ความคิดเห็นที่ 1 บนเตียงผ่าตัด   ผมไม่ค่อยจะเข้าใจหรือรู้จักมักคุ้นกับเครื่องมือที่ระโยงรยางค์เต็มไปหมด   แต่ผมมีโอกาส ทำใจให้สงบมากทีเดียว  ตามที่หมอวางยาสลบ   สั่งไว้... ผมเริ่มเข้าใจเรื่องราวชีวิตที่ผ่านมา  กระจ่างชัดขึ้นมาก อ้อมน้อย  ผมจำหน้าเธอไม่ชัดนัก   แต่จำได้ว่าเราสนิทสนมกันตั้งแต่ถือพานวันไหว้ครูชั้น ป.1 คู่กัน  หลังจากวางพาน  เราก็ทานข้าวเที่ยงจากปิ่นโตเดียวกัน  ไอติมเราก็แบ่งกันกิน  เป็นที่อิจฉาริษยาของเพื่อนร่วมห้อง   แต่เราก็คบกันไม่ยืด  มีคำถามที่ผมตอบไม่ได้มานาน ...ทำไมถึงไม่ยืด   ป.2 อ้อมน้อยเลิกแบ่งไอติมให้ผม  ไม่ทานข้าวจากปิ่นโตเดียวกัน  เธอแก้ตัวข้างๆคูๆว่า...กินข้าวไม่อิ่ม วันนี้ผมได้คำตอบที่ชัดเจนแล้ว  อ้อมน้อยเธอมีความฝันอยากเป็นครู  เป็นครูที่เกล้าผมสอนนักเรียนอนุบาล... เธอไม่อยากเป็นพยาบาล   ใช่แล้ว  เธอเคยบอกแต่ผมมองข้ามไป แล้วก็มีคำตอบกรณี “เพลินจิต” ผุดขึ้นมา เราคบกันเป็นมากกว่าเพื่อนสนิท  เมื่อประมาณ ม.3  กลับมาคบกันเป็นเพื่อนธรรมดาเมื่อ ม.6 หลังจากรู้ผล สอบว่าเธอติดคณะแพทย์ศาสตร์  ส่วนผมต้องรอหาที่เรียนอีกหนึ่งปี  กว่าจะมีสังกัดในมหาวิทยาลัย  เกือบ แล้วเชียว...ถ้าเพลินจิตสอบได้คณะพยาบาล  ทุกอย่างคงดำเนินไปอย่างในนิทานที่เราคุ้นเคย... แล้วเจ้าหญิงพยาบาลกับเจ้าชายก็เคียงคู่กันอย่างมีความสุข....แต่มันเป็นได้เพียงนิทานเท่านั้น   รวมถึงเรื่องราวของ  ” สีลม” “สีลม”   ผมยาวประบ่าทอประกายสีน้ำตาล   เป็นเจ้าของดวงตาที่หยุดโลกได้   ขอเพียงเธอหันมองมาที่คุณ   และเธอคือสาวน้อยที่กระซากความมั่นใจในตัวเอง   ออกจากชีวิตผมอย่างหมดสิ้น...ไม่มีเหลือแม้แต่เงาจางๆ ความรัก...เป็นเพียงเรื่องเล่าขานในตำนานเท่านั้น  มันไม่เคยมีอยู่จริงบนโลก ผมพบ สีลม ในวันรับน้องใหม่  ทุกคนได้รับป้ายแขวนคอเพื่อบ่งบอกชื่อเล่น  และคณะที่เรียน  ใบหน้าทุกคน ถูกละเลงด้วยแป้งฝุ่นสีขาวๆ ดูเหมือนกันไปหมด  แต่กลิ่นต่างกันเล็กน้อย   เราไปล้างหน้าพร้อมกันราวกับ ปาฏิหาริย์  ก่อนจะแยกย้ายไปรับน้องที่คณะของแต่ละคน   สีลมเรียนคณะ....พยาบาล   คุณเชื่อปาฏิหาริย์ไหม   ผมคนหนึ่งละ...ที่ไม่เชื่อ สิ่งที่เคยถูกเรียกขานว่าความรัก  อยู่กับเราจนกระทั่งขึ้นปีสาม   สีลมเปลี่ยนไป  เธอเปลี่ยนเป็นพยาบาลที่อยากเป็นผู้ชาย  ความต้องการของเธอชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ  อาจจะเป็นความผิดของผมที่ทำหน้าผู้ชายได้ไม่ดีพอ  หรืออาจจะเป็นด้วยที่คณะพยาบาลมีผู้หญิงมากเกินไป    ผมพยายามเปลี่ยนตัวเองเป็นผู้หญิง  เพื่อรักษาความสัมพันธ์ของเรา  แต่สีลมรับไม่ได้  เธอว่าผมเป็นผู้หญิงที่ขนหน้าแข้งยาวมาก   และผมก็ไม่ยอมเสียสละขนหน้าแข้ง...เพื่อใคร   พ่อสอนไว้นานแล้ว  เสียอะไรเสียได้  แต่อย่ายอมเสีย...ขนหน้าแข้ง ผมต้องขอโทษด้วย  ผมออกจะเล่าอย่างตะกุกตะกัก  วกไปเวียนมา  จนผมเองก็เริ่มสับสนว่าจะเล่าเรื่องอะไร  ผมไม่ใช่มือใหม่  มือทั้งสองข้างอยู่กับผมมานาน  ก็ตั้งแต่เกิดนั่นละ   เพียงแต่....ผมกำลังจะหมดความรู้สึก   กลุ่มละอองยาชาเป็นควันขาวพวยพุ่งมาตามท่อจนถึงกรวยที่ครอบจมูกและปากผมอยู่  ผมคงต้องสูดมันเข้า ปอดตามที่หมอแนะนำ อัง   คือผู้หญิงที่เป็นสาเหตุให้ผมปรารถนาที่จะมานอนบนเตียง  เพื่อรอ....การผ่าตัดที่เป็นและตายเท่ากัน   อย่างมีความสุขในวันนี้   คือผู้หญิงคนเดียวกับที่ผมพบเธอในงานฟุตบอลนัดกระชับมิตร   สาวสวยผมยาว ถึงกลางหลัง  ตากลมโต   ปากเป็นรูปกระจับ  คิ้ว...คิ้วเธอมีไม่มากนัก แต่ถูกเขียนขึ้นใหม่ด้วยดินสอเขียนคิ้ว สีมีเดียมบราว์ อัง   เป็นพยาบาล   ...ขอโทษ  ดูเหมือนจะบอกไปแล้ว  ผมจะพยายามเล่าต่อไป อังรีดูนังค์เป็นชื่อเต็มที่ฟังดูสูงเกินเอื้อมถึง  ผมจึงเรียกเธอว่า...อัง  ฟังดูเป็นกันเองพอเอื้อมได้  และทำให้ คิดถึงเรื่อง คู่กรรม   จิตใต้สำนึกอันล้าหลังผมเริ่มทำงานอีกแล้วละ ผมอยากอยู่ใกล้ชิดกับเธอทั้งวันทั้งคืน   ชรินทร์และเพื่อนคนอื่นๆจึงแนะนำให้ขอเธอแต่งงาน  ผมทำตามอย่างว่านอนสอนง่ายผมไม่ใช่คนแรกที่ยื่นข้อเสนอ   มีคนอื่นยื่นความจำนงก่อนหน้าผมหลายคน   และผมก็เป็นอีกรายที่ได้รับคำตอบว่า “ค่อยๆทำความรู้จัก   ดูใจกันไปก่อนดีไหมค่ะ”   เธอตอบด้วยเสียงใส อบอุ่น   และด้วยความชำนาญ   “อย่าเพิ่งรีบร้อน   น้อยชายเอ๋ยใจเย็นๆ”   อันนี้ผมร้องปลอบใจตัวเอง   ด้วยเพลงที่ส่งมาจากจิตใต้สำนึก อันล้าหลัง     ผมไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ถ้าเธออยากดูใจ   ผมจะให้เธอดู...เป็นคนแรก   เธอจะเป็นคนแรกที่มีโอกาสเห็นหัวใจของผม   บทเรียนจากความเห็นแก่ตัว   ไม่ยอมเสียสละขนหน้าแข้ง ยังฝังใจ   การยึดมั่นถือขนหน้าแข้งมั่นจนเกินไปเคยทำลายชีวิตผมมาแล้ว   มันจะไม่เกิดซ้ำอีกแน่นอน   และพ่อก็ไม่เคยสอนเรื่องห้ามคนอื่นดู...หัวใจ ผมใช้ความพยายามอยู่หลายวิธี  เพื่อให้เธอเห็นใจ ส่งดอกไม้ทุกเช้า   เธอก็ได้รับจนชาชินถึงขั้นเป็นภูมิแพ้เกสรดอกไม้  ส่งเอสเอ็มเอส เธอก็บอกว่าเด็กๆเกินไป   ชวนไปทานข้าว  ดูหนัง   เธอก็อ้างว่าติดเวร...เลิกยาก ผมไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ขอโทษด้วย   ดูเหมือนจะบอกไปแล้ว   ผมติดอยู่ในกรอบเดิมๆ   ส่งดอกไม้ กินข้าว ดูหนัง   คู่แข่งผมก็ทำแบบนี้ทุกคน   ไม่มีการคิดนอกกรอบ   ไม่มี ความแตกต่างของผลิตภัณฑ์และบริการ   ไม่มีบูรณาการ             ผมนึกชมตัวเอง ที่เป็นคนกล้าคิด กล้าทำ ยุติธรรม ไม่โกงกิน   โอ....ขอโทษอีกทีครับ   ยาชาคงจะเริ่มออกฤทธิ์บ้างแล้ว  ผมคงเหลือเวลาเล่าอีกไม่มากนัก แล้วโชคก็มาถึงผมอย่างไม่แจ้งให้รู้ล่วงหน้า ในการตรวจร่างกายประจำปีของบริษัท  คุณหมอให้ข้อมูลที่เปิดทางใหม่แก่ชีวิตผม “ระดับคอเลสเตอรอลสูงกว่าสองร้อยห้าสิบ   ไตรกลีเชอร์ไรด์เกือบสามร้อย แล้วก็อายุขนาดนี้ เพศชายอีกด้วย   คุณมีความเสียงต่อโรคหัวใจและหลอดเลือดสูงมากๆ”   คำอธิบายผลการตรวจเลือดจากคุณหมอ “แล้วผมต้องดูแลตัวเองอย่างไรครับ”   ผมขอคำแนะนำ “ถ้าคุณไม่อยากเสี่ยงต่อหลอดเลือดอุดตัน   หรือถ้าเลวร้ายก็อาจถึงขั้นผ่าตัดซ่อมหัวใจกันเลยละ   คุณต้องเริ่มออกกำลังกาย ดูแลเรื่องอาหาร ลดพวกไขมัน ของหวานกับแป้งซึ่งจะไปเพิ่มไตรกลีเซอร์ไรด์ ไปเน้นพวกผักผลไม้ถ้าได้ข้าวกล้องด้วยก็ยิ่งดีนะ”   คุณหมอให้คำแนะนำ “ถึงขั้นผ่าตัดหัวใจเลยเหรอครับ”   ผมถามย้ำข้อมูลที่น่าสนใจมาก “แน่นอน   ถ้าคุณโชคดีมาถึงมือหมอทันเวลานะ”   คุณหมอตอบอย่างผู้มีประสบการณ์ ตั้งแต่วันนั้น   ผมก็ตัดสินใจทำทุกอย่าง....ตรงกันข้ามกับที่หมอแนะนำทันที แล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่ผมต้องผ่าตัดทำบายพาสเส้นเลือดหัวใจ   ทั้งสี่เส้น ในห้องผ่าตัด   ผมจำหน้าใครไม่ได้เลย ทุกคนสวมชุดสีเขียว  มีหมวกคลุมพร้อมผ้าคาดปากและจมูก   เหลือเพียงดวงตาเท่านั้นที่ไม่มีอะไรปกคลุม   และผมก็รู้ว่าเธออยู่ในห้องนี้ด้วย ผมจำตาเธอได้รวมทั้งคิ้วสีมีเดียมบราวน์   เธอเป็นผู้ช่วยของคุณหมอผู้ลงมือผ่าตัดหัวใจผม เธอต้องเห็น...หัวใจผมแน่นอน แม้มันจะมีไขมันอาศัยอยู่ค่อนข้างมากไปสักหน่อย   แต่ถ้าเธอสังเกตอย่างละเอียดจะพบว่า   ทุกซอกมุมของหัวใจผมมีเธออุดตันอยู่เต็มไปหมด...ยากที่ผ่าออก   ผมจึงเลือกกำจัดไขมันออกไป  แล้วเก็บเธอไว้ในหัวใจ   ผมกำลังหมดความรู้สึกอย่างมีความสุข อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เธอก็จะได้พบกับหัวใจของผม   หัวใจที่มีเธออุดตันอยู่ทุกซอกมุม ถ้า...ผมตื่นขึ้นมา...  ผมจะลองขอเธอแต่งงานอีกครั้ง   เราจะซื้อบ้านสักหลังอยู่ชานเมืองปลอดโปร่ง หน้าบ้านมีต้นปีบและการเวกออกดอกสีเหลืองส่งกลิ่นหอมยามค่ำคืน   หลังบ้านมีต้นโมกสูงท่วมหัวพร้อมดอกสีขาวเล็กๆให้ผีเสื้อมาดูดดื่มความหวานจากเกสร   และส่งกลิ่นหอมในยามเช้า   เราจะมีลูกเล็กๆกันสักสองคน   ผู้หญิงคนผู้ชายคน...ผมรักเด็ก ป่านนี้เธอคงได้เห็น...หัวใจ   ดวงเท่ากำมือของผม   เต้นอย่างมีความสุขในกำมือของเธอ แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 49 23:28:55 แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 49 23:21:51 แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 49 23:11:21 จากคุณ : ใบไม้ในทางช้างเผือก - [ 25 ม.ค. 49 23:07:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฮาฮา...นอกจากจะเป็นโรคหัวใจแล้ว ดูท่า ผู้ป่วยจะมีอาการแพ้พยาบาลแทรกซ้อนด่วยนะคะ จากคุณ : Bralee - [ 26 ม.ค. 49 06:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โธ่เอ๋ย อันที่จริง ถ้ารักษาสุขภาพดีๆ แล้วไปบริจาคที่อังรีดูนังต์คงดีกว่านะ ไปได้บ่อยๆ ทุก 3 เดือนด้วย จากคุณ : scottie - [ 26 ม.ค. 49 12:11:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มัวแต่ฝัน แล้วก็ฝันได้สวยงามดี แต่ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ จะทำยังไงครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 27 ม.ค. 49 07:10:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ Bralee ...จริงๆด้วย โรคแพ้พยาบาลแทรกซ้อนท่าทางจะรักษายากกว่าโรคหัวใจนะครับ คุณscottie....กลัวเขาจะไม่รับนะสิครับ คุณ เจียวต้าย ....ถ้าไม่ตื่นก็ยุ่งละซิครับ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน อาจจะไร้สาระไปบ้าง(จริงๆจะบอกว่าสาระมีน้อยก็เกรงใจตัวเอง) ขอให้รักษาสุขภาพครับ จากคุณ : ใบไม้ในทางช้างเผือก (ใบไม้ในทางช้างเผือก) - [ 27 ม.ค. 49 08:21:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบอารมณ์ขันครับ เรียกยิ้มดีจังเลย 555 จากคุณ : อุปกรณ์ประกอบฉาก - [ 27 ม.ค. 49 12:39:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กร้ากกกกก หัวใจในกำมือ ชอบจริงๆ จากคุณ : ข้าวต้มน้ำวุ้น - [ 27 ม.ค. 49 15:11:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณอุปกรณ์ประกอบฉาก ...ดีใจจังที่ชอบอารมณ์ขัน  ผมจะได้มั่นใจขึ้นอีกนิด พยาบาลที่บ้านชอบเรียกว่าอารมณ์ต้องๆอยู่เรื่อย คุณข้าวต้มน้ำวุ้น ...ขอบคุณมากครับที่ชอบคำคม  คิดนานนะเนี่ย 55555 จากคุณ : ใบไม้ในทางช้างเผือก - [ 27 ม.ค. 49 23:37:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตื่นเถิด อย่ามัวอยู่แต่ในความฝันเลย..... จากคุณ : N' pim_ka - ->> - [ 31 ม.ค. 49 16:57:13 ]