นานมากแล้วที่ผมพักการเดินทางของชีวิต เพื่อลืมเลือนบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในหัวใจ ผมเริ่มออกเดินทางสู่สีสรรแห่งธรรมชาติอีกครั้ง หลังจากที่ผมพยายาม จัดการกับชีวิตที่กระจัดกระจายของผม โดยไม่มีคุณ

เชียงใหม่ คือ สถานที่แรกที่ผมแบกเป้ขึ้นรถไฟเดินทางไปสู่อ้อมกอดของมัน และยอดดอยสูงที่เต็มไปด้วยกระไอหมอกและความหนาวเย็น คือจุดมุ่งหมายในครั้งนี้

รถไฟที่ผมนั่งมาถึงเชียงใหม่ในเวลาหกโมงเช้า กลิ่นความหนาวและรอยสัมผัสยังแตะแต้มตามเนื้อตัว ณ ที่นั่นผมจับรถเพื่อหาทางไปยัง ดอยอินทนนท์ ยอดเขาสูงที่พบคิดว่ามันคงเป็นสถานที่ ๆ ใกล้กับท้องฟ้ามากที่สุด

ผมเกาะรถสองแถวคันเล็ก ๆ ที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ที่ไม่คุ้นเคย แต่เราก็มุ่งไปในทางเดียวกัน กลิ่นป่า ลอยอวนในความรู้สึก แม้ว่าที่นี่จะเต็มไปด้วยผู้คนก็ตาม

ผมกำลังมองหาลมหายใจที่ขาดหายของผม แรงเหวี่ยงของโค้งคด ตามถนนทางขึ้นดอยสูง ไม่ได้ทำให้ความมุ่งมั่นน้อยลง รอยยิ้มของเด็กชาวเขาตามข้างทางประทับใจจนต้องหยุดเพื่อบันทึกเรื่องราวเล็ก ๆ ของพวกเขาไว้ในสมุด

ภาพท้องฟ้าที่กว้างไกล ดูใกล้แค่มือเอื้อมยามมายืน ณ จุดสูงสุด ราวกับถูกโอบกอดไว้ด้วยขุนเขาและสายลม และที่นั่นทำให้ผมเข้าใจว่า ชีวิตของผมยังต้องดำเนินไป

ณ ที่ตรงนั้น ผมยืนมองฟากฟ้ายามเย็นเพียงลำพัง ในขณะที่รอบตัวผมเต็มไปด้วยเสียงวุ่นวายของทัวร์กลุ่มต่าง ๆ คุณเห็นผมบ้างไหม จากจุดที่ใกล้กับท้องฟ้าขนาดนี้ ผมลองเอื้อมมือออกไปด้วยหวังว่าผมจะสามารถสัมผัสคุณได้อีกครั้ง แต่ไม่....ผมรู้

ภาพอันงดงาม จะงามมากกว่านี้นัก ถ้าในขณะนี้ผมมีคุณอยู่เคียงข้าง การมองภาพ ๆ นั้น ด้วยสายตาของผมเพียงคู่เดียวนั้น เป็นเรื่องเจ็บปวดสำหรับผม แต่...ผมจะมองภาพนั้นเผื่อคุณด้วยคุณรู้สึกถึงมันไหม....

น่าแปลกนะ เวลาที่เรามีความสุขมักเดินผ่านเราไปได้อย่างรวดเร็ว แต่เวลาที่เราเจ็บปวด เวลามันดูยาวนานจนเกือบท้อใจ ผมกำลังรู้สึกเช่นนั้น กับสถานที่ ๆ คุณชอบ

ผมนอนซึมซับความหนาวอยู่ที่นั่นสองคืนเต็ม ๆ และลอบสบตากับคุณบนฟากฟ้าที่เหมือนใกล้แค่เอื้อม แต่ก็เอื้อมไม่ถึงสักที ผมกลับลงจากดอย เพื่อกลับเข้าสู่เมืองอีกครั้ง และน่าแปลกที่ผมจำเป็นต้องเดินทางไปยังทะเลในเวลาไล่ ๆ กันและในมุมที่ต่างกันลิบลับ

บางแสนในวันนี้ แตกต่างกับที่ผมเคยเห็นมากมายนัก ผมหามุมสงบ ๆ ไม่ได้สักมุมในการที่จะระลึกถึงวันวานที่เราเคยมี ทะเลก็คือทะเลไม่ว่าจะเป็นทะเลที่ไหน ความงดงามของทะเลยามอาทิตย์อัสดง ก็ยังคงทำให้หัวใจเหงา ๆ หงอยลงไปอีกเท่าตัว

เสียงคลื่นยังคงสาดสัดกระทบหาดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน และดวงอาทิตย์ก็ก้มลงประทับจุมพิตกับท้องทะเล เป็นเช่นนั้นในทุกวัน แต่ผมกลับไม่มีคุณเหมือนเช่นที่เคยมี

ผมรักทะเล...คุณรักภูเขา และเรารักกัน.....

น่าแปลกที่ความต่างทั้งสองสิ่งมาลงตัวอยู่ที่เรา และก็น่าแปลกที่เราต้องแยกจากกันไปโดยไม่มีวันได้กลับมาเจอพบเจอกันอีก เหลือทิ้งเพียงสิ่งที่ทำให้หัวใจรู้สึกอุ่น และเจ็บปวดไว้ ในทุกครั้งที่คิดถึง

นั่นคือ ความรัก และ ความปวดร้าว....
นั่นคือ ความรักของผมที่มีให้คุณ
และ...
นั่นคือ ความปวดร้าวที่ไม่มีวันหายไปจากผม...

ผมรักทะเล  คุณรักภูเขา และเรารักกัน...ผมจดจำคำนั้นไว้เสมอ....เพื่อบอกตัวเองว่า
....ผมรักคุณ....