หลังจากคืนวันอันทรมาน ร้องไห้ตาบวมปูด ไร้สติในวันนั้นก็ค่อยๆผ่านไป
สิ่งที่ช่วยให้หายได้ไวนั้น ก็คือเพื่อน เพื่อนที่เจอกันในโลกไซเบอร์เพื่อนที่รู้ใจกันเพราะรักคนคนเดียวกัน
ฉันเจอะพวกเค้าเม ื่อไม่นานมานี้ แต่เราสามารถคุยด้วยกันเหมือนรู้จักกันมานาน จากคหนึ่ง สองคน สามคนและเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ผ่านการสนทนาทางโทรศัพท์และ msn ช่วงวีคที่ 4 เราจะคอยให้กำลังใจกัน
พวกเราเขียนคำอวยพรวันเกิดเค้าผ่านหน้าเวป ทุกคนรอคอย ที่จะเจอะเค้า
วันแล้ววันเล่าไม่เห็นแม้จดหมายที่จะเขียนให้คนที่เหลือในบ้าน
และในวันเกิดเค้านั่นเอง เราได้เห็นเค้าผ่านหน้าทีวีอีกครั้ง ดีใจ พูดไม่ออก น้ำตาและเสียงหัวเราะเกอดขึ้นมากมาย
รายการเค้าย้อนในดูภาพวันที่เค้าต้องเดินออกไป เราเห็นเค้าไม่มีน้ำตา แต่นั่น คือภาพที่เค้าซ่อนไว้
หลังจากจบรายการวันนั้น เค้าขึ้นไปที่ห้องพักผ่อน เค้าเจอครูและแม่ น้ำตาลูกผู้ชายไหลหลั่งยังกับเด็กเล็กๆ
พวกคุณที่อ่านอยู่คิดไม่ผิดหรอก พวกเราที่นั่งอยู่หน้าจอทีวีตามองดูทีวี มืออยู่คีย์บอร์ด ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ร้องไห้ตาเค้าแต่พวกเราทั้งหมดร้องให้ตาม
เค้าเป่าเค้กในรายการนั้น พวกเราต่างร้องเพลงอวยพรวันเกิดเค้าผ่าน msn (ทำไปได้นะคนเรา....) แม้เค้าไม่รู้แต่พวกเราก็จะทำ
ขอให้ของขวัญวันเกิดเค้านปีนี้ คือสิ่งที่เค้ารอคอยมาตลอดชีวิตนะ ขอให้เค้าได้ทำงานในสิ่งที่ตัวเองรัก และมีที่ยืนในวงการบันเทิงนี้
จากคุณ :
thegirlster
- [
26 ม.ค. 49 23:36:57
]