เรื่องสั้นในวันที่ไม่มีเธอ-  “นักดื่ม”

เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องของคนอกหัก คนขี้เมาคนหนึ่งอาจไม่มีสาระอะไร
ผู้เขียนไม่ต้องการสนับสนุนให้ใครดื่มแอลกอฮอล์  แต่สนับสนุนการเมาอย่างมีคุณภาพ



“ทำไมคุณต้องดื่ม?”
“แล้วคุณล่ะ?”
“เพราะผมเป็นได้แค่ผู้ชายเฮงซวยที่ไม่มีอะไรเข้าท่าเข้าทางสักอย่างมั้ง?”
“ฉันรู้ว่าคุณโกรธฉัน  แต่...”
“เปล่า  คุณไม่ต้องบอกหรอก ผมรู้ตัวดี คุณทำถูกแล้ว ผมไม่โทษคุณหรอก ไม่เลย อย่าคิดอะไร”
“ฉันเสียใจ…”
“ผมต่างหากล่ะ  ผมขอโทษ  ผมเสียใจ ผมขอโทษคุณจริงๆไม่น่าเลย ผมไม่น่าทำตัว:-)กับคุณ”
“เพราะคุณเมา”
“ไม่เกี่ยวหรอก เพราะผมมันแย่เอง”
“ฉันไม่ได้โกรธคุณมากนักหรอก”
“คุณมีสิทธิ์เกลียดผมได้เต็มที่ ด่าอะไรผมก็ได้ ชกผมก็ได้ ผมจะได้สบายใจ”
“ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก”
“ขอร้อง ชกผมเถอะ ทำให้ผมเจ็บ”
“ไม่”
“ถ้าคุณไม่ชกผม ผมคงจมอีกนาน คงเคว้งจนกู่ไม่กลับแน่ๆ”
“ฉันชกคุณไม่ได้”
“ผมนี่แย่สิ้นดี.......ผม....”   เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น  เธอรับแล้วเดินไปคุยในระยะห่างพอที่ผมจะได้ยินไม่ชัด  
“ฉันต้องไปแล้ว” เธอบอกผมหลังวางโทรศัพท์
“ผมเดินไปส่งได้มั้ย?”
“อื้อ”
“ผมไม่อยากเห็นคุณเมานัก  คุณดื่มให้น้อยลงได้มั้ย”
“อื้อ   คุณเองก็ด้วยล่ะ”
-----------------------------------------

ทำไม? ดื่มเหล้าดีตรงไหน?
เพราะว่าเหล้าไม่เกี่ยงกับ อายุ รูปร่าง น้ำหนัก ส่วนสูง  ไม่ว่าจะตัวโตแค่ไหน ตัวเล็กเท่าไร ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียใดๆ  ทุกคนเท่ากัน แก้วในมือผสมเหล้าเท่ากัน  ใครจะร่วงก่อนหาทราบได้?

-----------------------------------------
 
     ผมเป็นไอ้ขี้เมา  ดื่มแล้วก็ดื่ม   แต่เธอไม่ใช่  เธอเพียงชอบสังสรรค์และเพราะเธอไม่ใช่นักดื่ม  เธอจึงเมา  เราไม่ค่อยได้เจอกันนัก  เดือนละครั้งสองครั้งเท่านั้นที่พบกัน    ผมรู้ว่าเธอมีกลุ่มเพื่อนที่ชวนเธอไปนั่งร่วมวงด้วยบ่อยๆ  ในกลุ่มนั้นมีคนแอบชอบเธออยู่

     ผมกับเธอห่างกัน  ผมรู้ว่าเธอเจอเขาบ่อยๆ แต่ไม่รู้ว่าบ่อยแค่ไหน  ผมเป็นไอ้ขี้เมา  เมื่อเราเจอกันผมก็เอาแต่เมา   เมากับเพื่อนฝูง  ผมนึกว่าเธอสนุก  เธอดื่ม       เธอสนุก  เพียงแต่ ไม่สนุกเท่าตอนอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่มีเขาคนนั้นเป็นคนหนึ่งของกลุ่ม    ผมเป็นเพียงไอ้ขี้เมา  เมาไม่รู้เรื่อง

     ผมเคยไปนั่งร่วมวงด้วยในกลุ่มนั้น  ผมไม่ชอบหน้าใครสักคน  มุขตลกฝืดๆนั่นอย่างหนึ่งล่ะ  กับคนที่ค่อนข้างจู้จี้กับเรื่องที่จะทำให้ต้องหัวเราะอย่างผม   ผมอยากเอาวีดีโอตลกคณะ เทพ โพธิ์งาม(ที่เคยชมตอนเด็ก)ปาใส่หัว ไอ้คนที่พูดมากสุดในกลุ่ม  พร่ำแต่โจ๊กเฝือๆกับคำพูดติดปากที่ออสโมซิสจากทีวี(แม่ง น่ารำคาญฉิบหาย)   แต่คนที่ผมไม่ชอบหน้าสุดคงเป็นเขา(มันนั่นแหละ) ที่คอยชวนเธอคุย   คุยกันสองคน ยิ้มไป ยิ้มมา    ผมรู้สึกเหมือนควายป่าพลัดฝูงที่อยู่ท่างกลางผองยีราฟได้แต่ชะเง้อคอมอง  พยายามส่งภาษาคนละพันธุ์ ถามพวกคอยาวว่า มืงทำอะไรกันอยู่เหรอ?    
     ทั้งที่เรามีเวลาว่างได้เจอกันหลายวันติดๆ  แต่การได้พบกันก็ได้แต่อยู่ในวงของกลุ่มเพื่อนๆเธอเหล่านี้     เธอรู้ว่าผมชอบดื่ม  เธอจึงคะยั้นคะยอให้ผมมาร่วมวง และเธอก็รู้ว่าผมไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้ามากนัก   แต่เธอก็ยังคะยั้นคะยอให้ผมมาร่วมวง  และเธอก็รู้ว่า  ถ้าเมาผมจะเป็นคนที่ตลกสุดๆ และเช่นกันนอกจากจะตลกสุดๆผมยังโมโหได้ง่ายสุดๆ  โดยเฉพาะยามเห็นหน้าเขาคนนั้น

     ร้านปิด  วงเลิก  เธอบอกให้ผมยืนคอยก่อน  ขอเวลาเดี๋ยวเดียว  เพราะไอ้เขาคนนั้นดันมีเรื่องจะคุยกับเธอ   ใช้เวลาไปเท่าไหร่นะ  ผมไม่รู้    รู้อีกทีเธอก็เดินมาที่ผม     ส่วนไอ้หมอนั่นยืนอยู่ห่างออกไป        ผมพอจะรู้ว่าคุยอะไรกัน    นี่ไม่ใช่ครั้งแรก
“เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมก่อนได้ไหม?”
“ทำไมล่ะ”  บางสิ่งภายในมันร้าว  การทำร้ายเกิดขึ้นรวดเร็วเหลือเกิน  เธอเอ่ยออกมาก่อนที่ผมจะทันได้ถามอะไร
“ฉันเพียงอยากพิจารณาดูใหม่   ในสถานภาพที่เท่าๆกันระหว่างคุณกับเขา”
“ทำไมล่ะ  สิ่งที่ผ่านมา คุณ......  ทำไมต้องแบบนี้   คุณทำให้ผมดูโง่น้อยกว่านี้ได้ไหม  ทำไมคุณต้องทำให้ผมเป็นไอ้งั่งขนาดนี้ด้วย  ห่าเฮ็ดเอ้ย”

     ผมเป็นไอ้ขี้เมา  ไอ้โง่  โง่แล้วก็งั่งสิ้นดี  ผมงั่งคอยเธอ ให้เธอไปคุยกับเขา ตีหน้ายิ้มอารมณ์ดี  “ไปสิ อย่าคุยนานนะ แล้วอย่าหนี่กลับไปกับเขาล่ะฮ่าๆ”  ผมมันงั่งบรม  แล้วเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า  ที่เธอทำมันทำร้ายผมแค่ไหน  แต่ผมก็กัดฟันทนฝืน เพราะอะไรผมถึงทำแบบนี้ เพราะคำว่า เชื่อใจ หรือไง      
     ผมรู้สึกเหมือนถูกบังคับให้ต้องระเบิดออกมา  ถูกลากมานั่งบื้อในวง ติดๆกันทุกคืนๆ  นั่งบื้อมองดูเธอ ในใจหน่วงไว้ด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจในความรัก   ห่าเฮ็ดเถอะ  ความรักที่ผมมีอยู่คนเดียวสิไม่ว่า  ผมมันงั่งสิ้นดี  ถึงได้เป็นแค่ไอ้ขี้เมาไม่เอาอ่าว  บางสิ่งบางอย่างในตัวผม เธอทำมันแหลกละเอียดไปแล้ว  เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแหลกลาญขนาดไหน    เธอไม่รู้  เธอไม่รู้เลย
     “คุณเมาแล้ว  คุยกันพรุ่งนี้เถอะ”
     “ไม่  คุยกันวันนี้แหละ  ไปคุยที่ห้อง  ผมอยากคุยให้จบเวลานี้”
    “คุณเมาแล้ว”
    “กลับไปคุยที่ห้อง”

     ใช้เวลาเท่าไรนะที่ผมคุยกับเธอตอนนั้น กู มืง วะ โว้ย บัดซบ :-) คำหยาบคายทั้งหลายประเดประดังออกจากปากผม  ความอัดอั้นที่เหมือนลูกโป่งแตก  แตกโพละ  เพียงครั้งเดียวยางยืดของลูกโป่งก็ฉีกสลายเป็นชิ้นกระจายเกลื่อน  เศษลูกโป่งเกลื่อน    เธอไปนอนห้องเพื่อน   ผมเพลียและหลับไป
   รุ่งเช้าเธอตื่นแล้วมาพบผมที่ห้อง   สั้นๆง่ายๆ  “เลิกกันเถอะ”  ผมเหมือนเป็นใบ้  เป็นยิ่งกว่านั้น เหมือนคนที่รู้จักภาษาไปชั้วขณะ  ผมนึกประโยคหรือคำที่จะเหนี่ยวรั้งเว้าวอนไม่ออกเลย   ไม่มีอีกแล้ว  ไม่มีทางที่จะยื้อเธอให้คืนได้  สิ่งที่ผมทำไป   แม้แต่คนที่เป็นพ่อ แม่เธอก็คงไม่เคยต่อว่าเธอ  แล้วผมเป็นใครนะ  เป็นแค่ไอ้ขี้เมาหยำเปแต่ดันไปด่ากราดเธอขนาดนั้น


     เธอเคยกอดผมตอนเช้า   ผมตื่นแล้วปลุกเธอ  เธอลืมตาช้าๆงัวเงียมองหน้าผม  “ตื่นได้แล้ว”    เธอไม่พูดอะไรสักคำ  มองผมด้วยสายตาของคนขี้เซาจอมโอ้เอ้  แล้วเธอก็ดึงตัวผมไปนอนกอด   กอดผมนิ่งเฉยอยู่อย่างนั้นพักใหญ่โดยไม่พูดอะไรสักคำ  ไม่มีคำพูดใดๆ มีเพียงการกอดของเธอเท่านั้นที่สัมผัสรู้สึกในยามเช้าขณะนั้น  ผมอยากให้เธอกอดแบบนั้นทุกเช้า     ทุกๆเช้า   ผมคิดแบบนั้น คิดว่าเธอจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมจะตื่นมาพบในเวลาที่มีอยู่ของชีวิต


     “คุณนอนกับเขาหรือเปล่า?”  ผมถามเธอหลังเดินไปส่งตอนใกล้จะถึง
     “หึ  คุณนี่มัน  คุณไม่ให้เกียรติฉันเลยที่ถามแบบนี้  คนเราจะคบกันต้องเคารพกันเชื่อใจกัน  แต่นี่คุณไม่มีเลย”
     “ผมขอโทษ”  โลกของผมมันเบลอไปหมดแล้ว  เธอต่างหากที่ไม่เข้าใจผมเลย  กับคำถามที่ถามไป  คำถาม:-)นั่น  ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไรผมก็รับได้เสมอ  แค่เธอคืนกลับมาเท่านั้นไม่ว่าเธอจะทำอะไรไว้ก็ตาม
     ผมไม่ได้ให้เกียรติเธอ  ถูกของเธอ  แล้วเธอเล่า  เกียรติของผมมันอยู่ตรงไหนกัน  จมหายไปกับความไว้เนื้อเชื่อใจของผมไปหมดแล้วมั้ง  ผมรู้มาว่า หลายครั้งที่เธอมานั่งร่วมวงด้วย  พอเลิกเธอไปอาศัยนอนค้างที่ห้องเขาบ่อยๆ   ผมรู้แต่ไม่เคยบอกเธอว่าผมรู้

     “มีอยู่อย่างที่ผมอยากรู้   ว่าที่ผ่านมาเป็นเพราะคุณสงสารผมแค่นั้นใช่ไหม  คุณคงเวทนาผม แต่ไม่จำเป็นจะต้องทำ    หากคุณอยากไปคุณก็แค่บอกตรงๆ”

   -----------------------------------------    

     การดื่มเหล้าง่ายนิดเดียว  แค่รู้จักรับผิดชอบเท่านั้นเอง  รับผิดชอบแก้วในมือตัวเองใบเดียวเท่านั้น  ถ้ามีเหล้าอยู่ในแก้วคุณต้องดื่มมัน  ถ้าเหล้าคุณหมด  คุณต้องเติม  แค่นี้เท่านั้น  การดื่มเหล้า

   -----------------------------------------    


     ผมเป็นไอ้ขี้เมา  ส่วนเธอไม่ใช่  ถึงผมจะดื่มขนาดไหนผมพาตัวเองกลับได้  ไม่เคยล้มฟุบหรือเมาไม่รู้เรื่องรู้ราว  ส่วนเธอไม่ใช่นักดื่ม  หลายครั้งเธอจึงเมาไม่รู้เรื่อง  บางครั้งเธอก็อาเจียนออกมาเปรอะกางเกงผม  เมื่อพาเธอเข้านอนแล้ว  ผมจะคอยเฝ้าเธอ  เช็ดหน้าเช็ดตาเธอ ดูเธอยามหลับไม่ได้สติ    คนเมาไม่รู้เรื่องยามนอนเป็นภาพที่ไม่น่าดูนักหรอก  ผิดกับตอนที่นั่งเฮลิบลับ  บางครั้งหมอนั่นก็โทรมาหาเธอตอนดึกๆ  แต่เธอดันเมาหลับเสียก่อน    ซึ่งไม่ใช่ครั้งเดียว  ส่วนเธอขณะหลับไม่รู้เรื่องนั้น  บางครั้งเธอก็เผลอเรียกชื่อเขาออกมา  เหมือนมีลมหนาวพัดผ่านไป แต่ยังให้รู้สึกครั่นผิวค้างคา   ผมไม่เคยบอกเธอเลยในเรื่องเหล่านี้  
 
     ผมกับเธอห่างกันอย่างแน่ชัดแล้ว  ใช่เพียงห่างแค่ระยะทางอย่างแต่ก่อน  บางครั้งผมเห็นเธอนั่งในร้านกับกลุ่มเพื่อนของเขาเธอไม่ได้เมามายแบบเดิมเหมือนคราอยู่กับผม  เธอนั่งอยู่ในวงเพียงไม่นาน  ผมมองดูเธอ  แต่เธอไม่เห็นผม  
    ผมยังเป็นไอ้ขี้เมาเหมือนเดิม  และเธอยังคงไม่ใช่นักดื่มเช่นเคย  เพียงแต่เธอไม่ได้ดื่มจนเมาอีกแล้ว
 
           -----------------------------------------    


เพลงโปรดผม The piano has been drinking ของ Tom Waits เสียงร้องเปล่งออกมาแบบคนเมาเข้ากันได้กับเนื้อหาเป็นอย่างดี    และท่อนสุดท้ายที่ร้องซ้ำไปมาก็ดูเมาสมจริง
’cause the piano has been drinking, the piano has been drinking
The piano has been drinking, not me, not me, not me, not me, not me

     
           -----------------------------------------    

“เฮ้ย  กินเหล้าเว้ย”
“ไม่ว่ะ  ไม่อยาก”
“เฮ้ยทำไมวะ  อกหักต้องกินเหล้าสิวะ จะได้ปรับทุกข์”
“เออ กูไม่กินว่ะ”
“เฮ้ย กินสิ  อกหัก ต้องกินเหล้านา”
“ไม่ใช่กูว่ะ  อกหักกูไม่กินเหล้า”

     -----------------------------------------

แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 49 16:33:11