ความคิดเห็นที่ 1 ผมพบเธออีกครั้งนึงที่สวนดอกไม้ เราเดินจับมือกันไปเรื่อยๆตามทางเดินแคบๆในสวนที่รายล้อมไปด้วยต้นกุหลาบสีแดงแล้วก็กล้วยไม้ที่แขวนเรียงลาย กันสีสันสวยงาม  เราหยุดเดินแล้วหันมามองสบตากันอย่างหวานฉ่ำ     ก่อนที่ผมจะค่อยๆ เขยิบปากของผมไป       ใกล้ๆๆๆกับปากของเธอ       แล้วผมก็สะดุ้งเพราะ ว่าน้ำลายเต็มหน้าเลย       ครั้งนี้ที่พบเธออะในฝันคับ ก็อย่างว่าแหละในฝันเราจะทำอะไรก็ได้ไม่เหมือนกับในชีวิตจริง   ที่ผมเป็นแค่เพียงนักเรียนชายชั้นมอสองที่ตัวเตี้ยๆ คนนึงโดนเพื่อนๆล้ออยู่เป็นประจำ เสมือนสุนัขตัวนึง   กับ เธอเด็กนักเรียนสาวแสนสวยที่โด่งดังและเป็นที่กล่าวขานในหมู่นักเรียนชายด้วยกัน   ดอกฟ้าผู้งดงาม  ถ้าตอนนั้นประเทศไทยยังมีการแบ่ง ชนชั้นวรรณะนะ ผมว่าตัวผมคงเป็นพวกไพร่ชั้นต่ำ   ส่วนเธอคงเป็นธิดาของเจ้าเมืองอะไรประมาณนั้น    แต่คุณก็รู้นี่นาว่า      เรื่องของหัวใจมันห้ามกันไม่ได้หรอก ความรักมันไม่มีเหตุผล ไม่มีชนชั้นวรรณะ...................หรือเปล่าห้าห้า นี่แหละคือความทรงจำความรักใสๆ ในวัยเด็กของผมหรือที่คนเค้าชอบเรียกมันว่าป็อปปี้เลิฟอะไรอย่างนั้นมั้ง    ผมก็ไม่แน่ใจ  แต่ ณ ช่วงเวลาใดนะ ที่ผมรู้สึกท้อแท้  ว้าเหว่ หรือเหงา  จะรู้สึกอมยิ้มแล้วก็อบอุ่นใจอย่างเล็กๆ ทุกครั้งที่ได้นึกถึง    มันเปรียบเสมือนหน้าแรกในบันทึกรักของผมเลยแหละที่พอเปิดมาอ่านทีไร ก็อดรู้สึกอินกับช่วงเวลานั้นไม่ได้   แม้ว่าในตอนนั้นมันจะเป็นเพียงรักเขาข้างเดียวก็ตาม................................................. .....................วันเวลาผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว.....  ณ  วันนี้ผมกำลังเดินอยู่ที่ฮอลีวู๊ด  เมืองที่โด่งดังไปทั่วโลกในมหานครแอลเอฐานะนักศึกษาปริญญาโท ที่มาใช้ชีวิตที่นี่ร่วมสองปีแล้ว   ผมเดินไปเรื่อยๆกับเพื่อนๆ ก๊วนของผมสี่ห้าคนตามถนนเมลโลดแหล่งช็อปปิ้งสินค้าต่างๆของเด็กแนวเลยก็ว่าได้    ประมาณว่าบ้านเราก็ จตุจักรอะคับ  หญิงสาวฝรั่งขาวๆแต่งตัวน่ารัก หรือ สาวเอเชียขาวหมวย แต่งตัวมีสไตล์เดินกันขักไขว่มองไม่หวัดไม่ไหว     ผมกับเพื่อนๆรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจจนแทบจะไม่ต้อง กินข้าวกลางวันกันเลยก็ว่าได้     เราเดินเข้าไปดูเสื้อผ้าของร้านๆนึงที่ดังมากเป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย    ขณะที่ผมกำลังมองหากางเกงยีนส์รุ่นที่กำลังหาอยู่ ในกางเกงหลายรุ่นที่โชว์อยู่อย่างสวยงาม     ผมก็เหลือบไปพบกับหญิงสาวเอเชียคนหนึ่งที่หุ่นดีมาก     แต่งตัวดูมีสไตล์เธอหันมาพร้อมกับใบหน้าอันแสนสวยน่ารักแบบใสๆ ราวกับว่าผมเคยเจอหรือเคยได้เห็นในอดีตที่ผ่านมา      แล้วเธอก็เดินยิ้มให้ผมสวนกันไป  แต่มันเป็นเรื่องธรรมดานะคับคนที่นี่เวลาเขาเดินสวนกันเขาจะยิ้มให้กันถึงแม้จะไม่รู้จักกันมาก่อน แต่มันไม่ธรรมดาตรงที่นอกจากใบหน้าของเธอที่รู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยได้เจอกันมาก่อน    รอยยิ้มของเธอตอนที่เธอเดินสวนกับผมยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าผมเคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน แต่มันคงนานมาแล้วมั้งจนผมแทบจำไม่ได้ว่าผมเคยเจอเธอที่ไหน     ผมเดินไปบอกเพื่อนๆว่า ผมเจอผู้หญิงคนนึงสวยมากแล้วก็หน้าตาท่าทางคล้ายๆคนไทยนะ  เหมือนเคยรู้จักเลย เพื่อนผมก็บอกว่าหรอ     บ้างก็ว่าเพี้ยนหรือเปล่า     ผมก็ว่าไม่นะจำได้จิงๆ    ผมพูดกับเพื่อนไปอย่างนั้นทั้งๆที่ตัวผมเองยังจำไม่ได้ดีนักว่าเคยรู้จักกับเธอที่ไหน    ผมรำพึงรำพันกับตัวเองอยู่ ซักพักเพื่อนผมก็เอากางเกงยีนส์รุ่นที่ผมกำลังหาอยู่มาให้ผมดูแล้วก็บอกว่าห้องลองอยู่ข้างบน       ผมถือกางเกงยีนส์ขึ้นไปอย่างเหม่อลอยครุ่นคิดอยู่ว่าเคยเจอเธอที่ไหนนะแต่ก็นึกไม่ออก จนกระทั่งผมเข้าไปลองกางเกงในห้องโดยที่ไม่ได้ใส่ใจเลยว่ามันจะเข้ากับผมได้หรือเปล่าหรือว่าสวยขนาดไหน     เสียงคนเคาะประตูดังขึ้นมาเบาๆ  ผมสะดุ้งสงสัยเรามัวแต่คิดจนลืมคนที่เขา ต่อคิวรออยู่ข้างนอกไปเลย จึงเปิดประตูออกไปทันใดนั้นเอง จากคุณ : หลุดโลก (หลุดโลก) - [ 29 ม.ค. 49 18:05:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "   เอ๋อออ  ใช่...............................หรือเปล่าค่ะ  "                                                                                        "  อ๋อ    คับ"   เธอเป็นฝ่ายทักทายผมก่อน   หลังจากที่เธอทักผมเสร็จภาพความทรงจำต่างๆนาๆ     ในชีวิตตอนมอสองของผมก็ลอยมาจนทำให้ผมจำได้อย่างขึ้นใจ    ว่าเธอก็คือเด็กหญิงสาวดาวเด่นคนนั้นนั่นเอง เราพูดคุยกันถึงสารทุกข์สุขดิบกันได้ชั่วครู่       พอจับใจความได้ว่าเธอมาที่นี่ได้ปีนึงแล้วมาเรียนเหมือนกันแต่ว่าอยู่คนล่ะมหาลัยกับผมแต่ก็อยู่ไม่ไกลกันมากในแอลเอเหมือนกัน  แต่แหมนะถึงจะอยู่ ซานฟรานผมก็ว่าไม่ไกลล่ะตอนนี้   เธอกับผมเดินลงมาข้างล่างด้วยกัน   ผมซื้อกางเกงยีนส์ตัวนั้นแก้เขินทั้งๆที่ยังไม่ได้ดูเลยว่ามันเข้ากับตัวผมหรือเปล่า     เราสองคนเดินออกไปรอเพื่อนๆผมอยู่ หน้าร้าน  ผมแนะนำพร้อมเล่าเหตุการณ์ให้เพื่อนๆผมฟังว่ามันเป็นจริง    เพื่อนผมถึงกับตะลึงไม่รู้ว่ามันตะลึงในพรหมลิขิตของผมหรือว่าตะลึงในความน่ารักของเธอกันแน่   เราไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน  แล้วก็คุยกันได้ซักพักหนึ่งก็เริ่มมืดแล้วแถมอากาศหนาวมากด้วยจึงได้แยกจากกัน  ผมกับเพื่อนๆจึงแยกกันเพราะว่าเราขับรถมาสามคัน นัดกันมาเจอที่นี่          ระหว่างทางที่เพื่อนผมได้แยก ออกไปก่อนแล้วผมเดินคู่กับเธอสองคนแล้วถามเธอว่ารถจอดอยู่ตรงไหน  เธอบอกว่าไม่ได้ขับรถมาแต่จะกับๆเพื่อนที่ทำงานที่ร้านอาหารไทยเดินถัดไปอีกสามบล็อคข้างหน้า  แต่เธอบอกว่าต้องรอ จนกว่าร้านจะปิด   ผมไม่รอช้ารีบรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีอยู่ขออาสาเป็นสารถีให้เธอเอง  โดยให้เหตุผลว่าไม่เป็นไรทางเดียวกันทั้งๆ   ที่จริงๆแล้วบ้านเราทั้งสองอยู่คนล่ะทิศกันเลยก็ว่าได้ ระหว่างทางบนรถเราได้พูดคุยกันโดยละเอียดต่างๆนาๆของชีวิต ว่าหลังจากที่เราได้แยกย้ายกันไปตอนมอต้น เราไปทำอะไรกันบ้างเราพูดคุยกันขำกันหัวเราะกันไปอย่างสนุกสนาน ผมอดนึกในใจไม่ได้ว่าช่วงเวลานี้มันช่างเหมือนในตอนนั้นที่ผมกับเธอได้จับคู่เต้นกันในคาบลิลาศแล้วก็ขำในใจ  ซักพักเธอก็พูดขึ้นว่าบ้านของเธออยู่ซอยหน้านี้แหละ  ฮึมมมมมันเหมือนกับเสียงออด เลิกเรียนดังขึ้นยังไงยังงั้นแม้ว่าบ้านเธอจะอยู่คนล่ะทิศกับบ้านผมแต่ทำไมรู้สึกว่าไม่ค่อยไกลเลยอยากให้บ้านของเธออยู่ไกลออกไปอีก   เหมือนอยากให้คาบเรียนนั้นยาวนานไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ผมนึกในใจอยากจะขอเบอร์เธอ  แต่ก็ไม่กล้าขณะที่ผมกำลังลังเลกับความคิดว่าจะทำยังไงดี     เธอก็ชวนผมขึ้นไปนั่งเล่นในห้องเธอข้างบน       ไม่รู้ว่าเธอกล่าวมาเพราะเป็นมารยาท หรืออะไรก็ตาม  แต่ผมรีบบอกตอบรับเธอทันทีอย่างไม่มีฟอร์มเหมือนที่ผ่านมา   ก็แหมใครจะทิ้งโอกาสไปได้ล่ะคับมาถึงขนาดนี้แล้วห้าห้า เรานั่งพูดคุยกันไปเรื่อยๆ ผมเหลือบไปดูนาฟิกาเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว  ทำไมเวลาถึงผ่านไปเร็วเช่นนี้  อยากจะอยู่ต่อทั้งคืนแต่ก็นะเกรงใจได้คืบจะเอาศอก  คิดไปคิดมากก็ฮืมกับบ้านก่อนดีกว่า ยังไงๆก็รู้จักบ้าน ขนาดนี้แล้ววันหลังค่อยมาหาใหม่ก็ได้ เพื่อให้ดูไม่น่าเกลียด   ขณะที่ผมกำลังจะร่ำราเธอนั้น    เธอกับบอกผมว่าจะกับแล้วหรอพร้อมทั้งขอร้องว่าอย่าพึ่งกับเพราะว่า เพื่อนของเธอ ยังไม่กับมาเลยเธอกลัวไม่ค่อยอยากอยู่คนเดียว    แหมมีหรือจะปฏิเสธนอกจากได้อยู่กับเธอแล้วยังได้ปกป้องเธอในเวลาที่เธอต้องการที่พึ่ง    ยิงนกนัดเดียวได้หงษ์เลยใครจะไม่เอาอย่างกับพระเอก แนะ  ห้าห้า เรานั่งดูหนังพร้อมกับเปิดเพลงเบาๆ  ไปเรื่อยๆ   ช่วงเวลานี้มันช่างแสนโรแมนติกเหลือเกินในความคิดของผมนะ  สักพักเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นเธอลุกไปรับในห้องของเธอ  แล้วก็มี เสียงเอะอะโวยวายดังออกมา  ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้ว่าเธอคงทะเลอะอยู่กับใครซักคนที่มีความหมายกับเธอ   หลังจากที่เสียงนั้นได้หายไปเงียบๆ     ผมอดนึกไม่ได้ว่าเธอกำลังทำอะไรในห้อง ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกทีนึง    แล้วก็มีเสียงเอะอะโวยวายอีกเช่นเดิม      ซักพักเธอก็เปิดประตูออกมานั่งข้างๆผม  ผมเหลือบดูที่นัยต์ตาของเธอมันไม่ได้สดใสเหมือนอย่างเคย   น้ำตารินดังสายฝนพรำ  เธอเงียบไปซักพัก  ผมก็นิ่งเงียบตามเธออยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกไม่ค่อยดีจึงถามเธอไปว่า  เธอเป็นอะไรมีเรื่องอะไรหรือเปล่า    เธอบอกผมว่าเธอทะเลาะกับแฟน   แล้วเพื่อนของเธอก็ ยังไม่สนใจเธอโทรมาบอกว่า   คืนนี้จะกับดึกเพราะต้องไปงานวันเกิด    จะว่าไปมันเป็นข่าวดีสำหรับผมนะ  แต่ว่าผมคงไม่มีเวลามานั่งดีอกดีใจหรอกอย่างนั้นมันก็เลวร้ายเกินไป    ผมจึงปลอบเธอ แล้วพยายามให้กำลังใจเธอต่างๆนาๆ       เธอว่าเธอคบกับเขามาตั้งแต่อยู่ที่นี่ใหม่ๆรักกันมาก   แต่พอมาระยะหลังๆเนี่ยเราสองคนทะเลาะกันบ่อยมากแล้วก็เริ่มห่างๆกันไป     เพราะแฟนของเธอ ดูแล้วเหมือนไปชอบอยู่กับเพื่อนที่เป็นรูมเมทของเธอนั่นแหละ    แล้ววันนี้ทั้งสองคงกำลังอยู่ในงานวันเกิดด้วยกันแน่ๆ     เธอพูดจบก็ร้องไห้น้ำตาไหลโฮอาบสองแก้ม   ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออกกับ เรื่องที่ได้รับรู้พร้อมทั้งอยากจะเห็นหน้า   ของไอ้คนทั้งสองว่าทำกับเธอได้อย่างไร  แต่จิงๆแล้วเรื่องแบบนี้ไม่น่าแปลกเท่าไหร่มันเกิดขึ้นบ่อยนะผมว่าในสังคมที่แอลเอเนี่ย  มันไม่เหมือนบ้านเรา คนไทยเราที่นี่ลืม    มาที่นี่แล้วชอบลืมพยายามเอานิสัยของพวกฝรั่งหรือใครก็แล้วแต่ที่มันไม่สนใจหรือแคร์อะไรกับคนรอบข้างหรือคนที่มีความหมายกับตัวเองบางทีอาจจะเป็นเพราะระบบสังคม ที่นี่ก็เป็นได้มั้งทำให้คนไทยเราเปลี่ยนแปลงกันไปได้ถึงเพียงนี้    ผมนั่งอยู่กับเธอจนกระทั่งเธอถามผมว่าอยากจะกับบ้านก่อนหรือเปล่าเพราะเธอเกรงใจ    ผมจึงบอกเธอไปว่าไม่เป็นไรผมพร้อมจะ อยู่เป็นเพื่อน  ณ  ตอนนี้ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอแล้วเพราะเธอก็มีคนที่รักอยู่เต็มอก  เธอคงเห็นผมเป็นเพียงอดีตเพื่อนในชั้นเรียนตอนมอต้นที่ไม่ได้เจอกันมานานก็เท่านั้นเอง  แม้สำหรับผมมันจะเป็น พรหมลิขิตที่บันดานให้เราทั้งสองได้มาพบกันอีก     แต่แล้ว!!    เธอก็ร้องไห้เสียงดังลั่นพร้อมทั้งเขยิบเข้ามาโผกอดผมโดยไม่ให้ตั้งตัว    วันนี้ผมได้สวมกอดเธออีกครั้งหนึ่ง ขณะที่ผมกำจะลังเอามือไป โอบกอดเธอตอบภาพความทรงจำก็เกิดขึ้นมันเหมือนตอนที่ผมจะเอื้อมไปโอบเธอในคาบลีลาศ.............................................................................................................................ผมค่อยๆเขยิบปากของผม ไปใกล้ๆกับปากของเธอ  ใกล้ๆๆๆๆ...........................................เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น                                                      "  เฮ้ยเปิดประตูบ้านให้หน่อยดิกูลืมกุญแจหวะ  "     หลังจากที่ผมไปเปิดประตูบ้านให้พี่ที่อยู่บ้านเดียวกับผม  ผมก็กับมานั่งขำกับตัวเองในห้องแล้วก็เดินไปปิดดีวีดีหนังไทยเรื่องแฟนฉัน      ที่เปิดค้างไว้เมื่อคืนก่อนเผลอหลับไป   เช้าวันนี้เป็นวันที่   1    มกราคม 2549  เริ่มต้นปีใหม่ด้วยวันอันแสนเหงาและทุกข์ใจ       กับทีสีทของผมที่โพเฟสเซอร์เขาบอกว่าไม่เข้าใจและสงสัยอะไรต่างๆนาๆ                                                               ผมเครียดมากไม่รู้จะทำอย่างไรดี     ฮืมมมมใกล้จะเปิดเทอมแล้วยังไม่รู้จะเอาอะไรไปเสนอโพเฟสเซอร์เลย     ปีใหม่ปีนี้ไม่เหมือนกับ ทุกๆครั้งที่ผ่านมาเลยไม่ได้อยู่กับเพื่อนๆสังสรรค์เฮฮาเหมือนแต่ก่อน   กับต้องมานั่งอยู่คนเดียวปล่าวเปลี่ยวหัวใจ ในวันอันแสนเหงาว่างเปล่าที่อเมริกา     ฮืมมมท่ามกลางความเหงา  เศร้า   ผมก็อด ขำในใจไม่ได้ว่า  อาจจะเป็นเพราะที่ผมดูหนังเรื่องแฟนฉันก่อนนอนมั้งผมจึงฝันถึงเธอคนนั้นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง   ผมยังจำประโยคสุดท้ายของพระเอกที่พูดไว้เลยตอนที่เธอหันมาในชุดเจ้าสาวอะที่ว่า                  ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไรแต่ภาพความทรงจำของเด็กนักเรียนสาวตาโต แก็มป๋อง  ใสๆดูน่ารักๆ  ก็ยังคงติดตรึงในใจผมเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้.....................อยากบอกเธอรักครั้งแรก.... จากคุณ : หลุดโลก - [ 29 ม.ค. 49 18:06:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ก่อนอื่นต้องกล่าวขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ  เนื่องจาก ผมพึ่งโพสเป็นครั้งแรก  อะไรหลายๆอย่างจึงติดขัดอะครับ รวมไปถึงการสะกดคำด้วยนะครับ  แต่อยากจะบอกผู้อ่าน ว่า เรื่องนี้เขียนขึ้นมาด้วยอารมณ์ของผม  ณ  ตอน ปีใหม่ จริงๆ  เลยเอามาให้อ่านกันครับ  แล้วจะมาให้อ่านอีกนะ ครับถ้าผมมีอารมณ์ที่จะเขียนอีก                                     ขอบคุณครับ จากคุณ : หลุดโลก - [ 29 ม.ค. 49 18:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรียน ท่านสหาย หลุดโลก กระผมว่าคุณมีความพยายามดี ที่มุ่งมั่น ที่จักถ่ายทอดเรื่องราว ที่น่ารักนี้ ให้ใครต่อใครทราบ ถึงจัก ตะกุกตะกักบ้าง เล็กน้อย แต่... การนำเสนอด้วยความรู้สึกของคุณนั้น กระผม....สัมผัสได้...ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 1 ก.พ. 49 18:14:52 ]