ทุกวันพฤหัสบดี เป็นวันเรียนพิเศษ...ศิลปะ เป็นวิชาเดียวที่ขอเรียน เราจึงกลับบ้าน
กันค่อนข้างเย็น
พ่อ ห้าสิบเมตรนี่ เท่าไร ลูกชายถาม เมื่อพฤหัสที่ผ่านมา
ยังไงลูก เป็นการถามกลับเพื่อตั้งหลัก ความปลอดภัยต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง
หมายถึงว่า มันยาวจากไหนถึงไหน คุณลูกชายให้ความกระจ่าง
อ้อ...ซักประมาณ...จากเสาไฟฟ้าต้นหนึ่งถึงอีกต้นหนึ่ง น่าจะได้ครับ ผมใช้เสา
ไฟฟ้าบนเกาะกลางถนนเป็นที่พึ่ง
เสียงสนทนาในรถเงียบไปครู่ใหญ่ คาดว่าคำตอบคงเป็นที่ประทับใจมาก
พ่อ จากซอย L ถึง ซอย M หน้าบ้านเรานี่ ถึงห้าสิบเมตรไหม คำถามลอยมาก่อน
จะถึงบ้านประมาณห้าเมตรสี่สิบเซนติเมตร
ก็น่าจะได้นะครับ ในใจผมเริ่มนึกต่อยอดจากคำถามเหล่านี้...
โตขึ้นลูกชายอาจจะสนใจเป็นวิศวกร หรือ นักวิทยาศาสตร์ เพราะว่าเคยให้ผมช่วย
ค้นหาเวปของ NASA หรือว่าจะสนใจเป็นนักคณิตศาสตร์ หรือ...จะเป็นพวกรังวัด
พื้นที่กรมที่ดิน หรือ...มันจะเอาไปแทงหวย...กว้างมากครับ เป็นความสนใจที่กว้าง
เกินกว่าพ่อพันธุ์แท้อย่างผมจะคาดเดาได้
ข้อมูลเพิ่มเติม มาพร้อมกาแฟแก้วแรกของเช้าวันอาทิตย์ คุณแม่แสนสวยมาถามว่า
ลูกชายเป็นอะไร เห็นวิ่งกลับไปกลับมาอยู่หน้าปากซอยพร้อมหอบแหกๆอยู่หลายรอบ
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ใช้ความสามารถของ โค(แก่ๆ)นัน..ยอดนักสืบ คลี่คลายคดี ผู้ต้อง
สงสัยเดินเข้ามาสารภาพอย่างหมดเปลือก ด้วยตัวเอง...
หนูจะลงแข่งวิ่งผลัด สี่คูณห้าสิบ พ่อกับแม่รู้ไหม พูดไปวิ่งไป ท่าทางเอาจริงเอา
จังมาก
รู้ครับ เท่ากับ สองร้อย จะให้ตอบว่าไม่รู้ได้อย่างไร...เสียชื่อมากเชียว
ไม่ช่าย..เป็นกีฬานะพ่อ เจ้าลูกชายร้องเสียงดัง คงรู้ว่าโดนชะแล้ว
พฤหัสหน้าจะแข่งกีฬาสีแล้วครับ
ความทรงจำของผมชัดเจนขึ้นมาทันที่ เมื่อนึกถึงเงิน 170 บาท ที่บินออกจากกระเป๋า
สตางค์ผอมๆเป็นค่าเสื้อยืดสีฟ้า เมื่อประมาณสองสัปดาห์ที่ผ่านมา
เช้านั้นเป็นวันเปิดการซ้อม และได้ข่าวว่าเป็นวันปิดด้วย เพราะสืบข่าวจากคุณแม่แสน
สวย คนร่วมซอย รวมถึงหลวงพี่ที่มาบิณฑบาตทุกเช้า ต่างก็ยืนยันว่า ไม่เคยเห็นออก
มาวิ่งอีกเลยเข้าใจว่า...คงกะระยะ ห้าสิบเมตรได้แล้ว
วันพฤหัสนี้ ไม่ต้องกลับเย็นมาก เนื่องจากเป็นวันกีฬาสี ไม่มีการเรียนพิเศษ ผมได้ยิน
เสียงเฮลั่นเป็นระยะๆ เมื่อมีการประกาศผลการแข่งขันและมอบเหรียญ ซึ่งจัดกันบน
สนามหน้าโรงเรียนที่ยังคงมีร่องรอยปูนขาวโรยเป็นทางยาว มีเด็กๆหลายคนวิ่งไล่จับ
กันอยู่หลังสแตนด์เชียร์ น่าจะเป็นพวกที่ไม่คาดหวังผลรางวัล หรือไม่ก็ เข้าใจสัจธรรม...
แพ้เป็นพระชนะเป็นมาร เลยไม่อยากเป็นทั้งพระ และมาร
คุณลูกชายเดินมาขึ้นรถพร้อมกับเหรียญรางวัลสีทอง...คล้องโดดเด่นอยู่บนเสื้อสีฟ้
เหรียญทองแดงครับพ่อ ทีมหนูได้ที่สาม น้ำเสียงดูเศร้าสมฐานะเชียวละ
ไม่เป็นไรนี่ลูก หนูเพิ่งแข่งครั้งแรกนี่ เอาไว้ปีหน้าขึ้นป.2 แล้ว อาจจะได้เหรียญทอง
ก็ได้นา ผมพยายามสวมวิญญาณ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ยามที่ เวน รูนี่ย์ ยิงประตูไม่ได้
ใช่นะ ปีหน้าว่ากันใหม่ ยังไงก็ดีกว่าสีแดงนะพ่อ ไม่ได้เหรียญเลย น้ำเสียงฟังดูมีฐานะ
ขึ้นมามาก
ผมนึกสงสารชะตากรรม สีแดง ขึ้นมาจับใจ เพราะลูกชายเล่าต่อบนรถว่า แข่งกันทั้ง
หมดตั้งสี่ทีม....
ระหว่างที่นักกีฬากำลังเสริมสร้างสุขภาพด้วยมันฝรั่งทอดซองละห้าบาท จากร้านป้าอิ๊ด
ลูกได้อะไร จากการแข่งกีฬาบ้าง ผมโยนคำถามจากเวทีนางงามเข้าใส่
ได้ฝึกความอดทนสิพ่อ ฝึกมีน้ำใจนักกีฬา ใจเย็น แล้วก็ฝึกการรอคอย ไม่เลวที่เดียว
คุ้นๆว่า มาจากวิชาสังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม
รอคอยอะไรลูก
รอ เหรียญทองปีหน้าไงพ่อ จำไม่ได้เหรอ เออ..ใช่ ผมนึกขึ้นได้พร้อมเสียงหัวเราะ
ลั่นรถ จากนักกีฬาเหรียญทอง...แดง
สามทุ่มครึ่ง เจ้านักกีฬาวิ่งผลัดสี่คูณห้าสิบเมตร หยิบเหรียญทอง..แดง ขึ้นไปนอนด้วย
ชีวิตผมคืนนี้ควรจะนอนหลับฝันดี ถ้าไม่เป็นเพราะนักกีฬาซีเกมส์ ที่เพิ่งเดินทางกลับ
ถึงเมืองไทย
พ่อ นักกีฬาเหรียญทองแดงจากซีเกมส์ เค้าได้เงินเหรียญละสี่แสนเลยนะพ่อ ยิ่ง
เหรียญทอง ได้เป็นล้านเลย ลูกชายกระซิบเบามาก
โตขึ้น หนูก็เล่นกีฬาต่อไปซิลูก ผมแนะนำ โดยไม่ตระหนักถึงความลำบากที่กำลังจะ
มาเยี่ยมถึงเตียงนอน
พ่อ แล้วหนูจะได้เท่าไรละ เอาละซิ ผมชักจะหายง่วงแล้วละ
เอางี้แล้วกันนะ พ่อก็ให้สี่แสนเหมือนกัน เจ้าของเหรียญยิ้มหน้าบาน กอดเหรียญ
แน่นมาก
แต่ ขอเป็นแบ่งจ่ายวันละ 20 บาท สัก 10 ปี แล้วกันนะ มีการพยักหน้าเกิดขึ้น
ได้พ่อได้ แต่พ่ออย่าพูดเสียงดังสิ เดี๋ยวโจรมันได้ยิน มันจะขึ้นมาขโมยเหรียญของเรา !!!
ว่าไปนั่นเลยเชียว แล้วท่านก็ซุกเหรียญทอง..แดง ไว้ใต้หมอน นอนหลับไป
คืนนั้น ผมฝันร้ายมาก ฝันว่า... ลูกชายขึ้นชั้นป.2 พร้อมกับได้เหรียญ....ทอง
จากคุณ :
ใบไม้ในทางช้างเผือก 
- [
21 ม.ค. 49 12:28:01
]
เลี้ยง(ลูก)ไป....นินทาไป #5 : กีฬา กีฬา...คือยาวิเศษ(ทำคนให้เป็นคน)
