เสียงโทรศัพท์ ที่ดังขึ้นต่อหน้ากรอบรูปสีเทาหม่นบนโต๊ะ ช่วยปลุกฉันขึ้นมาจากความโศกเศร้า

"ค่ะ อย่างนั้นหรือคะ" ฉันตอบรับ เสียงที่ดังมาจากดินแดนห่างไกลแห่งนั้น
"ถึงเวลาแล้วหรือคะ" ฉันยืนนิ่งถือหูโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นอยู่นาน นานมากเสียจนฉันเองก็ไม่รู้ ว่ามันจะจบสิ้นลงเมื่อไหร่ มีเพียงหยดน้ำตาที่ไหลรินลงมาอาบแก้มเท่านั้นที่ยังคงเคลื่อนไหว

"ค่ะ ฉันจะไป" ฉันกล่าวลาเสียงที่ปลายสายด้วยคำตอบรับ มือวางหูโทรศัพท์ลงตอนไหนฉันไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนั้นมันเคว้งคว้าง มันล่องลอย มันปลิวหมุนอยู่ในลมมรสุมที่กำลังพัดเหวี่ยง และพยายามฉีกกระชากร่างของฉัน ออกเป็นชิ้นๆ น้ำตาที่เคยไหลคลอเคลียบนใบหน้า มันพลั่งพลูลงมา เหมือนพายุฝนที่โถมกระหน่ำลงมาจากฟากฟ้าเบื้องบน เพื่อท่วมทับทำลายทุกสิ่งทุกอย่างบนโลก

ตลอดเส้นทางออกจากบ้านไปยังจุดหมาย มีแต่เพียงน้ำตาที่หลั่งไหลลงมาเท่านั้น ที่ฉันพอจะรู้สึกได้

ภาพเหตุการณ์วันนั้น มันกระจ่างชัดขึ้นมา บนหน้ากระจกแผ่นบาง ที่กางกั้นฉันออกจากถนนเบื้องหน้า

ฉันมองเห็นชายสามคนกำลังเดินซวนเซเข้ามาด้านหน้า
มือฉันบีบที่มือของเธอแน่น และรู้สึกได้ถึงความสั่นไหวระริกไปมาที่อยู่บนมือของเธอ แม้แสงดาวบนท้องฟ้าที่อาบไปทั่วชายหาดเวิ้งว้างยามมืดมิด จะไม่ส่องกระจ่างมากนัก ฉันก็ยังมองเห็นแววตาของความหวาดหวั่นที่อยู่บนใบหน้าของเธอได้ ฉันได้แต่ก้มหน้าลงเพื่อหลีกเลี่ยงจากความหวั่นไหวในอะไรบางอย่าง ที่มันกำลังเกิดขึ้นในใจลึกลึก

เสียงทึบหนัก ของแก้วที่แตกกระจายในขณะที่กระทบกับวัตถุแข็งบางอย่าง ทำให้ฉันพยายามที่จะหันไปมองหาต้นเสียงนั้น แต่มันมีความรู้สึกหนักๆขึ้นมาบนหัวของฉัน ก่อนที่ฉันจะได้หันไปมอง รู้แต่ว่ามันหนักมากเหมือนหัวจะระเบิด คอหันไม่ได้และหัวก็หนักเกินกว่าที่ฉันจะยกขึ้นเพื่อชำเลืองมอง
ความรู้สึกสุดท้าย ที่พอจะรับรู้ได้ ก่อนที่สติทั้งหลายจะหายไป คือละออง และ หยดน้ำเหนียวข้นสีแดงอุ่น ที่ตกกระทบลงบนแขนและมือทั้งสอง


ฉันนั่งลังเลอยู่นานในรถ แล้วพยายามทบทวนในสิ่งที่ฉันได้ตัดสินใจลงไป ความคิดทั้งหลาย มันถามันโถม มันทับลงมาในสมองทั้งหมดเลยในตอนนั้น
หรือว่าสิ่งที่ฉันตัดสินใจลงไปมันผิด ผิดเสียจน........ส่วนลึกลึกในใจของฉัน มันไม่กล้าที่จะไปสู้หน้ากับเธอ

ตึกขาวหลังใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้า มันกำลังเยาะเย้ยและถากถางฉัน ในสิ่งที่ฉันได้ตัดสินใจลงไป
เสียงลมที่หวีดหวิวอยู่บนยอดไม้เหล่านั้น กำลังส่งเสียงสาบแช่ง ในสิ่งที่ฉันกำลังกระทำ
ผู้คนมากมาย ที่เดินสวนออกมาจากตึกเหล่านั้น กำลังส่งเสียงซุบซิบกระแนะกระแหน ในความตั้งใจของฉัน

ทำไม หนทางสายที่ฉันได้ตัดสินใจลงไปนี้ มันช่างยาวไกลออกไปเสียเหลือเกิน

แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 49 03:49:52