PANTIP.COM : W4041357 +++ไม่งั้นเราจะไม่พบกัน...ตอนที่ ๒๓+++(ดีใจจังที่ได้พบ เสียใจจังที่ได้พบ) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ภาพนั้นทำให้คนที่แอบมองอยู่สะท้อนใจ ปาล์มมองแล้วถอนหายใจ เมื่อกี้แอบเดินตามน้ำเพชรมา เพราะสงสัยที่อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นผลุนผลันเดินออกไป ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอภาพบาดตาแบบนี้ พี่พลอีกแล้วหรอ พี่พลคนดี คนดีก็ย่อมได้รับความรักจากคนอื่นๆอย่างนี้แหละ ถูกต้องแล้วนี่

แล้วเราจะมาอยู่ทำไมตรงนี้ล่ะ มันไม่ใช่ที่ของเรานี่ ปาล์มคิดพลางหันหลังกลับ แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อมองเห็นใครอีกคนกำลังมองคนสองคนที่อยู่กลางสนามฟุตบอลเช่นเดียวกัน

บุ้งกำลังยืนมองภาพนั้นอยู่อย่างนิ่งๆ ในหัวคิดอะไรสับสนวุ่นวายไปหมด มีแต่เรื่องของเรากับจิ๋ว เรื่องความปากแข็งอย่างน่าเตะ เรื่องความกวน พูดจาไม่เข้าหู ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำกับเพื่อนรักของเรา...เพื่อนที่รัก

สมน้ำหน้าตัวเอง คนอย่างเราเนี่ยนะ ใครจะมาชอบ คนที่ดีๆ อย่างพี่พลต่างหากที่เหมาะสมกัน ที่มีแต่คนรัก สมควรแล้วที่เขาจะสมหวังกัน

บุ้งคิดแล้วถอนหายใจมองเห็นปาล์มกำลังมองมา ก็ยิ้มให้ แต่ปาล์มไม่ยิ้มตอบ เดินเลี่ยงออกไป บุ้งมองแล้วเดินตาม

ปาล์มเดินออกมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ คณะ เงียบๆ ไม่มีใคร สักพักบุ้งก็เดินตามมานั่งข้างๆ มองปาล์มแล้วยิ้มกวนๆ

“เป็นอะไรล่ะแก”

ปาล์มหันมามอง ไม่อยากจะพูด แต่ก็ตอบอย่างเสียไม่ได้ “ก็ไม่ได้เป็นไรนี่” ตอบแล้วนึกในใจ นี่บุ้งจะมายุ่งกับเราทำไม เมื่อไหร่จะไปสักที เราอยากอยู่คนเดียวๆ เงียบๆ

“ไม่เป็นไรแล้วทำไมไม่กลับไปที่โต๊ะล่ะ” บุ้งยังไม่ยอมไป ยังถามต่อ ปาล์มเริ่มรำคาญ ยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีเรื่องเมื่อกี้อยู่ด้วย ไม่อยากจะพูด จะตอบอะไรกับใครทั้งนั้น จึงตอบออกไปด้วยเสียงกระชาก

“แล้วแกจะมายุ่งอะไรกับชั้นล่ะ”

บุ้งหน้าขรึมลงไป ก่อนจะพูดเรียบๆ “ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งอะไรกะแกหรอก ถ้าไม่ติดว่า แกเป็นเพื่อนชั้นน่ะ”

ปาล์มชะงัก หันมามองหน้าบุ้ง ก็เห็นบุ้งยิ้มๆ “แกอาจจะไม่อยากจะพูดอะไรกับใครตอนนี้ ชั้นเองก็รู้สึกแบบแกแหละ แต่อย่างชั้นมันไม่เป็นอะไรหรอก มันขาดๆ เกินๆ มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่เพอร์เฟคเหมือนแก”

ปาล์มหันมามองหน้าบุ้ง ขมวดคิ้ว “ชั้นก็ไม่ได้เพอร์เฟคอะไร ก็แค่ จะทำอะไรก็ต้องทำให้ได้เท่านั้น”

“แล้วแกเคยผิดหวังหรือเปล่า”

“ถ้าเป็นเรื่องที่ชั้นทำ ก็คงไม่เคย คนอย่างชั้น จะทำอะไรก็ต้องทำให้ดีที่สุด” ปาล์มว่าแล้วเงียบไป ก่อนจะพูดต่อ “แต่ชั้นคงผิดหวังครั้งนี้เป็นครั้งแรก”

“แล้วเป็นไงบ้าง” บุ้งถาม

“มันก็รู้สึกแปลกๆ เศร้าๆ” ปาล์มว่าแล้วมองบุ้ง “แล้วแกล่ะ เป็นไง ผิดหวังเหมือนกันไม่ใช่หรอ ยิ้มระรื่นเชียวนะ แกเศร้ากับเค้าบ้างหรือเปล่าเนี่ย”

บุ้งยิ้มกวน “ทำไมจะไม่เศร้าล่ะ แต่ชั้นชินแล้ว” พูดแล้วก็หน้าขรึมลง “คนอย่างชั้นมันไม่ค่อยเอาไหน ปากก็หมา รักใครก็ปากแข็ง เป็นอย่างนี้ก็สมควรแล้ว”

ปาล์มมองบุ้ง เห็นความเศร้าในดวงตาที่เจ้าตัวพยายามจะเก็บเอาไว้ แต่ปาล์มก็ยังอุตส่าห์มองเห็นจนได้

“ชั้นว่าไม่จริงหรอก คนที่พูดได้อย่างแกเนี่ย แสดงว่าต้องเศร้ามากกว่าใคร เพราะแกรู้ทุกอย่างว่าตัวเองผิดตรงไหน แต่แก้ไม่ได้”

บุ้งชะงัก มองปาล์ม ยิ้มๆ “งั้นหรอ ก็คงจะจริงอย่างแกว่า ชั้นผิดเองก็ต้องยอมรับเอง” พูดแล้วก็ลุกขึ้น “แต่ก็ช่างมันเถอะ ชั้นแค่อยากจะบอกแกว่า ยังมีเพื่อนเป็นห่วงอยู่นะเว้ย”

ปาล์มมองอย่างงงๆ ก่อนจะยิ้มออกมา “เออๆ เมื่อก่อนชั้นไม่ค่อยรู้หรอกว่ามีเพื่อน แต่ตอนนี้ชักเริ่มรู้แล้ว อย่างน้อยก็มีเพื่อนปากหมาที่ชั้นเขม่นอย่างแกเนี่ย คนหนึ่ง”

บุ้งหัวเราะ “อ๋อๆ แกเขม่นชั้นคนเดียวหรือไง ชั้นก็เกลียดขี้หน้าแกเหมือนกันแหละ” ว่าแล้วทำท่าจะเดินออกไป แต่ปาล์มเรียกไว้

“แกจะทำยังไงต่อไป”

บุ้งหันมามองยิ้มกวนๆ “คนอย่างแกไม่น่าจะมาถามชั้นนี่หว่า..แต่ถ้าถามชั้น ก็คงต้องกลับไปเผชิญหน้าเท่านั้นเอง ส่วนแกเอง ก็รีบกลับมาทำโปรเจ็คนะเว้ย เดี๋ยวไม่ได้กลับบ้านกันพอดี”

แล้วบุ้งก็หันหลังเดินออกไป ปาล์มมองตาม ความคิดของเขาเปลี่ยนไป เมื่อกี้เขาคิดว่าเขาเสียอะไรบางอย่าง มันอาจเป็นความรัก แต่เมื่อกี้นี้เองเช่นกัน ที่เขาแน่ใจว่า เขาได้ความรักจากเพื่อนแล้ว เขามีเพื่อนที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดอยากจะมี อืม มันช่างเป็นความสุขดีๆ ท่ามกลางความเศร้าจริงๆ ปาล์มคิดแล้วยิ้มออกมา

จากคุณ : ชมเช้า - [ 21 ม.ค. 49 03:31:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2

หลังจากที่บุ้งคุยกับปาล์มแล้ว ก็เดินออกมาเรื่อยๆ นึกถึงตัวเองแล้วก็อดนึกถึงเพื่อนที่เขารักไม่ได้ แม้อยู่ต่อหน้าปาล์ม เขาจะทำเป็นร่าเริง แต่ในใจแล้ว คงไม่มีใครรู้ว่าเขาเองเป็นคนเจ็บปวดที่สุด

บุ้งเดินหน้าเศร้า เดินอย่างไม่รู้ว่าจะไปไหน จะกลับที่โต๊ะก็ไม่อยากจะเจอกับภาพบาดใจ แล้วเราจะไปไหนดี บุ้งคิดอย่างสับสน

แต่บุ้งคงไม่ต้องคิดนาน เพราะมีคนมาทำให้บุ้งตัดสินใจได้แล้ว น้ำเพชรนั่นเอง ที่กำลังเดินมา เดินมาเรื่อยๆ ตรงมาหาบุ้ง

บุ้งมองเพื่อนที่เขารัก มองด้วยสายตาแห่งความรักที่เค้าไม่เคยแสดงให้เพื่อนรู้ แต่เวลานี้ ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว มันจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว จะเป็นอะไรไปล่ะ ถ้าจิ๋วจะมองไม่เห็น หรือเห็นแต่ไม่ใส่ใจ เขาก็ยอม เพราะมันยังดีกว่าเก็บไว้โดยที่ไม่มีโอกาสได้รับรู้

น้ำเพชรมองบุ้ง เห็นสายตาแล้วอึ้งไป ทำไมจะไม่เห็นความหมายในดวงตานั้น แต่ก็ยังพูดอะไรไม่ออก

“อ้าว แล้วพี่พลล่ะ” บุ้งฝืนยิ้ม ทักเพื่อนอย่างร่าเริง

พูดถึงพี่พลน้ำเพชรอดยิ้มออกมาไม่ได้ บุ้งมองภาพนั้นอย่างเจ็บในใจ ได้ยินน้ำเพชรว่า

“พี่พลไปแล้วล่ะ เราคุยกันเสร็จแล้ว วันนี้มีเรื่องไม่น่าเชื่อด้วยล่ะ”

บุ้งมองหน้าน้ำเพชร เห็นเพื่อนดูมีความสุขก็พลอยสุขไปด้วย แต่เป็นความสุขในความเศร้า สุขที่เห็นคนที่รักมีความสุข แต่เศร้า ที่คนที่ทำให้เธอมีความสุขไม่ใช่เรา แต่จะเป็นไรไปล่ะ แค่เห็นคนที่เรารักมีความสุขก็พอแล้วนี่

“เรื่องอะไรล่ะ”

“ก็เรื่อง...”น้ำเพชรทำท่าจะเล่า แล้วชะงัก หันมามองหน้าบุ้ง “ทำไมชั้นต้องเล่าให้แกฟังด้วย เรื่องอะไรล่ะ”

“อ้าว” บุ้งเกาหัว “งั้นถ้าแกไม่เล่า ชั้นเล่าเองก็ได้ ชั้นมีอะไรจะบอกแก”

“ว่ามาดิ แต่อย่านานนะ ไม่มีเวลาฟังมาก” น้ำเพชรพูดยิ้มๆ

“เอ่อ...คือ...” จะตะกุกตะกักทำไมเนี่ย บุ้งไม่เข้าใจตัวเอง ก็ตัดสินใจแล้วไง น้ำเพชรมองแล้วส่ายหน้า

“ถ้ายังไม่พร้อม ก็ไม่...” น้ำเพชรยังพูดไม่ทันจบ บุ้งก็โพล่งขึ้นมาทันที

“ชั้นชอบแก...” พูดแล้วเงียบไปพักหนึ่ง มองหน้าเพื่อนรัก สังเกตใบหน้าและดวงตา มองอย่างพิจารณา มองอย่างที่ใจรู้สึก ไม่จำเป็นต้องเอาท่าทีและคำพูดกวนๆ มาบังหน้าอีกต่อไป ต่อไปนี้ มันคือความรู้สึกที่แท้จริงของผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้นเอง

“ชั้นรู้ ว่าชั้นมันไม่ดี ปากเสีย คอยแต่ว่าแกอยู่เรื่อย ไม่เคยชมแก พูดดีๆ กับแกก็นับครั้งได้ ถึงแกจะไม่ชอบชั้น ชั้นก็ไม่ว่าอะไรหรอก เพราะชั้นทำตัวชั้นเอง แต่จริงๆ แล้วนะ ชั้นไม่เคยคิดจะว่าแกเลย แต่ปากหมาๆ ของชั้นมันพาไปเอง...

....จริงๆ แล้วชั้นอยากจะต่อล้อต่อเถียงกับแก อยากจะให้แกเห็นชั้นอยู่ในสายตา ชั้นมีความสุขเสมอเมื่อได้เห็นหน้าแก เห็นแกยิ้ม หัวเราะ และเมื่อแกเศร้าชั้นก็พลอยเศร้าไปด้วย มันอาจฟังดูตลก แต่มันก็เป็นเรื่องจริง”

บุ้งหยุดมองน้ำเพชรที่อึ้งพูดไม่ออกแล้วบอกต่อไปว่า

“ถึงตอนนี้ชั้นรู้แล้ว ที่ผ่านมาชั้นทำอะไรโง่ๆ ไปหลายอย่าง แต่ครั้งนี้ ชั้นจะไม่ยอมงี่เง่าอีก ถึงแม้มันจะสายไปแล้ว แต่ชั้นก็ยังดีใจที่ได้บอกแก อย่างน้อยแกก็จะได้รับรู้ความรู้สึกของชั้น ความรู้สึกที่ชั้นเก็บไว้นานแล้ว เฮ้อ ถึงชั้นจะกวน แต่ชั้นก็จริงใจกับแกเสมอนะ”

บุ้งพูดออกมายืดยาวอย่างกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก สบตาเพื่อนรักแล้วย้ำออกมาอีกครั้ง

“ชั้นชอบแกนะ ชั้นชอบแก ได้ยินไหม”

น้ำเพชรมองบุ้ง ยังอึ้งๆอยู่ จนได้ยินบุ้งย้ำนั่นแหละ จึงตอบออกมา

“ชั้นรู้แล้ว ได้ยินแล้ว แต่...แกมาบอกอะไรตอนนี้” น้ำเพชรพูดเรียบๆ แล้วหันหลังเดินออกไป ทิ้งให้บุ้งมองตามอย่างปวดร้าว...

จากคุณ : ชมเช้า - [ 21 ม.ค. 49 03:34:01 ]