ “อูย อย่าดีกว่าฮะ แค่นี่ผมก็เกรงใจแพรมากอยู่แล้ว” “ไม่เห็นต้องเกรงใจกันเลยนี่คะ” แพรสบตาผมด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง(น่าจะใช่)  บางทีผมก็อยากจะคว้าเธอมากอดอย่างที่คนรักกันทั่วไปเขาทำกัน  แต่สำหรับผม คงทำอะไรไม่ได้นอกจากเป็นเพื่อนคุยคลายเหงาให้บ้างเวลาที่สามีของหล่อนไม่อยู่ .. ให้ตายเถอะ!!! มีใครเคยบอกรึเปล่าว่า เวลาที่เธอมองผมแบบที่กำลังทำอยู่ในตอนนี้ มันทำให้ร่างกายของชายอก2ศอกครึ่งร้อนวูบวาบไปหมด ช่วยหยุดเธอที หยุดเธอก่อนที่ผมจะเข้าไปหยุดด้วยตัวของผมเอง “อะเอ่อ วันนี้ แพรไม่เปิดวิทยุฟังเหรอฮะ เห็นทุกทีจะได้ยินเสียงเพลงตลอด “ ผมหัวเราะแห้งๆอีก2-3ที คงไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่ผมจะทำอะไรเลวร้ายกับเธออย่างที่ใจคิด นับว่าอำนาจฝ่ายดีของผมยังพอมีเหลืออยู่บ้างหลังจากที่มันกระเจิดกระเจิงไปตั้งแต่ได้พบกับแพรครั้งแรก “มันเจ๊งไปแล้วล่ะค่ะ สงสัยแพรคงจะใช้งานมันหนักไป” แม่สาวหน้ามนหัวเราะคิกๆ ดูเธอช่างแจ่มใสไม่เหมือนผู้หญิงที่สามีไม่เอาใจใส่เลยแม้แต่น้อย ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด เธอคงจะซ่อนความเศร้าเสียใจไว้ในรอยยิ้มนั่นเอง “ผมซ่อมได้นะฮะ” แม้ว่ามันจะเสี่ยวเกินรับ แต่มันก็เป็นความรู้สึกจริงๆที่ผมอยากจะบอกว่า ไม่ใช่แค่วิทยุที่ซ่อมได้ แต่ทุกความเจ็บซ้ำที่แพรได้รับจากเขาคนนั้น ผมคนนี้ยินดีและเต็มใจซ่อมให้เสมอ เพียงแค่แพรจะให้โอกาส ผมเดินตามร่างบางๆเข้าไปในบ้านของสาวเจ้า ซึ่งโครงสร้างหลักไม่ได้แตกต่างไปจากบ้านของผม หรือจะพูดให้ถูกกว่านั้น มันไม่ได้แตกต่างไปจากบ้านทุกหลังที่ตั้งอยู่ในโครงการแห่งนี้ นอกเสียจากการตกแต่งที่บ่งบอกถึงความละเอียดอ่อนของผู้เป็นเจ้าของเท่านั้น ถัดจากชั้นล่างของบ้าน แพรเดินนำผมไปเรื่อยจนถึงโถงบันได ซึ่งที่นั่นเองผมได้พบกับรูปถ่ายใบใหญ่ซึ่งสร้างความเสียหายให้กับหัวใจบางๆอย่างร้ายกาจ แพรกับสามีของเธอยืนกอดกันในรูปนั่น!!! สาบานได้ว่าตอนนี้ผมอยากจะยิงหัวผู้ชายคนนั้นทิ้งแล้วเข้าไปยืนเคียงข้างหล่อนแทน แต่มันก็เป็นได้แค่เพียงความคิด แวบนึงผมเริ่มรู้สึกว่าแพรกับสามีของเธอหน้าตาคล้ายกันอย่างบอกไม่ถูก หรือว่าผมเองจะเพี้ยนไปจนเห็นทุกสิ่งทุกอย่างเป็นหน้าของแพร “เชิญทางนี้ค่ะ” เสียงใสๆช่วยทำลายความฟุ้งซ่านของผม ก่อนที่มือเรียวจะเปิดประตูห้องให้กว้างออกและเดินนำเข้าไป  อูวว์แม่เจ้า นี่มันห้องนอนชัดๆ เธอให้ผมเข้ามาในนี้เธอต้องการอะไร รึว่า เธอคิดเหมือนที่ผมคิดอยู่ อ๊ะๆๆ ฮั่นแน่ ยาวนานราวกับแสนล้านปีที่ความต้องการของผมวนเวียนเข้ามาสะกิดต่อมในสมอง มันเหมือนภาพสโลโมชั่นที่ซูมไปจับที่เตียงขาวเบื้องหน้าอย่างเชื่องช้าและไหวหวั่น “อะตอมคะ?” ผมสะดุ้งตัวโยน ยิ้มให้เธอแบบแห้งๆ โถแม่คุณทูนหัว อยากจะจับมาตีก้นซะให้เข็ดโทษฐานที่ใสซื่อซะจนผมเองกลายเป็นไอ้หื่นกามที่คลั่งไคล้หล่อนแต่ฝ่ายเดียว “วิทยุอยู่ตรงมุมนั้นนะคะ เดี๋ยวแพรจะไปเอาน้ำมาให้ดื่ม” สิ้นเสียงของเธอ ผมก็ต้องสะบัดหัวอย่างแรง ไม่ได้การแน่ๆ บอกกับตัวเองก่อนที่จะรีบจัดแจงซ่อมเครื่องเล่นด้วยความว่องไวที่สุด สถานที่ล่อแหลมแบบนี้มันไม่เหมาะกับผมเลยสักนี๊ดเดียว “น้ำเย็นๆขนมอร่อยๆมาแล้วค่ะ” ผ่านไปสัก5นาทีร่างบางก็เดินกลับเข้ามาในห้อง วางแก้วและจานเล็กไว้บนโต๊ะด้านข้าง ก่อนที่จะย้ายกายขึ้นไปนั่งบนเตียงกว้าง ทันทีที่ได้เสียงยุบตัวของฟูกนุ่มผมก็สะดุ้งเฮือก แพรจะเข้ามาทำไม อยากจะบอกให้เธอออกไปไกลๆ ยิ่งไกลมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ไม่ได้รำคาญหรอกนะ แต่มือไม้มันพาลจะทำไอ้นู่นตกไอ้นี่ตกอยู่เรื่อย “อะตอมคะ” อย่าเรียก อย่ามองด้วยสายตาหวานเยิ้มอย่างนั้น ความอดทนที่เหลืออยู่เล็กน้อยหดสั้นเข้าไปอีก ทั้งๆที่ผมพยายามคิดว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนอน และผมกับเธอก็ไม่ได้อยู่กันเพียงลำพัง แต่ดูท่าแพรจะไม่เข้าใจ “อะตอมมีอะไรให้แพรช่วยรึเปล่าคะ” ทันทีที่ไออุ่นแตะตรงไหล่ มือของผมก็อ่อนยวบ น๊อตหลายตัวตกกระจายลงกับพื้น แพรรีบลงมาช่วยเก็บ “ครบรึยังคะ” “อ่า รู้สึกว่าจะหายไปตัวนึงนะฮะ” แม้จะรู้ว่าน๊อตคงไม่ได้อยู่ที่แก้มเป็นพวงสวย ตากลมใส หรือแม้กระทั่งริมฝีปากน่าจูบแต่ผมก็ไม่สามารถถอนสายตาออกไปมองที่อื่นได้ สาบานได้ว่าผม พยายามแล้ว “เจอแล้วค่ะ” แพรทอดตัวลงกับพื้นห้องก่อนที่จะเอื้อมเข้าไปหยิบของเจ้ากรรมที่ใต้เตียง แต่ดูท่าว่าคนตัวเล็กแขนเล็กจะคว้าไม่ถึง ด้วยความบริสุทธิ์ใจอย่างสุดซึ้งผมตัดสินใจที่จะช่วยเธอ และมันก็ทำให้ผมได้ประสานกับสายตาหวานๆของแพร ไออุ่นจากลมหายใจของหล่อนพัดหวิวอยู่ข้างใบหู ตอนนี้ดูท่าสมองของผมคงจะหยุดสั่งการไปแล้วเพราะไม่ว่าจะบังคับให้ร่างกายส่วนไหนขยับห่าง มันก็ไร้เรี่ยวแรงไปหมด กว่าที่ผมจะนึกออกว่า ควรหยิบน๊อตออกมาจากใต้เตียง มือนิ่มๆของแพรก็ถูกผมกุมไว้จนมิด สายตาของเราทั้งสองประสานกันและคราวนี้ไม่มีใครละวาง ผมรู้สึกได้ถึงใบหน้าของเธอที่เคลื่อนเข้ามาใกล้อย่างแช่มช้า จนในที่สุดนัยน์ตาใสก็ปิดพริ้มลง แก้มของเธอแดงก่ำเหมือนลูกตำลึงสุก เวลานี้คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการบรรจงจูบลงบนกลีบกุหลาบแสนหวาน และอะไรต่อมิอะไรก็คงดำเนินต่อไปด้วยท่วงทำนองแห่งความรู้สึกถ้าไม่มีเสียงทรงพลังดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน “แพร!” ไม่ใช่เธอคนเดียวที่สะดุ้งเฮือก ผมก็เช่นกัน “ภูมิกลับมาแล้วล่ะค่ะ อะตอมออกไปก่อนนะ เดี๋ยวภูมิมาเห็นเข้าจะไม่ดี” ท่าทางของแพรลุกลี้ลุกลน ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ จะไปดีได้อย่างไรถ้าสามีของเธอจับได้ว่าผมกำลังสวีทหวานแหววกับภรรยาของเขาในห้องนอนของเขาเองแม้ว่ามันจะเป็นเหตุบังเอิญก็เถอะ ด้วยความไวที่สุดเท่าที่ทำได้ รีบปีนหนีจากบ้านนั้นทางระเบียง ก่อนที่จะโยนตัวข้ามมาสู่เขตบ้านของตัวเอง ปลอดภัย แต่จะปลอดภัยอีกนานไหมในเมื่อใจของผมมันนอกคอกซะอย่างนี้ น่าจะคิดได้ว่าการตกลงมาจากระเบียงกับการแอบรักเมียคนอื่น อย่างไหนจะเจ็บกว่ากัน ปรกติผมมักจะหอบคอมพิวเตอร์เสียๆที่ลูกค้าส่งมาให้ซ่อมกลับมาทำที่บ้านมากกว่าอยู่ทำที่ร้าน เหตุผลก็แค่ผมอยากจะได้เห็นหน้าหวานๆของแพรบ่อยๆนั่นเอง แต่หลังจากวันนั้นผมก็กลับบ้านน้อยลง อยู่โยงที่ร้านรับซ่อมคอมพิวเตอร์ซึ่งเป็นหุ้นส่วนกับเพื่อนมากขึ้น แต่ไม่ว่าผมจะพยายามลดความสนใจในตัวเธอแค่ไหน ผมก็รู้ตัวเองดีว่าผมไม่มีทางตัดใจจากแพรได้ เที่ยงตรงของวันหนึ่ง ร้านอาหารค่อนข้างหรูใกล้ที่ทำงาน ในขณะที่ผมกำลังเริงสำราญอยู่กับอาหารมื้อใหญ่กับเพื่อนสนิท ความบันเทิงทั้งมวลก็ถูกทำให้ชะงักลง เมื่อชายร่างคุ้นตาเดินโอบสาวสวยปากแดงเข้ามาในร้าน ที่ผมมั่นใจมากก็คือชายคนนั้น ภูมิ แต่คนที่อยู่เคียงข้างหาใช่แพรภรรยาของเขาอย่างที่ควรเป็นไม่ ความโมโหก่อตัวขึ้นอย่างไร้สติ  อยากจะเข้าไปตั้นหน้าเจ้านั่นให้สาสมใจ แต่มันก็ไม่ใช่ที่ ความละอายเตือนให้หยุดคลุ้มคลั่ง ผมไม่มีสิทธิจะไปสั่งสอนใคร ในเมื่อตัวผมเองก็ไม่ใช่คนดีที่น่ายกย่อง โดยเฉพาะการที่ไปแอบรักผู้หญิงของเขา โป๊ะเช๊ะ ผมนึกอะไรแจ่มๆออกแล้ว อำนาจฝ่ายชั่วสั่งให้รีบบึ่งกลับบ้านพร้อมกับรูปหลักฐานในมือถือทันทีที่เสร็จอาหารมื้อนั้น บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสที่พระเจ้าส่งมาให้ กดออดที่หน้าบ้านของแพร ใจนึกอยากจะให้เธออกมาพบผมให้เร็วที่สุด เพื่อที่ผมจะได้เล่าเรื่องสามีของเธอให้เธอฟังทั้งหมด และอะไรล่ะครับที่จะเกิดต่อจากนั้น นอกจากการที่แพรจะได้เลิกกับนายนั่น และผมจะได้เข้าไปแทนที่อย่างเต็มภาคภูมิ แต่พอผมได้พบกับหล่อนแล้วจริงๆ รอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุขของผู้หญิงคนหนึ่งกลับเป็นสิ่งที่ผมอยากจะรักษาไว้มากกว่าสิ่งอื่นใดทั้งมวล สุดท้ายก็ตัดสินใจเก็บเรื่องราวที่ได้เห็นมาทั้งหมดไว้กับกับตัวถึงแม้ว่ามันจะทำให้ทรมานขนาดไหนก็ตาม บางทีสิ่งที่เราอยากให้เป็นอาจไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ หลังจากที่ผมระเห็จตัวออกไปค้างอ้างแรมที่ร้านด้วยหวังว่าจะช่วยทำให้ลืมแพรได้อยู่หลายอาทิตย์ในที่สุดก็พ่ายใจตัวเอง หอบสังขารไร้เรี่ยวแรงกลับมาอยู่ใกล้สาวเจ้าตามเคย ยิ่งนานวันความรู้สึกที่ผมมีให้เธอก็ยิ่งเปี่ยมล้นมากขึ้น จนบางครั้งผมรู้สึกไปว่าการคิดถึงแพรเป็นหนึ่งในปัจจัยของชีวิตที่ขาดไม่ได้ “รบกวนอะตอมอีกแล้ว แย่จังเลย” “ไม่เป็นหรอกฮะ เรื่องคอมฯ ผมก็ถนัดอยู่แล้วด้วย” ครั้งที่2แล้วที่ผมได้เข้าในบ้านของแพรในฐานะช่างซ่อม แต่ครั้งนี้ดีหน่อยที่เครื่องคอมไม่ได้อยู่ในห้องนอนเหมือนวิทยุในครั้งก่อน ไม่เช่นนั้นคราวนี้ผมอาจจะคุมสติไม่อยู่อีกก็เป็นได้ (หมายถึงสติในการซ่อมนะครับ) หลังจากที่คอมพิวเตอร์ได้รับการแก้ไขจนปรกติโดยช่างสุดหล่อคนนี้แล้ว แพรก็ชวนผมให้อยู่คุยเป็นเพื่อนเธอ ซึ่งไม่ว่าเธอจะชวนโดยมารยาทหรือเหตุผลประการใดก็ตาม ผมก็รีบรับคำโดยไม่ลังเลสิ่งใดเลย “อ่า ภูมิไม่อยู่เหรอครับ” ถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ “ค่ะ ภูมิเขาไปทำงาน” “แล้วทำไมแพรไม่หางานทำบ้างล่ะ อยู่กับบ้านเฉยๆอย่างนี้ไม่เหงาเหรอฮะ” “ก็เหงาบ้างน่ะค่ะ แต่ภูมิไม่ให้แพรทำ แพรเลยไม่รู้จะว่ายังไง” เจ้านั่นคงจะเป็นห่วงภรรยาของตัวนั่นแหละถึงไม่อยากให้ออกไปเจอลมเจอแดดข้างนอก ผมแอบสำรวจร่างเบาะบางที่ดูน่าทะนุถนอมด้วยความสุภาพอย่างเข้าใจหัวอกผู้เป็นสามีของหล่อน บางทีเท้าของเธออาจจะยังไม่เคยสัมผัสดินเลยด้วยซ้ำ “แต่งงานกันเร็วจังนะฮะ” “คะ?” อาจเป็นเพราะใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของเธอและสามีที่ทำให้พลั้งปากพูดออกไปอย่างนั้น และทันทีที่แพรทำหน้าแปลกใจผมก็รีบเปลี่ยนคำถามโดยฉับพลับ “อ้อ ผมหมายถึง แพรกับภูมิดูอายุน้อยน่ะฮะ” “ก็ไม่น้อยนะคะ แพรกับภูมิ 22เท่ากัน” บางทีอาจจะเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันมาก่อน ผมเริ่มโยงเรื่องราวเข้าด้วยกัน“ภูมิเขาดูคล้ายแพรมากมั้ยคะ” อยู่ดีๆเธอก็ถามผมแปลกๆ “ก็บางมุมนะครับ” ความจริงถ้าพูดกันถึงเรื่องหน้าตา แพรกับสามีของเธอก็คล้ายกันมากทีเดียว ถ้ามีคนบอกว่าเขาเป็นพี่น้องกัน ผมก็เชื่อ แต่น่าเสียดายที่มันไม่ใช่แบบนั้น “ภูมิเขาเป็นคนเจ้าชู้” หล่อนเปรยเสียงเบา “อ่อ วันนั้นผมก็เจอภูมิกับผู้หญิ เอ่อ” หางเสียงเบาลงจนถูกกลืนไปในสามัญสำนึกเฮือกสุดท้าย อยากจะกัดลิ้นตัวเองซะให้ขาด เหงื่อของผมแตกซก มือที่ค้างบนแป้นพิมพ์อยู่ก่อนเริ่มกระดิกก่อนที่จะรัวกดอะไรต่อมิอะไรเข้าไปโดยที่ไม่รู้ตัว ไม่ได้ตั้งใจจะสร้างความแตกแยกให้ครอบครัวของเธอเลยแม้แต่น้อย ถึงจะมีบ้างที่ผมเคยคิดแต่ก็แค่คิด ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้นจริงๆ หนังตาทั้ง2ข้างปิดลง ความเครียดเริ่มก่อตัวที่ขมับจนรู้สึกได้ถึงกระแสปวดร้าว ถ้าแพรต้องร้องไห้นั่นก็เป็นเพราะความปากพล่อยของผมเองแท้ๆ แทนที่จะเป็นสีหน้าเศร้า หล่อนกลับส่ายหน้าน้อยๆด้วยความละอาก่อนจะบอกต่อไปว่า “แพรล่ะอยากให้มีใครส่งคนมาปราบภูมิให้อยู่หมัดสักที ” “ง่า ผมว่าภูมิเขาคงไม่อยากได้ใครหรอกฮะ ก็เขามีแพรอยู่ทั้งคน” “อะตอมคิดอย่างนั้นเหรอคะ” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ วงหน้าขาวยิ้มน้อยๆ ดวงตาเจ้าหล่อนยังฉายแววสดใสเหมือนก่อน แต่แทนที่ผมจะรู้สึกชื่นมื่นอย่างเคย มันกลับตะขิดตะขวงใจอย่างบอกไม่ถูก ราวกับจะรู้สึกได้ถึงเรื่องร้าย จากคุณ : LiLy oF tHe VaLLeY (บุหงา กาหลง) - [ 18 ม.ค. 49 22:36:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ใครจะคิดได้ว่าลางสังหรณ์ของคนเซ็นส์ตายด้านจะแม่นยำได้ถึงขนาดนี้ มือนึงใช้ผ้าประคบอาการบวมที่แก้มก่อนจะใช้สมองซึ่งเป็นอวัยวะชิ้นเดียวที่ไม่ได้รับความกระทบกระเทือน ไล่เรียงเรื่องราวเมื่อกว่าชั่วโมงที่ผ่านมา “ผัวะ!” ทันทีที่แรงเหวี่ยงปะทะเข้าเต็มกราม เจ้าของก็เซซวนไม่ได้หลัก “นี่มันเรื่องอะไร คุณภูมิ” ผมค่อยหยัดตัวจากพื้นด้วยความคิดแสนสับสน “ม-อึง ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ” ยังไม่ทันจะเลียเลือดมุมปาก แรงมหาศาลก็กระชากคอเสื้อ ฮุกเข้าท้องน้อยเต็มรัก เท่านั้นเส้นความอดทนที่คิดว่าหนาก็ขาดผึง แลกหมัดกันอย่าไม่คิดชีวิต ไม่ว่าเหตุผลอะไรมันก็ไร้ซึ่งความสำคัญแล้วในตอนนี้ “ไอ้สาด ม-อึงทำแพรท้อง ก-อูจะฆ่าม-อึง” ‘ท้อง!’ เสียงห้าวก้องดังซ้ำไปมาในสมองของผมราวกับว่ามันช่างเนิ่นนานจนไม่มีที่สิ้นสุด มือหมายจะลงแรงไปยังเป้านิ่งที่ถูกคร่อมนิ่งสนิท จนอีกฝ่ายถีบเข้าชายโครง ร่างกระเด็น เป็นจังหวะเดียวกับคนในความคิดวิ่งถลาเข้าล็อคแขนสามีเธอไว้ ในมือถือถุงจ่าหน้าชื่อโรงพยาบาล ผมเห็นได้ชัดเจน     แพรคงจะถูกสามีของเธอทิ้งจึงกล่าวหาว่าอุ้มลูกของผม ช่างเป็นผู้ชายที่มักง่ายอย่างร้ายกาจ หลังจากที่เขี่ยร่างบางให้พ้นทางผู้ชายที่เธอเคยเทิดทูนคงจะไปอี้อ๋อกับแม่สาวปากแดงคนนั้นสมใจ กว่า2ชั่วโมงที่ผมจมดิ่งอยู่ในความสงสัยจนได้ข้อสรุป ภาพของแพรผุดขึ้นในสมองทีละภาพทีละภาพราวกับมันจะช่วยตอกย้ำความสำคัญในใจของผม และไม่ว่าเรื่องแท้จริงจะเป็นอย่างที่คิดหรือไม่แต่ความจริงที่จริงแท้ที่สุดมันได้สิ้นสุดอยู่ตรงนี้เอง ผมรักแพร รักอย่างไม่เคยคิดว่าจะมีให้ใครได้อีก 2ขาก้าวเดินออกจากประตูบ้าน ถึงจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีพร้อมแต่มั่นใจว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นผมจะยอมรับและก้าวไปสู่วันใหม่เคียงข้างเธอ      เพราะมัวแต่เหม่อลอยจึงไม่รู้สึกว่าใครบางคนมายืนอยู่เบื้องหลังจนเสียงนุ่มเอ่ยขึ้น เพียงแค่เห็น ผมคว้าเธอเข้ามากอดอย่างโหยหาราวปลาขาดน้ำ ชีวิตจะเป็นอย่างไรถ้าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาร่างในอ้อมอกจะสลายหายไป ไม่อยากคิดเลยจริงๆ “อะตอม ปล่อยแพรก่อนนะคะ  แพรมีเรื่องจะบอก” เธองึมงำอยู่ตรงอก “ไม่” เถียงเสียงแข็ง “ผมจะไม่ปล่อยแพรไปไหนอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นภูมิสามีของคุณก็ตาม อยู่กับผม ได้โปรดเถอะ เราจะแต่งงานกัน ลูกในท้องคุณ ต่อไปจะเป็นลูกของเรา ผมจะดูแลเขาอย่างดีที่สุด “ กระชับวงแขนสุดหวง “เรื่องคุณกับภูมิ ผมจะจัดการให้เอง ถ้าเขาเรียกร้องอะไรก็ให้เขาไป ขอเพียงแพรอยู่กับผม แล้วเราจะไปเริ่มชีวิตกันใหม่ 3คน พ่อ แม่ ลูก” ความเปียกชื้นซึมผ่านเสื้อเชิ้ตจนรู้สึกได้ มือกร้านประคองวงหน้านวล ก่อนค่อยไล้นิ้วซับรอยรื้นด้วยความอ่อนโยน สายตาเธอที่มองมามันช่างเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งเช่นกัน “แพรดีใจนะคะ ที่ได้พบกับอะตอม” หญิงสาวกุมมือกร้านไว้ ก่อนจะเลื่อนขึ้นสัมผัสรอยซ้ำบริเวณแก้มสาก “แพรขอโทษที่ทำให้อะตอมต้องเจอเรื่องแบบนี้ แพรขอโทษจริงๆนะคะ” น้ำใสคลอเต็มหน่วยตาอีกครั้งแต่คราวนี้มันเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกผิด แต่ผมก็ยังไม่อาจเข้าใจได้ในตอนนั้น “มันไม่ใช่ความผิดของแพรสักหน่อย” เธอยิ้มให้ผมด้วยความรู้สึกที่บอกยาก “แพรไม่ได้ท้อง” ร่างบางเอ่ยเสียงเบา “หือ ว่าอะไรนะ”   “ความจริงแพรไม่ได้ท้องหรอกค่ะ คือ แพรท้องเสีย ภูมิเขาบ้าบอไปเอง แพรกับภูมิเสียใจมากๆเลยนะคะที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้กับอะตอม” ไม่ใช่แค่หน้าที่บัดนี้ชาไร้ความรู้สึก มันลามไปตลอดร่าง “คือ พอดีภูมิเค้าไปเห็นแถบตรวจการตั้งครรภ์ในห้องน้ำน่ะค่ะ ภูมิเขาก็เลยนึกว่าแพรท้อ ”ไม่รอจนจบประโยค ผมสะบัดมือเธอทิ้ง ด้วยความรู้สึกที่บอกยาก ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องตกเป็นเหยื่อในเกมส์บ้าๆให้คู่สามีภรรยาเขาเล่นเแก้เครียด “อะตอมโกธร?” “ผมเปล่า” “ท่าทางของอะตอมมันฟ้อง” “เปล่านี่ ผมแสดงอาการไม่พอใจตรงไหน เห็นรึเปล่าผมยิ้ม ยิ้มอย่างมีความสุขที่สุด ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้รับเชิญไปเป็นดาราจำเป็นให้พวกคุณ พอใจแล้วสินะ ถ้าอย่างนั้นก็เชิญคุณออกไปให้ไกลๆผมได้แล้ว ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก” ทั้งที่คิดว่าจะโอบอุ้ม ทุ่มเทความจริงใจไปให้ทั้งหมด อยู่ดีๆทุกสิ่งทุกอย่างก็พังครืนลงมาต่อหน้า ความรู้สึกจริงจังกลับถูกปั่นเล่นเป็นของสนุก “อะตอม” เธอทอดเสียงยาว “แพรขอโทษ ยกโทษให้แพรสักครั้งนะคะ” หญิงสาวเม้มปากแน่น หยดน้ำเพิ่มจากหนึ่งจนไหลเป็นทาง ยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องที่เธอตัดสินใจไม่บอกผมในตอนนั้น ซึ่งบางทีอาจเป็นเรื่องที่ทำให้ทุกอย่างดีขึ้น “พอเถอะ ผมเข้าใจแล้ว เข้าใจดีที่สุด ผมไม่โกรธคุณทั้ง2คน แต่หวังว่าหลังจากนี้เราคงจะไม่เจอกันอีก” พูดพลางสะบัดมือซึ่งจับต้นแขนแกร่งแน่น ด้วยโทสะแรงจึงมาก ร่างบางถูกเหวี่ยงจนเธอล้มลงกับพื้นอย่างที่ผมก็ไม่คิดว่าจะเป็น ถึงจะรู้ว่ารุนแรงเกินไปแต่ความเจ็บปวดก็ประดังประเดจนกลบเรื่องนั้นไปหมดสิ้น         เรื่องราวมันควรจะจบตั้งแต่คืนนั้นถ้าอีก5วันต่อมาผมไม่ได้เจอสามีของแพร “มีปัญหาอะไรอีก” ชักเสียงเขียว “คุณเป็นไงบ้าง” ให้ตายสิ หน้าตาไม่เห็นเหมือนไอ้หมาบ้าเมื่อวันก่อนเลย “ก็ยังไม่ตาย” “ผมขอโทษ” ต่อให้โง่ขนาดไหนก็รู้ว่าความรู้สึกของอีกฝ่ายอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกผิด ยกเว้นคนโง่อย่างผมที่จงใจจะไม่รับเรื่องอะไรทั้งสิ้น “ผมไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น อะไรที่มันผ่านมาก็ให้มันผ่านไป ขอแค่คุณกับภรรยาอย่ามายุ่งกับผมอีกก็พอ” นึกเสียว่ามันคือบทเรียนแสนแพงที่พระเจ้ามอบให้คนบาปอย่างผม ถ้าไม่เอาตัวไปเกี่ยวข้องกับคนที่มีเจ้าของอยู่แล้ว เรื่องราวต่างๆก็คงไม่เกิดขึ้น บางทีคนผิดก็คือตัวผมเอง “แพร เขาเสียใจมาก ไม่ยอมกินไม่ยอมนอน ไม่ยอมออกมาจากห้องตั้งหลายวันแล้ว” “ก็นั่นเมียคุณ จะมาบอกผมทำไม” “แพรเป็นน้องสาวผม เขาแคร์คุณมาก ผมรู้ว่าคุณอย่างไรกับเธอ หรือคุณจะบอกว่ามันไม่จริง” เวลาเนิ่นนานที่ผมดีใจแทบจะกระโดดเมื่อรู้ว่าทั้ง2คนเป็นแค่พี่น้องกันอย่างที่เคยคิดฝันไว้ แต่ว่ามันคงจะสายเกินไปแล้ว “แต่คืนนั้น ” กลืนถ้อยคำลงคอหอยไม่อยากจะนึกเลยว่าได้พูดและก่อเรื่องทำร้ายจิตใจเธอไปมากขนาดไหน  “เธอคงเกลียดผมเข้ากระดูกดำ” “คุณจะไม่พยายามสักหน่อยเหรอครับ หรือความรู้สึกของคุณมันหมดแค่นี้” ผมเงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนา ราวกับจะตอบในสิ่งที่เขาสงสัยให้กระจ่าง ไม่มีวินาทีไหนเลยที่ความรู้สึกนั่นมันจางลง มีแต่จะเพิ่มทวีจนใจจะรับไม่ไหว “คุณเป็นผู้ชายคนแรกที่ผมคิดว่าจะดูแลน้องสาวผมได้ดีที่สุด ผมรู้ว่าคุณจะไม่ปฎิเสธ” “ไปหาแพรสิคะ” หญิงสาวที่เจอในร้านอาหารวันนั้นเดินเข้ามายืนข้างภูมิ “คนที่กำลังจะมีน้องคือฉันเองค่ะ พอดีวันนั้นฉันลืมแถบตรวจครรภ์ไว้ที่บ้านภูมิ ต้องขอโทษคุณด้วยนะคะที่ทำให้เกิดเรื่องร้ายๆ ถ้าจะโทษก็โทษฉันเถอะค่ะ” หล่อนบีบมือตัวเองแน่นราวกับว่ามันช่วยแบ่งเบาความเครียดลงได้ “ผมไม่โกรธแล้วล่ะครับ ว่าแต่ผมขึ้นไปหาแพรได้เลยใช่มั้ยฮะ” สิ้นเสียงของผม คนทั้งคู่ก็ยิ้มให้กันก่อนที่ภูมิจะโอบว่าที่ภรรยาที่แท้จริงเอาไว้ “ตามสบายฮะ” ทันทีที่สิ้นเสียงผมก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าตัวเองวิ่งมาด้วยความรีบร้อนแค่ไหน รู้แต่เพียงมันเป็นสิ่งที่ใจเรียกหามากที่สุดในชีวิตผู้ชายคนหนึ่ง และวินาทีแรกที่เห็นหน้าแพร ความรู้สึกทั้งหมดก็แทบจะทะลักออกมาแผ่ให้เธอดูจนหมดสิ้น “แพร ผมขอโทษ” จับมือเธอไว้ ค่อยๆรั้งร่างบางเข้าใกล้ “ได้โปรดยกโทษให้ผม” หญิงสาวเบือนหน้า แค่นั้นโลกของผมก็แทบจะดำมืด “คืนนั้นอะตอมไม่ฟังแพรพูดสักคำ แล้ววันนี้อะตอมก็มาขอโทษ อะตอมจะให้แพรทำยังไง” “ผมเสียใจ แต่ก็เป็นเพราะผมรักแพร พอคิดว่าแพรหลอกผม ผมก็แทบจะเป็นบ้า” ดึงเธอเข้ามากอดแน่น “อย่าบอกว่าเกลียดแพร ไม่อยากเจอหน้าแพรอีกนะคะ อะตอมไม่รู้หรอกว่าแพรเจ็บปวดขนาดไหน” ร่างบางหอบฮึก ซบอก 2มือกำเสื้อของผมแน่น คำสั้นแต่เฉือดเฉือนจิตใจอย่างร้ายกาจมันสะท้อนก้องอยู่ในหูตลอดเวลาหลายวัน จนเกือบจะเด็ดชีวิตของหล่อนให้สิ้นลงทั้งเป็น “แพร ” ทอดเสียยาว เรื่องราวในคืนนั้นผมเองก็เสียใจไม่แพ้กัน “มันจะไม่เกิดขึ้นอีก ผมสัญญา” โอบตัวเธอโยกไปมาดุจกล่อมน้องน้อยให้เข้าสู่ห้วงนิทรา พลางกระซิบด้วยทำนองเห่กล่อมแสนหวานอย่างที่ไม่คิดจะมอบให้แก่ใครอีก “ผมรักคุณนะแพร รักจนหมดหัวใจ ขอให้คุณเชื่อ มันเป็นคำจริงที่สุดในชีวิตของผม” ฝังจมูกซับไอหอมจากเรือนผม ก่อนร่างบางจะเชยตาขึ้นสบ มอบจุมพิตแรกแก่ชายหนุ่มที่เธอคิดจะฝากชีวิตไว้กับเขาจนตราบลมหายใจสุดท้ายจะขาดลง            นั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวชีวิตรักของผมก่อนที่มันจะเวียนมาครบเป็นรอบที่27ในวันนี้ แม้ว่าจะผ่านเรื่องร้ายในชีวิตมาอย่างโชกโชน หรือมีบางวันที่เราต้องทะเลาะกันแต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้ความรักที่เรามีให้ต่อกันลดลงเลย บางคนคิดว่าเป็นเพราะสายใยรักทั้ง2คนที่ถือกำเนิดขึ้นมา บางคนคิดว่าเป็นเรื่องที่เกิดเพราะพรหมลิขิต สุดท้ายผมก็ไม่อาจรู้ว่ามันเกิดและดำเนินมาได้อย่างไร รู้แต่ว่าผมอยากจะจบเรื่อง ยอดชู้หัวใจ       สะออน นี้ด้วยคำว่า “รักและเข้าใจ” หวังว่ามันคงไม่ผิดไปจากความจริงเท่าไหร่นัก  มาจนถึงบรรทัดนี้ผมก็แค่อยากจะขอให้ดอกไม้แห่งความรักจงงอกงามและผลิบานอยู่ในใจของท่านเช่นกัน                      ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ “ตาแก่!” “จ๋า” “ที่ให้ไปซักผ้าน่ะเสร็จหรือยัง” “จ้า จ้า จ้า  แหม อู้นิดอู้หน่อยก็ไม่ได้” แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 49 23:20:58 จากคุณ : LiLy oF tHe VaLLeY (บุหงา กาหลง) - [ 18 ม.ค. 49 23:03:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดำเนินเรื่องเร็วไปนิดนึงค่ะ (27 ปีก่อน คงยังไม่มีคอมพ์ให้ซ่อมง่ายๆนะ) จากคุณ : scottie - [ 18 ม.ค. 49 23:16:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^_____^ จากคุณ : Meif - [ 19 ม.ค. 49 00:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 -*- คนอาไร้ เข้าใจผิดไปไกลเลย จากคุณ : mrs_ricken - [ 19 ม.ค. 49 00:28:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วทำไม พี่น้องคุ๋นี้เขาไม่แก้ความเข้าใจผิดเลย เวลาที่คนอื่นเรียกเขาว่า สามีภรรยา เง็ง จากคุณ : :) - [ 19 ม.ค. 49 05:40:12 A:24.226.45.166 X: TicketID:080273 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ข้างบนนั่นแหละครับ คำแนะนำ แถมอีกนิดว่าไม่ค่อยเว้นวรรคหรือย่อหน้า ทำให้อ่านยากครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 19 ม.ค. 49 07:20:25 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 19 ม.ค. 49 09:25:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แต่งงานมา 27 ปีแล้วตอนนี้อายุเท่าไหร่แล้วอ่ะ ต้องเป็นคุณปู่แล้วแน่เลย ยังต้องมานั่งซักผ้าอีกหรอเนี่ย จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 19 ม.ค. 49 12:37:00 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผลิกล็อกแฮะ นึกว่างานนี้อะตอมจะแห้วซะอีก ตัวเลขเวลาเขียนนิยายใช้ตัวหนังสือดูดีกว่าค่ะ 1= หนึ่ง อะไรอย่างนี้แหละค่ะ เห็นตัวเลขมันโดดเข้ามาอยู่ในกองตัวหนังสือแล้วมันแปลกๆ ^^" จากคุณ : wayo - [ 19 ม.ค. 49 14:05:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อิอิ หวัดดีค่ะ ดีใจมากเลยค่ะที่พี่ๆเพื่อนๆช่วยเข้ามาเป็นกำลังใจให้กัน ความเห็นทุกอันปูจะเอาไปปรับปรุงนะคะ ขอบคุณนักอ่านผู้น่ารัก....... ..... เลดี้ scottie .....Meif จัง .....mrs_ricken ซัง .....    :)   ยิ้มซัง  อิอิ ....ชีค เจียวต้าย ....อาราเร่จัง .....เลดี้ ข้าวต้มน้ำวุ้น ....สายลมที่หวังดี....วาโยจัง ขอบคุนมากค่าาาาา จากคุณ : LiLy oF tHe VaLLeY (บุหงา กาหลง) - [ 19 ม.ค. 49 21:09:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จัดหน้าให้อ่านง่ายกว่านี้ฮะ มันเป็นพรืด ปวดตา ทำให้ไม่น่าอ่าน เอิ้กก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 20 ม.ค. 49 00:52:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ ^ เหมือนคุณโอเลี้ยงแก่ค่ะ ยังไม่ได้อ่านเลย แค่เห็นก็ปวดตาก่อนแล้ว จากคุณ : bubu - [ 20 ม.ค. 49 12:10:34 A:61.116.190.92 X: TicketID:103661 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ดีใจที่เห็นเรื่องที่ปูแต่ง ตอนแรกนึกว่าจะไม่สมหวังซะแล้ว อ่านตอนแรกนึกว่าสามีภรรยากันจริงๆ แต่เว้นวรรคหน่อยนาตัวเอง มึนง่ะ จากคุณ : NIS (NiS*Za) - [ 21 ม.ค. 49 21:13:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ก็อยากจะอ่านอยู่เหมือนกัน แต่ยังไม่ได้อ่านเลย มีวิธีช่วยคนขี้เกียจอ่านมั้ย???? ตามหาเธอมานาน lily of the valley จากคุณ : pixie - [ 24 ม.ค. 49 17:17:09 A:10.5.3.140 X:210.86.128.230 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่อยากบอกว่าครั้งนี้จัดหน้าแน่นไปนะคะ มันอ่านยากค่ะ ส่วนเนื้อเรื่องก็ไม่มีอะไรแล้วเพราะคนข้างบนเค้าแนะนำไปหมดแล้วอ่ะค่ะ ชอบชื่อที่ใช้มากเลย "บุหงา กาหลง" ยังไงรออ่านเรื่องของเราบ้างนะจ๊ะ(แต่คงอีกนาน) จากคุณ : อันติกา - [ 9 ก.พ. 49 17:51:57 ]