ทุ่งข้าวสาลีเก็บเกี่ยวใกล้จะหมดแล้ว---
เด็กๆลูกชาวนากระตุกแขนเสื้อของหุ่นไล่กาเบาๆและบอกว่า ไปกันเถอะ เดี๋ยวเราจะพาเธอกลับบ้านเพื่อไปพักได้แล้ว! หุ่นไล่กาจ้องมองทุ่งข้าวสาลีที่ที่ยังคงเหลืออยู่อีกส่วนหนึ่ง ก็รู้สึกกังวลพร้อมกับพูดว่า รออีกสัก 2-3 วันก็แล้วกัน ฉันยังไม่ไว้ใจทีเดียวหรอก เดี๋ยวพวกนกจะมาขโมยกินข้าวสาลีอีก! เด็กเด็กกลับไปแล้ว เหลือเพียงหุ่นไล่กาที่พร้อมจะปกป้องทุ่งข้าวสาลีตามลำพัง---
ขณะนั้นเองก็มีนกกระจอกฝูงหนึ่งบินมาเกาะที่หุ่นไล่กา อย่างไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย พวกมันต่างก็ร้องเจื้อยแจ้วเยาะเย้ยหุ่นไล่กาว่า ดูไอ้คนโง่นี่สิ! คงจะนึกว่าตัวเองจะสามารถปกป้องทุ่งข้าวสาลีนี้ได้กระมัง? เป็นแค่หุ่นฟางที่เคลื่อนไหวไม่ได้ก็เท่านั้นเอง! พูดจบพวกนกกระจอกก็พร้อมใจกันจิกจิกหมวกของหุ่นไล่กา ทำราวกับว่ามันไม่มีความรู้สึกเช่นนั้นแหละ---
แต่แล้วเจ้าหุ่นฟางก็ค่อยๆกางแขนที่ผอมแห้งของตัวเองพร้อมกับจ้องมองไปยังทุ่งข้าวสาลีสีทอง
ค่ำคืนลมพัดมากระทบเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง
นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นรอยยิ้มเดิมๆที่ไม่เคยเปลี่ยนเลยของหุ่นไล่กา---
จากคุณ :
zhanghuili 
- [
19 ม.ค. 49 15:21:06
]
บันทึกของหุ่นไล่กา(บทนำ)
