ความคิดเห็นที่ 1          สก๊อตเดินมาตามทางอันเปล่าเปลี่ยวและมืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากดวงไฟดวงเล็กๆที่ส่องนำทางเพียงเท่านั้น          เขาเดินเข้าไปในซอกตึกเก่าๆหลังหนึ่ง ก่อนจะหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูบานเล็กๆ อันซอมซ่อ ชายหนุ่มเคาะประตูอยู่ครู่แล้วช่องมองตรงประตูก็เปิดออก สายตาคู่หนึ่งจ้องมองมายังชายหนุ่มผู้มาเยือนด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร ก่อนจะปิดช่องมองนั้นแล้วเปิดประตูเพื่อต้อนรับสก๊อตเข้าไปภายใน          ชายร่างทะมึนสูงใหญ่ใบหน้าบึ้งตึงซึ่งอยู่อ้านในผลักประตูปิดดังเดิมแล้วล็อคกุญแจ ก่อนจะพาสก๊อตเดินไปตามทางอันคดเคี้ยววกวนและเหม็นอับชวนสะอิดสะเอียนจนอยากจะอาเจียนออกมา          สก๊อตเดินตามชายผู้นั้นไปจนกระทั่งถึงห้องใหญ่ห้องหนึ่ง ซึ่งเมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาก็พบกับชายร่างอ้วนใหญ่ใบหน้าทะเล้น อยู่ในชุดสูทสีดำ กำลังนั่งสูบซิการ์อยู่บนโซฟาขนสัตว์ รอบๆข้างของชายร่างอ้วนผู้นี้มีชายหนุ่มหน้าตาดีเรือนร่างสูงใหญ่บึกบึนอยู่ในชุดสูทสีดำเช่นเดียวกัน ยืนเรียงรายอยู่จนเต็มไปหมด ชายร่างอ้วนผู้นี้มีชื่อว่า เบล มันเป็นเจ้าพ่อมาเฟียผู้มีอิทธิพลที่สุดในเมืองนี้          สก๊อตมีทีท่าประหม่าเล็กน้อย ตลอดระยะเวลาที่ผานมาเขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงได้นำพาตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องกับพวกมาเฟียชั้นสวะเหล่านี้ แทนที่เขาจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในคอนโดมิเนียมอันหรูหรา กินอาหารชั้นเยี่ยมที่สั่งโดยตรงจากภัตตาคารชั้นหนึ่ง ดื่มไวน์ราคาแพงๆ และควงสาวๆสวยๆ หรือมีเซ็กซ์กับหนุ่มๆหล่อๆสัก 2-3 คน เขากลับต้องมาจมปลักอยู่ในรังหนูที่เหม็นอับชวนคลื่นเหียน เพียงเพราะเขาติดหนี้พนันจำนวนมหาศาลจากบ่อนคาสิโน          " นั่งสิ "          เบลกล่าวกับสก๊อต ในขณะที่สมุนคนหนึ่งของมันยกเก้าอี้มาให้สก๊อตนั่ง เบลกล่าวอีกว่า          " ไง... หนี้สินที่แกค้างชั้นไว้จะใช้ได้เมื่อไหร่ "          " เบล... นายก็รู้ว่าชั้นกำลังหามาใช้ให้อยู่ "          " แต่มันนานเหลือเกินว่ะ ชั้นกลัวว่าจะรอแกไม่ไหว "          " แล้วแกจะเอายังไง "          " ก็จ่ายดอกมาก่อนสิ "          จบคำ เบลก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ          บรรดาสมุนนับสิบของมันเดินเข้ามารายล้อมสก็อตไว้          " จะทำอะไรชั้นน่ะ "          " นายก็รู้นี่ ว่าจะต้องเจออะไร "          เบลยิ้ม          ทันใด... ร่างสก๊อตก็ถูกอุ้มไปวางคว่ำหน้าไว้บนโต๊ะ สก๊อตพยายามดิ้นและร้อง แต่ก็ไม่เป็นผล เขาถูกอุดปากไว้ด้วยผ้าและแขนขาของเขาก็ถูกตรึงไว้อย่างแน่นหนาจนขยับเขยื้อนไม่ได้          เขาก็รับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่ชำแรกเข้าสู่กายของเขา มันสุดแสนจะเจ็บปวดและร้อนผ่าวประดุจแท่งเหล็กเผาไฟที่เสียดสีไปกับผิวเนื้ออันอ่อนนุ่ม แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 49 13:34:36 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 24 ม.ค. 49 13:27:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 2          รุ่งเช้าอันสดใส แสงอาทิตย์อ่อนๆส่องผ่านชั้นบรรยากาศลงมายังผืนโลกและปกคลุมไปทั่วมหานครอย่างช้าๆ          ความสับสนวุ่นวายของวันทำงานเริ่มขึ้นอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงอึกทึกครึกโครมของบรรดายวดยานพาหนะบนท้องถนนและเสียงของผู้คนที่สัญจรไปมา          สก๊อตเดินเข้ามาในอาคารที่ทำงานของเขาในสภาพอิดโรยและใบหน้าหมองคล้ำราวกับอดนอนมาทั้งคืนเขารู้สึกเจ็บแปลบทางด้านหลังไปตลอดทางที่ก้าวย่างอย่างช้าๆ เขาทักทายกับพนักงานไปตามปกติที่เคยปฏิบัติมาเช่นทุกวันก่อนจะเดินตรงไปยังลิฟท์แล้วขึ้นไปยังชั้นบนสุด เขาตั้งใจจะไปทักทายกับคุณโกเมสและถามไถ่ว่ามีอะไรให้ช่วยเหลือบ้าง เพราะคิดว่าเขาคงกำลังวุ่นวายอยู่กับการขนย้ายข้าวของเข้ามาอยู่เป็นแน่          เมื่อถึงชั้นบนสุด สก๊อตเดินออกจากลิฟท์แล้วตรงไปยังห้องของโกเมส ก่อนจะเคาะประตู ครู่หนึ่ง บานประตูเปิดออก พร้อมๆกับโกเมสยืนยิ้มอยู่ สก๊อตยิ้มตอบพลางว่า          " สวัสดีครับ คุณโกเมส "          " สวัสดีครับ เชิญข้างในสิครับ คุณสก๊อต "          โกเมสเปิดประตูต้อนรับ          ทันทีที่สก๊อตก้าวย่างเข้าไปภายในห้องแห่งนั้น เขาก็ถึงกับตะลึงงันในสิ่งที่เห็น เพราะภายในห้องแห่งนั้นล้วนเต็มไปด้วยวัตถุโบราณมากมายที่ได้รับการจัดตกแต่งจัดวางเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มีป้ายชื่อและคำอธิบายสิ่งของแต่ละชิ้นติดไว้อย่างชัดเจนว่าของสิ่งนั้นคืออะไร มีประวัติความเป็นมาอย่างไร นอกจากนี้ ภายในห้องยังตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่หรูหรา ราคาแพง และดูมีรสนิยมอย่างมาก          สก๊อตแทบไม่เชื่อสายตาตนเองเลยว่า บรรรดาสิ่งของต่างๆเหล่านี้ จะถูกย้ายเข้ามาจัดวางอย่างเป็นระเบียบได้อย่างรวดเร็วภายในเวลาเพียงแค่คืนเดียว ทั้งนี้เพราะของบางชิ้นมีขนาดใหญ่โตและหนักมาก หากจะขนย้ายคงจะต้องใช้แรงคนงานไม่น้อยกว่า 20 คน และกว่าจะขนขึ้นมาได้ต้องใช้เวลาไม่น้อยกว่า 5 ชั่วโมงทีเดียว มันราวกับเป็นการเนรมิตของทุกสิ่งให้เกิดขึ้นมาภายในเวลาอันสั้น เขายืนตัวแข็งทื่อและตะลึงลานในสิ่งที่เห็น จนกระทั่งโกเมสกล่าวขึ้นว่า          " คุณก็สนใจในของเก่าๆเหล่านี้เหมือนกันหรือครับ "          " อ..เอ่อ... อ๋อ... ครับ ก็สนใจอยู่บ้าง แต่ผมแปลกใจมากกว่า "          " อะไรเหรอครับ "          " ผมแปลกใจว่า ทำไมคุณถึงได้ขนย้ายข้าวของ และตกแต่งห้องได้รวดเร็วเช่นนี้ มันเหมือนกับเนรมิตขึ้นมาเลยครับ "          " คงเป็นเพราะผมมีเพื่อนฝูงมากกระมังครับ ถึงได้ไหว้วานช่วยเหลือกันได้รวดเร็ว "          โกเมสกล่าวจบก็ยิ้มกริ่มพลางพาสก๊อตชมของโบราณที่ตั้งแสดงอยู่ ซึ่งดูเหมือนว่าบรรดาวัตถุโบราณเหล่านั้นจะเป็นสิ่งของที่ล้ำค่าและคู่ควรที่จะอยู่ในพิพิธภัณฑ์ของชาติมากกว่าจะเป็นของส่วนตัว ไม่น่าเชื่อเลยว่าโกเมสจะสามารถสะสมของเหล่านี้ไว้ได้ เพราะมันต้องใช้กำลังทรัพย์มากมายพอสมควรเลยทีเดียว          สก๊อตยืนมองดูของสิ่งหนึ่งด้วยความสนใจ มันเป็นภาพวาดขนาดใหญ่สูงตั้งแต่พื้นจรดเพดาน เป็นภาพเงาดำคล้ายๆภาพคน มีขนาดพอๆกับคนร่างสูงใหญ่ ในมือข้างหนึ่งดูเหมือนกับจะถืออะไรบางสิ่งเอาไว้ ในขณะที่บนไหล่อีกข้างมีอะไรบางอย่างเกาะอยู่ สก๊อตถามขึ้นว่า          " นี่เป็นภาพใครกันครับ "          " ภาพของเทพเจ้าแห่งรัตติกาล ผู้ปกครองอาณาจักรรัตติกาล เป็นดินแดนแห่งความลึกลับ พิศวง อยู่อีกมิติหนึ่งซึ่งซ้อนกับมิติบนโลกมนุษย์ "          โกเมสชี้แจง          " แล้วอะไรติดอยู่ที่ไหล่ของเขาครับ "          " เป็นนกชนิดหนึ่ง เป็นทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ "          " แล้วที่มืออีกข้างเขาถืออะไรไว้ครับ "          " เป็นคทาศักดิ์สิทธิ์ที่ลงคาถาอาคมเอาไว้ "          " แล้วทำไมคนวาดเขาถึงไม่วาดหน้าตาของคนผู้นี้ละครับ ทำไมถึงวาดเป็นเงาดำ "          " เพราะเขาต้องการสื่อถึงความลึกลับแห่งรัตติกาล ความพิสดารแห่งอาณาจักร ความศักดิ์สิทธิ์แห่งคทา และความปรารถนาแห่งเทพเจ้า "          " เขาปรารถนาอะไรเหรอครับ "          " ปรารถนาที่จะเสพกามากับบุรุษด้วยกัน "          สก๊อตชะงัก ก่อนจะหันมามองโกเมสและแลเห็นรอยยิ้มอันเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์กับแววตาอันทรงพลังที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ สก๊อตรู้สึกเหมือนกับต้องมนต์สะกด ยามเมื่อมองดวงตาอันคมคายคู่นั้น          และทันทีที่โกเมสกระพริบตา สก๊อตก็ตื่นขึ้นจากภวังค์ โกเมสพาสก๊อตมาชมของอีกสิ่งที่ตั้งอยู่กลางห้อง มันเป็นเทวรูปแกะสลักหินอ่อนสีขาวขนาดครึ่งตัว ตั้งอยู่บนฐานสีดำ มือขวาของรูปแกะสลักนั้นยกขึ้นเสมอหน้าอก และกำของสิ่งหนึ่งเอาไว้ ซึ่งสก๊อตรู้สึกสนใจของสิ่งนั้นเป็นอย่างมาก เพราะมันเป็นคทาทองคำที่ประดับประดาด้วยอัญมณีมากมายจนดูระยิบระยับจับตาไปหมด โกเมสอธิบายให้สก๊อตฟังว่า          " เชื่อกันว่า นี่คือคทาศักดิ์สิทธิ์ของเทพเจ้าแห่งรัตติกาล เป็นของโบราณที่เก่าแก่และล้ำค่ามาก เป็นสมบัติที่ตกทอดสืบต่อกันมาหลายชั่วอายุคน "          " สวยงามมากจริงๆ ครับ "          " มีเรื่องเล่าว่า คทานี้เก็บงำความลับบางอย่างเอาไว้ หากผู้ใดได้ครอบครองจะสามารถเดินทางฝ่ามิติ ข้ามภพ ข้ามชาติได้ "          สก๊อตได้ฟังเรื่องราวที่โกเมสเล่าแล้วก็รู้สึกขบขันอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงทีท่าดังกล่าวนั้นออกมา เพราะเกรงว่าจะทำให้โกเมสไม่พอใจ เขาไม่ค่อยเชื่อเรื่องราวเหล่านี้เท่าใดนัก มันเหมือนกับเป็นนิยายปรำปราที่เล่าสืบต่อกันมาโดยหาสาระความเป็นจริงอะไรไม่ได้ สิ่งที่เขาสนใจดูจะเป็นความล้ำค่าของคทาอันนี้มากกว่า สก๊อตพิจารณาบรรดาอัญมณีมากมายหลายหลกสี ที่ประดับประดาอยู่บนถทานั้น ซึ่งเขารู้ซึ้งถึงคุณค่าอันมหาศาลของคทาทองคำอันนี้ และคิดว่ามันคงมีค่ามากพอที่จะทำให้ชีวิตของใครสักคนหนึ่งสุขสบายไปตลอดชาติเลยทีเดียว แต่ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ สถานที่ซึ่งเสี่ยงภัยต่อการถูกโจรกรรม และทำไมโกเมสถึงไม่จัดเวรยามรักษาความปลอดภัย สก๊อตหยุดความสงสัยดังกล่าวไว้ด้วยการเอ่ยคำถามไปว่า         " คทานี้ดูจะเป็นของล้ำค่ามาก ทำไมคุณถึงไม่หายามมาคอยคุ้มกันล่ะครับ "          โกเมสยิ้มก่อนจะกล่าวตอบว่า          " ไม่มีใครขโมยคทานี้ไปได้หรอกครับ เพราะมันเป็นคทาที่ต้องคำสาป ถึงแม้จะถูกขโมยไป แต่ผลสุดท้ายคทานี้ก็จะกลับมาอยู่ในที่เดิมของมัน "          สก๊อตรู้สึกขบขันกับเรื่องของคำสาป มันดูออกจะเป็นเรื่องที่ไร้สาระพอๆกับตำนานของมันนั่นแหละ เขาคิดพลางจ้องมองดูคทาทองคำอันนั้นด้วยจิตใจอันหื่นกระหายเพราะกำลังถูกครอบงำด้วยกิเลสตัณหาและความอยากได้ที่รุมเร้า แต่ถึงกระนั้น สก๊อตก็ยื่นขอเสนอกับโกเมสไปว่า          " ผมจะจัดเวรยามมาคอยประจำรักษาการณ์ที่ชั้นนี้ให้ก็แล้วกันนะครับ เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นคุณจะได้เรียกใช้ได้ "          " ขอบคุณมากครับ "          โกเมสยิ้ม          ก่อนที่สก๊อตจะจากมา โกเมสได้มอบใบปลิวงานเปิดพิพิธภัณฑ์ของเขาอย่างเป็นทางการให้สก๊อตไปใบหนึ่ง บนใบปลิวนั้นเป็นภาพถ่ายของรูปแกะสลักหินอ่อนที่ถือคทาศักดิ์สิทธิ์อันนั้นเอาไว้ โกเมสกล่าวอีกว่า          " ผมจะรู้สึกยินดีมาก ถ้าคุณมางานนี้ "          " ขอบคุณครับ " - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 24 ม.ค. 49 13:28:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3          กลางดึก ท่ามกลางความเงียบสงัด เสียงฝีเท้าของใคนคนหนึ่งเดินกระชั้นเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ และหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องของโกเมส          เจ้าของฝีเท้าเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ บึกบึน กำยำ หน้าตาหล่อเหลาคมคาย อยู่ในชุดเครื่องแบบพนักงานรักษาความปลอดภัยอันกระชับและรัดกุม เขาตรวจตราดูประตูห้องซึ่งปิดสนิทอยู่ครู่ จึงหันหลังกลับ          ทันใด... เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้น พนักงานรักษาความปลอดภัยหนุ่มหันหลังไปดูก็พบว่าประตูนั้นเปิดแง้มอยู่ เขาเอื้อมมือไปเปิดมันออกและพบว่าภายในนั้นมืดสนิท ดังนั้น เขาจึงหยิบไฟฉายที่เหน็บไว้ขึ้นมาแล้วสาดแสงไฟส่องเข้าไปภายใน ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องอันมืดมิดพลางสอดส่ายไฟฉายไปตามจุดต่างๆก็ไม่พบกับสิ่งที่เป็นพิรุธ นอกจากสิ่งของมากมายที่ตั้งเรียงรายอยู่          บัดดลกันนั้น บานประตูก็เลื่อนปิดเองอย่างน่าอัศจรรย์ ยังผลให้พนักงานรักษาความปลอดภัยตกใจรีบเดินไปบิดลูกบิดประตูเพื่อเปิดมันออก แต่ลูกบิดกลับแข็งจนบิดไม่ได้ เขาพยายามจะถึงประตูให้เปิดแต่ก็ไร้ผล และแล้ว แสงไฟภายในห้องก็สว่างพรึบขึ้น พร้อมๆกับเสียงอันแหบห้าวของชายผู้หนึ่งดังกังวาลไปทั่ว          " ทาสรักแห่งข้า..... "          พนักงานรักษาความปลอดภัยหันขวับกลับมามอง สายตาทั้งคู่ของเขาเพ่งตรงไปยังจุดกำเนิดเสียง ซึ่งเป็นรูปแกะสลักหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ที่ตั้งอยู่กลางห้อง ทันใด รูปแกะสลักนั้นก็ลืมตาขึ้นและสาดลำแสงสีแดงสดจากนัยน์ตาทั้งคู่นั้นมายังร่างพนักงานรักษาความปลอดภัย จนร่างกายเขาแข็งทื่อราวกับต้องมนต์สะกด ครู่หนึ่ง ร่างเขาก็เริ่มขยับและค่อยๆเดินตรงไปยังรูปแกะสลักหินอ่อน ก่อนจะหยุดยืนนิ่งอยู่ห่างจากรูปแกะสลักเพียงเล็กน้อย สายตาทั้งคู่ของพนักงานรักษาความปลอดภัยยังคงมองตรงไปยังดวงตาทั้งคู่ของรูปแกะสลัก ซึ่งในไม่ช้า เสียงอันแหบพร่าของชายคนเดิมก็ดังขึ้นอีกครา          " จงหยิบคทาศักดิ์สิทธิ์นี้ขึ้นมา แล้วทำตามอักขระคาถาบนด้าม "          พนักงานรักษาความปลอดภัยปฏิบัติตามที่เสียงคำรามนั้นสั่งทุกประการ เขาปล่อยไฟฉายในมือตกลงพื้นแตกกระจาย ก่อนจะเอื้อมมือนั้นไปหยิบคทาราวกับเป็นทาสผู้จงรัก และเมื่อเขาหันส่วนด้ามของคทาขึ้น ก็พบกับอักขระประหลาดบนนั้น ซึ่งแรกทีเดียวเขาก็อ่านไม่ออก แต่แล้วในบัดดล ตัวอักษรประหลาดทั้งหมดก็แปรเปลี่ยนไปเป็นภาษาที่เขาอ่านได้ ซึ่งมีใจความว่า          " บุรุษใดชูคทานี้ในที่อันสูงเสียดฟ้า บุรุษนั้นพึงเป็นทาสข้าตราบชั่วนิรันดร์ "          เมื่อพนักงานรักษาความปลอดภัยอ่านจบ เขาก็เพดินถือคทาศักดิ์สิทธิ์ออกจากห้องแห่งนั้นไปด้วยทีท่าอันเลื่อนลอย เขาเดินตรงไปยังบันไดและขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า ซึ่งที่นั่น กระแสลมอันกรรโชกแรงกำลังพัดโหมกระหน่ำอย่างน่ากลัว แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยผู้นั้นกลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เขายังคงถือคทาศักดิ์สิทธิ์เดินตรงไปยังเสาอากาศวิทยุอันสูงใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอย่างแข็งแรงอยู่บนดาดฟ้านั้น          ชายหนุ่มเริ่มปีนป่ายขึ้นไปตามบันไดของโครงเหล็กจนกระทั่งถึงส่วนยอด ซึ่งมีดวงไฟสีแดงส่องกระพริบวูบวาบอยู่ เขาหยุดยืนนิ่งก่อนจะชูคทาศักดิ์สิทธิ์ขึ้นเหนือศีรษะ ซึ่งช่วงเวลานั้นเอง ท้องฟ้าโดยรอบอาคารเริ่มปั่นป่วนอย่างประหลาด มีเส้นแสงสีหลากหลายพุ่งกระจายวนเวียนไปทั่ว ก่อนจะรวมตัวกันเป็นเกลียวแสงขนาดใหญ่หมุนวนอยู่เหนือยอดเสาอากาศพร้อมกับมีเสียงคำรามของท้องฟ้าอย่างน่ากลัว          ทันใดกันนั้นเอง บังเกิดสายฟ้าขนาดมหึมาฟาดฟันลงมายังคทาศักดิ์สิทธิ์ที่พนักงานรักษาความปลอดภัยถืออยู่ จนเกิดเสียงดังสนั่นและเกิดประกายแสงลุกโชติช่วงไปทั่วท้องฟ้าราวกับดอกไม้ไฟขนาดยักษ์ หมอกควันสีขาวปกคลุมไปทั่วบริเวณแห่งนั้น ก่อนที่มันจะค่อยๆจางลงพร้อมๆกับประกายแสงสีต่างๆทั้งหมด          เมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างกลับคืนสู่สภาวะปกติ และหมอกควันได้จางหายไปหมดแล้ว ก็พบว่าบนเสาอากาศอันสูงใหญ่นั้นว่างเปล่า ไม่มีร่างของพนักงานรักษาความปลอดภัยเกาะอยู่แต่อย่างใด มีเพียงคทาศักดิ์สิทธิ์ที่ร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้า และก่อนที่มันจะตกลงสู่พื้นก็ปรากฏนกอินทรีตัวหนึ่งโผทะยานเอาปากคาบงับคทาอันนั้นเอาไว้ก่อนจะบินจากไป นกอินทรีอันองอาจบินคาบคทาสีทองวนไปรอบๆอาคารหลังนั้น ก่อนที่มันจะตรงไปยังหน้าต่างห้องๆหนึ่ง ซึ่งเปิดอยู่ นกอินทรีบินผ่านเข้าไปข้างในซึ่งพบว่าแท้ที่จริงแล้วก็คือห้องพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวของโกเมสนั่นเอง ซึ่งที่นั่นโกเมสในชุดสูทสีดำกำลังยืนสงบนิ่งรอนกตัวนั้นอยู่ก่อนแล้ว          โกเมสยื่นแขนออกไปรับนกอินทรีแล้วพามาเกาะที่ไหล่ข้างหนึ่ง ก่อนจะหยิบคทาศักดิ์สิทธิ์จากปากของมันมาถือไว้ในมืออีกข้างพลางก้าวย่างอย่างสง่างามไปยังภาพเขียนรูปเงาดำที่ติดอยู่ที่ผนัง          ในทันใด โกเมสก้าวเท้าเข้าไปในภาพนั้นอย่างน่าอัศจรรย์ ร่างของเขาผสานเป็นหนึ่งเดียวกับส่วนที่เป็นภาพเงาดำ ก่อนจะหายเข้าไปจนหมดอย่างน่าพิศวง แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 49 13:34:54 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 24 ม.ค. 49 13:28:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 3          ภายในห้องๆหนึ่งซึ่งมีผนังโดยรอบเป็นผลึกแก้วสีดำส่องประกายวาววับจับตา กลางห้องมีที่นอนใหญ่หนานุ่มคลุมด้วยขยสัตว์อย่างดี และผนังด้านหนึ่งมีภาพวาดขนาดใหญ่สูงตั้งแต่พื้นจรดเพดาน มันเป็นภาพเดียวกันกับภาพที่อยู่ในพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวของโกเมส ซึ่งในไม่ช้า ภาพดังกล่าวเกิดการสั่นเล็กน้อย ก่อนที่โกเมสจะก้าวเดินออกมาจากภาพนั้นพร้อมๆกับที่เครื่องแต่งกายของเขาก็เปลี่ยนจากชุดสูทสีดำไปเป็นชุดอย่างกษัตริย์โบราณในทันทีที่เขาก้าวออกมา          โกเมสพานกอินทรีบนไหล่ไปเกาะอยู่บนเสาสีทองต้นหนึ่ง ก่อนจะนำคทาศักดิ์สิทธิ์ไปเสียบไว้ในที่เสียบบนผนังอีกด้าน ซึ่งในขณะนั้น เสียงชายหนุ่มผู้หนึ่งก็ดังขึ้นจากมุมหนึ่งของห้อง          " ท่านเทพเจ้า บัดนี้ บุรุษที่ท่านคัดเลือกไว้ได้มาถึงแล้ว "          โกเมสหันกลับมา สายตาทั้งคู่ของเขาเพ่งมองไปยังเจ้าของเสียง ซึ่งเป็นชายหนุ่มรูปงามเรือนร่างกำยำ อยู่ในชุดเครื่องแต่งกายน้อยชิ้น มีเพียงผ้าผืนเล็กๆปกปิดส่วนล่างเอาไว้ ส่วนบนนั้นเปิดเผยความกำยำของแผงอกและหน้าท้องอันเป็นลอนสวยงาม          " พาเข้ามาสิ ลีนัส "          โกเมสกล่าวพลางเดินตรงไปยังที่นอนอันหนานุ่มก่อนจะเอนกายลง          ลีนัสเดินออกไปจากห้องครู่ใหญ่ แล้วกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับชายหนุ่ม 3 คน หนึ่งในนั้นคือพนักงานรักษาความปลอดภัยที่เพิ่งถูกฟ้าผ่าบนเสาอากาศของอาคารระฟ้าเมื่อไม่นานมานี้ ส่วนอีก 2 คน สวมเครื่องแต่งกายเช่นเดียวกับลีนัส ซึ่งคาดว่าคงจะเป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา ลีนัสออกคำสั่งให้สมุนทั้งสองพาตัวพนักงานรักษาความปลอดภัยเดินมาหยุดยืนอยู่ต่อหน้าโกเมส พนักงานรักษาความปลอดภัยหนุ่มผู้นี้มีทีท่าเลื่อนลอยราวกับถูกสะกดจิต โกเมสโบกมือให้ลีนัสและสมุนทั้งสองของเขาออกไปจากห้อง ก่อนที่เขาจะลุกจากที่นอนแล้วเดินมา โกเมสยืนอยู่ต่อหน้าพนักงานรูปหล่อผู้นั้นพลางเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล          " เจ้าชื่ออะไร ? "          " วิลเลี่ยม "          พนักงานรักษาความปลอดภัยตอบ          " ดี... วิลเลี่ยม บัดนี้เจ้าเป็นทาสข้า เจ้าต้องทำตามที่ข้าสั่งทุกอย่าง "          โกเมสค่อยๆโน้มศีรษะเข้าหา พลางพรมจูบไปทั่วใบหน้าอันหล่อเหลาและริมฝีปากอันอวบอิ่มของวิลเลี่ยม วงแขนอำกำยำแห่งบุรุษเพศทั้งสองโอบกระชับพลางบดเบียดเรือนกายซึ่งกันและกันอย่างเร่าร้อนก่อนที่ทั้งคู่จะพากันล้มตัวลงบนที่นอนอันหนานุ่ม          ห้วงแห่งอารมณ์เสน่หาอันบรรเจิดก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆและทวีทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดแห่งฝั่งฝัน โกเมสพรมจูบที่หน้าผากของวิลเลี่ยมคราหนึ่งจึงลุกขึ้น วิลเลี่ยมโผเข้ากอดรัดโกเมสไว้ประหนึ่งมิอยากให้หนุ่มใหญ่นั้นผละจาก          " อย่าทิ้งผมไปนะครับ "          วิลเลี่ยมอ้อนวอน โกเมสยิ้มกริ่มจึงกล่าวว่า          " จงรอข้าอยู่ที่นี่ แล้วข้าจะมาหาเจ้าเอง "          " แล้วคุณกำลังจะไปที่ไหนล่ะครับ "          " ที่ที่เจ้ามา "          จบคำ โกเมสเดินไปหยิบคทาศักดิ์สิทธิ์ที่เสียบไว้ที่ผนัง นกอินทรีตัวนั้นดั่งรู้ทัน มันเหินทะยานกางปีกโผร่อนมาเกาะที่ไหล่ด้านหนึ่งของเขาในทันทีก่อนที่โกเมสจะเดินถือคทาศักดิ์สิทธิ์ตรงไปยังรูปภาพเงาดำและก้าวเท้าเข้าไปในภาพจนหายลับไป - - - - - - - - -          ภายในห้องพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวของโกเมสที่ชั้นบุนสุดของอาคารที่สูงที่สุดในมหานคร ภาพเงาดำขนาดใหญ่สั่นคร้ามเล็กน้อยก่อนที่โกเมสจะเดินก้าวย่างออกมาจากภาพ เครื่องแต่งกายของเขาเปลี่ยนจากชุดกษัตริย์โบราณไปเป็นชุดสูทสีดำ นกอินทรีโผร่อนไปเกาะที่รูปแกะสลักหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ ก่อนที่โกเมสจะนำคทาศักดิ์สิทธิ์ไปเสียบไว้ในมือของรูปแกะสลักดังเดิม          โกเมสก้มลงมองดูใบปลิวงานเปิดพิพิธภัณฑ์ของเขาอย่างเป็นทางการ เขาขบคิดอยู่ครู่ก่อนจะหยิบใบปลิวจำนวนหนึ่งติดมือแล้วเดินออกจากห้องไป          โกเมสนำใบปลิวงานไปแจกตามบริษัทห้างร้านต่างๆภายในอาคารหลังนั้น จนกระทั่งถึงเซาวน่าแห่งหนึ่งซึ่งกำลังเปิดบริการอยู่ เจ้าของเซาวน่าแห่งนั้นเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีเรือนร่างบึกบึน และมีอัธยาศัยดีมาก โกเมสเดินเข้าไปสนทนากับเจ้าของเซาวน่าแห่งนั้นอยู่พักใหญ่ และด้วยท่าทางอันสุภาพเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของโกเมส ยังผลให้เจ้าของเซาวน่าแห่งนั้นยินดีช่วยประชาสัมพันธ์งานให้ โดยโกเมสได้ฝากใบปลิวไว้จำนวนหนึ่งเพื่อแจกลูกค้าของเซาวน่า - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 24 ม.ค. 49 13:29:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5          ช่วงเวลาค่ำ          ท่ามกลางแสงสีอันละลานตาและเสียงอันอึกทึกครึกโครมของดนตรีภายในบาร์แห่งหนึ่ง สก๊อตกำลังนั่งดื่มเบียร์ด้วยความกลัดกลุ้มอยู่ที่เคาน์เตอร์ ข้างๆแก้วเบียร์ของเขามีใบปลิวงานเปิดพิพิธภัณฑ์ที่โกเมสให้มาวางอยู่          ครู่หนึ่ง ชายชราในสภาพที่กำลังเมาเหล้าได้เดินโซเซเข้ามานั่งข้างๆสก๊อตพลางฉีกยิ้ม ก่อนจะหยิบใบปลิวของสก๊อตขึ้นมาดูภาพในนั้น          " เทพเจ้าแห่งรัตติกาล "          ชายชราผู้นั้นกล่าว          " คุณรู้จักรูปแกะสลักนี่เหรอครับ "          สก๊อตตื่นเต้น          " นี่เป็นรูปเทพเจ้าแห่งรัตติกาล ผู้ครอบครองอาณาจักรรัตติกาล มีเรื่องเล่ากันว่าเขาชอบผู้ชายด้วยกัน และมักจะพาหนุ่มๆไปเสพสุขแล้วขังไว้ในหอคอยสูงเสียดฟ้า และหาหนุ่มคนใหม่มาอยู่เรื่อยๆ คนเก่าก็จะโละทิ้งให้สมุนนับพันไปหาความสุขกัน "          สก๊อตได้ฟังเรื่องราวแล้วก็รู้สึกขนลุก เขานึกถึงตัวเองที่ถูกสมุนของเบลรุมทำร้ายร่างกายแล้วก็รู้สึกเสียวด้านหลังขึ้นมาทันที เขายกแก้วเบียร์ขึ้นซดจนหมดเกลี้ยงก่อนจะจ่ายเงินแล้วหยิบใบปลิวนั้นเดินออกจากบาร์ไป          ทันที่ที่สก๊อตก้าวออกมาจากบาร์แห่งนั้น ฉับพลัน รถลีมูซีนสีดำยาวสามตอนก็แล่นมาจอดตรงหน้าเขา ก่อนที่ประตูรถจะเปิดออก ชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำ 5 - 6 คน กรูกันมาล็อคตัวสก๊อตขึ้นรถไป สก๊อตถูกคุมตัวให้นั่งอยู่ข้างๆชายร่างอ้วยใหญ่ ซึ่งก็คือ เบล นั่นเอง          " ไง... ***หนุ่มน้อย แกมีเงินใช้หนี้ฉชั้นหรือยัง "          สก๊อตกำลังจะอ้าปากพูด แต่เบลตะโกนกลับมาก่อนว่า          " อย่าบอกนะว่าไม่มี เพราะชั้นเพิ่งเห็นแกเกิดออกมาจากบาร์เดี๋ยวนี้เอง "          " ไม่เชื่อก็ลองค้นตัวดูได้เลย "          สก๊อตว่าจบ เหล่าสมุนทั้งหมดต่างยื่นไม้ยื่นมือมาปลดเสื้อผ้าสก๊อตออก จนเขาเกือบจะเปลือยกาย พวกมันค้นดูกระเป๋าทุกใบก็ไม่พบเงิน มีเพียงใบปลิวงานเปิดพิพิธภัณฑ์ใบหนึ่งเท่านั้น ซึ่งสมุนคนหนึ่งยื่นให้เบลดู          " นี่อะไร ? "          เบลถามพลางอ่านข้อความในนั้น          " งานเปิดพิพิธภัณฑ์ "          สายตาทั้งคู่ของมันเบิกโพลงในทันทีที่เห็นภาพคทาศักดิ์สิทธิ์สีทองอร่ามตา มันกล่าวขึ้นว่า          " อึ้มมม... ท่าทาง***นี่จะมีราคามากโขทีเดียว พิพิธภัณฑ์นี่มันอยู่ที่เดียวกับที่ทำงานแกไม่ใช่เหรอ "          " ใช่ ... แล้วแกจะทำไม ? "          สก๊อตกล่าวพลางสวมใส่เสื้อผ้า          " ขโมย***นี่มาให้ชั้นสิ แล้วหนี้สินที่แกค้างชั้นอยู่ก็หมดกันไป "          สก๊อตมีทีท่าตกใจพลางตะโกนลั่น          " จะบ้าเหรอเบล !! ชั้นยังไม่อยากตัดอนาคตตัวเองนะ "          เมื่อสก๊อตกล่าวจบ เบลและเหล่าสมุนของมันต่างก็หัวเราะเยาะสก๊อตเป็นการใหญ่ เบลเอาใบปลิวนั้นยัดใส่กระเป๋าเสื้อของสก๊อตไว้พลางว่า          " อนาคตของแกมันหมดไปตั้งแต่แกย่างก้าวเข้ามาในคาสิโนแล้วว่ะ... แกไปคิดดูให้ดีๆ ถ้าตกลง รีบบอกชั้นก่อนวันงานเปิดพิพิธภัณฑ์ จะได้วางแผนทัน "          เบลหันไปทางสมุนคนหนึ่งพลางเอ่ย          " ปล่อยมันไป "          ประตูรถเปิดออก และสก๊อตก็ถูกผลักออกจากรถก่อนที่รถลีมูซีนสำดำคันยาวนั้นจะแล่นจากไป สก๊อตเหม่อมองดวงจันทร์อันกลมโตที่ลอยเด่นส่องแสงสว่างไสวอยู่เหนืออาคารที่สูงที่สุดในมหานครก่อนจะเดินกลับบ้าน - - - - - - - - -          ภายในเซาวน่าแห่งหนึ่งบนอาคารระฟ้าหลังนั้น          เดวิด ชายหนุ่มเรือนร่างกำยำใบหน้าหล่อเหลาผู้อยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีเหลืองเข้ารูปและกางเกงขาสั้นกำลังบริหารร่างกายอยู่อย่างหนักหน่วง ในขณะที่ชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งเดินมายืนเคียงข้างก่อนจะเอ่ยปากสนทนาพลางสอดส่ายสายตามองเรือนร่างของเดวิดด้วยความใหลหลง          " คุณรูปร่างดีมากเลยครับ "          " ขอบคุณครับ "          เดวิดตอบตามมารยาท          " คุณชื่ออะไรเหรอครับ "          " เดวิดครับ "          " ผม โทนี่ ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก "          " เช่นกันครับ "          เดวิดหยุดบริหารร่างกายชั่วครู่ เขาเอื้อมมือไปหยิบผ่ามาซับเหงื่อพลางเดินไปยังเครื่องบริหารร่างกายอีกชิ้นและเริ่มเล่นกับเครื่องนั้น          โทนี่ยังไม่ละความพยายามที่จะทำความรู้จักกับเดวิด เขาเดินมายังเครื่องบริหารร่างกายอีกชิ้นที่ตั้งอยู่เคียงข้างและเริ่มเล่นไปพร้อมๆกับเดวิดพลางชวนคุย          " คุณมาที่นี่บ่อยไหมครับ เดวิด "          " ค่อนข้างบ่อยครับ "          " แต่ผมรู้สึกไม่ค่อยคุ้นหน้าคุณเลย ปกติหนุ่มๆหน้าตาดีที่มาที่นี่ผมจะรู้จักหมด "          " งั้นเหรอครับ "          " ผมรู้สึกถูกชะตาคุณตั้งแต่ทีแรกที่เห็น ที่จริงเราน่าจะหาที่เงียบๆคุยกันนะครับ "          โทนี่กล่าวพลางเอื้อมมือมาวางบนหน้าขาของเดวิดแล้วบีบเบาๆ เดวิดหยุดบริหารร่างกายชั่วครู่ เขามองดูแววตาชายหนุ่มหน้าสวยที่แอบมองเรือนร่างเขาแล้วก็รู้ว่าชายผู้นี้ต้องการอะไร เขาต้องเป็นเกย์แน่ๆ แต่เดวิดไม่ใช่ เดวิดเป็นผู้ชายแท้ๆที่ไม่ชอบมีสัมพันธ์กับชายด้วยกัน แต่กระนั้น เขาก็สุภาพพอที่จะบอกกับชายหนุ่มคนนั้นไปว่า          " ขอโทษนะครับ บังเอิญผมมีธุระต้องรีบไป ขอตัวก่อนนะครับ "          เดวิดผละจากชายหนุ่มคนนั้น เขาเดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์ แล้วทันใด สายตาทั้งคู่ของเขาก็สะดุดเข้ากับภาพบนใบปลิวงานเปิดพิพิธภัณฑ์ของโกเมส เดวิดหยิบใบปลิวนั้นขึ้นมาดูและถือมันติดมือไปด้วย - - - - - - - - -          ประตูลิฟท์ที่ชั้นบนสุดของอาคารเปิดออก เดวิดในชุดเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำกับกางเกงยีนส์และสะพายเป้สีน้ำเงินเดินออกมาจากลิฟท์และตรงไปยังประตูพิพิธภัณฑ์ซึ่งยังเปิดอยู่ เขาเดินเข้าไปภายในและไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสถานที่แห่งนั้นนอกจากวัตถุโบราณมากมายที่ตั้งแสดงไว้          ชายหนุ่มหยุดยืนมองดูรูปแกะสลักหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ที่ถือคทาศักดิ์สิทธิ์ไว้ในมือด้วยความสนใจเป็นพิเศษ มันเป็นรูปแกะสลักชิ้นเดียวกับในภาพบนใบปลิวที่เขาถืออยู่ เขาชะโงกหน้าเข้าไปใกล้รูปแกะสลักนั้นด้วยหมายว่าจะพิจารณามันให้ถนัดตา แต่แล้ว...          บัดดลกันนั้น บานประตูห้องก็เลื่อนปิดเองอย่างน่าอัศจรรย์ เดวิดตกใจ เขารีบเดินไปบิดลูกบิดประตูเพื่อเปิดมันออก แต่ลูกบิดกลับแข็งจนบิดไม่ได้ ทันใด เสียงอันแหบห้าวของชายผู้หนึ่งก็ดังกังวาลไปทั่วห้องแห่งนั้นว่า          " ทาสรักแห่งข้า... "          เดวิดหันกลับมามอง สายตาทั้งคู่ของเขาเบิกกว้างในทันทีที่แลเห็นรูปแกะสลักหินอ่อนลืมตาขึ้นได้และสาดลำแสงสีแดงสดจากนัยน์ตาทั้งคู่นั้นมายังร่างเขา ซึ่งหลังจากนั้นเขาก็ไม่สามารถรับรู้สิ่งใดได้อีกเลย เขายืนนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด มีบางสิ่งบางอย่างบังคับบัญชาให้เดวิดเดินไปยังรูปแกะสลักนั้น ก่อนจะหยุดยืนอยู่ห่างจากมันเพียงเล็กน้อย สายตาของเดวิดนั้นเลื่อนลอยราวกับคนไม่มีชีวิตจิตใจ ซึ่งในไม่ช้า เสียงอันแหบพร่าของชายคนเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง          " จงหยิบคทาศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมา แล้วทำตามอักขระคาถาบนด้าม "          เดวิดปฏิบัติตามที่เสียงคำรามนั้นสั่ง เขาปล่อยใบปลิวที่ถือและเป้ที่สะพายมาลงพื้นก่อนจะเอื้อมมือไปยังคทาศักดิ์สิทธิ์ในทันที          ในคืนวันนั้น บนยอดอาคารระฟ้าที่สูงที่สุดในมหานคร ก็ได้บังเกิดเรื่องราวประหลาดขึ้นอีกครั้ง สายฟ้าขนาดใหญ่มหึมาได้ฟาดฟันลงมายังบริเวณยอดเสาอากาศของตึกอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงดังสนั่นและหมอกควันก็คละคลุ้งไปทั่ว ประกายแสงสีละลานตาพุ่งกระจายไปทุกทิศทุกทาง ก่อนที่ความปั่นป่วนของท้องฟ้าจะค่อยๆจางหายไปพร้อมๆกับร่างชายที่ชื่อ เดวิด แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 49 13:35:15 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 24 ม.ค. 49 13:29:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 4          กลางดึกอันเงียบสงัด สก๊อตนอนกระสับกระส่ายอยู่บนที่นอน เขากำลังฝันถึงเรื่องราวอันแปลกประหลาดพิสดารน่าระทึกใจ ในฝันนั้น เขามองเห็นภาพตัวเองกำลังถูกจูงมือให้เดินไปตามทางอันคดเคี้ยวโดยชายร่างสูงใหญ่ที่สวมเครื่องแต่งกายราวกับกษัตริย์โบรา ในมือถือคทาศักดิ์สิทธิ์สีทองอร่ามตา          ชายลึกลับผู้นั้นพาสก๊อตเข้าไปในห้องๆหนึ่งซึ่งมีที่นอนใหญ่ บนที่นอนมีชายหนุ่มเรือนร่างกำยำยอนอยู่ และทันทีที่ชายบนที่นอนเงยหน้าขึ้น เขาก็โผเข้ามากอดขาชายในชุดกษัตริย์ไว้พลางอ้อนวอนขอความเมตตา แต่ชายในชุดกษัตริย์กลับเมินเฉยพลางพาสก๊อตเดินจากไป          ทันใดกันนั้น สก๊อตมองเห็นชายหนุ่มฉกรรจ์ร่างทะมึนมากมายกรูกันมาฉุดกระชากร่างชายที่อ้อนวอนขอความเมตตานั้นไปในทันที          " ไม่.. ไม่.. อย่านะ อย่าทำร้ายเขา "          สก๊อตพยายามตะโกนยับยั้งแต่ก็ไร้ผล แต่กระนั้นเขาก็ยังคงตะโกนต่อไปไม่หยุดว่า          " ไม่.. ไม่นะ... "          ในโลกแห่งความเป็นจริง สก๊อตนอนกระสับกระส่ายอยู่บนที่นอนพลางละเมอร้องออกมาว่า          " ไม่.. ไม่นะ อย่า อย่าทำเขา... "          สก๊อตลืมตาตื่นขึ้นด้วยความตกใจ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นจนพร่างพรายเต็มใบหน้า ซึ่งเขาก็ยกมือขึ้นปาดเม็ดเหงื่อเหล่านั้นก่อนจะลุกขึ้นเดินไปรินน้ำดื่ม          " นี่เราคงดื่มเบียร์มากเกินไป เลยเก็บเรื่องบ้าๆพวกนี้มาฝัน "          ชายหนุ่มหันไปหยิบใบปลิวงานเปิดพิพิธภัณฑ์ของโกเมส เขามองภาพคทาศักดิ์สิทธิ์สีทองอร่ามตาพลางคิด เขานึกถึงหนี้สินมากมายที่ติดค้างไว้กับพวกมาเฟีย ถึงแม้เขาจะพยายามทุกวิถีทางที่จะหาเงินมาชดใช้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ทำให้หนี้สินเหล่านั้นลดลงไปเลย ตรงกันข้าม มันกลับดูจะยิ่งเพิ่มพูนมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากดอกเบี้ยที่ทับถมเป็นทวีคูณ          ในที่สุด สก๊อตก็ตัดสินใจที่จะกระทำการบางอย่างซึ่งขัดกับความรู้สึกของตัวเอง เขาเก็บใบปลิวบนั้นลงในกระเป๋าเสื้อสูท ก่อนจะหันไปหยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดหมายเลขบนเครื่อง เขารอสัญญาณอยู่ครู่จึงมีเสียงผู้ชายพูดกลับมาว่า          " ฮัลโหล... ตอนนี้บาร์ปิดแล้ว ให้โทรมาใหม่พรุ่งนี้ "          " ขอพูดกับเบลหน่อย "          สก๊อตว่า          " ที่นี่ไม่มีคนชื่อเบล "          เสียงนั้นตอบกลับมาอย่างเย็นชา สก๊อตรู้สึกบันดาลโทสะ เขาจึงตะโกนกรอกใส่หูโทรศัพท์กลับไปอย่างแรงว่า          " ก็***เบลพ่อแกไง ***โง่ ไปบอกมันว่าชั้น สก๊อต ขอพูดด้วย "          เขารอสายโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่งจึงมีเสียงผู้ชายอีกคนพูดกลับมาว่า          " มีอะไร ว่ามา "          " เบลเหรอ ? "          " ใช่.. "          " คือ... ชั้นไปคิดดูแล้ว เรื่องคทาศักดิ์สิทธิ์นั่น เอ่อ.. คือ ชั้น "          " ว่าไง ชั้นไม่มีเวลามาก "          " ชั้นตกลง.. จะขโมยมันมาให้แก "          " ดีมาก... รอไว้ถึงวันงานเปิดพิพิธภัณฑ์ ชั้นจะบอกแผนการณ์กับแกอีกที "          " แล้วเรื่องหนี้... "          สก๊อตพูดยังไม่ทันจบ เบลก็วางสายไป          " ฮัลโหล.. เบล ***บ้าเอ๊ยย ! "          สก๊อตสบถออกมาพลางวางหูโทรศัพท์ลง เขาเอื้อมมือไปหยิบใบปลิวงานเปิดพิพิธภัณฑ์นั้นมาอีกครั้ง ก่อนจะมองดูภาพคทาศักดิ์สิทธิ์พลางกล่าว          " ให้อภัยผมด้วยนะครับ คุณโกเมส " - - - - - - - - -          ค่ำคืนวันงานเปิดพิพิธภัณฑ์          ท่ามกลางการจราจรที่ติดขัดและคับคั่งไปด้วยยานพาหนะมากมาย รถลีมูซีนสีดำคันยาวของเบลจอดอยู่หน้าอาคารระฟ้าที่สูงที่สุดในมหานคร โดยมีชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำจำนวนหนึ่งยืนกระจายกันอยู่ตามจุดต่างๆ หน้าประตูอาคาร ซึ่งในทันทีที่สก๊อตก้าวเท้าออกมาจากประตู ชายกลุ่มหนึ่งก็ตรงเข้าประชิดตัวเขาแล้วบังคับให้เขาเข้าไปนั่งในรถลีมูซีนคันนั้น          เบลนั่งเอนกายสูบซิการ์ราคาแพงอยู่อย่างสบายอารมณ์          " พร้อมแล้วใช่ไหม สก๊อต "          " ใช่ "          " งั้นฟังแผนการณ์ เมื่อแกเข้าไปในงานได้สักพัก ชั้นจะให้สมุนลักลอบเข้าไปตัดกระแสไฟฟ้าในอาคาร แกรีบฉวยโอกาสนั้นขโมยคทาศักดิ์สิทธิ์มาแล้วขึ้นไปรออยู่บนดาดฟ้า ชั้นกับสมุนจะขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปรับแกบนนั้น "          " ทำไมไม่ให้ชั้นเอาลงมาให้แกที่ข้างล่างนี่ "          " แกจะบ้าเหรอ แกอยู่ตั้งชั้นบนสุด กว่าจะลงมาข้างล่างมีหวังถูกจับเข้าตะรางก่อนแน่... ไป.. ทำตามแผนการณ์ได้แล้ว "          สก๊อตถูกพาตัวออกมาจากรถ ก่อนที่รถลีมูซีนคันนั้นจะแล่นจากไป โดยทิ้งชายในชุดสูทสีดำ 2 คนให้ติดตามสก๊อตเข้าไปในอาคาร - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 24 ม.ค. 49 13:30:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7          ภายในพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวของโกเมส ซึ่งคราคร่ำไปด้วยบรรดาแขกรับเชิญผู้มีเกียรติและมีชื่อเสียงมากมายจากทุกวงการที่เดินทางมาร่วมงานเปิดพิพิธภัณฑ์ระฟ้าแห่งนี้          เสียงพูดคุยสนทนาในหมู่แขกเหรื่อดังเคล้าคลอกับเสียงดนตรีที่บรรเลงเพียงเบาๆ ทำให้บรรยากาศของงานดูเป็นกันเองยิ่งขึ้น บรรดาผู้มาร่วมงานทั้งหลายต่างตื่นตาตื่นใจไปกับวัตถุโบราณและงานศิลป์มากมายที่ตั้งเรียงรายแสดงไว้อยู่จนเต็มพื้นที่          โกเมสในชุดสูทสีดำอันเคร่งขรึมเดินโอภาปราศรัยให้การต้อนรับบรรดาแขกผู้มีเกียรติทั้งหลายด้วยทีท่าอันสง่างามและเป็นมิตร เขาคอยอธิบายถึงประวัติความเป็นมาและคุณค่าของวัตถุโบราณแต่ละชิ้น ซึ่งชิ้นที่ผู้คนต่างให้ความสนใจกันมากที่สุดเห็นจะได้แก่ รูปแกะสลักหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ซึ่งมือข้างหนึ่งกำคทาศักดิ์สิทธิ์สีทองอร่ามตาเอาไว้          ขณะที่โกเมสกำลังสนทนากับผู้มาร่วมงานคนหนึ่งอยู่นั้น พลันสายตาทั้งคู่ของเขาก็เหลือบไปเห็นสก๊อตกำลังยืนคุยอยู่กับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำ 2 คน ซึ่งครู่หนึ่ง ชายทั้งสองคนนั้นก็ได้ผละจากไป เหลือสก๊อตยืนอยู่เพียงผู้เดียว โกเมสจึงเดินไปหาเขา          " ผมรู้สึกยินดีและเป็นเกียรติมากเลยครับ ที่คุณมานร่วมงานนี้ คุณสก๊อต "          " เช่นกันครับ คุณโกเมส "          " แล้วเพื่อนสองคนของคุณเมื่อครู่เขาไปไหนแล้วครับ "          " อ๋อ... เขาขอตัวไปทำธุระครับ "          " เชิญคุณสก๊อตเข้าไปข้างในสิครับ ผมจะหาเครื่องดื่มเย็นๆให้ "          โกเมสจูงมือสก๊อตไป ซึ่งทันทีที่อุ้งมืออันกล้าแกร่งแห่งโกเมสกุมกระชับมือของสก๊อต เขาก็รู้สึกได้ถึงไออุ่นอันรัดตรึงใจของชายวัยกลางคนผู้นี้ ซึ่งนับวันเขาจะยิ่งดูมีเสน่ห์เย้ายวนใจสก๊อตมากขึ้นไปทุกขณะ โกเมสดูสะดุดตาที่สุดในบรรดาผู้ชายทั้งหมดในงาน เขาทำให้สก๊อตรู้สึกสั่นสะท้านทุกครั้งที่ได้มอง ไม่ว่าจะก้าวเดินไปที่ใดก็ตาม          ทันใดกันนั้นเอง แสงไฟภายในพิพิธภัณฑ์ก็ดับวูบลง พร้อมๆกับเสียงเพลงที่บรรเลงเคล้าคลออยู่ เสียงอื้อึงด้วยความตกใจของบรรดาแขกทั้งหลายดังขึ้นมาแทนที่ สก๊อตรู้ได้ทันทีถึงแผนการณ์ที่เบลได้วางเอาไว้ แต่เขาไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นรวดเร็วขนาดนี้ สก๊อตรีบตรงไปยังรูปแกะสลักหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ เขาเอื้อมมือไปหยิบคทาศักดิ์สิทธิ์ก่อนจะดึงมันขึ้นมา ช่วงเวลานั้น          บังเกิดเสียงฟ้าคำรามดังกึกก้องไปทั่ว สก๊อตคว้าคทาศักดิ์สิทธิ์แล้วรีบวิ่งออกจากพิพิธภัณฑ์ไป ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายของผู้คน          สก๊อตวิ่งมาตามทางเดินพลางดึงผ้าสีขาวจากกระเป๋าเสื้อออกมาห่อคทาศักดิ์สิทธิ์อันนั้นไว้ ก่อนขะตรงไปยังบันได และขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้าตามที่เบลสั่ง          ท้องฟ้าเหนืออาคารระฟ้านั้นเริ่มปั่นป่วน มีแสงสีมากมายพุ่งกระจายไปทั่ว กระแสลมกรรโชกแรงขึ้นทุกขณะ ราวกับจะมีพายุหนัก สก๊อตรีบวิ่งไปยังเสาอากาศวิทยุและพยายามยึดตัวเองไว้ไห้ถูกกระแสลมอันรุนแรงพัดพา เสียงฟ้าคำรามยังคงดังกึกก้องขึ้นทุกขณะ สก๊อตมองหาเฮลิคอปเตอร์ของเบลแต่ก็ไม่พบ สภาพอากาศเช่นนี้คงจะนำเครื่องลงไม่ได้แน่ ชายหนุ่มเริ่มปีนป่ายขึ้นไปตามบันไดเสาอากาศเพื่อมองดูบริเวณโดยรอบได้ถนัดยิ่งขึ้นกว่าเดิม แล้วทันใด เขาก็ได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์มาแต่ไกล          เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งบินเข้ามาใกล้พลางปล่อยเชือกลงมา บลเปิดประตูเครื่องพลางตะโกนออกมาว่า          " เอาปลายเชือกผูกคทานั่น ชั้นจะดึงมันขึ้นมา "          สก๊อตรู้ทันถึงแผนการณ์อันชั่วร้ายของเบล มันคงจะเอาคทาไปแล้วปล่อยเขาทิ้งไว้เป็นแน่ ดังนั้น สก๊อตจึงตะโกนตอบไปว่า          " ไม่... แกต้องรับชั้นขึ้นไปด้วย "          กระแสลมกรรโชกแรงหนักยิ่งขึ้นจนเฮลิคอปเตอร์ต้องเบี่ยงตัวให้ห่างจากเสาอากาศออกไปเพื่อไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ และเมื่อมันบินเข้ามาใกล้อีกครั้ง บันไดเชือกก็ถูกโรยลงมา สก๊อตพยายามจะคว้าบันไดเชือกนั้นแต่ก็พลาด เนื่องจากกระแสลมที่พัดแรงมาก          ปรอยฝนโปรยปรายลงมาพร้อมๆกับเสียงฟ้าคำรามที่ดังกึกก้อง ลมพายุยังคงพัดโหมกระหน่ำอยู่มิหยุดยั้ง จนในที่สุด เฮลิคอปเตอร์ก็ไม่สามารถลอยอยู่นิ่งได้ เบลตะโกนลงมาอีกครั้งว่า          " รออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวชั้นจะมารับแกใหม่ "          เฮลิคอปเตอร์บินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้สก๊อตยืนเกาะอยู่บนยอดเสาอากาศด้วยเนื้อตัวอันเปียกปอน ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายและลมพายุอันพัดโหม ชายหนุ่มก้มลงมองคทาศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกห่อไว้ด้วยผ้าสีขาวบริสุทธิ์ เขาค่อยๆคลี่ผ้าผืนนั้นออกพลางเพ่งพินิจดูคทาศักดิ์สิทธิ์อันนั้นก่อนจะกำมันเอาไว้ในมืออย่างมั่นคงและแน่นหนาราวกับเกรงว่ามันจะหลุดจากมือไป          ท้องฟ้าเหนือเสาอากาศเริ่มปั่นป่วนหนักยิ่งขึ้น ก่อนที่ประกายแสงมากมายจะเคลื่อนเข้ามารวมกันเป็นเกลียวแสงขนาดใหญ่เหนืออาคารระฟ้าหลังนั้น          บัดดล... บังเกิดแรงดึงดูดอันมหาศาลฉุดดึงคทาศักดิ์สิทธิ์นั้นขึ้นไป          " โอ... !! พระเจ้า ... "          สก๊อตอุทานด้วยความตะลึงงัน พลางกำคทาศักดิ์สิทธิ์อันนั้นเอาไว้ไม่ให้หลุดมือและยึดตัวเองไว้อย่างแน่นหนา แรงดึงอันรุนแรงนั้นได้ฉุดแขนสก๊อตให้ชูขึ้นเหนือท้องฟ้าอันปั่นป่วน โดยที่สก๊อตไม่รู้ตัวเองเลยว่ากำลังกระทำตามอักขระคาถาที่จารึกไว้บนด้ามคทาศักดิ์สิทธิ์อันนั้นว่า...          .....บุรุษใดชูคทานี้ในที่อันสูงเสียดฟ้า บุรุษนั้นพึงเป็นทาสข้าตราบชั่วนิรันดร์.....          ทันใดกันนั้นเอง บังเกิดสายฟ้าขนาดใหญ่ฟาดฟันลงมายังยอดคทาศักดิ์สิทธิ์อันนั้นอย่างรุนแรงจนเสียงดังกึกก้องกัมปนาทและแสงไฟก็ลุกโชติช่วงไปทั่วท้องฟ้ายามราตรีกาลราวกับดอกไม้ไฟขนาดมหึมา แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 49 13:35:40 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 24 ม.ค. 49 13:31:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 5          ท่ามกลางกลุ่มควันอันคละคลุ้งไปทั่ว สก๊อตพบว่าตัวเองกำลังเกาะอยู่กับสิ่งหนึ่งซึ่งมีลักษณะคล้ายๆกับเสาหิน เขาใช้มือลูบสัมผัสมันและพบว่าผิวพื้นของเสานั้นเป็นปุ่มๆ ลื่นๆ และเย็นยะเยือก          สายลมอันกรรโชกโบกพัดมาเป็นระลอก ทำให้หมอกควันที่ยังปกคลุมอยู่อย่างแน่นหนาค่อยๆเบาบางลงจนแลเห็นสภาพบริเวณโดยรอบได้โดยถนัดตา          สก๊อตพบว่าตัวเองกำลังเกาะอยู่บนยอดเสาหินขนาดใหญ่ แทนที่จะเป็นเสาอากาศวิทยุบนยอดตึกระฟ้ากลางมหานครที่เขาพำนักอยู่          ท่ามกลางความมืด สายตาของสก๊อตสอดส่ายมองไปรอบๆด้วยความพิศวง เขารู้สึกหวาดผวาและตื่นตระหนกในสิ่งที่เขาประสบ          " พระเจ้าช่วย... นี่เราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย ? "          บริเวณโดยรอบล้วนเป็นต้นไม้ที่สูงใหญ่ที่มีใบแน่นหนา แต่ที่น่าแปลกที่สุดก็คือ บรรดายอดไม้ทั้งหลายเหล่านั้นกลับเตี้ยกว่ายอดเสาที่เขาเกาะอยู่ สก๊อตมองลงไปยังเบื้องล่างท่ามกลางความมืดมิด เขามองไม่เห็นพื้นดินเลย คาดว่าเขาคงจะอยู่สูงจากพื้นมากทีเดียว แต่... เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน          ทันใดกันนั้นเอง พลันปรากฏนกอินทรีตัวหนึ่งโผผินฝ่าความมืดออกมาอย่างฉับไว มันโผเข้าหาสก๊อตและบินโฉบเฉี่ยวไปมาอย่างน่ากลัว ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบพลางใช้มือข้างหนึ่งปัดป้องและไล่นกอินทรีตัวนั้น ในขณะที่มืออีกข้างยังเกาะอยู่กับเสาหินและเท้าทั้งคู่ของเขาเหยียบอยู่บนแง่งหินอย่างไม่มั่นคงนัก ซึ่งในจังหวะที่เขาเบี่ยงตัวอย่างแรงนั่นเอง เท้าของเขาก็ลื่นหลุดจากที่เหยียบไว้          " อ้าก..ก..ก !! "          ร่างสก๊อตร่วงหล่นลงจากเสาหินสู่เบื้องล่างอย่างรวดเร็ว และแล้วทันใดกันนั้น เขาก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งมาดึงคอเสื้อของเขาขึ้นมาไม่ให้ร่างเขาตกลงสู่พื้นเบื้องล่าง เมื่อสก๊อตเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็ถึงกับตะลึงงันในสิ่งที่เห็น เพราะสิ่งที่ดึงเขาขึ้นมานั้นไม่ใช่คน หากแต่เป็นนกอินทรีตัวนั้นนั่นเอง มันใช้ปากอันทรงพลังคาบงับคอเสื้อของเขาขึ้นมาแล้วพาร่างสก๊อตบินวนไปรอบๆเสาหิน สก๊อตได้มีโอกาสเห็นเสาหินดังกล่าวได้อย่างถนัดตา มันไม่ใช่เสาหินธรรมดาๆ แต่เขาพบว่ามันเป็นยอดแหลมๆของหอคอยขนาดใหญ่มหึมาที่มีช่องหน้าต่างมากมาย และมีแสงไฟเรืองรองสาดส่องออกมาจากช่องหน้าต่างเหล่านั้น ลักษณะของหอหอยหินอันมโหฬารนี้จะกว้างใหญ่ตรงส่วนฐาน และเรียงเล็กขึ้นมาจนกระทั่งถึงส่วนยอด ซึ่งเป็นจุดที่สก๊อตเคยเกาะอยู่ก่อนจะร่วงหล่นลงมา          นกอินทรีพาสก๊อตตรงไปยังช่องหน้าต่างช่องใหญ่ที่สุด ซึ่งใหญ่พอที่นกอินทรีตัวนั้นจะพาสก๊อตบินผ่านเข้าไปได้อย่างสบาย ทันใดกันนั้นเอง บังเกิดเสียงไชโยโห่ร้องของผู้คนมากมายดังสนั่นไปทั่ว สก๊อตพบว่าตัวเองกำลังเป็นจุดสนใจขณะที่กำลังผ่านเข้าไปในห้องโถงขนาดใหญ่ซึ่งมีชายฉกรรจ์เรือนร่างกำยำล่ำสันนับร้อยนับพันคนกำลังชุมนุมกันอยู่จนเต็มห้องห้องนั้นไปหมด          ชายทุกคนต่างสวมเครื่องแต่งกายด้วยผ้าน้อยชิ้น เผยแผงอกอันกำยำอวดความบึกบึนของเรือนร่าง สก๊อตสังเกตุเห็นผู้ชายเหล่านั้นจ้องมองมายังเขาด้วยความหื่นกระหาย บางคนก็ผิวปากเรียกพร้อมทำหน้าตาเย้ายวนใจ          นกอินทรีพาสก๊อตตรงเข้าไปยังด้านในและปล่อยร่างเขาลงบนพื้นที่อยู่สูงขึ้นไป ซึ่งบนนั้นมีชายร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อคลุมยาวสีดำยืนหันหลังอยู่หน้าบัลลังก์อันตระการตา ซึ่งในไม่ช้า ชายผู้นั้นก็หันหน้ากลับมา          สก๊อตตะลึงงันในทันทีที่เห็นใบหน้าของเขาผู้นั้น          " คุณโกเมส !! "          " บังอาจเอ่ยนามเทพเจ้า "          ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งถลามากระชากคอเสื้อของสก๊อตขึ้น          " ปล่อยมัน...ลีนัส "          ทันทีที่โกเมสกล่าวจบ ชายผู้นั้นก็คลายมือออกแล้วถอยกลับไป          " คุณโกเมส คุณมาทำอะไรที่นี่ ? "          สก๊อตถาม          " ข้าคือเทพเจ้าแห่งรัตติกาล ผู้ครองอาณาจักรรัตติกาลแห่งนี้ และเจ้ามาที่นี่เพื่อเป็นทาสของข้า "          " นี่มันอะไรกัน ผมงงไปหมดแล้ว "          สก๊อตหัวเราะ          " แล้วเจ้าจะเข้าใจเอง "          โกเมสหันไปทางลีนัส ซึ่งครู่หนึ่ง ลีนัสได้สั่งให้ชายฉกรรจ์สองคนคุมตัวสก๊อตไปขังไว้          " จะพาผมไปไหนอีก ? "          สก๊อตร้องและพยายามขัดขืน          " เฉยๆไว้ "          ลีนัสกล่าวพลางพาสก๊อตออกจากห้องโถงแล้วเดินไปตามทางแคบๆ ตลอดสองข้างทางมีห้องต่างๆเรียงรายอยู่จนเต็ม ประตูห้องเป็นเหล็กอย่างหนา มีช่องลูกกรงเล็กๆอยู่ด้านบน ซึ่งมีเสียงผู้ชายร้องครวญครางออกมาจากห้องทั้งหลายเหล่านั้น          สก๊อตเริ่มระลึกได้ถึงเหตุการณ์เหล่านี้ เขาจำได้ดีว่าเคยฝันถึงเรื่องราวดังกล่าวมาครั้งหนึ่งแล้ว ในฝันนั้นนั้น เขาถูกใครคนหนึ่งพาไปในสถานที่เช่นที่เขากำลังประสบอยู่นี้ และได้เห็นภาพของชายที่ถูกรุมทำร้ายอย่าง***มโหดและน่ากลัว ภาพนั้นยังคงติดตาสก๊อตมาจนทุกวันนี้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะได้มาพบกับเหตุการณ์จริง ซึ่งเขารู้ดีว่าคราวนี้ไม่ใช่ความฝันอย่างแน่นอน เพราะเขาสัมผัสและรับรู้ได้ถึงความเป็นไปของมัน          " เสียงร้องพวกนั้นมันคืออะไร ทำไมเขาถึงต้องร้องอย่างนั้น "          สก๊อตถาม แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆจากชายทั้ง 3 คน พวกเขาดูราวกับเป็นหุ่นยนต์มากกว่าจะเป็นคนที่มีชีวิตและวิญญาณ          สก๊อตมองดูบุคคลทั้ง 3 ด้วยความสงสัย หรือว่าพวกเขาไม่ใช่คนกันแน่ หรือว่าแท้จริงแล้ว ถสานที่แห่งนี้เป็นนรก เป็นที่สิงสถิตย์แห่งภูติผีปีศาจ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ก็แสดงว่าเขาถูกฟ้าผ่าตายไปแล้วตั้งแต่อยู่บนยอดเสาอากาศของตึกระฟ้าน่ะสิ สก๊อตคิด          ชายทั้ง 3 ยังคงพาสก๊อตเดินไปตามทาง ผ่านสะพานหินโค้งซึ่งเบื้องล่างเป็นน้ำเดือดสีแดงราวกับเลือดมนุษย์ น้ำนั้นส่งกลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งไปทั่ว ซึ่งมันทำให้สก๊อตยิ่งรู้สึกมั่นใจว่าเขาคงจะอยู่ในนรกอย่างแน่นอน          ทั้งหมดเดินขึ้นไปตามบันไดหินกว้าง สู่ห้องๆหนึ่งซึ่งอยู่ชั้นบน หน้าห้องมีประตูขนาดใหญ่ทำด้วยทองคำบริสุทธิ์แกะสลักลวดลายอย่างงดงามเป็นรูปผู้ชายเรือนร่างกำยำอยู่ในชุดเสื้อผ้าอาภรณ์ที่แปลกตา สก๊อตมองดูรูปแกะสลักนั้นจากเบื้องล่างขึ้นมาจนกระทั่งถึงใบหน้า ทันใดกันนั้นเอง เขาก็ต้องตกตะลึงในทันทีที่เห็นดวงตาทั้งคู่ของรูแกะสลักนั้นขยับได้และกำลังจ้องเขม็งมายังเขา          " พระเจ้า !! "          เขาอุทาน ก่อนที่บานประตูจะตชค่อยๆเปิด และชายทั้งสามก็ผลักสก๊อตให้เดินเข้าไปภายในซึ่งมืดมิด ก่อนจะปิดประตูนั้นและขังสก๊อตให้อยู่ข้างในแต่เพียงผู้เดียว เขารับรู้ได้ถึงความเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง มีกลิ่นหอมๆของดอกไม้นานาพันธุ์ฟุ้งกระจายไปทั่ว เขาสูดหายใจลึกเพื่อดอมดมกลิ่นอันหอมหวลนั้น ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกเคลิบเคลิ้มและไหวหวั่นจนเรือนร่างอ่อนระทวยราวกับว่ากลิ่นนั้นมีมนต์สะกด และแล้วสก๊อตก็ทรุดกายลงสลบไศลไป - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 24 ม.ค. 49 13:31:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9          สก๊อตลืมตาขึ้นอีกครั้งและพบว่าตัวเองนอนอยู่บนที่นอนอันหนานุ่ม ภายในห้องซึ่งแวดล้อมไปด้วยผนังหิน เขาเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่างซึ่งมีดวงจันทร์อันกลมโตส่องสว่างอยู่ เขารู้สึกสับสนกับเรื่องราวต่างๆก่อนจะทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้          เขาจำได้ว่าตัวเองกำลังเกาะอยู่บนยอดเสาอากาศตึกระฟ้าแล้วชูคทาศักดิ์สิทธิ์ขึ้น          " ใช่แล้ว !! คทานั่น... ต้องเป็นคทานั่นแน่ๆที่นำมามาที่นี่ แต่... ตอนนี้คทาอันนั้นมันอยู่ที่ไหนกันล่ะ "          สก๊อตหันไปมองรอบๆห้อง และแล้ว เขาก็ต้องสะดุดตาเข้ากับภาพวาดเงาดำขนาดใหญ่สูงตั้งแต่พื้นจรดเพดาน เขาจำมันได้ดีเพราะมันเป็นภาพเดียวกันกับที่อยู่ในพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวของโกเมส บนชั้นบนสุดของตึกระฟ้าที่เขาทำงานอยู่ ชายหนุ่มลุกจากที่นอน เขาเดินไปหยุดอยู่หน้าภาพวาดอันนั้นพลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบไล้ไปบนภาพเพียงเบาๆ          " ภาพนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน ? "          ทันใดกันนั้นเอง บังเกิดเสียงคำรามดังกึกก้องไปทั่วห้อง และภาพขนาดใหญ่ก็สั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะปรากฏมืออันกล้าแกร่งพุ่งออกมาจากภาพแล้วจับมือของสก๊อตไว้อย่างแน่นหนา          " โอ... !!! พระเจ้า ไม่... "          สก๊อตร้องลั่นด้วยอาการตกตะลึงสุดขีด เขาพยายามสะบัดมือนั้นทิ้ง แต่ก็ไร้ผล เพราะยิ่งสะบัดมือเท่าใด มือนั้นก็ยิ่งกุมกระชับมือสก๊อตไว้แน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม          ครู่หนึ่ง ใบหน้าของโกเมสผู้เป็นเจ้าของมือดังกล่าวก็โผล่ออกมาจากภาพพลางโน้มริมฝีปากเข้าจุมพิตสก๊อตอย่างดูดดื่ม ก่อนจะเดินออกจากภาพนั้นมาแล้วโอบกอดสก๊อตไว้อย่างแนบแน่น เขารับรู้ได้ถึงไออุ่นจากเรือนกายอันกล้าแกร่ง กำยำ และเต็มไปด้วยพลังอันเร่าร้อน รสจูบของโกเมสนั้นดื่มด่ำ กำซาบ และสะกดให้สก๊อตสยบราบคาบสั่นสะท้านอ่อนระทวยเลื่อนไหลราวกับเทียนไขที่ถูกไฟลน          โกเมสพาร่างสก๊อตไปยังที่นอนอันหนานุ่ม ก่อนจะปล่อยเรือนร่างแห่งชายหนุ่มให้นอนราบลงอย่างช้าๆแล้วจึงยกมืออีกข้างขึ้นมา ซึ่งเขากำคทาศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ โกเมสนำคทาทองคำไปเสียบไว้ที่ผนังด้านหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับมายังที่นอนอีกครั้ง สก๊อตยังคงนอนสงบนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด อุ้งมืออันกล้าแกร่งแห่งโกเมสค่อยๆลูบไล้ไปตามเรือนกายอันกำยำของสก๊อตอย่างช้าๆ          ห้วงแห่งอารมณ์เสน่หาอันบรรเจิดค่อยๆก่อตัวขึ้นและเร้ากระตุ้นเพลิงสวาทภายในกายของชายทั้งคู่ให้ลุกโชน ความรุ่มร้อนและสั่นสะท้านทวีทะยานขึ้นตามลำดับ ราวกับอุณหภูมิแห่งน้ำเดือด เรียวโอษฐ์อันเย้ายวนแห่งชายหนุ่มพรมจุมพิตไปทั่วใบหน้าอันคมคาย พลางสอดใส่ปลายชิวหาอันฉ่ำชุ่มเพื่อดื่มด่ำรสรักกันอย่างเร่าร้อน ปานประหนึ่งหมู่ภมรที่ไต่ตอมเกสรอันหอมหวานแห่งมวลพฤกษชาติ          ทุกอนูเนื้อแห่งชายหนุ่มอาบชุ่มไปด้วยหบาดเหงื่ออันพร่างพรายและกลิ่นอายแห่งกายชายก็ฟุ้งกระจายสร้างความเย้ายวนรัญจวนใจไปถ้วนทั่ว เสียงกระเส่าอันรุมเร้าเคล้าคลอกับเสียงลมหายใจอันรวยรื่นผสมผสานกันเป็นทำนองราวกับเพลงพิณแห่งคนธรรพ์บนสรวงสวรรค์อันตระการ          ในไม่ช้า เมื่อเกลียวพายสวาทอันโหมกระหน่ำนั้นเคลื่อนเข้าสู่จุดสูงสุดแห่งความปรารถนาอันบรรเจิด เรือนกายอันกล้าแกร่งก็เกร็งกระชับและตอบรับความต้องการของกันและกันอย่างซ่านซ่า          โกเมสพรมจูบไปทั่วใบหน้าสก๊อตพลางยิ้ม          " เจ้าช่างเป็นทาสพิศวาสที่เยี่ยมยอดจริงๆ "          สก๊อตลืมตาขึ้นอย่างฉับพลันพลางกระโจนทะยานขึ้นจากที่นอนจนโกเมสตะลึง          " เจ้าเป็นอะไร ? "          โกเมสถาม แต่สก๊อตไม่พูดอะไร เขาหันไปมองยังคทาศักดิ์สิทธิ์ที่เสียบไว้ที่ผนังพลางถลาไปคว้าคทานั้นก่อนจะดึงมันขึ้นมาในทันที          ช่วงเวลานั้นเอง บังเกิดเสียงฟ้าคำรามดังกึกก้องไปทั่ว ก่อนที่สายฟ้ามากมายจะฟาดฟันลงมารอบๆหอคอยแห่งนั้น          โกเมสยืดตัวขึ้นยืนพลางเพ่งมองไปยังสก๊อตก่อนกล่าวว่า          " ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าจะไม่ทำเช่นนั้นแน่... ส่งคทามาให้ข้าสิ ยอดรัก "          " เสียใจนะครับ คุณโกเมส แต่ผมจำเป็นจะต้องทำเช่นนี้ "          จบคำ สก๊อตฉวยเสื้อผ้าก่อนจะวิ่งออกจากห้องแห่งนั้นไปโดยไม่คิดที่จะเหลียวหลังกลับมา          โกเมสไม่สนใจที่จะติดตามสก๊อตแต่อย่างใด ตรงกันข้าม เขากลับยืนยิ้มอยู่ด้วยทีท่าอนสง่างามและแฝงไว้ด้วยความมีเลศนัย          สก๊อตวิ่งไปตามบันไดพลางสวมใส่เสื้อผ้าด้วยความทุลักทุเล ซึ่งในไม่ช้า เขาก็ได้ยินเสียงชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งวิ่งตามมา สก๊อตไม่สนใจกับเสียงดังกล่าวนั้น เขายังคงวิ่งต่อไปจนกระทั่งถึงบันไดวนขึ้นไปบนยอดหอคอย เขาวิ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว ในใจเขาคิดเพียงแต่จะวิ่งหลบหนีจากการถูกจับกุมเท่านั้น เขาเริ่มรู้สึกตัวว่าเส้นทางที่เขากำลังวิ่งไปนั้นมันค่อยแคบลงๆเรื่อยๆ ผนังด้านหนึ่งจะมีช่องหน้าต่างเป็นระยะๆ ภูมิประเทศภายนอกนั้นเป็ยท้องฟ้าอันมืดสลัว มีสายฟ้ามากมายฟาดฟันลงมาอย่างน่ากลัว และกระแสลมก็พัดโหมเข้ามาอย่างรุนแรง สก๊อตยังคงวิ่งต่อไป ซึ่งในทันใดกันนั้นเอง          โกเมสก็ปรากฏกายขึ้นขวางหน้าสก๊อตเอาไว้พลางยิ้มกริ่ม          " มันไม่ง่ายอย่างที่เจ้าคิดหรอก "          สก๊อตได้ยินดังนั้นก็หันไปทางช่องหน้าต่างกว้งพลางยิ้มก่อนจะหันมายังโกเมสอีกครั้ง          " ก็ไม่แน่ "          จบคำ สก๊อตรีบปีนออกไปทางช่องหน้าต่างนั้นพลางตะกายไปตามแง่งหินมากมายเพื่อมุ่งสู่บนยอดสุดของหอคอย กระแสลมอันรุนแรงปะทะเรือนร่างเขาจนเกือบทำให้เขาร่วงหล่นลงหลายครั้ง แต่เขาก็ยังคงปีนป่ายต่อไป เขานึกถึงช่วงวันหยุดที่เขาได้มีโอกาสไปปีนหน้าผาบนเทือกเขาอันสูงใหญ่ มันช่างน่าตื่นเต้นและท้าทายเสียจริงๆ แต่สถานการณ์ในตอนนั้นกับตอนนี้มันต่างกัน ขณะนี้ เขากำลังหนีภัยที่กำลังมาเยือน          นกอินทรีซึ่งเป็นทาสของโกเมสบินโฉบไปมาหมายช่วงชิงคทาศักดิ์สิทธิ์ไปจากสก๊อต แต่เขายังคงกำคทาอันนั้นไว้แน่น เพราะมันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะพาเขากลับไปยังที่ที่เขามาได้          สายฟ้าฟาดฟันลงมารอบๆร่างเขาจนเขาสามารถรับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวจากพลังแห่งสายฟ้าเหล่านั้น พายุฝนเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆและโปรยปรายเม็ดอันหนักหน่วงลงมาอย่างต่อเนื่อง หยาดน้ำจำนวนมากเทหลากลงจากยอดหอคอยและรวมตัวกันมากยิ่งขึ้นจนกลายเป็นสายน้ำหลากอย่างรุนแรง          กระแสน้ำนั้นสาดซัดปะทะร่างสก๊อตจนมือและเท้าที่เขาเกาะอยู่นั้นลื่นหลุดไปในทันที          " อ้า... !!! " แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 49 13:36:00 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 24 ม.ค. 49 13:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 10 6          สก๊อตลื่นไถลไปตามหน้าผาหินโดยมีสายน้ำอันเชี่ยวกรากเป็นเครื่องนำพา ดูประหนึ่งว่าเขากำลังเริงสำราญอยู่กับเครื่องเล่นในสวนสนุก ร่างเขาพุ่งไปตามร่องหินอย่างรวดเร็วจนเขาไม่ทันสังเกตุว่าภูมิประเทศโดยรอบตัวเขานั้นเปลี่ยนแปลงไป          หน้าผาที่เคยชันกลับลาดลงจนกลายเป็นลำธารน้ำที่ไหลเอื่อย และต้นไม้แปลกตาก็ผุดขึ้นจากพื้นดินโดยรอบทั้งสองฝั่งน้ำนั้น สก๊อตลอยละล่องไปตามลำน้ำอย่างช้าๆและทอดสายตามองพื้นที่ป่าดงดิบที่เขาประสบ ก่อนจะแหวกว่ายสายน้ำเข้าสู่ฝั่ง          สก๊อตขึ้นจากน้ำด้วยความเปียกโชก เขากระชับคทาที่ถือมาไว้แน่น ก่อนจะสำรวจดูสถานที่ที่เขายืนอยู่ ท่ามกลางป่ารกนั้น เขาพบเส้นทางเดินเท้าที่ทอดเข้าสู่ผืนป่าอันน่ากลัว สก๊อตไม่รอช้า เขาเดินไปตามทางนั้นด้วยทีท่าระมัดระวัง          " พระเจ้าคุ้มครองลูกด้วย "          เขารำพึงพลางก้าวเดินไป ตลอดเส้นทางที่สก๊อตผ่านมานั้น มีเสียงร้องของสัตว์หรืออะไรบางอย่างดังขึ้นตลอดเวลา เขาเริ่มรู้สึกว่ามีใครหรืออะไรสักอย่างกำลังเฝ้ามองและสะกดรอยติดตามเขาอยู่ แต่กระนั้น เขาก็ยังคงเดินต่อไปไม่หยุด สก๊อตรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับสภาพแวดล้อมอันแปลกตา ไม่ว่าจะเป็นพืชพันธุ์ไม้ที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน บางชนิดมีอกเป็นลูกนัยน์ตามากมายกลอกกลิ้งไปมาอย่างน่ากลัว บางชนิดก็มีหนวดยาวรุงรังโบกสะบัดไปในอากาศเพื่อดักจับแมลงที่บินผ่านไปผ่านมากินเป็นอาหาร แมลงเหล่านั้นก็มีรูปร่างแปลกประหลาดพิสดาร บางตัวมีลักษณะคล้ายผีเสื้อ แต่มีหัวยื่นยาวออกมาถึงสามหัว สก๊อตรู้สึกขบขันกับท่าทางการบินของมัน และแล้ว หูของเขาก็พลันได้ยินเสียงดังแว่วมาจากมุมหนึ่งของป่า มันเป็นเสียงร้องของชายผู้หนึ่ง          สก๊อตเดินตรงไปยังพุ่มไม้ใหญ่ซึ่งเป็นจุดกำเนิดเสียงนั้น เขาค่อยๆแหวกพงไม้ออกดู และแล้วในทันใด ดวงตาทั้งคู่ของเขาก็เบิกโพลงในทันทีที่ได้เห็นสัตว์ประหลาดที่มีใบหน้าเหมือนม้า มีเขาโค้งงอนสองเขา มีร่างกายช่วงหน้าอกถึงท้องเป็นมนุษย์ที่มีเรือนร่างกำยำ และมีขาหกขา ซึ่งขาทั้งหกนั้นมีลักษณะเหมือนสิงห์โต          " พระเจ้า... !! "          เขาอุทาน และแทบจะก้าวย่างไปไหนไม่ได้เพราะเข่าอ่อนกับภาพที่ได้พบ เขาไม่เคยเห็นสัตว์ประหลาดแบบนี้มาก่อนเลย ไม่ว่าจากนิยายหรือจากภาพยนตร์เรื่องใดๆที่เขาเคยดู เขาเบือนหน้าหนีก่อนจะผละจากพุ่มไม้นั้นมาอย่างช้าๆ แต่... บังเอิญเท้าของเขาไปเหยียบเข้ากับกิ่งไม้แห้งจนเกิดเสียงดังสนั่นขึ้นมาและสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็หันขวับมายังที่ที่สก๊อตยืนอยู่ ซึ่งขณะนั้นเขายืนตัวแข็งทื่อขนลุกซู่และร่างกายเย็นชาไปหมด          สัตว์ประหลาดตัวนั้นโถมกายแหวกพงไม้แล้วจ้องเขม็งมายังสก๊อต สีหน้าของมันนั้นโกรธเกรี้ยวและอ้าปากคำรามด้วยเสียงอันดังสนั่นราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ          สก๊อตยกคทาศักดิ์สิทธิ์ที่ถืออยู่ในมือขึ้นมาหมายใช้เป็นอาวุธต่อสู้และป้องกันตัว สัตว์ประหลาดดังกล่าวมีทีท่าประหม่าเล็กน้อยเมื่อเห็นคทาศักดิ์สิทธิ์ สก๊อตเห็นดังนั้นจึงรีบหันหลังวิ่งจากมาอย่างรวดเร็ว ซึ่งสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็ไล่กวดเขามาอย่างกระชั้นชิด เสียงขู่คำรามร้องของมันนั้นดังกึกก้องไปทั่วผืนป่าอันกว้างใหญ่          สก๊อตยังคงวิ่งต่อไปจนกระทั่งถึงหน้าผาหินอันสูงชัน เขาหยุดลังเลชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจปีนป่ายขึ้นไปบนหน้าผาหินนั้นโดยไม่คิดชีวิต และเมื่อเขามองลงไปยังเบื้องล่างก็พบว่าสัตว์ประหลาดนั้นยังคงปีนป่ายตามเขาขึ้นมาอย่างไม่ลดละ          " ***บ้าเอ๊ย ... จะตามกันไปถึงไหนกัน "          สก๊อตสบถออกมาพลางคาบคทาศักดิ์สิทธิ์ไว้ในปากแล้วปีนป่านต่อไปโดยไม่ยอมมองลงไปยังเบื้องล่างอีกเลย เขาตั้งหน้าตั้งตาปีนป่ายหน้าผาขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เขาเริ่มรู้สึกได้ถึงอากาศอันหนาวเหน็บ และพื้นผิวของหน้าผาที่เขาปีนขึ้นมานั้นแปรเปลี่ยนไปเป็นหินสีดำมันวาวและเย็นยะเยือก หมอกควันสีขาวค่อยๆเคลื่อนเข้ามาปกคลุมบริเวณนั้นจนถ้วนทั่ว และมีเสียงฟ้าคำรามดังขึ้นเป็นระยะ ปรอยฝนเริ่มโปรยปรายลงมาจนชุ่มโชก ทำให้พื้นหินนั้นลื่นและยากต่อการปีนป่าย          สก๊อตมองออกไปรอบๆบริเวณทั้งด้านข้างและด้านล่าง และแล้วเขาก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่บนยอดหอคอยสูงอันเป็นที่พำนักของโกเมสซึ่งเขาได้หลบหนีออกไปเมื่อไม่นานมานี้ สก๊อตหยิบคทาศักดิ์สิทธิ์ที่คาบอยู่ที่ปากมาถือไว้พลางว่า          " อะไรกันเนี่ย !!  นี่เรากลับมาที่หอคอยนี้ได้ไง ? "          สก๊อตปีนขึ้นมาจนกระทั่งอยู่บนยอดสุดของหอคอยแห่งนั้น ทันใด ท้องฟ้าเหนือหอคอยก็ก่อตัวขึ้นเป็นเกลียวขนาดใหญ่ และบังเกิดแรงดึงดูดมหาศาลฉุดให้เขาต้องชูคทาศักดิ์สิทธิ์สีทองอร่ามตานั้นขึ้นสู่ท้องฟ้า ซึ่งสก๊อตก็รู้ได้ทันทีว่าเขาต้องทำเช่นไร เขาตะโกนขึ้นมาด้วยเสียงอันดังลั่นว่า          " พาชั้นกลับไปที่บ้านที "          ฉับพลัน... มีมืออันกล้าแกร่งพุ่งมาฉวยข้อเท้าสก๊อตเอาไว้          " อ๊ะ !! ... "          เขาตกใจพลางก้มลงมอง เจ้าของมือนั้นคือ ลีนัส สมุนผ้ซื่อสัตย์ของโกเมส เขาตะโกนขึ้นมาว่า          " คิดจะปลีกหนีไปจากองค์เทพเจ้าเรอะ ? "          สก๊อตพยายามจะสะบัดขาให้หลุดจากการจับกุมของลีนัส แต่ก็ไร้ผล กระแสลมเริ่มรุนแรงขึ้นทุกที ในขณะที่ท้องฟ้าเหนือหอคอยก็ปั่นป่วนหนักยิ่งขึ้น          และแล้วในทันใด บังเกิดเสียงคำรามดังกึกก้องไปทั่วแผ่นฟ้าราวกับเสียงของปีศาจ ก่อนที่สายฟ้าขนาดใหญ่มหึมาจะฟาดฟันลงมายังคทาศักดิ์สิทธิ์อันนั้นจนเกิดเสียงดังสนั่นไปทั่ว          ประกายแสงหลากหลายสีพุ่งกระจายไปรอบทิศจนท้องฟ้าในขณะนั้นสว่างไสวราวกับเที่ยงวัน สก๊อตมองเห็นร่างของลีนัสแปรเปลี่ยนไปเป็นสัตว์ประหลาดที่ไล่กวดเขาในป่าใหญ่ ซึ่งในไม่ช้า ความรุนแรงจากสายน้ำได้สลัดร่างสัตว์ประหลาดนั้นให้ลอยกระเด็นไปไกลและหายเข้าไปในป่าลึก          กลุ่มควันสีขาวได้ปกคลุมไปทั่วบริเวณ ครั้นเมื่อควันเจือจางและเบาบางลง บนยอดหอคอยนั้นก็ว่างเปล่า ไม่มีผู้ใดเกาะอยู่เลย... - - - - - - - - - จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 24 ม.ค. 49 13:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11          ท่ามกลางความปั่นป่วนของสภาพอากาศที่แปรปรวนและพายุฝนอันโหมกระหน่ำ สก๊อตยืนเกาะอยู่บนยอดเสาอากาศของตึกระฟ้าที่สูงที่สุดในมหานคร ซึ่งเป็นสถานที่ที่เขาทำงานอยู่ ในมือข้างหนึ่งของเขากำคทาศักดิ์สิทธิ์สีทองอร่ามตาไว้อย่างแน่นหนา          เสียงคำรามของท้องฟ้ายังคงดังกึกก้องไปทั่ว และสายฟ้าเส้นเล็กๆมากมายก็ฟาดฟันลงมารอบๆบริเวณอย่างต่อเนื่อง          สก๊อตพบว่าตัวเองกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง และทุกสิ่งทุกอย่างได้กลับคืนสู่สภาพปกติของมันแล้ว สก๊อตค่อยๆปีนลงมาจากเสาอกากศนั้น          และแล้วในทันใด หูของสก๊อตก็พลันได้ยินเสียงหนึ่งซึ่งทำให้เขาต้องชะงักและมองหาจุดกำเนิดเสียง มันเป็นเสียงของเฮลิคอปเตอร์ซึ่งดังกึกก้องไปทั่ว          ในไม่ช้า เฮลิคอปเตอร์ลำนั้นก็บินขึ้นมาจากด้านล่างของอาคาร มันคือเฮลิคอปเตอร์ของเบลนั่นเอง เฮลิคอปเตอร์ลำดังกล่าวบินวนไปรอบๆเสาอากาศวิทยุของตึกระฟ้าที่ซึ่งสก๊อตเกาะอยู่ ประตูด้านหนึ่งของเฮลิคอปเตอร์เปิดออกและเบลก็ตะโกนออกมาว่า          " ส่งคทาศักดิ์สิทธิ์นั่นมาให้ชั้นได้แล้ว "          สก๊อตมองเบลพลางยิ้มกริ่ม เขารู้ซึ้งดีว่าผู้ที่ได้คทานี้ไปจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ดังนั้น เขาจึงตะโกนตอบไปว่า          " แกอยากได้คทานี่นักใช่ไหม ได้... เอาไปเลย "          จบคำ สก๊อตขว้างคทาศักดิ์สิทธิ์ไปยังเบล ซึ่งบรรดาสมุนทั้งหลายที่อยู่กับมันบนเฮลิคอปเตอร์ต่างก็รีบยื่นไม้ยื่นมือมาช่วยกันรับคทาอันนั้นไว้แล้วส่งให้นายของมันในทันที          เบลรับคทามาพลางหัวเราะร่า ก่อนจะชูคทาศักดิ์สิทธิ์นั้นขึ้นสู่ท้องฟ้าราวกับเป็นผู้ชนะ         " ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า ..... มันเป็นของชั้นแล้ว มันเป็นของชั้นแล้ว "          เบลตะโกนลั่น          ทันใดกันนั้นเอง...          บังเกิดสายฟ้าขนาดมหึมาฟาดฟันลงมายังส่วนยอดของคทาศักดิ์สิทธิ์นั้นอย่างแรง ยังผลให้เกิดประกายแสงไฟหลากหลายสีพุ่งกระจายไปทุกทิศทุกทาง เสียงฟ้าคำรามดังกึกก้องกัมปนาทไปทั่วบริเวณ และฝุ่นควันอันมหาศาลก็ฟุ้งกระจายปกคลุมไปทั่วจนเฮลิคอปเตอร์ของเบลนั้นหายเข้าไปในหมอกควันอย่างรวดเร็ว          เมื่อเหตุการณ์ต่างๆกลับคืนสู่สภาพวะปกติ และกลุ่มควันทั้งหมดค่อยๆจางหายไปจนหมด สก๊อตก็พบว่าท้องฟ้าบริเวณนั้นว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่เลย เฮลิคอปเตอร์ของเบลพร้อมกับสมุนของมันนั้นได้หายวับไปกับตาอย่างไร้ร่องรอย          สก๊อตไม่รู้สึกแปลกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเขารู้ดีว่าเบลและบรรดาสมุนของมันนั้นหายไปที่ใด ตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกดีใจและสะใจประกอบกับรู้สึกขบขันนิดๆ เพราะป่านนี้เบลและสมุนหนุ่มฉกรรจ์ของมันคงจะได้พบกับความหฤหรรษ์อย่างสุดโหดจากบรรดาทาสรับใช้ของโกเมส นับเป็นการตอบโต้อย่างสาสมเช่นเดียวกับที่พวกมันเคยทำกับสก๊อตมาก่อน          สก๊อตรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด เพราะหลังจากวันนี้ไป เขาจะไม่ต้องพะวงกับเรื่องหนี้สินจำนวนมหาศาลที่เขาติดเบลอยู่อีกแล้ว เขาค่อยๆปีนป่ายลงมาจากเสาอากาศวิทยุของตึกระฟ้า ก่อนจะเดินไปยังบันไดและลงจากดาดฟ้าแห่งนั้นแห่งนั้นไปโดยไม่รู้เลยว่ามีของสิ่งหนึ่งร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้า          สิ่งนั้นก็คือคทาศักดิ์สิทธิ์สีทองส่องประกายวาววับ ซึ่งฉับพลันกันนั้น ได้ปรากฏนกอินทรีอันองอาจโผร่อนมาคาบคทาศักดิ์สิทธิ์ไป นกอินทรีตัวใหญ่โผทะยานผ่านอาคารต่างๆในมหานครไปอย่างรวดเร็วราวกับมีบางสิ่งบางอย่างกำลังรอคอยมันอยู่ มันตรงไปยังขอบฟ้าด้านหนึ่ง ที่ซึ่งแสงเงินแสงทองของดวงอาทิตย์กำลังทอประกายระยิบระยับในยามอรุณรุ่ง          นกอินทรีกางปีกโผบินไปในท้องฟ้าอย่างสง่างาม มันมุ่งไปยังผืนป่าอันกว้างใหญ่และเขียวขจี ซึ่งในทันทีที่มันผ่านเข้าสู่แมกไม้อันหนาทึบ ฉับพลัน ท้องฟ้าบริเวณนั้นก็มืดสนิทลงอย่างน่าอัศจรรย์ ราวกับมีเวทย์มนต์อันศักดิ์สิทธิ์เคลื่อนเข้ามาครอบงำ กระแสลมโบกสะบัดพัดมาอย่างรุนแรงราวกับจะก่อตัวขึ้นเป็นพายุ          เสียงสิงสาราสัตว์น้อยใหญ่ต่างร้องระงมไปทั่วป่าราวกับปรากฏการณ์อันเลวร้ายกำลังจะอุบัติขึ้นอีกครา ซึ่งนกอินทรีตัวนั้นยังคงโบยบินต่อไปอย่างไม่สะทดสะท้านต่อสภาพการณ์ที่มันประสบ และเมื่อมันบินเข้าสู่ใจกลางป่าอันน่ากลัวนั้น ภาพของหอคอยหินสีดำเป็นมันวาวที่สูงตระหง่านเสียดฟ้าก็ปรากฏขึ้นในทันทีอย่างประหลาด          นกอินทรีบินคาบคทาศักดิ์สิทธิ์เข้าไปภายในหอคอย มันบินผ่านทาสรับใช้ของเทพเจ้าโกเมส ซึ่งขณะนั้น บรรดาทาสหนุ่มฉกรรจ์ทั้งหลายกำลังเริงสำราญใจอยู่กับกามกิจกับเหล่าสมุนทั้งหมดของเบล เสียงร้องอดครวญโหยหวนของพวกมันนั้นดังระงมคละเคล้ากับเสียงหัวเราะของบรรดาทาสหนุ่มซึ่งเป็นฝ่ายกระทำ          นกอินทรีผู้ซื่อสัตย์นำคทาศักดิ์สิทธิ์ไปมอบให้กับโกเมสนายของมัน ซึ่งขณะนั้นโกเมสกำลังนั่งเอนกายอยู่บนบัลลังก์อันมหึมา สายตาทั้งคู่ของเขาเพ่งมองไปยังบรรดาสมุนของเบลที่กำลังถูกรุมกระทำอย่างโหด***มและน่าเวทนา          รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของโกเมส ก่อนที่เขาจะขยับกายขึ้นอย่างช้าๆแล้วรับคทาศักดิ์สิทธิ์จากปากนกอินทรีมาถือไว้ นกอินทรีร่อนกายลงเกาะที่ไหล่ด้านหนึ่งของนายมันพลางอ้าปากร้องทักทายด้วยความจงรักภักดี          " เจ้าอยากจะดูอะไรดีๆ ไหมล่ะ ? "          โกเมสกล่าวกับนกอินทรีพลางพามันไปยังช่องหน้าต่างช่องหนึ่งของหอคอย ก่อนจะมองออกไปในผืนป่าอันไพศาล ซึ่งที่นั่น เบล กำลังถูกสัตว์ประหลาดหกขาหน้าตาเหมือนม้าไล่กวดจนเขาล้มกลิ้งไถลไปกับพื้นอย่างสะบักสะบอม          " อย่า... !! อย่า.. โอ.. ไม่..... "          เสียงเบลร้องก้องไปทั่วในทันทีที่ร่างอันมหึมาของสัตว์ประหลาดโถมทับลงไปบนร่างของเขา          โกเมสหัวเราะออกมา ก่อนจะเดินขึ้นไปตามบันไดหินสู่ห้องบนสุดของหอคอยแห่งนั้น เมื่อถึงที่นั่น เขาก็เดินตรงไปยังภาพวาดสีน้ำมันขนาดใหญ่ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในภาพจนหายลับไปพร้อมกับนกอินทรีตัวนั้นในทันที เสียงฟ้าคำรามดังกึกก้องกังวาลปานประหนึ่งมโหรีที่ประโคมส่งเสด็จเทพเจ้าแห่งรัตติกาลสู่โลกปัจจุบันอีกครั้ง - - - - - - - - -จบ- - - - - - - - - เรื่องสั้นนี้ปรับปรุงใหม่เพื่อให้เหมาะสมในการเผยแพร่บนเว็บไซต์นี้ ซึ่งต้นฉบับของเดิม เคยตีพิมพ์ลงในนิตยสาร วีคเอนด์เมน ฉบับที่ 89 , 90 และ 91 แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 49 13:36:19 จากคุณ : ด๋ง (misterpolice) - [ 24 ม.ค. 49 13:33:15 ]