ความคิดเห็นที่ 1 “ นั่นเพราะมันเป็นตดของนายไงล่ะ” “ตดฉันไม่เหม็นจริงๆนะ ฉันจะตดให้นายดม นายลองดมได้” “คนเสียสติเท่านั้นแหละที่จะตอบตกลงคำเชื้อเชิญให้ดมตดของอีกฝ่าย” “นายไม่ได้กลัวถูกหาว่าบ้าหรอก นายกลัวว่าถ้าตดฉันไม่เหม็นจริงๆ สมมติฐานของนายจะถูกลบต่างหาก เหมือนกับเมื่อกี้ที่นายดมรักแร้ฉันแล้วนายไม่ได้กลิ่น แต่นายยังหน้าด้านโกหกอีกว่าตัวฉันเหม็น” เดชาโมโหเลือดขึ้นหน้าที่ถูกแทงใจดำ “ เอาวะ เอาก็เอา ได้ ฉันจะดมตดนาย เพื่อพิสูจน์ว่าฉันไม่ได้โกหก และตดนายก็เหม็นเหมือนกับคนทั่วไป และเหมือนกับพนักงานบริษัทเล็กๆอย่างฉัน” เดชาก้มหน้าลงไปที่ก้นของประมวล ---ชายสองคนนั่งดมตดกัน --จริงอย่างที่กล่าว ไว้ว่า คนเสียสติเท่านั้นแหละที่จะโน้มหน้าไปให้คนอื่นผายลมใส่ แต่แปลกที่คนกล่าวคำพูดนี้คือคนที่กำลังขอดมตดชาวบ้านเสียเอง เดชา ชายผู้ไม่รู้ตัวว่าตัวเองเสียสติ น่าสงสารเสียจริง แล้วเรื่องเหลือเชื่อก็เกิดขึ้นกับเดชา ตดของประมวลไม่เหม็น แถมยังหอมกว่ากลิ่นตัวด้วยซ้ำ เป็นไปไม่ได้ นี่มันอะไรกัน มันกินน้ำหอมแทนน้ำเปล่าหรือไงกันนะไอ้เซลส์แมนคนนี้ “เหม็นเป็นบ้าเลย” “นายโกหกอีกแล้วนะครับ เดชา” ประมวลพูดจบก็หัวเราะในลำคอเบาๆ แสดงถึงการเป็นผู้ชนะ เดชากัดฟันฝืนทำหน้านิ่ง อำพรางความอายและเจ็บใจที่ประมวลรู้ว่าตนโกหก เลยจากบริเวณที่ชายสองคนทำอะไรไม่ค่อยเหมือนคนมาประมาณสิบเมตร ปรากฎสุนัขขนาดใหญ่สองตัวหน้าตาดุดัน วิ่งตรงดิ่งมายังเซลส์แมนทั้งสอง เดชาตกใจตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่ ประมวลยืนนิ่ง ราวกับว่าไอ้ที่วิ่งเข้ามาเป็นแค่พุดเดิลทอยตัวจิ๋วสองตัวเท่านั้น “ไม่ต้องหนีหรอก เดชา” “ทำไมล่ะ” “สองตัวนั้นไม่ทำอะไรนายหรอกครับ อย่างมากมันก็แค่มาเลียนายเท่านั้น” “เลีย ...นายหมายความว่าไง นายดูหน้ามันสิ มันเห็นเราเป็นศัตรูแน่ๆ มันไม่ได้เห็นเราเป็นเพื่อนเล่นหรอก” “อย่าเข้าใจผิด คิดว่ามันมาเลียนายเพราะมันจะเล่นกับนายสิเดชา มันไม่ได้เห็นนายเป็นเพื่อนเล่นหรอกนะ มันเห็นนายเป็นก้อนขี้ต่างหากล่ะ” “อะไรของนายน่ะ นายต้องการจะบอกอะไรกันแน่” “นายคงรู้ใช่ใหม ว่าหมาน่ะ ชอบกินขี้ ถึงแม้ว่าทุกวันนี้จะมีการผลิตอาหารสุนัขที่บรรจุหีบห่อสวยหรูดูไฮโซ และมีอาหารสุนัขที่ทำจากเนื้อชั้นยอดอุดมไปด้วยสารอาหารมากมายซึ่งผ่านการวิจัยมาอย่างดี แต่หมาก็คือหมา ยังไงมันก็ชอบกินขี้เลียขี้อยู่ดี ที่ฉันกำลังจะบอกก็คือ กลิ่นตัวนายน่ะ เหม็นเหมือนขี้ไงล่ะ” “ มากเกินไปแล้วนะประมวล ฉันไม่เคยคิดเลยว่านายจะเป็นคนหยาบคายขนาดนี้” จริงๆแล้วเขาน่าจะรู้ตั้งแต่ประมวลชวนเขาดมตดแล้วล่ะนะ เดชาเอ๋ย แล้วหมาทั้งสองตัวก็แค่เข้ามาเลียเขาจริงๆ อย่างที่ประมวลว่าไว้ เลียอย่างเมามันด้วยสิ ประหนึ่งว่ากำลังลิ้มรสอาหารชั้นเลิศ เดชาคิดเข้าข้างตัวเองว่า กลิ่นตัวเขาคงเหมือนกับเพดดิกรีมากกว่า หรืออาหารกระป๋องสำหรับสุนัขไฮโซทั้งหลาย หรืออย่างน้อยก็คงเหมือนกับข้าวคลุกปลาทูเน่าๆ ไม่ใช่เหมือนขี้ ..ไม่ใช่.. ประมวลมันบ้า มันเจ็บใจที่หาทางพิสูจน์ไม่ได้ว่าตัวมันหอม ดังนั้น ทุกคำพูดของมันเพียงเพื่อจะยั่วยุเขาเท่านั้น อย่าหลงกลมันจนพาลโมโหเด็ดขาด ไม่งั้นจะเท่ากับว่าเขาเปนฝ่ายแพ้ ( แล้วไอ้การคิดว่าตัวเองมีกลิ่นเหมือนเพดดิกรีนี่ไม่เท่ากับว่าแพ้ไปแล้วหรือ เดชา) “ หมามันก็แค่มาเล่นกับฉันเท่านั้นแหละ เคยได้ยินไหมว่า หมามันรู้ว่าใครดีใครไม่ดี ดังนั้นมันจึงมาเล่นกับฉันไงล่ะ นายคงอิจฉาฉันสินะ ที่หมามันมาเล่นกับฉันแต่ไม่เล่นกับนายเลย หึหึ” เดชาแย้งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ ไม่อิจฉาหรอก คนที่ไหนเขาอยากเป็นขี้ล่ะ” ประมวลตอบสั้นๆแต่ฟังดูรุนแรงกว่าประโยคยาวๆที่เขาใช้เล่นงานประมวลเยอะ สุนัขตัวหนึ่งหยุดเลียเดชา แล้วหันมามองประมวล ก่อนจะเดินย่างเข้าไปหาประมวลช้าๆประหนึ่งว่าจะไปเลียประมวลด้วยเช่นกัน “เห็นไหมล่ะ มันเดินไปทางนายแล้วเห็นไหม งั้นกลิ่นตัวนายก็เหม็นเหมือนขี้ด้วยน่ะสิ ฮ่าๆๆๆ” “ไม่หรอก เดชา” ประมวลตอบด้วยหน้าตาและน้ำเสียงแน่นิ่ง ไม่สะท้านต่อคำกัดจิกของเดชา “มันเข้ามากินกระดูกต่างหากล่ะเดชา” “เอ๋ ..กระดูกอะไร” “กระดูกนี่ไงล่ะ” ประมวลสอดมือซ้ายเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบกระดูกไก่ชิ้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ทันใดนั้นหมาก็เข้ามาแทะกระดูกไก่จากมือของประมวลอย่างเอร็ดอร่อย เดชาตกตะลึงอึ้งแตก “นายพกกระดูกไก่ไว้ในกางเกงทำไมเนี่ย” “ทำไมล่ะ ฉันว่าคนที่พกกระดูกหมูสิแปลก” “ไม่ใช่อย่างนั้น คือแบบว่า....” เดชาเลิกโต้ตอบ เมื่อคิดได้ว่าพูดอะไรไปก็ไม่มีความหมาย ถ้าคู่สนทนาคือคนที่เห็นว่าการพกกระดูกไก่ไว้ในกระเป๋ากางเกงเป็นเรื่องปกติ จากคุณ : มะอาว - [ 20 ม.ค. 49 03:27:45 A:58.9.209.137 X: TicketID:114973 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เดชาพยายามคิดหาข้อโต้แย้งเรื่องที่ประมวลหาว่าเขาเหม็นเหมือนขี้ แต่ด้วยสติสัมปชัญญะที่ถูกพรากไปด้วยความโมโห ทำให้เขาโต้แย้งด้วยเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องและผิดประเด็นไปพอสมควรทีเดียว “ถ้านายบอกว่าขี้เป็นสิ่งที่หมาโปรดปราณเอามากๆ แล้วทำไมเขาถึงไม่ผลิตอาหารสุนัขรสขี้ล่ะ ถ้าทำออกมาก็คงจะขายดีไม่ใช่หรือ” ด้วยคำถามที่เดชาตั้ง ทำให้เป็นที่ประจักษ์แล้วว่า เขาเสร็จเจ้าประมวลไปแล้วโดยสิ้นเชิง เขาถูกความเป็นประมวลกลืนกินไปช้าๆ อีกหน่อยเขาคงกลายเป็นประมวลหมายเลขสอง และพกกระดูกไก่ติดตัวอยู่เสมอ “ นายคิดผิดแล้วล่ะ จริงอยู่ถ้ามันถูกผลิตออกมาแล้วจะเป็นที่โปรดปราณของเหล่าสุนัขมาก แต่ในทางกลับกัน นายคิดว่าจะมีมนุษย์สักกี่คนยอมลงทุนลงแรงกับการผลิตขี้ ยอมเสียสละทำงานในโรงงานผลิตอาหารสุนัขที่อบอวลไปด้วยกลิ่นขี้ล่ะ แล้วในมุมมองของลูกค้าน่ะ แค่เห็นหีบห่อผลิตภัณฑ์ที่มีคำโปรยไว้บนตัวสินค้าว่าเป็นรสขี้ ก็คงจะรู้สึกสะเอียนมากกว่าอยากซื้อนะ ดังนั้นจะลงทุนกับขี้ทำไมถ้าในท้องตลาดมีของที่ดูดีกว่าอย่างเพดดิกรี อย่าลืมสิว่าผู้ที่ต้องใช้วิจารณญาณในการเลือกซื้อน่ะเป็นคนไม่ใช่หมา ไม่มีคนดีๆอยากเสียตังค์ให้กับขี้หรอก หรือเปรียบเทียบง่ายๆก็เหมือนกับการที่มีแต่สุนัขเท่านั้นแหละเพื่อนเอ๋ยที่ยอมเลียมือเลียตัวนายอย่างเต็มกลืน แต่ไม่ใช่มนุษย์” “นี่นายจะบอกว่าฉันก็เหมือนกับอาหารหมารสขี้ที่เป็นที่โปรดปราณของหมาแต่ว่าดูไร้คุณค่าสำหรับคนใช่ไหม” เดชาตกหลุมที่ประมวลขุดไว้เต็มๆ แม้สิ่งที่ประมวลยกมาอ้างจะดูกลวงๆชอบกล แต่ตอนนี้สมองของเดชาก็ดูจะกลวงๆชอบกลไม่แพ้กันที่ดันไปคล้อยตามต่อล้อต่อเถียงกับเรื่องไม่เป็นเรื่องและไม่ค่อยมีเหตผลของประมวล “ อย่ามองฉันในแง่ร้ายอย่างนั้นสิเพื่อน ฉันกำลังพูดถึงความจริงใจของสุนัขต่างหากล่ะ” “ ความจริงใจของสุนัขงั้นรึ” เดชาเสร็จประมวลอีกแล้ว “ ก็สุนัขน่ะนะ แม้ว่าขี้จะเป็นสิ่งที่เหม็นแค่ไหน แต่ถ้าเป็นสิ่งที่มันคิดว่าอร่อย และมันชอบแล้วล่ะก็ ยังไงมันก็จะกินไงล่ะเพื่อน” “ เหมือนกับว่า ถ้าเรารักใครสักคนที่จิตใจ ถึงแม้คนๆนั้นจะตัวเหม็นแค่ไหนก็ตาม เราก็สามารถทนอยู่กับเขาได้ เพราะว่าเรารักเขาเข้าแล้วใช่ไหมล่ะ” “ โอ้ นายเข้าใจแล้วสินะ นี่แหละ ที่เขาเรียกว่าความจริงใจล่ะ” “อืม ฉันเข้าใจแล้วล่ะ” เดชานั่งลงไปลูบหัวสุนัขทั้งสองตัวด้วยท่าทีเหมือนกับว่าเขาคือคนที่รักและเข้าใจหมาที่สุดในโลก----- --ใครก็ได้ช่วยเอากระดูกไก่ไปให้เดชาที ชายวัยกลางคนค่อนข้างแก่คนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาทั้งสองคน “ ผมได้ยินเรื่องที่คุณสองคนคุยกันแล้ว มีเรื่องอยากจะแย้งนิดหน่อยน่ะครับ” “เอ๋ เรื่องอะไรหรือครับ” ประมวลถาม ความจริงถ้าถามว่า –คุณเป็นใครครับ- ดูจะเหมาะสมกว่าสำหรับการสนทนากับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก “ ก็เรื่องที่คุณบอกว่า ไม่มีมนุษย์หน้าไหนยอมทนทำงานกับกลิ่นขี้ได้ยังไงล่ะครับ” คนแปลกหน้าเปิดประเด็น “คุณกำลังจะบอกว่ามีมนุษย์หน้าไหนที่สามารถทนทำงานกับกลิ่นขี้ได้ทั้งวัน ทุกวันหรือครับ” เดชาสงสัย ชายคนนั้นกระแอม “ ผมชื่อทวีเดช เป็นพนักงานดูดส้วมมาสิบปีสามเดือนแล้วครับผม” “ โอ .” สองคนอุทานพร้อมกัน “งั้นคุณก็คือมนุษย์หน้าไหนคนนั้นสินะ” เดชาถาม “หึหึ” ชายคนนั้นหัวเราะภูมิใจที่ตนเองคือคนที่สามารถใช้ชีวิตร่วมกับขี้ได้มากกว่าคนปกติ “ผมนับถือในความอดทนของคุณจริงๆครับ คุณทวีเดช แต่คุณคงมีเหตุผลที่จำเป็นต้องฝืนทนทำงานที่ไม่น่าอภิรมณ์อย่างนี้เป็นสิบๆปีสินะครับ” ทวีเดชยิ้มกรุ้มกริ่มภูมิใจในคำชมที่ได้รับ “ แรกๆที่ผมทำงานนี้นั้น ผมก็คิดเหมือนคุณแหละครับ ว่าผมคงทนทำงานอย่างนี้ได้ไม่นาน อีกทั้ง การได้ทำงานนี้ ยังทำให้เกิดปัญหาครอบครัวตามมาอีก” “มันร้ายแรงขนาดนั้นเชียวรี” เดชาไม่เข้าใจ “ ลูกชายผมโดนเพื่อนที่โรงเรียนล้อทุกวันๆ ว่าเป็นลูกไอ้มนุษย์ขี้ ภรรยาผมก็ไม่กล้าบอกใครว่าสามีทำงานเป็นคนดูดส้วม เพราะถ้าใครรู้เข้าเธอก็จะโดนล้อว่าเปนเมียของมนุษย์ขี้ไปด้วย” “ผมเข้าใจครับ คงเหมือนเวลาที่เราคบกับเพื่อนที่ตัวเหม็น แล้วเราก็อาจจะโดนคนอื่นล้อว่าเป็นเพื่อนกับก้อนขี้ อย่างนั้นสินะครับ” ประมวลร่วมออกความเห็น “อืม ร้ายแรงจริงๆด้วยสินะปัญหานี้ ว่าแต่นายว่าใครอยู่รึเปล่าน่ะประมวล” “ช่างเถอะ แล้วยังไงต่อครับคุนทวีเดช” ประมวลตัดบทหน้าตาเฉย “ ภรรยาผมรบเร้าให้ผมออกจากงานที่ทำ แต่ในช่วงนั้นเศรษฐกิจไม่ดีอยู่ด้วย เกรงว่าถ้าผมออกจากงานเดิม ผมจะหางานใหม่ไม่ได้ และถึงแม้ผมจะได้งานใหม่ แต่ถ้างานใหม่กลายเป็นงานพนักงานขับรถเก็บขยะ ภรรยาและลูกๆของผมก็จะโดนล้อว่าเป็นลูกเมียของไอ้มนุษย์ขยะ อย่างนั้นก็จะมิเท่ากับเจอปัญหาอีหรอบเดิมหรอกหรือครับ” “ อืม หนีเสือปะจระเข้สินะ” เดชาเปรียบเปรย “ หนีขี้ไปเจอคนตัวเหม็นกว่าขี้” ประมวลเปรียบเปรย “นี่นายจงใจด่าใครรึป่าวเนี่ย” เดชายัวะ จากคุณ : มะอาว - [ 20 ม.ค. 49 03:29:48 A:58.9.209.137 X: TicketID:114973 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ แล้วยังไงต่อครับคุณทวีเดช” ประมวลตัดบทหน้าตาเฉยอีกแล้ว “และแล้ววันหนึ่ง ลูกชายผมเข้าห้องน้ำที่บ้าน แล้วกดชักโครก ปรากฎว่าแทนที่ชักโครก จะดูดของเสียออกไป น้ำในโถกลับหมุนวนนำของเสียขึ้นมาเรี่ยราดเต็มพื้นห้องน้ำไปหมด ลูกชายผมตกใจวิ่งออกมาจากห้องน้ำ ด้วยสติที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมเข้าไปโอบกอดลูกไว้ แล้วปลอบเขาให้หายตกใจ ก่อนที่ผมจะเข้าไปจัดการทำความสะอาดห้องน้ำเพียงคนเดียว เพราะคงไม่มีใครกล้าเข้าไปในห้องน้ำที่พื้นนองไปด้วยของสกปรกอย่างนั้นหรอกนะครับ แต่สำหรับผม มันเคยชินเสียแล้วล่ะครับ ก็การข้องเกี่ยวกับเรื่องขี้ๆน่ะ เปนงานของผมนี่ครับ” ทวีเดชตัดพ้อกับตัวเอง “หลังจากนั้นผมก็โทรเรียกเพื่อนร่วมงานของผมให้นำรถดูดส้วมมาดูดส้วมที่บ้านให้ ” “ คิดถึงภาพชายคนหนึ่งที่ต้องต้องเผชิญกับขี้จำนวนมากเพียงลำพังแล้ว ในเวลานั้นคุณคงรู้สึกโดดเดี่ยวน่าดูสินะครับ ทั้งที่คุณไม่ได้เป็นคนสร้างปัญหาแท้ๆ แต่กลับต้องมาสะสางสิ่งที่คนอื่นทิ้งเรี่ยราดไว้ให้ ประมวลแสดงท่าทีเห็นใจ เขาอินเกินไปรึเปล่านะ มนุษย์ปกติไม่น่าจะอินกับเรื่องล้างขี้ได้ขนาดนี้นี่นา “ประมวล คำพูดของนายทำให้ฉันรู้สึกซาบซึ้งถึงการเสียสละของอาชีพพนักงานดูดส้วมเชียวล่ะ ทั้งที่เป็นงานที่ทำเพื่อคนอื่นแท้ๆ แต่กลับถูกคนอื่นมองข้าม ซ้ำยังดูหมิ่นอีกด้วย ช่างว้าเหว่จริงๆนะ พนักงานดูดส้วมเนี่ย” --นี่ก็มนุษย์อีกคนนึงที่อินกับเรื่องขี้ได้อย่างสนิทใจ “ แต่สวรรค์ก็ยัง เมตตาพนักงานดูดส้วมอย่างผม เพราะเหตุการณ์วันนั้น ทำให้ภรรยาและลูกชายของผมเปลี่ยนไป” “ขนาดนั้นเชียวรึ” เดชาสงสัย “ คืนหนึ่ง ผมเลิกงาน กลับมาบ้านตอนค่ำๆ ผมเข้าไปในห้องลูกชายของผม เห็นลูกชายหลับอยู่คาโต๊ะเขียนหนังสือ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะปิดโคมไฟที่เขาเปิดทิ้งไว้ ผมเห็นกระดาษใบหนี่งบนโต๊ะ กระดาษเต็มไปด้วยข้อความที่เป็นลายมือของลูกชายผม ผมหยิบมันขึ้นมาอ่าน จับใจความได้ว่ามันน่าจะเป็นเรียงความซึ่งเป็นการบ้านส่งอาจารย์ หัวข้อเรื่องก็คือ อาชีพที่ไฝ่ฝันอยากจะเป็น “ “ เรียงความพวกนี้ ตอนเด็กๆฉันก็เขียนอยู่บ่อยๆ อาจารย์มักจะให้แต่พวกหัวข้อแนวนี้ทั้งนั้น ซ้ำซากน่าเบื่อ ฉันก็เลยต้องเขียนเรียงความซ้ำๆซากเกี่ยวกับอาชีพที่ฉันอยากจะเป็นอยู่นั่นแหละ” เดชาออกความเห็น “ แล้วตอนเด็กๆ นายไฝ่ฝันอยากเป็นอะไรล่ะ เดชา” ประมวลถาม “ ฉันอยากเป็นหมอน่ะ” “ เข้าใจแล้ว อยากจะคิดค้นยาที่สามารถระงับกลิ่นตัวได้ถาวรใช่ไหมล่ะ” “ นี่นาย...” เดชาหยุดเถียงกลางคันแล้วกลั้นอารมณ์โกรธด้วยการท่องในใจว่า--- ประมวลคือคนที่พกกระดูกไก่ –ประมวลคือคนที่พกกระดูกไก่ --ประมวลพกกระดูกไก่.........................---ซ้ำไปซ้ำมา เพื่อเตือนสติตัวเองว่าเขาไม่ควรไปมีอารมณ์กับแค่คนบ้าที่พกกระดูกไก่ติตัว “ มาที่เรื่องคุณทวีเดชกันต่อดีกว่านะครับ ว่าแต่ ลูกชายคุณเขียนว่าอะไรหรือครับ เกี่ยวกับอาชีพที่เขาใฝ่ฝัน” ประมวลอยากรู้ “ แกเขียนว่า แกอยากเป็น พนักงานดูดส้วมครับ” “ โอ .” เดชากับประมวล อุทานพร้อมกัน “ คุณสองคนก็ตกใจเหมือนกันใช่ไหมล่ะครับ แกเขียนว่า แกได้รับแรงบันดาลใจจากเหตุการณ์วันส้วมเต็ม การที่แกได้เห็นพ่อของตัวเองเผชิญหน้ากับกองขี้เพียงลำพัง ทำให้แกรู้สึกว่าผมเป็นฮีโร่เพราะคนทั่วไปไม่มีใครกล้ายุ่งกับขี้หรอก ดังนั้นงานนี้มันจึงเป็นงานของฮีโร่เท่านั้น ผมน้ำตาคลอเลยล่ะครับตอนนั้น ใครจะไปคิดล่ะครับว่าจะมีความภาคภูมิใจให้เก็บเกี่ยวจากการเปนพนักงานดูดส้วมที่แสนต่ำต้อย” ทวีเดชเริ่มมีน้ำตาปริ่มๆ “ ลูกชายคุณเป็นเด็กดีจริงๆนะครับ” ประมวลชื่นชมจากใจจริง “ นั่นสินะ ถึงคนทั่วไปจะไม่เข้าใจ และดูถูก แต่ขอแค่เพียงคนที่เรารักเข้าใจเรา เท่านั้นก็พอเพียงแล้วล่ะ” นี่อาจเป็นประโยคที่มีสาระที่สุดในเรื่องนี้ก็เป็นได้ แสดงว่าเดชายังไม่กลายเป็นนายประมวลหมายเลขสองโดยสิ้นเชิง เดชาผู้เป็นปกติชนคงเริ่มกลับมาแล้วสินะ...... “ แล้วภรรยาคุณล่ะครับ เปลี่ยนไปยังไง” ประมวลซัก “ ค่ำวันเดียวกันนั้น ผมเดินเข้าไปในห้องภรรยา “ “ แล้วคุณก็เห็นภรรยานอนหลับคาโต๊ะเขียนหนังสือ พร้อมกับกระดาษเรียงความที่เขียนว่า อาชีพของชายที่ฉันใฝ่ฝันจะแต่งงานด้วยก็คือพนักงานดูดส้วม สินะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” เดชาเล่นมุกเสียดสี “ คุณรู้ได้อย่างไรครับเนี่ย” “ บะ.. บ้าน่า นี่เรื่องจริงรึ” เดชาคิดว่านี่เป็นเรื่องที่เพี้ยนกว่ากระดูกไก่ของประมวลเสียอีก “ครับ ตรงตามที่คุณบอกทุกประการ” ทวีเดชตอบ เดชากัวหัวแกรกๆ คิดว่านี่มันบ้าบอชัดๆ ประมวลกล่าวสรุป “ เป็นเรื่องที่น่าประทับใจจริงๆนะครับ และเรื่องนี้ถือเป็นอุทาหรณ์ที่ดีให้กับใครหลายๆคนด้วยนะครับเนี่ย” จากคุณ : มะอาว - [ 20 ม.ค. 49 03:32:13 A:58.9.209.137 X: TicketID:114973 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทวีเดชปิดท้าย “ ใช่ครับ ถึงแม้ว่าคนๆนึงจะถูกมองว่าเป็นมนุษย์ขยะ มนุษย์ขี้ หรือตัวเหม็นเหมือนขี้ แต่ก็ขอให้คนๆนั้น จงภาคภูมิใจในความเป็นตัวเอง ในความเหม็นของตัวเอง พึงระลึกถึงเกียรติของตนเองเสมอเพราะมนุษย์เราถึงจะเหม็นแค่ไหนก็มีศักศรีดิ์ครับ” ประมวลกับทวีเดชปรบมือพร้อมกัน ประมวลปรบมือให้กับคำกล่าวของทวีเดช ส่วนทวีเดชปรบมือให้ตัวเอง ส่วนเดชารู้สึกตะหงิดๆในคำกล่าวของทวีเดชว่าเหมือนเป็นคำพิพากษาว่าตัวเขาเหม็นเหมือนขี้ยังไงชอบกล แต่คงไม่ใช่หรอก เพราะถ้าเขาคิดว่าทวีเดชจงใจกล่าวพาดพิงถึงเขา ก็แสดงว่าเขายอมรับน่ะสิว่าเขาตัวเหม็นเหมือนขี้ ไม่ใช่ เขาไม่ใช่มนุษย์ขี้ เขาเป็นแค่เพดดิกรีเท่านั้น (เฮ่ออออออออออ....) สิ้นเสียงปรบมือ ทวีเดชเหลือบไปเห็นสุนัขสองตัวที่ยังไม่หยุดเลียเดชา ทวีเดชจุ๊ปากเรียกหมาให้เข้ามาหา เขาสอดมือขวาเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบกระดูกหมูออกมาจากกระเป๋าก่อนที่จยื่นให้หมาแทะ “ กินซะ เจ้าหมาน้อย” ประมวลตกใจตะโกนลั่น “ คุณบ้ารึเปล่าเนี่ย พกกระดูกหมูไว้ในกระเป๋ากางเกงด้วย” “ก็บ้าทั้งคู่แหละโว้ยยยย” เดชาตะโกนไล่หลังประมวล ....................................................................... จบครับ ขอโทษที่รบกวนให้อ่านอะไรก็ไม่รู้ครับ จากคุณ : มะอาว - [ 20 ม.ค. 49 03:35:53 A:58.9.209.137 X: TicketID:114973 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ...ปลง จากคุณ : Mr.Vop - [ 20 ม.ค. 49 08:43:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie - [ 20 ม.ค. 49 17:08:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขำดีค่ะ แต่จบได้ด้วนๆ จัง อุตส่าห์ลุ้น นึกว่าจะมีช็อตเด็ด ^_^ จากคุณ : O-HO - [ 20 ม.ค. 49 19:03:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณประมวลนี่เป็นเพื่อนที่น่ารักนะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 22 ม.ค. 49 05:38:20 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอ่อ... พูดไม่ออกเลย จากคุณ : Bangkokian - [ 22 ม.ค. 49 09:14:48 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถึง คห.8 คุณประมวลฝากบอกว่า อยากได้ที่อยู่คุณน่ะครับ เขาจะจัดส่งเครื่องกรองน้ำชั้นดีไปให้ จากคุณ : มะอาว - [ 22 ม.ค. 49 13:33:48 A:58.9.169.193 X: TicketID:114973 ]