ผมสะดุ้งตื่นขึ้น เมื่อคืนผมฝันดี ผมฝันว่าผมอยู่ตัวคนเดียวในโลกนี้ ผมเป็นสิ่งมีชีวิตสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ ผมไม่รู้ว่าทุกคนหายไปไหนหมด รู้แต่เพียงว่าเหลือแค่ผมเท่านั้น...

ผมลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ไม่อยากตื่น ไม่อยากลุก ผมไม่อยากไปเจอกับสภาพแวดล้อมเดิมๆ ผมเบื่อ เบื่อทุกสิ่ง เบื่อที่จะต้องตื่นไปทำงานในทุกๆ เช้า เบื่อรถติด เบื่อควันจากท่อไอเสีย เบื่อเพื่อนร่วมงาน(บางคน)ที่เอาแต่หาประโยชน์ใส่ตัว ใส่หน้ากากเข้าหากัน ผมเบื่อ เบื่อแม้กระทั่งตัวผมเอง ผมไม่สามารถที่จะทำตามอย่างที่ผมคิดได้

ในที่ทำงาน ผมเป็นแค่พนักงานระดับกลางคนหนึ่ง ทำงานกินเงินเดือนไปวันๆ เอาใจเจ้านายไม่เก่ง ปฏิเสธคนไม่เป็น ใครใช้ไหว้วานให้ทำอะไร ผมไม่เคยบ่น แต่เวลาที่ผมต้องอาศัยคนอื่นบ้าง เขากลับบ่นกระปอดกระแปด ผมได้แต่ยืนฟังนิ่งๆ ปล่อยให้เขาบ่นไป ผมไม่เถียงไม่คัดค้าน ผมเป็นคนพูดน้อยที่สุดในออฟฟิศ ผมมีเพื่อนน้อยที่สุด ผมไม่ค่อยมีใครสนใจ ผมไม่ค่อยสนใจใคร

ผมไม่ชอบเข้าสังคม แต่บางครั้งมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อผมก็พอจะมีผลประโยชน์ให้พวกเค้าบ้างนี่นา

ชีวิตประจำวันผมเป็นอย่างนี้มาเป็นระยะเวลาหลายปีแล้ว ณ ตอนนี้ผมอยู่ตัวคนเดียวที่บ้านของผมแถบชานเมือง ผมชอบที่จะอยู่บ้าน ในวันหยุดผมไม่ค่อยไปไหน นอกจากจะไปหาซื้อของใช้ที่จำเป็นเท่านั้น ผมใช้เวลาให้หมดไปกับการปลูกต้นไม้ เลี้ยงปลา ผมไม่อยากไปทำงานแต่ถ้าผมไม่ทำงาน ผมจะเอาเงินที่ไหนมาใช้ จึงต้องจำใจ หลายคนในสังคมปัจจุบันประสบปัญหาเดียวกับผม แต่เมื่อชีวิตยังไม่สิ้นก็คงต้องดิ้นกันต่อไป ไม่ว่าจะดิ้นมากดิ้นน้อย ก็ยังคงต้องดิ้น

ตอนนี้ผมดิ้นเบาๆ แผ่วๆ จะดิ้นแรงมากไปทำไมกัน ในเมื่ออยู่ตัวคนเดียวแค่นี้ก็เพียงพออยู่แล้ว

บางครั้งผมนั่งคิดว่าผมจะอยู่บนโลกนี้ไปเพื่ออะไร เพื่อใคร อยู่เพื่อให้ได้หายใจเอาอากาศเข้า เอาอากาศออกมา หาอะไรใส่ท้องเมื่อยามหิว สักวันผมก็คงต้องหมดลมไป ผมจะอยู่นั่งรอวันนั้นทำไมกัน??

แต่ผมจะรีบไปไหนทำไม ในเมื่ออยู่อย่างนี้ผมก็สงบดี อยู่หายใจทิ้งไปวันๆ

อากาศบนโลกนี้ก็ยังมีมากพอที่จะให้ผมได้อาศัยใช้บ้าง

ผมก็เลยอยู่ของผมมาเรื่อยๆ จนทุกวันนี้

แต่เช้าวันนี้ไม่เหมือนกับทุกวัน เช้าวันนี้เมื่อผมค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ผมไม่เจอกับเพดานสีขาวของผม แต่ผมกลับเจอเพดานผืนใหญ่สีฟ้าเข้า...

ผมรีบชันกายขึ้น สัมผัสได้กับอาการโคลงเคลง ใช่!! ผมอยู่บนเรือลำขนาดพอเหมาะลำหนึ่ง ไม่เล็ก ไม่ใหญ่จนเกินไป

ทำไมผมจึงมาอยู่ที่นี่? แล้วทุกคนหายไปไหน? ที่นี่ที่ไหน?

ผมไม่พบคำตอบ เมื่อไม่รู้จะไปหาคำตอบเอาที่ใด จึงทิ้งตัวลงนอนมองท้องฟ้า แล้วแต่ว่าคลื่นลมจะพัดพาเอาเรือกับผมไปที่แห่งใด

ผมเผลอหลับไป ตื่นขึ้นมาจึงพบกับความมืด รอบกายมีแต่ความมืด ผมมองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น แต่สัมผัสได้ว่ายังมีน้ำอยู่รอบตัว

ดาวเต็มท้องฟ้า ระยิบระยับ วับวาว สวยราวกับภาพวาด ในคืนท้องฟ้ามืดสนิทอย่างนี้ หมู่ดาวทั้งหลายย่อมต่างพากันอวดแสงแข่งกัน ผมดื่มด่ำบรรยากาศอยู่พักใหญ่ก็ผล็อยหลับไป

แปลกที่ผมไม่รู้สึกหิว ผมไม่ได้กินอะไรมาน่าจะหลายวันแล้ว(ผมคาดเดาเอา) แต่กลับรู้สึกเฉยๆ

วันนี้ผมกระโดดลงไปยังเบื้องล่าง น้ำใสเย็นสดชื่น ในโลกใต้น้ำ ผมพบกับหมู่ปลามากมาย ผมสามารถหายใจได้ในน้ำด้วย ผมสนุกสนานดำผุดดำว่ายอยู่เป็นนานแล้วก็กลับขึ้นมานอนผึ่งแดดอยู่บนเรือตามเดิม อากาศตอนนี้แม้จะมีแสงแดด แต่เป็นแดดที่ไม่แสบผิว แดดอ่อนๆ สบายตา เหมือนผมได้สัมผัสกับยามเช้าอยู่ตลอดเวลา

ผมไม่รู้ว่าผมอยู่ที่เรือแห่งนี้ นานเท่าใด ผมไม่รู้วันรู้คืน จริงๆ ผมไม่อยากรู้หรอก จะรู้ไปทำไมกัน รู้ไปก็แค่นั้น ในเมื่อผมอยู่อย่างงี้ผมก็สบายดีอยู่แล้ว ไม่ต้องไปเบียดเสียดกับผู้คนบนรถเมล์ ไม่ต้องไปเผชิญรถติด ควันเสีย เพื่อนร่วมงานห่วยๆ เจ้านายที่ชอบแต่คนประจบสอพลอ ระบบงานที่มันไม่ได้เรื่อง

ผมสบายใจ แม้จะอยู่อย่างนี้มาเป็นเวลานานแล้ว ผมยังไม่รู้สึกเบื่อหน่าย ผมยังคงลอยเท้งเต้งอยู่ รอบตัวก็ยังคงมีแต่น้ำเต็มไปหมด น้ำที่ผมสามารถสัมผัสดื่มกินได้...

และแล้วผมก็ได้พบกับฝันร้ายจนได้สิน่า... ผมพบว่าผมตื่นขึ้นภายในห้องสี่เหลี่ยมที่คุ้นเคย ไอ้ห้องๆ นี้อีกแล้ว ห้องที่ผมเคยพบเจอเป็นประจำ นี่ผมกลับมาเจอสภาพเดิมอีกแล้วหรือนี่...

เรือของผม น้ำของผม หายไปไหนกัน นี่ผมกำลังฝันร้ายอยู่ใช่มั้ย? ตื่นเดี๋ยวนี้ ผมอยากตื่นกลับไปเจอท้องฟ้า ผืนน้ำ และแสงดาวของผมเหมือนเดิม...

ปล่าวหรอก... ตอนนี้ผมไม่ได้ฝันร้าย แต่เมื่อคืนผมฝันดีต่างหาก แล้วเช้านี้ผมก็ต้องตื่นขึ้นมาเผชิญกับโลกแห่งความเป็นจริงดังเดิม..

น้ำของผมยังอยู่ ความชื้นยังคงอยู่บนที่นอนผม เมื่อคืนผมฉี่รดที่นอน คงเพราะเมื่อคืนหนักไปหน่อย...กับไอ้สังคมห่วยๆ ที่ผมเคยบอก ไม่อยากไปแต่ก็ต้องไป บอกแล้วว่าผมปฏิเสธคนไม่เป็น อยู่ในวงสนทนา เมื่อไม่มีเรื่องจะพูด ผมก็เอาแต่ดื่มๆ ๆ แล้วก็ดื่ม มารู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้วนี่ล่ะ ยังดีหน่อยที่ไอ้เพื่อนร่วมงานห่วยๆ ของผมมันยังพอมีน้ำใจอยู่บ้าง เอาผมมาส่งไว้ได้ถึงที่นอนของผม

วันนี้ผมคงต้องซักที่นอนแล้วล่ะสิ วันหยุดทั้งทีแทนที่จะได้พักผ่อนต่อ เฮ้อ...ไม่น่าเล้ยเรา...

* * * * * * - - - - - - * * * * * *