12



         เจ้าฟ้าต้อยติ่งทรงเปิดบานประตูไม้สักทองของห้องพระบรรทมนั้นออกมา ทรงพบว่าเสด็จพ่อและเสด็จแม่ทรงประทับยืนอยู่กับปุยฝ้ายและอำมาตย์
         " เกิดอะไรขึ้นหรือพระเจ้าค่ะ เสด็จพ่อ เสด็จแม่ "
         พระเจ้ากรุงอโยธยาตรัสขึ้นด้วยพระสุรเสียงเกรี้ยวกราดว่า
         " ยังจะมาทำไม่รู้ไม่ชี้อีก "
         จากนั้นอำมาตย์จึงกราบทูลขึ้นว่า
         " ขอเดชะ ปุยฝ้ายเห็นปีศาจอยู่ในห้องพระบรรทมของฝ่าบาทพะย่ะค่ะ "
         เจ้าฟ้าต้อยติ่งได้สดับดั่งนั้นก็ทรงขุ่นเคืองขึ้นโดยพลัน ทรงหันไปทำพระเนตรดุดันใส่ปุยฝ้ายคราหนึ่งจึ่งตรัสบริภาษเป็นการใหญ่
         " จะบ้าแล้วหรือ นี่เจ้าหาว่าเราเลี้ยงภูติผีปีศาจะเอาไว้ในห้องนอนกระนั้นฤา "
         " หามิได้เพคะฝ่าบาท แต่หม่อมฉันเห็น... "
         " พอที "
         เจ้าฟ้าต้อยติ่งตรัสจบทรงทำพระเนตรขวางใส่ จนปุยฝ้ายต้องเงียบลงไป จากนั้นจึงทรงหันมาทางพระเจ้ากรุงอโยธยาและพระมเหสี
         " วันนี้ลูกเหนื่อยมาก ขอทูลลา "
         " เดี๋ยวก่อนสิ กลับมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน "
         พระเจ้ากรุงอโยธยาตรัสมิทันจบ บานประตูไม้สักทองทั้งสองก็ปิดเข้าหากันในทันใด

- - - - - - - - -

         ภายในห้องพระบรรทม
         เจ้าฟ้าต้อยติ่งเสด็จมายังม่านผืนนั้นอีกครา ชายคนดังกล่าวยังคงยืนอยู่ที่หลังม่าน เจ้าฟ้าต้อยติ่งทรงประทับนั่งลงบนพระเก้าอี้จึ่งตรัสว่า
         " ทำไมพวกเขาถึงชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเรานัก คราก่อนก็ครั้งหนึ่งแล้ว กว่าจะบอกปัดไปได้เกือบเสียการ "
         " พวกเขาคงคิดว่าข้าเป็นปีศาจมาตามรังควาญท่านมั้ง "
         ชายผู้นั้นตอบ ซึ่งเจ้าฟ้าต้อยติ่งก็ตรัสขึ้น
         " นั่นนะสิ... เมื่อใดเราถึงจะร่ำเรียนคาถาเวทมนตร์นี้สำเร็จเสียที เราจะได้มีอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ข้ามภพข้ามชาติข้ามมิติได้ดังที่ท่านว่า "
         " ถ้ามีคนมาคอยทำลายสมาธิของท่านอยู่เช่นนี้แล้ว การร่ำเรียนของท่านก็จะไม่ต่อเนื่อง ข้าว่าท่านควรจะเดินทางไปร่ำเรียนยังดินแดนของข้าจะดีกว่า "
         " ทำเช่นนั้นคงไม่ได้หรอก เสด็จพ่อต้องพิโรธอย่างแน่นอน แค่นี้ท่านก็ทรงไม่พอพระทัยมากแล้ว เราไม่อยากทำร้ายจิตใจเสด็จพ่อเสด็จแม่มากไปกว่านี้ "
         " พระเจ้ากรุงอโยธยากับพระมเหสีงตั้งความหวังกับท่านไว้สูงมาก "
         ชายผู้นั้นกล่าวจบ เจ้าฟ้าต้อยติ่งก็ทรงหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตรัสขึ้น
         " หยุดพูดเรื่องนี้ดีกว่า เรามาเรียนคาถาเวทมนตร์กันต่อเถอะ "
         " วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน ท่านไม่มีสมาธิแล้ว ร่ำเรียนไปก็ไม่ได้ผลเท่าใดนัก "
         ชายผู้นั้นกล่าวจบ เจ้าฟ้าต้อยติ่งก็ทรงลุกขึ้นจากพระเก้าอี้พลางตรัส
         " เช่นนั้นก็ดี เพราะวันนี้เราก็รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน "
         " ความจริงที่ข้ามาวันนี้ มีเรื่องหนึ่งที่สงสัย "
         " มีเรื่องอันใดล่ะ ? "
         " ข้าอยากรู้เรื่องคันฉ่องวิเศษ "
         ชายผู้นั้นกล่าวจบ เจ้าฟ้าต้อยติ่งทรงชะงักคราหนึ่งจึงตรัส
         " ท่านรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ใครเป็นผู้เล่าเรื่องนี้ให้ท่านฟัง "
         " อย่าถามมากเลย ข้าอยากรู้เรื่องคันฉ่องวิเศษนั่น "
         เจ้าฟ้าต้อยติ่งเสด็จไปประทับบนพระแท่นบรรทมจึงตรัสว่า
         " คันฉ่องวิเศษเป็นของขวัญจากเทพเจ้าโกเมศ เทพเจ้าแห่งดอกบัว ที่ทรงประทานมาให้เนื่องในวันเกิดของเรา ประจวบเหมาะกับที่เวลานั้นมีปีศาจออกอาละวาดทางเหนือ เสด็จพ่อจึงทรงนำคันฉ่องวิเศษไปประดิษฐานไว้ที่นั่นเพื่อขับไล่ปีศาจ ครั้นเมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างสงบลง คันฉ่องวิเศษก็เลยอยู่ที่วัดแห่งหนึ่งทางเหนือนั้น "
         เจ้าฟ้าต้อยติ่งตรัสจบ ชายผู้นั้นก็เงียบไปครู่ใหญ่จึงเอ่ยถามขึ้นว่า
         " ถ้าเช่นนั้น หากว่ามีปีศาจมาปรากฏที่กรุงอโยธยาแล้ว ก็อาจนำคันฉ่องกลับมานะสิ "
         " ก็อาจจะเป็นเช่นนั้น "
         เจ้าฟ้าต้อยติ่งตรัสจบ ชายผู้นั้นก็หมุนตัวกลับหายวับไปในทันใด
         " อ้าว ! ท่าน... หายไปไหนแล้ว "

- - - - - - - - -

         พระเจ้ากรุงอโยธยา ผู้เป็นพระราชบิดาของเจ้าฟ้าต้อยติ่ง ทรงกำลังปรึกษาหารือเรื่องต่างๆอยู่กับอำมาตย์ในท้องพระโรง
         " เราจะทำเช่นไรกับลูกคนนี้ วันๆเอาแต่ท่องเที่ยวตามป่าเขาลำเนาไพรชมนกชมไม้ไปตามเรื่อง ไม่สนใจในงานบ้านงานเมือง อีกทั้งยังหมดมุ่นอยู่แต่เรื่องผีสางเทวดา เวทมนตร์คาถาประหลาดๆ ราวกับจะฝึกฝนตนเองเป็นพวกพ่อมดหมอผีกระนั้น "
         " เช่นนั้นข้าพระองค์เห็นควรว่าใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทสมควรหาดวงพระฤกษ์อภิเษกสมรสองค์เจ้าฟ้าต้อยติ่งกับพระธิดาแห่งกรุงละโว้ "
         อำมาตย์กราบทูลจบ พระเจ้ากรุงอโยธยาก็ทรงยิ้มจึ่งตรัส
         " เราก็คิดเช่นเดียวกับท่าน ถ้าหากลูกต้อยติ่งได้อภิเษกสมรสเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างอาจจะกลับกลายเป็นดีขึ้นมาก็เป็นได้ "
         ตรัสจบทรงมองหามหาดเล็ก ก่อนจะตรัสอีกครา
         " จงร่างพระราชสาส์นไปว่าทางฝ่ายกรุงอโยธยาเรามีประสงค์จะขออภิเษกสมรสเจ้าฟ้าต้อยติ่งกับพระธิดาแห่งกรุงละโว้ เพื่อเชื่อมพระราชสัมพันธไมตรีแห่งสองอาณาจักรให้แน่นแฟ้นยืนยาวต่อไป "
         " พระเจ้าข้า "
         มหาดเล็กรับสนองพระราชบัญชาใส่เกล้าใส่กระหม่อมแล้วรีบไปดำเนินการตามพระราชประสงค์โดยพลัน
         ครู่หนึ่ง...
         พระมเหสีได้เสด็จพระราชดำเนินมาโดยมีปุยฝ้ายตามเสด็จมิได้ห่าง พระเจ้ากรุงอโยธยาทรงเล่าให้พระมเหสีทรงทราบถึงพระราชประสงค์ที่จะทรงจัดการอภิเษกเจ้าฟ้าต้อยติ่งนั้น ซึ่งพระมเหสีก็ทรงดีพระทัยเป็นที่ยิ่งพลางตรัส
         " ประเสริฐนักเพคะ เสด็จพี่ หม่อมฉันเห็นด้วยอย่างยิ่ง ครานี้เห็นทีลูกต้อยติ่งคงรู้ผิดชอบยิ่งขึ้น "
         ฝ่ายปุยฝ้ายนั้นกลับกราบทูลขึ้นว่า
         " แล้วถ้าภายหลังทรงอภิเษกสมรสแล้วทรงประพฤติพระองค์เช่นเดิมอีกเล่าเพคะ "
         คำกราบทูลของปุยฝ้ายสร้างความกังวลพระทัยแก่พระมเหสีเป็นที่ยิ่ง ทรงมีพระดำรัสขึ้นว่า
         " จริงสิเพคะ ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วเราจะทำเช่นไรกันต่อไป "
         พระเจ้ากรุงอโยธยาทรงทอดพระเนตรออกไปยังเบื้องหน้าก่อนตรัสด้วยพระสุรเสียงเข้ม
         " ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เห็นทีเราคงจะต้องตัดออกจากพระราชวงศ์ "
         " หา.. !! "
         ทั้งหมดต่างตกตะลึงเป็นที่ยิ่ง ฝ่ายพระมเหสีทรงมีพระดำรัสลั่นโดยพลัน
         " ไม่ได้นะเพคะ เสด็จพี่ เรามีพระโอรสเพียงองค์เดียวเท่านั้น "
         " ถ้าจำเป็นก็ต้องทำ "
         พระเจ้ากรุงอโยธยาทรงยืนกรานหนักแน่น หากแต่อำมาตย์ได้กราบทูลทักท้วงว่า
         " ทรงโปรดไตร่ตรองให้ถ้วนถี่อีกสักนิดเถิดพระเจ้าข้า ถ้าหากแม้นทรงหุนหันหักหาญกระทำการรุนแรงลงไป ทูลกระหม่อมต้อยติ่งอาจทรงเตลิดไปไกลกว่าที่เป็นอยู่ แล้วเมื่อนั้นอาจส่งผลกระทบกระเทือนต่ออาณาจักรสยามเราก็เป็นได้ "
         อำมาตย์กราบทูลจบครานั้น พระเจ้ากรุงอโยธยาทรงมีพระดำริอยู่นานจึ่งตรัส
         " นึกไม่ถึงเลยว่า อาณาจักรสยามเราอยู่ยงมาเนิ่นนานมิเคยมีปีศาจมาอาละวาดก่อกวน สงสัยในครานี้เราคงจะต้องหาสิ่งปกป้องเพื่อไม่ให้อาณาจักรสยามต้องล่มสลายด้วยฝีมือปีศาจ "
         พระมเหสีทรงมีพระดำรัสตรัสถามว่า
         " แล้วจะทรงทำเช่นไรเพคะ "
         พระเจ้ากรุงอโยธยาทรงหันมายังอำมาตย์จึ่งตรัสสั่ง
         " จงเดินทางไปยังเมืองเหนือ แล้วอัญเชิญคันฉ่องวิเศษลงมา เราจะจัดกระบวนเรือขึ้นไปรับระหว่างทาง "
         " พระเจ้าข้า "
         อำมาตย์สนองรับพระบัญชาโดยพลัน พระเจ้ากรุงอโยธยาตรัสขึ้นด้วยพระสุรเสียงทรงพลังว่า
         " ถึงแม้ว่ามันจะเป็นปีศาจที่ร้ายกาจสักเพียงใด เราก็จะปราบมันด้วยมือของเราเอง เพื่อปกป้องไม่ให้ลูกต้อยติ่งต้องตกไปเป็นทาสของมัน "


จบบทที่ 12 โปรดติดตามต่อบทที่ 13