เรื่องมันเริ่มขึ้นในคืนวันหนึ่ง...

อุ้มมณี สาวสวยในชุดสีแดงสดใสเพิ่งจะกลับถึงบ้าน เธอวางกระเป๋าถือสีดำลงบนโซฟาตัวสวยแล้วเดินเข้าไปในครัว

เธอเปิดประตูตู้เย็น แล้วหยิบขวดน้ำออกมาแล้วเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เธอรินน้ำใส่แล้วแล้วดื่มอย่างช้าๆ เธอถอนหายใจแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้

อุ้มมณีรู้สึกอ่อนเพลียมาก งานเลขานุการที่เธอทำอยู่ดูเหมือนกับงานของกรรมกร มันหนักอึ้ง เธอคิดถึงภาระที่เธอต้องแบกรับเอาไว้

เธอเริ่มง่วงและค่อยๆเอนตัวแล้วเลื่อนลงอย่างช้าๆ เธอเริ่มตกอยู่ในภวังค์ ม่านตาล้าและปิดลง ก่อนจะหลับใหลไปในที่สุด

ภายในห้องครัวนั้นเงียบสงัด วังเวง แม้เพียงเสียงน้ำหยดก็ไม่มีที่จะให้ได้ยิน

ประตูตู้เย็นค่อยๆเปิดออกเองอย่างช้าๆ...

แสงสว่างจากในตู้สาดส่องออกมา น้ำข้นเหลวสีเหลืองอมเขียวไหลย้อยออกจากตู้ลงสู่พื้น มันไหลไปหาอุ้มมณีซึ่งนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้ข้างโต๊ะอาหาร

เสียงน้ำทำให้อุ้มมณีตื่นขึ้นจากภวังค์ เธอก้มลงมองดูที่พื้นและบริเวณโดยรอบ แต่...

ทุกอย่างกลับเป็นปรกติ พื้นห้องแห้งสะอาด ไม่มีอะไรหกเลอะเทอะอยู่เลย เธอเหลือบมองไปที่ตู้เย็นก็พบว่าประตูตู้ยังปิดสนิท อุ้มมณีลุกขึ้นแล้วเดินไปพลางกล่าวว่า

" ชั้นคงจะเหนื่อยมาก ถึงได้ฝันอะไรแปลกๆ "

เธอเปิดประตูตู้เย็นออก

" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด !!! "

อุ้มมณีกรีดร้องก้อง

สัตว์ประหลาดตัวเหลืองกำลังแยกเขี้ยวส่งเสียงคำรามอยู่ภายใน มีสายใยเละเหลวระโยงระยางไปทั่ว อุ้มมณีปิดประตูตู้แล้วหันหลังกลับ เธอตกใจสุดขีดจนเหงื่อแตกเต็มหน้า แขน และขา เธอไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น เธอหันกลับและเปิดประตูตู้เย็นอีกครั้ง อย่างช้าๆ...

แสงสว่างจากในตู้สาดส่องออกมา เธอกระชากมืออย่างแรง ภายในตู้เย็นมีเพียงลูกแอปเปิ้ลสีแดงสดวางอยู่ใบหนึ่ง ... ?

อุ้มมณีถอนหายใจแล้วเอื้อมมือเข้าไปหยิบลูกแอปเปิ้ลใบนั้นมา

" ชั้นคงจะบ้าแล้วแน่ "

เธอยิ้มแล้วปิดประตูตู้เย็นดังเดิม

เธอกัดแอปเปิ้ลไปคำหนึ่ง มีหนอนคืบคลานอยู่ในแอปเปิ้ลที่เธอถือ

" อี๊... !! "

เธอขว้างมันทิ้งไป

แอปเปิ้ลลูกนั้นตกลงพื้นแล้วแตกออก สักครู่... มันก็เละเหลวและพ่นน้ำสีเหลืองอมเขียวออกมามากมาย

" อ๊ะ !! "

อุ้มมณีชะงัก

ทันใด ราวกับมีตัวอะไรคืบคลานอยู่ในลำคอของเธอ อุ้มมณีเริ่มทุรนทุรายและยกมือทั้งสองขึ้นตะปบคอตนเองเอาไว้ เธอทรุดกายลงและร้องครวญครางออกมาอย่างโหยหวน เธอก้มหน้าลงและพยายามที่จะคายของสิ่งหนึ่งออกมา

ในไม่ช้า นัยน์ตาทั้งคู่ของอุ้มมณีก็ถลนออก น้ำข้นเหลวสีเหลืองอมเขียวไหลทะลักออกมาอย่างมากมาย ปากของเธอเริ่มขยายกว้างขึ้น จมูกบี้ลงจนหายเข้าไปในศีรษะ คอโป่งพองและเริ่มปรากฏให้เห็นเป็นแนวเส้นคล้ายกระดูกสัตว์

มือของเธอเริ่มเหี่ยวย่นเละเหลวและยุ่ยลงจนเห็นกระดูกสีขาว เธอล้มลงกับพื้นซึ่งมีแต่น้ำสีเหลืองอมเขียวนองอยู่จนเต็ม

เสียงอันโหยหวนราวกับปีศาจได้ดังก้องกังวาลไปทั่วบ้าน เคล้าคลอกับเสียงถ้วยชามกระทบกัน และเสียงน้ำไหลออกจากก๊อก

ประตูตู้เย็นร้าวและแตกออกเป็นผุยผง ข้างในมีสัตว์ประหลาดน่าเกลียดน่ากลัวกำลังแยกเขี้ยวคำรามอยู่

ร่างอุ้มมณีผุดขึ้นจากพื้นอีกครั้ง คราวนี้เธอไม่ต่างอะไรกับสัตว์ประหลาดซึ่งอยู่ภายในตู้นั้นเลย

" อุ้ม...อุ้ม.. อยู่ในนั้นหรือเปล่าน่ะ ? "

เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนขึ้นจากข้างนอก

ป๋อง... ชายหนุ่มเจ้าของเสียงเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องแล้วเดินเข้ามาใน เขาเห็นภายในห้องนั้นว่างเปล่าเขาจึงเดินเข้าไปในครัว

พื้นห้องแห้งสะอาดสะอ้าน ไม่มีสิ่งสกปรกหกเลอะเทอะแต่อย่างใด ทุกอย่างยังคงสภาพเดิมของมันทุกประการ แม้แต่ประตูตู้เย็น

" อุ้ม... อุ้ม อุ้มอยู่ไหนน่ะ ? "

ป๋องร้องเรียก

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ เขาก็เดินออกจากห้องครัวไป

ประตูตู้เย็นเปิดออกเองอีกครั้ง ภายในมีศีรษะของอุ้มมณีแช่เย็นอยู่ข้างใน

ศีรษะนั้นเกือบจะอยู่ในสภาพที่เป็นปกติ นัยน์ตาซึ่งเคยถลนออกมายังอยู่ครบ ปากเผยอเล็กน้อย แสดงถึงความหวาดผวาก่อนจะสิ้นใจ

ป๋องเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น

" อุ้ม... ป๋องเอาหนังสือมาคืนแล้ว "

เขาหยุดไปครู่ แล้วจึงเหลียวดูตามห้องต่างๆพลางกล่าวว่า

" สงสัยคงยังไม่กลับ "

เขาเดินเข้ามาในห้องรับแขกพลางหยุดชะงัก

" แต่เอ๊ะ...? ประตูบ้านเปิดเอาไว้นี่ "

กล่าวจบเขาก็เดินเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง เขาวางหนังสือที่ถือมาลงบนโต๊ะอาหารและมองดูอะไรอยู่ครู่

เขาตรงไปยังประตูตู้เย็นและเอื้อมมือไปเปิดประตูตู้ออกอย่างช้าๆ...

ข้างในมีแอปเปิ้ลสีแดงสดวางอยู่ มันถูกกัดไปคำหนึ่ง

ป๋องเอื้อมมือไปหยิบมันออกมาแล้วพิจารณาดู เขายิ้มแล้วตั้งท่าจะกัดกินมัน แต่...

นิ๊ง..หน่อง.. !! เสียงสัญญาณกริ่งที่หน้าประตูบ้านดังขึ้น

" ใครมาน่ะ ? "

ป๋องวางแอปเปิ้ลลูกนั้นลงบนโต๊ะ เขายังไม่ได้กินมันเลย เขาเดินออกจากห้องครัวไปโดยไม่เห็นว่าแอปเปิ้ลลูกนั้นค่อยๆเละเหลวกลายเป็นน้ำสีเหลีองอมเขียวและไหลนองไปทั่วโต๊ะก่อนจะย้อยลงมาสู่พื้นห้องอย่างช้าๆ

ป๋องเดินออกมาที่ประตูบ้านและเอื้อมมือไปเปิดมันเข้ามา

อุ้มมณียืนนิ่งอยู่...

เธอมีสีหน้าเศร้าหมอง และชายหนุ่มก็กล่าวไปว่า

" อ้าว !! อุ้ม... ผมหาคุณเสียแทบแย่ คุณไม่ได้อยู่ในบ้านหรอกเหรอ คุณไปไหนมาน่ะ ทำไมหน้าซีดอย่างนั้น "

เขาพูดพลางก็ยกมือขึ้นไปแตะที่ใบหน้าของเธอ

และแล้ว...

หัวของอุ้มมณีก็หลุดลงจากคอในทันใด...



--- จบ ---