ความคิดเห็นที่ 1 พี่พลเดินมาตามทางเดินเพื่อตรงไปที่สโมสรนักกีฬา  ระหว่างทางก็คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น  ถ้าจะบอกว่าโลกนี้มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นมากมาย ก็คงต้องรวมเรื่องนี้ไปด้วย พี่พลนึกถึงเรื่องของตัวเองกับเพื่อน จะเรียกว่าเพื่อนในเนตก็คงได้ แม้ว่าจะรู้จักกันทางเนตได้ไม่นาน แต่ความรู้สึกที่มีให้ต่อกันนั้น มันก็คือความรู้สึกของเพื่อนคนหนึ่งพึงมีต่อเพื่อนคนหนึ่ง  มันเป็นความรู้สึกเชื่อใจกัน โดยไม่จำเป็นต้องอาศัยเวลา ระยะทางมากำหนด ช่วงที่เขาซ้อมบอลเครียดๆ เหนื่อยๆ หรือเวลาเศร้าๆ ไม่น่าเชื่อว่า  การเล่นเนตจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น แม้ใครจะมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระ หรือไม่มีประโยชน์อะไร แต่บางครั้งคนเราจะต้องการสาระอะไรมากไปกว่าความสุข ความสบายใจที่ได้พูดคุยแสดงความคิดเห็นกันระหว่างเพื่อนในโลกไซเบอร์เล่า เขาได้รู้จักกับเพื่อนทางเนต ได้คุยกันในหลายๆเรื่อง แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน อยู่เสมอๆ และคนๆหนึ่งที่เขารู้สึกคุ้นเคยจนรู้สึกผูกพันธ์ก็คือ  WINDY_LOVE นี่เอง ด้วยความที่คุยกันถูกคอ และมักจะมาเจอกันในกระทู้บ่อยๆ จะด้วยรสนิยม ความคิด ความชอบหรือจะเป็นเพราะความบังเอิญอะไรก็ตาม แต่ก็ทำให้พี่พลรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เจอ WINDY_LOVE และได้พูดคุยแสดงความคิดเห็นกัน  โดยไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้ เขาได้พบและได้คุยกับ WINDY_LOVE มาเรื่อยๆ จนถึงวันนี้ วันสิ้นปีเก่า และเมื่อเริ่มต้นปีใหม่ เขาก็ได้พบกับ WINDY_LOVE ได้พบกันโดยบังเอิญ แต่เป็นความบังเอิญที่น่าประทับใจ  มันไม่สำคัญหรอกว่าเธอจะเป็นใคร ไม่สำคัญว่าจะได้พบกันหรือไม่ เพราะความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันนั้นมันไม่มีอะไรจะเปลี่ยนแปลงได้อยู่แล้ว ที่สนามฟุตบอลนั้น พี่พลมองน้ำเพชรอย่างอึ้งไป ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วเดินเข้าไปหา เมื่อเห็นคนตรงหน้าน้ำตาซึมออกมา เขาก็รีบปลอบเหมือนกับปลอบน้องสาวตัวเล็กๆคนหนึ่ง “ว่าไง จะบอกพี่ได้หรือยัง ว่าร้องให้ทำไม” น้ำเพชรส่ายหน้า ไม่ตอบแต่กลับถามมาว่า  “พี่พลเป็นนายล่องลอยจริงๆหรอคะ” พี่พลยิ้มแล้วว่า  “พี่คงล้อเล่นมั้ง” น้ำเพชรชะงักหันมามองหน้า พี่พลจึงรีบแก้ “ไม่ครับๆ ไม่ได้ล้อเล่น  ไม่ต้องสงสัยไปหรอกน้องจิ๋ว โลกนี้มันก็มีเรื่องแปลกประหลาดอย่างนี้เสมอแหละ” น้ำเพชรมองพี่พลนิ่งไป  ก่อนที่น้ำตาจะไหลมาอีก  “พี่พลคะ ถ้าพี่พลเป็นนายล่องลอยจริง ก็ต้องช่วยจิ๋วเหมือนที่ช่วย WINDY_LOVE นะ” “ได้สิครับ บอกมาสิ” พี่พลรับคำยิ้มๆ “น้องจิ๋วร้องให้เรื่องอะไร ร้องให้ให้ใคร” “ก็.....” น้ำเพชรพูดไม่ออก เห็นหน้าพี่พลแล้วก็นึกอยากร้องให้ขึ้นมา เพราะมันนึกไปถึงคนอีกคนหนึ่ง ทำไม ทำไมคนๆนั้นถึงไม่ดีเหมือนพี่พลนะ “ทำไมเขาไม่ดีเหมือนพี่พล” นึกแล้วก็รำพึงออกมา “หือ รู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ดี” พี่พลว่าแล้วหน้าขรึมลงไป “แล้วรู้ได้ยังไงว่าพี่ดี บางที มันอาจกลับกันก็ได้” น้ำเพชรส่ายหน้า รีบบอกทันที “ไม่จริงหรอกค่ะ พี่พลดีจริงๆ พี่พลทำให้อุ่นใจและเชื่อมั่นได้เสมอ แต่เค้า...ไม่เคยชัดเจนอะไรเลย จิ๋วไม่แน่ใจอะไรเกี่ยวกับเค้าเลย” “แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเค้าจะไม่ดีนะครับ บางทีเรื่องแบบนี้อาจต้องใช้เวลา” น้ำเพชรส่ายหน้าอีกครั้ง “คงไม่มีประโยชน์แล้วล่ะค่ะ เพราะเขาคงใช้เวลาไปกับคนอื่นแล้ว” พูดแล้วก้มหน้า เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าขึ้นมา แพทบอกรักบุ้ง และบุ้งก็เดินเข้าไปหา พูดคุยหยอกล้อกัน ที่บุ้งไม่ชัดเจนกับเราก็เพราะจะไปชัดเจนกับแพทมากกว่า พี่พลหันมามองหน้าน้ำเพชร มองตาแล้วพูดว่า “ฟังพี่นะน้องจิ๋ว การที่เรารักใครสักคนหนึ่ง มันเป็นความรู้สึกพิเศษที่สวยงามมาก ไม่ว่าเราจะได้รับความรักตอบหรือไม่ก็ตาม แต่ความรักนั้นก็จะสวยงามอยู่ในใจเราเสมอ”พี่พลหยุดแล้วพูดต่อ   “เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะทำอะไร คิดให้ดีก่อน สิ่งสำคัญก็คือ อย่าเพิ่งไปคิดหรือด่วนสรุปอะไรทั้งนั้น ไม่อย่างนั้น บางทีเราอาจจะทำลายความรัก ความสวยงามในใจเราอย่างรู้เท่าไม่ถึงการณ์” น้ำเพชรมองหน้าพี่พล พูดไม่ออก พี่พลจึงพูดต่อ  “เชื่อพี่นะน้องจิ๋ว อย่าเพิ่งสรุปหรือปักใจเชื่ออะไร พี่ไม่อยากให้เสียใจทีหลัง” พี่พลพูดแล้วลูบผมน้ำเพชรอย่างอ่อนโยน น้ำเพชนเงยหน้าขึ้นมามองพี่พลด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจและซึ้งใจ “พี่พลรู้ไหม จิ๋วดีใจมากเลยค่ะที่รู้ว่าพี่พลคือนายล่องลอย  เพราะจิ๋วจะได้มีใครคนหนึ่งที่รู้ใจและเข้าใจเสมอ  ยินดีที่ได้พบนะคะ นายล่องลอย” “พี่ก็ยินดีครับที่ได้พบ WINDY_LOVE หวังว่ามีอะไร เราจะคุยจะปรึกษากันเหมือนก่อนนะครับ” “แน่นอนค่ะ เรายังเป็นเพื่อนในเนตกันอยู่เหมือนเดิม” น้ำเพชรยิ้ม “เราจะมาเจอกันในวันที่มีความสุข  และมาร่วมทุกข์ในวันเศร้าๆ เหมือนเดิมนะ”พี่พลยิ้มสดใส ตาเป็นกระกาย  เงยหน้ามองไปบนฟ้า พลุยังจุดอยู่อย่างต่อเนื่อง ก็หันไปบอกน้ำเพชรว่า “พี่ต้องไปแล้วล่ะ น้องจิ๋วล่ะ” “ค่ะ จิ๋วก็จะไปเหมือนกัน” น้ำเพชรตอบแล้วออกเดินเคียงข้างกัน มาหยุดอยู่ที่ข้างสนาม “อย่าลืมที่พี่บอกนะครับ รับฟังและรอคอยเขาหน่อย พี่เชื่อ ว่าความรัก เมื่อถึงที่สุดแล้ว มันจะแสดงอานุภาพออกมาเอง คราวนี้ก็ขึ้นอยู่ที่เราแล้วล่ะ” จากคุณ : ชมเช้า - [ 22 ม.ค. 49 02:44:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คิดมาถึงตรงนี้แล้วพี่พลก็ยิ้ม ภาวนาให้ความรักของน้องจิ๋วสมหวังด้วยเถอะ อย่าให้เหมือนพี่เลย มีความรัก มีคนที่รัก แต่ไม่สามารถจะทำอะไรได้ ได้แต่มองดูอยู่ห่างๆ ว่าแต่ ที่เราบอกน้องจิ๋วไปว่า อานุภาพแห่งความรักมันจะแสดงออกมาเอง แล้วเราจะมีโอกาสนั้นไหมนะ พี่พลคิดพลางเดินไปพลาง จนถึงสโมสรนักกีฬา ราวกับความคิดคำนึงจะส่งถึงกัน เพราะเมื่อพี่พลเดินมาจนถึงลานโล่งหน้าสโมสรนักกีฬาที่มีเก้าอี้หลายตัววางอยู่นั้น เขาก็เห็นใครคนหนึ่งกำลังนั่งหันหลังก้มหน้าดูเอกสารปึกหนึ่งอยู่ ที่ๆเธอนั่งประจำ ที่เขาคุ้นตา และเธอก็มาอยู่ตรงนี้อีกครั้งหนึ่ง มิ้นนั่นเอง พี่พลเผลอมองผมยาวสลวยด้านหลังของมิ้นเหมือนเคย มองด้วยสายตาที่เคยมองเมื่อหนึ่งปีก่อน มันไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย ไม่เลย... ราวกับมิ้นจะรู้สึกตัวมามีคนมองอยู่ จึงหันหลังกลับมา และก็พบกับดวงตาคู่นั้นของพี่พล ดวงตาที่ทำให้หวั่นไหวในใจได้เสมอ แม้เวลาจะผ่านไปนานแล้ว แม้ว่าจะเพียรบอกตัวเองไม่รู้กี่ครั้งว่าเป็นไปไม่ได้อีกแล้วก็ตาม ทั้งสองสบตากันนิ่งๆ เหมือนตกอยู่ในภวังค์  แล้วพี่พลก็รู้สึกตัวก่อน เดินเข้าไปหามิ้น แล้วนั่งลงข้างๆ “มิ้นมาทำไรครับ แล้วเพื่อนหายไปไหนหมด” พี่พลถามพลางมองไปรอบๆ ไม่มีใครอยู่จริงๆ “เพื่อนๆ กลับกันหมดแล้วค่ะ มิ้นก็กำลังจะกลับ รอที่บ้านมารับอยู่ ก็เลยอ่านเอกสารการประชุมกรรมการนักกีฬาไปพลางๆก่อน” “งั้นผมนั่งเป็นเพื่อนนะ” “แล้วพลไม่กลับบ้านหรอคะ ซ้อมเสร็จหรือยัง” มิ้นหันมาถาม พยายามหลบสายตาที่มีความหมายคู่นั้น พยายามไม่คิดอะไร “ก็ กำลังจะกลับครับ นักกีฬาก็แยกย้ายไปกันหมดแล้ว ผมแวะมาเอาโน๊ตบุ๊คส์” พี่พลบอกพลางมองไปที่โน๊ตบุ๊คของตัวเองที่วางอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง มิ้นมองตาม พยักหน้ารับรู้ แล้วเงียบไป ต่างคนต่างมองเมินไปทางอื่น แม้จะนั่งอยู่ข้างๆ กัน แล้วสุดท้าย พี่พลก็หันมาหามิ้น แล้วพูดเบาๆ “สวัสดีปีใหม่ครับมิ้น ขอให้มีความสุขมากๆ คิดอะไรสมความปรารถนานะครับ” มิ้นชะงักหันมามองหน้าแล้วตอบ “สวัสดีปีใหม่ค่ะพล ขอให้มีความสุขมากๆ คิดอะไรสมความปรารถนาเช่นกัน” พี่พลยิ้มขื่นๆ “แต่ตอนนี้สิ่งที่ผมคิด ทำไมมันไม่สมความปรารถนาเลยล่ะครับ” “อะไรล่ะคะ “ มิ้นเผลอถามออกไป “ก็ผมปรารถนาให้เรากลับมารักกันเหมือนเดิม แต่ทำไมไม่เห็นเป็นอย่างที่ผมคิดเลยล่ะครับ” พี่พลพูดเรียบๆ จ้องหน้ามิ้นนิ่ง มิ้นเงียบไปก่อนจะตอบออกมา “เรื่องบางเรื่องมันก็อยู่เหนือความควบคุมค่ะ และบางเรื่อง มันก็ผ่านไปแล้ว” “มันผ่านไปแล้วก็จริง แต่สำหรับผมทุกอย่างยังเหมือนเดิม”พี่พลตอบเสียงหนักแน่น “ถ้าผมจะบอกว่าผมชอบมิ้น มันก็มาจากความรู้สึกผมจริงๆ ความรู้สึกที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยแม้ว่าเวลาจะผ่านไปเป็นปีแล้วก็ตาม” “แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะคะ” มิ้นมองพี่พลด้วยสายตาปวดร้าว แม้คำพูดของพี่พลจะเหมือนน้ำที่มาคอยชะโลมหัวใจแห้งผากให้ชุ่มชื่นขึ้น เมื่อนึกถึงความเป็นจริงแล้ว  มันก็เป็นไปไม่ได้ “มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอกค่ะ พล มันเป็นไปไม่ได้ พลลืมแล้วหรอ ลืมน้องพลอยแล้วหรอ” “ก็เพราะผมไม่ลืมนี่ไง ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา เราถึงห่างเหินกันอย่างนี้” พี่พลตอบแล้วมองมิ้นด้วยสายตาปวดร้าวเช่นเดียวกัน “ ถ้าพลไม่ลืม ก็คงจะไม่ลืมที่เราสองคนเคยสัญญากับน้องพลอยเอาไว้ วันนั้น ที่น้องพลอยหมดสติไป พวกเราสองคนต่างตกลงกันว่า จะทำอะไรก็ได้ให้น้องพลอยดีขึ้น และน้องพลอยก็ขออะไรอย่างหนึ่ง น้องพลอยขอให้เราสัญญา...” พี่พลพยักหน้า  “ผมจำได้ไม่ลืม น้องพลอยขอสัญญาจากเราสองคน ว่าเราจะต้องเลิกสนิทสนมกัน  เพราะน้องพลอยทนไม่ได้ที่จะต้องกลายเป็นส่วนเกิน” พี่พลพูดแล้วนึกถึงน้องพลอยในตอนนั้น สภาพของน้องพลอยนั้นน่าสงสารมาก ในภาวะจิตใจอ่อนแอ ก็ทำให้ร่างกายอ่อนแอจนเกิดโรคแทรกซ้อนตามมาอีกมากมาย มากจนน้องพลอยเองต้องขอสัญญา.. “ถ้าพลอยไปแล้ว พี่สองคนอย่าสนิทสนมกันได้ไหมคะ มันอาจฟังดูเหมือนเห็นแก่ตัว แต่พลอยอยากจะขอ ในฐานะที่เราทั้งสามคนรักกันได้ไหมคะ จะทำเพื่อพลอยสักครั้งได้ไหม พลอยไม่อยากเป็นส่วนเกินของพวกพี่ ที่รอเวลาที่จะถูกลืมเท่านั้น พลอยไม่อยากเป็น  พลอยอยากจะอยู่ในความทรงจำและความคิดคำนึงของพวกพี่ตลอดไป...” น้องพลอยว่าหายใจรวยริน  “เมื่อพลอยไปแล้ว ก็ขอให้ได้เป็นคนสำคัญในใจพี่ทั้งสองคนนะคะ” แล้วพลอยก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะพูดอะไรได้อีก ทั้งพี่พลและมิ้นต่างมองหน้ากัน แล้วรับคำพลอยในทันที “ครับ พี่สัญญา” พี่พลพูดหนักแน่น แต่แววตาเศร้า ส่วนมิ้นก็พูดต่อ “พี่ก็สัญญาค่ะ” แล้วทั้งสองก็ได้เห็นความพอใจฉายชัดขึ้นมาบนใบหน้าของน้องพลอย แม้ไม่มีแรงจะพูดแล้ว ได้แต่นอนหายใจรวยริน แต่ก็ยังมองพี่ทั้งสองคนด้วยแววตาลึกซึ้ง ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง พี่พลนึกถึงเรื่องราวในตอนนั้นแล้วอดเศร้าไม่ได้ หันมามองมิ้น พูดออกมาเบาๆ “เราคงไม่มีทางกลับมารักได้ใช่ไหมครับ มิ้น” มิ้นมองสบตาพี่พลเศร้า “มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้วล่ะค่ะ เราต้องรักษาสัญญา” มิ้นตอบเบาๆ ด้วยแววตาเศร้า แล้วแอบเมินหน้าไปซ่อนหยาดน้ำตา แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 49 10:28:43 แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 49 10:51:27 แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 49 02:54:03 จากคุณ : ชมเช้า - [ 22 ม.ค. 49 02:48:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 น้องพลอยยังอยู่มั้ยเนี่ย ไปตกลงกันใหม่สิ จากคุณ : scottie - [ 22 ม.ค. 49 03:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อิอิ แนะนำดีจัง จากคุณ : เกล็ดดิน - [ 22 ม.ค. 49 04:31:24 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ^_______^ จากคุณ : Meif - [ 22 ม.ค. 49 04:38:57 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่า... น้องพลอยน่ แอบโหดเล็กๆนะ ตายไปละยังมีอิทธิพลขนาดนี้.. จากคุณ : Bangkokian - [ 22 ม.ค. 49 08:36:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วตะหงิด ๆ อะไรบางอย่างสำหรับคู่พี่พลกะมิ้น และแพท แต่รอแม่ชมมาเล่าต่อก่อน จากคุณ : แพท <=> พลอย ? (จิ๊จุน้อย) - [ 22 ม.ค. 49 08:54:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 -*- พลอยนี่ไม่เบาเลยนะเนี่ย.. จากคุณ : mrs_ricken - [ 22 ม.ค. 49 09:48:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น้องพลอยโกหก -*- พลอยไม่ได้รักและหวังดีต่อพี่พลและมิ้น พลอยแค่เห็นแก่ตัวและอิจจฉาที่ทั้งสองคนมีความสุขเท่านั้นเอง -"- ฮึ่ม ฮึ่ม (อินสุดริด) จากคุณ : บุ้ง...อย่างนี้ปาล์มก็แห้วอะดิ (Greenfree) - [ 22 ม.ค. 49 10:01:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาอินอีกคน น้องพลอยเเย่จริงๆเห็นเเก่ตัวจริงๆด้วย เเต่บุ้งได้ใจมาก ทำอะไรชัดเจนเสียที ไม่ต้องให้น้องเเก้วมาคอยเตือนหลายรอบ ขำจิ๋วมีเเอบเนียนเป็นดากานดา 555+ จากคุณ : MikaRin - [ 22 ม.ค. 49 13:14:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^________^ จากคุณ : namtanzay - [ 22 ม.ค. 49 13:25:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ดูไปดูมา น้องพลอยนี้ น่าสงสารนะ เหมือนบัวไม่พ้นน้ำ ขนาดจะตาย ยังคิดไม่ได้ น่าสงสารจริงๆ คนบางคน กำลังจะตาย จะเริ่มคิดได้ว่าอะไรควร ไม่ควร อะไรที่ควรปล่อยวาง แต่นี่ ชีวิตไม่พ้นบ่วง เอิ้กก เอ วันนี้เราธรรมไปป่าวหว่า เอิ้กก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 22 ม.ค. 49 14:40:20 ]

ความคิดเห็นที่ 13 งืม... ปาล์มกินแห้วไปละกิน หรือให้แก้วมาปลอบดี?? หุหุ ชอบบุ้งตอนนี้มากมายอ่ะ ^^ จากคุณ : pk - [ 22 ม.ค. 49 16:41:44 A:60.230.213.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 แก้วหายไปไหนอ่ะแม่ชม หนีกลับบ้านไปแระหรอ...แอบอินไปกับบุ้งและจิ๋วอ่ะ อิอิ จากคุณ : jayjay007 - [ 22 ม.ค. 49 18:48:21 A:60.231.139.72 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 น้องพลอยเห็นแก่ตัวจัง จากคุณ : ไข่หวาน (ทะเลหวาน) - [ 22 ม.ค. 49 22:07:01 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เฮ้อ วันนี้หงส์แพ้ ซึมเล็กน้อย - - มาต่อกันดีกว่า ทางนี้ ไม่งั้นเราจะไม่พบกัน...ตอนที่ 25 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W4045664/W4045664.html#3 แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 49 02:26:05 จากคุณ : ชมเช้า - [ 23 ม.ค. 49 02:25:32 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จะสนใจสัญญาเด็กๆทำไม แค่ให้กำลังใจคนป่วย อบ่าไปสนใจนะพี่พล มินท์ จากคุณ : Nusantara - [ 23 ม.ค. 49 09:45:22 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แต่พลอยอยากจะขอ ในฐานะที่เราทั้งสามคนรักกันได้ไหมค่ะ >>>> ไหมคะ รึเปล่าเอ่ย? แหะแหะ แม่ชมอย่าโกรธหนมจีนนะคะที่ไม่ค่อยได้เม้นต์เลย แบบว่า หนมจีนตามอ่านไม่ทันอ่ะค่ะ ตอนนี้กำลังพยายามตามเก็บอยู่ แต่ถึงจะอ่านช้า หนมจีนก็ตามอ่านทุกตอนเลยน้า แอบหลงรักนายล่องลอยอีกต่างหาก ^^ จากคุณ : หนมจีน - [ 23 ม.ค. 49 14:01:01 A:203.147.13.33 X: TicketID:063710 ]